การทดลองของวิลเลี่ยม

บทที่นำ

-วันวันพุธที่ 1 พฤศจิกายน ค.ศ. 1995

ที่ กรุงเทพฯ

ผมได้รับข่าวลุง วิลเลี่ยม ได้เสียชีวิตลง

ผมเป็นทายาทคนเดียวที่เหลือของ ลุง วิลเลี่ยม

ผมจึงได้รับมรดกทั้งหมด

คฤหาสน์นั้นตั้งอยู่กลางป่าห่างไกลจากผู้คน

ผมจำความได้ว่าตอนเด็กๆผมเคยไปเล่นคฤหาสน์

ในอดีต ลุง วิลเลี่ยมเคยเป็น ทหารลับใน นาซี

เเม่ของผม ไม่อยากให้ไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับลุงวิลเลี่ยม

เเม่พูดกับผมตลอดว่า ลุงวิลเลี่ยมนั้นเป็นคนไม่ดี

ถึงผมจะไม่เคยฟังมี่เเม่บอกก็ตาม

ปีนี้ ก็อายุ 23 เเล้ว

ผมไม่เคยไปเหยียบที่นั้นนานมาก

ผมรู้สึกอยากได้คฤหาสน์ มันมีมูลค่า ประมาณ 6เเสน ยูโร

ผมจึงตัดสินใจไปที่ ซื้อตั๋วเครื่องบิน เพื่อไปรับมรดก

. .

ทันทีที่บินมาถึงสนามบิน

ได้มุ่งหน้ามาที่คฤหาสน์ทันที

เเต่สภาพอากาศกลับไม่เป็นใจ หิมะได้ตกหนัก อากาศได้เย็นลงอยากรวดเร็ว

ผมจึงจะหาเเละร้านขายของข้างทาง เพื่อหาเสบียง ที่นั่นไม่มีเเม้เเต่ร้านขายของ

คฤหาสน์เต็มไปด้วยป่าที่ลึกเข้าไป

. .

3 พฤศจิกายน ผมได้หยุดยืนหน้าประตูใหญ่

หิมะตกหนักเอามากๆ

ผมหันมองออกไปข้างหลัง

ป่าที่ผมผ่าทางมามันเต็มไปด้วยสีขาวโพลน

ผมยืนตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นอยู่หน้าประตูระหว่างที่ผมหากุญเเจ

ประตูก็ได้ถูกเปิดออก

อย่างช้าๆ

ข้างในนั้นไม่เป็นอย่างที่ผมคิด

ภายในคฤหาสน์สะอาดเอามากผมนึกว่าจะเต็มไปด้วยฝุ่นละออง

บทที่ 1 เดือน พฤศจิกายน 1995

บรรยากาศในบ้านหวังเวง เเต่ถึงจะสะอาดก็ตามที

ก้าวแรกที่เดินเหยียบเเผ่นไม้กระดาน

มีเสียงเอี๊ยดอ๊าด

ผมกลับเอ่ยปากขึ้น

นี่มันเชี่ยไรเนี่ย

ผมเดินไปที่โซฟา เเล้วนั่งลง

ความเหนื่อยเริ่มกัดกินบวกกลับเดินทางใช้เวลานานไม่มีเวลาพักผ่อน

ผมเริ่มตาอย่างช้าๆ

เเล้วหลับไป

. .

1.30

ผมสะดุ้งตื่นมากลางดึก

ผมเริ่มได้ยินเสียงเเปลกๆดังมาที่ข้างห้องนั่งเล่น

เเต๊กๆ เเต๊กๆ

ขนเริ่มลุกโชน

ผมเอ่ยในใจกลับตัวเอง ว่านี่มันผีหรือเสียงหนู หรืออะไรกันเเน่

3.00

เสียงมันได้ดังอย่างต่อเนื่อง

ผมจึงทนไม่ไหวจึงลุกไปดู

ผมชะโงกหัวออกไปมุมเสา

ทางเดินเต็มไปด้วยความมืดจนเเทบมองอะไร

ผมสัมผัสถึงความหนาวเย็นจากความมืดที่อยู่ตรงหน้าผมได้

ผมจ้องไปที่ความมืด

ปรากฏว่า เสียงที่ว่านั้นคือ ลมที่กระทบหน้าต่าง

หิมะได้ตกเข้ามาที่ตรงหน้าต่าง

ผมจึงเคลียร์หิมะออกเเล้วปิดหน้าต่าง

เเล้วกลับไปนอนต่อที่โซฟา

บทที่ 2 เดือน พฤศจิกายน 1995

4 พฤศจิกายน

ผมรู้สึกนอนไม่เต็มอิ่มพร้อมกับตื่นมาด้วยอาการปวดหลังเอามากๆ

ผมรู้สึกว่าวันนี้มันหนาวเอามากๆ

ผมเริ่มก่อไฟในเตาผิง มันพอที่จะช่วยเพิ่มความอบอุ่นได้

บรรยากาศภายในบ้านเต็มไปด้วยความเงียบงัน

รู้สึกเหงาคิดมาผมจึงคิดจะหาไรทำด้วยการเดินสำรวจตัวคฤหาสน์ไปเรื่อยๆ

ผมเริ่มสำรวจชั้นล่างก่อน

ภายในห้องชั้นล่างทุกห้องกลับไม่มีอะไรที่หวือหวา หรือสิ่งของที่มีค่าอะไรมากนัก

ทันทีที่ผมได้ยืนอยู่หน้าบันไดทางขึ้นชั้น2

มันรู้สึกว่าให้ผมขึ้นไปอย่างไงอย่างนั่น

ทันที่ผมก้าวขึ้นบันไดขั้นแรก

ได้มีเสียงดังมาจากชั้น2

ผมจึงขึ้นไปดูให้เเน่ใจว่าไม่ใช่ หนู

บรรยากาศชั้น2ต่างจากชั้นล่างอย่างสิ้นเชิง

ผมเปิดสวิทช์ไฟที่มุมเสา

เเต่ระบบไฟเก่าเอามาก ไฟที่เพดานกระพริบ ผมกลัวที่หลอดไฟจะระเบิดเเตกออกเป็นเสี่ยงๆ

หรือเลวร้ายกว่านั้นอาจไฟไหม้ได้เลย

ผมยืนอยู่ตรงหน้าประตูที่มีเสียงดัง

ผมเดินเปิดประตูเข้าไป

มันเป็นห้องนอนของลุง วิลเลี่ยม

สไตล์ ห้อง เหมือนใน ยุค 1940

ได้กลิ่นอับๆของคนเเก่

ผมเริ่มค้นหาของที่อาจมีค่า พอที่จะไปขายได้

ผมค้นได้ประมาณ 30 นาที

ผมไปพบกับ บันทึก เล่มหนึ่งมันเก่าเอามากๆ

มันถูกพันด้วยเชือกอย่างหนาแน่น มันถูกซ่อนไว้ในตู้เสื่อผ้าอย่างดี

เหมือนว่า บันทึกเล่มนี้จะสำคัญเอามากๆ

ผมเดินถือ บันทึก เล่มนั้น ออกจากห้อง เเล้วลงมาที่ด้านล่าง

ผมวางบันทึกลงที่โต๊ะ เพราะผมไม่สามารถแกะเชือกออกได้

ผมจึงคิดจะหาไร กินก่อน ค่อยมาเเกะดูที่หลัง

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!