โชคชะตานำพาพวกเขามาพบกันอีก แต่ใจที่เคยเจ็บปวดจะยังยอมรับเขาได้อีกหรือไม่ นี่อาจเป็นบทสรุปของ บ่วงรัก บ่วงแค้น ของบ่วงรักเหนือกาลเวลา เอาใจช่วยไปพร้อมกันว่าเขาและเธอจะได้สมหวังในความรักของตนหรือไม่

หลังการสำรวจป่าสิ้นสุด แต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นของอีกเรื่อง ตอนนี้ความรักที่จบลงในอดีตได้หวนกลับคืนมาให้ได้ระลึกถึง ใบหน้าคนอันเป็นที่รักปรากฏตรงหน้า แต่ว่าความเจ็บปวดที่เคยพบเจอทำให้ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ กลัวจริงๆเลยว่า โชคชะตานำพาเขากลับคืนมาเพื่อสิ่งใด จุดจบของอีกเรื่อง กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของอีกเรื่อง เรื่องราวความรัก ความแค้นในอดีตกำลังย้อนกลับคืนมาเริ่มต้นอีกครั้ง

....,................................

จบการเล่านิทานของหญิงสาวตอนนี้ทุกคนล้วนตกอยู่ในภวังค์ การเล่าถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทำให้ตัวของหญิงสาวพบว่า นี้คือผลกรรมที่ตนต้องยอมรับ คำสาปแช่งของจิตใจที่เต็มไปด้วยความแค้น ทำให้เธอต้องพบเจอกับความเจ็บปวด ถึงแม้อยากตายก็ไม่สามารถทำได้ ชีวิตที่ยืนยาวล้วนเป็นสิ่งที่หลายคนปรารถนา แต่สำหรับเธอแล้ว มันคือการลงทัณฑ์ เธอต้องพลัดพรากจากคนที่ตนรัก เร้นกายภายใต้หุบเขา เพื่อรอคอยการปลดปล่อย จากบ่วงรัก บ่วงแค้น บ่วงนี้

.........................

แมนวาด หญิงสาวที่มีชีวิตอยู่มานานมากกว่าสี่ร้อยปี ตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา เรื่องราวที่ถูกเล่าขานกันมานั่นล้วนไม่มีเรื่องใดเลยที่กล่าวถึงเธอ หากสิ่งที่เธอเล่าเป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่งมันก็น่าเชื่อแต่นี้มันคือเรื่องจริง ทุกคนล้วนเห็นกับตาถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หากมองว่าเธอเสียสติ แล้วจะมีคำอธิบายใด เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ที่น่าสนใจคือ รตี ทำไมเธอถึงยังคงอยู่ทั้งๆที่ผ่านมานานขนาดนี้ หากเรื่องที่เล่าเป็นความจริงนั่นหมายความว่าเธอเองก็มีชีวิตมายาวนานเหมือนกัน เป็นไปได้ยังไง

...............................

นี้มันเรื่องบ้าอะไร คิดว่าเป็นละครหลังข่าวรึไง เมืองตง เมืองน่านกง เมืองพวกนี้มีที่ไหนกัน หากว่ามีอยู่จริงทำไมถึงไม่มีบันทึกในประวัติศาสตร์ นี่ถ้าจะแต่งเรื่องก็ให้มันน่าเชื่อกว่านี้หน่อยน่ะ ใครมันจะไปเชื่อ คนบ้าอะไรจะมีชีวิตอยู่ได้เป็นร้อยๆปี หลังหลุดจากภวังค์ เสียงของสิธาก็ดังขึ้น แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเชื่อเรื่องราวที่เธอเล่าแน่

...........................

ใช่ ใครมันจะไปมีชีวิตได้ยาวนานขนาดนั้น ถ้าจะมาหลอกล่ะก็ก็รีบๆไปเลย เราไม่รู้หลอกว่าพวกเธอใช้วิธีไหนมาแสดงให้พวกเราดูแต่เรื่องแบบนี้ใครเชื่อก็บ้าเกินไปแล้ว ชินวุฒิก็คิดเช่นเดียวกันกับ

สิธา

...........................

ตอนนี้ธารรบยังคงนิ่งเงียบด้วยไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังพบเจอกับอะไรกันแน่ เขารู้แค่เพียงว่าในใจของเขานั่นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน แต่ในส่วนลึกของความรู้สึกกลับดีใจเหมือนอย่างกับว่าเขากำลังเฝ้ารอสิ่งนี้มานานเหลือเกิน ใบหน้านี้ ยิ่งมองยิ่งทำให้หัวใจของเขาทรมาน

...........................

วัณณะ เขามองดูหญิงสาวด้วยความสุขใจ ความรู้สึกคุ้นเคยนี้มาจากไหนทั้งที่ไม่รู้จัก ไม่เคยพบหน้าแต่กลับรู้สึกว่า อยากกอดเธอมากเหลือเกิน คิดถึงจริงๆ

" พี่สาวครับ พี่ชื่อแมนวาดใช่ไหมครับ ผมขอเรียกพี่ว่าพี่ได้ไหม" ห้วงความรู้สึกที่คุ้นเคยทำให้เขาเอยคำพูดเหล่านั้นออกมา

...........................

แมนวาดมองหน้าเด็กหนุ่ม เขาช่างเหมือนกันมากจริงๆ ทั้งหน้าตา และนิสัยหนึ่งความคิดเริ่มผุดขึ้น มา แมนเมืองคงเป็นเจ้าสินะ รอยยิ้มอันอบอุ่น ถูกส่งมอบให้แก่เด็กหนุ่ม "ได้สิ" นั่นคือคำตอบรับของแมนวาด

พวกคุณคงไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูด ไม่เป็นไร ยังไงซ่ะมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าเชื่อ แต่ว่าเราบอกพวกท่านได้อย่างแน่นอนว่า เราไม่ได้มาหลอกล่วง หากท่านไม่อยากเชื่อ เช่นนั้นก็ถือเสียว่านี้เป็นเพียงนิทานหรือตำนานกล่าวขานอีกหนึ่งเรื่องเท่านั่นก็ได้

........................

การพูดคุยจบลง ภาพความทรงจำครั้งก่อนหวนคืน ก่อนที่ตนจะหลับไหล ภาพมี่เธอยืนมองเหล่าต้นไม้ ใบหญ้า ดอกไม้ป่า เสียงสัตว์น่าๆชนิดขับขานบรรเลงทำนองเป็นทำนองแห่งความสงบ ใบหน้าที่ซีดเซียวยืนอยู่ท่ามกลางดงป่า ชีวิตนี้ของเรามีไว้เพื่อบ้านเมือง ประชาราช มิได้มีไว้เพื่อตนเอง ในเมื่อเราใช้ชีวิตนี้เพื่อตอบแทนบ้านเกิดแล้ว หากว่าเรายังพอมีวาสนาได้มีชีวิตอีกครั้ง เราขอเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไร้ยศ ไร้ศักดิ์ ไร้ฐานันดรใดๆ ขอแค่ชีวิตที่เรียบง่าย ได้อยู่ที่ที่สงบ ได้รักกับคนที่ตนรัก เป็นเพียงแค่คนคนหนึ่งเท่านั้นพอ ภาพชายคนรักก็หวนเข้ามาในห้วงความคิด ระหว่างเรามิอาจได้รักกัน มีเพียงแค่ความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลือไว้ให้จดจำ หากเป็นไปได้ก็ขออย่าได้พบเจอกันอีกเลย แมนในใจนึกเช่นนั่น แต่กับความรู้สึกแล้วกลับตรงกันข้าม น้ำตาหยดลงบนใบหน้า ร่างที่อ่อนล้าค่อยๆเดินไปยังที่ๆตนพัก เอนกายลงอย่างช้า ใบหน้ามองูเพียงด้านบนมีเพียงความามืดที่หลงเหลือดวงตาค่อยไปมองเห็นอย่างเลือนลาง จนสุดท้ายก็กลายเป็นความมืดลงไป แต่ตอนนี้อยู่ดีๆก็กลับพบว่าตนเองกลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง นี้มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ แต่ทว่าทำไม ทำไมต้องเป็นเขา นี่ฟ้ากำลังเล่นตลกอะไรอีก พวกท่านจะต้องการอะไรอีก

...........................

ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร และเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่ว่าพวกคุณสองคนจะยังไงต่อจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ต่อไปงั้นเหรอ ที่นี้ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้น่ะธารรบเอยถามขึ้นหลังจากที่ได้สติ

ใช่ครับ พี่สาวสองคนคงอยู่ที่นี่ไม่ได้หลอกครับ

สองคนนั่งมองหน้ากันเพราะว่าก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไป เวลาล่วงเลยมานานหลายอย่างคงเปลี่ยนไป จะใช้ชีวิตบนโลกที่ตนนั่นไม่คุ้นเคยแบบนี้คงลำบากมากแน่นอน

พี่สาวครับ ออกไปกับพวกเราไหมครับ ถ้าพี่ไม่มีที่ไป พี่ไปอยู่กับผมก็ได้ ผมอยู่คนเดียว ถ้ามีพี่สาวสองคนไปอยู่ด้วย ต้องดีแน่ๆเลยครับ

เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม "ทำไมล่ะ ทำไมถึงอยากให้เราไปอยู่ด้วย ไม่กลัวรึไง ไม่เห็นหรอว่าคนอื่นเขากลัวเรากันขนาดไหน"

ไม่กลัวครับ ผมรู้ว่าพี่เป็นคนดี ผมรู้สึกได้ พี่ไม่ทำร้ายผมแน่ๆ อีกอย่างผมเองกอยากมีพี่สาวมาตั้งนานแล้ว พี่ไปกับผมน่ะครับ

แล้วครอบครัวนายล่ะ เขาจะว่ายังไง เขาจะเห็นด้วยกับนายรึไง

คือว่า ผมไม่มีครอบครัวหลอกครับ ผมเป็นลูกคนเดียว คุณพ่อกับคุณแม่ก็เสียไปตั้งนานแล้ว ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าๆ

งั้นเหรอ ! สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปหลังจากได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม น่าสงสารเสียจริง คงเหงาสิน่ะ ถึงได้ชวนคนที่ไม่รู้จักกันไปอยู่ด้วย

ถ้าเธอไม่คิดว่าเราสองคนจะเป็นภาระ และเธอยินดีที่จะให้เราสองคนอยู่ด้วย เราก็ยินดี

ไม่ครับไม่เลย ถ้าพี่ไม่รังเกียจที่จะไปอยู่ด้วยผมก็โอเคครับ

อะไรน่ะ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรน่ะ

โอเค ครับ โอเค พร้อมกับทำท่าทางให้ดู

โอเค มันคืออะไร

อ๋อ มันหมายถึงการตกลง หรือยินยอมอะไร

ประมาณนั่นน่ะครับ

อ๋อ หญิงสาวพยักหน้าพร้อมด้วยร้อยยิ้มเธอมองดูเด็กหนุ่มด้วยความอ่อนโยน

ถ้าเช่นนั้นก็เตรียมตัวเถอะ เราเหลือเวลาไม่มากต้องรีบเดินทางต่อ

นี่พวกนายจะบ้ากันแล้วรึไง ถึงจะให้คนแปลกหน้าเดินทางไปด้วย แถมยังจะเอาไปอยู่ด้วยอีก สติยังดีกันอยู่ใช่ไหม สิธาเขาไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจในครั้งนี้

ใช่นั่นนะสิ สงสัยจะเพี้ยนกันไปแล้ว

ธารรบ มองหน้าเพื่อนทั้งสอง

แล้วจะให้ทำยังไง ให้ปล่อยไว้หรอ นี่พวกนายจะไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรอ พวกเธอเป็นผู้หญิงจะปล่อยให้อยู่ในป่าแบบนี้หรอมันอันตรายไปไหม

แล้วมันจะเป็นอะไร ก็อยู่มาได้ตั้งนาน ไม่เห็นจะเป็นอะไร

ไหนว่าไม่เชื่อ ที่นี้กลับมาพูดแบบนี้อีกน่ะ

ก็ได้ ก็ได้ ไปด้วยก็ได้ แต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นมาล่ะก็ฉันไม่รับรู้ด้วยน่ะ

ข้อตกลงสิ้นสุด การเดินทางที่แสนไกลจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นเช่นไรกันน่ะ ชีวิตที่เป็นเพียงแค่คนคนหนึ่ง...........