ณ บ้านหลังใหญ่ให้มีพี่น้องสองคนเป็นชายทั้งคู่  ในวัย 30 ปี

คนพี่ชื่อ เชน สุดหล่อสุดแบดบอย แต่เค้านั้นกลัวผีเป็นอย่างมาก 

คนน้องชื่อเซน  พ่อหนุ่มอบอุ่น ไมโครเวฟพัง ปากหมา เค้าคนนี้ไม่กลัวอะไรเลย

ทั้งสองคนหน้าตาคล้ายๆกันเพราะเป็นแฝดกัน แต่เพราะอะไรหลายๆอย่างถึงไม่เหมือนกัน ทั้งคู่เป็นนักธุระกิจชื่อดัง  เมื่อก่อนทั้งคู่เป็นเพียงเด็กมีคนใจร้ายเอาเค้ามาว่างไว้หน้าวัดหลวงตามาเห็นจึงได้เลี้ยงเอาไว้ส่งเสียพวกเค้าเรียนจนจบและเป็นอย่างทุกวันนี้ แต่เมื่อหลายปีก่อนหลวงตา มรณะภาพลง เพราะป๋วยในงานศพงานนั้น     เซนผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับหญิงใดมาก่อน  จนมาเจอเด็กหนุ่มน่ารัก ตัวเล็กผิวน้ำผึ้ง รูปร่างผอมบาง ใบหน้าสวยสว่าง ทั้งที่เป็นชายแต่กลับหน้าหลงไหลยิ่งนัก  หลังจากวันนั้นมาเป็นเวลาหลายปี เค้าก็ตามคุยตามจีบเด็กหนุ่มนั้นที่ชื่อว่า หวาน   อายุเพียงแค่   18    แต่ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาความซื่อของเด็กหวานไม่เคยรุ้เลยว่าคนพี่นั้นชอบตน คิดแค่ว่าพี่เเค่อยากมาทำบุญและที่มาวัดบ่อๆเพราะเคยอยู่ที่นี้เพียงเท่านั้น   ต่อให้เค้าจะรวยล้นฟ้าแต่กับเรื่องหัวใจเค้ากลับโง่เป็นอย่างมากต่างกับเชนผุ้เป็นนักล่าสาว  ด้วยความที่เพื่อนสนิทและพี่ชายส่งสารในตัว  เซนที่ตามจีบหวานมาเป็นเวลานานจึงจะช่วยร่วมมือ  ชีวิตอันแสนลำบากยังผ่านมาแล้วกะอีกแค่ความรักทำไมจะผ่านไปไม่ได้

ณ  บริษัท

"มึงมาทำไรกับหะ "

เซนเอ่ยถามเพื่อนสนิทสองคนและพี่ชาย

"ก็มาว่างแผ่นช่วยมึงไง น้องหวานไง นี้เพราะเห็นถึงความพยายามของมึงเลยนะพี่ชายอย่างกุเลยมาช่วย " 

" มึงออกมาก่อนกุไม่นานเถอะ "

"พวกมึงอย่าเพิ่งเถียงกันไอ้สัส  โตจนเป็นควายยละ หาวัดเลียดากไม่ถึงแล้ว "

นิล

ได้พูดแทรกเข้ามาก่อนที่พวกเค้าจะทะเลาะกันหนักกว่านี้  

 "พวกมึงหยุดเเละเข้าแผ่นการ"

"กุคิดว่าบุญกฐินนี้มึงต้องไปเอาแบบจ้างวงหมอลำรถแห่ "

ความคิดของเพื่อนทั้งสองนั้นคคือ นิลและเฟรม จริงๆมันก็ดีแต่ผมทำมาหมดแล้วไง

"มึงฟังกุนะกุทำมาหมดแล้วที่มึงพูดน่ะ "

" มึงแต่อันนั้มึงไม่เคยทำแน่ "

เฟรมพูดอยย่างมันใจ แต่ในใจเซนนั้นรู้เลยว่าความชิปหายมาถึงแล้ว

ณ วัดไหม่นิยม

เช้าอันแสนจะสดใสมีผู้คนมากมายมาเตรียมงานบุญกฐิน ทุกคนในวัดยุ่งกับการเตรียมงาน

" ไม่ไปช่วยเค้าละ ยืนโง่อยู่ทำไม  "

" พวกมึงมาตอนไหนนิ "

นิลได้เอ่ยทักเพื่อนสนิทที่ยืนมอง  หวานที่กำลังนังพับใบตอง 

" พี่ชายกุกับไอ้เเฟรมได้มาไหม "

" มาแต่พวกมันอยู่ในครัว "

" เข้าไปกันเถอะไอ้เซน  "

นิลได้ลากเซนเข้าไปด้านใน และนั้งลงที่ข้างหวานและมีคนแก่หลายคนที่นั้งพับใบตองไว้หอข้าวต้ม

" สวัดดีค่ะ//ดีครับ "

ทุกคนเอ่ยทักทายทั้งสอง

 " สวัดดีครับ "

" เดี๋ยวพวกผมทำช่วยครับ " 

"โห้วคุณหวานจำผมได้รึเปล่านะ  ไม่ค่อยได้เห็นนกันนาน ตั้งแต่บุญรอบที่แล้ว "

" จำได้ครับ "

" กินข้าววรึยังหวาน "

เซนพูดแทรกขึ้นเพราะเริ่มคิดว่างสองนั้นเริมคุยกันถูกคอมากขึ้น

" ยังเลยครับ "

"มันโกหกจริงๆแล้วมันยังไม่ได้กินข้าวหรืออะไรเลย "

บิวเพื่อนสนิทของหวานผู้ที่รู้และดูออกว่า คุณเซน คิดอย่างไรกับเพื่อนตนเอง

" โกหกพี่ทำไมละ แล้วทำไมยังไม่หาอะไรกินอีก ไปกินข้าวกันไหม  ไม่หิวหรอนี้มันจะเที่ยงแล้วนะ "

" ทำตรงนี้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปกินข้าวดีกว่านะ "

" น้องหวานพี่นิลว่านะกว่าจะเสร็จคงเที่ยงพอดี มันนานนะ อดข้าวนานๆไม่ดีหรอกไปหาอะไรกินกับไอ้เซนก่อนเลย ส่วนพี่กับเพื่อนน้องทำรออยุ่ที่นี้เอง "

" ไปหากินข้าวกันก่อนไป แค่นี้เองยายทำไว้กันไปหาอะไรรกินก่อนไป "

เมื่อหวานได้ยินคุณยายพูดแบบนั้นจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ครัวกกับเซน   และเซนหันหลังมาส่งนิ้วโป่งให้เพื่อง ซึ่งมันแปลว่าเยียมมาก   แตต่เพื่อนของน้ำหวานเห็นเหตุการทั้งหมด  

" ช่วยเพื่อนดีจังเลยนะครับ "

" แน่นอน มันตามจีบเค้ามาตั้งหลายปียังไม่ติดเพื่อนรักแบบผมเนี้ยก็ต้องช่วยเพื่อนให้สมหวัง "

" งั้นผมก็รักเพื่อนตัวเองเช่นกันใครมันทำอะไรเพื่อนผมหรือเล่นแผ่นไม่ดีผมก็ต้องปกป้อง "

เหมือนกับว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่ต้องทำยังไงให้ไอ้เซนสมหวังแล้วละเพราะดูจากเพื่อนแล้วงานนี้คงไม่ง่าย แล้วแผ่นการขของกูจะล้มไหมนิ!!!!!!!!

ห้องครัววัด

เมื่อก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องครัวมีคนแก่หนุ่มสาวเด็กเล็กเต็มไปหมด  พี่ชายสุดแสบกับเพื่อนสสุดรักพากันคุยสนุกกับกลุ่มสาวสวยที่มาทำบุญเตรียมงานกัน  

" ไอ้เฟรมไอ้เชน มึงเเดกข้าวยัง "

เซนเอ่ยถามเพื่อขัดจังหวะที่พี่เชนกับเฟรมเมื่อพวกเค้าเริ่มคุยกันเสียงดังในวัดในวาจนคนมองกันหมด

" กุยังไม่ได้กินเลย "

" ชั่งเถอะโตแล้วถ้าไม่รู้จักหาอะไรกินก็อดข้าวตายไปเลย  "

" ป่ะไปกินข้าวกันเถอะหวานปล่อยไอ้พวกหน้ามอนี้คุยสาวไป  "

 " ครับ "

หวานตอบและอมยิ้มให้เซนอย่างน่ารักเพราะเค้าขำพี่ๆเป็นอย่างมาก อยุ่ด้วยแล้วเค้ายิ้มตลอดเลยแต่หวานไม่รู้เลยว่าเซนนั้นเขินจนอยากจะกินหวานลงไปทั้งตัวเพราะก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าหวานนี้หวานสมชื่อไหม

  ใต้ร่มไม้ที่วัดมีโต๊ะนั้งเล็กๆอยุ่พวกเค้าทั้งสองตักข้าวราดแกงและน้ำมาคนละแก้วยกมานั้งกินทีนี้เพราะถ้านั่งกินด้านในครัวกลัวจะขวางทางพี่ๆที่กำลังทำอาหาร

" อาหารที่นี้อร่อยตลอดเลย "

" พี่ก็ต้องมาบ่อยๆแล้วไหม "

" แล้วทุกวันนี้พี่ไม่มาบ่อยตรงไหนหรอ "

" พี่แทบจะมากินข้าวนอนทีนี้แล้ว "

" ผมลืมไปเลยว่าพี่ก็ต้องมีครอบครัวคงมาหาเด็กๆที่นี้บ่อยไม่ได้ และก็ต้องทำงานด้วย "

" มีแต่งานพอตอนนี้พี่ยังไม่ได้มีใครหรอก "

" ทำไมพี่ยังไม่มีคนรักอีก อายุป่านี้ละ "

" บูบี้อายุหรอเราอะ "

" เปล่านะ "

" หรือจริงๆแล้วพี่มีคนที่แอปชอบแล้วใช่ไหมล่ะ "

" ใช่  และเค้าก็อยู่ตรงหน้า "

พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า พรุ้งนี้จะเป็นงานบุญกฐินแล้ว ผู้เฒ่าคนแก่ต่างก็มานอนเฝ้ากองกฐินที่วัด 

" ไอ้เซนมึงมานั่งทำอะไรตรงนี้วะ "

" กุบอกเค้าไปแล้วว่ากุชอบเค้า "

" ก็ดีแล้วอะดิมึงจะเครียดเพื่อ "

" ไอ้นิลกุไม่กล้าไปเจอหน้าเค้ากอายอะ "

" มึงจะอายเพื่อไอ้สัส อายุเยียบเลขสามละทำตัวเป็นเด็ก "

" ไอ้นิลมึงไม่เข้าใจกุอะกุบอกให้เค้ารับรู้เเล้วเค้าก็ตอบครับ  แล้วก็ยิ้มมมันคืออะไรวะ "

" แล้ว มึงได้ขอจีบเค้าป่ะ "

 " ขอดิ เค้าบอกให้กุจีบมึง "

" สภาพไอ้สัสมึงจีบเค้ามาตั้งหลายปี ยังต้องจีบต่ออีกสู้เค้าเลลยเพื่อน "

" กุมาไกลขนาดนี้กุไม่ถอยแล้วนิล "

" กุว่ามันเริ่มไม่ง่ายแล้ววะ "

บรรยากาศในวัดอันแสนสงบเพราะคนที่นอนเฝ้ากองกฐินเริ่มหลับแล้ว

" ผมนอนด้วยได้เปล่า "

เซนและเพื่อนอีกสองคคนและพี่ชายอีกคนอยุ่ด้านหลังยืนถือผ้าห่มหมอน

" วัดมีตั้งกว้างทำไมไม่ไปนอนที่อื่น "

" ถ้าไอ้เชนมันไม่กล้าผีผมไม่มาขอนอนด้วยหรอก "

นิลและบิวจองตากันอย่างไม่ยอมกัน พื้นที่ในนศาลาวัดมีมากมายจริง แต่พวกเค้ากลับอยากมานอนเบียดกันตรงเดียวเพียงเพราะคุณเชนกลัวผี

" เลิกเถถียงกันกุจะนอนตรงนี้เเหละอยุ่ใกล้พระดี "

การเรียงลำดับการนอนจากเฟรม เชนไปเป็นบิวและนิล ต่อไปด้วย เซนและ หวาน  นิลและ เชนจำเป็นต้องแยกทั้งสองออกจากกันไม่งั้น บิวก็จะขัดคอพวกเค้าตลอด ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็มีบิวนั้นแหละที่ค่อยขัดเค้าตลอด ไม่รู้ว่าบิวคืดอย่างไรกับหวานกันแน่คิดแค่เพื่อนหรือมากกว่านั้น

" จับมือกันได้รึเปล่า "

เซนเอ่ยถามคนข้างๆที่นอนเกร่งเป็นอย่างมาก

" จับได้ครับ "

" ผ่อนคลายเถอะอย่านอนเกร่งเลยคะคนดี เดียวนอนไม่หลับนะ นอนได้แล้วฝันดีครับ "

"ค้าบ ฝันดีครับ"

ทั้งคู่นอนจับมือกัน ใบหน้าเริ่มแดงใจของทั้งคู่เต็นแรง บอกฝันดีกันแต่ทำไมนอนไม่หลับเลย ตัดไปที่บิวที่ได้ยินประโยคเลี้ยนๆเบาๆกลับทำท่าจะอวก

" เกลียดอะดึกแล้วยังจะออกอีก "

" หนักหัวอะไรกับคุณ มิทราบ "

" ก็ถ้าคุณไม่นอนข้างผม ผมก็จะไม่ว่าอะไรหรอกนะ และก็หยุดทำท่าทำทางแปลกๆอย่าส่งเสียงดังคนเค้าจะหลับจะนอนกัน และมึงไอ้เหี้ยเชนมึงหลับได้ละผีมันไม่มาบีบคอมึงหรอก "

"คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม "

" ก็คนมันกลัวอะ "

" ทั้งสองคนเลยเงียบปากไปก่อนที่ทุกกคนในศาลาจะตื่น ใครมนเถียงอะไรกุอีก กุจะะถีบตกศาลา "

" โหดจริงๆไอ้หมาวัด "

บิวพูดเบาๆ แต่ด้วยความที่นอนใกล้นิลเสียงกระซิบเบาๆนั้นทำให้เค้าได้ยิน 

" อยากไปนอนนอกวัดหรอคะ คนดี ปากหมาดีจังเลย "

บิวได้ยินนิลกระซิลข้างหูของเค้าอย่างแผ่วเบาทำเอาขนลุกซูเลยที่เดียว เค้าไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป แต่เค้ารู้สึกได้ถึงแรงดึงจากเอว นิลได้ดึงเอวเค้า เข้าไปใกล้ๆ 

" คุณปล่อยผม "

" นอนไปสะผมขี้เกียจเถียงกับคุณแล้ว "

ด้วยความเหนื่อยของบิวมาทั้งวันแล้วเค้าก็ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำแล้วเเละ ทั้งสองหลับเข้าสู่ห่วงนิสทา

ณ วัดไหม่นิยม

เสียงหมอรำดังกึกก้อง หมอรำการละเล่นตต่างๆเต็มไปหมดผู้คนมากมาย 

" ตักบาตรด้วยกันไหมหวาน "

ชายหนุ่มรูปร่างกำยำใบหน้าคมเอ่ยถามหวาน   หวานได้อึ่งไปสักพักเง่ยหน้า ใบหน้าของเค้ากับชายหนุ่มใกล้กันเพียงคืบ 

ใบหน้าหวานรู้สึกถึงความร้อน จากลมหหายใจ ผู้เป็นพี่ชายสุดที่รักของตนที่ออกไปจากวัดและไปหางานทำ หวานไม่ได้เจอพี่เค้านานมากตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้พี่เค้ารูปหล่อดูดีมากๆ

" ไม่ได้เจอกันนานไอ้หนูโตมาน่ารักจังเลย "

" ขอบคุณครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย พี่ดูดีขึ้นมาก "

" ววันนี้ฝันพี่เป็นจริงแล้วนะ พี่มีบ้านมีรถ มีธุระกิจ "

" ดีใจด้วยนะ "

"ไว้ค่อยคุยกันตอนนี้ไปตักบาตรกันก่อน "

" ป่ะ "

การกระทำของทั้งสองถูกสายตาคมคู่นึงมองอยู่ เซนมองทั้งคู่อย่าสิ้นหวัง สองมือของเค้าถือขันข้าวร้อนๆ  กำลังเดินตรงไปหาหวานเพื่อจะตักบาตรด้วยกัน  ภาพตรงหน้าทำเอาเค้าขาแทบยื่นไม่ไหว อาการชาไปทั้งตัว 

" มึงอย่าหวั่นเว้ย ก็แค่เด็กหนุ่มคนนึงที่อายุน้อยกว่า ขาว คมกว่า แค่นั้นเอง "

" ไอ้เชนมึงปลอบน้องมึงแน่นะ เหมือนซ้ำเติมอะ "

" พอเลยไอ้เฟรม ไอ้เชน คนเยอะ ไว้ค่อยคุยกัน  "

เมื่อสิ้นเสียง นิล เชน เฟรม เซน เดินเข้าไปตักบาตรกัน มีสายน้อยใหญ่ต่างพากัน มองมาพวกเค้า ใบหน้าหล่อ ผิวขาว รูปร่างกำยำ เสียงซุบซิบบมากมายเริ่มเกิดขึ้น 

หวานมองไปที่เซน ใบของเค้านิ่งเรียบ เค้าไม่แม้แต่สบ เดินผ่านไปไม่ทักทายไม่เป็นอย่างเคย 

" มองเค้าอย่างกับจะจับเค้ากิน "

" โห้ว พี่หนึ่ง ไม่ขนาดนั้น "

ชายหนุ่มผู้เป็นพี่อยถามคนน้อง เมื่อเห็นคนน้องมองจ้องเค้าไม่ละสายตา

" มีอะไรรึเปล่าเห็นมองเค้านาน รู้จักกันหรอ "

" ใช่ครับ พี่เค้าเค้าอยู่วัดเราด้วยนะ "

" จริงหรอ พี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย "

" พี่เค้าสามสิบแล้ว และออกไปก่อนที่เราจะเข้ามาอีก "

" ไม่น่าเชื่อ ดูยังหนุ่มเหมือนเด็กยี่สิบต้นๆอยู่เลย "

" พี่เค้าหล่อใช่ไหมล้า "

" พูดแบบนี้น้องพี่หลงเสน่ห์เค้าแล้วึเปล่า "

" ไม่หรอก "

"จริงรึเปล่าน้า "

 " คคุยอะไรกัน "

ชายหนุมเพื่อนรักอย่งบิวเอ่ยทักเพื่อนของเค้าที่ทักอยุ่กับพี่ชายรุ่นพี่ที่เคยสนิท 

" อ่าว บิว ไม่ได้เจอกันนาน โตเร็วจริงๆเจ้าเด็กพวกนี้ "

" กำลังจะบอกตัวเองแก่สินะ "

"แรงมากนี้พี่เหมือนคนแก่มากมั่ง ยังหน่มยังแน่น "

" ไหนดูสิแน่นมากรึเปล่า "

" ในวัดนว่ามันยังไม่เว้น การอยุ่วันนี้ทำให้จิตรใจเราสะอาดบ้างไหม "

" อยุ่วัดมาตั้งแต่เด็กไม่ให้สะอาดได้ไงละ "

" ไปเล่นด้านนอกไหม พี่จะพาไปยิงตุ๊กตา "

"ไปกันๆ "

ก่อนออกไปด้านนอกหนได้มองไปที่ชายหนุ่มหน้าคมอย่างเซน เค้าไม่แม้แต่จะตามเค้าอย่างที่เคย ไม่คิดจะมองหน้า เค้าเป็นอะไรนะ หวานได้แต่เก็บอาการกระวนกระวายใจ เอาไวด้านใน 

หวานเดินลับหายไป ใจของเค้าแทบไม่อยุ่กับตัว อยากเข้าไปหา นี้มันควรเป็นวันของเค้ากับหวาน หากเค้า เข้าไปทักทายต่อหน้าชายคนนั้นมันจะดีรึเปล่า ความรู้สึกและความคิดมากมายวิ่งเค้ามาในหัวว่าชายคนนั้นเป็นใคร เค้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

" ทำไมมึงไม่ตามเค้าไปอะ "

" อย่าให้แผ่นที่กูคิดมามันพลาดดิวะ "

นิลเอ่ยถามเซน แผ่นที่เค้าตั้งไว้วันนี้ เซนอยากให้หวานไปอยุ่ด้วยเเละถ้าหากไม่ยอมเค้าจะให้หวานไปทำงานกับเค้าเพราะคนอย่างหวานคงไม่ยอมไปอยุ่กับเค้าแบบไม่ทำอะไร คงไม่ไปแน่ๆ  วันนี้เค้าคิดไว้ว่าจะพาหวานเที่ยวงานกันแค่สองคน โดยจะให้นิลแยกเอาบิวออกไป

" ไม่รู้ดิกุเริ่มหวั่นเบาๆวะ ตลอดเวลาที่ผ่านมากุเป็นฝ่ายให้เค้าตลอดกุไม่เคยรู้สึกได้รับความรักเลยวะอะไรี่เราให้มาตลอดแต่ไม่เคยมีการตอบกลับทำไปนานๆมันก็เริ่มท้อ "

" มึงมาไกลมากนะไอ้เซน พอจะใก้ลเป็นจริงมึงท้อแล้วหรอวะ "

" ใช่กุท้อ กุกังวล  ใกล้ยังไงวะ กุรู้สึกกุใกล้ออกมาเรื่อยๆมากว่า "

" ออกไปข้างนอกกันไอ้เชน ไอ้เซน นี้ในวันนะมึง ออกไปคุยกันที่รถมึง ตรงนั้มีเก้าอี้อยู่ "

นิลเอ่ยห้ามสองพี่น้องที่เริ่มมีปากเสียงกันเบาๆ คุยกันก็พาหงุดหงินกันเปล่าๆ 

ณ ใต้ตนไม้ ริมสระน้ำ

" มึงฟังกุนะไอ้เซน ไอ้คนที่อยุ่กับหวานเค้าอาจจะเป็นพี่น้องกันก็ได้ มึงอย่าคิดไปเอง ทั้งที่ยังไม่รู้ความจิง "

" อืม "

" มึงอย่ามาอืม มึงต้องเข้าใจด้วย  สู้ดิวะเพื่อนกุอย่าไปยอมเด็กมัน "

" ไอ้นิลถ้าคนมันจะสู้อะมันไม่มางคอตกอยุ่ตรงนี้หรอกคงเดินไปหาเค้านานแล้ว "

เชนพูดยั่วโมโหเซนรีบลุกเดินออกไปในทันที่เมื่อสิ้นเสียงเชน เฟรมและนิลได้แต่มองตามและภาวนาให้เพื่อนของตนนั้นไม่ผิดหวัง

" มันจะสมหวังไหมวะ "

" ไม่รู้เลยเซน ทุกคนมีสิทธิ์ รรัก แต่ไม่ใช่ทุกคนจะสมหวัง "

" ความผิดหวังมันไม่เลือกหรอกว่ารวยหรือจน "

เชนและนิลทำเอาเฟรมใจสั่นและหน้าเสียในทันทีเพราเค้าเองก็มีคนที่ชอบบและตอนนี้เค้ากำลังนั่งอยู่ตรงหน้า