...ณ มหาลัยดังแห่งหนึ่ง ไบรท์หนุ่มสุดฮอตของสาวๆ แต่ไบร์ทนั้นมีคนรักแล้ว นั้นก็คือเร็นหนุ่มน่ารักสุดหล่อ...

เร็น: เธอ!!.กระโดดกอด

ไบรท์: ตัวเบาจริงๆเลยนะ.อุ้ม

เร็น: เหนื่อยไหม ค๊าบบ

ไบรท์: วันนี้เค้าเหนื่อยมากเลยอ่าา

เร็น: งั้นไปกินข้าวที่ร้านโปรดเธอนะ

.

.

.

.

ณ ร้านชาบู

เร็น: มาแล้ว น่ากินมากก

ไบรท์: น่ากินมากเลยอ่ะ

เร็น: กินเยอะๆนะเธอ.ตักหมูให้ไบร์ท

ไบรท์: ขอบคุณนะค๊าบบ

เร็น: อร่อยไหมเธอ

ไบรท์: อร่อยมากๆ แต่เธออร่อยกว่า

เร็น: เธอปากหวานอีกแล้วนะ เขินนะเนี้ย

ไบรท์: ชอบเวลาเธอเขินอ่ะน่ารักดี^~^

เร็น: รีบกินเถอะ จะได้ กลับบ้าน

ไบรท์: ค๊าบ

20 นาทีต่อมาา......

ไบรท์: เช็คบิลครับพี่

เร็น: เดี๋ยวเค้ารอข้างนอกนะเธอ

ไบรท์: เดี๋ยวเสร็จเค้าตามไปนะ

เร็น: ค๊าบบ

.

.

.

ไบรท์: มาแล้ว ป่ะกลับบ้านกัน

เร็น: .ขึ้นรถ

เอียด....! ตู้ม!!!

ตื้ด...ตื้ด...ตื้ด

ไบรท์: โอ๊ย.... ปวดหัวจัง

หมอ: ฟื้นแล้วหรอครับคนไข้

ไบรท์: คุณเป็นใคร!!?

หมอ: ผมเป็นหมอของคุณครับ

ไบรท์: หมอ คืออะไร?

หมอ: //เสียความทรงจำจริงๆสินะ//

ไบรท์: สรุปหมอคืออะไรหรอครับ?

หมอ: ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ

ไบรท์: ได้ครับ

หมอ: คุณชื่ออะไรหรอครับ

ไบรท์: ชื่อ......ผมไม่รู้อ่ะครับ

หมอ: งั้นหรอครับ จริงๆแล้วคุณชื่อไบรท์นะครับ

ไบรท์: หรอครับ....แล้วหมอรู้ได้ไงครับ

หมอ: ก็ผมมีประวัติคุณไบรท์อยู่ไงครับ

ไบรท์: อ่อ...

หมอ: นี่ครับประวัติคุณไบรท์อ่านดูนะครับ

ไบรท์: ครับ.....ขอบคุณครับ

หมอ: //คงจะจำอะไรได้บ้างแหละถ้าได้อ่าน//

ไบรท์: คุณครับ...ว่าแต่ผมมาอยู่ที่นี้ได้ไงหรอครับ

หมอ: คุณประสบอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ครับ

ไบรท์: ผมจำไม่ได้เลย

หมอ: ตอนนี้ญาติของคุณมาเยี่ยมคุณแล้วนะครับ ผมขอตัวนะครับ

ไบรท์: ครับ....

.

.

เอียด

.

.

ไบรท์: เอ๋? ใครน่ะ

.

.

.

.

แม่ไบรท์: ไบรท์ ลูกแม่!!!.กอด

ไบรท์: คุณเป็นใครเนี้ย!!!

แม่ไบรท์: แม่เองลูกจำแม่ไม่ได้หรอ?

ไบรท์: ผมจำไม่ได้เลยว่าคุณเป็นแม่ผม

แม่ไบรท์: แล้วลูกจำคนนั้นได้ไหมลูก

พ่อไบรท์: ไงลูก

ไบรท์: ใครอีกเนี้ย!!!

พ่อไบรท์: พ่อเองลูก

แม่ไบรท์: หมอแจ้งมาแล้วล่ะ ว่าลูกเราความจำเสื่อม

พ่อไบรท์: ห๊ะ!! ไม่จริงน่าา

แม่ไบรท์: เอางี้คุณเราย้ายไปที่กรุงเทพ เพื่อให้ไบรท์ไปตั้งหลักที่นั้นดีไหม

พ่อไบรท์: อือ....ก็ดีนะคุณ งั้นถ้าไบรท์ออกจากโรงบาล เราก็เดินทางกันเลยนะ

แม่ไบรท์: ค่ะ

2 วันต่อมา....

หมอ: ออกจากโรงบาลได้เลยนะครับ

แม่ไบรท์: ค่ะ....ขอบคุณมากนะคะ

หมอ: ด้วยความยินดีครับ

แม่ไบรท์: เราไปกันเถอะจ๊ะ

ไบรท์: ครับ...

พ่อไบรท์: พร้อมหรือยังลูก เราจะไปตั้งหลักที่อื่นกัน

ไบรท์: พร้อมครับ

.

.

.

.

ณ สนามบิน

พ่อไบรท์: อีก 20 นาที เครื่องบินจะมา ไปเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยนะลูก

ไบรท์: ครับ....

.

.

.

.

ห้องน้ำ

.

.

.

.

ไบรท์: .ส่องกระจก โห้!! เราหล่อขนาดนี้เลยหรอเนี้ย ธรรมดาแหละรีบไปดีกว่า

.

.

.

.

พ่อไบรท์: มาแล้วหรอลูก

ไบรท์: ครับ...

พ่อไบรท์: เครื่องบินมาแล้วไปกันลูก

ไบรท์: ครับ...

.

.

.

2 ชั่วโมงต่อมา

.

.

.

.

" ถึงที่หมายแล้วค่ะ ทุกท่านกรุณาลงอย่างระมัดระวังค่ะ"

พ่อไบรท์: ไปกันลูก

ไบรท์: ครับ...

แม่ไบรท์: เดินระวังด้วยนะลูก

ไบรท์: ครับ...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

บาส: เห้ย..!!เร็นตื่นมากินข้าวได้แล้ว ไอ้เร็น!!

เร็น: เออ...กูตื่นแล้ว

บาส: ขนาดอยู่โรงบสลยังขี้เซานะมึงอ่ะ

เร็น: เออ....บ่นจริงๆเลยนะมึงอ่ะ

บาส: แล้วมึงจำอะไรได้บางหรือยัง

เร็น: จำได้อยู่นะ แต่ ไม่มากหรอก

บาส: เออๆ พยายามเข้าแล้วกัน อ่ะ...กินข้าว

เร็น: ขอบใจที่ซื้อมาให้นะไอ้บาส

บาส: เออๆ กินเยอะๆุนะ จะได้หายไวๆ

เร็น: ครับผม.... ไปกินข้าวของคุณเถอะครับบ

บาส: เออๆ

.

.

.

.

ตึก! ตึก! ตึก!

.

.

.

เอียด....

.

.

.

แม่เร็น: ลูกแม่!!

เร็น: หยุดครับ!! เดี๋ยวผมขอเทียบหน้าในประวัติก่อน

แม่เร็น:จำแม่ไม่ไม่ได้หรอเนี้ย

เร็น: คุณก็เหมือนอยู่นะ แต่คุณหน้าแก่กว่าในรูปอีกอ่ะ

แม่เร็น: หน๊อย!! ลูกคนนี่ปากหวานจริงๆเลยนะ

บาส: ใจเย็นๆนะครับคุณแม่ เร็นก็ความจำเสื่อมอย่าถือเลยนะครับ

แม่เร็น: เฮ้ย.... ก็ได้

เร็น: ฉันจะได้ออกจากโรงบาลเมื่อไหร่อ่ะ?

บาส: น่าจะพรุ่งนี้มั้ง

เร็น: อยากไปเรียนแล้วเนี้ย งานค้างต้องเยอะแน่ๆเลย

บาส: ไม่เป็นไรหรอกสู้เอาเดี๋ยวก็จบแล้ว

เร็น: ขอบใจนะที่ให้กำลังใจ

บาส: เออ เพื่อนกัน

.

.

.

เอียด....

.

.

.

พยาบาล: ขออนุญาตนะคะ คุณหมอแจ้งว่าคุณเร็นสามารถออกจากโรงบาลได้แล้วนะคะ

แม่เร็น: จริงๆหรอคะ

พยาบาล: จริงค่ะ

เร็น: ดีจัง ขอบคุณมากครับ ป่ะ!! ไปกันน

บาส: ดีใจจริงๆเลยนะเร็น5555

เร็น: แน่นอนรอมานานแล้วล่ะ

แม่เร็น: งั้นไปกันเถอะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ ไปส่ง

.

.

.

.

ณ บ้านบาส

บาส: ไปแล้วนะไอ้เร็น

เร็น: เออๆ แล้วเจอกันที่มหาลัย

บาส: เออๆ

.

.

.

.

ณ บ้านเร็น

เร็น: ขอบคุณที่มาส่งนะครับ

แม่เร็น: จ้าา ดูแลตัวเองด้วยนะ แม่ไปล่ะ

เร็น: ครับๆ .โบกมือบ๊ายบาย

6:00 น.

แม่ไบรท์: ตื่นได้แล้วลูก ลุกมากินข้าวเช้าเร็ว

ไบรท์: ครับๆ ตื่นแล้วครับ

แม่ไบรท์: วันนี้ไปสมัครเรียนนะลูก

ไบรท์: ครับ

.

.

.

.

7:00 น.

.

.

.

.

แม่ไบรท์: บายจ๊ะลูก โชคดีนะ

ไบรท์: ครับผม

.

.

.

.

ณ มหาลัย

ครูเมย์: เด็กๆ วันนี้มีเด็กใหม่เข้ามาด้วยนะ เข้ามาเลยจ้าา

ไบรท์: สวัสดีครับ ผมชื่อไบรท์นะ ฝากตัว ด้วยนะครับ

ครูเมย์: งั้นเดี๋ยว ไปนั้งข้างลิลลี่นะจ๊ะ

ไบรท์: ครับ.ไปนั่ง

ลิลลี่: ไง เราลิลลี่นะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ

ไบรท์: เราไบรท์นะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน นะ

ลิลลี่: มีอะไรไม่เข้าใจก็บอกเราได้นะ เดี๋ยวเราช่วย

ไบรท์: ขอบคุณมากๆ นะ

ครูเมย์: มาเรามาเริ่มสอนกันดีกว่า

.

.

.

.

กริ๊ง..!

ลิลลี่: หมดคาบแล้ว เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะไบร์ท

ไบรท์: เคๆ

.

.

.

ณ ห้องน้ำ

ลิลลี่: เฮ้ย... ดีขึ้นเยอะเลย

พลอย: นี่!! ยัยลิลลี่ ฉันรู้นะว่าแกน่ะ ชอบไบรท์เด็กใหม่อ่ะ

ลิลลี่: มะ....ไม่ใช่นะ!! พวกเธอเข้าใจผิดแล้ว

บิว: อาการเธอมันออกขนาดนั้น ดูไม่ออกก็โง่ล่ะ

ลิลลี่: ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้ชอบจริงๆ

เจน: เธอชอบไม่ได้หรอก เพราะว่าพวกฉันก็ชอบเหมือนกัน จำใส่สมองเธอไว้ อย่ามายุ่งกับไบรท์ของพวกเราอีกนะ.ผลักลิลลี่

ลิลลี่: โอ๊ย! .ล้ม

.

.

.

.

ลิลลี่:.ร้องไห้ วิ่งออกจาก ห้องน้ำ

.

.

.

.

ณ ห้องเรียน

ไบรท์: ลิลลี่เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นซึมๆมาพักนึงแล้วนะ

ลิลลี่: เปล่าๆ ไม่เป็นไร หรอก

ไบรท์: เองแปลกๆนะเนี้ย

ลิลลี่: //เราอยากคุยกับเองจัง แต่พวกพลอยชอบมองฉันตลอดเลย//

.

.

.

.

กริ๊ง

.

.

.

.

ไบรท์: ไปกินข้าวกันลิลลี่

ลิลลี่: เรายังไม่หิวอ่ะ ไปกินก่อนเลย

ไบรท์: อ่อ โอเค

.

.

.

ณ โรงอาหาร

ไบรท์: วันนี้กินข้าวผัดอเมริกากับน้ำผลไม้น่ากินอยู่นะเนี้ย

.

.

.

ไบรท์: อิ่มล่ะ ซื้อแซนวิชไปฝากลิลลี่ดีกว่า

.

.

.

.

ณ ห้องเรียน

ไบรท์: ลิลลี่เราซื้อแซนวิชมาฝาก เผื่อเองหิว

ลิลลี่: ขอบคุณมากนะ

ไบรท์: ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง

ลิลลี่: ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว เข้าเรียนเถอะจะได้รีบกลับบ้าน

.

.

.

.

.

กริ๊ง....!

.

.

.

.

.

ไบรท์: เลิกเรียนแล้ว....

ลิลลี่: เหนื่อยทั้งวันเลย

.

.

แม่ไบรท์: ไบรท์!!

ไบรท์: ครับ!! เรากลับแล้วนะลิลลี่

ลิลลี่: เจอกันพรุ่งนี้

ไบรท์: เค..!!บ๊ายบาย

ลิลลี่: เฮ้ย....จบแล้วสินะไปนอนพักที่บ้านดีกว่า

.

.

.

ลิลลี่: แท็กซี่

.

.

.

ณ บ้านลิลลี่

ลิลลี่: เท่าไหร่คะพี่

แท็กซี่: 70 ครับ

ลิลลี่: นี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ

.

.

.

.

.