...บท1...

...ข้ามภพ...

...บัลลังก์รักข้ามภพ...

...___________________________...

"อีกไม่นานละครของเราก็จะได้ออกอากาศเเล้ว ดีจังเลยที่มีนักเเสดงที่เราชอบมาด้วย"

จุนมินพูดพร้อมความตื่นเต้นที่ยุนไอดอลที่เขาชอบจะมาเเสดงหนังที่ตนเเต่งเเถมตนได้เป็นนางเอกของเรื่อง

"ต้องรีบเเต่งต่อละเดี๋ยวส่งต้นฉบับไม่ทัน"

จีมุนเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อย

.

.

.

เช้าวันต่อมา

.

.

"พี่ใหญ่! พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!!"

เสียงไม่คุ้นหูตะโกนเสียงดัง เสียงนั้นดังจนทำให้คุณตื่น

"ใครน่ะ เดี๋ยวเธอเป็นใครมาอยู่ห้องฉันได้ยังไง!?"

"พี่ใหญ่จำข้าไม่ได้เเล้วหรือ ทำไงดีท่านเเค่ล้มหัวฟาดพื้นเองนะ"

"หัวฟาดพื้น? เดี๋ยวสิฉันจำได้ว่าเเค่หลับไปในห้องตัวเองเท่านั้น เเล้วนี้''

มองไปรอบๆก็ไม่ใช่ห้องเรา เดี๋ยว! ทำไมเขาเเต่ตัวเเบบนี้ละ ยังกับชุดจีนโบราณ...

"พี่ใหญ่ท่านเป๋นอะไรรึป่าว?"

"ใคร''

"ข้าเองฟางกวนน้องสาวพี่ใหญ่ไง"

"ฟาง..หวน"

ชื่อนี้คุ้นเคยเหมือนกับเคยได้ยินมาจากไหนเลย...

"อย่าบอกนะฟางหวนน้องสาวฟางเฟยบุตรสาวตระกูลฟาง?"

"ท่านพี่จำได้เเล้ว"

ฟางหวนทำหน้าดีใจ เเต่สิ่งที่อยู่ในใจจีมุนนั้นคือได้หลุดมาในนิยายที่ตัวเองเเต่...มันเคยเป็นพล็อตเรื่องที่จีมุนเคยคิดจะเเต่ง

"ฟางหวนฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม"

"ฉัน?"

"หมายถึงข้า ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าหน่อย"

อยู่ที่นี่ต้องระวังคำพูดหน่อยสินะ

"ข้าอยากตาย.."

ฟางหวนทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำนั้น

"ท่านพี่ข้าเข้าใจว่าท่านล้ม เเต่ไม่เห็นต้องอยากตายเลย!"

"เจ้าเชื่อเรื่องข้ามภพรึไม่ ข้ามาจากอีกภพหนึ่ง ข้าต้องตายหรือจบเรื่องเท่านั้นข้าถึงกับไปภพที่ข้าอยู่ได้"

"ท่านพี่คงหกล้มจนหัวได้รับการกระทบกระเทือน ข้าจะไปเรียกหมอ"

"ไม่ๆ! ข้าไม่ตายเเล้วก็ได้!"

มีเเค่ทางเดียวที่กลับยุคของเราได้คือจบเรื่องนี้..เเต่เราอาจจะฝันไปก็ได้นิ

"ฟางหวนข้าขอถามอะไรหน่อย ตอนนี้ข้าได้เป็นขุนนางในวังรึยัง"

"ขุนนาง... ท่านพี่ท่านเป็นหญิงนะท่านจะเป็นขุนนางได้ไง" 

"ไม่มีอะไรหรอก ข้าคงลืมไปเองเดี๋ยวสักพักก็กลับมาเป็นเช่นเดิมเเล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ"

"รักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ พี่ใหญ่"

ตอนนี้เราเป็นฝางเฟยเเล้ว ถ้าตามบทเเล้วเราก็จะได้เป็นนักดนตรีประจำวัง เเต่สุดท้ายเเล้วเราก็หมั้นกับองค์รัชทายาทเรากับองค์รัชทายาทตาย..

"เห้อ..เรายังไม่อยากตาย เเต่ถ้าเราตายก็ได้กลับบ้านเร็วๆน่ะสิ!"

"คุณหนูใหญ่ ท่านกล่าวอะไรหรือ?"

จีมุนในร่างฟางเฟยหันหน้าไปทางต้นเสียง

"ขอโทษนะ..ข้าหัวกระทบกระเทือนข้าจำเจ้าไม่ได้ เจ้าเป็นใคร"

"ข้า เซียนริวเจ้าค่ะ"

"บ่าวคนสนิทของข้าใช่หรือไม่"

"เจ้าค่ะ ข้าเอง"

เซียนริวบ่าวคนสนิทของเรา นางเป็นคนดีมาก เเละฟางเฟยก็รักนางเหมือนพี่น้อง เเต่เรื่องยังเเต่ไม่จบเลย! ตามบทเเล้วเซียนริวต้องออกมาท้ายเรื่อง ทำไมนางถึงมาต้นเรื่องเเบบนี้ละ..หรือว่าที่เรามาเพราะเราเปลี่ยนเนื้อเรื่องได้..

"คุณหนูใหญ่ท่านคิดอะไรอยู่เจ้าคะ"

"ป่าว ข้าเเค่คิดอะไรนิดหน่อยเจ้าอย่าสนใจเลย"

เซียนริวก็อ่อนโยนเหมือนกัน

"คุณหนูได้ยินว่าถ้าท่านตื่นเเล้ว นายท่านเรียกพบ"

"ท่านพ่อหรอ? ทำไมถึงเรียกข้าละ ปกติเเล้วข้ากับท่านพ่อไม่ค่อยถูกกัน เเล้วทำไมครั้งนี้ถึงเรียกข้า?" 

"คุณหนูท่านพูดเรื่องอะไร ท่านกับนายท่านคุยถูกคอ ถึงนายท่านจะไม่ได้เลี้ยงท่านมาก็ตาม เเต่ว่านายท่านก็รักท่านเป็นลูกคนโต"

ขนาดเรื่องนี้ก็เปลี่ยนเเสลงว่าเรื่องไม่เป็นตามที่เราเขียนเเต่ตัวละครยังเหมือนเดิมสินะ..

"ได้ข้าจะไปหาท่านพ่อ เจ้านำทางที"

"เจ้าค่ะ"

ห้องอักษร

"นายท่าน คุณหนูใหญ่มาเเล้วเจ้าค่ะ"

"ให้เข้ามา"

"ท่านพ่อเรียกข้าหรือ"

"ข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับเจ้า พรุ่งนี้วันเกิดไทเฮา ข้าไม่มีลูกชายมีเเต่ลูกสาวเเบบเจ้าจะให้เจ้ามาเป็นเเม่ทัพก็ไม่ได้ พรุ่งนี้ข้าจะทูลฝ่าบาทให้เจ้ามีตำเเหน่งในวังหลวง"

"ข้ารับรู้ถึงความหวังดีของท่านนะเจ้าค่ะ ท่านพ่อเเต่หญิงไม่อาจเป็นขุนนางได้"

"เรื่องนี้ข้ารู้ดี เเต่องค์รัชทายาทสนใจเจ้ามาสักพักเเล้ว เจ้าก็เข้าวังเถอะ"

"ท่านพ่อ ข้าต้องขออภัยที่ข้าต้องถามท่าน เเต่ว่าข้ากับองค์รัชทายาทไม่เคยได้พบกัน เหตุใดองค์รัชทายาทถึงสนใจข้า"

"ได้ยินข่าวเจ้าหัวฝาดพื้นจริงสินะ เจ้ากับองค์รัชทายาทรู้จักกันมานานเเล้วหนา"

"ออ ข..ข้าคงลืมเอง ถ้าไม่มีอะไรเเล้วข้าขอตัว"

เเม้เเต่เรื่องนี้ก็เปลี่ยนด้วยหรอ จำได้ว่าฟางเฟย์ยังไม่เคยพบกับองค์รัชทายาท..หรือว่า

"ท่านพ่อข้าสงสัยข้ากับองค์รัชทายาทสนิทกันขนานไหนกันรึ"

"ก็เป็นคู่หมั้นหมายกันเเล้ว"

"คู่หมั้น..คู่หมั้น!...ขออภัยข้าลืมตัว..ถ้าไม่มีอะไรเเล้วข้าขอตัวก่อน"

ในบทไม่ได้หมั้นกันเร็วขนาดนี้! เเสดงว่าเราใกล้ตายวันตายคือเเล้วสิ เห้อออ

"คุณหนูใหญ่ ท่านตะโกนอะไรกันกับนายท่าน"

"ไม่มีอะไรหรอก กลับเถอะ"

ห้องของฟางเฟย

ถ้าเป็นเเบบนี้เนื้อเรื่องก็เปลี่ยนไปทั้งหมดเลยหรอ..เเต่มันมีเค้าโครงเรื่องเก่าอยู่เเต่เวลามันเร็วขึ้นเท่านั้น..

"คุณหนูใหญ่ มีท่านชายท่านหนึ่งมาหา"

"ใครกัน.."

"เขาไม่ประสงค์ที่บอกชื่อเพียงเเึ่มาขอพบท่าน"

"ให้เข้ามา"

ใครกันที่มาหาเราถึงจวนเเถมเป็นผู้ชายอีกหรือว่าจะเป็นชู้เรา!

"ข้าเอง ฟางเฟย"

"ใครหรือ..ข้าขอโทษข้าหัวฟาดพื้นความจำข้าเลยไม่ดี"

"ข้ามาหาเจ้าเพราะเรื่องเจ้าล้มนี่แหละ เจ้าเป็นอะไรมากไหม"

"ท่านบอกมาก่อนว่าท่านเป็นใคร"

"หวนอิม.."

"องค์รัชทายาท! ข้าขออภัยเพราะหัวข้าไม่ดีเองขนาดท่านยังลืม"

"เรียกข้ากวนอิมเหมือนเดิมเถอะ"

"เจ้าค่ะ เหตุใดท่านถึงเเต่ตัวเป็นชาวบ้านเเบบนี้"

"ข้ามาเเบบเงียบๆน่ะ ถ้าพาหมอหลวงมาด้วยเจ้าไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวข้าเรียกมารักษาเจ้า

...บท2...

...ลอบสังหาร...

..._____________...

"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าใช่หมอหลวงข้ากลัวว่าจะไม่เหมาะสม"

"ไม่เป็นไร ข้าพาหมอหลวงมาเพราะเจ้า ไม่ต้องคิดมาก"

พูดจบหมอก็เข้ามาตรวจอาการ หมอได้ให้ยาเเละบอกวิธีรักษา 

"ขอบคุณท่านหมอมาก ข้ามีเรื่องจะคุยกับองค์รัชทายาท รบกวนท่านหมอออกไปสักครู่ก่อนเถอะ"

หมอหลวงออกไปจากห้อง

"หวนอิม ท่านจงระวังคนชื่อเฉินชุนเอาไว้ด้วย"

"มีเรื่องอะไรหรือ ทำไมข้าต้องระวังเฉินชุนด้วยละ "

"เขาคนนั้นจะลอบสังหารท่าน"

"เฉินชุนน่ะหรอ..เป็นไปได้เเต่ว่าไม่มีเหตุที่จะลอบสังหารข้า เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง"

"เรื่องนั้นข้าจะบอกท่านอีกที"

"วันนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าวัง พรุ่งนี้ตอนกลางวันไปเข้าเฝ้าไทเฮา ถ้าไม่มีอะไรข้าขอตัว.."

"อย่าพึ่ง ท่านมาไม่มีองค์รักษ์ ตอนกลับวังหลวงไปกับข้าเถอะ"

ถ้าตามเนื้อเรื่องเเล้วตอนที่หวนอิมปลอมตัวเป็นชาวบ้านมาหาฟางเฟย เขาโดนลอบสังหาร ตัวเองบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถเข้าร่วมงานวันเกิดของไทเฮาได้

"ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นห่วงข้าถึงเพียงนี้"

"ข้าเเค่พูดไปงั้นถ้าท่านคิดอย่าไรก็ตามใจท่าน"

"พี่ใหญ่...เอ๊ะ มีคนอยู่ด้วยหรือ หน้าคุ้นๆ..องค์รัชทายาท! ขออภัยข้าไม่รู้ว่าเป็นท่าน //โค้ง"

"ไม่เป็นอะไร ข้าไม่ว่าอะไรคนกันเอง"

"ฟางหวน เจ้ากับเซียนริวไปเตรียมของ ำวกเราจะไปวังหลวงกัน"

"จริงหรอพี่ใหญ่! ข้าจะรีบไปเตรียมของเดี๋ยวนี้เเหละ"

ฟางหวนพูดด้วยความดีใจเเละรีบออกไปเตรียมตัว

"หวนอิม ท่านรอข้าสักครู่ ข้าขอไปเตรียมของก่อน"

"เจ้าไม่ต้องไปส่งข้าก็ได้ ข้ามีวรยุธอยู่ใครจะทำอะไรข้าได้"

ถึงเราจะเขียนให้พระเอกเก่งขนาดไหนก็ตามเเต่เขาก็บาดเจ็บหนักกับการลอบสังหารครั้งนี้

"ยังไงข้าก็ต้องไปส่งท่านให้ได้ ข้าเป็นถึงลูกเเม่ทัพใหญ่ ถึงข้าจะเป็นหญิงเเต่ข้าก็มีหน้าที่ปกป้องท่าน"

องค์รัชทายาทยิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำพูดนั้น

"ไม่ต้องห่วงไป หลังจากเเต่งงานเเล้วข้าจะให้เจ้าเป็นองครักษ์ประจำตัวข้า เเละได้ใกล้ชิดข้าที่สุดด้วย"

"ข..ข้าต้องเตรียมตัวเเล้ว ช..เชิญท่านออกไปก่อน"

องค์รัชทายาทออกไปจากห้องขอเงฟางเฟย

"เซียนริว"

"เรียกข้าหรือเจ้าคะ คุณหนูใหญ่"

"เตรียมตัวให้ข้าที คืนนี้เราไปพักกันที่วังหลวง ออ เเล้วก็ฝากเเจ้งท่านพ่อให้ข้าด้วยนะ"

"เจ้าค่ะ เดี่ยวดิฉันไปเเจ้งให้"

เซียนริวเดินออกจากห้องเพื่อไปเเจ้งกับฟางอ้าย ระหว่างนี้เตรียมตัวดีกว่า

"ตายจริง ตุณหนูใหญ๋เจ้าค่ะ ให้ข้าเตรียมให้ท่่านเถอะ ท่านไม่จำเป็นต้องทำเองหรอกเจ้าค่ะ"

"ข้าเตรียมเองได้ของเเค่นี้เอง ว่าเเต่เจ้าไม่ไปเเต่ตัวเล้า"

"ข้าเป็นเเเค่บ่าวนะเจ้าคะ ข้าไม่เเต่เนื้อเเต่ตัวหรอกเจ้าค่ะ ไม่มีใครมามองข้าหรอก"

"มีสิคนมองน่ะ เจ้าอย่าคิดว่าตัวเองเป็นเเค่บ่าวสิ เจ้าเป็นถึงคนสนิทของลูกสาวเเม่ทัพใหญ่เลยนะ"

"ข้ามิกล้ารับเจ้าค่ะ"

"ตามใจเจ้า เเต่ข้าอยากเห็นเจ้าเเต่ตัวสวยงามบ้าง"

เซียนริวได้ยินคำพูดนั้นได้ยิ้มออกมาเเเต่นางก็ไม่ได้เเต่ตัวอะไร ระหว่านั้นฟางหวนก็เจ้ามาให้ห้อง

"พี่ใหญ่ ข้าเตรียมตัวเสร็จเเล้ว"

"ดีเลยข้าก็เตรียมตัวเสร็จเเล้วเหมืนกัน เจ้างดงามมากฟางหวน เเต่ว่าวันเกิดของไทเฮาวันพรุ่งนี้นะเจ้าจะรีบเเต่ตัวไปไหนกัน"

"เเหม ท่านพี่นานๆทีข้าถึงได้เข้าวังไม่เหมือนท่านนิ"

"ตามใจเจ้า จริงสิก่อนไปข้าไปพบท่านพ่อหน่อย พอดีมีเนื่องจะพูดคุยด้วยเล็กน้อย เจ้ากับองค์รัชทายาทไปรอกันที่รถม้าก่อนเลยนะ"

ห้องอักษร

"ท่านพ่อ..."

"มีอะไรรึ เจ้าไม่ได้ไปวังหรอกหรอ"

"ข้าเเน่นอนก่อนหน้านั้นข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับท่านก่อน ท่านพ่อรู้จักเฉินชุนหรือไม่"

"รู้สิ เจ้าคนๆนั้นเคยคิดจะลอบสังหารไทเฮามาก่อน"

"ข้ากลัวว่าครั้งนี้องค์รัชทายาทจะโดนลอบสังหาร ข้าได้ข่าวมา"

"เจ้าได้ข่าวมาจากไหนละฟางเฟย"

"เรื่องมันยาวมากเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ ไว้ข้าจะเล่าให้ฟังที่หลัง เเต่ตอนนี้ ข้ากับอง๕์รัชทาทยาทจะไปที่วังหลวง ท่านพอจะช่วยข้า ส่งองค์รักษ์มาปกป้ององค์รัชทายาทได้หรือไม่"

"เเน่นอนมาย้อมได้ เจ้าไม่ต้องห่วงไป ข้าจะส่งคนมีผีมือไป"

"ขอบพระตุณท่านพ่อมากเจ้าค่ะ"

หลังจากฟางเฟยพูดคุยกับฟางอ้ายเสร็จก็เดินทางไปวังหลวง เเต่ว่าระหว่างท่านก็ได้เจอกับธนูที่ยิงมาจากไหนไม่รู้

"ท่านพี่ระวัง ! มีคนลอบทำร้าย"

"เเย่เเล้วองค์รัชทายาทอยู่ข้างใน ฟางหวนเจ้าจะไปไหน!"

"ข้าจะไปฆ่าเจ้านั้น มันกล้านักที่ลอบสังหารกลางวันเเสกๆเเบบนี้!"

"อย่าไป! เจ้ารู้ไหมคนๆนั้นคือเฉิงชุน เซียนขั้น8เลยนะ!"

"เดี๋ยว ฟางหวนเซียนริว พวกเจ้าฟังข้าบ้าง!"

"พี่ใหญ่ที่นี่มันอันตราย ดูจากการยิงเเล้วมันจะลอบสังไม่ใช่เเค่จะลิบสังหารองค์รัชทายาทเป็นเเน่! ท่านไม่ต้องห่วงไปข้ามีวรยุทธมันทำอะไรข้าไม่ได้หรอ ท่านพาองค์รัชทายาทไปหลบก่อนเถอะ"

"ได้ เจ้าระวังตัวด้วยนะ''

''หวนอิม ท่านไปหลบกับข้าก่อนเถอะ ดีที่ข้านำองค์รักษ์มาด้วย"

"รีบไปที่วังหลวงเเล้วพวกเราจะปลอดภัย เเต่ว่ามันรู้ได้อย่างไรว่าข้าออกมานอกวัง เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ยกเว้นคนสนิทของข้า"

"ไม่เเน่ว่าอาจจะมีสายในวังหลวง ท่านวางใจใครไม่ได้หรอก อีกอย่างตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยกันนะท่าน! เราวิ่งหนีลูกธนูอยูานะ!"

"5555555 ขออภัยข้าลืมตัว ข้าโดนลอบสังหารบ่อยจนลืมตัวไป"

วิ่งไปสักพักก็ได้เจอกับคนลอบสังหารอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า 

"ระวัง!" 

"ธนูนั้นคือตัวหลอกสินะ เพื่อจะหลอกข้ากับองค์รัชทายาทเเยกตัวออกมาจากคนคุ้มกัน เจ้าเองสินะ! เฉิงชุน"

"สมกับเป็นลูกสาวท่านเเม่ทัพใหญ๋ เก่งไม่เบาเลย ถูกเเล้วข้านี้เเหละเฉิงชุน!" 

...บท3...

...ตำหนักเหนือ...

...__________...

"สมกับเป็นลูกสาวท่านเเม่ทัพใหญ่จริงๆ ถูกเเล้วข้านี้เเหละเฉิงชุน"

พูดจบเฉิงชุนก็ได้พุงกระบี่ตรงมาที่ฟางเฟยเเละองค์รัชทายาท

"หวนอิมท่านไปหลบก่อนเถอะ ชีวิตท่านสำคัญกว่าชีวิตข้า!"

"ข้าจะปล่อยให้หญิงที่รักสู้คนเดียวได้อย่างไรเล้า!"

หัวเเข็งจังวะ หนีไปสิโว้ยในนิยายเขียนเลยนะว่าบาดเจ็บสาหัสต้อนที่ออกมาวังหลวงน่ะ 

"ท่านพี่ข้ามาเเล้ว! "

"ฟางหวน ไม่ได้นะคนๆนั้นเซียนขั้น8เลยนะ เจ้าอาจจะบาดเจ็บหนักได้"

"ปล่อยให้ข้าจัดการเถอะ พวกท่าน2คนไปกันก่อนข้าจะสู้กลับมันเอง"

"ไม่ได้..ฟางหวน"

"ไป!!!"

"ไม่มีทางเลือกเเล้ว หวนอิมท่านมากับข้า ฟางหวนเจ้าอย่าไปสู้กับเฉิงชุนตรงๆละ"

"เข้าใจเเล้วท่านไม่ต้อง"

ฟางเฟยเเละหวนอิมวิ่งตรงมาที่วังหลวง พอถึงได้บอกองค์รักษ์ประจำวังให้ไปช่วยฟางหวน

"เจ้าไม่ต้องห่วงไปน้องเจ้าจะไปเป็นไรอย่างเเน่นอน"

"ข้าก็หวังว่างั้น"

"เจ้าไปพักที่ตำหนักเหนือก่อนเถอะ เดียวข้าไปส่งเจ้า"

ถึงจะเป็นในนิยายที่เราเเต่ก็ตามเเต่ฟางหวนก็เป็นดีคนหนึ่งเลย เเถมมาอยู่ในร่างนี้มันรู้สึกร้อนใจชอบกล ถึงองค์รัชทายาทดีกับเรามา เราก็รู้สึกถึงความอบอุ่นนั้นได้..

"ฟางเฟย! เจ้าไม่เป็นไรนะ"

"ท่านพ่อ! ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ฟางหวนละเจ้าคะ ฟางหวนอยู่ไหนกัน"

"ฟางหวนไม่เป็นไรเเต่เซียนริวบาดเจ็บเล็กน้อย เจ้าไม่ต้องกังวลไปนะ พ่อมาเพื่อหาลือกับเจ้าเรื่องเฉิงชุน"

"เห้อ ถ้าเป็นอย่างงี้ขัาก็ว่างใจได้ ข้าเป็นกังวลหนักเรื่องฟางหวนกับเซียนริว"

หวนอิมหันมาถามฟางเฝยด้วยความสงสัย

"เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเฉินชุน จะลอบสังหารข้า"

"เรื่องนี้มันค่อนข้างจะอธิบายยาก องค์รัชทายาทแม่ทัพใหญ่ของเรามีสายสืบเเต่ว่ามิอาจบอกองค์รัชทายาทได้ว่าเป็นผู้ใดต้องขออภัย"

"ข้าเข้าใจเจ้า แต่เฉิงชุนเคยที่จะลอบฆ่า ไทเฮาเช่นกัน แต่ตอนนั้นเฉิงชุนมีเหตุผลที่ลอบฆ่า แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเฉิงชุนไม่มีเเรงจุงใจที่จะลอบฆ่าข้าเหตุใดเฉิงชุน ถึงคิดปองร้ายข้า"

"เรื่องนี้ขอให้ท่านพ่อข้าจัดการเถอะ"

"ได้ แม่ทัพใหญ่ข้าขอฝากด้วย"

ฟางหวนเดินจากไป ปล่อยให้ฟางเฟยกับอยู่กันลำพัง

"เดี๋ยวข้า ไปส่งเจ้าที่ตำหนักเหนือนะ''

"ขอบคุณท่านมาก แต่ว่าน้องสาวของข้าบาดเจ็บอยู่ข้าอยากไปพบน้องสาวค่ะก่อน"

"เดี๋ยวข้าบอกให้น้องสาวเจ้าไปรักษาตัวที่ตำหนักเหนือจะไปรออยู่ที่นั่นเถอะ"

 "เจ้าค่ะ"

ตำหนักเหนือ

"ที่นี่สวยงามนัก เจ้าก็เดินเล่นได้นะที่นี่เคยเป็นที่อยู่ของหวนกุ้ยเฟยมาก่อนแต่ตอนนี้นางได้จากไปแล้วทิ้งไว้แต่ดอกไม้ที่สวยงาม"

"ขอบคุณท่านมากที่เดินมาส่งข้า ถ้าไม่เป็นไรแล้วท่านกลับไปเถอะไว้พรุ่งนี้เจอกัน"

"จะรีบร้อนไปไหนล่ะ ที่นี่ออกจากงดงามข้าอยากอยู่กับเจ้านานกว่านี้อีกสักหน่อย"

"ต้องขออภัยองค์รัชทายาทข้าว่าหญิงชายอยู่กันลำพังมิงาม"

"เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้านะเขาบอกกี่ทีว่าอย่าเรียกข้าว่าองค์รัชทายาท เรียกค่าหวนอิมเถอะ"

"งั้นข้าก็เรียกท่านใต้เท้าหวนอิมละกันนะเจ้าค่ะ"

"เรียกชื่อข้าเฉยๆไม่ได้หรอ"

"ข้าว่ามันจะไม่เหมาะ กินข้าวกับท่านเป็นคู่หมั้นกันแต่ถ้าเป็นถึงองค์รัชทายาทข้าว่ามันไม่เหมาะที่จะเรียกท่านด้วยชื่อ"

"ก็ได้ก็ได้เรียกค่ะใต้เท้าก็ได้"

"ขอบคุณท่านมาก"

"ว่าแต่เจ้าเถอะแต่งตัวมาวังหลวงเจ้าแต่งตัวพื้นๆแบบนี้ได้อย่างไรเราเป็นถึงเวลาที่พระชายาข้าเลย.."

"ขออภัย~~~~ท่านพี่ที่ข้าเข้ามาขัดจังหวะท่านกับองค์รัชทายาทข้าแค่ได้รับสั่งให้มาที่ตำหนักเหนือข้ากะเซียนริวจึงมาโดยไม่คำนึงถึงว่าท่านกับองค์รัชทายาทจะพูดคำหวานปากหวานคอออกมาได้"

"เจ้าพูดจาดูหน่อยองค์รัชทายาทยังยืนอยู่ตรงนี้นะ''

"มันก็จริงนี่เจ้าค่ะท่านพี่ แหมข้าอิจฉาพวกท่านจังเลยอีกไม่นานพวกท่านก็จะแต่งงานแล้วดูข้าสิ ยังไม่มีใช้ได้มามอง"

"ฟางหวนเราเลิกทำตัวเป็นเด็ก เลิกซุกซน เลิกสร้างเรื่องเพียงเท่านี้ก็มีชายมาสู่ขอเพราะว่าเจ้างดงาม"

"ท่านพี่ที่พูดมันก็พูดได้นั่นแหละ แต่ถ้าดูหน่อยเถอะคนอย่างข้าถ้าไม่เป็นตัวของตัวข้าข้าว่าเขาอกแตกตายแน่นอนหลังจากแต่งงานไปแล้ว"

"ตามใจเจ้าเถอะ แต่ว่าถ้าเจ้าไม่อยากโสดจนตายเจ้าก็รีบหาชายนะ"

"ท่านพี่.."

"55555555 "

"ฉะนั้นฟางเฟย ข้าขอตัวก่อน"

"เจ้าค่ะแล้วพบกันพรุ่งนี้นะเจ้าคะ"

"เเล้วพบกัน"

หวนอิมเดินออกจากตำหนักเหนือไป

"ฟางหวนเจ้าเป็นอย่างไรบ้างเห็นว่าเจ้าบาดเจ็บไม่ใช่หรือ"

"ท่านพี่ไม่ต้องห่วงข้าแค่โดนธนูเฉียดๆที่แขนเท่านั้นแหละ"

''แล้วเซียนริวละ เป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่เป็นไรมากหรอก นางแค่โดนดาบที่แขนตอนนี้นางกำลังไปเตรียมชากับขนมให้อยู่"

"เข้าให้นางทำงานได้อย่างไร นางบาดเจ็บอยู่นะ"

"ข้าบอกนางไปแล้วแต่นางก็ยืนยันที่จะไปเตรียมชาให้พวกเราปล่อยนางไปเถอะท่านพี่"

"เซียนริวหัวดื้อไม่เปลี่ยนเลย"

"ทำยังไงได้พวกเราอยู่กับนางมาตั้งแต่เด็กพวกเราบอกว่าไม่ต้องไม่ต้องนางก็จะทำให้ตลอด"

"ก็จริง พรุ่งนี้เจ้ากับข้าไปตำหนักของไทเฮากัน! ไทเฮาเรียกพบ"

"จริงหรอ ไปๆ แล้วตอนเย็นที่เป็นวันสมภพของไทเฮาล่ะ"

"เจ้าก็กลับมาเปลี่ยนชุดก่อนไง จะรู้ไหมพรุ่งนี้แค่วันเดียวเราได้ใส่ชุดจดถึง 3 ชุดเลย ขี้เกียจเปลี่ยน"

"พี่ไปถึงคู่หมั้นท่านก็ต้องงดงามไว้ก่อน"

"เอาเถอะข้าไม่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัวมากนะเราก็รู้ ข้าก็ต้องใส่ อืมมม ทำไมเซียนริวนานนักเดี๋ยวเข้าไปดูนางหน่อยนะ" 

"เจ้าค่ะ แล้วท่านก็รีบกลับมาด้วยนะพี่ใหญ่"

นอกตำหนักเหนือ

"เซียนริว..เซียนริวเจ้าอยู่ไหน"

"คุณหนูใหญ่ข้าอยู่นี่ข้าอยู่นี่มีอะไรให้ข้ารับใช้รึเจ้าคะ"

"เซียนริว..เจ้า!"