“แม่ค่ะ...จีบลาออกจากงานแล้วนะ” หญิงวัยกลางคนย่างเข้าสู่วัยชรา รับสายของลูกสาวที่โทรเข้ามือถือ โดยไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับประโยคเดิมๆ ที่คุ้นเคยจากปากลูกสาวมาตลอดสองปี

“เอ..ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะลูกสามหรือสี่จ๊ะ แม่จำได้ว่าล่าสุดเพิ่งเดือนที่แล้วนี่เองที่จีบบอกแม่ว่าลาออกงาน” ผู้เป็นแม่ตอบกลับลูกสาวอย่างเอ็นดู แม้ลูกสาวจะอายุยี่สิบสามปีแล้วแต่ผู้เป็นแม่ยังเห็นว่าฝาจีบเป็นเด็กตลอดเวลา

“แม่ว่าจีบอีกแล้วสามหรือสี่ที่ไหน ห้าค่ะแม่รวมครั้งนี้ด้วย” ลูกสาวตอบแกมน้อยใจ

“ทำเป็นเด็กอีกแล้ว ไม่ยอมโตเลยลูกคนนี้…..นี่ครบสองปีแล้วใช่ไหมจ๊ะ เหลืออีกปีเดียว ตามสัญญานะ…….” ผู้เป็นแม่ย้ำสัญญาที่ฝาจีบให้ไว้กับครอบครัว

“ค่ะแม่ จีบ ไม่ลืม......ขออีกปีเดียวนะคะ....” ผู้เป็นลูกสาวแอบถอนใจเบาๆ รู้สึกเหนื่อยล้าและเริ่มไม่มั่นใจตัวเองว่าจริงๆ แล้วตัวเองเป็นคนไม่สู้งาน เลือกงาน ทักษะไม่ดี ไม่เอาไหนหรือไม่มีความสามารถกันแน่

“จ้า แม่เข้าใจที่จีบเปลี่ยนงานบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าไม่สู้งานหรือมีปัญหากับใคร แต่งานที่มันไม่ใช่ที่ใจเราอยากจะทำจริงๆ ถึงจะทำได้ดีขนาดไหน ถ้าใจมันไม่รักก็อยู่ได้ไม่นาน แม่เชื่อว่าจีบมีความรับผิดชอบและความสามารถพอที่จะทำงานได้ดีอยู่แล้ว เอาเถอะแม่ให้โอกาสจีบและจีบก็ต้องให้โอกาสตัวเองด้วยนะ ถึงจะไม่ได้งานที่จีบอยากทำจริง ที่บ้านก็ยังมีงานรอให้จีบทำอยู่ พ่อแม่ก็แก่แล้วก็อยากจะให้ลูกมารับช่วงงานต่อ”

“ขอบคุณค่ะแม่ ที่แม่ให้โอกาสจีบ จีบจะไม่ทำให้ผิดหวังนะคะ”

หลังจากที่เรียนจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัย พ่อกับแม่ต้องการให้ฝาจีบกลับมาช่วยงานที่บ้าน บ้านฝาจีบเป็นโรงงานทำผลไม้อบแห้งระดับเอสเอ็มอีขนาดกลางในจังหวัดลำพูน โดยรับผลไม้จากเกษตรกรมาแปรรูปเป็นผลไม้อบแห้งต่อส่งขายทั้งในและต่างจังหวัด ที่ร้านขายของฝาก ตลาดและห้างสรรพสินค้า แต่ฝาจีบอยากจะทำงานที่ใจเธอยากจะทำมากกว่าแต่จนบัดนี้ก็ยังไม่รู้ว่าคืองานอะไร…..แม้จะเปลี่ยนงานมาตั้งห้างานแล้วสุดท้ายมันก็ยังไม่ใช่.......

‘เหลืออีกปีเดียว จะหางานอะไรทำดีนะ....หรือว่าจะไปสมัครเป็นแม่บ้านให้บริการผ่านแอปพลิเคชัน อืม....ไม่น่ารุ่งนะ ขนาดบ้านตัวเองทำแต่ละครั้งยังเหนื่อย หรือว่าพี่เลี้ยงเด็กดี ไม่น่าไหวนะ หรือเป็นครูสอนพิเศษ อืม..เป็นคนไม่ชอบพูดมาก ซ้ำซากเรื่องเดิมๆ จะขายของออนไลน์ หรือ.....ขนาดเฟสบุ๊คยังเหมือนบ้านร้าง นี่ถ้าไม่มีใครแท็กนะก็คงคิดกันว่าเราตุยไปแล้ว เห่อ..พอๆๆๆ อย่างน้อยก็ยังมีงานที่บ้านรอให้ทำอยู่แล้ว..... ถึงจะไม่ชอบก็เหอะแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะที่ครอบครัวอยู่สุขสบายมาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะงานที่พ่อกับแม่สร้างไว้นี่แหละ........อีกตั้งหนึ่งปี ค่อยว่ากัน.........’

ฝาจีบขับรถมาจนถึงใกล้ทางเข้าหมู่บ้าน พลันเปิดไฟเลี้ยวรถเก๋งยี่ห้อเกียพิแคนโต สีเขียว เพื่อเตรียมจะเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน

ปี๊มมมมมมมมมมมมมมมมม…...เสียงแตรรถมอเตอร์ไซต์ถูกกดค้างจนมีเสียงลากยาวดังสนั่น จนทำให้ฝาจีบสะดุ้งสุดตัว ขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหลังจากคุยกับแม่เสร็จ เรื่องราวต่างๆ พลันหายไปหมด

“ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงร้องตกใจพร้อมสายตาที่มองตรงไปข้างหน้า ซึ่งเห็นเพียงแสงไฟจากหน้ารถมอเตอร์ไซค์ที่สาดเข้ามาภายในรถ แต่ยังทันเห็นร่างคนขับซึ่งควบอยู่บนรถหักรถลอยขึ้นบนฟุตบาทอย่างกับติดปีกแล้วหมุนสามร้อยหกสิบองศาเพื่อบังคับให้รถจอดสนิทเหมือนนักแข่งรถในสนามไม่มีผิด ฝาจีบเหยียบเบรกจนสุดแรงเกิด “เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด” รถหยุดทันก่อนที่จะชนกับรถมอเตอร์ไซค์ ฝาจีบนั่งใจสั่นทั้งกลัวและตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นี่ถือว่าเป็นอุบัติเหตุแรกในชีวิตก็ว่าได้

“ก๊อกๆๆๆ” เสียงเคาะกระจกรถด้านคนขับพร้อมกับเสียงเรียกของใครบางคนจากนอกรถทำให้เธอรู้สึกตัว “คุณๆๆๆ เป็นอะไรไหมครับ” ฝาจีบรีบสำรวจไปรอบๆ ตัวไม่พบความเสียหายอะไร จึงดับเครื่อง ปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูรถ ค่อยๆ หย่อนขาที่สั่นยังไม่หายบนพื้นถนนอย่างช้าๆ บรรยากาศหน้าทางเข้าหมู่บ้านมีแค่ความมืด แต่ยังมีไฟสลัวๆ สีเหลืองนวลตา จากป้ายชื่อหมู่บ้านส่องสว่างพอให้เห็นคู่กรณีของเธอ...........

“เป็นอะไรไหมครับ” เสียงชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง

ฝาจีบมองไปทางต้นเสียงที่ยืนรอข้างรถของเธอ ดูลักษณะการแต่งตัวเป็นยูนิฟอร์มที่คุ้นเคยเพราะเธอใช้บริการสั่งอาหารบ่อยครั้ง เป็นพนักงานส่งอาหารของบริษัทหนึ่ง เสื้อแจ็คเก็ตสีชมพู สวมกางเกงยีน รองเท้าผ้าใบยี่ห้อดัง หมวกกันน๊อคสีชมพู หน้ากากหมวกกันน็อคถูกเลื่อนขึ้นจนเห็นดวงตาที่คมเข้ม มีผ้าบัฟปิดบังใบหน้าจนถึงจมูกที่โด่งเป็นสัน รูปร่างสันทัด หุ่นดีแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ เมื่อกวาดสายตามองไปที่มอเตอร์ไซค์พบว่าเป็นรถคลาสสิคยี่ห้อเวสป้าสีดำรุ่นใหม่ราคาหลักแสน ที่ฝาจีบใฝ่ฝันอยากจะได้ซักคัน มีกล่องอาหารสีชมพูใบใหญ่มัดติดแน่นกับเบาะรถ

“ไม่เป็นราย ขอโทษด้วยนะ” หญิงสาวผมสั้นเสมอคาง รูปร่างเล็ก ตาหวาน ชวนฝัน ขนตางอน ใบหน้าเล็กรูปไข่ จมูกโด่งเป็นสันพองาม ปากเล็กอวบอิ่ม เงยหน้าตอบกลับพนักงานส่งอาหารคู่กรณีภายใต้แสงสลัวๆ ของไฟส่องป้ายหน้าหมู่บ้าน “แล้วคุณล่ะ เป็นอะไรไหม”

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจนแม้จะมีแค่ไฟสลัวๆ จากหลอดไฟส่องป้ายหมู่บ้าน ถึงกับสะดุดกับใบหน้าและรูปร่างของเธอ ‘หน้าเหมือนนางเอกหนังที่กำลังติดตามผลงานอยู่มากๆๆๆๆ หน้าตา รูปร่าง แม้แต่ทรงผม อย่างกับสำเนาถูกต้อง'

“นี่คุณ เป็นอะไรไหม จ้องหน้าอยู่ได้”

“ครับ....ถามว่าอะไรครับ”

“ฉันถามว่า คุณเป็นอะไรไหม เห็นจ้องหน้าอยู่ได้”

“อ่อ...ครับ ไม่ๆๆๆ เอ่อ ไม่มีอะไรครับ”

“ฉันขอโทษนะ ว่าแต่คุณขึ้นไปบนฟุตบาทได้ไง ไวจริงๆ”

“55555 มันก็เป็นสัญชาตญาณนะครับ”

“โห...ไม่น่าเชื่อฟุตบาทสูงซะขนาดนั้น...คุณไม่เป็นอะไรฉันก็ดีใจแล้ว งั้นฉันขอตัวนะ”

“ครับ ขับรถดีๆ นะครับ”

ฝาจีบขับรถเก๋งเข้าหมู่บ้าน ส่วนชายหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์ออกซอยตรงกลับบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านนี้มากนัก

‘ลืมถามชื่อเขาไปเลย’ ฝาจีบพึ่งนึกเรื่องนี้ได้เมื่อถึงบ้านแล้ว มัวแต่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

น่ารัก.....นัยน์ตาชวนฝัน

ชายหนุ่มกลับถึงบ้านพร้อมกับใบหน้าของหญิงสาวที่ยังติดตาอยู่.........

ภาพของหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่เพิ่งแยกย้ายหลังจากที่รถเกือบชนกันหน้าหมู่บ้านเมื่อ 3 ชั่วโมงที่ผ่านมา ยังติดตา  ณคุณชายหนุ่มพนักงานส่งอาหาร จนเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

‘ไม่คิดว่านางเอกในดวงใจจะออกจากจอมาให้เค้าได้ชื่นชม....เหมือนจริงๆ  ถ้าบอกว่าสำเนาถูกต้องก็เห็นจะไม่ผิด’

ปกติเมื่อหัวถึงหมอนแล้วณคุณจะเป็นคนหลับง่ายแต่วันนี้มีเรื่องที่ทำให้เค้าตื่นเต้นแกมมีความสุขใจเล็กๆ แม้เวลานี้จะข้ามมาอีกวันแล้วเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา แต่ณคุณยังนอนไม่หลับนึกถึงหญิงสาวที่เพิ่งเจอวันนี้ที่ทำให้หัวใจของเขาที่จมอยู่กับความผิดหวังมานาน......กลับชุ่มฉ่ำอย่างบอกไม่ถูก

ย้อนนึกไปถึงอดีตกับรักแรกเมื่อครั้งเรียนมหาวิทยาลัย  ที่เริ่มจากความเป็นเพื่อน จนกลายมาเป็นคนรู้ใจและมีความตั้งใจว่าเมื่อเรียนจบแล้วจะแต่งงานกัน แต่แล้วทุกอย่างกลับพังเมื่อเธอได้เจอกับลูกชายเจ้าของบริษัทด้านไอทีที่เธอได้ไปฝึกงาน ประตูความรักของเขาได้ปิดลงตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ผ่านมาแล้วสองปีณคุณก็ยังไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนเลย

จนกระทั่งได้เจอหญิงสาวคนนี้........

ร้านกาแฟเล็กๆ กระจกรอบทิศ ตกแต่งสไตล์เกาหลีด้วยโทนสีขาว ดำ และสีควันบุหรี่ จัดมุมต่างๆ ด้วยต้นไม้สีเขียวในกระถาง โต๊ะนั่งสีขาว เก้าอี้สีไม้ แต่งแบบเรียบๆ แต่มีรสนิยม

“มึงรู้ยังว่าฝ้ายแต่งงานแล้ว”

ภาณุเพื่อนสนิทสมัยเรียนปริญญาตรี หนุ่มหล่อ สูง หุ่นดี ผิวสองสี คมเข้มและเป็นคนชวนให้ณคุณมาทำงานอาชีพพนักงานส่งอาหารเป็นอาชีพเสริม ภาณุเห็นว่าเป็นงานที่สนุก ไม่เครียด รายได้ดีมากจนภาณุสามารถเก็บเงินซื้อที่ดินได้ด้วยตัวเองหวังจะทำสวนผลไม้ในอนาคต ฐานะทางบ้านของทั้งณคุณและภาณุจัดว่ามีฐานะดีทีเดียว ทั้งสองครอบครัวถือว่าสนิทกันพอสมควรเพราะทำธุรกิจส่งออกผลไม้เหมือนกัน จึงได้ช่วยเหลือกันทางธุรกิจบ่อยครั้ง ถ้าพูดถึงความหล่อของทั้งสองก็เรียกว่ากินกันไม่ขาด เป็นขวัญใจลูกค้าสาว แม่ค้า หรือแม้กระทั่งเพื่อนไรเดอร์หญิงที่คอยหว่านเสน่ห์ให้สองหนุ่มตลอดเวลา ทุกครั้งที่มานั่งดื่มกาแฟ ไม่ว่าจะเป็นลูกค้าสาวหรือแม้กระทั่งพนักงานร้านยังแอบมองสองหนุ่มและส่งยิ้มหวานๆ ให้ทั้งคู่อย่างไม่ขาด

“อืม เห็นรูปจากเฟสเฮียอ้วนแล้ว แกไปรับจ๊อบถ่ายรูปในงานแต่งมา”

ภาพเจ้าสาวแสนสวยควงคู่กับเจ้าบ่าว กำลังโยนช่อดอกไม้ให้กับสาวโสดในงานแต่ง และอีกภาพก็เป็นภาพสาวที่รับช่อดอกไม้ได้ ภาพหลังจากนั้นณคุณก็ไม่สนใจที่จะดูให้ช้ำใจอีกเลย ละสายตาจากมือถือก็หันมาจิบคาปูชิโนเย็นๆ ในแก้วทันที

‘กาแฟขมเป็นบ้าเลยวุ้ย ใส่ช๊อตเกินป่าวหว่ะ’

“ณุมึงเข้างานกี่โมงหว่ะ”

“สิบโมง”

“นี่เพิ่งเก้าโมง รีบมาไม”

“เอ้า ก็มึงชวนกู กูก็มาเด่ะ วันนี้ที่บ้านกูไม่มีอะไรทำ เคลียร์ของเสร็จไปหมดแล้วเมื่อวาน แล้วมึงล่ะ”

“เข้าแล้ว เก้าโมง.....นั่งรองานที่ร้านนี่แหล่ะ นั่งคุยกับมึงทีไรงานไม่เข้าทุกที เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว มึงไม่มาเสริมดวงกูเลยเว้ยยย เห็นทีจะต้องเลิกคบมึงแน่”

“ไอ่นี่หาเรื่องกันแต่เช้า นี่มันกี่โมง? ครับ เก้าโมงเช้าวันอาทิตย์ครับ ลูกค้าเค้าตื่นสายกันเว้ยยย วันหยุดครับผม”

“เป็นสาว....หรือไงมึง แค่นี้ก็เหวี่ยงกู”

ปี๊บๆ ปี๊บๆ ปี๊บๆ ปี๊บๆ ปี๊บปี๊บปี๊บปี๊บปี๊บ...................”

ดีจริง หาเรื่องมึงไม่ทันขาดคำงานเลย ทีนี้ถ้างานเงียบมึงมาให้กูหาเรื่องอีกนะ จะได้มีงานเข้า ได้ออเดอร์ร้านนี้เลยมึง ไม่ต้องไปไหนแล้ว” ณคุณพูดแกมหยอกภาณุแบบสะใจ

“เห็นกูเป็นกระโถนหรือไง ไอ่นี่......”

ณคุณทวนเมนูของลูกค้าเพื่อไม่ให้พลาด ‘คาปูเย็น ไม่หวาน ไม่นม ใส่แต่ฟองนมนะคะ’ ข้อความจากลูกค้า ชื่อลูกค้า.....ฝาจีบ....

‘หือแน่ใจนะว่า คาปูชิโน่ ชื่อก็แปลก สั่งเมนูก็แปลก เอาเข้าไป.....’

เรื่องเมนูแปลกๆ ของลูกค้าณคุณเจอมาเยอะแล้ว แต่เป็นเมนูอาหารมากกว่า อย่างเช่น ข้าวกะเพราไม่เอาใบกะเพรา ข้าวหมูทอดกระเทียมพริกไทย ไม่ใส่กระเทียมและพริกไทย เกาเหลาเย็นตาโฟไม่ใส่ผัก สุกี้น้ำแยกน้ำ ตำปูปลาร้าขอปลาร้าติดครก ตำไทยอนุบาลพริกติดครก ณคุณกลัวพนักงานร้านจะทำไม่ถูกอย่างที่ลูกค้าต้องการ จึงเข้าไปย้ำกับพนักงานซึ่งคุ้นเลยกันดี

“น้องบุ๋มบิ๋มออเดอร์นี้ลูกค้าประจำหรือครับ” ชายหนุ่มถามพนักงานร้านที่เป็นมือชงกาแฟ

“บุ๋มบิ๋มเพิ่งเห็นเริ่มสั่งมาเมื่อวานนี้ค่ะ หนูว่ารสชาติมันแปลกๆ อยู่นะ แต่ลูกค้าน่าจะชอบแบบนี้นะคะ 5555”

น้องบุ๋มบิ๋มพนักงานของร้านกาแฟเหลือบมองต้นเสียง พร้อมแก้มแดงอย่างมะเขือเทศเมื่อถูกชายหนุ่มถาม ส่วนมือก็ยังสาละวนกับการชงกาแฟอย่างมืออาชีพ

“ออร์เดอร์ที่ #ห้า คาปูเย็น ไม่หวาน ไม่นม ใส่แต่ฟองนม เสร็จแล้วค่ะ” น้องบุ๋มบิ๋มเรียก  ณคุณให้มารับออเดอร์หลังจากใช้เวลาเตรียมประมาณสิบนาที

“ขอบคุณครับน้องบุ๋มบิ๋ม พี่หวังว่าลูกค้าจะมีความสุขกับแก้วนี้นะครับ”

“กูไปก่อนนะเว้ย ลูกค้าสาวกำลังรอกู.....55555”

“ไปได้หล่ะมึงลีลาอยู่นั้นนะ กูนั่งเล่นเกมรอที่ร้านนี่แหล่ะอีกสิบห้านาทีก็เข้างานแล้ว”

“เอ่อ ไปหล่ะมึง”

คุณกดรับออเดอร์ในระบบ เพื่อดูที่อยู่ปัจจุบันของลูกค้า 'หมู่บ้านพาฝัน อ้าววว......ก็หมู่บ้านที่เกิดเรื่องเมื่อคืนนี่'

‘หมู่บ้านพาฝัน เลขที่สองหนึ่งหนึ่งทับหนึ่งห้าซอยเก้า รถเก๋งสีเขียวจอดหน้าบ้าน’ ข้อความทักแชตถึงไรเดอร์จากลูกค้า

'รถเก๋งสีเขียวจะใช่คันเดียวกับคันเมื่อคืนหรือเปล่านะ’ ความหวังเล็กๆ ที่ ณคุณปรารถนาอยากจะให้เป็นคันเดียวกัน ถ้าใช่ก็เท่ากับว่า.....เค้าจะได้เจอหญิงสาวหน้าตาน่ารักอีกครั้ง........

‘กำลังออกร้าน ประมาณสิบนาทีถึงนะครับ’ ณคุณตอบลูกค้าเพื่อให้เตรียมตัวและเงินสดที่จะจ่าย

‘คาปูเย็น ไม่หวาน ไม่นม ใส่แต่ฟองนม ถูกต้องนะคะ’ ลูกค้าย้ำออเดอร์เพราะกลัวจะพลาดเหมือนวันก่อนที่ทางร้านทำคาปูสูตรปกติมาให้

‘ถูกต้องครับผม’ เมื่อตอบลูกค้าเสร็จ ณคุณขี่รถออกจากร้านแล้วมุ่งตรงไปยังบ้านของลูกค้าทันทีเมื่อข้อความสนทนาจบลง.........

เมื่อขี่ถึงซอยเก้า ก็ไล่ดูบ้านเลขที่ไปทีละหลังตั้งแต่ต้นซอย บ้านเลขที่สิบเอ็ด....สิบ.....และ.....เก้า.......ตามข้อมูลของลูกค้า ลักษณะเป็นบ้านชั้นเดียวสไตล์โมเดิร์นโทนสีเทา ขาว น้ำเงิน เนื้อที่ประมาณห้าสิบตารางวา มีรถเก๋งสีเขียวจอดหน้าบ้าน

‘เห้ย!!!!!!! นี่มันรถของหญิงสาวที่มีเรื่องกันเมื่อคืนนี่ ทั้งยี่ห้อ รุ่น สี ไม่ผิดแน่นอน’

แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่า ‘คงไม่ใช่มั้งอาจจะมีหลายคันในหมู่บ้านก็ได้’ ณคุณปล่อยให้ความคิดขัดแย้งกันไม่นานจึงตัดสินใจกดกริ่งหน้าบ้านหนึ่งครั้ง ณคุณรออยู่หน้าบ้านไม่นานร่างของหญิงสาวก็ปรากฏขึ้นหลังประตูกระจก ประตูค่อยๆ เลื่อนเปิดอย่างช้าๆ

“สวัสดีค่ะ” ฝาจีบในชุดอยู่บ้าน เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนขาสั้น หน้าตาสดใสปราศจากเครื่องสำอางกล่าวทักทายณคุณ

ณคุณจำหน้าตา รูปร่าง ทรงผมและท่าทางของหญิงสาวคนนี้ได้อย่างแม่นยำแม้ว่าจะปราศจากเครื่องสำอางแต่งเติมหน้าตาก็ตาม ทั้งมีรถเก๋งยี่ห้อและสีที่เป็นสิ่งยืนยันความถูกต้องว่า.......ใช่เธอคนนั้นอย่างแน่นอน........

ความดีใจผสมปนเปกับความตื่นเต้น ความที่ไม่เชื่อว่าจะมีความบังเอิญเกิดขึ้นกับเขา ณคุณจ้องมองหญิงสาวผ่านหน้ากากหมวกกันน๊อคที่ถูกเลื่อนขึ้นเปิดเผยให้เห็นเฉพาะดวงตาที่มีประกายของความหลงใหล ร่างกายของเขาเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดที่ไม่อาจจะขยับไปไหนได้

‘ใช่จริงๆ ด้วย’

มุมปากยกขึ้นแฝงความดีใจภายใต้ผ้าบัฟที่ปิดบังใบหน้าไว้เผยให้เห็นเพียงแววตาคมเข้มที่สะท้อนความสมหวังออกมา........

ฝาจีบเดินออกจากประตูบ้านเมื่อเห็นชายหนุ่มพนักงานส่งอาหารรู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก เธอมองสำรวจตั้งแต่หมวกจนถึงรองเท้า ความสูงประมาณนี้ รูปร่างแบบนี้ โดยเฉพาะดวงตาคมเข้มที่เธอจำได้ไม่ลืม แม้แต่รถที่ขับ แต่ก็ยังไม่แน่ใจ.......

“ขอโทษนะคะ เราเจอกันเมื่อคืนหรือเปล่า” ฝาจีบเริ่มถามชายหนุ่มพนักงานส่งอาหารอย่างไม่แน่ใจ

“เอ่อ....ครับ..ครับ... ที่รถเราเกือบชนกันเมื่อคืน........” ณคุณตื่นเต้นจนพูดติดๆ ขัดๆ

“ใช่จริงๆ ด้วย บังเอิญจริงๆ เอ่อ.....คุณรีบไปไหนไหม จะขอเวลาซัก 10 นาที”

ฝาจีบดีใจที่ได้เจอณคุณอีกครั้งเพราะยังรู้สึกผิดที่เหม่อลอยขับรถจนเกือบจะชนเขา นี่ถ้าเขาเจ็บ พิการ หรือตายขึ้นมาเธอจะรู้สึกแย่ยิ่งกว่านี้

“เอ่อ.....ได้ครับ ตอนนี้งานไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่”

ณคุณแสร้งทำเป็นตอบช้า และดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ เพื่อไม่ให้ฝาจีบจับได้ว่าเขาดีใจแค่ไหน ที่จะได้อยู่คุยกับเธอ ณคุณหันหลังเริ่มถอดหมวกกันน๊อค ผ้าบัพและเสื้อแจ๊คเก็ตออก จากนั้นเสยผมหนึ่งครั้งอย่างที่เขาทำจนติดนิสัยเวลาที่ถอดหมวกกันน๊อคออกแล้วก็หันกลับมาหาฝาจีบ

‘ท่าเสยผมนั่น......โอ๊ยยยย......หัวใจเกือบขิต........’

ฝาจีบถึงกับไม่เชื่อสายตา ใบหน้าของชายหนุ่มที่เพิ่งเห็นหน้าชัดๆ เป็นครั้งแรก หน้ารูปไข่ คมเข้มแบบไทย ผิวสองสี อยากจะกรี๊ดดังๆ ออกมาคนอะไรหน้าเหมือนดาราที่เธอเป็นแฟนคลับเอามากๆ ทั้งผลงานเพลง ละคร จนกระทั่งติดตามไอจีที่ฝาจีบไม่เคยพลาดซักวัน ฝาจีบจ้องหน้าชายหนุ่มอยู่นานเหมือนกำลังสำรวจทุกซอกทุกมุมของใบหน้าเลยทีเดียว ไม่นานก็เรียกสติกลับคืนมา

“เอ่อ...เข้ามานั่งรอในบ้านก่อนนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

ณคุณเข้ามานั่งรอตามที่ฝาจีบเชิญ บริเวณหน้าบ้านที่แบ่งพื้นที่จอดรถทำมุมนั่งเล่นเล็กๆ ที่มีม้านั่งยาวทำด้วยไม้ตั้งอยู่สองตัวทำมุมตั้งฉากกับบ่อปลาหางนกยูงทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีปลาหางนกยูงหลายสิบตัวหลากสีสัน แดง เขียว น้ำเงิน ทอง ดำ ขาว ที่แหวกว่ายอวดความสวยใต้ผิวน้ำที่ใสสะอาด มีต้นเดหลีดอกสีขาว ใบสีเขียวมันวาวปลูกในกระถางเรียงรายรอบบ่อปลาและแนวกำแพงภายในตัวบ้านทำให้รู้สึกชุ่มปอดและคลายความร้อนได้ดีทีเดียว ณคุณนั่งรอไม่นานฝาจีบมาพร้อมกับน้ำอัญชันมะนาวสีชมพูอมม่วงสองแก้ว

“น้ำอัญชันมะนาว ทำเองนะคะ ไม่รู้อร่อยไหม คนแรกเลยที่ได้ชิม 55555”

“อืม...ใช้ได้ครับ สดชื่นดี ผมไม่ค่อยได้ดื่มน้ำสมุนไพรแบบนี้เท่าไหร่”

“เอาให้หมดแก้วเลยนะ เดี๋ยวจะใส่ขวดให้ไปดื่มด้วย ฉันทำไว้เยอะเลย”

“ขอบคุณครับ ไม่เกรงใจแล้วนะ”

“เมื่อคืนก็ลืมถามชื่อ มัวแต่ตกใจ........ฉัน 'ฝาจีบ' เรียก 'จีบ' เฉยๆ ก็ได้ แล้วคุณชื่ออะไร”

“ ณคุณ ครับ เรียก 'คุณ' ก็ได้ครับ”

“หือ ชื่อแปลกดี.....งั้นเรียก คุณ ล่ะกันนะ ง่ายดี”

“ยินดีครับ.....นี่ครับกาแฟที่สั่ง คาปูเย็น ไม่หวาน ไม่นม ใส่แต่ฟองนม”

“คุยจนลืมไปเลย ขอบคุณค่ะห้าสิบเก้าบาทนะคะ เอ่อขอพร้อมเพย์ได้ไหมจีบไม่มีเงินสด”

“ได้ครับ เบอร์ #$@%&*!%&#*@”

“โอนเรียบร้อยแล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ”

“ขอโทษครับ สูตรกาแฟนี้แปลกดี”

“555555 จีบคิดเอง เบื่อรสชาติที่เหมือนคนอื่นนะ ลองไหม.....แก้วนี้จีบให้เลย ถือว่าเป็นกาแฟขอบคุณละกัน วันนี้ว่าจะไม่สั่งแล้วนะ แต่สั่งทำไมไม่รู้............”

“งั้นแก้วนี้คุณขอลองนะครับ รอบหน้าจะสั่งมาคืน ขอบคุณครับ”

ณคุณรับกาแฟแก้วนี้มาแบบเขินๆ ‘คาปู ไม่หวาน ไม่นม ใส่แต่ฟองนม’ อยู่ในมือของณคุณเรียบร้อย ปากแน่นๆ อมชมพูเข้ม เริ่มดูดกาแฟสูตรแปลกอย่างช้าๆ ‘ไม่น่าเชื่อว่ารสขมๆ ของน้ำกาแฟพอมาเจอฟองนมนุ่มๆ ที่มีรสหวานธรรมชาติจากน้ำนม รสชาติกลับเข้ากันได้อย่างลงตัว

“ไม่น่าเชื่อว่ารสชาติจะดีแบบนี้ เห็นทีคงจะต้องเปลี่ยนมาดื่มกาแฟสูตรนี้แล้วหล่ะ 55555”

“ตามสบายเลยคุณ จีบไม่หวง”

ฝาจีบแอบมองชายหนุ่มที่กำลังเพลินกับรสชาติกาแฟสูตรที่เธอดื่มประจำ คนแรกเลยที่บอกว่าชอบ

“ขอโทษนะครับ ตอนนี้จีบทำงานอะไร”

“จีบเพิ่งออกงาน กำลังหางานใหม่ทำอยู่แต่ไม่รู้จะทำอะไร ยังไม่เจองานที่ตัวเองชอบเลย ถ้าอีกหนึ่งปียังหางานที่ถูกใจทำไม่ได้ เห็นทีต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านแล้วหล่ะ สัญญากับที่บ้านไว้แล้ว”

“ที่บ้านทำงานอะไรครับ”

“โรงงานผลไม้อบแห้ง พวกมะม่วง ลำไย สับปะรด ฝรั่ง ประมาณนี้”

“ตลาดดีนะ กลุ่มลูกค้าเยอะ คนจีนกำลังนิยมเลย” ณคุณรู้ข้อมูลเรื่องนี้ดีเพราะที่บ้านอยู่วงการธุรกิจนี้เหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่ไม่ได้ผลิตเองแต่เป็นคนกลางรับซื้อแล้วส่งไปขายต่างประเทศ

“ทำไมคุณรู้ข้อมูลดีจัง..........” ฝาจีบสงสัยเพราะน้อยคนที่จะคุยเรื่องธุรกิจนี้เข้าใจตรงกัน

“อ่อ....ก็อ่านเจอในเพจข่าวนะครับแล้วเห็นขายกันเยอะด้วย ล้มตรงไหนก็มีแต่ผลไม้อบแห้งเต็มไปหมดเลย 555555”

นอกจากภาณุแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าที่บ้านของณคุณทำอาชีพอะไร เพราะเขาคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่จะบอกให้ใครรู้ ณคุณรีบตัดบทลองชวนฝาจีบมาทำงานส่งอาหารด้วยกัน แววตาของณคุณที่ส่องประกายเห็นโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักกับผู้หญิงคนนี้มากขึ้น มีอะไรอีกเยอะที่น่าค้นหาในตัวเธอ ตั้งแต่กาแฟแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าแล้ว.........

“จีบสนใจอยากลองมาขับรถส่งอาหารแบบนี้ไหม งานง่าย ไม่ยุ่งยาก รับกับส่ง สนุกดีนะเหมือนขี่รถเที่ยวไปในตัว รายได้ดีด้วย ขับช่วงระหว่างรอหางานใหม่ก็ได้” ณคุณลุ้นมากกับคำตอบของฝาจีบเพราะดูจากผิวพรรณคงไม่ค่อยได้ตากแดดตามลมเท่าไหร่

“น่าสนนะ....แล้วสมัครยังไง”

“หือ.......”

ณคุณแปลกใจกับคำตอบแต่แอบดีใจไม่น้อย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยผิดกับความรู้สึกภายในที่สั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

“พรุ่งนี้ถ้าพร้อมก็ไปสมัครที่ออฟฟิศได้เลย อยู่ใกล้ๆ นี่เอง”

ณคุณบอกที่ตั้งของออฟฟิศซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านของฝาจีบมากนัก

“พรุ่งนี้จีบจะไปสมัครเลย ถ้ามีอะไรจะปรึกษา จีบจะขอทักไปหานะ”

“ได้เสมอครับ”

“ขอบคุณมากนะ”

จากสิบนาทีคุยเพลินจนกลายเป็นชั่วโมง ณคุณบอกลาฝาจีบด้วยความรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ส่วนฝาจีบก็กำลังตื่นเต้นกับงานใหม่ด้วยนิสัยที่ชอบเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ตลอดเวลาและเธอมองทุกอย่างเป็นโอกาสเสมอ แม้ว่าใครจะมองเป็นเพียงสิ่งเล็กๆ ก็ตาม

‘ไม่แน่นะเราอาจจะเจอสิ่งที่เราสนใจระหว่างทำงานนี้ก็ได้..........’

ฝาจีบมองตามชายหนุ่มที่เพิ่งขับรถออกจากหน้าบ้านไป รอยยิ้มที่หวานละมุนปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว.........