... ณ บ้านพักอาศัยเเห่งหนึ่งในตัวเมืองฟิโอเร ...

 ลักษณะบ้านที่พักอาศัยค่อนข้างดี  เนื่องจากเจ้าของบ้านเป็นคนสบายๆ ชิลๆ ชอบการตกเเต่งที่สวยงามบรรยากาศดีด้วย บ้านนี้มีผู้พักอาศัยเพียง 1 คนเเละอีก 1 ตัว คือ เด็กสาวนามว่า ลูซี่ ฮาร์ตฟีเลีย เเละ น้องเเมวตัวน้อยชื่อ เเฮปปี้ 

          ลูซี่ตอนนี้มีงานอดิเรกคือ การเขียนนิยาย การเเต่งนิทานที่สนุกๆ เเละรักอิสระ    เธอเลยปลีกตัวจากความวุ่นวายต่างๆมาพักอาศัยอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวกับเพื่อนตัวน้อย บ่อยครั้งมากที่ต้องเดินทางเพื่อไปถ่ายรูปสถานที่ต่างๆเพื่อมาลงในนิตยสาร

               อาชีพหลักของเธอ คือ การถ่ายรูป เป็นช่างภาพอิสระ เเละการที่เธอโพสต์ภาพผลงานการถ่ายภาพสวยๆ บรรยากาศดีๆ ที่ไปถูกใจผู้อ่านบ้าง ก็จะมีบ่อยมากที่จะมีโทรศัพท์โทรมาหาเธอจ้างเธอไปถ่ายภาพให้หน่อย เเละบ่อยครั้งเธอนั้นต้องเดินทางไปถ่ายภาพให้กับผู้ว่าจ้างที่โทรมาหาเธอนอกสถานที่  ลูซี่นั้นจะต้องเสียค่าเดินทางไปเอง เเละค่าอาหาร 

          ถึงจะเป็นงานที่ต้องเสียเงินเอง    เเต่ค่าตอบเเทนนั้นเเสนจะสุขกับลูซี่ เพราะเงินที่ได้มาจากการถ่ายภาพของเธอนั้น มีมากกว่าเงินที่เธอนั้นเสียไปกับค่าเดินทางถึง2เท่า  ลูซี่ศึกษาอยู่ที่โรงเรียน High  school fairy tail  ห้อง first class (ห้องของเด็กที่มีสมองระดับดีเกินวัยของตัวเอง) เธอเป็นอันดับท็อปของ ร.ร เลยก็ว่าได้ 

  เวลา 7.00 น. ของเช้าวันสดใสร่างบางที่กำลังนอนอย่างสบายใจ ด้วยท่านอนที่แปลกเธอมักจะเอาหัวทิ้มลงพื้นส่วนขายกขึ้นเป็นท่านอนที่เเปลกสำหรับคนที่มาพบเห็น  ยกเว้นเเมวน้อยแฮปปี้เพื่อนรักสี่ขาของเธอ

     "•.เหมียว.••.เหมียว.••.¸¸.เหมียว..• ( ^_^ )" เสียงร้องของเพื่อนตัวน้อยที่ร้องเรียกอยู่นาน ร่างบางเองยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น  น้องเหมียวผู้มีความอดทนก็ยังร้องปลุก 

    " ( ^_^ )  "  Happy

    " (￣ρ￣)..zzZZ "  

    " ╮(╯▽╰)╭ "  แมวน้อยเริ่มมีท่าทีจากยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นใบหน้าเซ็งๆ 'ทำไมยังไม่ตื่นเนี่ย อีกล่ะเนี่ย ไอล์'

                   .........25 นาทีผ่านไป................

          "(￣o￣) zzZZzzZZ "  หญิงสาวที่ยังไม่รู้สึกถึงเเรงโกรธของเเมวน้อย

         "￢o(￣-￣ﾒ)  "Happy

               1 2 3!!!!    

        " เหมียว!!!!!! " เสียงที่ร้องยังกับบ้านจะแตกของแมวน้อย ทำเอาร่างบางที่นอนน้ำลายไหลถึงกับสะดุ้งทันที

 "☆⌒(> _ <) เกิดอะไรขึ้นน่ะ แฮปปี้ " 

 "   ( ˘ ､ ˘ )   " แฮปปี้

"อรุณสวัสดิ์นะ แฮปปี้ " เธอมองรอบๆตัวเมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เเมวน้อยที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งๆที่ในใจแอบรู้สึกโกรธที่ปลุกเท่าไหร่หญิงสาวก็ไม่ยอมตื่นสักที เเต่อีกใจอีกด้านก็รู้สึกขำกับท่าทางที่ เอ๋อๆของสาวเจ้าเหมือนกัน

เเละคำพูดที่อ่อนหวานของเธอเเล้ว ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจมากเเค่คิดว่าหากเจ้านายสาวเเสนสวยนั้นต้องเจออุบัติเหตุหรือเเต่งงานไปใช้ชีวิตภายนอกคนเดียวจะเป็นยังไง ถ้าไม่มีเเมวน้อยอย่างเขาคอยช่วยเหลือ 

'ไม่เป็นไรหรอกยังไงลูซี่ก็ดูเเลตัวเองได้อยู่เเล้ว ไอล์'   ทันใดนั้น

โครม!!!!!

“เหมียว~~”เจ้าหมียวรีบไปหาที่มาของเสียงซึ่งมาจากทางห้องน้ำ เมื่อไปถึงเเล้วเห็นถึงสภาพของเจ้านายสาวที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเเล้วลื้นล้มอยู่กับพื้นทั้งๆที่ผมก็เปียก ชุดคลุมก็เกือบหลุดออกมา

 'ไม่น่าบอกเลยว่าลูซี่ดูเเตัวเองได้' ความคิดของแฮปปี้

  "เจ็บจังเลยแฮปปี้ ดีนะเเค่เจ็บที่ก้น" หญิงสาวลูบก้นตัวเองไปมาให้คลายความเจ็บ

 "เอาหล่ะวันนี้เรา 2 คน ต้องออกเดินทางไปทำงาน(ถ่ายภาพ)กันนะ ฉันขอไปเเต่งตัวก่อน"

 ผ่านไปประมาณชั่งโมงกว่าหญิงสาวออกจากห้องตัวเองเดินตรงไปที่ห้องครัว  เมื่อหญิงสาวมาถึงเห็นเเมวน้อยมานั่งรอทานข้าวของตัวเองเเล้วตรงหน้าต่างที่ประจำของแฮปปี้ หญิงสาวรีบทำอาหารเพราะกลัวว่าจะสายเเล้วกับข้าววันนี้ก็ธรรมดาไข่ดาวกับขนมปังเบคอน ส่วนแฮปปี้คือนมสำหรับลูกเเมวเเละอาหารเปียกบำรุงร่างกาย

"เเฮปปี้วันนี้ล่ะ ที่เราจะไปทำงานที่น่าสนุกอีกวัน รู้ไหมว่าตั้งเเต่ฉันมาอาศัยอยู่ที่นี่ก็มากกว่า 5 ปีเเล้ว ตอนเเรกก็รู้สึกเหงาๆนะที่อยู่คนเดียว" 

"(ｏ・_・)" แฮปปี้

"เเต่ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเเฮปปี้นะ ที่ทำให้ความเหงาของฉันหายไปขอบคุณนะ ถึงเเม้ว่าฉันจะเหลือตัวคนเดียวก็เถอะ"ลูซี่

"(─‿‿─)" แฮปปี้

"ไปกันเถอะ เดี๋ยวไปรับงานสายหรอก" ทั้งสองออกจากบ้านอันเเสนอบอุ่นพร้อมกับกำลังใจที่จะออกไปเพื่อใช้ชีวิตให้คุ้มค่า

อีกด้านที่สวนสาธารณะใจกลางเมืองหลวง

  มีผู้ชายวัยรุ่นผมสีชมพู?น่ากินเหมือนขนมหวานต่างจากใบหน้าของเจ้าตัวโดยสิ้นเชิง ใบหน้าที่มีเค้าโครงหล่อมาดเข้ม ช่างสะดุดตาต่อผู้พบเห็นโดยเฉพาะเหล่าหญิงสาวที่เดินผ่านไปมา เด็กหนุ่มคนนี้มายืนรอช่างภาพอยู่ที่สวนสาธารณะบริเวณลานดอกซากุระนานเเล้ว 

'ทำไมยังไม่มาอีกนะ ถ้าเจอหน้าจะว่าให้ดูบังอาจ!! ทำให้ฉันต้องรอนานขนาดนี้คิดว่าคนอย่างฉันต้องสละเวลาอันนี้มีค่ามากของฉันเพราะคนๆเดียวหรือไง?' เด็กหนุ่มคิด

"….ขอโทษนะคะ คุณใช่ผู้ว่าจ้างงานออกเเบบ ถ่ายภาพวิวรึเปล่าคะ" เสียงหวานกังวาลของผู้หญิงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ลูซี่ที่วิ่งมาจนหอบพร้อมกับเพื่อนตัวน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่เล็กๆของเธอ

ผู้หญิงเหรอ?…….ชายหนุ่มนึกว่าเป็นผู้ชายสะอีก ก็ดีไม่ว่าจะหญิงหรือชายเขาไม่สนมาสายแบบนี้ถือว่าไร้ความรับผิดชอบ

"เธอเองหรอ  กล้าดียังไงเนี่ยทำไมถึงมาช้าขนาดนี้!!!! " เด็กหนุ่มที่ยืนให้หันหลังให้กับเจ้าของเสียงใสที่ทำหน้ารู้สึกผิดอยู่ด้านหลัง

 "ข ขอโทษคุณลูกค้าคือฉันเดินมาน่ะค่ะ เป็นการออกกำลังกายเเละประหยัดค่าโดยสารเห็นว่านัดเจอที่สวนสาธารณะใกล้ๆนะค่ะ" ลูซี่รีบอธิบายทันที เธอไม่คิดว่าลูกค้าคนนี้จะเป็นอารมณ์ร้อนแบบนี้มองจากด้านหลังเธอรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ไม่หรอกฉันคงคิดไปเอง….เธอคิด

 "อย่าเพิ่งสำนึกผิดตอนนี้ อย่าหาเหตุผลมาอ้างหน่อยเลย!!   ฉันจะเลิ-.....เธอ!     " ชายหนุ่ม!!!!O///O เขาหันกลับมาจะต่อว่าก็๖้องหยุดชะงักเพราะคนตรงหน้าเขา เพื่อนสมัยเด็กที่ไม่ได้กันนานมาก….เธออยู่ตรงนี้แล้วรักแรกของเขา

 “…..นัตสึหรอ  ” เด็กสาวเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันตั้งนานแต่ความรู้สึกยังคงเดิมเหมือนสมัยเด็ก

ทีเเรกเขากำลังคิดว่าจะบอกเลิกจ้างเธอเเล้ว เมื่อหันกลับไปเขากับได้พบบุคคลที่คาดไม่ถึง เธอเป็นคนเเรกเเละคนเดียวเท่านั้นที่เค้าเฝ้ามองเเละคอยถนุถนอนเธอมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆเเล้ว 

ลูซี่ ฮาร์ทฟีเลียคือคนที่เขาให้ความสำคัญมาก เเม้เขาจะรู้อดีตอันเเสนเจ็บปวดของเธอก็ใช่ว่าเขาจะรังเกียจเธอ ไม่ใช่เพราะว่าเธอสวยหรอก…เเต่เป็นเพราะว่าเด็กสาวเป็นคนที่มีจิตใจเข้มเเข็งเเละมีนิสัยรักในการใช้ชีวิตอย่างอิสระ   

 ''ลูซี่ ใช่เธอจริงๆ''

 ''คะ? นัตสึหรอ ....ไม่ได้เจอกันนาน...เลยนะ'' เธอถึงกับสะอื้นเล็กๆออกมา พวกเขารู้จักกันมานานเเล้วเเต่ต้องเเยกจากกัน เด็กสาวย้ายออกหอพักไปอยู่ที่บ้านพักสวนตัว ช่วงแรกเด็กหนุ่มพยายามถามเด็กสาวถึงเหตุผลที่เธอต้องย้ายออก กว่าเด็กสาวจะบอกเหตุผลเขาได้นั้นนานพอควร 

เธอบอกว่าการอยู่ในหอพักเเบบที่เคยอยู่มานั้นมันเป็นการกีดกันเธอออกจากอิสระภาพ เธออยากจะออกไปท่องโลกมากกว่านี้ เเละการที่เธอได้ออกมาใช้ชีวิตอยู่บ้านคนเดียวนั้นทำให้เธอสามารถไปไหนต่อไหนได้อย่างไม่ต้องมีคนมาคุม ทั้งสองต่างมองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่สะท้อนถึงความรู้สึกคิดถึง โหยหา มิตรภาพ เสียใจ เเละความเศร้า.......

ทีเเรกเขากำลังคิดว่าจะบอกเลิกจ้างเธอเเล้ว เมื่อหันกลับไปเขากับได้พบบุคคลที่คาดไม่ถึง เธอเป็นคนเเรกเเละคนเดียวเท่านั้นที่เค้าเฝ้ามองเเละคอยถนุถนอนเธอมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆเเล้ว 

ลูซี่ ฮาร์ทฟีเลียคือคนที่เขาให้ความสำคัญมาก เเม้เขาจะรู้อดีตอันเเสนเจ็บปวดของเธอก็ใช่ว่าเขาจะรังเกียจเธอ ไม่ใช่เพราะว่าเธอสวยหรอก…เเต่เป็นเพราะว่าเด็กสาวเป็นคนที่มีจิตใจเข้มเเข็งเเละมีนิสัยรักในการใช้ชีวิตอย่างอิสระ   

 ''ลูซี่ ใช่เธอจริงๆ''

 ''คะ? นัตสึหรอ ....ไม่ได้เจอกันนาน...เลยนะ'' เธอถึงกับสะอื้นเล็กๆออกมา พวกเขารู้จักกันมานานเเล้วเเต่ต้องเเยกจากกัน เด็กสาวย้ายออกหอพักไปอยู่ที่บ้านพักสวนตัว ช่วงแรกเด็กหนุ่มพยายามถามเด็กสาวถึงเหตุผลที่เธอต้องย้ายออก กว่าเด็กสาวจะบอกเหตุผลเขาได้นั้นนานพอควร 

เธอบอกว่าการอยู่ในหอพักเเบบที่เคยอยู่มานั้นมันเป็นการกีดกันเธอออกจากอิสระภาพ เธออยากจะออกไปท่องโลกมากกว่านี้ เเละการที่เธอได้ออกมาใช้ชีวิตอยู่บ้านคนเดียวนั้นทำให้เธอสามารถไปไหนต่อไหนได้อย่างไม่ต้องมีคนมาคุม ทั้งสองต่างมองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่สะท้อนถึงความรู้สึกคิดถึง โหยหา มิตรภาพ เสียใจ เเละความเศร้า.......

 ''นี่…ลูซี่'' เขาเรียกเธอพร้อมกับทำในสิ่งที่เด็กสาวคาดไม่ถึงอ้อมกอดจากเด็กหนุ่มเพื่อนรัก     

''ดะ- เดี๋ยวสิ!! '' เด็กสาวสะดุ้งโหยง      

''ลูซี่ ฉันขอกอดเธอได้รึเปล่า'' เด็กหนุ่มพูดขึ้นเมื่อขออนุญาตจากเธอ แต่เหมือนการกระทำมาก่อนคำพูดเขา 

เด็กสาวตกใจนิดหน่อยที่เพื่อนรักที่ไม่ได้มาหลายปีโผเข้ามากอดเเน่น เด็กหนุ่มอยากเห็นเด็กสาวเป็นอิสระในโลกของเธอ ขอเเค่เธอไม่ร้องไห้เเล้วเรียกชื่อ เขา ออกมาเขาเองเจ็บปวดที่เห็นเด็กสาวต้องร้องไห้ออกมาเวลาที่เรียกชื่อเขา

  ''นัตสึ ตาบ้า เป็นอะไรรึเปล่า เเค่ไม่ได้เจอกันไม่กี่เดือนเองนะ''เด็กสาวบ่นเด็กหนุ่มที่ทำตัวแปลก พร้อมหันหน้าไปอีกทาง 

'นัตสึ เขาบ้าไปเเล้ว ขอกอดหรอ…ไม่มีทางเมื่อก่อนก็ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวซะหน่อยเล้วทำไมถึง?' 

 ''นี่! ยัยบ้าเธอรู้ไหมตลอดเวลาตั้งเเต่ที่เธอออกจากหอพักโรงเรียนเเล้วก็หายตัวเลย ฉันเป็นห่วงมากเลยนะ ฉันคือคนเดียวที่ปกป้องเธอได้'' เด็ดหนุ่มรู้สึกน้อยใจที่เด็กสาวไม่ได้คิดเหมือนเขา

''.............เออ ขอโท-''

''รู้หรือเปล่าว่าการที่ฉันไม่ได้ห้ามเธอออกจากหอไปมันก็ปวดใจอยู่เเล้วนะ ฉันนึกว่าเธอจะโทรหาหรือส่งข้อความมาบอกกันบ้าง''  นัตสึบ่นตัดพ้อเด็กสาวที่กล้าทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง

เด็กสาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็อดที่จะน้ำตาซึมออกมาอีกรอบไม่ได้ หน้าร้อนผ่าวที่ดวงตาตอนเเรกใกล้จะเเห้งเเล้ว ตอนนี้มันเหมือนกับน้ำตกที่ถูกกักขังจนเต็มพร้อมที่จะปะทุไหลออกมาได้เรื่อยๆเลย เพราะคำว่าเป็นห่วง ปกป้อง ของ"เขา" เธอไม่คิดเลยว่าจะทำให้นัตสึเป็นห่วงได้ขนาดนี้ 

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงหันหน้ากลับมามองก็พบว่าเด็กหนุ่มตรหน้ามีสีหน้าเเดงจัด หายใจแรง และคิ้วขมวดอย่างเต็มที่คล้ายเหมือนมีไข้ เด็กสาวเขยิบเข้าไปใกล้เพื่อดูอาการ        

 ''นัตสึเป็นอะไรรึเปล่า''  เด็กสาวยื่นมือไปจับใบหน้าหล่อของเพื่อนรัก           

''ม ไม่เป็นไร ฉันสบายดี''   

โครม!!  อยู่ๆเด็กหนุ่มก็ล้มลงไปกองกับพื้น                     

 ''ว้าย! นัตสึนายไม่สบายมากเลยนะ ดูสิตัวร้อนมากเลยพวกเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ ''เด็กสาวพยุงตัวเด็ฏหนุ่มให้ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเพราะขนาดของร่างกายที่ต่างกัน

  ''แฮก….แฮกๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ส่งสัยคงจะทำงานดึกไปหน่อยสบายมาก'' เด็กหนุ่มตอบเด็กสาวพร้อมทั้งพยุงร่างไปนั่งที่เก้าอี้ตรงต้นไม้ใหญ่

 ''นายนอนตอนไหนเนี่ย'' เด็กสาวถามพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อที่ไหลอยากกับน้ำตกให้เขา

  ''นอนตอนตี 5น่ะ''เขาตอบพร้อมทั้งหอบเเรง

“ของเมื่อวานหรอ เอ๋หน้าแปลกนะร่างกายน่าจ-”

“เปล่าช่วงเช้ามืดของวันนี้ต่างหาก…”

 ''อะไรนะ! นอนเเค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ฉันจะพานายไปบ้านฉันก่อนนะ ยังไงซะนายก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเเน่ งั้นไปบ้านฉันก่อนนะ''เด็กสาวเสนอ เมื่อตัดสินใจได้เเล้วจึงรีบโทรเรียกรถโดยสารส่วนตัวให้คนขับรถไปส่งบ้านของตนพร้อมทั้งลูกเเมวน้อยที่เกาะอยู่ที่ไหล่มองเหตุการณ์มาตั้งเเต่ต้น