...คำเตือน!...
เรื่องนี้มีเนื้อหา18+ ความรุนแรง เพศ ผิดศีลธรรม ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ผู้เขียน:คุณเต้าหู้,โทฟุ
สวัสดีค่ะนี้ทุกท่านเราจะอัพนิยายหลากหลายชอบทางหลายเเอพ เเต่ใครอยากอ่านก่อนในเเอพนี้มีให้อ่านก่อนใคร เเละในจอยก็สามารถอ่านได้
...คำโปรย...
โลกที่ยังมีปีศาจใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ ทำให้มนุษย์เกิดความโลภ เพื่อให้ตนนั้นได้สิ่งที่ต้องการ เงินทอง ชื่อเสียง สิ่งนี้ทำให้ มนุษย์ทำการเรียกปีศาจขึ้นมา เเละทำสัญญาปีศาจโดยเเลกกับสิ่งที่มนุษย์มีเช่นวิญญาณ เเต่เหนือสิ่งอื่นใดปีศาจที่อยู่ตำแหน่งราชาของปีศาจทั้งหมด คือ เหล่าเเวมไพร์
...ตัวละคร...
เซน :เครื่องสังเวย
นิว,พ่อ: เป็นพ่อของเซน เขาเลี้ยงเซนมาเป็นเครื่องสังเวยโดยเฉพาะ
ดัส: ดัส เปาโล เป็นผู้นำตระกูลเปาโลคนปัจจุบัน
เรด: น้องชายของดัส
ปีศาจ: ปีศาจไม่มีชื่อ เป็นคนขายเซนให้กับเเวมไพร์
..._____________________...
...บทนำ...
ในยุคที่ยังมีชนชั่นเเละยศขุนนาง โลกที่ยังมีปีศาจใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ ทำให้มนุษย์เกิดความโลภ เพื่อให้ตนนั้นได้สิ่งที่ต้องการ เงินทอง ชื่อเสียง สิ่งนี้ทำให้ มนุษย์ทำการเรียกปีศาจขึ้นมา เเละทำสัญญาปีศาจโดยเเลกกับสิ่งที่มนุษย์มีเช่นวิญญาณ เเต่เหนือสิ่งอื่นใดปีศาจที่อยู่ตำแหน่งราชาของปีศาจทั้งบวงคือ เหล่าเเวมไพร์
...______________...
เรามีช่องทางการอัพนิยายเพิ่ม เพียงแค่โหลดเเอพ ReadAWrite
เเฟนเพจเฟสบุ๊ค :โทฟุ
Tiktok: luna_tofu
..._____________...
สามารถสนับสนุนค่าอาหารแมว
"วอเล็ต"0616918882
"ธนาคาร"
"กรุงเทพ5594320870"
"ออมสิน020098466004"
...______________...
...ตอนทีอนที่1...
...ยินดีต้อนรับ...
...-----------------...
**คำเตือน***
เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนเเรง เพศ ผิดศีลธรรม ผู้อ่านที่อายุน้อยกว่า18ปีควรได้รับคำเเนะนำ
ตั้งเเต่จำความได้หลังจากเเม่คลอด เเม่ก็ตาย ตั้งเเต่เด็กก็ถูกเลี้ยงมาโดยที่ต้้องเป็นเครื่องสังเวย
"พอเถอะ..! พ่อขอร้องละครับ!"
ถึงจะร้องขอเเค่ไหนพ่อก็ไม่ฟัง ยังดับฉันมีดไว้..สิ่งที่ผมพูดออกมามันเหมือนเเค่ลม ไม่มีใครได้ยิน
"เดี๋ยว เเกก็อายุถึง18 เเกจะได้ถูกสังเวยให้ปีศาจที่ฉันทำสัญญาไว้"
มันเริ่มเข้ามาข้าในตัวเสียงที่ไม่ควรก็ดังออกมาจากปาก ตั้งเเต่จำความได้พ่อก็ทำเเบบนี้กับผมตลอด..เพราะการเตรียมจะให้ผมเป็นเครื่องสังเวย
"อ่ะ! หยุดนะ!ผมขอร้อง"
"พอตอนนี้เเกมาข้อร้อง ทุกครั้งเเกจะขอร้องตอนที่ฉันทำเสมอ...เซนอย่าบอกนะเเกชอบอะไรเเบบนี้5555"
".....''
ถึงเป็นคำข้อร้องจากลูกก็ตามไม่เคยคิดจะฟัง พ่อของผมเริ่มเเรงขึ้น
"อ่ะ อ่ะ อ่ะ!! ผมไม่ไหวเเล้ว!"
เเรงหมดไปทั้งทีที่น้ำนั้นเข้ามาในตัว ไม่นานนักก็ทำอีกครั้ง ทั้งตัวของผมขนับเ้ทบไม่ได้ คำขอร้องไม่มีผลต่อคนเป็นพ่อ
.
.
.
.
"วันนี้พอเเค่นี้ละกัน..พรุ่งนี้วันเกิดเเกสินะ ปีศาจจะมารับตัวเเกนะเซน"
มันเป็นคำพูดที่ผมควรรู้สึกดีสิ การที่ได้แอกจากที่นี้มันคือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด..ถึงมันจะเป็นจุดจบของชีวิตผมก็ตาม การที่ถูกเลี้ยงดูเหมือนกับทาส มันก็ไม่ต่างอะไรกับการตาย
"วันนี้เเกต้องเตรียมตัวให้ดีนะเซน"
"ครับ.."
ฐานะที่ร่ำรวยบ้านที่ใหญ่โต เเต่มันก็เป็นสิ่งที่เเรกกับชีวิตของผมเช่นกัน
วันต่อมา
"เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย..."
เอาเเต่คิดว่าวันนี้เราจะตายเเล้วใช่ไหม ชีวิตที่จบสิ้นกับการที่สังเวยชีวิตให้กับปีศาจ ตายไปต้องอยู่ในนรกตลอดไปไม่มีสิ่งไหนช่วยเราได้...เเต่มันจะต่างกันยังไงกับชีวิตตอนนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นการที่พ่อทำกับเราเหมือนทาส..ไม่สิยิ่งกว่าทาสมันเป็นอะไรที่ทรมาน ตกนรกมันยฃอาจจะดีกว่าก็ได้
"เซน! ช้าจริงๆเมื่อไรจะออกมาอีกซักพักจะเริ่มพิธีเเล้วนะ!"
"ไปเเล้วครับ.."
ผมออกจากห้องที่เหมือนห้องเก็บของม่กกว่าเป็นห้องนอนซะอีก สิ่งที่ผมเห็นหลังออกจากห้องเป็นครั้งเเรกคือ วงเวทย์สำหรับอัญเชิญปีศาจ
"ไปยืนกลางวงสิ ออ เเล้วก็เอามีดนี้กรีดเลือดของเเกออกมาด้วย"
ผมทำตามอย่างไม่มีคำถามใดๆเพราะผมทำร้ายร่างกายตัวเองจนชิน ทั้งพ่อที่ทุบตีทำร้าย ทั้งตัวผมเองที่คิดอยากตายเเล้วทำร้านตัวเอง ดเต่มันกลับไม่ตายเพราะคนที่ผูกสัญญากับปีศาจจะไม่ตายจนกว่าปีศาจจะให้รับตัวไป นั้นคือเหตุผลที่ผมยังมีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบัน
"กรีดเลือดของเเกเเล้วไปยืนตรงกลาง ถ้าเเกไม่กล้ากรีดฉันจะกรีดให้เเกเอง"
ผมกรีดเเขนของตัวเองความเจ็บเเละเเสบจากเเผชที่กรีดมันมาพร้อมกันเลือดสีเเดงสดไหลออกมาจากเเผล หยดลงบนวงเวทย์ จากนั้นพ่อก็อัญเชิญปีศาจขึ้นมา วงเวทย์สว่างเเสบตา มีร่างใหญ่ออกมาจากเเสงนั้น ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ความกลัวนั้นมีมาก จนต้องคุกเข่า ตัวสั่นไปทั้งตัว
"เจ้าเองหรอ?นิว"
เสียงปีศาจเรียกชื่อพ่อของผม น้ำเสียงดุดัน
"ผ ผมเองครับท่าน จำได้หรือไม่ครับตอนที่ผมทำสัญญากับท่าน สิ่งที่จะเป็นเครื่องสังเวยพร้องเเล้วครับ"
"หื้ม? เด็กนี้หรอ นี้นิว ข้าเป็นนั้นเป็นลูกเจ้าข้าจะเมตตาเป็นพิเศษ"
"ขอบคุณมาครับๆ"
ปีศาจหันกลับมาที่ผม หลังจากนั้นยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ ที่จะได้มีเครื่องสังเวย
"เจ้าคือเซนสินะ เจ้าคงเตรียมตัวดดล้วละสิ จงดีใจเถอะเจ้าไม่ได้ตายหรอก"
ทำไม?
"ผมต้องกฃารตาย..."
สิ้นสุดเสียงของผมพ่อเดินเข้ามาหาด้วยความโกรธสีหน้าโมโหอย่าเห็นได้ชัดเจน
"พ..พ่อ!?"
"กล้าดียังไงห้ะ!! ก้มหัวลงไปกล้าดีนักนะที่มาพูดอย่างนี้กับท่านผู้นี้!"
พ่อจับหัวผมกดลงไปที่พื้นพร้อมทั้งเอาเท้าเหยียบไม่ให้เงยหน้าขึ้นมาไม่ให้เงยหน้าขึ้นมา
"5555ดีดีทำดีมาก อย่าให้เครื่องสังเวยมันอวดดี"
"หมดเวลาสนุกแล้วเซน ต่อไปนี้แก่ต้องไปเป็นเครื่องสังเวย"
"ตัดความเป็นพ่อลูกกันตรงนี้แหละ"
ผมอยากจะบอกเลยว่า ผมไม่ได้เห็นเขาเป็นพ่อตั้งแต่แรก ที่ผ่านมามันก็แค่สรรพนามที่เรียกเท่านั้น แต่ผมก็พูดแบบนั้นออกไปไม่ได้สุดท้ายความในใจทั้งหมดก็เก็บเอาไว้ไม่สามารถพูดออกมาได้
"ครับ"
ผมตอบคำสั้นๆให้รู้ว่าผู้มีชีวิตอยู่ใต้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะ มันหลังจากนี้จะไม่เรียกมันนะพ่ออีกต่อไป
"เจ้าพร้อมไปโลกปีศาจกับข้ารึยัง?"
"ครับ พร้อมเเล้ว"
"เเล้วอย่าเล่นให้มันมากนะเซน ถ้านังไม่ตายติดต่อกลับมาหาพ่อด้วย"
ผมไปยืนกลางวงเวทย์เเสดงสว่างส่องออกมา เพียงเเต่พริบตาเดียวก็มาในสถานที่อีกทีหนึ่ง ที่ไม่คุ้นเคยทั้งเดแลกตาเเละไม่คุ้มเคย คนที่เเต่ตัวดูเรียบง่ายก็ออกมาจากเงามืด
"ยินดีตอนรับท่านเครื่องสังเวย"
"ที่นี้คือคฤหาสน์ตระกูลเปาโล ผมคือปีศาจรับใช้เป็นคนดูเเลที่นี้ครับ"
เขาพูดจาอย่างสุภาพ เเปลกไปจากปีศาจทั่วไป
"ข้าส่งเข้าเเค่นี้ละกัน"
"ครับ"
"จริงด้วย ข้าลืมบอกเจ้าอย่างหนึ่ง ระวังตายละ"
เขาพูดพร้อมยิ้มมุมปาก หลังจากพูดจบเขาก็หายไปในความมืด ผมพยายามมองหาพ่อบ้านคนนั้นเเต่ก็ไม่เจอ เหมือนเขาจะหายไปพร้อมกับปีศาจที่พาผมมา ผมตัดสินใจเข้าไปในคฤหาสน์
ที่นี้มันหรูหรา เเต่ก็เงียบในเวลาเดียวกัน
"ไม่มีใครอยู่รึไงนะ? ...เงียบจังเลย"
"ที่นี้สวยดี เเต่มืดไปหน่อย"
"เพราะฉันเเพ้เเสงไงละ"
เสียงที่ดังมาจากความมืด เผยให้เห็นชายผมสีดำ ดวงตาสีดำ ผิดขาวซีดเเละมีฟันที่คม
"สวัสดีฉัน ดัส เปาโล เป็นผู้นำตระกูลเปาโลคนปัจจุบัน เเละเป็นหัวหน้าเหล่าเเวมไพร์"
"เเวมไพร์.."
ทำไมละ..พ่อของผมขายผมให้กับปีศาจนิ ทำไมถึงเป็นเเวมไพร์ไปได้
"เเวมไพร์...เดี๋ยวสิ! พ่อผมบอกว่าเป็นเครื่องสังเวยของปีศาจนิ ทำไมถึงเป็นเเวมไพร์ได้..."
"ฉันก็เเค่ซื้อนายมาจากปีศาจเท่านั้นเอง"
ฉันอยากตายมากว่ามีชีวิตอยู่...ทำไมกันเราก็ต้องอยู่เเล้วทรมานอีกงั้นหรอ....
"หรือว่านายจะติดใจ ปีศาจนั้นละ?"
"ติดใจ? พูดเรื่องอะไรของนาย?"
...ตอนที่2...
...ห้องอาหาร...
..._____________...
**คำเตือน***
เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนเเรง เพศ ผิดศีลธรรม ผู้อ่านที่อายุน้อยกว่า18ปีควรได้รับคำเเนะนำ
ความเดิมตอนที่เเล้ว
"หรือว่านายจะติดใจปีศาจนั้น?"
"ติดใจพูดเรื่องอะไร??"
ติดใจปีศาจ...เขาหมายความว่าอะไร?
"เอาเถอะ ระวังหน่อยก็ดีพวกปีศาจมันเจ้าเล่ห์"
"อืม..ว่าเเต่นายเถอะทำไมถึงซื้อฉันมา?"
"เรื่องนั้น...เอาไว้บอกที่หลังเเล้วกัน ตอนนี้นายไปพักก่อนเถอะ"
เขาพูดจบพร้อมเดินจากไป สิ่งต่างๆ รอบตัวก็เปลี่ยนไป ถึงจะมีชีวิตอยู่เเค่ไม่ต้างอะไรกับการตายทั้งเป็น..ทำไมกัน เขาถึงให้มาเป็นเครื่องสังเวยเเบบนี้ สิ่งที่เราต้องการที่สุดคือความตายต่างหาก..
(ก๊อกๆ) เสียงเคาะประตูดังขึ้น ยังไม่ทันเดินไป ประตูก็เปิดออก
"ฉันลืมไป ชื่อของนาย?"
"เอ่อ..เซนครับ"
"เซนเรียกฉันดัสได้ ขอโทษทีที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต มีอะไรที่นายต้องการเพิ่มก็บอกนะ"
"อ..อืม"
ทำไมเขาถึงมาพูดดีกับเรานะ? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้..
"ทำไมนายถึง..."
พูดยังไม่จบ เขาก็เขามาใกล้ขึ้น ดัสจับเเขนของผมอย่างเเรง
"จะ..ทำอะไรของนาย!"
ดัสจับผมหันหน้าเข้ากระจก เอามือลูบไล้ไปตามหลัง เขายิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ พร้อมพูดเสียงเบา ข้างหู
"ฉันขอลิ้มรสเลือดของนายหน่อยสิเซน"
พอพูดจบดัสฝังเคี้ยวลงไปที่คอ มือของดัสจับของผม ผมร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ รู้สึกดี
"อึก!!..เดี๋ยว..มันเจ็บ"
ดัสรู้สึกชอบใจ ยิ่งผมเจ็บเขายิ่งฝังเคี้ยวลงบนคอลึกมากขึ้น มือของดัสค่อยๆลูบไล่ที่เป้าของผมอยากเบามือ ผมอายจนต่องเอามือปิดหน้า
"เดี๋ยว..."
"เป็นอะไรไปเซน นายอายหรอ?"
ดัสพูดจบพร้อมยิ้มมุมปาก เขาค่อยๆเอามือของเขาเข้าไปในกางเเกงของผม ดัสได้หยุดดื่มเลือดของเซน
"เลือดของนายหวานมากเลย"
พูดจบเขาจับผมหันหลังเข้ากำเเพง ดัสบีบขอมือผม พร้อมทั้งถอดกางเเกงของเขาออกมา เขารีบเร่งความเร็วของมือ เพื่อทำให้ผมเสร็จ
"ด..ดัส อืม~"
"?นายเรียกชื่อฉันงั้นหรอเซน"
"จะเสร็จเเล้วหรอ? "
"อ่ะ~ อ่ะะะะ~"
นิ้วของดัสทำให้ผมรู้สึกดี จนทำให้ผมเผลอเรียกชื่อของเขา นิ้วของเขาทำให้ผมเเทบบ้า ผมทนไม่ไหวจนต้องปลดปล่อยมันออกมา น้ำของผมเต็มหน้าของดัส เขายิ้มอย่างชอบใจ พร้อมปล่อยมือผม ผมหมดเเรงในทันที ได้เเต่นอนนิ่งๆมองดูเขา
"....."
ผมเผลอหลับเพราะความเหนื่อย
ในห้องที่กว้างอากาศเย็น...มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากคนที่เป็นพ่อ พ่อขอความรำรวย กลับปีศาจเเต่ว่า คนที่เป็นเเค่เครื่องสังเวยเเบบผมนั้น ไม่ได้อะไรจากเขาเลย ได้เเต่ความทรมานที่คนเรียกตัวเองว่าพ่อมอบให้ ถึงจะตายกับการเป็นเครื่องสังเวยผมก็ยอม ดีกว่ามีชีวิตที่มันทรมานเเบบนี้....
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาให้ห้องเดิม ห้องที่ดัสเป็นคนมอบให้ ความรู้สึกมันบอกออกมาไม่ถูกทั้งดีใจที่ไม่ใช่ที่บ้านของผม เเละเสียใจที่ชีวิตของผมเป็นเเค่เครื่องสังเวย... ผมตื่นมาพร้อมกับความคิดลบเต็มอยู่ในหัว ผมร้องไห้ออกมาด้วยความหมดกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่
"ตื่นเเล้วหรอ?"
เสียงดังขึ้นจากหน้าประตู แต่ว่าผมยังร้องไห้อยู่ มันไม่สามารถหยุดได้ ดัสเข้ามาในห้อง เห็นหน้าของผมที่เต็มไปด้วยน้ำตาเขาทำหน้าตกใจ
"นายร้องไห้?"
" มันเรื่องของ.."
ผมยังพูดไม่จบ เขาก็เข้ามาเช็ดน้ำตาให้ผม ผมไม่คิดเลยว่าการมาในที่นี้จะมีคนคอยอยู่ข้างๆตอนที่ผมร้องไห้ ดัสถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
"เป็นอะไรไป?"
ผมไม่สามารถที่จะหยุดร้องได้ ถึงเขาจะถามผมมาแต่ผมก็ไม่สามารถจะตอบได้ความรู้สึกมันหนักอึ้งไปหมดมันไม่สามารถที่จะอธิบายเป็นคำพูดได้ ผมได้แต่ร้องไห้โดยที่เขาก็นั่งอยู่ข้างๆผม
"ไม่ต้องห่วง ถ้าไม่อยากเล่าเดี๋ยวนายค่อยบอกฉันก็ได้"
เขาพูดมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เขาทำหน้าตาเศร้า พร้อมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของผม ผมหยุดร้องไห้ ในหัวของผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด ผมเป็นเพียงเครื่องสังเวยที่ถูกพ่อมอบให้กับปีศาจแต่ทำไมก็ถึงอ่อนโยนกับผมขนาดนี้ ก่อนที่ผมจะได้ถามเขา เขาก็พูดมาว่า
"ถ้านายหิวไปที่ห้องอาหารฉันมีอาหารให้เยอะ ไม่ต้องกังวลไปที่นี่จะไม่เหมือนที่ที่นายอยู่ก่อนหน้านี้แน่นอน"
ที่ที่ผมอยู่ก่อนหน้านี้? เหมือนเขาจะรู้อะไรสักอย่างแต่ผมก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปได้เพียงแค่พยักหน้า เขาเดินออกจากห้องไปปล่อยผมไว้อยู่ในห้องที่กว้างขวาง แล้วตอนนี้ผมได้เต็มไปด้วยคำถามที่อยู่ในหัว ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ไม่คิดอะไรมากเดินออกไป ตามทางที่เขาบอกไปยังที่ห้องอาหาร ผลกระทบว่าห้องอาหารที่ใหญ่โต โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหรูหรา และแสงเทียนที่อบอุ่น ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่นุ่มๆพร้อมกินอาหารที่หรูหราที่วางไว้บนโต๊ะ ไม่ได้แต่นั่งคิดว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่
.
.
.
หลังจากผมทานข้าวเสร็จ ดัสก็เดินเข้ามา เหมือนกับรู้ว่าผมทำอะไรอยู่ที่ไหน เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามของผม
"เซน นายโอเคใช่ไหม? "
ผมรู้สึกแปลกใจกับคำถามที่ดัส พูดออกมา
"โอเค ไม่เป็นไร"
หลังจากได้ยินคำพูดนี้เขายิ้มมุมปาก ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเกิดการกระทำของเขา ตอนนี้เป็นสัญญาณที่บอกว่าเขาพอใจกับคำตอบของผม
"ปกติแล้วแวมไพร์กินอาหารของพวกมนุษย์ได้หรอ?"
ผมเอ่ยคำถามนั้นออกมาด้วยความสงสัย
"ไม่ ปกติแล้วแวมไพร์ไม่กินอาหารของพวกมนุษย์หรอก ฉันเตรียมให้ทั้งหมดทำไมต้องปฏิบัติกับเครื่องสังเวยอย่างผมแบบนี้ด้วยนี้ไว้ให้นาย"
คำตอบของเขาทำให้ผมแปลกใจยิ่งกว่าเดิม ทำไมต้องปฏิบัติกับเครื่องสังเวยอย่างผมแบบนี้ด้วย คำถามนั้นมันยังอยู่ในหัวยังไม่จบไม่สิ้น ดัสค่อยๆเข้ามาใกล้ผมดวงตาเขาสีแดงเหมือนกับเลือด ดัสยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ เขาเข้ามาไกลเรื่อยๆจับผมนอนลงบนโต๊ะ ดัสเลียริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับอ้าปากเผยให้เห็นเที่ยวที่แหลมคม
"ในเมื่อนายพักแล้วเรามาต่อกันเถอะ"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
