" มาหายายมาลูก เอวา "

เด็กหญิงวัยสองขวบเดินกึ่งวิ่งไปหาผู้เป็นยายอย่างรู้ความ ใบหน้ากลมแป้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มดีใจเมื่อตัวเองเดินไปถึงจุดหมายได้อย่างสำเร็จ หญิงวัยกลางคนอ้าแขนกอดหลานแท้ๆ ของตัวเองไว้ในอ้อมกอด

" ยัย. . .ย้าย "

" เก่งมากลูก เดี๋ยวยายพาไปดูปลาทางนู้นนะ "

แล้วเธอก็เดินจูงหลานไปยังลานบ่อน้ำพุด้านในสวนที่เลี้ยงปลาคราฟหลากสีสันไว้หลายตัว หญิงสาวยืนมองภาพนั้นครู่ใหญ่ทำได้เพียงอมยิ้มกับภาพตรงหน้าแต่ภายใต้รอยยิ้มใครจะรู้ว่าในดวงตาของเธอแอบเก็บอารมณ์หม่นหมองเอาไว้ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าหลานเธอมีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้า

" นี้เธอกำลังเศร้าหรือกำลังมีความสุขกันแน่ "

" เฮ้ย ! บ้าเอ้ย บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าโผล่มาแบบนี้ "

ชายร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดอ่อนห้อยหัวลงมาจากกิ่งไม้ตรงหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลาขาวซีดจ้องมองเธออย่างไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่กำลังทำสักนิด

" ลงมาคุยดีๆ ให้มันเหมือนผู้เหมือนคนหน่อยได้ไหม แล้วนี้นายเข้าบ้านมาได้ยังไง "

" แล้วเราจะเหมือนคนได้ยังไง เราเป็นผีนะลืมแล้วเหรอ "

" เฮ้อ "

ฉันได้แต่ค้อนตามองผีหน้าตาดีที่กำลังสนทนากันอยู่ ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมแวบหายตัวลงมานั่งอยู่โคนต้นไม้แต่โดยดี

" เจ้าที่ที่นี้ก็ต้องยอมให้เข้าสิ ก็เธอพาเราเข้ามาเองนี้ "

เอิงเอยก้มมองกำไลข้อมือของพี่สาวเธอที่ใส่ไว้ดูต่างหน้า วิญญานตนนี้คือเพื่อนเธอเอง เพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมจนเข้ามหาลัยหมอนี้เป็นเจ้าของกำไลนี้ เธอสัมผัสได้ถึงความรักที่สองคนมีให้กันได้เลย วิญญานเขาถึงผูกติดกับสิ่งของที่ให้พี่เธอไว้ไม่ยอมไปไหน

" วันนี้พอจะจำอะไรได้ขึ้นมาบ้างหรือยัง "

" น่ารัก ^^ ลูกสาวเราน่ารักมากเลย อยากกอดจัง "

" ที่ถามนี้ไม่ได้เข้าหูเลยมั้ง "

เธอนั่งลงตรงโคนต้นไม้ข้างวิญญานเพื่อนเธอ ทั้งคู่เสียชีวิตไปสองเดือนแล้วส่วนวิญญานเจ้านายก็จะผลุบๆ โผล่ๆ มาให้เห็นนานๆ ครั้ง เจ้าตัวแทบจะจำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย จำได้เพียงความทรงจำที่นานมากแล้วเรื่องราวของพี่สาวเธอและลูกของตัวเองแทบไม่หลงเหลือ นี้ถ้าฉันไม่บอกว่าเอวาคือลูกก็คงไม่รู้

" เราจำได้แต่เอยเหมือนเดิมแหละ แล้วเอยละเห็นอันดาบ้างไหม "

" . . . ถ้าเห็นก็ดีสิ "

พอพูดถึงผู้เป็นพี่สาวน้ำตาก็พาลรื้อขึ้นมาที่ขอบตาเสียดื้อๆ จนต้องหันหน้าหนีมองไปทางอื่น ถ้าเธอเห็นวิญญานพี่เธอบ้างก็คงดีสินี้เธอไม่แม้แต่จะฝันถึงเลยด้วยซ้ำ

" เราเองก็จำอะไรไม่ได้เลย เราไม่รู้ว่าอุบัติเหตุตอนนั้นมันเกิดขึ้นได้ยังไง "

" คงต้องใช้เวลาแหละ แต่เอยสัญญานะว่าจะทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้านายกับพี่อันดาให้ได้ "

" ขอบคุณนะ . . . "

เจ้านายหันหน้ามาสบสายตาเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกขอบคุณ เอิงเอยได้แต่นั่งเหม่อจมอยู่กับความคิดสิ่งเดียวที่ทำให้มั่นใจว่าทั้งคู่ไม่ได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุคือสภาพซากรถที่เกิดอุบัติเหตุในวันนั้น เธอจ้างคนไปค้นหาร่องรอยในซากรถ พบว่ารถคันนั้นถูกตัดสายเบรค เป็นสาเหตุให้เกิดอุบัติเหตุรถคันดังกล่าวชนอัดก็อปปี้กับรถพ่วงเต็มแรง แต่น่าแปลกที่ตำรวจกลับลงสาเหตุว่าเกิดจากคนขับหลับใน เรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากล สิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับเพื่อนเธอก็น้อยมากรู้แค่เพียงบ้านเจ้านายทำธุรกิจโรงแรม เขามีพี่ชายอยู่หนึ่งคน ส่วนเรื่องที่พี่เธอท้องทางผู้ใหญ่บ้านเจ้านายไม่มีใครรู้ รู้แค่เพียงว่าทั้งคู่คบกันแต่โดนทางบ้านเจ้านายกีดกันซึ่งเรื่องนี้แม่ก็เล่าให้ฟังอีกทีซึ่งก็ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบาง เพราะพูดจากเวลาที่พี่อันดามาระบายให้ฟังเท่านั้น เธอนึกโมโหตัวเองนักที่เอาแต่เรียนไม่สนใจคนรอบข้างบ้าง ถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบนี้

" นายจำพี่ตัวเองได้ไหม "

" จำได้สิ เราสนิทกับพี่มากเลยละ "

" ดีเลย ขอข้อมูลหน่อย "

" เขาชื่อ ขุนเขา อายุ 28 ปี เป็นหมออยู่ รพ.รัฐ xxx อ๋อ ตอนนี้เขาน่าจะอยู่คอนโด z ที่เราเคยอยู่ "

" คอนโด z หรอ . . . "

" ใช่เพราะทีแรกเรากลับไปที่นั้นหลังจากเราตายเราไม่รู้จะไปไหน พี่ขุนอยู่ที่นั้นแต่เราพูดคุยกับเขาไม่ได้ เขาไม่เห็นเรา "

เอิงเอยหยิบสมุดโน็ตขึ้นมาจดข้อมูลทุกอย่างไว้อย่างตั้งใจ โดยมีวิญญานเจ้านายคอยเล่าเรื่องราวของพี่ชายตัวเองให้ฟัง นี้มันเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรอุบัติเหตุที่เกิด ข้อมูลที่เธอมีเพียงน้อยนิดมันทำให้เธอไม่รู้จะเริ่มจับจุดจากตรงไหนเลย หากจะมีใครที่รู้เรื่องราวดีที่สุดคงต้องเป็นคนใกล้ตัวของผู้ตายทั้งคู่ ฝั่งครอบครัวเธอไม่มีอะไรให้น่าสงสัยอยู่แล้วหากต้องการรู้ข้อมูลของฝั่งทางบ้านเจ้านาย เธอก็ต้องเข้าหาพี่ชายเขาอย่างไม่มีทางเลือก

" ใช่คะ ชั้น 8 ห้อง 802 หากได้ราคาที่ต่อรองไปพร้อมเข้าอยู่เลยคะ . . . ตกลงตามนี้นะคะ เอยจะรีบจัดการเรื่องเงินมัดจำให้เลยคะ "

เหมือนทุกๆ สิ่งจะเป็นใจอย่างที่คิด เพียงแค่คิดห้องข้างๆ ห้องของพี่ชายเจ้านายก็ดันว่างพอดี ดีที่เพื่อนที่รู้จักกันรู้จักเจ้าห้องนั้น ทำให้ฉันใช้เวลาในการหาเบอร์ติดต่อได้ไวขนาดนี้ แม้ราคาค่าเช่าจะสูงหน่อยก็เถอะ

" เอยจะแยกออกไปอยู่จริงๆ หรอลูก "

แม่เดินมานั่งลงข้างๆ หลังจากพาหลานเข้านอนกลางวัน ตัวฉันเองหลังจากเรียนจบครอบครัวก็ดันมาเจอปัญหาเลยทำให้ไม่ทันได้หางานเป็นหลักเป็นแหล่ง จึงมาอาศัยอยู่กับแม่ที่บ้านแถวชานเมือง นี้ถ้าย้ายออกไปอยู่แม่อยู่กับหลานสองคนก็คงจะเหงากันแน่

" เอยไปอยู่ในเมืองทำงานเดินทางสะดวกกว่าคะ ไว้วันหยุดเอยจะมาหา "

" เอวาคงร้องหาเอยแย่ "

" เดี๋ยวนี้คิดลุงมนัสมากกว่าเอยอีก อย่างน้อยก็ยังมีลุงมนัสช่วยดูแลแม่กับหลาน เอยก็เบาใจคะ "

ฉันยิ้มให้แม่อย่างรู้ใจกันโดยไม่ต้องเอยคำพูดใดๆ พ่อเสียไปตั้งแต่ฉันและพี่ยังเล็กมาก แม่เป็นซิงเกิลมัมเลี้ยงพวกฉันมาจนโตส่งเสียให้เรียนอย่างดี กับลุงมนัสเองเราก็รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยย้ายมาอยู่แถวนี้ใหม่ๆ ก็ร่วม 10 ปีแล้ว ท่าทีที่ลุงมีฉันก็พอมองออกว่าท่านมีใจอยากจะดูแลแม่ แต่แม่เห็นแก่ฉันและพี่เลยไม่ตัดสินใจเรื่องลุงมนัสเป็นเรื่องเป็นราว

" ถ้าเป็นลุงมนัสเอยยินดีนะแม่ แม่เหนื่อยมานานแล้วมีคนมาช่วยดูแลแม่อีกคนเอยก็ยินดีนะคะ "

" ขอบใจนะลูก "

ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกสาวที่นอนอยู่บนตักด้วยแววตาซึ้งใจ จะว่าไปที่ฉันและพี่โตมาได้ก็เพราะลุงมนัสนี้ละที่ช่วยดูแลพวกเราอีกคน ถ้าเป็นพี่อันดาก็คงจะยินดีกับเรื่องนี้เช่นกัน

คอนโด z

ห้อง 802

" ติดปัญหาตรงไหนโทรหาพี่ได้เลยนะคะน้องเอย พี่จ้างคนมาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว จะมีก็แค่ก็อกน้ำฟักบัวที่ยังไม่ได้ซ่อม พี่แจ้งส่วนกลางไปแล้วน่าจะมาซ่อมให้ได้อีกสองวัน ตรงนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ "

" ไม่เป็นไรคะ เอยก็รีบเข้ามาอยู่ด้วยเลยยังเตรียมอะไรๆ ได้ไม่เสร็จ "

" งั้นพี่ไปก่อน มีอะไรโทรมานะจ๊ะ "

คอนโดทำเลดีขนาด 24 ตารางเมตร แม้ราคาจะสูงหน่อยแต่ก็เดินทางไปไหนมาไหนสะดวกดี ดีตรงที่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าที่จำเป็นให้เสร็จสับ ทำให้ไม่ต้องไปซื้ออะไรเพิ่มเลย นี้แค่ไปซื้อของกินมาใส่ตู้เย็นสักหน่อยก็พอ

" ไม่ต้องเอาพระมาไว้นะ "

" เฮ้ย! ตาบ้า มาให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิ "

เจ้านายเดินทะลุมาจากห้องข้างๆ มาบอกถึงความต้องการของตัวเอง ว่าแต่นายกลัวพระด้วยหรอเนี้ย

" กลัวพระด้วยหรอ "

" เหมือนของร้อนอะ ไม่มีจะดีกว่า "

เจ้าตัวบอกพลางนั่งลงที่เตียง แต่หน้าตาวันนี้ดูไม่ค่อยซีดเซียวเท่าเมื่อวานนะ

" มองอะไร ดูหล่อขึ้นใช่ไหมละเหมือนที่บ้านจะทำบุญให้แหละ "

" ถึงว่าดูผ่องๆ เหมือนไปฉีดผิวฉีดหน้ามาแล้วนี้อย่าเที่ยวเดินไปทั่วตลอดเวลาละฉันไม่อยากเห็นนายตอนฉันอาบน้ำแก้ผ้านะ "

" แต่ฉันอยากเห็นนะ "

เจ้านายพูดพร้อมยิ้มกริ่ม ทะลึ่งจริงๆ

" นี้นายเป็นพี่เขยฉันนะเว้ย ช่วยทำตัวให้น่าเคารพด้วย ฉันจะฟ้องพี่เอวา "

" เออ รู้แล้วน่าบ่นเป็นคนแก่ ไปดีกว่า "

ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินหายไปอีกห้อง นี้ไม่รู้พี่ฉันไปหลงอะไรหมอนี้ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมานางเจ้าชู้จะตายเปลี่ยนผู้หญิงเป็นเปลี่ยนกางเกงใน สุดท้ายมาลงเอยกับพี่ฉันจนมีลูกกันได้ยังไงฉันยังงงๆ

" ไปซื้อของกินที่ซุปเปอร์มาตุนไว้ดีกว่า "

กว่าจะจัดข้าวของเข้าที่ก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ฉันเลือกขับรถมาซื้อของที่ห้างใกล้ๆ ไว้กินตอนดึกเผื่อหิว ระหว่างเรียนฉันมีงานที่ทำอยู่ด้วยคืองานเขียนนิยาย ทำให้ทุกๆ เดือนพอจะมีรายได้เข้ามาบ้างแต่ต่อไปคงต้องหางานประจำทำเพิ่ม จะได้มีรายได้ที่แน่นอนเข้ามาทุกเดือน

" โกโก้หวาน 50% ค่ะ / ครับ "

ฉันหันไปมองทางต้นเสียงอัตโนมัติ ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งกำลังหันมามองฉันอยู่เช่นกัน ผิวเขาขาวมาก แถมใบหน้ายังหล่อเหลา คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสันแม้จะใส่แมสปิดอยู่ความหล่อก็พุ่งทะลุออกมาจากแมส โดยเฉพาะดวงตาคมๆ คู่นั้นมันเหมือนกับใครบางคนที่ฉันเคยเห็นมาก่อน

" คุณครับ เชิญคุณก่อนเลยเดี๋ยวผมรอคิวต่อจากคุณ "

" อ๋อค่ะ . . . ขอบคุณค่ะ "

ฉันรีบเกาคอแก้เขิน รีบเอาเงินจ่ายให้พนักงาน เล่นยืนมองหน้าเขาตั้งนาน คนบ้าอะไรดูดีชะมัด ยิ่งใกล้ยิ่งเห็นความเนียนรูขุมขนที่กระชับกว่าฉันอีกมั้ง นี้ฉันกลายเป็นพวกบ้าผู้ชายไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย ><

" วันนี้เลิกงานเร็วหรอคะ "

" ครับ วันนี้ไม่มีลงเวรเลยได้กลับบ้านไว "

" เหนื่อยหน่อยนะคะ "

ฉันแอบยืนฟังบทสนทนาของพนักงานและลูกค้าสุดหล่อคนนั้นระหว่างยืนรอน้ำ แหมเธอก็แอบเล็งเขาเหมือนกันละสิดูพูดจาสนิทสนมแปลว่าเขาเองก็มาร้านนี้ประจำ

" คิว 224 ได้แล้วคะ "

" ขอบคุณคะ "

ก่อนไปฉันไม่ลืมเหลือบมองสุดหล่อคนนั้นอีกครั้ง ซึ่งเขาก็กำลังมองฉันอยู่เช่นกัน ดวงตาคมๆ ดูดุเล็กน้อยนั้นมันเหมือนใครกันนะ

" ว๊าย ตายแล้ว "

ซ่าาาา ~

ฉันลืมไปเสียสนิทว่าพี่เจ้าของห้องบอกว่าก็อกฝักบัวเสีย แต่นี้มันไม่ได้เสียธรรมดานะเกลียวมันหักคาอยู่ด้านในเลย ทำให้ตอนนี้น้ำไหลพุ่งกระฉูดออกมาจากท่อไม่หยุด ฉันพยายามเอามืออุดหวังปิดรูน้ำอย่างคนโง่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าปิดให้ตายมันก็ไม่หยุดไหล แถมน้ำยังกระเซ็นเสียจนเปียกไปทั้งร่าง

" เอาไงดีเนี้ย ต้องแจ้งส่วนกลาง "

ว่าแล้วก็เดินไปหาโทรศัพท์ แต่พบเพียงช่องเสียบเท่านั้นไม่มีโทรศัพท์บ้านที่ควรจะมี หรือเขาติดต่อกันผ่านทางอื่นนะ ยุคนี้คงมีกลุ่มไลน์หรือแอพอะไรให้ใช้แล้วมั้ง แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย

ฉันเลือกเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์เพื่อไปแจ้งนิติคอนโด แต่ทันทีที่เปิดออกไปก็พบชายหนุ่มคนเดิมที่เจอกันที่ร้านกาแฟเดินถือถุงดำออกมาจากห้องพอดี รอบนี้เขาไม่ได้สวมแมสทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาเต็มๆ ตา ใบหน้ารูปไข่ขาวเนียนละมุน ตาคมๆ ตอนนี้ถูกบดบังด้วยแว่นสายตาทรงเหลี่ยมแต่ไม่ได้ทำให้ดูแย่เลย มันยิ่งดูดีไปอีกแบบ ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นเมื่อจ้องมองมาที่ฉัน นี้เขาขำฉันหรอ?

" ขำอะไรคะ "

" . . . ขำคุณไง ทำไม่เปียกปอนแบบนั้นละครับ "

" พอดีฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ ตอนนี้กำลังทะเลาะกับก็อกน้ำในห้องน้ำอยู่ขอตัวนะคะ "

" นี้ เดี๋ยวสิครับ "

ฉันที่รีบเดินไปถูกฉุดไว้ด้วยมือเขาจากด้านหลัง ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่มาทำรุ่มร่ามแบบนี้ฉันก็ไม่โอเคหรอกนะ

" ปล่อยนะ "

" นี้เดี๋ยวสิ ผมไม่ได้จะคุกคามคุณนะแต่เสื้อคุณมันสีขาว . . . จะลงไปแบบนี้จริงๆ เหรอ "

ฉันรีบก้มมองตัวเองตามที่เขาว่าก็พบว่าร่างกายท่อนบนเปียกเสียจนเห็นบราเซียร์สีดำอย่างชัดเจนภายใต้เสือสีขาวที่เปียกลู่แนบเนื้อ ฉันรีบยกมือขึ้นกอดอก นี้รีบจนไม่ระวังเลยยัยเอิงเอย

" ฉันขอโทษคะที่เข้าใจคุณผิด พอดีก็อกน้ำในห้องน้ำมันหัก ตอนนี้น้ำมันพุงออกมาไม่หยุดเลยฉันไม่รู้จะติดต่อส่วนกลางยังไง "

" เดี๋ยวผมแจ้งให้เขาหยุดจ่ายน้ำห้องคุณให้ก่อนแล้วกัน "

ผู้ชายคนนั้นขออนุญาตฉันช่วยเข้าไปดูในห้องน้ำให้ เขายืนมองก่อนกดมือถือในมือพักหนึ่งน้ำที่ไหลก็หยุดไหล อย่างนี้คงต้องรอช่างซ่อมแล้วจะเอาน้ำที่ไหนอาบละเนี้ย

" อย่างไวช่างจะมาซ่อมให้ช่วยสาย ยังไงคืนนี้คุณไปอาบน้ำห้องผมก่อนก็ได้นะ "

" เอ่อ . . . ขอบคุณคะ "

" ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมเองก็ไม่ใช่พวกเอาไม่เลือก เห็นอย่างนี้ผมก็เลือกอยู่นะคุณ "

เขาพูดด้วยใบหน้ากวนๆ คำพูดที่เหมือนจะทำให้สบายใจแต่แอบแฝงด้วยคำหลอกด่าฉันอยู่ ปากร้าย

" คุณเลือกฉันก็เลือกเหมือนกันคะ เพราะงั้นคืนนี้ต้องรบกวนแล้วนะคะ "

" ครับ ยังไงไปกดกริ่งหน้าห้องนะ "

เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ชิ! หน้าตาก็ดีแต่ปากคอเราะร้ายไม่เบา นี้ถ้าไม่ต้องพึงพานะฉันคงพูดแรงกว่านี้ไปแล้ว

ห้อง 801

ติ๊งน่อง ~

เอ๊ะ! เดี๋ยวห้อง 801 นี้แปลว่า

" เชิญครับ ใช้เสร็จปิดไฟแล้วออกไปได้เลยอย่าอาบนานนะเพราะสามทุ่มผมต้องเข้านอนแล้ว ผมกลัวคุณย่องมาลักหลับผม "

" นี้ คุณ "

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ หลังเขาคือเจ้านายที่ยืนโบกมือยิ้มให้ฉันอยู่ ผู้ชายคนนี้คือขุนเขาพี่ชายเขาสินะ

" . . . ขอบคุณที่อนุญาตให้ใช้คะ ฉันจะรีบใช้รีบไป "

ฉันต้องกดอารมณ์ตัวเองไว้เดี๋ยวงานใหญ่จะเสีย พี่ชายเจ้านายเป็นหมอฉันคิดว่าเขาจะดูเป็นผู้ใหญ่สุขุมกว่านี้ซะอีก นี้อะไร หมออะไรปากเสีย หลงตัวเองชะมัด

หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันแอบชะเง้อมองไปรอบๆห้องเขาเพื่อสำรวจซึ่งตอนนี้เจ้าตัวน่าจะอยู่ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว อาศัยเพียงไฟในห้องน้ำก็พอจะเห็นว่าทั้งห้องตกแต่งโทนสีดำเทา เฟอร์นิเจอร์มีน้อยชิ้นดูเรียบหรู สายตาไปสะดุดอยู่ที่รูปในกรอบรูปรูปหนึ่ง เป็นรูปเด็กผู้ชายสองคนยืนกอดคอกันแต่รูปเด็กผู้ชายอีกคนกลับถูกขีดไปด้วยรอยปากกาจนแทบไม่เห็นใบหน้า ด้วยลักษณะที่คุ้นตาฉันเดาได้ไม่ยากเลยรูปร่างแบบนั้นคือเจ้านายแน่ ส่วนเด็กผู้ชายอีกคนคงเป็นพี่ชายเขา ขุนเขา ว่าแต่ทำไมถึงเอารูปที่ดูเหมือนถูกทำลายไปแล้วไปมาตั้งแบบนี้นะ

" นี้คุณ เป็นขโมยหรอ "

" มะ . . .ไม่ใช่นะพอดีขวดยาสระผมมันกลิ่งหลุดมือนะฉันเลยเดินมาเก็บ "

" . . . "

เขาจ้องมองฉันรอดแว่นสายตาด้วยแววตาจับผิดครู่หนึ่ง ก่อนยกสองมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองแล้วพูดในสิ่งที่ทำให้ฉันอยากจะดีดเขาสักรอบ

" อย่าให้รู้นะว่าพยายามจะเข้าหาผมนะ ไม่งั้นผมจะปล่อยให้คุณเน่าตายไม่ได้มีน้ำอาบแน่ "

" เฮ้อ ฉันว่าคุณควรนอนนะ ราตรีสวัสดิ์ "