ทุ่มสุดใจยัยซัพพอร์ต
ตอน 1
เอบิเกล
ให้ตายสิ! ทำไมไม่ยิงมันฟระ?! จะยืนบื้อมองฉันตายรึไง ไอ้เอดีกระจอกเอ๊ย
ฉันสบถคำด่าทอออกมาอย่างหัวเสียต่างๆนานา หลังจากที่ฉัน แพ้ในเกมแรงค์ของmoba มันทำฉันแทบบ้า ในบางครั้ง คนเรามันก็มีการสยบอารมณ์ไม่ได้เหมือนกัน
ฉันปิดเกมไปด้วยอารมณ์เสียที่ตกค้างไม่หาย ตามประโยคหนึ่งที่คนในเกมมักใช้กัน ‘เกมจบ คนไม่จบ’
เอบิเกล
หึย!! อย่าให้เจอกันอีกนะ! ไอ้ตัวดาเมจเฮงซวย รู้มั้ยว่าแรงค์ซัพชงให้ทีมน่ะมันขึ้นยากชิบเป๋งเลยนะเว้ย! ฮื่อ..
ฉันฟุบหน้าลงบนโต๊ะพร้อมโอดครวญ จนฉันไม่รู้ตัวว่ากดโดนอะไรเข้ารึเปล่า หรือโดนแป้นกันนะ ฉันได้ยืนเสียงแปลกๆดังผ่านหูฟังของฉัน จนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาดู
ฉันมองสิ่งที่อยู่บนหน้าจออย่างเบลอๆ ก่อนตาพร่าและสลบไป
ตอน 2
ฉันดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง สายตาของฉันเบลอไปหมด ฉันพยายามจ้องไปที่กำแพงที่อยู่ตรงหน้าเพื่อปรับสายตา และใช้มือป้องแสงแดดที่สาดเข้ามา
เอบิเกล
ที่นี่…ที่ไหนกันเนี่ย….
ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนและเดินได้เพียงสองเก้า ก่อนจะทรุดลงเสียงดัง
เพียงไม่กี่อึดใจ ฉันได้ยินเสียงตึงตังวิ่งตรงมาที่ฉัน ฉันไม่รอช้า รีบคลานหลบใต้เตียง พร้อมกลั้นหายใจไว้ อย่าให้ต้องพูดใต้เตียงนี่เหมือนคนไม่รักสะอาดเลย มันมีฝุ่นและใยเต็มไปหมด
เสียงฝีเท้าหนุดลงที่ประตู ก่อนจะเคาะฉันพร้อมเสียงหายใจกอบถามฉันอย่างร้อนรน
หลังจากเขาถามเสร็จเขาไม่แม้แต่จะรอคำตอบ พรวดพราดเปิดประตูเข้ามาทันที
เอบิเกล
เหมือนจะมีมารยาท แต่ใจร้อนไปหน่อยมั้ง
ฉันคิดในใจพรางมองไปที่รองเท้าบูทคู่โตที่ยืนอยู่ที่ประตู
เทย์เลอร์
เฮ้…? ไปทำไรตรงนั้น ?
เขาตรงเข้ามาก้มมองใต้เตียงโดยที่ฉันยังเหม่อนินทาเขาในใจ
เทย์เลอร์
ไปทำไรในนั้น ออกมา
เทย์เลอร์
เทย์เลอร์ต่างหาก
เข้ายกเตียงขึ้นราวกับว่ามันเบาเอามากๆ เพื่อให้ฉันออกมา
ฉันค่อยๆขยับตัวออกมาจากใต้เตียงสกปรกก่อนจะปัดฝุ่นออกจากตัวเอง
เทย์เลอร์
ถ้าเธอฟื้นแล้วก็ดีเป็นไงมั่ง ?
เขาวางเตียงลงอย่างนุ่มนวล
เอบิเกล
‘ตัวใหญ่ชะมัด…’ ฉันคิดในใจ พร้อมมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
เทย์เลอร์
เป็นใบ้? ไม่น่ามั้ง ตอนแรกเห็นยังกรี๊ดเสียงลั่น
เขานั่งลงที่เตียง แต่เขาก็ยังตัวสูงกว่าฉันอยู่ดี
เทย์เลอร์
ถ้างั้นจริงก็ดี ตอนแรกเห็นมองหน้าแล้วเรียกชื่อแปลกๆ เลยคิดว่าตาเบลอเพี้ยนรึเปล่า ฉันไม่ใช่ฮิลเลอร์ซะด้วย ถ้าจะรักษาคงต้องพาไปในเมือง
ฉันตะกุกตะกักใบหน้าขมวดคิ้วนิ้วหน้าด้วยความมึนงงและสงสัย
เอบิเกล
เดี๋ยวนะที่นี่ที่ไหน ?
เอบิเกล
อันนี้จงใจมะ .ฉันขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมพร้อมสีหน้าหาเรื่องคนที่ตัวโตกว่าอย่างไม่เกรงกลัว
เทย์เลอร์
โอเคๆ~ ฮะๆๆ ที่นี่คือเมืองเวเนซ่า ฉันอยู่ห่างจากเมืองมาหน่อยนึง พอดีไม่ชอบความวุ่นวาย
ทีนี่มันแปลกๆ คนนี้ก็ด้วย ฮิลเลอร์ด้วย ชื่อเมืองก็แปลกๆ …เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ใช่ว่าฉัน….จะมาอยู่ที่แปลกๆหรอเนี่ย?!!!!!
ตอน 3
เราอยู่เงียบก็ชั่วคราวเพราะฉันเอาทฃแต่ทำท่าทางช็อคๆแปลกๆ ส่วนเขาก็คงไม่รู้ว่าควรจะทำไงต่อกับสาวน้อยคนสวยดี
เทย์เลอร์
เอ่อ …หาเรื่องชวนคุยเล่นๆพอดีอยากเผือกน่ะ นี่ฉันหน้าตาเหมือนคนรู้จักเธอที่ชื่อเคย่อนหรอ ?
เทย์เลอร์
หน้าโหลซะไม่มีถ้าหากใช่
เอบิเกล
คล้ายๆน่ะ…จะบอกว่าคนรู้จักก็คง…กระไรอยู่… อ้อ แต่นายตัวใหญ่กว่าเขาเยอะเลย ฉันเลยรู้ว่าไม่ใช่คนที่ฉันรู้จักน่ะ
และบรรยากาศก็กลับมาเงียบอีกครั้งหนึ่ง
เทย์เลอร์
เอ่อคือ…เธอพักอยู่ไหนให้ฉันไปส่งมั้ย ?
เอบิเกล
‘ ชิบ…หาย ‘ ฉันสบถในใจ
เอบิเกล
โกหกไงดี…ความจำเสื่อมหรอ? หรือไงดี ฉันไม่มีเงินไม่มีตังไม่มีที่อยู่ยิ่งแล้วไปใหญ่! เป็นไงเป็นกัน!!
ฉันขบคิดในใจก่อนจะตอบเขาไป
เอบิเกล
ฉัน…จำอะไรไม่ได้เลยน่ะ…แห้ะๆ
เอบิเกล
ความ…จำ …เสื่อมน่ะ…
เสียงฉันเบาลงเมื่อเขาทำสีหน้าน่ากลัวกว่าเดิม ฉันว่าเขาคงไม่ได้ตั้งใจทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น แต่ว่า หน้าเขาน่ากลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วน่ะสิ บรือ~ 😰
เทย์เลอร์
ไม่เป็นไร… เอาเป็นว่าเราจะไปหาซื้อชุดของผู้หญิงกัน อยู่ที่นี่ซักพักก่อนเธอตะเริ่มจำอะไรได้
เขาถอนลมหายใจออกมา อย่างช่วยไม่ได้ และลุกขึ้นเดินไปที่ประตู ก่อนจะหันกลับมาบอกฉันก่อนออกไปจริงๆ
เทย์เลอร์
เตรียมตัวเลยเราไปกันเดี๋ยวนี้แหละ
เอบิเกล
ให้เตรียมตัวไร ฉันไท่มีอะไรเลยนะ …
เอบิเกล
คือว่านะ ฉัน…ไม่รู้ว่ามีงานอะไรให้ทำในเมืองบ้างแต่ว่า ฉันจะไม่อยู่กับคุณฟรีๆ! หรือถ้าไม่มีงานในเมือง งานในบ้านฉันจะทำให้คุณเอง! เป็นการแลกเปลี่ยน โอเคนะ!
เทย์เลอร์
ใครบอกให้อยู่ฟรี
เขาเดินนำฉันออกไป ด้วยก้าวยาวๆของร่างยักษ์ใหญ่ ฉันพึ่ฃสังเกต ว่าทั้งเตียงประตู และอื่นๆมันใหญ่ไปหมด ฉันรีบสับเท้าเดินตามเข้าไปทันที
เอบิเกล
ฮิฮิ~ ตื่นเต้นจัง อิเซไกหรอเนี่ย~ จะมีอะไรให้เล่นบ้างน้า~~~
ฉันเดิน ไม่สิ วิ่งมากกว่า ตามอีกฝ่ายต้อยๆไปอย่างเริ่งร่า โดยไม่รู้เลยว่า มันไม่ได้สนุกเหมือนในการ์ตูนหรือนิยายที่เธอเคยอ่านเลยแม้แต่น้อย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
