...8ปีต่อมา..
@มหาวิทยาลัย
"ไอ้กร!!" เสียงตะโกนเรียกของผู้มาใหม่ดังลั่นทั่วอาคาร
"มีอะไรวะไอ้แทน ตะโกนเรียกซะลั่นเลย"
"พะ พี่แพรของมึงอะ" น้ำเสียงหอบเหนื่อย
แปดปี..ที่ผมกับพี่แพรไม่ได้เจอกันเลย เป็นเวลาที่เนิ่นนาน นานจนเกือบทำผมหมดหวังไปแล้ว
จนเข้ามหา'ลัย ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือพรหมลิขิตที่ทำให้เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่ผมขอเข้าข้างตัวเองก็แล้วกันว่ามันคือพรหมลิขิต
แต่เป็นพรหมลิขิตที่ผิดเวลา...
"ทำไม พี่แพรทำไม?"
"กำลังตบกับรุ่นพี่อีกคณะนึงอยู่"
"มีเรื่องอะไรกันวะ?"
"เค้าจับได้ว่าแฟนแอบนอกใจน่ะสิ"
นั้นแหละครับที่ผมบอกว่าผิดเวลาเพราะตอนนี้เธอเองก็มีแฟนอยู่
คนส่วนใหญ่จะรู้ว่าพี่โทนแอบนอกใจพี่แพร แต่ด้วยความเชื่อใจที่มีให้แฟนหนุ่ม จึงไม่สนคำพูดคำเตือนของคนรอบข้างเลย
ตอนที่เข้ามหา'ลัยวันแรก หัวใจของผมแหลกสลาย เมื่อรู้ว่าพี่แพรมีแฟนแล้ว ได้แต่ทำใจ แฟนเธอทั้งหล่อ เรียนก็เก่ง ส่วนผมสมองทึบ เกเร จะเอาอะไรไปสู้ มีแค่หน้าตานั้นแหละที่พอจะข่มได้
แต่มันก็ไม่ได้มีแต่เรื่องเศร้ามันก็พอมีเรื่องที่น่ายินดีอยู่เพราะพี่แพรยังจำผมได้ แม้เราสองคนไม่ได้เจอกันนานมากแล้วก็ตาม
"ตอนนี้พี่เค้าอยู่ที่ไหน?"
"โรงยิม กำลังตบกันเละเลย" พอรู้สถานที่เกิดเหตุก็วิ่งไปยังจุดหมายทันที
@โรงยิม
พอมาถึงภาพที่เห็นคือพี่แพรกำลังสาวมือตบไม่ยั้ง จนรู้สึกสงสารคนถูกตบ
"เจ้..พอแล้ว" รีบเข้าไปดึงร่างบางออกจากตัวของอีกคนที่กำลังถูกคร่อมตบอยู่
"กร!ปล่อยพี่" สายตาอาฆาตมองหญิงสาวอีกคนอย่างไม่ลดละ
"พี่โทน ช่วยห้ามหน่อยสิพี่" หันไปเอ่ยกับแฟนหนุ่มของเธอ โดนจับได้คาหนังคาเขาขนาดนั้น เป็นผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
"ปล่อยพี่นะกร" ร่างบางยื้อยุดจะเอาเรื่องอีกคนให้ได้
"กรบอกให้หยุดไง!!" ตวาดเสียงดังลั่น
"..." ร่างบางหยุดชะงัก สะบัดแขนออกจากมือหนาก่อนจะหันมาค้อนสายตาใส่
"กรขอโทษ..." เอ่ยออกไปด้วยความรู้สึกผิด
มันอดโมโหไม่ได้จริงๆ ที่ต้องเห็นคนที่แอบรัก มาตบกับคนอื่นเรื่องผู้ชาย ผู้ชายที่ไม่ใช่เรา
เธอไม่พูดอะไรก่อนวิ่งออกไปจากโรงยิม
เฮ้อ...ไม่น่าของขึ้นเลยเรา
[ บันทึกของแพรวา ]
"ฮือออ..ทำไมมันฉันมันโง่อย่างนี้ ทำไมถึงดูไม่ออก"
"อย่าเสียใจไปเลยแพร" เพื่อนสาวนั่งปลอบประโลมอยู่ข้างๆ
"ฮือออ..แพรโง่เอง ทุกคนเตือนแพรแล้ว แต่ดันไม่เชื่อ"
"โอ๋ๆ น่า ไม่ร้องๆ"
"ทำไมโทนทำกับแพรแบบนี้อะนิว แพรทั้งซื่อสัตย์กับเค้าขนาดนี้ หวังดีกับโทนทุกอย่าง โทนยังกล้าที่จะนอกใจแพรอีกหรอ"
"..." เพื่อนรักไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้แค่นั่งลูบหัวเบาเพื่อปลอบประโลม
"ดีนะ แพรยังไม่เผลอตัวเผลอใจยอมพลีกายให้" ใช่ดีนะที่ฉันไม่ปล่อยตัวปล่อยใจให้โทน
"ดีแล้วล่ะ"
"ผู้ชายแม่งก็เลวเหมือนกันหมด"
"อย่าคิดอย่างนั้นเลยแพร เชื่อนิวสิ เดี๋ยวแพรเจอก็คนดีๆ"
"ฮือ...ฮึก...ฮือ..." เสียงสะอื้นหนักขึ้น
"โอ๋ๆ อย่าร้องๆ"
ฉันนั่งร้องไห้อยู่นาน จนอารมณ์เริ่มเย็นลง
"นิว ไปดื่มกัน"
"ที่ไหน?"
"แถวนี่แหละ ไม่ไกลจากหอเท่าไหร่"
"ตอนนี้หรอ?"
"ใช่"
"ไม่ได้อ่ะแพร พรุ่งนี้วันหยุดเราต้องกลับบ้านแต่เช้าน่ะ พ่อวางแผนจะพาครอบครัวไปเที่ยววันหยุดน่ะ"
"งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปคนเดียวก็ได้"
"อย่าไปเลยนะแพร"
"ไม่ต้องห่วงนะ"
"เฮ้อ..ตามใจ อย่ากินเยอะแล้วก็ห้ามกลับดึกนะนิวเป็นห่วง"
"รู้จ้ะ" ไม่อยากให้เพื่อนรักต้องเป็นห่วงจึงตบปากรับคำว่าจะทำตามที่เพื่อนรักบอก
[ จบบันทึกของแพรวา ]
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
