วองโกเล่แฟมมิลี่ที่มีประวัติก่อตั้งอันยาวนานมากกว่า 400 ปี และยังเป็นแฟมมิลี่ที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดในประเทศอิตาลีอีกด้วย วองโกเล่แฟมมิลี่นั้นเกิดมาจากการรวมตัวกันของคนหนุ่มสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องประชาชนที่โดนเอารัดเอาเปรียบ นั้นก็หมายความว่าพวกเขาตั้งศาลเตี้ยขึ้นมานั้นเอง โดยผู้ก่อตั้งแฟมมิลี่นั้นคือวองโกเล่รุ่นที่ 1

จากนั้นวองโกเล่ก็เริ่มมีสมาชิกเข้ามาเรื่อยๆจนกลายเป็นแฟมมิลี่ใหญ่โตที่มีผลงานมากมาย ซึ้งจุดประสงค์ของแฟมมิลี่นี้คือ*การปกป้องและคอยช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์*ไม่ได้เป็นมาเฟียที่อันตรายแต่อย่างใด

จนมาถึงยุคของแฟมมิลี่รุ่น 2

คือจุดพลิกผันของแฟมมิลี่ได้เปลี่ยนแนวทางหรือจุดประสงค์ของแฟมมิลี่นั้นคือการปกครองแฟมมิลี่ต่างๆด้วยความมืดรวมถึงการทำธุรกิจผิดกฎหมายทุกอย่างที่มี ซึ้งรุ่น 2 ทำเพื่อเงินทองและชื่อเสียงมากกว่านั้น

และวองโกเล่ก็เข้าสู่ยุคมืดอันน่ากลัวที่แสนโหดร้ายและผ่านกาลเวลาอันแสนยาวนานจนมาถึงวองโกเล่รุ่น 9 ที่ซึ้งได้ตัดสินใจแล้วว่าการกระทำของแฟมมิลี่ที่ทำกันมา 300-400 ปี นั้นเป็นการกระทำที่ผิดซึ้งมันขัดกับจุดประสงค์ของแฟมมิลี่

——————————————————————————

"งานเลี้ยงของคาบัคโลเน่งั้นหรอ?"เสียงคำรามของชายยหนุ่มในชุดสูทสีดำที่ในมือยังถือเอกสารอ่านอยู่นั้น มืออีกข้างก็ยังคงเซ็นต์เอกสารกองโตอยู่ยิกๆอย่างไม่หยุดมือท่าทางนั้นทำให้ชายหนุ่มผมเงินตอบออกไปอย่างนอบน้อมออกไปว่า

"ใช่แล้วครับ เมื่อครู่คาบัคโลเน่ได้นำบัตรเชิญมาให้ครับ"โกคุเดระ ฮายาโตะกล่าวก่อนจะวางบบัตรเชิญลงไปที่โต๊ะของบอสตน

ซาวาดะ สึนะโยชิ เลิกคิ้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นมานัยตาสีน้ำตาลกลมโตที่มองแล้วมีเสนห์มองดูการ์ดของคาบัคโลเน่จากนั้นจึงหยิบการ์ดบัตรเชิญของคาบัคโลเน่มาตรวจสอบดูว่าเป็นลายมือของศิษย์พี่เขารึป่าวพอตรวจสอบเสร็จจึงได้รู้ว่าเป็นลายมือของศิษย์พี่เขาจริงๆจึงสั่งการแก่มือขวา

"ฮายาโตะช่วยบอกทุกด้วยว่าเตรียมการให้พร้อมเราจะไปปราสาทคาบัคโลเน่กัน"

"ทราบแล้วครับ"มือขวาหนุ่มโค้งรับคำสั่งจากบอสก่อนจะออกจากห้องของบอสไปเพื่อไปบอกคนอื่นๆ

ว่าให้เตรียมตัวให้พร้อม

กลับมาด้าน สึนะ

ร่างบางเอามือกุมขมับทันที หลังจากที่มือขวาของตนออกจากห้องไป ที่เขาเอามือกุมขมับเพราะว่าลางสังหรณ์ของเขาบอกว่า*ห้ามไปงานเลี้ยงนี้เด็ดขาด*

แต่สึนะกลับสบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปทันที ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไปที่ห้องของตนเพื่อเตรียมตัวไปงานเลี้ยง

เมื่อร่างบางในชุดพิธีการเดินลงมาจากบันไดยาวแล้วหันมองผู้พิทักษ์ตนก็รู้ได้ว่าตนมาช้าสุด"ขอโทษนะทุกคน ที่มาช้านะ"

"ไม่เป็นไรหรอสึนะ พวกเราเองก็พึ่งมาถึงเอง"เสียงสดใสของผู้พิทักษ์พิรุท ยามาโมโตะ ทาเคชิ เอ๋ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ไม่ว่าจะตอนนี้หรืออดีตรอยยิ้มนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนไป สึนะจึงหันไปยิ้มให้บ้าง

"แล้วคุณดีโน่คิดอะไรอยู่นะถึงได้จัดงานเลี้ยงกระทันหันแบบนี้ขึ้น"เสียงคำถามสดใสเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก โบวีโน่ แรมโบ้ ผู้พิทักษ์อัสนีที่พึ่งกลับมาจากภารกิจยามบ่ายนี้ เด็กน้อยในวันนั้นตอนนี้กลับโตเป็นหนุ่มหล่อรูปงามที่แข็งแกร่งและไม่แพ้ใครง่ายๆ

"แกจะถามให้มากความไปทำไมเจ้าวัวบ้า"แม้สรรพนามยังเหมือนเดิมแต่กลับดูสุขุมทำให้ดูเป็นคนละคน ใบหน้าที่งดงามของผู้พิทักษ์วายุที่มีแต่คำว่าโทสะ ตอนนี้กลับกลายเป็นไปหน้าเรียบนิ่ง ดูสุขุมนุ่มลึกสมกับเป็นมือขวาคนสนิทของบอสมาเฟีย

"ว่าแต่ซาวาดะได้อ่านรายงาานที่ฉันเขียนไปแบบสุดขั่วแล้วรึยัง"ผู้พิทักอรุณถามด้วยท่าทางลุ้นระทึกเพราะเป็นครั้งแรกที่ตนเขียนรายงานสึนะได้แต่ยิ้มแห้งและคิดในใจว่า'รายงานที่คุณพี่ให้มา ผมอ่านไม่รู้เรื่องเลยครับ ผมว่าให้ลูกน้องเขียนเหมือนเดิมดีกว่านะครับ'ก็ได้แต่คิดในใจ

"อ่านแล้วครับ แหะๆ"เจ้าตัวเองมือเกาหัวและหัวเราะแห้งๆเพื่อแก้เขิน แล้วจึงหันไปหาผู้พิทักษ์อีก 2 คนที่ไม่พูดไม่จา"โครมเป็นไงบ้าวมุคุโร่"ถามออกไปอย่างเป็นห่วง

เพราะหลังจากที่เขาเข้ารับตำแหน่ง โครม โดคุโร่ ก็ป่วยขั้นรุนแรงถึงขนาดเข้าห้อง ICU ทุกวันนี้เธอหลับเป็นเจ้าหญิงนิทราที่ยังไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นมร หลังจากเหตุการนั้นมุคุโร่แทบขาดใจ เพราะหญิงที่ตนรักดันมีสภาพแบบนี้

"ยังเหมือนเดิมครับ"มุคุโร่ตอบด้วยท่าทีฝืนยิ้มใบหน้าหล่อหมองลงทันทีก่อนจะกลับมาเป็นใบหน้าเจ้าเลห์ปกติแต่ดวงตาสองสียังมีความเศร้าอยู่ สึนะที่เห็นดังนั้นก็หมองลงมาทันที

"คุณไม่จำเป็นต้องทำหน้าอย่างนั้นครับ สึนะโยชิคุงผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงโครมไม่แพ้ผมเช่นกัน"มุคุโร่ในอดีตไม่คิดว่าตนจะต้องมาปกป้องท้องนภาแห่งวองโกเล่มาเฟียที่ตนแสนเกลียดแต่เขากลับยอมเป็นผู้พิทักษ์เพราะคำสัญญาเดียวที่สึนะเอ่ยออกมา

"รีบๆไปได้แล้ว น่ารำคาญซะจริง"เสียงเย็นชาของผู้พิทักษ์เมฆาทำให้สึนะรับคำด้วยรอยยิ้มแห้งๆพรางคิดว่า'ไม่วาจะอีกกี่ปีอาการความหวาดกลัวต่อ ฮิบาริ เคียวยะยังไม่เคยเปลี่ยน'

สึนะจึงเอ่ยบอกผู้พิทักษ์ที่เหลือว่า

"ไปกันเถอะทุกคน"

——————————————————————————

สวัสดีคะคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคน❤❤แอดมีเรื่องจะแจ้งเนื้อเรื่องนี้แอดลอกมาจากนิยายเรื่องหนึ่งที่ไม่ใช่นิยายในแอพนี้แต่เป็นแอพอื่นแอดอยากบอกว่านิยายของเขาสนุกจริงเพราะงั้นแอดจึงอยากให้ทุกคนอ่านนิยายเรื่องนี้ของแอดกัน..ฝากกันด้วยนะคะ

พวกเราปกป้องผู้อื่นแล้วใครกันล่ะจะปกป้องพวกเรา

รถลีมูซีนคันหรูติดฟิล์มดำมีชายหนุมทั้งเจ็ดนั่งอยู่ ใบหน้าของทั้งเจ็ดคนไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆแต่พวกเขากลับเหม่อลอยแบบที่ไม่เเคยเป็นมาก่อน ในหัวนั้นครุดคิดถึงเหตุการรหลายๆอย่างโดยเฉพาะนภาที่เศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัดเขาหลับตาลงราวกับไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากได้รับความทรงจำเหล่านั้นเลย เขาพยายามขับไล่ภาพในหัวทิ้งไปทั้งหมดแต่ก็ไม่อาจทำได้ จนกระทั่ง.....

ปัง!!! เอี้ยด!!! โคร้ม!!!

รถลีมูซีนที่พววกเขานั่งเกิดเสียหลัก เสียงแรกที่ได้ยินนั้นพวกเขามั่นใจว่าเป็นเสียงปืน คาดว่าคงถูกลอบยิง เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วทั้งเจ็ดจึงเปิดประตูลงพร้อมหลบห่ากระสุนที่ยิงใส่พวกเขาแบบไม่ยั้งที่พุ่งเข้าใส่ได้อย่างว่องไว

"ยินดีต้อนรับวองโกเล่รุ่น 10 และเหล่าผู้พิทักษ์"เสียงทักทายดังมาจากพุ้มไม้ไม่นานนักเจ้าของร่างจึงเดินออกมาใบหน้าของชายวัยกลางคนนั้นทำให้มือขวาคนสนิทขมวดคิ้วและกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

"ทัสการ์แฟมมิลี่"

"เป็นแผนของพวกแกสินะ"โกคุเดระเอื้อมมือชักปืนเล็งอีกฝ่ายอย่างข่มขู่ นึกถึงบัตรเชิญของคาบัคโลเน่ก็พอจะเดาได้รวมถึงผู้พิทักษ์คนอื่นๆด้วย

ชายวัยกลางคนยิ้มเหี้ยมแล้วแสร้งปรมมือราวกับชื่นชม

"สมกับเป็นสุดยอดมือขวาของวองโกเล่รุ่นที่ 10 คาดการณ์ไดเฉียบคมมาก"

"คุฟุฟุ คงจ้างให้ใครบางคนปลอมลายมือดีโน่แห่งคาบัคโลเน่และมาส่งให้พวกเราเพื่อล่อให้พวกเรา

มาสินะครับ"มุคุโรจับตรีศูลขึ้นมาก่อนดวงตาสองสีจะมองไปที่ศัตรูด้วยสายตาเย็นชา

"ใช่แล้ว เพือให้พวกแกออกมาจากปราสาทวองโกเล่ที่มีเกราะคุ้มกันแน่นหนาคงมีแต่วิธีนี้เนี้ยแหละ"ผู้นำทัสการ์แฟมมิลี่พูดออกมาก่อนจะหัวเราะน่ารังเกียจ

"หึ จะขขย้ำให้เละ"ฮิบาริพูดพร้อมชักทอนฟาออกมาเช่นเดียวกับยามาโมโตะที่ชักดาบออกมา

"หึ ปากดีไปเถอะ ตอนนี้พวกแกอยู่กลางดงกระสุน ต่อให้เป็นผู้พิทักษ์ที่แข็งแกรงก็ไม่รอดหรอก"

"มันก็ไม่แน่"สึนะก้าวเดินออกมาข้างหน้าผู้พิทักษ์ใบหน้าหล่อออกแนวหวานนิดหน่อยประดับด้วยดวงตาทรงออำนาจยามจับจ้องไปที่ผู้นำทัสการ์ เสียงทุ้มอ่อนนุ่มเอ่ย ก่อนจะกระตุกยิ้มที่ยั่วโมโหอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามได้ดี

"ยิงพวกมัน"สิ้นเสียงปืนไรเฟิลมากมายก็ยิงตรงไปที่เหล่าผู้พิทักษ์ทันทีตามคำสั่ง

"ซิคเทมม่า CAI"

เกราะป้องกันอาวุธกล่องธาตุวายุได้ถูกเปิดใช้งานเป็นเกราะที่ได้ช่วยป้องกันกระสุนทั้งหมดไว้ในบรรดาผู้พิทักษ์โกคุเดระเป็นคนเดียวที่ยังสามารถเปิดอาวุธกล่องของตนได้ เนืองจากมันใช้ระบบแหวนเปิดและเขามีแหวนแห่งวาายุที่สามารถเปิดได้โดยไม่ต้องใช้วองโกเล่ริงที่ได้กลายเป็นวองโกเล่เกียร์ไปแล้ว

"อย่ามาหยามวองโกเล่"

ดวงตาสีน้ำตาลของวองโกเล่รุ่น 10 มองสีหน้าตกตลึงของพวกศัตรูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเขาสวมถุงมือแล้วเปลี่ยนเป็นโหมดไฮเปอร์ทันที เพื่อการต่อสู้เขาเหาะออกไปเพื่อจัดการหน่วยซุ่มยิงพร้อมหลบไรเฟิลที่กระหน่ำยิงใส่อย่างว่องไวเช่นเดียวกับมุคุโร่ที่เริ่มใช้ภาพมายาหลอกศัตรูจนตายไปหลายคน

ผู้พิทักษ์เมฆาเห็นคนซุ่มยิงใกล้หมดจึงเริ่มออกอาละวาดบ้างเขาฟาดฟันศัตรูโดยไม่สนใจใครส่วนผู้พิทักษ์พิรุทแม้จะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าแต่แววตาไม่ได้เล่นๆเหมือนเก่าในขณะที่ฟาดฟันศัตรูไปด้วย

ผู้พิทักษ์อัสนีคอยใช้สายฟ้าฟาดฟันพวกที่คิดจะลอบกัดอย่างกล้าหาญก้าวขึ้นมาอยู่แนวหน้ากับทุกคนและกำราบศัตรูมากมายส่วนผู้พิทักษ์อรุณก็ไล่จัดการศัตรูอย่างไม่หวั่นเกรงและพร้อมอุทิศร่างกายเพื่อปกป้องแฟมมิลี่ของตนเอง สุดท้ายคือมือขวาหนุ่มผู้พิทักษ์วายุที่เคยใช้เกราะป้องกันให้ทุกคนเป็นแกนกลางการต่อสู้ทว่ายังไม่มีการหยุดโจมตีเขากระหน่ำยิงศัตรูด้วยอาวุธในมืออย่างไม่หยุดพัก

พวกเขาไม่คิดจะใช้วองโกเล่เกียร์หากไม่จำเป็นและไม่อยากให้ใครเห็นพลังนี้มากนักการต่อสู้เป็นไปอย่างราบเรื่อยความเหนื่อยล้าเริ่มโจมตีเนื่องจากอีกฝ่ายมีมากกว่าเป็นสิบเท่าร่างกายของแต่ละคนเริ่มมีบาดแผลโดยเฉพาะฮิบาริและเรียวเฮที่น่าจะโดนมากสุดเพราะเป็นแนวหน้าในการสู้รบ

"แฮ่กๆ"พวกสึนะที่กำจัดศัตรูไปเกือบหมดมองไปที่บอสทัสการ์แฟมมิลี่และลูกน้องที่เหลือด้วยสายตาไม่ยอมแพ้แม้เรียวแรงใกล้จะหมดลงแต่เขาจะตายที่นี้ไม่ได้เด็ดขาดเขายังมีเรื่องอีกมากมายทที่ยังไม่ได้ทำเลยนะ

"ต้องขอชื่นชมว่าพวกคุณแข็งแกรงสมคำล้ำลือจริงๆ"บอสของทัสการ์แฟมมิลี่ปรบลมือชื่นชมแก่พวกเขาหลังจากรับรู้ว่าเรียวแรงทั้งหมดใกล้จะหมดลง"แต่น่าเสียดายนะ ประวัติศาตร์วองโกเล่จะต้องจบลงตรงนี้!!!"

"ฮึ้ย!!!"

คนหยิ่งทะนงในศักธิ์ศรีอย่างฮิบาริลุกขึ้นก่อนจะทำการฟาดศัตรูของทัสการ์แฟมมิลี่เพิ่มเช่นเดียวกับเรียวเฮบอสทัสการ์ที่เห็นดังนั้นเลยเล็งปืนไปที่สึนะสึนะเบิกตากว้างทันทีที่เห็นลูกกระสุนมาทางตน

"รุ่นที่ 10"

ปัง!!! กระสุนปืนถูกยิงเข้าใส่โกคุเดระทันทีเพราะเอาตัวมาบังสึนะไว้ สึนะรีบมาดูอาการของเพื่อนควงตำแหน่งมือขวาตนทันทีด้วยความเป็นห่วง ส่วนมุคุโรนั้นใช้ตรีศูลปักใส่บอสทัสการ์แฟมมิลี่ทันทีอย่างไม่ปราณี

"โกคุเดระคุง!!!"สึนะที่แม้จะเสียเรียวแรงไปทั้งหมดก็คงยังใช้มือประคองร่างของมือขวาตนไว้สึนะตอนนี้หน้าซีดอย่างกับกระดาษ น้ำตาของสึนะระริ้นขึ้นมาขณะมองร่างหอบหายใจของโกคุเดระ

"ผม..อึก ไม่..เป็น ไร..ครับ"โกคุเดระพยายามเค้นเสียงออกมาเนืองจากไม่อยากให้บอสของตนเป็นห่วงตนมากนักดวงตาสีเขียวมรกฎมีความจงรักภักดีไม่เปลี่ยนแปลงยามมองบอสของตน

"ไม่ต้องพูดแล้วโกคุเดระคุง"สึนะพูดพร้อมกับจะลุกขึ้นยืนแต่เรียวแรงกลับหายหมดยามาโมโตะที่เห็นดังนั้นจึงวิ่งมาดูพวกสึนะถึงแม้ตามเนื้อตัวจะมีแผลมากมายโดยเฉพาะบริเวณขาที่เป็นแผลฉกรรจ์โดยคิดว่าไม่น่าจะเดินได้"ยามาโมโตะคุง!!!"

สึนะอุทานลั่นเมื่อเห็นผู้พิทักทุกคนต่างมีแผลฉกรรจ์กันทั้งนั้นเขากัดฟันพยายามจะลุกขึ้นมาเพื่อพาคนที่อยู่ในอ้อมอกไปส่งโรงพยาบาลแต่ก็ต้องทรุดลงอีกครั้งเพราะว่าเรียวแรงหายหมดแล้ว

เมื่อผู้พิทักษ์เห็นบอสของตนเรียวแรงหมดไปก็พยายามจะลุกไปช่วยแต่ก็ต้องทรุดลงอีกครั้งเพราะเรียวแรงของพวกเขาก็หมดไปเช่นกัน

ขอให้ผู้พิทักษ์ของเขาปลอดภัยเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

สึนะเคยเฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าหากพวกเขาปกป้องแฟมมิลี่แล้วใครกันล่ะที่จะปกป้องพวกเราคนร่างเล็กได้แต่นึกเกลียดชังในตัวเองเกลียดชังที่ไม่สามารถปกป้องคนที่รักได้

——————————————————————————

สวัสดีคะอัพทีเดียวไปเลยคือตอนนี้ง่วงมากง่วงไม่ไหวแล้วอ่ะคือแต่งตั้งแต่ 22:57 จนตอนนี้ 04:10 คือง่วงไม่ไหวแล้วขอนอนก่อนนะคะบายยยยยคะ

ตอนนี้สึนะได้แต่หน้าซีดเผือกอย่างนั้นกำวองโกเล่เกียร์ไปด้วย

"เราปกป้องพวกเขา..แล้วใครล่ะจะปกป้องเรา"

"ประวัติศาตร์ 400 ปีของวองโกเล่จะปปกป้องพวกเจ้าเอง"ก่อนสึนะจะสลบพร้อมกับผู้พิทักษ์สึนะได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นในหัวสมองโสทประสาทของเขาบอกว่า'จะหลับไม่ได้นะถ้าหลับทุกคนจะเป็นยังไงล่ะ'แต่ก็ไม่อาจทนพิษความง่วงได้และสึนะก็สลบไป

——————————————————————————

"คิดยังไงถึงได้อยากออกมากันพรีโม่"เสียงของผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่รุ่นแรกเอ่ยขึ้นนามของเขาคือ จี

"ลางสังหรณ์บอกนะ"พรีโม่หรือจีอ็อตโต้บอกเขาเป็นวองโกเล่รุ่นที่ 1 และเขามีลางสังหรณ์สุดยยอด

"จะบ้ารึป่าว ถ้าโดนซุ่มโจมตีจะทำยังไงเล่า"จีบ่นๆถึงเรื่องของพรีโม่ 108 เรื่อง

"เอาน่าๆขอรับ"ผู้พิทักษ์พิรุทนาม อาซาริ อุเก็ตสึ พูดบ้าง

"อีกอย่างไม่ได้มีแค่พรีโม่กับจีแล้วก็ข้านะขอรับยังมีแรมโพ นัคเคิลอยู่ด้วยนะขอรับ"อุเก็ตสึพูดขึ้นทำลายความหัวเสียของ จี ไปก่อน

"ชิ..เออๆ..อลาวดี้ไม่อยู่เพราะไปทำภารกิจ..เดม่อนก็หายหัวไปไหนก็ไม่รู้..เราถึงต้องมาสำรรววจเองนี้ไงล่ะ"จีพูดอย่างหัวเสีย

"ว่าแต่ป่านี้แปลกๆนะ"แรมโพพูดบ้าง

"แปลกตรงไหนหหรอสุดขีด ก็เหมือนเดิมนะ"นัคเคิลพูดบ้าง

"แปลกเมื่อก่อนตอนข้ามาสำรวจข้าจำได้ว่าไม่มีหินก้อนใหญ่ขนาดนั้นนะ"แรมโพพูดพลางชี้ไปที่หินก้อนใหญ่ที่อยู่ตรงฝั่งซ้ายมือของพวกเขา

อุเก็ตสึจึงพูดบ้าง"จริงด้วยขอรับ ข้าจำได้ว่าไม่เคยมีต้นไม้ต้นใหญ่ขนาดนี้นะขอรับ"อุเก็ตสึพูดพร้อมจับต้นไม้ต้นหนึ่งที่ใหญ่มากๆ

"ข้าว่าที่นี้แปลกๆแล้วล่ะ ทุกคนระวังตัวไว้ให้ดีนะ"พรีโม่ออกคำสั่งบ้าง

แซ่ดๆ เสียงพุ้มไม้ขยับทำให้ทุกคนเตรียมอาวุธพร้อมสู้กับศัตรูที่อาจจะซุ่มโจมตีพวกเขาแต่พวกเขาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะคนที่ออกมานั้นมีบาดแผลเต็มตัวไปหมดและแผลที่ขาฉกรรจ์จนไม่น่ามองและไม่คิดว่าจะเดินได้ด้วย

ยามาโมโตะต้องตามคนมาช่วยเพราะเขาเป็นคนที่ตื่นคนแรกถึงแม้เรียวแรงจะไม่มีแม้ขาจะเเจ็บปวดมากเพียงใดแม้บาดแผลตามร่างกายจะฉกรรจ์มากเพียงใดแต่ด้วยความอยากช่วยเพื่อนตนถึงยอมเดินไปตามคนมาช่วยแถวนี้และได้เจอกับวองโกเล่รุ่นแรก

อุเก็ตสึที่เห็นยามาโมโตะก็เกิดความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดและเมื่อเขาเห็นว่ายามาโมโตะทำท่าจะล้มเขาก็ต้องไปช่วยพยุงก่อนที่คนตัวเล็กนี่จะล้มลงไปจริงๆบนใบหน้าของอุเก็ตสึแสดงความตกตลึงมาก

ยามาโมโตะที่รู้ว่ามีคนก็ได้ทำการชี้ไปที่ทิศทางที่ตนเดินมาและบอกว่า"ช่ว..ช่วย..ช่วย เพื่อน..ของ ผม..ด้วย"เมื่อเห็นดังนั้นอุเก็ตสึจึงหันไปหาพรีโม่ที่แสดงสีหนน้าตกตลึงไม่แพ้กัน

ก่อนที่พรีโม่จะตั้งสติกลับมาได้และสั่งการทันที"จีช่วยพาคนผู้นี้ไปรักษาที่ปราสาททีนะ"จีที่สีหน้าตกตลึงไม่แพ้กันได้สดุ้งก่อนจะรับคำสั่ง"อืม"

"ส่วนพวกที่เหลือไม่ต้องห่วงเราจะช่วยพวกเขาอย่างสุดคววามสามารถ"พรีโม่เอ่ยด้วยเสียงคล้ายกังวล

ยามาโมโตะที่ได้ยินดังนั้นก็สลบไปด้วยความเพลียและคิดว่าเพื่อนของเขามีทางรอดแล้

จากนั้นพรีโม่จึงได้ไปหาเพื่อนคนที่เหลือของเด็กคนนั้นคนที่มีแผลฉกรรจ์และต้องรีบรักษาด่วนคือเด็กชายหน้าคล้ายอลาวดี้แต่มีผมดำแบบเอเชียคนต่อมาคือเด็กหนุ่มหน้าคล้ายนัคเคิลแต่มีผมสีขาวมีปลาสเตอร์ปิดตรงจมูกคนต่อมาคือเด็กหนุ่มหน้าคล้ายจีแต่มีผมสีเงินยาวสวยที่โดนยิงตรงอกข้างขวาตอนนี้เลือดยังไม่หยุดไหลเลย

"จะว่าไปเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงนี้หน้าคล้ายพวกเราเลย แฮะ"พรีโม่พูดขึ้นก่อนสายตาจะสังเกตุไปยังเด็กชายหน้าคล้ายเขาแต่มีผมสีน้ำตาลดูเข้ากับใบหน้าน่ารักนั้นและไม่รู้เมื่อไหหร่ที่เขาเผลอจ้องเด็กชายคนนั้นนานมากจนเด็กชายเริ่มขยับตัวและพูดออกมาว่า"รีบอร์นอย่าทำแบบนั้น"น้ำตาของเด็กหนุ่มที่กำลังหลับหลังไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท

พรีโม่จึงได้สติและหันไปเช็คเด็กชายผมสีนน้ำตาลที่ดูท่าว่าจะบาดเจ็บเพียงน้อยนิดแต่ก็เจ็บหนักน่าดูมีแผลถลอกตามตัวแล้วก็ยังมีแผลใหญ่อีก3-4แผลแต่ก็ยังน้อยกว่าคนอื่นๆอยู่รู้ตัวอีกทีรถม้าของปราสาทก็มาพาตัวเด็กชายทั้งหลายไปซะแล้ว

ตอนนี้สึนะพักฟื้นอยู่ที่ห้องของพรีโม่หรือจีอ็อตโต้

"อืม"สึนะได้ครางเสียงแผวเบาออกมาและลืมตาตื่นขึ้นมาและเมื่อตนจำได้ว่าเกิดดอะไรขึ้นกับเจ้าตัวเจ้าตัวก็ลุกขึ้นนั่งในทัน

"โอ้ย"สึนะเอามือจับท้องในทันทีและก็ต้องนอนลงไปแทบจะทันทีและงอตัวทันทีด้วยความเจ็บแผล ร่างสูงที่ก้าวเข้ามาใหม่ได้ก้าวเท้าเร็วๆมาหา

"เจ็บตรงไหนบ้าง!!!? อย่าพึ่งรีบลุกนักสิ!!!?"พรีโม่บ่นร่างบางอย่างเป็นห่วงพร้อมพยุงตัวให้สึนะนั่งดีๆ

ฝ่ายวองโกเล่รุ่น 10 ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างได้มองบุคคลที่ช่วยเหลือตนเองแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเพราะคนที่ช่วยเขาไว้นั้นคือวองโกเล่รุ่น 1 ทำให้ร่างบางคิดว่าทำไมวองโกเล่พรีโม่ถีงมาอยู่ตรงหน้าเขาได้กันล่ะ

"เอ่อ..คุณ"ร่างบางถาามออกไปอย่างอึกอักในใจขอให้ไม่ใช่วองโกเล่รุ่นแรกเลย

วองโกเล่รุ่นแรกเข้าใจว่าสึนะอยากรู้ชื่อตนจึงตอบออกไปว่า"เราชื่อจีอ็อตโต้ เรากับเพื่อนเจอเจ้ากับเพื่อนที่ป่าททางตะวันตกจึงพากลับมารักษาที่นี้นะ"

สึนะที่ได้ยินชื่อแล้วแทบสลบไปอีกรอบอยากถามออกไปดังๆ'นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกัน(วะ)ครับเนี้ย!!!? ทำไมวองโกเล่พรีโม่ถึงมาอยู่ต่อหน้าเขาหรือว่าเขาย้อนเวลามายังยุคของงพรีโม่หรอ เหตุผลเดียวที่พอจะรับได้คือ..เขากำลังฝัน?

"เอ่อ คุณจีอ็อตโต้ครับนี้ปี ค.ศ อะไรครับ"สึนะถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ พรีโม่เลิกคิ้วเชิงสงสัยแต่ก็ยังตอบออกไปอยู่ดี

"นี้ปี 16××"

"เดี๋ยว..เจ้า"จีอ็อตโต้เข้าไปพยุงร่างบางทันทีที่เห็นร่างบางจะสลบอีกรอบอย่างรวดเร็ว

__ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __

สายัญสวัสทุกคนแอดเอง😊😊มาแค่นี้และบายยยย