เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดูเรือนผมสีฟ้าในตาสีเขียวมรกต เขาเป็นนักโบราณคดีเรียนอยู่ปี 2 ชื่อ"ซันเดย์"

ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อน​ ซันเดย์ เดินทางมาทำการบ้านฤดูร้อนที่อาจารย์ให้เป็นงานในช่วงปิดเทอม ซึ่งงานนี้คือให้ศึกษาโบราณวัตถุที่ตัวเองสนใจมาคนละ 1 อย่างพร้อมประวัติของมัน ดังนั้นซันเดย์จึงเลือกที่จะมา พิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งในชนบท ที่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

หลังจากเดินทั่วทั้งพิพิธภัณฑ์ก็ไม่พบของที่น่าสนใจ ซันเดย์ตัดสินใจเดินดูอีกรอบ จนพบกับของชิ้นหนึ่งที่สะดุดตาเขา​ เขาตรงรี่เข้าไปดูอย่างสนอกสนใจสิ่งนั้นคือ

"กำไลทอง"

เขาสำรวจดูรอบๆกำไลชิ้นนั้น ก็ไม่พบคำอธิบายหรือประวัติของมันเลย ลาวิลหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่วายถ่ายรูปเก็บไว้หลังจากนั้นลาวิลรู้สึกปวดท้องอย่างไม่ทราบสาเหตุ จึงเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างลุกลี้ลุกลน

.

.

.

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จเขาเดินไปตรงประตูกระจกบานใหญ่ พิพิธภัณฑ์ที่นี่ถึงแม้อยู่ในชนบทแต่ใช้เซ็นเซอร์ในการตรวจจับ ซันเดย์ เดินไปหยุดอยู่หน้าประตู เขายืนรอสักพักแต่ประตูไม่เปิดสักทีเขาจึงเดินไปผ่านประตูเล็กน้อยแต่ถ้าทว่ากลับไม่เป็นผลเขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าจนเห็นว่าเวลานี้เป็นเวลา 20:40 น ซึ่ง พิพิธภัณฑ์นี้จะติดตอน 20:30 น น พอดี แปลว่าเขาเข้าห้องน้ำเลยเวลาไปแล้ว?! ได้ไง?! ปกติต้องมีบอกนี่ว่าใกล้ถึงเวลาปิดทำไมเขาไม่ได้ยิน? เขามองดูโทรศัพท์อีกครั้งกำลังจะโทรหาครอบครัว แต่กลับไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตซะงั้นลาวิลบ่นออกมา"ชิบหายแล้วจะออกยังไงล่ะทีนี้" เขาปิดเน็ตก็ไม่แปลกไม่มีคนอยู่ใช้แล้วนี่ ซันเดย์แสดงสีหน้าสิ้นหวังเล็กน้อย

ซันเดย์นั่งอยู่อย่างนั้นได้ประมาณ 10 นาทีก็เกิดแสงสว่างขึ้นที่ตู้โบราณวัตถุชิ้นหนึ่ง​ ซันเดย์เดินไปที่โบราณวัตถุชิ้นนั้นท่าทางคล้างมัวเมาในอำนาจบางอย่างก่อนที่จะยื่นมือเข้าไป หลังจากนั้น สติก็ดับวูบและร่างของเข้าก็หายไปเหลือเพียงกระเป๋าเป้และโทรศัพท์หล่นอยู่ตรงนั้น

-บทนำ-

-คุยกับไรท์-

ไรท์เปลี่ยนเลย ลืมรหัสผ่านอ่ะเลยเพิ่งมา ที่แต่งไว้ก็ไม่อินแล้วเลยเปลี่ยน ขอท่ด🥲

ตึก​ ตึก

เสียงเดินไปทางเตียงนอน ที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่

"ท่านเนวิลมีการบุกรุกทางตอนเหนือ ท่านรีบตื่นเถอะขอรับ" นายทหารยศต่ำกว่าเรียกแม่ทัพผู้เป็นนายของตน

เนวิลหันหน้ามาแล้วมองนายทหารผู้นั้น

"อืม.. เดี๋ยวข้าตามไป"

เป็นเพียงคำพูดสั้นๆแต่แฝงไปด้วยความกดดัน

"ขอรับ" นายทหารตอบกลับผู้เป็นายด้วนน้ำเสียงสั่นๆ

"เดี๋ยว"เนวิลเอ่ย

" มีอะไรอีกขอรับ.." นายทหารตอบด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ

"แล้วเชลยที่จับได้เมื่อวาน ตื่นหรือยัง" เนวิลถาม

"ตื่นแล้วขอรับ.."

" อืม.. ถ้าอย่างนั้นเจ้าออกไปได้"

ขอรับนายทหารชั้นต่ำกว่า​ รีบเดินออกไปทันที

"...... "

ชายหนุ่มคนนี้ชื่อ"เนวิล"เป็นบุรุษหน้าตาดีผิวคล้ำเป็นเผาครึ่งวิหค และเป็นถึงแม่ทัพของดินแดนอาธานอร์แห่งนี้

หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเนวิลเดินออกมาและตรงไปทางคุกที่คุมขังเชลยที่จับได้เมื่อวาน

"โว้ย! อีพวกนี้จับกูมาทำไมไปทำอะไรให้รึไง?!" เสียงดังมาจากทางคุกที่เนวิลกำลังไป

"เงียบ!! "

เสียงคำสั่งดังมาพร้อมกับเนวิลที่เดินมา

"อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านเนวิล"นายทหารโค้งตัวลงต่ำ

"ออกไปได้แล้ว ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้าเลยนี่"

"ขอรับ! " นายทหารตอบรับเสียงขึงขังแล้วเดินออกไป

" เฮ้ นี่นายเป็นใครเนี่ย? สั่งพวกนั้นเงียบกริบซะหมดเลย"เด็กหนุ่มในกรงที่พูดคือซันเดน์

"......."

เนวิลไม่ตอบ

" นี่นายที่นี่ที่ใหนหรอ?" ซันเดย์ถามด้วยความสงสัย

" อาธานอร์​"เนวิลตอบ

" อาธานอร์? "เราอยู่ทวนคำตอบ

ซันเดย์นิ่งเงียบคิดอยู่สักพักจนนึกไปถึงว่าตอนเรียนเรื่องอาณาจักร​โบราณ" อาธานอร์​"เป็นชื่ออาณาจักรโบราณเมื่อ 800 ปีก่อน

"เป็นอะไรไป" เนวิลถาม

"..... "

"ตอนนี้ปีอะไร?" ซันเดย์ถามด้วยเสียงสั่นๆหลังจากที่เงียบมาสักพัก

"ค.ศ.276" ซาต้าตอบ

"276" ซันเดย์ทวนคำตอบอีกครั้งก่อนคิดในใจ ยังไม่ขึ้นต้นด้วยเลขหลักพันเลยนี่แล้วตอนนี้มันอดีตหรอ?

คำถามเกิดขึ้นภายในใจของซันเดย์

ก่อนที่ ความคิดจะดับลงเพราะเสียงผู้ชายคนหนึ่ง

ซันเดย์หันไปดูทันที

"โอ๊ะ​ ฉันมารบกวนเวลาทำงานของนายหรือเปล่าเนวิล" ผู้มาเยือนใหม่พูดขึ้น

"เปล่า" ซาต้าตอบ

-จบตอน-

บายค่ะเอาไปเลยค้างๆ

"โอ๊ะนี่ฉันมารบกวนเวลาทำงานอะไรหรือเปล่า เนวิล" ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีเลื่อนผมสีฟ้าครามถาม

"เปล่า" เนวิลตอบ

"เรารีบมาถึงที่นี่มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า? จาเฟอร์"เนวิลถาม

"ฮะ​ ฮะ​ ก็ไม่แค่จะแวะมาคุยเล่นด้วยเท่านั้นเอง"จาเฟอร์ตอบ

"งั้นก็ออกไปได้แล้วข้ามีงานต้องทำต่อ" เนวิลตอบเป็นทีไล่ให้ไปพ้นๆเสีย

"งั้นก็บายล่ะเนวิล แต่เอ๊ะ? นั่นนักโทษที่รายงานว่าจับได้เมื่อวานใช่มั้ย? " เจอเฟอร์ยิ้ม

"อืม ใช่ เจ้ากลับไปได้แล้ว"

"ได้ซี่ ข้าก็มีงานเหมือนกัน โชคดีล่ะ"

เนวิลมองไล่หลังเพื่อนก่อนหันมาให้ความสนใจกับซันเดย์อีกครั้ง

"ข้าว่าคุยกับเจ้าที่นี่คงไม่เหมาะสมเท่าไหร่​ ถ้างั้นไปที่ห้องทำงานข้าจะดีกว่า" ซันเดย์เดินมาปลดล็อคกุญแจกรงขังก่อนดึงลาวิลออกไป

"อาฮะ"

ซันเดย์ก็เดินตามเนวิลไปอย่างว่าง่ายจนถึงห้องทำงานของเขา

"เฮ้​ นายช่วยเอากุญแจมือกับโซ่ตรงข้อเท้าออกให้หน่อยได้มั้ย"ซันเดย์พูด

" คงไม่ได้เพราะนายอยู่ในสถานะเชลยหรือเอาง่ายๆก็นักโทษและตอนนี้ฉันกำลังจะเค้นเอาความจริงจากปากของนายนาย" เนวิลพูดยาวเป็นขบวน

" เห้อ​.. หนึ่งคำก็เชลยสองคำก็นักโทษ"ซันเดย์ กรอกตาไปมา พร้อมแสดงท่าทีเบื่อหน่าย

" พร้อมรึยัง"ซาต้าพูดพร้อมจ้องหน้าซันเดย์

"พร้อม? เรื่อง? "ซันเดย์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

" จะให้คำรับสารภาพได้หรือยัง" ซาต้ามองซันเดย์ด้วยสายตาข้าโทษ

" อ่า... ได้"ซันเดย์ตอบรับอย่างกลัวๆ

" งั้นเริ่มเลย"

" นายรู้เรื่องไส้ศึกทางตอนเหนือมั้ย"

"ไม่"

"นายรู้เรื่องเหตุผลที่ทำให้เกิดสงครามมั้ย"

"ไม่"

หลังจากนั้นทุกคำถามที่ ซาต้า ถามซันเดย์ก็ตอบว่าไม่รู้ตลอด​ ก็จะให้ทำไงได้เขาเป็นคนจากโลกอนาคตไม่ใช่คนที่อยู่ในโลกปัจจุบันจะไปรู้ได้ยังไง

"ปึง!! " เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นด้วยฝีมือของ เนวิล

" นี่ เจ้าตั้งใจจะกวนประสาทข้ารึยังไง!!"เนวิล เริ่มมีน้ำโหหลังจากที่อีกฝ่ายปฏิเสธคำถามของตัวเองทุกข้อ

"เฮ้ยก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่จะให้ตอบว่าอะไรเล่า"ซันเดย์ตอบ พร้อมทุกโต๊ะของเนวิลแล้วยืนขึ้น

"ได้ จะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย"เนวิลลากคอซันเดย์ด้วยแรงที่มากกว่าทำให้ขัดขืนไม่ได้แล้วเดินออกจากประตู

" เฮ้! ปล่อยมันเจ็บเจ้าบ้านี่!" ซันเดย์พูดพร้อมพยายามแกะมืออกแต่ว่าด้วยความที่แรงน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วบวกกับไม่ได้กินอาหารมาตั้งแต่เช้าทำให้แรงยิ่งน้อยเข้าไปอีก

"ฮึ​ นี่แรงคนแน่รึ" เนวิลพูดพร้อมหัวเราะในลำคอ

" ถึงห้องข้าเมื่อไหร่เจ้าเจอดีแน่:)"

เป็นเพียงคำพูดสั้นๆแต่ก็ทำให้ซันเดย์เสียวสันหลังวาบเชียวแหละ

-จบตอน-

จะมาแจ้งแค่ว่าตอนต่อไป NC นะคะถ้าใครไม่ชอบก็ข้ามได้เลยค่ะ แล้วก็เรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้เขียนนะคะ