⚠️คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องเป็นเรื่องสมมุติเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านให้ดี

...บ้านลดาวัลย์...

" อยู่ได้มั้ยลูก "

" ได้ครับ "

สวัสดีครับ ผมชื่อสายน้ำ อยู่ปี 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ พ่อและแม่ของผมท่านไปทำงานอยู่ที่อังกฤษ 2 ปี ผมจึงต้องมาอยู่กับลุงแดน ซึ่งลุงแดนเป็นเพื่อนของพ่อผมครับ

" ขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว "

" ครับ " ผมขึ้นมาจัดของและอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วครับ แต่ดันหิวขึ้นมาซะงั้น เห้ย~ ต้องเดินลงไปอีกสินะ

" ดูสิมาอะไรกินบ้าง "

" หู้ยยย มีวาฟเฟิลดัวย " ผมหาของกินอยู่สักพักก็เห็นวาฟเฟิลครับ ของโปรดเลยนะเนี่ย แต่จะกินวาฟเฟิลอย่างเดี่ยวมัยก็ธรรมดาไปมั้ย มันต้องมีนมข้นรสช็อคโกแล็ตด้วยถึงจะมีสีสัน ดูน่ากินหน่อย

ว่าแต่ " นมข้นช็อคโกแล็ตอยู่ไหนเนี่ย "

" ขอบคุณคระ เห้ย!! " ผมพูดขอบคุณพร้อมกับหันหน้าไป แต่ก็ต้องตรงใจครับ เพราะใครก็ไม่รู้มาอยู่ข้างหลังผมเนี่ย

สวัสดีครับ ผมชื่อมาวิน เป็นแฝดคนพี่ อยู่ปี 2 คณะวิศวะกรรมศาสตร์ นิสัยผมคือ นิ่ง พูดหยาบ เย็นชา

ผมเดินมาเอาน้ำด้านล่าง แต่ก็เหฺนไฟเปิดอยู่ ผมคิดว่าแม่บ้านลืมเป็นไฟซะอีก แต่ที่ไหนได้ มีใครก็ไม่รู้มาอยู่ในบ้านผม พอเขาเห็นผมก็ตกใจเลยสิครับ " มึงเป็นใคร " ผมเอ่ยถามไป

" อะ เอ่อ ระ "

" วิน ไปนานจังวะ "

สวัสดีครับ ผมชื่อมาเวล เป็นแฝดคนน้อง อยู่ปี 2 คณะวิศวะกรรมศาสตร์ นิสัยของผมตรงข้ามกับวินเลยแหละครับคือ เฟรนลี่ ขี้เล่น พูดเพราะ อย่างเช่น ถ้าพูดกับผู้หญิงก็พูดคะ/ค่ะ แต่ผมไม่พูดเพราะกับวินหรอก ผมไม่เรียกมันว่าพี่ด้วยซ้ำ เกิดก่อนไม่กี่นาทีผมไม่นับหรอก5555

ผมตะโกนเรียกพร้อมกับเดินลงมา แต่ก็ต้องตกใจครับ มีใครก็ไม่รู้มาอยู่ในบ้าน " มึง ใครวะ " ผมเอ่ยถามมันไป แต่คำตอบที่ได้คือ

" กูไม่รู้ "

ผมเห็นคนตรงหน้าหน้าเขาหวานมาก ผมจึงคิดว่าเขาจะเป็นผู้หญิงและอายุน่าจะน้อยกว่าผมด้วย " หนูเป็นใครค่ะ "

" ระ เรา ชะ ชื่อสายน้ำ "

" แล้วเข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไงคะ "

" ระ เรามากับลุงแดน "

" ลุงแดน ? " ผมและวินถามย้ำอีกครั้ง

" ใช่ ลุงแดน "

" งั้นหนูขึ้นไปนอนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะ "

" อีกอย่าง เราเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะมาพูดคะ/ค่ะ กับเราทำไม "

" ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะพูด เราหน้าหวานอย่างกับผู้หญิงนี่ "

" ขึ้นไปนอน " เป็นมาวินเองที่พูดแทรกขึ้น เพื่อจะได้หยุดการสนทนาสักที

" ครับ " สายน้ำตอบมาวินเสร็จก็เดินขึ้นห้องไป

" มึงกูมีเรื่องต้องคุยกับพ่อละ " มาวินพูดขึ้น

" ไว้คุยพรุ่งนี้แล้วกัน กูก็จะคุยเหมือนกัน " ทั้งคู่ก็เดินขึ้นห้องไปนอน (แฝดเขานอนห้องเดียวกันนะคะ)

⚠️คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องเป็นเรื่องสมมุติเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านให้ดี

ณ ห้องทานอาหาร บนโต๊ะทานอาหารตอนนี้ทีอยู่ 3 คน นั้นก็คือ มาวิน มาเวลและสายน้ำนั้นเอง ตอนนี้ทุกคนก็กำลังลงพ่อของทั้ง 2 แฝดลงมาทานอาหารอยู่

" เมื่อไหร่พ่อจะลงมาวะ " มาเวลพูดขึ้นเพราะผ่านมาแล้ว 5 นาที พ่อของตนก็ยังไม่ลงมาอีก

" ป้าจิตตามพ่อให้หน่อยครับ "

" ได้ค่ะ คุณมาวิน " ป้าจิตกำลังจะเดินออกไป " ไม่ต้อง ฉันมาละ " แต่คุณแดนก็เดินมาก่อน

" ทำไมรอแค่นี้ไม่ได้รึไง "

"ไม่ต้องเลยพ่อ เรามีเรื่องต้องคุยกัน" มาเวลพูด

" ไว้ก่อนสิ "

" ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย " มาวินพูดขึ้น

" อ่ะๆ มีเรื่องไรจะคุยกับพ่อ ว่ามา "

" พ่อเอาใครมาทำไมไม่ปรึกษากันก่อน " มาวินพูดขึ้น

" ก็พ่อกับแม่ของสายน้ำเข้าฝากพ่ไว้นิ อีกอย่างนะพ่อแม่ของสายน้ำก็เป็นเพื่อนสนิทกับพ่อและก็แม่ของแกด้วยนั้นแหละ "

" แล้วเพื่อนคนอื่นไม่มีรึไง "

" มี แต่พ่อรับปากไว้แล้วไง แค่มาอยู่นี้ 2 ปีเอง "

" ห้ะ 2 ปี " แฝดทั้งสองตกใจ เพราะ 2 ปี มันใช้เวลานานมาก

" อะ เอ่อ คุณลุงครับ " สายน้ำพูดขึ้น

" ถ้าทำให้ลำบาก ผมไปอยู่ที่อื่นก็ได้นะครับ " 😔

" ไม่ต้องหรอกลูก ลุงไม่ได้ลำบากอะไรเลย "

" ครับ " 🙂

" มีอีกเรื่องนึ่ง "

" อะไรครับ " ทั้งสองแฝดพูดพร้อมกัน

" แม่เขาจะกลับมาแล้วนะ แต่พ่อไม่บอกหรอกวันไหน 55555 "

" อ้าว ทำไมหล่ะครับ " มาเวลเกิดความสงสัยเลยเอ่ยถามขึ้น

" แม่เขาอยากเซอร์ไพรส์พวกเราหนะ "

" อ๋อ เคเลยครับ 5555 "

" พ่อว่าเรากินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะไปมอสายเอา "

" ครับ " สายน้ำพูด

" ครับๆ " แฝดื้งสองพูด

.

.

มหาลัย¥#^#€£@¥

09:34 น. ตอนนี้ผมและพี่ๆ มาถึงมอแล้วครับ พอเราลงจากรถก็มีสายตาจับจ้องมาที่พวกเราทั้งสามคน ไม่รู้จะมองกันทำไมนะ

" หนูมีเรียนตึกไหนคะ "

" ตึก B ครับ "

" ใกล้กันเลย งั้นพี่ไปส่ง ป่ะ " แฝดมาก็เดินออกไป

" ครับ " // เดินตาม

ตอนนี้พี่เขาก็กลับไปแล้วครับ ส่วนผมก็เข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้วครับ แต่ดูท่าเพื่อนสนิทผม สองคนนั้นมีเรื่องจะถามผมแน่ๆ

" พวกมึงมีไรจะถามกู ถามมาเลย " ผมเดินไปนั้งตรงกลางระหว่างเพื่อนทั้งสอง

⚠️คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องเป็นเรื่องสมมุติเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านให้ดี

" มึงมากับพวกพี่เขาได้ไง " หมอกถามขึ้นมาด้วยความตกใจ

นี้เพื่อนสนิทผมครับ มันหนะชื่อว่าหมอก นิสัยมันก็เหมือนผมนี่แหละครับ

" ก็พ่อกับแม่กูไปทำงานต่างประเทศนิ เลยให้อยู่กับพวกพี่เขา "

" พวกพี่เขาไว้ใจได้หรอ ห่างๆไว้ก็ดี "

นี้แหละคำ มันชื่อเมฆ นิสัยมันคือห่วงและหวงเพื่อนมาก มันหนะโครตหวงผมเลยขนาดที่ว่ามีคนมาจีบผมมันก็กันท่าไว้หมดไม่รู้จะหวงผมไปถึงไหน ผมก็โตพอๆ กับมันนั่นแหละ หวงอยู่ได้ฮ้วย

" ไม่เป็นไรหรอกหน่า พี่เขาเป็นลูกเพื่อนพ่อกูนะ ไว้ใจได้ๆ " 😄

" ถึงจะเป็นลูกเพื่อนพ่อมึงก็เหอะ กูไม่ไว้ใจหรอกนะ " ใช่ครับ ผมไม่ไว้ใจใครง่ายๆแน่เพราะอะไรอ่ะหรอ ผมดูก็รู้ครับว่าพวกพี่นั่นมันร้ายจะตาย สองคนนั้นดูคนไม่ค่อยออกหรอกครับ ผมจึงห่วงเป็นธรรมดา

" กูว่ารีบขึ้นห้องเถอะ เดี๋ยวครูจะเข้ามาก่อน "

เป็นหมอกที่พูดขึ้นครับมันก็ใกล้เวลาเรียนจริงๆแหละครับ

ตอนนี้พวกผมก็เรียนกันเสร็จแล้วแหละครับ กำลังจะไปคาเฟ่กันครับ

ระหว่างทางที่กำลังจะข้ามทางม้าลายอยู่นั้นก็มีผู้หญิงคนนึ่ง ผมเดาว่าน่าจะอยู่ช่าววัยที่กำลังทำงาน กำลังจะข้ามถนนครับ แต่!!

" คุณระวังครับ " พรึบ ใช่ครับมันเป็นไปเขียวที่ให้คนข้ามแต่มีรถจากไหนไม่รู้ดันขับมาด้วยความเร็วซะงั้น ดีนะผมช่วยเขาไว้ทัน ถ้าไม่ทันนี่ไม่อยากจะคิดเลย เห้อ~

" มึงเป็นไงบ้าง " เพื่อนทั้งสองรีบวิ่งมาหาผมเลยครับ

" กูไม่เป็นไรๆ "

" แล้วคุณน้าเป็นไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ "

" น้าไม่เป็นไรลูก ขอบใจมากนะที่ช่วยน้า น้าว่าน้าเลี้ยงเค้กเป็นการตอบแทนดีกว่าป่ะๆ "

" ไม่เป็นไรดีกว่าครับ คือว่าผมเกรงใจหนะครับ "

" เอาเถอะไม่ต้องเกรงใจหรอก ป่ะๆ " เดินออกไป ทั้งสามคนก็เดินตามไป

.

.

คาเฟ่หลังมอ

ตอนนี้พวกผมกินเค้กอยู่ครับ คุณน้าเขาก็คุยเรื่องเรียนว่าเป็นไงบ้าง เรียนเก่งมากมั้ย แต่ผมยังไม่ทันตอบเลยครับ ไอหมอกเพื่อนตัวดีมันพูดไปซะหมดเลยครับว่าผมหนะเรียนเก่งมาก เคยติวให้รุ่นพี่ด้วย เพื่อนก็อวยเกิน คุณน้าก็ชมเก่งมาก ผมนี่เขินเลยครับ555555

ผมลืมบอก คุณน้าชื่อน้านานะครับ และคุณน้าให้เรียกว่าน้าพอ