“ เฮ้ย ไอ้ขี้ข้า ”

วันหนึ่งในฤดูฝนโรงเรียนมัธยมปลาย

ผม ซีน ตอนนี้ผมกำลังโดนหัวโจกโรงเรียนนี้และพวกของมันไถเงินผมอยู่ ถ้าไม่ให้มันคงเป็นเรื่องแน่ๆ ร่างกายผมคงมีรอยช้ำที่หน้าอันเงางามของผมแน่ๆเลย ผมจึงได้กำหมัดแล้วต่อยสั่งสอนไปพร้อมกับข่มพวกมันไปว่า ที่นี้อะพี่ใหญ่สุดไอน้อง!! ฮ่าๆ แต่เรื่องแบบนั้นก็เป็นได้แค่ฝันแหละ เพราะผมให้เงินมันจนหมดตัวไปแล้ว แหะๆ

“ แกก็เป็นได้แค่นี้แหละไอขี้แพ้ ไปหาอะไรกินกันดีกว่าพวกเรา ฮ่าๆๆๆ ”

ผมทำได้แค่ยื่นเงินค่าขนมของผมให้พวกมันไปจนหมด ถึงมันจะน่าเจ็บใจ แต่มันคงดีกว่าที่จะเจ็บตัว ผมรีบเดินไปห้องเรียนของผมเพราะคาบแรกของวันจะเริ่มขึ้นแล้ว แต่ในใจผมก็ไม่อยากไปเลย เพราะสายตาของคนในห้องผมมองผมด้วยความน่าสมเพช ถ้าถามว่าทำไมน่ะหรอ ก็สภาพผมทุกวันที่มาโรงเรียนสะบักสะบอมมาก เสื้อผ้าก็ใส่ซ้ำกันวนไป ไหนจะโดนพวกหัวโจกแกล้งอีก สภาพร่างกายก็เหมือนคนไม่ได้นอน เพราะต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย

“ ไอตัวสกปรกเอ๊ย ไอขี้ข้า ไอขี้แพ้ ไอตัวเสนียด ไอเวร โดนด่าว่าแบบนี้แกยังยิ้มได้อีกหรอ หยะแหยงว่ะ

ไอคนไม่มีพ่อแม่!! ”

ใช่ครับผมไม่มีพ่อแม่ พวกเขาหนีไปต่างประเทศตั้งแต่ผมยังเด็ก พร้อมกับทิ้งหนี้สินไว้ให้ผมอีกเป็นกอง แต่ผมยังดีที่มีน้าที่ทำงานอยู่ต่างประเทศเหมือนกันรับเลี้ยงผมโดยการส่งเงินให้ใช้พร้อมกับมอบคอนโดที่ประเทศไทยไว้ให้ แต่ผมก็ไม่อยากพึ่งพาและเป็นภาระเขาจนเกินไป ผมเลยออกมาทำงาน ถึงเห็นอย่างนี้ผมก็ยังรักษาการเรียนไว้ได้นะจะชอบอก

พ่อแม่สำหรับผมไม่ได้มีความหมายอะไรในชีวิตเลยครับ ตอนโดนบอกว่า ไอคนไม่มีพ่อแม่ ผมเลยไม่ได้คิดอะไรแล้วยิ้มให้พวกเขาไป จนพวกเขามองผมเป็นคนบ้ามั้ง ฮ่าๆๆ

แต่บางครั้งตอนกลางวันผมก็มาแวะบนดาดฟ้าของอาคารเรียนแล้วมาร้องไห้คนเดียว บางครั้งถ้าเราก็ควรปลดปล่อยความรู้สึกมันออกมาใช่มั้ยครับ เหมือนกับตอนนี้ที่ผมกำลังทำอยู่

“ เน่ รุ่นพี่ ทำอะไรอยู่น่ะ ”

เสียงที่เต็มไปด้วยพลังงานบวก กับท่าทีที่ร่าเริง ดังขึ้นอยู่ข้างหลังในขณะที่ผมกำลังไม่ทันตั้งตัว สะดุ้งตกใจรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันไปตามต้นเสียงนั้น

“ ฉันรู้นะคะ ว่าที่แบบนี้เหมาะแกการมาแอบร้องไห้ แต่ก็เหมาะแกการรับประทานอาหารกลางวันของฉัน

เหมือนกัน ” เด็กสาวหิ้วข้าวกล่องพร้อมกับท้าวสะเอวไปด้วย เส้นผมสีดำที่พริ้วไหว พร้อมกับใบหน้าที่สละสลวยราวกับเทพธิดา

“ ขะ..ขอโทษนะครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ ”

ผมรีบเดินกลับลงไปข้างล่าง ระหว่างเดินผ่านเธอ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น จ๊อก…จ๊อก… เสียงท้องร้องของผมเอง หลังจากโดนไถเงินตอนเช้าไป ก็ไม่มีเงินกินข้าวเช้า แถมข้าวช่วงกลางวันก็ด้วยเช่นกัน การที่ผู้ชายอย่างเราท้องร้องต่อหน้าผู้หญิงแบบนี้ คงเป็นเรื่องที่โคตรน่าอายที่สุดเลย ผมจึงรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็มีมือที่แสนนุ่นนวนมาจับมืิอของผมไว้!?

“ ถ้าไม่รังเกียจฉันแบ่งข้าวกล่องให้ได้นะ ”

มันเหมือนกับฟ้ามาโปรดเลย มีสาวสวยแบ่งอาหารของตัวเองให้กิน แถมยังนั่งข้างกันบนเก้าอี้ ม้านั่งอีก มันไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว ข้าวสวยพร้อมกับปลาทอดที่สีดู…น่ากินมาก หลักจากกัดไปคำแรกนั้น ผมรู้ได้ทันที่ว่าคนธรรมดากินไปคงตายแน่ๆ ถ้ากลิ่นจะละมุนดี แต่รสชาติแบบนี้มนุษย์คงไม่กล้ากิน แต่สำหรับเราผู้ที่กินเพื่ออยู่แล้วนั้นแค่นี้ถือว่าสบายมาก ไม่สิ อร่อยด้วยซ้ำ!! ผมกินไปด้วยสีหน้าที่ดูเอร็ดอร่อย พร้อมกับแม่สาวคนนั้นมองมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย

“ นี่มันอะไรกัน! อร่อยมากเลย!! ”

“ ใช่ไหมล่ะๆ นี่นะฉันตั้งใจทำมากเลยนะรุ่นพี่ กินเข้าไปๆ ”

“ คุณอยู่ ม.5 หรอกเหรอ ขอบคุณนะครับคุณ…. ”

“ ฉันชื่อว่าไอรีนล่ะ จำไว้ด้วยล่ะ รุ่นพี่ซีน ”

“ คุณรู้ชื่อผมได้ยังไงกัน เรารู้จักกันมาก่อนหรอ ”

“ บะ…บะ…บังเอิญได้ยินมาจากเพื่อนนะ แหะๆ แค่นั้นแหละไม่มีอย่างอื่นมาเจือปน ”

อย่างงั้นหรอกหรอ ฉันคงจะดังมากในชื่อเสียงด้านลบไปทั่วโรงเรียนสินะ ก็ไม่แปลก แต่เธอคนนี้ก็ยังทำดีกับเราขนาดนี้ไม่กลัวบ้างหรอ คนที่มาข้องเกี่ยวกับเรา มีแต่จะโดนหมายหัว และตราหน้าว่าเป็นเพื่อนของคนอย่างเราจนโดนคนรอบข้างเกลียด ต้องเลิกคบกับเราแล้วหันมาแค้นเกลียดเราแทน ถ้ามีใครมาเห็นว่าเราอยู่กับเธอ เธอคงจะโดนเกลียดไปด้วย เราคงต้องถอยออกไปเองเพื่อคนดีๆแบบนี้สินะ

“ ว่าแต่ รุ่นพี่ฟังที่ฉันพูดอยู่รึป่าวคะ ”

“ อะ…อา มะกี้คุณว่ายังไงนะครั….. ”

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม!!

“ เสียงอะไรน่ะ ”

จู่ๆ เสียงดังราวกับเสียงระเบิด ไม่สิ มันคือเสียงระเบิดแน่นอน ดังมาจากประตูทางเข้าโรงเรียนของเรา

ผมและคุณไอรีนหันไปที่ที่เกิดเสียงระเบิดจากมุมสูงบนดาดฟ้าก็เห็นได้ชัดเลยว่ามีรถถังที่ระเบิดอยู่หน้าโรงเรียน มีทั้งไฟไหม้หน้าโรงเรียนและควันจากการระเบิด ทันใดนั้นก็มีคนคนหนึ่งเดินผ่านไฟจากหน้าโรงเรียนเข้ามาในโรงเรียน หลังจากนั้นก็มีเสียงไซเรน เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นทั่วโรงเรียน

“ ประกาศแจ้งเตือนฉุกเฉิน ขอให้นักเรียน อาจารย์ และบุคลากรต่าง ๆ ทุกคนรีบหาทางหนีออกจากโรงเรียนไปให้เร็วที่สุดเลยค่ะ เดี๋ยวนี้เลยค่ะ และอย่าให้โดนพวกมันกัดเอานะคะ อ๊าก อะไรน่ะ!! อย่าเข้ามานะ!! อย่าาาาา ”

หลังจากเสียงแจ้งเตือนจากอาจารย์เมื่อกี้ เหมือนกับมีใครเข้ามาทำร้ายอาจารย์เลย แล้วที่ว่าอย่าให้โดนพวกมันกัด หมายถึงอะไร พวกอะไรกันแน่ นี่มีงานอีเว้นท์อะไรรึป่าว

“ กรี๊ดดดด รุ่นพี่ดูนั่น!! ” ไอรีน ชี้ไปข้างล่างจากบนอาคารดาดฟ้าที่พวกเราอยู่กัน ชี้ไปหานักเรียนสาวคนหนึ่งที่กำลังถูกนักเรียนอีกคนฉีกร่างเขากรีดร้องจนขาดใจตาย พร้อมทั้งโดนกัดกินไส้และเครื่องในที่ยังห้อยกับร่างกายเขาอยู่ มันเป็นภาพที่น่าสยดสยอง เห็นแค่นั้นใครๆก็คิดว่านางตายแล้ว แต่กลับกัน นางกลับยังมีชีวิตอยู่และคลานไปหาคนอื่นๆ แม้ร่างกายท่อนล่างจะขาดกับตัวไปแล้วก็ตาม…..

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับโรงเรียนนี้ ไม่สิ กับโลกตอนนี้กันแน่เนี่ย!!!

“ รุ่นพี่วิ่งเร็วๆกว่านี้หน่อยสิ ” เสียงของไอรีนที่เหมือนดูเหมือนกับจะหมดแรงแล้วและกำลังวิ่งไปด้วยพูดไปด้วย

“ ระ…รอผมด้วยไอรีน ” ซีนก็ดูเหมือนจะตายอยู่แล้ว เพราะเค้าเกิดมาแทบไม่ได้วิ่งเลย พอได้ลองวิ่งนานๆก็จะหมดแรงไว

ผมกับไอรีนหลังจากได้ยินประกาศ ก็ได้ลงบันไดมาชั้นสองของตึกที่เราอยู่ ก็พบว่าตอนนี้ได้มีซอมบี้กำลังไล่กัดนักเรียนคนอื่นอยู่ โคตรจะน่ากลัวเลย และก็สงสารคนที่ถูกมันกัดด้วยถึงพวกนั้นจะเป็นพวกที่ชอบแกล้งเราก็เถอะ

ผมกับไอรีนได้ถูกทำให้แยกทางกันเพราะคนอื่นๆกำลังหนีซอมบี้มาทางออกหนีไฟที่อยู่ใกล้ๆทางลงบันไดที่ผมกำลังอยู่ ได้เบียดและดันผมกับไอรีนออกจากกัน ผมจึงได้วิ่งไปที่อาคารเรียนที่ผมอยู่และไปหยิบกระเป้าพร้อมกับการฝ่าพวกคนที่ชุลมุนกับการหนีซอมบี้ไปด้วย

ผมได้เก็บของและคิดไปด้วยความกลัวและตื่นตระหนักว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ ทันใดนั้นผมก็ได้คิดขึ้นได้ว่าไอหัวโจกที่มันกระทืบผมบอกจะมีรถบัสพานักกีฬาโรงเรียนไปเข้าค่ายซ้อมกันวันนี้ตอนเย็นนิ หลังจากเก็บของเสร็จผมก็ได้อ้อมไปหลังอาคารเพื่อไปขึ้นรถบัสต้องมีคนคิดเหมือนผมแน่ๆ และซวยไม่พอได้เจอกับหัวโจกที่ชอบทำร้ายร่างกายผมพอดี เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของผมเนี่ย!!

ไอหัวโจกมันกำลังผลักลูกน้องมันไปหาฝูงซอมบี้กลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งเพื่อล่อความสนใจไว้ให้มันหนีได้สินะ

“เฮ้ย ทำอะไรของแกน่ะ ไอเพื่อนเชี่ย พ่อเมึงตุย ”

น่าเกลียดที่สุด ผมพูดในใจพร้อมกับเอามือพิงไว้ที่กำแพงตึกในขณะที่กำลังแอบดูมันด้วยความกลัวอยู่

“ เราจะเอายังไงต่อดี ข้างหน้าก็ซอมบี้ ข้างหลังก็ซอมบี้ ”

ทันใดนั้นไอหัวโจกก็ได้สังเกตุเห็นผมขณะกำลังวิ่งหนี มันขอร้องให้ผมช่วยมัน เพราะตอนนี้มันเจ็บอยู่

“ ไอขี้ข้า ไม่สิ ไอซีนเพื่อนรัก ช่วยตรูด้วย!! ”

ในใจผมทั้งกลัวมันและก็โกรธกับสิ่งที่มันทำกับผม จะเอาผมเป็นตัวล่อเหมือนที่ทำกับเพื่อนมันสินะ

“ อยากล้างแค้นรึป่าว อยากรอดไปให้ได้ในโลกที่เป็นแบบนี้รึป่าว ”

“ เสียงอะไรน่ะ ” ทันใดนั้นก็มีหน้าต่างสีขาวนวลปรากฏอยู่ต่อหน้าผม เขียนว่า

[ภารกิจฉุกเฉิน] ทำยังไงก็ได้ให้คนที่อยู่ข้างหน้าอยากจะมาต่อยเรา

[เวลาในการทำภารกิจ] 5วินาที

“ ห๊ะ อะไรนะ ใครมันจะกล้า ”

5…..4…..3…..

“ ไอเวรพ่อเมิงตุย… เอ๊ะ ไม่ได้ผลหรอ ไอหล่อก็ไม่หล่อ ไอคนชอบไถเงิน ไอคนไม่ดี ไอ…ไอ… ”

“ เมื่อกี๊ เมงว่าไงน๊าาา ”

“ อ๊าก ตายโหงตายเฮี้ยนแน่เลยตรู ” ซีนได้เอาแขนทั้ง2ข้างมากุมหัวตัวเองไว้ด้วยความกลัว ทันใดนั้น…

“ เลข 1 2 และ3 คุณจะเลือกเลขไหน ” เสียงประหลาดได้ดังขึ้นหลังจากที่ซีนได้ด่าหัวโจกคนนั้นไป

“ มันใช่เวลาไหมเนี่ย!! ” ซีนที่เอามือทั้ง2ข้างกุมหัวอยู่ก็ได้พูดขึ้นพร้อมความร้อนรน

5…..4…..3…..

“ เลขสามมมๆๆๆๆๆๆ ” ซีนได้เดาตัวเลขมามั่วๆเพราะโดนกดดันจากทั้งเสียงในหัวและไอหัวโจกนั่น

“ เราจะขอเปิดเผยของรางวัล เรีบงตามลำดับก่อน”

“ หมายเลข1 ปืนพก ”

“ หมายเลข2 ดาบ ”

“ และหมายเลขที่นายท่านเลือกไว้ หมายเลข3 คือ…… ”

“ …..ไม้กวาด ” ไม้กวาดได้ลอยมาจากไหนไม่รู้สู่มือของซีน

“ ไม้กวาด!? ว่าไงนะ ไอของก่อนหน้านั้นมันดูอันตรายแต่ดูน่าได้น่าโดนกว่าไอ้ไม้กวาดบ้าๆนี้กว่าเยอะเลยนะเว้ย!! ”

ทันใดนั้นไอหัวโจกก็ได้วิ่งมาหาซีนพร้อมกับกำหมัดมาด้วยความโกรธเต็มเปี่ยม ซีนไม่รอดแน่

“ อย่าเข้ามานะเว้ยย ตายแน่ๆๆๆๆ ”

[ภารกิจเสริม] ทำให้คนที่เราด่าคุกเข่า รางวัลคือสุ่มความสามารถพิเศษติดตัว จาก1,000,000ความสามารถ

[เวลาในการทำภารกิจ] ไม่ระบุ

หมัดที่อยู่ตรงหน้าซีนกำลังจะเข้ามากระทบกับแก้มของเขาภายในไม่ช้า ซีนได้หลับตาแล้วหลังจากนั้นหน้าต่างอันประหลาดก็ลอยมาอีกครั้ง

[ภารกิจสำเร็จ โปรดเลือกรางวัล]

ซีนได้ลืมตาขึ้นแล้วพบกับไอหัวโจกได้นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับมองไปหามือขวาของเขาได้กำไม้กวาดไว้ ซีนได้ตกใจอย่างมาก แล้วได้บอกกับตัวเองว่าเมื่อกี้ฉันเป็นคนทำหรอ

“ แก กล้าดี ยัง ไง ” ไอหัวโจกพูดพร้อมกับทนความเจ็บปวดไว้ไม่ไหว ไม่ใช่เพราะโดนตีครั้งเดียวแล้วคนร่างใหญ่อย่างเขาจะไปนอนคุกเข่าได้ แต่ถ้าชายใดโดนตีหหรือโดนทำร้ายที่ตรงจุดที่แสนสำคัญแบบนี้ก็ไม่มีใครทนไหวหรอก ถ้าใครยังงงๆมันก็คือไข่ทองคำนั้นเอง หัวโจกก็ได้นอนหมดสติไปในที่สุด

หลังจากซีนได้ตลึงกับการกระทำของตัวเองอยู่สักแปปหนึ่ง ก็ได้มีซองการ์ดกว่า 1ล้านซองลอยมาหมุนรอบตัวของเค้าไว้อย่างกับพายุ ทั้งซอมบี้ ทั้งเสียงและหน้าต่างประหลาด ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกเขาก็ไม่ตกใจแล้ว

“ กรุณาหยิบซองการ์ด1จาก1ล้านซองด้วยค่ะ ”

“ โอเค ” ซีนขานรับและใช้มือซ้ายที่ไม่ได้จับอะไรยื่นไปหยิบการ์ดที่หมุนรอบตัวเขาอยู่

“ ใน1ซองจะมีการ์ดอยู่1ใบ และ1ใบนั้นจะเป็นความสามารถพิเศษติดตัวนายท่านไปตลอดชีวิตค่ะ ”

ซีนไม่รอช้า มือขวาที่กำไม้กวาดไว้ เขาได้เอามาแนบแขนข้างเดิมที่ถือไว้ แล้วทำการเปิดซองการ์ด ทันใดนั้นซอมบี้ที่รุมกัดเพื่อนของไอหัวโจกก็ได้เปลี่ยนเป้าหมายมาหาซีนและไอหัวโจกที่ทำตัวเป็นจุดสนใจแทน

ซองการ์ดที่ซีนได้เปิด การ์ดที่ค่อยๆโผล่ออกมามันเรืองแสงสีทองจนทำให้ซีนต้องหรี่ตามองมันเลย

[การ์ดความสามารถพิเศษ] ระดับ SSR อัตราการดรอป 1% ความสามารถ……

ความสามารถในการรับรู้และตอบโต้ความรู้สึกขั่วลบและอันตรายต่างๆรอบตัว ระยะ10เมตร Evill Sense

“ อะไรไม่รู้ฉันไม่สนใจแล้วเฟ้ย!! ”

ซีนที่กำลังพูดกับตัวเองอยู่ก็ได้มีมือซอมบี้จะมาจับที่หลังเขา แต่ซีนกับเดินหลบมาข้างหน้าทันที ทันใดนั้นมือขวาก็ได้จับไม้กวาดไปฟาดหน้าซอมบี้ที่จะเข้ามาหาเขาจนล้มกันเป็นกอง จากนั้นไม่พอ ซอมบี้จากด้านซ้ายมือก็ได้กรูกันเข้ามาหาเขา เขาได้หลบซอมบี้ที่วิ่งเข้ามา แล้วฟาดไปด้วยจนเหมือนกับมือและขาเขาขยับไปเองโดยไม่ต้องสั่ง ทำให้ซอมบี้กลุ่มเล็กๆนั้นล้มลงภายใน1นาทีก่อนที่พวกมันจะลุกขึ้นมาอีก ซีนได้ถามกับตัวเองว่า

“ นี่มันบ้าอะไรกัน ตอนแรกก็เชื่อนิดหน่อยแต่ไหงทำได้ขนาดนี้ แล้วนี่มันเกิดบ้าอะไรกับตัวฉันเนี่ย!! ”

“ ทั้งหมดนี่คือพลังที่นายท่านได้จากการสุ่มได้ค่ะ ยิ่งทำภารกิจมากเท่าไหร่ ก็มีสิทธิสุ่มพลังและอุปกรณ์เคื่องมือต่างๆที่กำหนดไว้ได้ค่ะ สิ่งเหล่านี้เรียกว่า ระบบสุ่มกาชาค่ะ ”

เสียงกรีดร้องท่ามกลางความวุ่นวาย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่พวกติดเชื้อบ้าคลั่งเต็มไปหมด ภายในโรงเรียนแห่งนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากสถานที่แพร่เชื้อดีๆนี่เอง สีหน้าที่หวาดกลัวของผู้คนที่พยายามดิ้นรนหนีจากเปลวเพลิงเชื้อร้าย ไม่ว่าจะพยายามจะหนีไปไหน ก็มีเชื้อร้ายที่ว่าเต็มไปหมด ไม่ว่าจะมาในรูปแบบสัตว์ หรือมนุษย์ด้วยกันก็ตาม

แต่ในหมู่ฝูงชนเหล่านั้นก็มีคนอีกไม่น้อยที่ลุกขึ้นสู้กับเชื้อร้ายเพื่อเอาชีวิตรอดเหมือนกัน ว่ากันว่าในสถานการณ์แบบนี้จะแสดงธาตุแท้ของคนออกมา คนบางกลุ่มพอจนมุมจากการหนีแล้วก็อาจจะใช้คนอื่นเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้ตัวเองหนีรอดต่อไปได้ แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทหรือคนรักก็ตาม มนุษย์ก็แบบนี้แหละ เข้าหากันด้วยเปลือกนอกเพื่อผลประโยชน์

“ ปล่อยฉันไว้ที่นี้เถอะรุ่นพี่ ”

ผมซีนและตอนนี้กำลังหนีตายจากพวกมันอยู่ พวกมันที่ว่าก็คือพวกตัวแพร่เชื้อนั่นแหละ หรือเอาง่ายๆก็คือซอมบี้ และนี่คือรุ่นน้องที่บังเอิญเจอกันอีกครั้งชื่ิอไอรีน ที่ขาของไอรีนตอนนี้ได้รับบาดเจ็บจากมีดปักจนเดินไม่ไหว ผมจึงได้บอกให้เธอขี่หลังของผมไว้ และพยายามออกจากโรงเรียนไปด้วยกัน

15นาที ก่อนหน้านี้….

ตอนนี้ผมได้มาถึงที่จอดรถบัสของโรงเรียนแล้ว ผู้คนส่วนหนึ่งก็ได้มาที่นี้เช่นกัน เพื่อนั่งรถแล้วหนีออกจากโรงเรียนคงเป็นวิธี่ที่ทุกคนส่วนมากคิดได้ตอนนี้ ในขณะที่ีกำลังต่อแถวขึ้นรถอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังของผม

“ ฉันว่าแล้วต้องเป็นรุ่นพี่ คุณก็รอดมาได้สินะคะ ”

ใช่แล้ว ใครจะไปลืมเสียงที่เป็นเอกลักษณ์และนุ่มนวลแบบนี้ได้ล่ะ ผมตอบกับไปด้วยคำสั้นๆ “ อื้ม ”

เสียงนั่นเป็นเสียงของไอรีน รุ่นน้องที่บังเอิญเจอบนดาดฟ้าของอาคารเรียนแถมยังเป็นคนดีแบ่งข้าวกล่องให้ผมกินตอนกลางวันด้วย ขอบคุณพระแม่อะไรสักอย่างที่ทำให้คนจิตใจดีและน่ารักแบบนี้ยังรอดมาได้

ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงโวยวายจากคนที่อยู่ข้างหลังไอรีน

“ ไอเวร!! ผู้หญิงคนนี้มันมีรอยแผลสดๆที่ถูกผ้าพันแผลผันไว้อยู่ด้วย!! ”

“ ไอปีศาจ ไอผีติดเชื้อเอ๊ย ไปให้พ้น ใครก็ได้ฆ่ามันที”

หลังจากนั้นทุกคนที่นั่นก็เริ่มตื่นตกใจและหวาดกลัวกับไอรีน พร้อมทั้งหนีออกห่างเธอแล้วไล่เธอพร้อมกับหาของที่พอจะปาได้ป่าใส่เธอไป ทุกคนที่นั่นอย่างกับคนสติแตก ไม่ฟังเหตุผลที่ไอรีนอธิบายเลย ว่าแผลนั่นได้มาจากไหน

“ เราหนีกันเถอะ ”

ผมได้คว้ามือที่บอบบางของไอรีนที่พยายามยกมือยกแขนกันพวกของที่ป่าใส่เธอแล้วรีบวิ่งหนีออกจากสถานการณ์แบบนั้นออกมาโดยเร็ว พอพ้นจากที่นั่น ผมได้หยุดถามอาการเธอไปด้วยความเป็นห่วงว่า แต่เธอเป็นคนที่ปากแข็งพอสมควร ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่มือของเธอที่ผมจับอยู่นั้นกลับสั้นอยู่ตลอดเวลา

ด้วยความที่ไม่รู้ว่าผีบ้าอะไรสิงผมอยู่ ผมได้เอามืออีกข้างไปลูบหัวเธอเบาๆแล้วพูดว่า

“ ไม่เป็นไรแล้วๆ เธอไม่ต้องกลัวไปนะ ไม่มีใครว่าเธอแล้ว ไอพวกนั้นต่างหากไอพวกผีติดเชื้อดูสิ สติแตกอย่างกับพวกที่ติดเชื้อจริงๆเลย ฮ่าๆๆ ”

“ ฮ่าๆ รุ่นพี่นี่ตลกจังเลยนะ ขอบคุณนะคะที่เชื่อสิ่งที่ฉันพูด ”

ย้อนกลับมาปัจจุบัน

ในระหว่างที่เดินไปด้วย ขณะไอรีนขี้หลังผมอยู่ กระเป๋าของผมได้สะพายไว้ข้างหน้าตัวเอง เพื่อให้ไอรีนขี้หลังได้ง่ายๆ ส่วนกระเป๋าของไอรีนก็สะพายไว้ข้างหลังของเธอ กระเป๋าของเราทั้งคู่ไม่ได้หนักมากเพราะทิ้งหนังสือเรียนไปหมด ในกระเป๋าของผมมีแค่ขนมช็อกโกแลตแท่งที่บังเอิญเจอในห้องเรียน และกระเป๋าของไอรีนมีไอแพดกับขวดน้ำดื่มพลาสติกที่น้พเหลือไม่ถึงครึ่งขวด

ผมกับไอรีนได้ออกมาจากโรงเรียนจากมางประตูหลังโรงเรียนที่ปิดปรับปรุงหน้าประตูเต็มไปด้วยป่า ผมได้เดินเข้าป่าไปกับไอรีนอยู่เป็นชั่วโมง แต่จีพีเอสในมือถือของผมยังใช้ได้อยู่ ผมจึงได้เดินมาตามเส้นมางที่จีพีเอสบอกเพื่อหาทางออกจากป่า และตามหาคนที่จะช่วยรักษาแผลของไอรีนได้ ถึงแผลจะไม่ลึกถึงขั้นอันตรายมาก แต่ก่อนมาเจอผมเธอก็พยายามห้ามเลือดล้างแผลและใช้ผ้าพันแผลแล้วก็ตามแต่ผมก็ยังเป็นห่วงเธออยู่

ระหว่างทางผมก็ได้ซองสุ่มต่างๆมากมายจากระบบสุ่มกาชา ภารกิจที่มันบอกให้มีแต่ภารกิจแปลกๆ ทั้งการเดินให้ครบ1กิโลเมตร ชวนไอรีนคุยระหว่างทาง หาลำธารให้เจอ เก็บผมไม้หรือสิ่งที่กินได้ระหว่างทาง เป็นต้น

ขณะเดินทางที่ไอรีนขี้หลังผมอยู่ก็ได้เล่าเรื่องที่ได้แผลตรงขานี้มาว่าตอนเก็บของอยู่ห้องเรียนเธอโดนเพื่อนผู้หญิงที่เกลียดเธอพยายามจะแทงเธอ จนมีดมาปัดที่ขาเธอแล้วผู้หญิงคนนั้นก็พลาดตกบันไดแล้วโดนนักเรียนที่พยายามหนีอยู่เหยียบไปเหยียบมาแล้วก็โดนพวกติดเชื้อมากัด ผมที่สงสัยจะมีใครมาเกลียดคนดีๆแบบเธอได้ เธอได้บอกว่าผู้หญิงที่พยายามแทงเธอก็คือเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอและเพื่อนคนนั้นของเธอบอกว่าไอรีนไปยั่วแฟนตัวเอง หลังจากนั้นแฟนของเธอก็ถามถึงไอรีนและมองไอรีนตลอด จนเพื่ิอนของไอรีนคนนั้นเธอแค้นเป็นอย่างมาก

ผมที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนไอรีนถึงทำแบบนั้น แฟน? ความรัก? หึงหวง? สิ่งเหล่านี้ผมไม่เข้าใจเลยว่ามันเป็นยังไง ผมที่ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งเหล่านี้นั้นทำได้แค่ปลอบไอรีน เพราะเธอค่อนข้างช็อกกับสิ่งที่เพื่อนสนิทของเธอทำกับเธอมาก ก็คงมีแค่สิ่งนี้ที่ผมเข้าใจว่าการโดนเพื่อนที่เราไว้ใจและสนิทหักหลังหรือทำอะไรกับเราแบบนี้ใส่มันรู้สึกอย่างไร

หลังจากเดินอยู่นานก็มีหน้าต่างสีขาวที่เราคุ้นตาปรากฏขึ้นอีกครั้ง

[ภารกิจ] หาที่ตั้งแค้มป์นอน

[ระยะเวลา] 2ชั่วโมง

[บทลงโทษ] ได้รับความเจ็บปวดเหมือนโดนมีดพันเล่มฟันเป็นเวลา 5นาที

[ประเภทของรางวัล] อุปกรณ์สำหรับการนอนป่า

หลังจากนั้นผมก็ได้บอกไอรีนว่าเราควรหาที่พักกันคืนนี้ เพราะตอนนี้ก็ 6โมงเย็นแล้วการเดินต่อไปคงจะลำบากถ้าเดินทางกันตอนกลางคืน แล้วถือเป็นการพักมือถือที่เปิดมาทั้งวันของผมด้วย จากนั้นไม่นานพวกเราก็แวะข้างทางหาสถานที่ที่พอจะนอนได้ เราได้ไปเจอถ้ำเล็กๆไม่ลึกมากเป็นที่พักพิงชั่วคราวสำหรับคืนนี้