ณ โรงเรียน สบายใจ

8:00

มีกลุ่มเพื่อนลุมทำร้ายร่างกายเด็กชายอย่างขนมในห้องน้ำ เด็กชายนี้เป็นออทิสติก จึกทำให้โดนเกลียดโดนทำร้ายร่างกาย โดนด่าบูลี่โดนแซะ แม้เค้านั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเค้านั้นก็โดนทำร้าย

" อย่าททำอะไรเราเลยนะ ขอร้อง "

" สนุกดีออกมึงไม่สนุกหรอ ไอ้ปัญญาอ่อน "

" ปล่อยๆ ปล่อย อย่าทำๆ ขอร้อง "

" ไอ้บ้า!!!!! "

กลุ่มเพื่อนเมื่อเห็นขนมเริ่มทำร้ายร่างกายตัวเอง ก็ รีบเดินออกไปจากห้องน้ำ ปล่อยขนมไว้อย่างนั้น

" ปลอยเราไปๆ! ปล่อยๆ! อย่าทำเรา! "

ตอนเที่ยง

ใครมันทำน้องกูอีก เสียงชายหนุ่มร้องเสียงดังกลางโรงอาหาร ทำให้ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ชายหนุ่มผู้นั้น

รุ่นพี่ ม/ปลาย นนน พี่ชายของขนมที่ถูกทำร้ายเมื่อเช้า นนน นั้นรักน้องชายของตนมาก ไม่อยากให้ใครมาทำร้าย แต่ก็มัคจะโดนทำร้ายอยู่บ่อยๆ

โรงอาหารเสียงดังก็เงียบสงบไร้ซึ่งเสียคนพูดแม้แต่คนเดียว

" ลงมาจากเก้าอี้เลยนะ "

เสียงขนมเอ่ยเรียกพีาย เอามือดึกแขนคนเป็นพี่ เมื่อ นนน เห็นคนเป็นน้องก็รู้เลยว่าคนเป็นน้องนั้นเตรียมจะดุเค้า

" ห้ามพี่ทำไม พี่จะจำตัวคนที่ทำร้ายเรามา "

" ไม่เอา พี่นนนไม่ทำนะ มันไม่ดีๆ อย่าเป็นคนไม่น่ารักแบบคนที่ทำร้าย ขนม "

" แต่คนพวกนั้นทำร้ายขนมตลอดเลย พี่แค่จะทำให้มันจำว่าอย่าทำร้ายน้องพี่ "

" มันผิดที่ ขนม ที่เกิดมาเป็นแบบนี้ "

" มันไม่ได้ผิดที่ขนมหรอกนะ ที่เป็นแบบนี้ มันผิดที่พวกนั้นที่มาทำขนม "

" ขขนมผิดที่เกิดมมาเป็นแบบนี้ "

" ไม่เอาสิ ขนม ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ "

พี่น้องสองคนเดินไปซื้ออาหารภายใต้สายตา ของหลายกลุ่มคนที่จองมองมา แม้ผู้คนมากมายจะมองน้องเค้าเป็นคนยังไงแต่เค้ามองน้องเค้าปกติที่สุดพยายามให้น้องเค้าปกกติมากที่สุด หากคนอื่นไม่รุ้จักน้องก็คิดว่าน้องปกติ

ร้านอาหาร

" ตะวัน วันนี้มึงกลับบ้านปะ "

" ไม่ "

นนน เอ่ยถาม ตะวันน้องคนเล็กของบ้าน ตะวันนั้นไม่เคยยคิดจะกลับบ้านเลย เพราะอยู่แต่กลับเพื่อนต่างงโรงเรียน เพราะที่นี้เค้าไม่มีเพือนคบเลย เพราะทุกคนไม่ชอบพี่ชายทั้งสองของเค้า ไม่ชอบเลยยที่มีพี่ชายแบบนี้

" น้องไม่ชอบ ขนม "

" น้องมีชีวิตเป็นของตัวเองต่างหากละ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราเลย"

นนน พูดปลอบใจคนน้อง ถึงแม้ใจของขนมหวาจจะเศร้าหม่องไปกับคคำพูดของตะวันตั้งแต่เด็กแล้วก็ตาม ตะวัน พูดด่าตัดพ้อกับ ขนมเสมอ

"ขนม ก็เหมือนหมาที่โลกแคบนิสเดียวอยู่แต่กับเจ้าของไปไหนไม่ได้"

ณ บ้านนกขวัญ

ภายใต้ในบ้านมีเพียงเสียง ขนม และ นนน เล่นด้วยกันในบ้านเสียงหัวเราะดังสนั่น

" ไปด้านนอกกันแม่ไหม นนน "

ขิง ผู้เป็นมารดาเอ่ยถาม ทั้งสองที่นั้งเล่นกันอยู่

" ขนมอยากไปด้วยจังเลยครับ "

"ไม่ได้หรอกจร้า อยู่บ้านนี้แหละ และ นนน แม่มีอะไรจะคุยด้วย ต้องไปกับแม่เทานั้น "

มารดามองจิกไปที่ นนน นนนจึงรีบลุกออกไปในทันที

ขนม ทำหน้าเศร้าเมือรู้ว่าตนเองไม่ได้ไปด้วย เค้าไม่เคยได้ไปไหนเลย ไม่ได้ไปเลย เค้าแทบไม่มีตัวตน ในบ้านหลังนี้เลย นอกจากโรงเรียนก็ไม่มีใครรู้จักเค้าแล้วเค้าโดนห้ามไปไหนเพียงเพราะ พ่อแม่อายคนที่มีลูกเป็น ออทิสติก ท่านเป็นนักธุรระกิจชื่อดัง มีสื่อมากมายลงข่าวตลอด แต่ ขนมไม่เคยรู้อะไรเลย แม่เค้าเพียงบอกว่าข้างนอกไม่ได้สวยงามมีแต่คนใจร้าย ไม่รุ้ว่าพ่อแม่เค้านั้นดังแค่ไหน ไม่ได้รู้สื่ออินเทอรร์เน็ตใดๆ

บนรถ

" แม่มีอะไรจะคุยกับผมครับ "

" อยากให้ไปอยู่ต่างประเทศกับแม่กับพ่อ ที่ต่างประเทศ ไปเรียนที่นั้นกัน "

" ดีเลยครับน้องๆจะได้ไปอยู่เมืองนอกด้วยกัน จะได้เจออะไรใหม่ ๆ "

" ไปแค่ นนน พ่อและแม่ เท่านั้น "

" แล้วน้องละครับ น้องไม่ได้ไปด้วยหรอ "

" ไม่ได้ไป ขนมกับตะวันจะเรียนที่นี้ และแม่จัย้ายโรงเรียนให้น้องตะวันกับขนม ให้ตะวันไปอยุ่กับเพือนต่างโรงเรียนของเค้า และเอาขนมไปอยู่ด้วยดีไหม จะได้หายห่วง "

" แต่เม่ครับ "

" ฟังตามที่แม่บอก ห้ามขัด น้องโตกันแล้ว "

" ครับ "

สายตาอันดุของคนเป็นแม่มองมาที่ลูกนั้นดุร้ายมาก นนนไม่กล้าขัดแม้แต่น้อย แต่เค้าเป็นห่วงน้องทั้งสอง ขนมก็ไม่คค่อยกล้าเข้าสังคมใครมาคุยด้วยก็ไม่ค่อยคุย ไม่คุ้นชินกับการเข้าสังคม อะไรๆก็ไม่ทันคน ตะวันคนน้องของเค้า นั้นกลัวเป็นนักเลงเกเร กลัวคบเพื่อนไม่ดีพาเสียคน เค้ามองออกไปนอกกระจกรถ ความกังวลมากมายิ่งเข้ามาในหัว ทำไมพ่อแม่ถึงคิดแบบนี้มันดีแล้วจริงๆหรอ ท่านทั้งสอง ไม่ห่วงน้องเลยรึไง

" อย่าคิดมากเลย นนน น้องทั้งสองคนไม่เป็นอะไรหรอก น้องอยุ่ได้ "

" ผมไม่มั่นใจเลยว่าน้องจะอยู่ได้ "

" อย่าไปสนใจพวกไร้ประโยชแบบนั้นเลย นนน "

ผ่านไปหนึ่งเดือน

ณ บ้านนกขวัญ

" คิดถึงพี่ นนน จังเลย "

" เดี่ยวคุณท่านก็กลับมาคะ "

เสียงแม่บ้านเอ่ยตอบ ขนมออกไป ตอนนี้ในบ้านเงียบกริบ แทบไม่มีใครอยู่ด้านในบ้านเลย เพราะย้ายไปต่างประเทศหมดแล้ว

" ตะวัน "

ขนมเอ่ยทักตะวัน เมื่อคนน้องเร่งรีบเดินเข้ามาในบ้าน

ตะวันเพียงส่งสายตาอันเรีบนิ่งใส่พี่ชาย ตอนนี้ ขนมนั้นเหงามาก ไม่มีคนค่อยเล่นด้วยแบบดมื่อก่อนและจะต้องย้ายโรงเรียนอีก

ต่างประเทศ

บ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยลุกน้องมากมาย นนนกลับไร้ความสุข ห่วงน้องทั้งสอง ไม่สามารถติดต่อน้องทั้งสองได้เลย หรือพูดง่ายๆคือตัดห่างปล่อยวัดน้องทั้งสองไปแล้ว นนน มีปากเสียงกับบพ่อและแม่อยู่บ่อยๆ เรื่องน้องทั้งสอง ไม่คิดเลยว่าพ่อแม่จะบ้าอำนนาจจนลืมลูกตนเอง นนนไม่สามารถทำอะไรได้หากขัดคำสั่งจะโดนทำร้ายร่างกาย อำนาจของเงินมมันมีผลต่อจิตรใจคนขนาดนนี้เลยหรอ

โรงเรียน พื้นฟ้า

ม/6

โรงเรียนเล็กๆแห่งนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรมาก ขนมและตะวันมาโรงเรียนพร้อมกัน ตั้งแต่พ่อแม่กันนนน ไปต่างประเทศ ตะวันก็เริ่มเข้าหา ขนมมากขึ้น ไม่ค่อยพูดแทงใจอีก และยยังหางานทำอีก

" เข้าห้องไป ผมจะไปห้องตัวเอง "

" ขอบคุณมากเลยนะ "

ขนมยิ้มใบหนาร่าเริ่งไร้ซึ่งความเจ็บปวด มันเป็นความสดใสที่ตัวตะวันก็ทำไม่ได้ ทั้งที่ขนมเจ็บปวดมากขนาดนั้น แต่กลับเหมือนคนไร้ซึ่งความเจ็บปวด หรือเพียงเพราะมันเป็น ออทิสติก ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว

" ตอนเที่ยงเดียว ไปกินข้าวด้วยกัน "

" ครับผม "

เมื่อขนมเดินเข้ามาอย่างเกร่ง ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

" มานี้สิจร้า ครูจะแนะนำตัวให้รู้จัก "

" ครับ "

" นี้นักเรียนไหม่ที่ย้ายมานะทุกคน ชื่อ ขนม เป็น ออทิสตักด้วย ฝากเพื่อนทุกคนดูแล ขนมด้วยนะ "

ทุกคนต่างซุบซิบคุยกันดังทั่วห้อง ขนมได้แต่ยืนคอตกมองเเท้าตัวเอง

" หน้าตาดีขนาดนี้ เป็น ออทิสติกสะได้ "

" นั้นน่ะสิ ไม่น่าเชื่อ ผิวขาวหน้าสวยขนาดนี้ "

" งี้แหละคนเรา คนเราเกิดมาไม่เท่ากันก็งั้ "

" ทุกคนเงียบ ไปนั่งตรงที่ว่างตรงนั้นเลยจร้า ขนนม "

เมื่อขนมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นที่ว่างอยู่ข้างชายหนุ่มรูปร่างสูงใบหน้าหล่อเหลา ใบหน้าเรียบนิ่ง

"ครับครู "

" มึงโดนแน่นั่งข้างภาคด้วย "

เสียงชายหนุ่มด้านหน้าเอ่ยกระซิบออกมาเบาๆ

ขนมนั้นคุ้นหน้าคนข้างๆ แต่ก็ไม่ได่เอ่ยพูดใดๆออกมา

" นายชื่ออะไร "

" อยากรู้ไปปทำไม "

"เราจะได้เรียกถูกไง ว่านายชื่ออะไร "

"ชื่อ ภาค "

" อ่อ "

ภาคได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัว ขนม เมื่อมองใกล้ ผิวเนียนใส ขาวอมชมพู

" ไม่คิดเลยนะว่า เเบบเธอจะเป็นคนแบบนี้ด้วย "

" คืออะไร "

" ปกติเด็กออทิสติกจะเป็นพวกน้ำลายยืดพูดไม่รู้เรื่อง"

" ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนเค้าก็คือคน หรือนายไม่ใช่คน"

" นี้ขนม มมึงว่ากูหรอ "

" ไม่คุยยกับคนพูดไม่เพราะ "

" มึงย้ายมาจากโรงเรียนอะไร "

ขนมนิ่งเฉยตั่งใจฟังคุณครู ขนมรู้ดีว่าตัวเองสมองช้าจึงจะตั้งใจฟังและจดเอากลับไปทบทวนที่บ้านตลอด หูของเค้าไม่ได้ฟังเสียง ภาคที่คุยกับเค้าเลย

" มึงได้ยินที่กูพูดไหม "

ภาคเริ่มหงุดหงิด จึงจับหน้าของ ขนมหันมาทางเค้า หน้าทั้งสองห่างกันเพียงคืบ

" มึงย้ายมาจากโรงเรียนอะไร "

" โรงเรียนสบายใจ "

เมื่อขนมให้คำตอบคนตรงหน้าไปก็รีบหักหน้าำปทางครุทันที ขนมใจเต็มอย่างแรงตัวค้าเองคิดว่า ตัวเองอาจจะเป็นอะไร หรือป๋วยร้ายแรงรึเปล่า พักเที่ยงจะไปถามตะวัน

" สบายใจหรอ "

ภาค คิดถึงรุ่นน้องที่สนิท ที่ย้ายมาจากที่นั้น และ ไปดูหน้าปก ของ ขนม ไอ้ตะวันคือน้องชาย ขนม ลูกคนรรวยนิแต่ทำไมไม่เคยรู้เลยว่าตะวันมีพี่ชาย หรือจะเป็นแค่ญาติกันที่ใช่นามสกุลเดียวกัน