เข้ามาเป็นวิญญาณในวันสิ้นโลกซะแล้วสิ!
โลกใบใหญ่ที่ไม่คุ้นเคย
น้ำหอม
มึงงงง~ ยินดีด้วยที่เรียนจบนะ
ออมสิน
เออ กูก็ดีใจที่ตัวเองเรียนจบได้
ออมสิน
นึกว่าจะไม่จบแล้วซะแล้ว55+
น้ำหอม
ก็ใครให้มึงเรียนแพทย์ทหารอ่ะอีควย
ออมสิน
เอ้า!~ก็กูชอบอ่ะอีควาย
น้ำหอม
ไม่ใช่เพราะอยากเรียนตามใครหรอกนะ
ออมสิน
บ้าปะ! อนาคตกู กูก็เป็นคนเลือกดิจะให้กูเรียนตามคนอื่นทำไหมอ่ะ
ออมสิน
แล้ววันนี้มึงจะมางานรับปริญญากูปะเนี่ย
น้ำหอม
ไปจ้าา ใกล้จะถึงแล้ว
ออมสิน
เออดี ขอของขวัญเป็นพวงมาลัยใหญ่ๆนะ
น้ำหอม
เอาเป็นพวงหลีดก่อนได้ปะ
ออมสิน
กูยังไม่ตาย อีเพื่อนเวร
ออมสิน
อีเนรคุณ กูอุสาห์ให้ลอกการบ้านตอนม.ปลายนะ
น้ำหอม
นานขนาดนั้นมึงก็ยังจำได้น้อ
ออมสิน
ทั้งเงินที่มึงยืมกู รุ่นพี่ที่มึงแอบชอบ แล้วกูที่มึงแอบไปเอาหมากฝรั่งไปติดกางเกงอาจารย์
น้ำหอม
กูอุสาลืมไปแล้วเชียว
น้ำหอม
มึงจะรือฟื้นมาเพื่อ
ออมสิน
โธ่~ขัดทำไมกำลังเผามันเลย
ออมสิน
กูรอจะมึงหน้าโรงอาหารนะ
น้ำหอม
เย็นนี้เราจะไปฉลองร้านไหนดีวะ
ออมสิน
ถ้าฉลองก็ต้องชาบูปะมึงง
น้ำหอม
เออก็ได้แต่อยากกินกุ้งดองวะ
น้ำหอม
แต่กูฝากพวกหลีด เอ๊ย! พวงมาลัยเงินไว้ให้พวกอีพริมแล้ว
ออมสิน
เออๆ งั้นไว้เจอกันที่เนื้อนัวนะ
ออมสิน
มึงต้องไปให้ได้นะ ไปฉลองที่กูเรียนจบ
ออมสิน
ถ้ามึงไม่มานะ วันรับปริญามึงกูจะไม่ไปแน่
น้ำหอม
ขอโทษนะ กูจบแล้วค่ะเพื่อน
ออมสิน
เออวะ กูเรียน6ปี มึงเรียน4ปีนิหว่า
น้ำหอม
จ้ากูเรียนคณะศิลปกรรมน้อ
ออมสิน
กูลืมไม่ได้หรอไงหา!?
ออมสิน
มาด้วยเย็นนี้ ห้ามสายย!!
น้ำหอม
วันนี้เมนต์มึงมาเหรอ
หลังจากจบงานรับปริญาแล้ว ออมสินก็เตรียมตัวพร้อมที่จะไปร้านชาบูที่นัดกับน้ำหอมไว้
เสียงกรี๊ดร้องของคนรอบข้าง เผยให้เห็นร่างของออมสินที่กำลังนอนจมอยู่กองเลือด
เสียงแผ่วเบาของออมสินลอดออกมาจากริมฝีปาก ก่อนที่สติจะหลุดลอยไป
พอออมสินลืมตาขึ้นมา ความรู้สึกแรกที่รู้สึกก็คือกลิ่นเหม็นที่ไม่รู้ที่มา
ก่อนที่จะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นม้านั่ง สายตาค่อยๆปรับโฟกัสให้คุ้นกับสถานที่
ออมสิน
ถ้าเราจำไม่ผิดเราโดนรถชนไม่ใช่หรอ?
ออมสินค่อยๆลุกขึ้นเดินไปสำรวจรอบๆ
ปรากฏว่าที่ที่ออมสินนอนอยู่นั้น เป็นบ้านธรรมดาๆหลังหนึ่ง เเถมสถานที่แห่งนี้ยังโดนปล่อยร้างไว้หลายปีอีกด้วย
ออมสิน
สัญญาณโทรศัพท์มือก็ไม่มี
ออมสิน
ถ้าจำไม่ผิดฉันโดนรถชนไม่ใช่เหรอ?
ออมสิน
ปกติแล้วฉันก็ต้องนอนอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่อ่อ
ออมสิน
แล้วมานอนอยู่ที่บ้านเนี่ยนะ!?
ออมสิน
เอาเป็นว่าออกจากที่นี่ก่อนดีกว่า แล้วค่อยหาทางที่หลัง
พอออมสินเดินออกมาแล้ว ก็ยิ่งทำให้งงมากกว่าเดิม
ซึ่งสถานที่ดูเหมือนกับเมืองร้างยังไงยังงั้น
ออมสิน
ไอ้เหี้ยเอ๊ย..ทำไมกูยิ่งเดินกูยิ่งงงวะ
ออมสิน
ใช่ต้องโดนแกล้งแน่ๆเลย
พอออมสินคิดได้อย่างมั่นใจแบบนั้น ก็พยายามเดินหาอะไรที่มันผิดสังเกต อย่างกล้องโกโปรที่ชอบแอบถ่าย แต่มันก็ดูธรรมชาติมาก
ออมสิน
ทั้งๆที่ฉันออกจะดูพวกรายการแบบนี้บ่อยแท้ๆ ทำไมไม่เห็นมีกล้องเลยซักตัวเลยฟะ!!
ออมสิน
หรือว่ามันเป็นเรื่องจริงวะ
ออมสิน
หรือว่าจริงๆแล้วฉันจะทะลุมิติมาเหมือนในนิยาย?
ออมสิน
นั้นมันแค่เรื่องในนิยายไม่ใช่เหรอวะ มันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ใช่ไหม?
ออมสิน
ออกไปถามคนแถวนี้ก่อนดีกว่า
พอออมสินเดินออกมาจากบ้านร้างแล้ว ก็ยิ่งสร้างความช๊อกโลกให้กับออมสินเข้าไปใหญ่
เมื่อภาพตรงหน้าควรจะเห็นตึกรามบ้านช่อง แต่กับเป็นบรรยากาศของเมืองร้างที่ดูยังไงๆก็ไม่ใช่ประเทศไทยแน่ๆ แถมผู้คนก็ยังดูแต่งตัวกันแปลกๆ
ทั้งคนที่กำลังแบกอาวุธในที่โล่ง..
ออมสิน
ที่นี่คงไม่ใช่ประเทศที่ฉันเกิดแล้วล่ะ (T-T)
รับบทเป็นพี่เลี้ยงเด็กหนึ่ง
ออมสิน
เอ..ทำไมเรียกแล้วเขาไม่หันมาเลย
หลังจากออมสินนั่งทำใจสักพักแล้ว ก็ตัดสินใจเดินออกมาสำรวจข้างนอก แต่พอจะทักถามคนก็เหมือนโดนอีกฝ่ายเมิน
เหมือนกับมองไม่เห็นเธอดลยยังไงยังงั้น
ออมสิน
พี่คะรู้ไหมคะว่าที่นี่ที่ไหน?
พอออมสินจะเข้าไปจับเเขนคนอีกครั้ง ก็ดันผ่านทะลุแขนเขาไปเฉยเลย
พอมาดูมือตัวเองอีกที ก็พึ่งรู้ว่ามือตัวเองขาวโปร่งกว่าคนอื่น
ออมสิน
อย่าบอกนะว่าฉันเป็น..เป็น..
ออมสิน
กรี๊ดดด!!! ไม่นะ!!!
ออมสิน
อุสาห์พึ่งเรียนจบมาหมาดๆ ดันมาตายอีก 😭
ออมสิน
แถมตายที่ไหนไม่ตาย ดันมาตายที่ต่างโลกอีก
ออมสิน
มีอะไรที่มันสุดมากกว่านี้อีกไหมม?
ออมสิน
แล้วกูจะคุย..จะใช้ชีวิตยังไงงงงง
ในขณะที่กำลังรู้สึกท้อแท้ชีวิตอยู่นั้น ก็มีเด็กชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ๆ
คราวกับเห็นเธอเลยยังไงยังงั้น
คาร์ล (ตอนเด็ก)
//พยักหน้า
ออมสิน
ขอโทษๆ พี่แค่ดีใจอ่ะที่มีคนเห็นพี่
ออมสิน
แล้วนี่หนูไม่กลัวพี่เลยเหรอ? รู้ไหมพี่เป็นผีนะ
คาร์ล (ตอนเด็ก)
//พยักหน้า
คาร์ล (ตอนเด็ก)
พี่สาว..ดูไม่น่ากลัว..
คาร์ล (ตอนเด็ก)
//พยักหน้า
คาร์ล (ตอนเด็ก)
แสง..ไม่เหมือนวิญญาณคนอื่น..
ออมสิน
แล้วพี่เป็นแสงสีอะไรเหรอ?
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ขาว..ขาวบริสุทธิ์..
ออมสิน
แล้วนี่ครอบครัวหนูอยู่ไหนล่ะ?
ออมสิน
อยู่คนเดียวแบบนี้พ่อแม่เป็นห่วงนะ
คาร์ล (ตอนเด็ก)
พ่อแม่..ตายแล้ว
ออมสิน
ถ้างั้นพี่จะเป็นครอบครัวให้หนูเอง
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ครอบครัว..
เด็กที่ได้ยินคำว่าครอบครัวก็ถึงกับตัวสั่น
ทำให้ออมสินรู้สึกเหมือนตัวเองพูดอะไรผิด
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ไม่เอาครอบครัว!!
คาร์ล (ตอนเด็ก)
น่ากลัว!! ทรมาน!!!
อยู่เด็กชายก็ตะโกนขึ้นมา ทำให้คนรอบหันมามอง
แต่สายตาที่มองมานั้นกับดูเหยียดหยาม คราวกับมองขยะอย่างเห็นได้ชัด
ออมสิน
พี่จะไม่ป็นครอบครัวเธอ
ออมสิน
ขอโทษนะที่ทำให้เธอกลัว
ออมสิน
ถ้าอย่างนั้นให้พี่อยู่กับเธอได้ไหม?
ออมสิน
เพราะเหมือนว่าพี่จะคุยกับเธอได้คนเดียวเนี่ยน่ะสิ
คาร์ล (ตอนเด็ก)
//พยักหน้า
ออมสิน
เอ่อ..หนูชื่ออะไรจ๊ะ?
คาร์ล (ตอนเด็ก)
คาร์ล..ผม..คลาร์ล
ออมสิน
ยินดีที่รู้จักนะคาร์ล😄
คาร์ล (ตอนเด็ก)
//พยักหน้า
ภารกิจพิทักษ์เด็กชาย(1)
หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จฉันได้กลับไปที่บ้านร้างที่ฉันฟื้นขึ้นมาพร้อมกับคาร์ล
ออมสิน
นายบอกมาว่าตัวเองไม่มีบ้านสินะ งั้นมาอยู่ที่นี่ด้วยกันก็ได้นะ
ออมสิน
ฉันคิดว่าคงไม่มีใครอยู่หรอก
ออมสิน
งั้นเรามาทำความสำอาดกันไหม
ออมสินมองมือที่โปร่งแสงของตัวเอง ก่อนที่จะนึกถึงละครที่ชอบดูบ่อยๆ ในทีวีผีในหนังมันจะชอบทำของลอยไปมาบ่อยๆ
ออมสินค่อยๆหลับตา พยายามเพ่งจิตไปยังตู้ที่ล้มนอนอยู่ตรงพื้น
ออมสิน
โอยยย..นึกว่าผีมันจะทำให้ของลอยได้
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ผมว่า..นอนตรงนั้นดีกว่า
คาร์ลชี้ไปยังฟูเก่าๆตัวหนึ่งที่อยู่ตรงมุม
ออมสินเดินไปทางฟูกนั้นก่อนที่จะหยิบเศษหมอนและผ้าห่มขึ้นราที่อยู่บนขึ้นมาวางไว้บนฟูก
ออมสิน
มานอนเถอะ ฉันจะกล่อมนายนะ
คาร์ล (ตอนเด็ก)
พี่ออมสิน..ผู้หญิง
ออมสิน
ชั่งมันเถอะ พี่ไม่ถือหรอก
ออมสิน
มานอนบนฟูกเถอะ พื้นมันเเข็งมากนะ
คาร์ล (ตอนเด็ก)
//พยักหน้า
คาร์ลรีบเข้ามานอนที่ฟูกอย่างดีใจ
ออมสินที่เห็นก็รู้ได้เลยเขาคงไม่เคยนอนฟูกแน่ๆ เลยได้แต่มองคาร์ลอย่างน่าสงสาร
ก่อนที่จะเอาผ้าห่มที่หนยิบมาห่มให้คาร์ล ก่อนที่จะกล่อมเขาให้หลับ
พอมองไปหาคาร์ลที่กำลังจะหลับนั้น ออมสินก็แอบเห็นว่าร่างกายของคาร์ลนั้นมีรอยช้ำทั้งแขน พอเห็นก็เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงไม่ชอบครอบครัวขนาดนั้น
คงจะเป็นเพราะเขาที่โดนพ่อแม่ตบตีแน่ๆเลย คาร์ลเลยทนไม่ไหวแล้วหนีออกจากบ้านมา
ออมสิน
เฮ้อ~เด็กน้อยนะเด็ก
ออมสิน
ราตรีสวัสดิ์นะ คาร์ล
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ตื่น..ตื่นเร็วเข้า!
คาร์ล (ตอนเด็ก)
มอนเตอร์มา!!
คาร์ลพยายามจะคว้ามือฉันแต่ก็เพราะคว้าไม่ได้เพราะฉันเป็นผี
ออมสินเลยรีบลุกขึ้นแล้วตามคาร์ลไปหลบแถวๆข้างหลังทันที
ปรากฏว่ามีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ตัวหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในบ้าน
ออมสินมองอย่างตกตะลึง เพราะไม่เคยเห็นมันมาก่อน
ออมสิน
ในโลกนี้มันเป็นยังไงนะ ถึงได้มีสัตว์ประหลาดแบบนี้ด้วย😟
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ทาง..ทางนี้
เราค่อยๆพยายามเดินออกมาจากบ้านทันที
แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะมันยืนขว้างประตูไว้
บ้านร้างหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียว แถมไม่มีประตูหลัง มีแค่ประตูหน้าซึ่งไอ้ตัวสัตว์ประหลาดนั้นยืนขว้างไว้อยู่
ออมสิน
ต้องไปล่อมันออกมาก่อน
ออมสิน
พี่ให้ไปสัญญาณแล้วให้วิ่งออกไปเลยนะ
พอให้ตกลงกันเสร็จแล้วออมสินก็ผ่านกำแพงออกไป
แต่อยู่ๆก็นึกอะไรได้ขึ้นมา
ออมสิน
ไอ้เหี้ย..กูลืมว่าจับอะไรไม่ได้นี่หว่า...
อยู่ๆมอนเตอร์ก็หันไปหาคาร์ล ก่อนที่จะดำอะไรบางอย่างตามพื้น
แม้ออมสินจะตะโกนเท่าไร ดูเหมือนว่ามอสเตอรฺก็จะไม่ได้ยินเสียงเหมือนกัน
ออมสิน
ถ้าเป็นแบบนี้คาร์ลโดนมันกินแง่มๆ
ออมสิน
แย่แล้วมันเห็นคาร์ลแล้ว!
พอเห็นว่ามอสเตอร์ตัวนั้นเห็นคาร์ลแล้ว ออมสินหลับตาปี๊ด พยายามให้สิ่งของรอบตัวลอยขึ้นมา
ทันใดนั้นหนังสือที่อยู่บนชั้นหนังสือก็ลอยขึ้นมาจากชั้น
ออมสิน
สะ..สำเร็จแล้ว ฉันทำสำเร็จแล้ว!
ออมสิน
คาร์ลวิ่งออกมาเร็วเข้า!!
พอมันสตั้นอยู่นั้นออมสินก็ตะโกนให้คาร์ลวิ่งออกมาจากบ้าน
คาร์ลรีบวิ่งออกมาตามที่ออมสินบอก
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ไม่เป็นไร..แล้วครับ
ออมสินค่อยวางมือไปที่หัวของคาร์ล แต่มือของเธอก็ดันทะลุผ่านหัวเขาไปซะอย่างนั้น
คาร์ลที่ได้ยินว่าหญิงสาวข้าวตัวเป็นห่วงก็แอบรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดนปฏิบัติดีแบบนี้เป็นครั้งแรก
พอทั้งสองพูดได้แปบเดียวเท่านั้น มอสเตอร์ที่อยู่ข้างในก็ร้องออกมา
ก่อนที่จะพุ่งชนกำแพงบ้านจนพัง
คาร์ล (ตอนเด็ก)
ไม่มี..ไม่มีใครช่วยหรอกครับ
คาร์ล (ตอนเด็ก)
เพราะว่าที่นี่ถ้ามันไม่ใช่ธุระอะไรของเขา พวกเขาก็จะไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น..
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
