"ในฐานะที่เจ้าโกรธเกลียดเหล่ามวลมนุษย์ที่ข้ารัก ข้าลงโทษเจ้าให้ลงไปเกิดใหม่เป็นมนุษย์เป็นเวลา 1,000ปี" คำสั่งของพระเจ้าในศาลสวรรค์ท่ามกลางเทวดาและภูติสวรรค์มากมาย

ลุกซ์ เทวดาผู้ถูกลงโทษยังคงเงียบไร้ข้อโต้แย้ง "รับคำบัญชาครับ"

ลุกซ์เดินมายังเส้นขอบฟ้า ดูเหมือนว่าเขานั้นจะยังคงไม่มีความรู้สึกผิดกับข้อกล่าวหาที่เขาได้รับเลยแม้แต่น้อย

มานูเอล เพื่อนสนิทของลุกซ์ได้อาสาพาลุกซ์ลงไปเกิดยังโลกมนุษย์ ทั้งสองมองหน้ากันแต่ไม่มีคำพูดอะไรทั้งนั้น ก่อนที่มานูเอลจะยื่นบางอย่างให้

"รับนี่ไว้สิ หากต้องการใช้ก็นึกถึงหน้าฉันไว้"

ลุกซ์มองด้วยสีหน้าที่ขยะแขยง "จะให้ฉันเอาขนสกปรกนี่ไปเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ ฉันไปเกิดใหม่จะจำได้หรือไงว่าหน้านายเป็นยังไง?"

มานูเอลทำสีหน้าที่แปลกใจเล็กน้อย "นั่นสินะ ก่อนจะจากไปฉันขออะไรนายอย่างสิ"

ลูกซ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ว่ามาสิ" เมื่อพูดจบ มานูเอลก็ได้ถีบลุกซ์ร่วงลงไปยังด้านล่าง พระเจ้าและเหล่าเทวดาต่างแสดงสีหน้าที่ตกใจอย่างชัดเจนเพราะลุกซ์นั้นยังไม่ได้ถูกดึงพลังคืนและยังไม่ได้ลบความทรงจำเลยแม้แต่น้อย

"มานูเอลลลล!!" พระเจ้าตะโกนออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์

"โทษทีครับพอดีลุกซ์มันบอกว่าขนปีกผมสกปรกเลยน่ามืดไปหน่อย"

พระเจ้าได้มายืนมองลุกซ์ล่วงลงไปจากฟ้า เขาดึงพลังคืนได้เพียงส่วนหนึ่งก่อนจะร่ายอะไรบางอย่างมันเป็นบทลงโทษที่แสนร้ายแรงที่ลุกซ์ไม่คาดคิด

"ในฐานะที่เจ้าโกรธเหล่ามนุษย์ข้าขอสาปให้เจ้าไม่สามารถแตะต้องเหล่ามนุษย์ได้"

ลุกซ์ที่ลงมาถึงยังเบื้องล่างก่อนที่คำสาปของพระเจ้านั้นจะลงมาที่ร่างกายของเขา ท่ามกลางพื้นที่เขียวขจี้ผู้คนมากมายในยุคดึกดำบรรพ์ได้จ้องมองเขาด้วยความสงสัยก่อนที่จะเริ่มขยับเข้ามาใกล้ตัวลุกซ์

"อย่ามาโดนตัวฉันพวกมนุษย์โสโครก" ลุกซ์ได้ใช้พลังหยุดเวลา หยุดเหล่ามนุษย์ที่จะมาถูกตัวเขาก่อนจะลบความทรงจำของทุกคนที่เห็นเขาทั้งหมด "จำไว้เลยตาแก่" ลุกซ์ได้มองขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับบ่นพระเจ้าเล็กน้อย ก่อนจะสยายปีกสีขาวที่แสนสวยงามและบนหายไป

สิ่งที่เขารู้สึกเสียดายนั้นคือพลังที่เขาถูกดึกปีจาก หกปีกที่แสนสง่าเหลือเพียงสองปีกเท่านั้น มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้กลับมาเกิดใหม่ที่มีพลังเพียงเล็กน้อย

ลุกซ์นั้นเป็นเทวดาที่อยู่เงียบ ๆ และไม่ค่อยสนใจเทวดาใดบนสวรรค์นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้กว่าที่พระเจ้าจะรู้ว่าลุกซ์เกลียดมนุษย์ที่พระเจ้าหลงรักก็ใช้เวลาหลายพันปี ลุกซ์ได้มายืนมองเมืองแห่งหนึ่งที่ดูสงบและเรียบง่าย

ตั้งแต่ที่เขาตกลงมาโดยมีพลังเขาก็ได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมหมดแล้ว การใช้เวลา 1,000ปี ในโลกมนุษย์นั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับเทวดาชั้นสูงสุดอย่างลุกซ์ แต่สิ่งเดียวที่เป็นปัญหาคือเขาไม่มีวันตายนั่นทำให้เขาต้องปรากฏตัวให้มนุษย์เห็นน้อยที่สุด

หลายร้อยปี ผ่านไป บนถนนที่แสนเรียบง่ายในย่านไวท์ชาเปล ประเทสอังกฤษ กรุงลอนดอน

"นายเองสินะที่ไล่ฆ่าเหล่าผู้หญิงดสเภณีพวกนี้" ลุกซ์จ้องมองชายคนหนึ่งในร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ดูเหมือนว่าการที่ลุกซ์ปรากฏขึ้นมาด้านหลังจะทำให้ชายชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดจะตกใจเป็นอย่างมาก "แจ๊ค? เรียกยังงี้สินะ?"

"แกเป็นใคร?"

"เพราะแบบนี้ไงถึงเกลียดมนุษย์" ลุกซ์พูดอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ก่อนจะหยุดเวลาทำให้แจ๊คที่กำลังพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาหยุดนิ่ง ลุกซ์ได้ร่ายอะไรบางอย่าง "นายจงลืมเรื่องราวทุกอย่างและจงจำอย่างเดียวว่านายคือทาสรับใช้ผู้ซื้อสัตย์ของฉัน" เมื่อลุกซ์พูดจบก็ได้ร่ายมนต์ทำให้ร่างกายของแจ๊คดูดีก่อนจะเรียกตำรวจ "ฆาตกรชัวอย่างแก ต้องมาเป็นทาสของฉัน"

ฆาตรกรที่สังหารโสเภณีทั้ง 4ศพได้เลือนลางหายไป ลุกซ์รู้สึกผิดเล็กน้อยดูเหมือนว่าเขานั้นจะไปยุ่งเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เข้าให้แล้วการหายไปของฆาตรแจ๊คนั้นทำให้ผู้คนสับสนเป็นอย่างมาก "ไม่คิดมาก่อนเลยว่ามันจะยุ่งยากขนาดนี้" ลุกซ์ถอนหายใจเล็กน้อยเพราะเขาเห็นอนาคตของแจ๊ค การที่แจ๊คกลับตัวจะทำให้เขากลายเป็นมหาเศรษฐีในอนาคตในอีกหลายร้อยปีนี่เป็นแผนของลุกซ์ แม้จะทำมาตลอดในหลายร้อยปีที่ผ่านมาแต่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งที่ยุ่งยากที่สุด

"แจ๊ค" ทันทีที่เสียงของลุกซ์ดังขึ้นแจ็คก็ได้เปิดประตูเข้ามาทันที

"ครับนายท่าน"

"เก็บของเตรียมตัว เราจะไปประเทศไทย"

หลายปีผ่านไป

แม้ประเทศไทยจะไม่ใช่ประเทศในความคิดของเขาแต่สิ่งที่เขาต้องการคือความสงบ ด้วยอำนาจเงินทำให้เขาจัดการเรื่องต่างๆได้อย่างง่ายดาย แจ็คได้เสียชีวิตแล้วและคนที่มารับใช้เขาต่อคือ จอร์จ ลูกของแจ็คนั่นเอง

ด้วยอำนาจสะกดจิตทำให้แจ็คนั่นรับใช้ลุกซ์อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

"วันนี้ท่านจะออกไปด้านนอกเหรอครับ?" จอร์จที่เห็นเจ้านายแต่งตัวในรอบหลายปีได้ถามขึ้น

"ก็แค่อยากไปสูดอากาศบ้าง ฉันรบแต่ในนี้มาหลายปีอย่างน้อยก่อนจจะกลับขึ้นไปก็ขอให้ฉันได้เชยชมโลกมนุษย์ที่แสนน่ารังเกีนขหน่อย" ลุกซ์พูดก่อนจะเปลี่ยนแปลงร่างกายที่เป็นชายวัยกลางคนกลายเป็นเด็กที่มีอายุราว ๆ 17-18ปี

ลุกซ์ได้ใส่แว่นดำเพราะการที่เขาได้สบตากับคนอื่นทำให้เขามองเห็นอนาคตของคนที่สบตาเขา ขณะที่ลุกซ์กำลังเดินอยู่นั้นเขาได้พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุพอๆกับเขาในร่างนี้กำลังโดนทำร้ายจากเพื่อนของเขา ลุกซ์ได้ถอดแว่นออกเพื่อที่จะมองห้ชัดเจนขึ้น ก่อนจะร่ายอะไรบางอย่างในใจทำให้เด็กเหล่านั้นหยุดทำร้ายและเดินจากไป

แม้จะไม่อชบมนุษย์แต่เขาเข้าใจดีว่าการทำร้ายคนไม่มีทางสู้นั้นเป็นอย่างไร "หัดสู้บ้างสิ" คำพูดของลุกซ์ทำให้ตัวลุกซ์ได้สบตาของเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่สิ่งที่เขาแปลกใจคือเขามองไม่เห็นอนาคตของเด็กผู้หญิงคนนี้

"ขอบคุณค่ะ" เธอปาดน้ำตาก่อนจะเดินจากไปแม้ลุกซ์อยากจะถามชื่อแต่เขาก็ไม่สามารถทำได้

"ทำไมมองไม่เห็นอนาคตของผู้คนนี้กันนะ?"

ลุกซ์ได้เดินตามผู้หญิงคนนั้นไปอย่างระมัดระวังด้วยความสงสัยที่ตัวเขามองไม่เห็นอนาคตของเด็กคนนี้ แม้จะคิดว่าพระเจ้ายึดพลังเขาไปแต่ดุเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะเมื่อสบตากับคนอื่นเขาก็เห็นอนาคตของคนอื่นได้ปกติ 'ฉันต้องลองอีกครั้ง ไม่มีทางที่มนุษย์คนไหนที่ฉันมองไม่เห็นอนาคต' ลุกซ์ได้หยุดเดินเพราะดูเหมือนว่าเด็กผู้หยฺงคนนี้นั้นจะมาถึงบ้านเขาแล้ว

บ้านไม้หลังเก่าที่ดูโทรมอย่างชัดเจน ลุกซ์มองดูเด็กผู้หญฺงที่ยืนเช็ดน้ำตาและหายใจเขาราวกับกำลังข่มอารมร์ เธอยืนอยู่นานก่อนจะเปิดประตูไม้เก่า ๆ เข้าไปด้านใน

ลุกซ์ใช้ดวงตาเขามองทะลุเข้าไปดูเหมือนว่าภายในบ้านจะมีหญิงสูงอายุอยู่ด้วย

"สวัสดีค่ะคุณยายหนูกลับมาแล้วค่ะ" เธอพูดดพร้อมกับยื่นถุงที่ด้านในมีข้าวและแกงให้

"ขอบใจมากนะลูน่า" คำพูดของยายทำให้ลุกซ์ได้รู้ชื่อของหญิงสาวที่เขาเดินตามานาน

ลุกซ์มองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง เพราะหากเขาถูกมนุษย์เดินชนแม้แต่เล็กน้อยร่างกายของเขาก็จะสลายไปทันที ทันใดนั้นลุกซ์ก็ได้หันไปเห็นป้ายประขายตึกที่อยู่ด้านหลังของเขา "30ล้านเหรอ ถูกว่าที่คิดนะ" ลุกซ์จับป้ายก่อนจะโทรไปหาจอร์จ "ฉันอยากซื้อตึกช่วยมาหาฉันที

ขณะที่ลุกซ์ยื่นรออยู่นั้นเขาก็ได้สังเกตลูน่าไปด้วย ดูเหมือนว่าเธอนั้นจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ตั้งใจเรียนทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษนั่นทำให้เขายิ่งอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงมองไม่เห็นอนาคตของเด็กคนนี้

เมื่อจอร์จมาถึงก็ได้โทรติดต่อและเรียกเจ้าของตึกมาทันที

"พอดีหัวหน้าผมอยากได้ตึกนี้น่ะครับ" การซื้อขายนั้นเรียบง่ายเพราะ ลุกซ์อยากซื้อตอนนี้จึงให้จอร์จยืนคุยกับเจ้าของตึกที่หน้าตึกนี้

"แต่ตึกนี้มีคนซื้อไว้แล้วนะครับ" เจ้าของตึกล่าว

"50ล้าน" ลุกซ์พูดพร้อมกับจ้องมองเจ้าของตึกอย่างไม่สบอารมณ์ "ฉันจ่ายตึกนี้ 40ล้าน อีก10ล้าน ฉันให้เป็นค่ายกเลิกสัญญากับคนที่ซื้อตึกนี้" เจ้าของตึกตาค้างกับราคาที่เขาได้รับ "อะไรน้อยไปเหรอ? พวกมนุษย์โลภมาก นั้น60.."

ไม่ทันที่ลุกซ์จะพูดจบจอร์จก็ได้พูดขึ้นมาก่อน "ไม่เป็นไรครับท่านมนุษย์คนนี้แค่อึ้งเพียงเท่านั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกระผมเอง" จอร์จนั้นต้องการที่จะรักษาผลประโยชน์ของลุกซ์จึงห้ามไว้ เพราะเขาเห็นว่าราคาที่ลุกซ์เสนอให้นั้นสูงสุดแล้ว

"ฉันฝากด้วยนะจอร์จ" แม้ลุกซ์อยากจะตบไหล่ของจอร์จเพื่อขอบคุณแต่เขาทำได้เพียงพูดขอบคุณเท่านั้น ลุกซืได้หันไปหาเจ้าของตึก "เปิดประตูที"

"คะ.ครับ" เจ้าของตึกพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด

การซื้อตึกนั้นเป็นเรื่องง่ายดายเพียงใช้เวลาไม่กี่นาทีลุกซ์ก็ได้ตึกนี้มาครอง

"นายท่านกลับบ้านดีกว่าไหมครับ นี่ตี2แล้ว" จอร์จพูดขึ้นจากด้านหลังเมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาจ้องมองบ้านไม้ด้้านล่างเป็นเวลานาน "หรือจะให้ผมลงไปติดต่อขอซื้อบ้านไม้หลังนั้นดีครับ"

ลุกซ์ขยี้ตาเล็กน้อย "ไม่เป็นไรฉันแค่เผลินไปหน่อยน่ะ" ลุกซ์ยิ้มก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง "พรุ่งนี้ฉันฝากนายทำความสะอาดและจัดของเขาที่นั่นทีนะ จัดตามใจนายได้เลย ฉันอยากพักอยู่ที่นั่นสักพัก"

"ครับนายท่าน" รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้เป็นนายทำให้จอร์จรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเพราะตั้งแต่โตมาเขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มเลยสักครั้ง

วันรุ้งขึ้นหลังจากที่ลุกซ์แต่งตัวเสร็จเขาได้ใช้พลังวิเศษของเขาเปิดพระตูจากที่บ้านมายังตึกที่เขาพึ่งซื้อใหม่ทันที เมื่อเปิดมาถึงเขาก็พบว่ามีคนหลายคนกำลังจัดของกันอยู่และมองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่ตกใจป่นสงสัย "ลืมไปเลยว่ามันไม่ปกติของมนุษย์" ลุกซ์ได้หยุดเวลา ก่อนจะเดินมายังกลางห้อง "พวกนายจงลืมเรื่องเมื่อกี้ทั้งหมดและจำว่าฉันพึ่งมาโดยรถส่วนตัว" เพียงลุกซ์ดีดนิ้วพนักงานขนของได้ทำงานต่ออย่างไม่มีใครสงสัย

ลุกซ์ได้มานั่งที่หน้าต่างที่เขานั่งเมื่อวานแต่เมื่อมองทะลุลงไปยังตัวบ้านเขากลับไปพบลูน่าเด็กที่เขาเจอ ลุกซ์ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว 'วันนี้วันพุธงั้นเหรอ?' ทันใดนั้นลุกซ์ก็นึกออกขึ้นมา 'ในโลกมนุษย์มีสิ่งที่โรงเรียนสินะ' ลุกซ์นึกย้อนกลับไปเล็กน้อยตอนที่เขาเจอกับลูน่าที่กำลังโดนเพื่อนแลกง้ดูเหมือนว่าลูน่านั้นจะเป็นนักเรียนอยู่

"จอร์จ ฉันอยากเรียน" เพียงแค่โทรหาจอร์จก็มาขี่รถมารับลุกซ์ทันที

"ผมได้จัดเตรียมโรงเรียนที่ดีที่สุดให้ท่านเรียบร้อยครับ"

"ไม่ ฉันอยากเรียนโรงเรียนนั้น" ลุกซ์ที่ไม่รู้จักชื่อโรงเรียนของลูน่าจึงได้ชี้ไปหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดนักเรียนเหมือนกับลูน่าที่ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนี้นั้นจะโดดเรียนออกมาเที่ยวกับแฟนของเธอ

"แต่ท่านครับ"

"ไม่มีแต่จอร์จอย่าลืมว่าคำสั่งของฉันคือที่สุด"

จอร์จนิ่งเงียบก่อนจะยกหูโทรศัพท์และเดินออกไปคุยเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับมาหาลุกซ์ "เรียบร้อยครับท่าน"

ลุกซ์ยกนิ้งพร้อมกับยิ้มให้กับจอร์จ "ให้มันได้อย่างนี้จอร์จ ว่าแต่โรงเรียนชื่ออะไรนะ"

"โรงเรียนวัดนกครับ" จอร์จพูดด้วยร้ำเสียงที่เรียบง่าย

"ฉันขอชื่อโรงเรียนอีกที" ลุกซ์อึ้งเล็กน้อยก่อนจะยื่นหูขยับเข้าไปเล็กน้อย

"ท่านฟังไม่ผิดครับ โรงเรียนวัดนก และผู้อำนวยการบอกว่าท่านสามารถข้าเรียนได้เลย"

ลุกซ์ถอนหายใจออกมาดูเหมือนว่าโรงเรียนที่ลูน่าเรียนนั้นจะเกินกว่าสิ่งที่เขาคิดไปเยอะมาก ลุกซ์นั่งอยู่บนรถที่จอร์จกำลังขับไปส่งเขาที่โรงเรียนวัดนก

"ช่างเป็นเวลาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นท่านยิ้มครับ" คำพูดของจอร์จทำให้ลุกซ์นั้นรู้สึกตัว

"นั่นสินะ เรื่องแบบนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันคืออะไร" ลุกซ์พูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย

"คงจะเป็นเพราะท่านจกหลุกรักมั้งครับ" จอร์จพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข

เมื่อมาถึงลุกซ์ได้ก้าวเท้าลงจากรถลีมูซีนสีดำอย่างงดงามทุกสายตาจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่สนใจป่นตกใจ

"ไปก่อนนะขอร์จ" ลุกซ์ได้ยกมือไล่จอร์จไป

"แต่ท่านยังไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนนะครับ อาจจะทำให้คนอื่นสงสัยได้ เข้ามาเปลี่ยนด้านในก่อนเถอะครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว"

"นั่นสินะ ฉันเองก็ขี้เกียจไล่ลบความทรงจำสะด้วยสิถ้าเปลี่ยนตอนนี้" ลุกซ์ได้เข้าไปในรถ ก่อนะจะร่ายอะไรบางอย่างทันใดนั้นชุดนักเรียนที่วางอยู่ก็ได้เปลี่ยนกับชุดที่ลุกว์ใส่อยู่ทันที

"ผมได้บอกกับผู้อำนวยการแล้วครับว่าท่านต้องการเรียนเดี่ยว เนื่องจากท่านไม่สามารถถูกตัวมนุษย์ได้"

ลุกซ์ถอนหายใจเล็กน้อย "ไม่เอาน่าจอร์จฉันจะเรียนรวม ฉันระวังตัวเองดีอยู่แล้ว"

"ครับนายท่าน"

"นายไปได้แล้ว" ลุกซ์ดึงคอเสื้อของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียน ทุกสายตาจ้องมองมาที่ลุกว์แต่ลุกซ์เลือกที่จะไม่สนใจ แต่เขากลับกวาดตาหาคนที่เขาต้องการและไม่นานเขาก็เจอ

และดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่เขาคิดไม่ว่าจะสบตากับลูน่านานขนาดไหน เขาก็มองไม่เห็นอนาคตของเธอเลยแม้แต่น้อย 'ผู้หญิงคนนี้พิเศษ'

ภายในห้องเรียนดูเหมือนว่าทุกสายตาจะจับจ้องมาที่ลุกซ์ ชายที่ใบหน้าราวกับหลุดออกมาจากนิยาย แต่สิ่งที่ทำให้นักเรียนคนอื่นแปลกใจนั่นคือลุซ์มองไปที่ลูน่าเพียงอย่างเดียว

นั่นทำให้เมย์ที่ไม่ชอบลูน่าเป็นทุนเดิมยิ่งไม่ชอบเข้าไปอีก

เสียงตบหน้าลูน่าดังขึ้นเมื่อเวลาพักได้เริ่มขึ้นลูน่ากำหมัดด้วยโกรธแต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้

”ยัยนั่นทำอะไรน่ะ ตบหน้าลูน่าทำไม?!” ลุกซ์กำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ

ก่อนจะมีเสียงชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะพูดขึ้น “อย่าไปยุ่งดีกว่านะ ยัยนั่นที่นายพูดน่ะคือเมย์ลูกของสส.ที่มีอำนาจน่ะ และอีกอย่างลูน่าคงโดนจนชินแล้วล่ะ” เพื่อนร่วมโต๊ะเมื่อพูดจบก็ได้ก้มลงและทำเป็นไม่เห็น

คำพูดทีีแสนจะธรรมดาทำให้ลุกซ์ไม่พอใจอย่างชัดเจน

“หยุดทำร้ายลูน่าสักที!” ลุซ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น คนอื่นภายในห้องที่ต่างไม่อยากมีปัญหาจึงแยกย้ายกันไปพัก

เมย์หัวเราะในลำคอเล็กน้อย “นึกไม่ถึงเลยว่าเด็กใหม่จะออกตัวปกป้องตัวเชื้อโรคพันธุ์นี้” เมย์พูดพร้อมกับบ้วนน้ำลายลงบนหัวของลูน่า

”ทำแบบนี้ทำไม?” เวงตาของลุกซ์แข็งด้วยความโกรธถึงขึดสุด

“มันเป็นทาสฉัน ฉันจะทำยังไงกับทันก็ได้” เมย์ตบหน้าลูน่าอีกครั้ง

“ฉันเห็นว่าเธอเป็นเด็กขอโทษลูน่าสะ แล้วฉันจะให้อภัย” ลุกซ์แม้จะโกรธแต่เขาก็เลือกวิธีที่สันติและเรียบง่ายที่สุด

เมย์ได้ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสุดเสียง ก่อนที่พี่ชายอย่างมายจะเดินเข้ามาดู

“แกหัวเราะอะไรยัยน้องบ้า” มายพี่ชายของเมย์ได้ถามขึ้นพร้อมกับมองไปที่ลุกซ์ที่ยืนมองหน้ามายด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

“ก็ไอ้บ้านั่นบอกให้ฉันขอโทษยัยลูน่า ถึงจะให้อภัยนี่สิฉันเลยขำ”

มายมองไปที่หน้าลูน่า “จะว่าไปทาสแกคนนี้ก็รับใช้แกมานานแล้วนี่หว่า หน้าแบบนี้เอาไปขายคงได้ราคาดีแน่นอน” มายพูดพร้อมกับลูบไปที่ใบหน้าของลูน่า

“พวกมนุษย์มันเป็นแบบนี้ไงฉันถึงไม่ชอบ” คำพูดของลุกซ์ทำให้มายเดินมาเผชิญหน้า

“แล้วมันยังไง?” มายเดินวนรอบตัวลุกซ์ “ไอ้นี่ดูหน่วยก้านดีนิสนใจมาเป็นลูกน้องฉันไหมละ ฉันจะยกยัยนั่นให้ฟรีเลยนะถ้าเป็นคนของฉัน”

ลุกซ์กำหมัดแน่น “สงสัยพระเจ้าจะเลือกรักผิดที่สินะ” ลุกซ์ได้ต่อยไปที่หน้าของมายจนมายล้มลงไป

‘เมื่อกี้หมัดมันไม่ถึงตัวฉัน? แต่ทำไมฉันถึงเลือดออกว่ะ?!’ มายทบทวนภายในใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเขามั่นใจว่าไม่โดนหมัดนั่นด้วยซ้ำ มายลุกขึ้นด้วยอาการสั่นกลัวก่อนจะเรียกให้ลูกน้องเข้ามา

“กระทืบมัน!” มายสั่งให้ลูกน้องหลายสิบคนรุมลุกซ์แต่นั่นก็ไม่เป็นผล ลุกซ์ทำเพียงแค่หลบหมัดของลูกน้องมายก็ได้ต่อยกันเองและล้อมกันไปทีละคน

“พวกแกบอกว่าพ่อเป็นสส.สินะ” ลุกซ์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาจอร์จ “นายปลดสส.ได้สินะ”

“สบายมากครับนายท่าน ว่าแต่สส.ท่านไหนครับผมกำลังประชุมอยู่พอดี” จอร์จถามผ่านสายโทรศัพท์

“พ่อแกชื่ออะไรเด็กเวร” ลูกใช้ไม้กวาดฟาดไปที่ขาของมาย แต่มายก็ไม่ยอมพูดเมื่อมองไปที่เมย์ก็ดูเหมือนว่าเธอเองก็ไม่มีท่าทีที่จะพูดเช่นกัน “น่ารำคาญ” ลุกซ์สบถก่อนจะพูดกับจอร์จผ่านโทรศัพท์ “มีลูกสองคนผู้หญิงกับผู้ชาย เรียนโรงเรียนนี้พามาคุยกับฉันหน่อย”

“ครับนายท่าน” จอร์จใช้เวลาไม่ถึงนาทีพ่อของเด็กทั้งสองก็ได้มารับสายต่อจากจอร์จ

“แกสินะพ่อของเด็กทั้งสอง สส.ตำแหน่งที่นายได้รับมันคงจะสูงเกินไปสินะเลยทำให้นายไม่มีเวลาสอนลูกนายให้ดีได้เนี่ย ต่อไปไม่ต้องมาประชุมเอาเวลาไปสอนลูกให้ดีขึ้น และถ้าฉันยังเห็นว่าแกยังอบรมลูกไม่ได้ดีพอ เตรียมเป็นคนขายข้าวเหนียวไก้ได้เลย” เมื่อพูดจบลุกซ์ก็ได้วางสายไป

หลังจากนั้นไม่นานพ่อของเมย์และมายก็ได้ตรงมาที่โรงเรียนและรับเมย์และมายกลับบ้านไป

เลิกเรียนลุกซ์ก็ได้เดินตามลูน่าไป “บ้านนายกลับทางนี้เหรอ?” ลูน่าหยุดอย่างกระทันหันทำให้ลุกซ์ที่เหม่ออยู่เกือบเดินชน

“อะไรนะ?” ลุกซ์ถามย้ำ

“บ้านนายไปทางเดียวกับฉันเหรอ?”

ลุกซ์ยิ้มก่อนจะพยักหน้า ทันใดนั้นจอร์จก็ได้จับรถสาจิดก่อนจะลงมาเปิดประตูรถให้ลุกซ์

“เชิญครับนายท่าน”

ลุกซ์เดินเข้าไปในรถด้วยความเคยชินก่อนจะมองไปทางลูน่า “เธอเองก็ขึ้นมาสิ”

แม้ตอนแรกลูน่าจะปฏิเสธแต่ด้วยท่าทีของจอร์จและแววตาที่ดุไม่เป็นอันตรายของลุกซ์ทำให้ลูน่าเชื่อใจและขึ้นรถ

ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในรถลุกซ์สังเกตเห็นลูน่าที่ระวังอยู่ตลอดเวลาจึงบอกให้จอร์จจอดรถ “ต่อไปนี้ฉันกับลูน่าจะเดินกลับบ้านนายไม่ต้องมารับนะ”

“รับทราบครับนายท่าน”

“ไปกันเถอะ” ลุกซ์ได้ก้มหยิบไม้ขนาดพอดีมือขึ้นมาก่อนจะยื่นไปหาลูน่า “ฉันอยากจับมืออยู่หรอกระแต่ช่วงนี้มันโควิดจับไม้แทนจับมือไปก่อนละกัน”

ลูน่ายิ้มกว้างให้กับความแปลกของลุกซ์แต่เขาก็ยอมทำลูน่าจับไม้อีกด้านไว้แน่นก่อนที่ทั้งสองจะเดินกลับบ้านพร้อมกัน

ลุกซ์เริ่มมีความสุขมากขึ้นนี่คือมนุษย์คนแรกที่เทพอย่างลุกซ์รู้สึกชอบและเริ่มมีความรัก

ทันใดนั้นสายฝนก็เริ่มตกอย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้ลุกซ์และลูน่าต้องเข้าไปหลบที่ป้านรถเมย์ เมื่อลุกซ์มองไปฝั่งตรงข้ามเขาก็ได้พบกับชายใส่สูทสีดำคนหนึ่งยื่นกางร่มพร้อมกับจ้องมาที่ลูน่าด้วยสายที่เย็นยะเยือก

เมื่อลุกซ์มองไปที่ลูน่าก็พบว่าเธอนั้นไม่รู้สึกชายที่ยืนจ้องเขาอยู่มันทำให้ลุกซ์ยิ่งแน่ใจ

“ยมทูต” คำพูดของลุกซ์ทำให้ลูน่ามองลุกซ์ด้วยสีหน้าที่แปลกใจ

ทันใดนั้นเวลารอบตัวก็ได้หยุดนิ่ง เม็ดฝนที่ตกลงมาหยุดลงราวกับคลิปที่โดนกดหยุดมีเพียงลุกซ์และชายถือร่มเท่านั้นที่จ้องหน้ากัน