INTRO

ღ

--------------------------------------------------

“แต่งงานกับผม!”

น้ำเสียงจริงจังที่เปล่งออกมาทำฉันหยุดชะงัก ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อชายแปลกหน้ายื่นกล่องสีเหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็ก ในนั้นเผยให้เห็นแหวนเพชรเม็ดโต ฉันเหลือบมองสิ่งนั้นอย่างตกใจ ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำ ร่างหนาสามารถบังร่างกายฉันได้อย่างมิดชิด เขาสวมเสื้อยืดสีดำปิดบังใบหน้าด้วยหมวกแก๊ปสีดำสนิท สายตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกจ้องมองฉันอย่างต้องการคำตอบ เขาคือผู้ชายที่หลายคนต้องการครอบครอง ร่างสูงโปร่งก้าวเท้าอย่างช้าๆ แววตาแข็งไม่มีความอ่อนโยน มันคือการขอแต่งงานที่ ฮาร์ดคอร์ ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ ฉันถอยหลังก้าวเท้าเพื่อหลบหนี แต่เขาก็ดึงข้อมือฉันไว้เสียก่อน

หมับ!

มือใหญ่จับมือฉันแน่น ก่อนจะจับแหวนในกล่องมาสวมให้ฉันด้วยความตกใจ ฉันแปลกใจกับการกระทำของเขาเลยเผลอที่จะสะบัดมือออก ใบหน้าเรียบนิ่งคิ้วขมวดชักสีหน้าอย่างอารมณ์เสีย เขายกแขนดูนาฬิกา แล้วพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ผมมีเวลาให้คุณห้านาที”

“ห้ะ!”

เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่ แต่ฉันมีเวลาตัดสินใจเพียงห้านาทีเท่านั้น นอกจากจะเป็นการบังคับแต่งงานจากชายแปลกหน้าที่ฉันรู้จักแบบผิวเผิน ทุกอย่างก็ดูฉุกละหุก จนฉันปรับตัวไม่ทัน ใบหน้าหล่อเหลาเอียงคออย่างกวนๆ ฉันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาหล่อเกินผู้ชายทั่วไป ดวงตาเล็กแต่แสนมีเสน่ห์ ฉันกำลังจดจำใบหน้าของผู้ชายตรงหน้า ให้ตายเถอะ เขาขอแต่งงานผิดคนหรือเปล่า

หมับ!

“ป่ะ!” มือหนาคว้ามือฉันอีกครั้ง ฉันคว้ามือเขาอย่างตกใจ

“ไปไหนคะ!?” ฉันเงยหน้าถามคนตัวสูง ฉันไม่เข้าใจเหตุการณ์เท่าไร ตอนนี้ฉันกำลังเล่นละคร หรือ มีการแอบซ่อนกล่องหรือเปล่า เขาก็ได้แต่ทำหน้าเรียบนิ่งตอบกลับมาอย่างคนเฉยชา

“ไปหาปู่ผม” เขาไม่ฟังคำตอบอะไรจากฉันอีกแล้ว นอกจากลากฉันออกมาจากห้องนั้นแล้วตอนนี้ฉันก็มายืนตรงหน้าห้อง

ห้องพิเศษ 2 คนไข้ชื่อ นาย สุรศักดิ์ วิวัฒนาโยธิน

“หลังจากคุณก้าวเข้าห้องนี้...” มือหนาจากที่จับแขนฉัน เขาเปลี่ยนท่ามาประสานมือฉันแทน ฉันได้รับไออุ่นจากมือนั้น บอกตามตรงว่าใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ด้วยความที่เขาตัวสูง สายตาก้มมองฉันเล็กน้อย ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ฉันหน้าเหวออีกครั้ง

“คุณคือเมียผม” เสียงทุ่มต่ำ พูดด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ตกลง แต่ทุกอย่างก็เหมือนจะเป็นเหตุการณ์บังคับ เขาบีบมือฉันแน่นและคว้ามือฉันอีกครั้ง วัตถุแวววาว กำลังถูกสวมเข้ามาตรงนิ้วนางข้างซ้าย ฉันอาจจะถูกเขาสะกดเพราะฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่กลับยอมให้เขาสวมแหวนเพชรนั้นแต่โดยดี

“คุณก็คิดแค่ว่า คุณคือลัคกี้แฟนก็แล้วกัน”

ลัคกี้แฟน?!!

บทที่ 1

ღ

----------------------------------------------------

พรวด!

สา เพื่อนสนิทฉันเอง ฉันเอาเรื่องหนักอกและหนักใจมาบอกเธอเป็นคนแรก เรานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง ที่มีลูกค้าเยอะพอสมควร เธอพ้นน้ำออกมาด้วยความตกใจ เมื่อคำบอกเล่าของฉันที่เพื่อนฉันได้ฟังเมื่อสักครู่ มันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตฉันพอสมควร

“แกจะบอกว่าแกกำลังจะแต่งงาน”

“อืม”

ฉันพยักหน้าตอบกลับ แต่สีหน้าของสาก็ช็อกไม่น้อย อาจเป็นเพราะก่อนหน้านั้นฉันไม่ได้คบใคร ใช่ชีวิตเรื่อยเปื่อยมาหลายปี เธอเลยค่อนข้างสงสัย

“ผัวแกคือใคร!”

“อย่าบอกนะ ว่าพี่นัทแฟนเก่าแก”

“แกจะให้ฉันแดกอาหารหมาอีกแล้วเหรอ!”

สาพ่นคำพูดออกมาไม่หยุด เธอทำสีหน้าหงุดหงิดใส่ จนฉันต้องห้ามปรามให้เธอใจเย็น

“ไม่ใช่”

“ใคร!? พี่บาสเหรอ”

ฉันสายหน้า นั้นยิ่งทำให้เธอสงสัยหนักกว่าเก่า เธอหรี่ตาอย่างคาดคั้นเพื่อเอาคำตอบ ฉันจะบอกเพื่อนยังไงดีว่าผู้ชายที่จะมาเป็นสามีฉัน ก็คือ...คนที่อยู่หน้าจอโทรศัพท์เธอ

“แกแอบมีแฟนไม่บอกฉัน! เจอกันที่ไหน”

“ที่โรงพยาบาล” ฉันตอบเสียงเบาๆ

“ไปเฝ้าน้องที่โรงพยาบาลหนึ่งเดือนเต็ม หมอมาจีบเลยเหรอ”

“ไม่ใช่หมอ”

“คนป่วย” ฉันยังคงส่ายหน้า เพื่อนเลยมองสายตาขุ่นเคืองมาทางฉัน อาจเป็นเพราะฉันไม่เคยโกหกเธอ และเธอก็เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องราวในชีวิตฉันดีมากกว่าตัวฉันเอง สาเลยอาจจะรู้สึกว่าทำไมเรื่องนี้เธอถึงไม่รู้อะไรเลย จนฉันมาบอกเธอว่ากำลังจะแต่งงานแล้ว

“ใคร!”

สาเริ่มเสียงนิ่ง ฉันก็ได้แต่กลืนน้ำลายและตอบเธออย่างเบาๆ

“คนที่หน้าจอแกนะ”

“ตินไง ทำไม แกอย่าบอกนะ ว่าแกกำลังมโนว่าแกแต่งงานกับติน”

“เรื่องจริง ฉันไม่ได้โกหก”

“เป็นเรื่องเดียวที่ฉันไม่เชื่อแก” สาเมินหน้าหนี เธอหยิบน้ำชามะนาวขึ้นมาดื่มอย่างอารมณ์เสีย เธออาจจะมองว่าเป็นเรื่องเสียเวลาที่ฉันโทรหาเธอเพราะเรื่องเล่าเมื่อสักครู่ มันดูไม่มีความจริงสักนิด

“ฉันเจอปู่เขาที่โรงพยาบาล ฉันมีโอกาสได้พูดคุยกับคุณปู่” ฉันพยายามเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สาฟัง ฉันกำลังดูปฏิกิริยาเพื่อนตัวเอง เธอก็ดื่มน้ำไปด้วยและฟังฉันไปด้วย

“บางเวลาฉันก็เข้าไปเยี่ยมคุณปู่ ฉันรู้สึกเหมือนคุณปู่เป็นญาติผู้ใหญ่ จนวันหนึ่งคุณปู่อาการทรุดหนัก และต้องรับการผ่าตัดโดยด่วน คุณปู่ต้องการเห็นหลานชายตัวเองแต่งงาน ก่อนที่ตัวเองจะไม่ไหว ตินเขาเลยมาขอร้องฉันให้แต่งงานกับเขาแค่ 2 ชั่วโมง ก่อนคุณปู่จะสิ้นใจ แต่กลับกลายเป็นว่า...คุณปู่อาการแข็งแรง การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี คุณปู่ตอบสนองต่อยาและอาการดีขึ้นเรื่อยๆ จาก 2 ชั่วโมงเลยกลายเป็น...” สาเหลือบมองฉันเห็นน้อย เมื่อเธอเห็นฉันเงียบ

“สองปี”

“สองปี! แกกำลังจะบอกว่า แกต้องแต่งงานกับตินเป็นเวลาสองปี”

“อืม” ฉันพยักหน้า

“มโน!” คำพูดเน้นหนักของเพื่อน เธอไม่ได้เชื่อคำพูดของฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันก็เลยได้แต่นิ่ง และไม่ได้พูดอะไรต่อ สาเลยหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง

“เรื่องจริงเหรอ”

น้ำเสียงที่พูดออกมาเบาๆ สายื่นหน้ามาถามฉันอีกครั้ง ฉันยังคงพยักหน้าตอบเธอเหมือนเคย สีหน้าของความวิตกกังวลที่ฉันแสดงให้เธอเห็น ทำเขาเธอเปลี่ยนสีหน้าและหยิบน้ำมาในแก้วมาดื่มจนหมด

“นี่! แกทำบุญด้วยอะไร กู้ชาติมาเหรอ ศึกบางระจัน ศึกพระเจ้าตาก แกเป็นแม่ทัพสินะ”

“ฉันไม่เคยทำบุญ”

“ยัยจูนเพื่อนรัก แก\~ ให้ฉันเจอเขาหน่อยได้ไหม”

สีหน้าเว้าวอนกำลังอ้อนวอนฉัน ฉันเข้าใจเพื่อนฉันดี เธอเป็นแฟนคลับตัวยงของ ติน เธอตามตินตั้งแต่สมัยเข้าวงการใหม่ๆ บัตรแถวหน้า งานทุกงานจะต้องมีเธอไปร่วมงานเสมอ เธอแทบจะเป็นหัวหน้าแฟนคลับอยู่แล้ว แต่เธอไม่เคยเจอตินในระยะใกล้ๆ สักครั้งเดียว

“ฉันนี่...เข้ากับวลีเสียเงินเป็นแสน แขนไม่ได้จับจริงๆ”

“จะแต่งเมื่อไร”

“อีกสองวัน”

“ห้ะ!”

@บ้านฉัน

บรรยากาศมาคุแปลกๆ จนรู้สึกถึงความอึดอัด ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อสายตาทุกคู่จ้องมาที่เรา การนั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดของที่บ้าน ที่มีแม่ พ่อ และน้อง จ้องฉันอยู่ ฉันสะกิดสาให้ช่วย

“แกเริ่มก่อนสิ” สากัดฟันพูดกับฉัน

“ใคร” เสียงหนึ่งดังขึ้น นั้นคือเสียงจากน้องฉันเอง ฉันได้รับโทรศัพท์จากที่บ้าน เพราะมีเรื่องด่วน เรื่องด่วนที่ว่า ก็คือเรื่องแต่งงานฉันเอง ตินกำลังทำฉันเดือดร้อน เขาเป็นคนโทรมาหาที่บ้านฉันและบอกพ่อกับแม่ฉันว่า จะแต่งงาน สายด่วนเลยมาตรงที่เรา

“เอ่อ...” ฉันได้แต่อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ นี่มันเหตุการณ์อัตรายชัดๆ

“ทำไมแม่ไม่เคยรู้ว่าลูกมีแฟน” เสียงนิ่งๆ ของแม่ฉันทำเอาฉันเย็นสันหลังวาบ ฉันอาจตายได้หลังจากนี้

“คืออย่างนี้ค่ะคุณป้า แฟนยัยจูน...เป็นคนสาธารณะนะคะ” สาพยายามช่วยฉันพูด ฉันก็รีบพยักหน้ากับทุกคน

“ฮ่าๆ คนสาธารณะ เป็นดาราเหรอพี่” น้องฉันขำขึ้นมาทันที ก็บอกแล้วว่าทุกอย่างมันเกินคาด ไม่มีใครเชื่อฉัน

“ใช่” ฉันตอบกลับเสียงเบา

ทุกคนเลยหันมามองหน้าฉันอีกครั้งอย่างนิ่งๆ และหันไปหาสาเพื่อเอาคำตอบ

“จริงค่ะคุณป้า”

“แล้วทำไมถึงรีบแต่งงาน จูนท้องเหรอลูก”

“แกท้องเหรอ! ไปเรียกมันมา มาคุยกับพ่อ”

ยังไม่ทันได้ตอบคำถามแม่ พ่อฉันก็โพลงปากขึ้นมาด้วยความโมโห จนสาต้องรีบลุกขึ้นมาห้าม

“ใจเย็นๆ ค่ะคุณลุง ยัยจูนไม่ได้ท้องค่ะ”

เรื่องราวในบ้านฉันตอนนี้รู้สึกจะยุ่งเหยิงไปหมด ฉันอยากจะมุดดินหนี หรือ หายตัวจากตรงนี้ เพราะฉันยังต้องโดนสายตาทุกคู่จับจ้องเหมือนเก่า ตอนนี้ฉันก็แค่รอเวลาในการอธิบายทุกอย่างเพิ่มเติม

นานไปแล้วนะ

ติ๊งต่อง....ติ๊งต่อง....

ในที่สุดเสียงสวรรค์ก็ประทานแกฉัน เสียงที่ฉันรอคอยในที่สุดก็ดังสักที ทุกคนพร้อมใจมองไปยังประตูหน้าบ้าน ฉันเลยต้องค่อยๆ ลุกอย่างระมัดระวัง

“เขามาจริงเหรอ ไม่ใช่เขาส่งผู้จัดการมานะ” สาดึงฉันไปกระซิบ

“ไม่แน่ใจ”

“ถ้าฉันเป็นลม แกช่วยห่ามฉันไปส่งโรงพยาบาลที” ฉันค่อยๆ เดินไปหน้าบ้านและเปิดประตูอย่างใจเย็น บ้านฉันเป็นบ้านสองชั้น ที่มีคนระแหวกบ้านอยู่เยอะพอสมควร ฉันไม่รู้ว่าเขาจะโผล่มาในรูปแบบไหน เพราะเขาน่าจะเป็นจุดสนใจของคนอื่นไม่น้อยเหมือนกัน ฉันรีบวิ่งมาหน้าบ้าน ก็เจอรถสีดำจอดอยู่ ฉันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นคนยืนอยู่แม้แต่คนเดียว ฉันเลยวิ่งมาดูที่รถ ประตูรถยนต์คันหรูเปิดออกอย่างช้าๆ ผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวก็ปรากฏตัว เขาสวมแค่แว่นตากันแดดเท่านั้น

“ไปกัน” ฉันรู้สึกเย็นเฉียบที่มืออย่างบอกไม่ถูก เราสองคนมาหยุดอยู่หน้าประตูบ้าน ฉันยังรู้สึกประหม่า เพราะถึงมันจะเป็นเรื่องโกหก แต่มันก็เรื่องใหญ่ในชีวิตฉันเหมือนกัน

“สามีเธอเป็นดารานะ เธอคิดว่าเราจะไม่รอดเลยเหรอ”

แอ๊ดดด....

เขาเป็นคนผลักประตูเข้ามาในบ้าน พ่อแม่และน้องที่รอเจอเขาก็ถึงกับอ้าปากค้าง โดยเฉพาะยัยสาเพื่อนรัก เขาค่อยๆ ถอดแว่นกันแดดออก จนเผยให้เห็นใบหน้าที่หลายคนน่าจะโดนเขาสะกด เขายิ้มอย่างกันเองก่อนจะสวัสดีครอบครัวฉัน

“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ” เขายังคงจับมือฉันแน่น

เขาที่ดาราสมชื่อจริงๆ

“นั่งก่อนพี่” น้องชายตัวแสบอย่างเจ ก็ทำการปัดที่นั่งให้เขานั่งอย่างดี ส่วนพ่อกับแม่ฉันอึ้งไปเป็นที่เรียบร้อย ยัยสาที่ฉันอยู่ข้างฉัน เธอก็ย้ายไปนั่งฝั่งแม่ฉันโดนอัตโนมัติ

“ผมมาขออนุญาตคุณพ่อกับคุณแม่เรื่องขอจูนแต่งงานครับ”

“ผมอาจจะรีบร้อนไปหน่อย แต่ผมก็อายุมากแล้วก็อยากมีครอบครัวครับ” เขาเพิ่งจะ 30 ปีส่วนฉัน 29 ปีเขาแก่กว่าฉันหนึ่งปี

“แม่ไม่รู้เรื่องความรักของลูกทั้งสองคนเลย ยัยจูนก็ปิดแม่เงียบ”

ฉันไม่ได้ปิด แต่เรื่องมันเพิ่งเกิด -_-

“ผมเป็นคนขอร้องจูนเองครับ”