"อีกแล้ว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่นายตื่น ขึ้นมานายกลับจำอะไรไม่ได้สักอย่าง เพราะอะไรทำไมนายถึงทำแบบนี้ ฮึก..ฮึก" ซีพูดขึ้นด้วยคับแค้นใจและอารมณ์ในหลายๆด้านที่ทำให้เค้าเศร้าเสียใจเป็นที่สุด
สิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตของคนเราคือการที่คนที่เรารักจำความอะไรไม่ได้ การจำความอะไรไม่ได้ในที่นี้คือ...การที่เรามีความสุขจนหามิได้กับคนที่เรารัก แต่เวลาผ่านไปคนที่เรารักกลับจำไม่ได้ นั้นเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตของซีแล้ว
"ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย ฮึก
ฮึก" ซีพูดพร้อมน้ำที่ไหลหลั่งออกจากดวงตาที่ใสสว่างนั้น
"นี้นายร้องไห้ทำไมหรอ" ชิเอลพูดขึ้นด้วยความส่งสัย
"ป่าว ไม่มีอะไร" ชายหนุ่มพูดตอบ
"จริงหรอ"
"จริงสิ" ซีตอบทั้งน้ำตาที่ไหลลิน
"ว่าแต่นายคือใครอ่ะ" เด็กชายถามด้วยความอยากรู้
"ฉันคือแฟนนาย ฉันชื่อซี ส่วนนายชื่อชินเอล"ซีพูดตอบ
"ฉันชื่อ..ชิเอลหรอ" ชิเอลใช้นิ้วเรียวเล็กชี้ที่หน้าของตัวเอง
"ใช่..นายชื่อชิเอล" ซีได้ไขข้อข้องใจให้กลับชิเอล
"นายคือแฟนฉัน"เด็กหนุ่มได้ถามอีกครั้ง
"ใช่..นายคือแฟนฉัน" ซีตอบ
"หิวแล้วอ่ะ"ชิเอลพูดพร้อมกับเสียงท้องร้อง
"ป่ะ เดี๋ยวฉันพาออกไปกินของอร่อย" ซีตอบพร้อมกัยยกยิ้ม
"ไปๆ" ชิเอลพูดด้วยความตื่นเต้น
เวลาผ่านไปไม่นานเด็กหนุ่มทั้งสองเก๋ได้พากันเดินออกจสกเพื่อไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ร้านอาหารร้านนั้นขึ้นชื่อว่าเป็นร้านอาหารที่อร่อยที่สุดในระแลกบ้านของซี
"นี้ไงมาถึงแล้ว" ซีพูดขึ้นด้วยความดีใจ
"ป้ายอาหารหน้ากินจัง"ชิเอลพูดด้วยความหิวโหย
"นายคงไม่กินป้ายร้านหรอกใช่ไม" ซีพูดขึ้นก่อนจะขำในลำคอ
"ใครมันจะไปกินป้ายร้านอาหารกันล่ะ" ชิเอลพูดก่อนที่จะใช้มือของตนตีแขนของอีกฝ่าย
"โอ๊ย!ฉันเจ็บน่ะ 555" ซีได้รับวิ่งเข้าไปในร้าน
"นี้นาย!!" ชิเอลได้วิ่งตามอีกร้ายเข้าไปในร้าน
เด็กหนุ่มทั้งสองมีความสุขกับวันนี้เป็นอย่างมาก จนทำให้ซีไม่อยากให้ความสุขนี้จางหายไปจากความสงจำของอีกฝ่าย เพราะความสุขนี้กำลังจะจางหายไปในความเงียบสงบในยามค่ำคืน
"เวลาผ่านไปเร็วจัง ความสุขในวันนี้นายคงลืมอีกแล้วสิเอาเป็นวันพรุ่งนี้ฉันจะมาแนะนำตัวกับนายอีกน่ะ แล้วก็จะพานายไปหาคุณหมอเพื่อนายอาจจะกลับมาจำได้เหมือนเก่า" ซีพูดขึ้นก่อนที่จะปล่อยให้เด็กหนุ่มอยู่เพียงลำพังในความเงียบสงบ
แสงจันทร์สาดส่องและแล้วความสงจำของเด็กหนุ่มก็ได้ลืมเลือนไปหลังจากที่เขากำลังหลับไหลอยู่ในห้วงฝัน
"ฉันอยากให้นายกลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากให้นาย กลับมาจำความสุขที่พวกเราได้สร้างร่วมกัน"
ซีพูดทั้งน้ำตา
จากแสงจันทร์ที่สาดส่องยามเที่ยงคืนตอนนี้กลายเป็นแสงอรุณในยามเช้า
"อรุณสวัสดิ์ชิเอล"
"นายคือใคร?"
"ฉันคือแฟนนายไงซีอ่ะ"
"ฉันไม่เชื่อ แล้วฉันชื่อชิเอลจริงหรอ?"
"จริงสินายรีบไปอาบน้ำก่อนเถอะ"
"...อือ"
บทสนทนาในตอนเช้าของผมกับชิเอลเป็นแบบนี้มาโดยตลอดตั้งแต่ที่เขาได้เกิดอุบัตติเหตุครั่งนั้น ทำให้เขาได้เป็นแบบนี้ นั้นจึงทำให้ผมต้องเศร้าอยู่อยางนี้มาโดยตลอด
"นี้นายอาบน้ำเสร็จรึยัง" เด็กชายถามด้วยความสงสัย
"เสร็จแล้ว! แต่งตัวแป๊ปนึง" เด็กชายตะโกนตอบ
"วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึป่าว?"
"ไม่ล่ะ"
"งั้นวันนี้กินผัดกระเพราของโปรดนายแล้วกัน"
"ของโปรดฉันหรอ?"
"ใช่"
เด็กชายทั้งสองคนจึงสาวเท้าออกจากบ้านของพวกเขาเพื่อที่จะได้ไปซื้อผัดกระเพรา
"ร้านนี้อร่อยจริงๆใช่มั้ย?" ชิเอลถามด้วยความคาใจ
"อร่อยสิ ฉันพานายมากินบ่อยจะตาย"
"วันนี้รับอะไรดีจ๊ะ" ป้าเจ้าของร้านถาม
"เหมือนเดิมครับป้า" ซีตอบเหมือนที่เคยตอบในหลายครั้ง
"กินเหมือนเดิมไม่เบื่อหรอ"ป้าเจ้าของร้านถามอีกครั้ง
"ไม่เบื่อครับ"
"งั้นไปนั่งรอที่โต๊ะได้เลยจ๊ะ"
"ครับ"
หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็ได้จ่ายเงินและได้เดินออกจากร้านไป
"อร่อยมั้ย?"
"อร่อยมาก"
หลังจากที่เด็กชายได้ยินคำตอบของอีกฝ่ายจึงยกยิ้มขึ้น
"นายจะพาฉันไปไหน"
"พาไปหาหมอ"
"ไปทำไม?"
"หมอนัดไป"
"อ๋อ"
หน้าห้องพยาบาลได้มีคุณพยาบาลยืนอยู่ได้เรียกพวกเขาเข้าไปข้างในห้อง
"อาการคนไข้เป็นอย่างไงบ้างครับ"
"อาการไม่ดีขึ้นเลยครับหมอ ในทุกๆครั่งเขาตื่นขึ้นมาก็จะจำอะไรไมาเลยสักครั่ง"
"หมอว่าคุณต้องลองพาคนไข้ไปที่ ที่คุณกับเขาเคยไปด้วยกันและเป็นที่ ที่พวกคุณมีความสุขที่สุด"
"ได้ครับหมอ"
"แต่ต้องพาไปบ่อยๆนะครับ"
"ครับหมอ ขอบคุณมากน่ะครับคุณหมอ"
"ครับ..."
หลังจากนั้นเด็กชายทั้งสองคนได้เดินออกจากห้องไป
"อะไรกัน ที่นายพูดกับหมอหมายถึงใคร?"
"หมายถึงนายนั้นแหละ"
"ห๊ะ หมายถึงฉัน"
"ใช่"
เด็กชายทั้งสองคนได้ขับรถกลับ บ้านด้วยบรรยากาศอึมครึมไม่มีใครพูดจาซค้วกันและกันตลอดทาง
พอถึงบ้านก็ต่างคนต่างอยู่
ในเวลานี้ผมรู้สึกไม่อยากพูดจากลับใครแม้กระทั่งกับชิเอลก็ตามเพราะผมคิดว่าชิเอลคงต้องใช้สมาธิในการนั่งคิดไตร่ตรองเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น
เวลานี้จากความรู้สึกที่มีความสุขกลับเศร้าหมองลง เกินจะห้ามความรู้สึกได้ เหมือนกับแสงของจันทรายามเที่ยงคืน
หลังจากกลับจากการไปหาหมออยู่ดีๆก็มีเสียงอ่อนหนุ่มของชิเอลถามขึ้นไม่หยุดหย่อน หลังจากเขาได้รับรู้ความจริงเขาจึงบอกกับผมว่า "นายคงเสียใจมากเลยสิน่ะ ที่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ขอโทษที่จำไม่ได้น่ะ... "
นั้นเป็นคำพูดที่ทำให้ผมยิ้มได้อีกครั้ง ถึงแม้ว่าคืนนี้เขาจะจำอะไรไม่ได้สักอย่างก็ตาม อย่างน้อยห้องมึดๆนี้ก็มีแสงสว่างอีกครั้ง
ทุกคำพูดของชิเอลทำให้ผมรู้สึกดีมากเลยครับ มันเหมือนครั้งที่เราได้เจอกัน ตอนนั้นผมเศร้าและท้อแท้กับชีวิต อยู่ดีๆก็มีคนแปลกหน้าเดินเข้ามาให้กำลังใจผม คนๆนั้นก็คือชิเอล หลังจากนั้นผมและชิเอลก็ได้ติดต่อกัน ความสัมพันธ์ของผมและชิเอลก็เริ่มพัฒนาจากคนแปลกหน้ามาเป็นเพื่อน จากเพื่อนก็กลายเป็นคนรัก มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วตอนในตอนนั้น แต่... อยู่มาวันหนึ่งชิเอลก็กลับจำความไม่ได้แม้แต่น้อย
ผมได้พาชิเอลไปหาหมอแต่หมอวินิจฉัยว่าชิเอลเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาได้ นั้นเป็นคำพูดที่ทำให้ผมกลับมาเศร้าอีกครั้ง แต่พอได้เห็นลอยยิ้มของชิเอลก็ทำให้ผมมีความสุขอีกครั้ง แต่ก็เป็นความสุขชั่วครู่เท่านั้น ความรู้สึกในตอนนี้นมันมากเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้ เช่นเดียวกับความรู้สึกในตอนนี้
" เออ... ตอนนี้ฉันหิวแล้วมีอะไรให้กินบ้างอ่ะ " เด็กชายพูดด้วยความคร้องใจ พร้อมกับเสียงที่ดัวออกมาจากท้องของชายหนุ่ม
" มีสิ " เด็กชายเอิ่ยขค้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
" รีบไปเอาสิฉันหิว "
" ครับๆ "
ผ่านไปไม่กี่นาทีเด็กหนุ่มก็ก้าวเท้ามาถึงห้องนั่งเล่นพร้อมกับมีของที่อยู่ในมือมากมาย ของในมือก็คือ...อาหารนั้นเอง!!! อาหารน่ากินทั้งเลยใช่ไมล่ะ เพราะเขาเป็นคนทำเองกับมือ
" อาหารน่ากินทั้งนั้นเลย "
" ฉันทำเองมันก็ต้องน่ากินเป็นธรรมดา "
"ฉันกินแล้วจะตายไม "
" ไม่ตายหรอก เชื่อฉันสิ "
" ก็...ได้... "
เด็กชายยกยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะใช่ช้อนตักอาหารบนจานเข้าปาก
เวลาผ่านไปไม่นานก็มีเสียง เสียงนึงดังขึ้น
" อร่อยจริงไปด้วย นายหน้าจะมีพรสวรรค์ในด้านการทำอาหารน่ะเนี่ย!! "
" จริงหรอ "
"จริงสิ ฉันแนะนำให้นายเปิดร้านอาหาร ถ้านายเปิดคงมีแต่คนรู้จักกลายเป็นเศรษฐีแน่นอน "
" หวั่งว่ามันจะเป็นแบบนั้น "
เวลาแห่งความสุขได้จบลงอีกครั้ง หลังจากที่ชิเอลได้หลับไป ถึงแม้มันจะเป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้วก็ตามแต่มันก็ทำให้ผมเศร้าอยู่เหมือนเดิม ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ยังคงเศร้าอยู่แบบนี้ มีคนบอกผมมาว่าเราต้องใช้เวลาในการเยียวยาหัวใจ แต่มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนผมถึงจะหายเศร้า ก็อย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่ตอนต้นว่า " สิ่งที่ทำให้ผมเศร้าที่สุดคือการที่คนรักจำความไม่ได้ "
ตอนนี้มีเพียงเสียงของลมที่พัดพาความหนาวเย็น และแสงจันทร์ที่นำพาความเศร้าเสียใจ
ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็จะค่อยดูแลชิเอลแบบนี้ตลอดไป ต่อให้ลิเอลจะจำความไม่ได้ก็ตามผมสัญญา....
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
