**คำเตือน : เนื้อหาตอนนี้มีการสปอยอนิเมะและมังงะเรื่อง ดาบพิฆาตอสูร

คำเตือน ๒ : เนื้อหาเรื่องนี้เป็นเนื้อหาที่ไม่ได้เป็นความจริงทั้งหมดแต่อย่างใด อาจมีพฤติกรรมของตัวละครที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน**

___________________

'อย่าหนีนะ!! ไอ้เจ้าบ้า!!! แกน่ะพ่ายแพ้! นี่คือชัยชนะของคุณเร็นโงคุ!!! อ๊าก!!!!'

'อย่าตะโกนแบบนั้นสิ เดี๋ยวแผลก็ฉีกขาดหรอก…ถ้าเจ้าหนุ่มคามาโดะตายข้าก็เป็นฝ่ายแพ้พอดีน่ะสิ '

'ฮึก...'

'มานั่งตรงนี้สิ...มาพูดคุยกันเป็นครั้งสุดท้าย'

.

.

.

เฮือก!!!

ข้าฝัน....ข้าฝันแบบเดิมอีกแล้ว.... ใบหน้าของข้าซีดเผือด ข้านั่งก้มหน้าสงบสติอารมณ์ นั่นเป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ผ่านไปแล้วเท่านั้น...

"ทันจิโร่ เจ้าบาดเจ็บตรงไหนงั้นรึ" เสียงของชายหนุ่มผู้มีผมสีเหลืองประดุจสีของสายฟ้า และท่าทางขี้ขลาดตาขาว นาม อางาซึมะ เซนอิทสึ กล่าวทักเมื่อเห็นท่าทางของข้า ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงหรอก" ข้าเงยหน้าขึ้นและตอบกลับไปพร้อมร้อยยิ้มบางๆ เซนอิทสึทำหน้ามิค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก แต่สุดท้ายเจ้าตัวก็พยักหน้าและล้มลงนอนบนเตียงข้างๆข้า

ตอนนี้ข้า เซนอิทสึ รวมทั้งฮาชิบิระ อิโนะสุเกะที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ต่างเข้ารับการรักษาตัวที่คฤหาสน์ผีเสื้อ หลังจากการปฏิบัติภารกิจปราบอสูรที่ควบคุมรถไฟเมื่อไม่กี่วันก่อน

ภารกิจในครั้งนี้ทำให้หน่วยพิฆาตอสูรสูญเสียผู้มีความสามารถอย่างเสาหลักเพลิง เร็นโงคุ เคียวจูโร่ ไป

.

.

แต่สำหรับข้า..มันมิใช่เพียงสูญเสียผู้มีความสามารถ ทว่าข้าได้สูญเสียหัวใจดวงสำคัญอีกหนึ่งดวงไปด้วย....

.

.

ต้องขอบคุณอีกาของคุณเร็นโงคุจริงๆที่นำพาข้ามาที่บ้านของเค้า ข้าพึ่งเคยได้พบกับ เซ็นจูโร่คุง น้องชายของคุณเร็นโงคุเป็นครั้งแรก เค้าดูอ่อนโยนเอามากเสียจนน่าประหลาดใจ ส่วนอีกท่านหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นท่านพ่อของคุณเร็นโงคุ ข้ามิทราบว่าท่านมีชื่อว่าอะไร แต่ท่านเป็นคนที่แข็งกระด้างประมาณหนึ่ง อารมณ์ก็ดูจะฉุนเฉียวง่ายเพราะพิษสุรา

แต่เหนือสิ่งอื่นใด พวกเขาชั่งเหมือนกับคุณเร็นโงคุมากเสียจริง ทั้งสีผมและสีตา แค่เห็นก็รู้ได้ในพริบตาเดียว ว่าคือครอบครัวเดียวกัน

"ข้าดีใจที่ได้พบท่าน โปรดระวังตัวด้วย" เสียงของเซ็นจูโร่เอื้อนเอ่ย พร้อมโค้งอำลาอย่างนอบน้อม

"ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณ" ข้าว่าพลางโค้งอำลา

"จริงสิคุณทันจิโร่" เสียงของอีกฝ่ายว่าพลางหยิบบางสิ่งออกมา

"?"

"นี่คือโกร่งดาบเพลิงสุริยันของพี่" เซ็นจูโร่ยื่นโกร่งดาบเพลิงสุริยันของคุณเร็นโงคุให้ข้า

"ขะ ของสำคัญขนาดนั้นข้ารับไว้ไม่ได้หรอก ข้า..." ข้าว่าอย่างร้อนรน ของสำคัญเช่นนั้นจะมอบให้ข้าได้อย่างไร...

"ข้าอยากให้รับไว้ มันต้องปกป้องเจ้าได้แน่" เจ้าตัวว่าพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ข้า ข้าลังเลอยู่ครูนึ่งก่อนรับมันมาและกล่าวตอบว่า

"ขอบคุณ.."

.

.

.

แฮ่ก แฮ่ก

เป็นเพราะข้าฝืนร่างกายงั้นหรือ ถึงได้ทรมานเช่นนี้ ข้านี่ช่างอ่อนแอเสียจริง--

กึก!

อ่อนแอหรือ...

ฝีเท้าของข้าหยุดชะงักลง หากข้าแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ แม้เพียงน้อยนิด...ข้าจะสามารถหยุดการตายของคุณเร็นโงคุได้หรือไม่...

ในยามนี้ แม้ตัวข้ารู้ดีอยู่แกใจว่าข้าจำเป็นต้องก้าวไปข้างหน้า ต้องหาทางช่วย เนซึโกะ ผู้เป็นน้องสาวให้กลับมาเป็นมนุษย์อีกครา ต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อโค่นคิบุทซึจิ มุซัน

แม้ว่าข้าต้องก้าวไปข้างหน้า แต่ทว่า หัวใจของข้านั้นมิอาจก้าวเดินต่อไป**ได้อีก** มันถูกหยุดเอาไว้ที่คุณเร็นโงคุแต่เพียงผู้เดียว

นี่ข้าโง่หรือไม่ เหตุใดข้าจึงตกหลุมรักผู้ที่รู้จักกันไม่นาน เหตุใดข้าจึงให้เค้าหมดทั้งใจของข้า... ข้านึกขำตัวเองอยู่ภายในใจ

ข้านี่ช่างเวิ่นเว้อเสียจริง...

"หือ?"

อะไรกัน ข้าตาฝาดงั้นรึ รู้สึกเหมือนว่า...มีคนกำลังมองอยู่เลย

.

.

.