คนรับใช้: “คุณหนูค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ 7โมงแล้วนะค่ะ”

คุณหนู: “อืมมมมมมมม อะไรกันเนี่ย เช้าเร็วจัง ขี้เกียจตื่นจังเลย”

คนรับใช้: “ตื่นเถอะค่ะคุณหนูลิสซี่, คุณมีนัดกับคุณชายแบรนดอนนะค่ะ”

2ชั่วโมงต่อมา...

ลิสซี่จังกำลังอยู่ในรถ

“เอียดดดดดด!(เสียงรถ)”

ลิสซี่: “อะไรกันเนี่ย”

ออกจากรถ

ลิสซี่: “ว้ายยยยยยยย My branbrowginny (branbrowginnyคือรถนะค่ะ) ลูกรักแม่ (สะกดผิดขออภัยด้วยนะค่ะ:) ) หื่อออออออออ (เสียงร้องให้)

“นี้คุณ, ลูกรักคุณไม่เป็นไรหรอกหนา แค่ถลอกนิดหน่อยเอง (เสียงผู้ชาย)

“นี้คุณ,รู้ไหมว่า…”

นางเอกมองหน้าผู้ชายที่สงเสียง

“O M G ทำไมคนๆนี้ถึงได้หล่อขนาดนี้ ผมสีเหลืองบรอนซ์ตาสีฟ้าสงามหน้าตาหล่อเหมือนพระเอกเกาหลี perfect ที่สุด เอ๊ะ! ไม่ได้เราจะแบบรักผู้ชายที่ชนลูกเราไม่ได้{ลูกของลิสซี่หมายถึงรถคันโปรดของเธอ} (คิดในใจ)”

“นี้คุณ, รู้ไหมว่ารถคันนี้ราคา8,500,000 เลยนะ ถ้าซ้อมและก่อนเสียไป300,000เลยนะ”

ผู้ชาย: “คุณแคร์ด้วยหรอ!”

“เอ๋?”

“ก่อน, ถ้าไม่ใช้คนรวยละก่อ… ก่อไม่มีเงินมาสีรถแพงขนาดนี้หรอก แค่ค่าซ้อมไม่ทำให้ขนขาคุณล่วงหรอก”

ลิสซี่: “นี้คุณ, ฉันไม่ได้แคร์อะไรเรื่องเงินหรอกนะ แต่คุณมาชนฉันแล้วไม่รับผิดชอบที่แหละ…”

บัตรATMต่อหน้าลิสซี่

“เอ๋? นี้มันอะไร”

ผู้ชาย: “ในนี้มี30,000,000บาท ไวเป็นค่าชนและซ้อมละกันถ้าที่เหลือ คุณจะใช้ก็ใช้เลยนะ ถ้าไม่พอก่อมาตามกระดาษนั้นนะ บายยยย”

นางเอกฉันงงเลย555

คนรับใช้: “คุณหนูค่ะ อิดฉันได้โทรบอกคุณแบรนดอนแล้วนะค่ะว่าคุณหญิงมีธุระอยู่”

ลิสซี่: “ดี, ออกไปได้แล้ว”

“ค่ะ”

มองไปตรงบัตร

อ่านใบ้กระดาษ

ชื่อ หวองจือ จี้ชิง อายุ 21ปี จบจากมหาวิทยาลัย เจี่ยวชี่ อยู่ในตระกูลหวองและเป็น นักธุรกิจอันดับ1ที่เด็กที่สุดในจีน. โทร 9*********. รหัสของATM-****

“หมอนี้บอกประวัติขนาดนี้เลยเหรอ ไม่กลัวเลยว่าฉันจะแหกขอมูลเลย, หึ ถ้านายไว้ใจฉันขนานนี้ ฉันก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ…”

เช้าวันต่อมา…

“โหหหหหหห นี้คือบ้านหรือคาลุหาด ใหญ่ชะมัด ฉันมาหาคุณหวองจือ, อะนี้”

คนรับใช้: “คุณหวองจือค่ะ มีผู้หญิงมาหาค่ะ”

“เดียวฉันไป”

“เธอมีอะไรอย่างงั้นหรอ เงินไม่พอใช้รึไง?”

ลิสซี่: “อะนี้, ฉันเอาคืน ฉันใช้เงินหมดแล้วมันไม่สำคัญกับฉันหรอก ไปละขอบคุณนะที่ให้เงิน บายยยยยย”

เช็ดดูในโทรศัพท์

หวองจือ: “เอ่! (ตกใจ) เหลือแค่1บาทงั้นหรอแม่นี้ซื่ออะไรไปบ่างในวันเดียวเนี่ย หึ เริมน่าสนใจแล้วสิ นานแล้วสิที่ไม่มีใครดูถูกฉัน (แอบหยิม) เอ๋ กระดาษงั้นหรอ”

ชื่อ อามาเนะ ลิสซี่ อายุ 20ปี่ จบจากมหาวิทยาลัยStar highly อยู่ในตระกูลลิสเป็นตระกูนที่รวยที่สุดในอันดับ2 มีพ่อเป็นธุรกิจอับดับ2ในอังกฤษ : )

“เอาคืนฉันงั้นหรอ เดียวเธอจะรู้เองว่าจะรับมือกับฉันยังไง”

“ ลาลาลาล้าาา กลับมาแล้วค่ะ”

คนรีบใช้: “กลับมาแล้วหรอค่ะคุณหนู, พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณดาวนิค่ะ ซื่อของให้แล้วหรอเจ้าค่ะ”

“รู้แล้วหนา อีกอย่างซื่อให้เรียบร้อย”

แนะนำตัวละครใหม่

ชื่อดาว อายุ20ปี จบจากมหาวิทยาลัยStar highly เป็นลูกคนรวยที่พ่อเป็นนักธุรกิจเกี่ยวกับกับน้ำหอมชื่อดังของจีน เป็นเพื่อนสนิทของลิสซี่

วันต่อ…

คนรับใช้: “ว้าวววววววว คนหนูสวยที่สุดเลยค่ะ”

“แน่นอนวันนี้เป็นวันเกิดของดาว ฉันก็ต้องแต่งตัวสวยอยู่แล้ว”

“จริงด้วยเจ้าค่ะ แต่ว่าไป…วันเกิดคุณดาวจัดตอนกลางคืนไม่ไช้หรอค่ะ แต่นอนนี้ยังเที่ยงอยู่เลย”

“อ๋อ, ฉันต้องรีบไปทำธุระนะ เมื่อครั้งที่แล้ว ยกเลิกกับแบรนดอนไป หาฉันไม่ไปตอนนี้ยังไงคุณพ่อกลับมาจะต้องให้ฉันพบกับเขาแน่… เอ้าละฉันไปแล้วนะวันนี้อยากจะกลับดึกหน่อยไม่ต้องทำDinner ให้ฉันนะ”

“ถ้าหมอนั้นไม่ได้ชนลูกรักของฉันละก่อน ฉันคงไม่ต้อนมานั่งรถตู้หรอก”

ที่ร้านอาหาร

“ลิสซี่อยู่นี้ ฉันคิดว่าเธอจะหลงทางแล้วซะอีก. ออกไปได้แล้ว(พูดกับบริกาด)”

“แล้วอาหารละ นายก็รู้ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบรอนาน”

“ฉันรู้นิสัยเธอดีหนา ฉันสังแล้วละ อีก2ถึง3นาทีก็มาเสริฟแล้วละ เธออยากสังอะไรก็สังเพิมเลยฉันเรียงเอง”

แนะนำตัวละครใหม่อีกแล้ยยย

ชื่อแบรนด์ดอน อายุ23ปี จบจากมหาวิทยาลัย Moon like เป็นลูกนักธุรกิจชื่อดังอับดับ6ของอังกฤษ และเป็นคู่มันของลิสซี่

คนเสริฟ: “อาหารมาแล้วครับ คุณผู้หญิงจะสั่งอะไรเพิ่มให้ครับ”

“ไม่ละเอาแค่นี้แหละ. ว่าแต่แบรนดอนนายรู้ใช้ไหมว่าฉันเกลียดมะเขือเทศ”

“อือ….คือว่า…”

“ยังไงก็ช่างเถอะ ฉันไม่อยากได้แฟนแบบนี้หรอกนะ”

“เดี่ยวนี้เธอจะไปไหน”

“พอดีฉันมีธุระนะ ไปก่อนนะ”

“เดียว…นี้เธอไม่ชอบที่ฉันไม่รู้ว่าเธอเกลียดมะเขือเทศหรอ งั้นฉันให้เด็กเสริฟเอาอันใหม่มาให้ก็ได้…เดียวลิสซี่… โถ่เอ่ย”

ที่งานวันเกิด

“มารับฉันหลังจบงานละ”

ดาว: “ลิสซี่ เธอมาแล้วหรอ ฉันคิดว่าเธอไม่มาแล้ว”

“วันนี้เป็นวันเกิดเธอ ฉันก็ต้องมาอยู่แล้ว แต่ติดธุระนิดหน่อยนะ”

“เอ๋ เกี่ยวกับคุณแบรนดอนหรอ”

“ใช่นะแค่เรื่อง…. เอ๋!!!”

หวองจือ: “ก็นึกว่าใครที่แท้ก็คุณหนูลิสซี่นี้เอง

“เอ๋ นี้คุณหวองจือกับลิสซี่รู้จักกันด้วยหรอ”

“แค่บังเอิญนะ (อะไรกันเนี่ยทำไมหมอนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้) แล้วนายมาทำอะไรที่นี้นะ”

“เอานี้เธอไม่รู้หรอ ฉันจำได้ว่าฉันบอกเธอแล้วไม่ใช้หรอว่าคุณหวองจือเป็นลูกค่ารายใหญ่ของบริษัท แล้วพ่อของฉันเชิญเขามางานเลี้ยงนะ”

“หรอ”

เสียงผู้หญิง: “หวองจือค่คคคคคคคคะ”

เสียงผู้หญิง: “หวองจือค่ะ ไม่คิดว่าคุณจะมางานนี้ด้วย”

ลิสซี่: “นี้ดาวใยนั้นใครอะ ทำตัวสนิดกับหมอนั้นจัง อยากจะอวก”

“อ๋อผู้หญิงคนนั้นก็คือ…”

แนะนำตัวละครใหม่

ชื่อหวานฉิ่งเป็นลูกคนรวยละดับแสนล้านจบมาจาก Bobo mindเป็นโรงเรียนชื่อดังในอังกฤษ

“อ๋อ อย่างนี้ นี้เอง”

หวานฉิ่ง: “ใยนั้นเป็นใครกันทำไมสวยจัง ไม่ได้แล้วสิถ้าคุณหวองจือหลงใยนั้นละก็… ไม่ได้ๆจะให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ ต้องรู้ประวัติของใยนั้นแล้วค่อยจัดการ(ความคิด). อือออออ สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าชื่ออะไรคะ?”

ลิสซี่: “ฉันไม่คุยกับคนแปลกหน้าหรอกนะ(เดินออกไป)”

“เอ๋(งง)”

ดาว: “อืออออ ออ ผู้หญิงคนนั้นชื่อลิสซี่ค่ะเป็นเพื่อนสนิดของฉันค่ะ แล้วก็เป็น…”

หวองจือ: “นี้เดียวก่อนสิ ลิสซี่”

“ตายจริงฉันไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาเรียกชื่อฉันนะ”

“แปลกหน้างั้นหรอ (เดินไปแล้วกระสิบ) แล้วที่เป็นใช้บัตรฉันจนหมดละใช่คนแปลกหน้าหรอ”

“เอะ หมอนี้ มีอะไรก็ว่ามา”

“มาคุยกับฉันหน่อยสิ (จงมือลิสซี้ไปที่อื่น)”

หวานฉิ่ง: “เอ๋ อะไรกันทำไมคุณหวองจือถึงได้สนิดกับใยนั้นละ แถมจงมือใยนั้ยไปด้วย ทำไมใยนั้นถึงมีสิดจับมือกับคุณหวองจือ ขนานเรายังไม่เคยจงมือกับเขาเลย ใยนั้นต้องกำจัดไปให้เร็ว(เดินออกไป)”

ดาว: “เอาคุณหวานฉิ่งตะไปไหนหรอค่ะ เอา อะไรกันเนี่ยทิ้งเราให้อยู่คนเดียว ใจร้าย”

ลิสซี่: “นี้นายมีอะไรเนี่ยปล่อยนะ มันเจ็บ”

(ปล่อยมือ)

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้าใช้บัตรของฉันจนหมด”

“ก็นายบอกเองไม่ใช้หรอ ฉันเลยไม่เกลงใจ…”

(หวองจือเดินเข้าใกล้ลิสซี่เดินจนติดกำแพง)

“เอ๋ นี้นายทำอะไรอะ”

“เธอรู้ไหมว่าฉันชอบผู้หญิงแบบเธอนะ”

(มองตากัน)

“เอ๋ ทำไมเขาได้… เอ๋ นี้นายจะทำให้ฉันหลงใหลงั้นหรอ ฉันไม่หลงนายหรอนะ”

“แต่เมื่อกี้เธอยังเคริมเลยนะ”

“จะบ้าหรอ ใครเคริมไม่สราบ(หน้าแดง)

หวานฉิ่ง: “คุณหวองจือค่ะ… เอ๋อะไรกันทำไมถึงได้ใกล้ชิดกันมาก”

“เอ๋ นี้นายออกไปนะ(ผลักออก)”

(จับมือ)

“เอ๋ นี้นายจะทำอะไรนะ”

“มีอะไรหรอหวางฉิ่ง”

“เอออออ คือว่า…”

คนรับใช้: “คุณลิสซี่ครับกระผมมารับแล้วครับ”

ลิสซี่: “(สะระมือออก) จำไวนะฉันไม่มีทางเขินหรือร้องให้ให้นายดูหรอก(วิ่งไปที่รถ)

“หึ เมื่อเธอก็เขินให้ฉันดูแล้วไม่ใช้หรอ(คิดในใจ)”

หวานฉิ่ง: “เออ จริงด้วยลืมไปว่าต้องมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะคะคุณหวองจือ(ฉันค่อยกัดการเธอทีหลังลิสซี่)”

(ในรถของลิสซี่)

“บ้าจริงเมื่อกี้เราเขินหรอเนี้ย ไม่ๆ เราต้องคิดว่าหมอนั้นไม่ได้มีสเหนสิ ไม่ๆๆๆ”

คนรับใช้: “คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“ออ! ไม่มีอะไรนะ”