...ณ  โรงเรียนร้างแห่งหนึ่ง...

..."อืมที่ตรงนี้น่าปรับปรุงเป็นโรงเรียนใหม่จริงๆ" ได้มีคนๆหนึ่งได้พูดขึ้นเพื่อที่จะซื้อที่โรงเรียนเก่าร้างแห่งนี้เป็นโรงเรียนใหม่แต่เขานั้นดันไม่รู้ว่าที่ตรงนี้ได้มีอาถรรพ์...

...ณ  โรงเรียนTess(Tessแปลว่าผู้ล่านะคะ)...

...โรงเรียนTessได้เปิดรับนักเรียนใหม่...

..."ว้าวโรียนนี้ใหญ่จัง"ได้มีนักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้น...

..."นั้นสิ"เพื่อนของนักเรียนคนนั้นได้พูดขึ้นต่อ...

...(อ๋อ ฉันลืมแนะนำตัว)...

...ฉันชื่อเฟล อายุ16ปี เป็นนักเรียนโรงเรียนTess  แล้วเพื่อนฉันชื่อมาลิน อายุ16ปี มาลินเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทมากที่สุดแล้วเราได้ย้ายมาอยู่โรงเรียนTessด้วยกัน  ซึ่งก่อนย้ายมาเราได้ค้นหาประวัติเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ได้รู้มาว่าโรงเรียนนี้มีประวัติมากมายแต่ฉันยังไม่แน่ใจมากพอแต่ก็ได้ย้ายมาฉันอยากรู้ประวัติโรงเรียนนี้มากแต่ทำได้แค่เก็บความสงสัยนั้นไว้พวกเราจึงเข้ามาเรียนตามปกติ  พวกเรา2คนได้อยู่ห้องเดี๋ยวกันและได้เจอเพื่อนใหม่เยอะมากๆและมีทั้งเด็กนักเรียนเก่าและเด็กนักเรียนใหม่ที่รวมกันอยู่จนได้เจอเด็กนักเรียนเก่าคนหนึ่งเธอมีชื่อว่า มิ้น อายุ16  เธอได้เข้ามาคุยกับเราอย่างเป็นมิตร...

..."สวัสดีเด็กใหม่"มิ้นได้เอ่ยขึ้นทักทายพวกเรา...

..."สวัสดี"พวกรา2คนจึงเอ่ยทักทายกลับไป...

..."ชื่ออะไรบ้างงั้นหรอ"มิ้นได้ถามเรา2คน...

..."เราชื่อมาลิน"มาลินได้ตอบกลับไป...

..."ฉันชื่อเฟลน่ะ"ฉันจึงตอบไปอย่างเป็นมิตร...

..."มิ้นเธออยู่โรงเรียนมากี่ปีแล้วงั้นหรอ"ด้วยความสงสัยของฉันฉันเลยถามไป...

..."ฉันอยู่ตั้งแต่โรงเรียนเปิดแรกๆน่ะ"มิ้นได้ตอบกลับมา...

...ตอนนั้นฉันได้ช็อคมากเพราะคนที่เข้าโรงเรียนมักจะหายไปทุกปีซึ่งฉันสงสัยมากจึงถามมิ้นไป...

..."แล้วโรงเรียนนี้มีอะไรแปลกๆมั้ย"ฉันจึงถามออกไป...

..."ไม่มีนะ มันก็เหมือนโรงเรียนทั่วไป"มิ้นได้พูดตอบพวกเรา...

...ทำให้ฉันกับมาลินมองหน้ากันอย่างตกใจและอย่างประหลาดใจว่าทำไมมิ้นถึงรอดอยู่คนเดียวมาทุกปีแต่ฉันทำได้แค่สงสัย...

...แล้วพวกเราก็เข้าเรียนตามปกติ...

...เวลา 12.00น....

..."พักเที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน"มาลินได้เอ่ย...

..."ไปสิ"ฉันเลยตอบเธอไป...

..."ไปด้วยกันสิมิ้น"ฉันได้เอ่ยชวนมิ้น...

..."ไม่เป็นไรพวกเธอไปเถอะ"มิ้นได้ตอบกลับพวกเรามา...

...แล้วพวกเราก็ได้เดินออกจากห้องเพื่อไปโรงอาหาร...

...ฉันกับมาลินเลยพูดกันว่า...

..."ลินแกรู้สึกแปลกๆเหมือนเราป่ะ"ฉันเอ่ยถามมาลินไป...

...มาลินจึงตอบกลับมาว่า...

..."ฉันเองก็รู้สึกแปลกๆกับโรงเรียนนี้เหมือนกัน"มาลินได้ตอบกลับ...

..."เราไปหาคำตอบดีมั้ย"ฉันได้ชวนมาลินไป...

..."ไปสิฉันเองก็สงสัยเหมือนกันแถมมิ้นเองก็ทำตัวแปลกไปฉันสงสัยมิ้นมาก"มาลินได้เอ่ยบอกกับฉัน...

..."งั้นเราไปกินข้าวกันก่อนล่ะกัน"ฉันบอกกับมาลินไม่งั้นไม่มีแรงหาข้อมูลแน่ๆ...

...หลังจากนั้นพวกเรา2คนก็ได้ไปกินข้าว...

...|ประวัติโรงเรียนTess|โรงเรียนอาถรรพ์...

...ก่อนโรงเรียนนี้จะชื่อโรงเรียนTessได้มีชื่อเดิมว่า(Stilleแปลว่าเงียบ)ซึ่งเป็นโรงเรียนดังโรงเรียนหนึ่งแต่กลับมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นตอนเมื่อมีเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่4 2คนได้กระโดดตึกเพื่อฆ่าตัวตายเพราะเกิดจากการโดนครูโรงเรียนนี้กดดันจนทนไม่ไหวก่อนนักเรียน2คนนี้ได้ฆ่าตัวตายได้พูดสาปแช่งโรงเรียนนี้ไว้ว่า...

..."ถ้าเกิดใครได้เข้ามาเรียนโรงเรียนนี้พวกฉันจะตามหลอกหลอนทุกคนที่เข้ามาเรียนไม่ให้อยู่เป็นสุขเลยสักคน!!"...

...หลังจากนั้นพวกเธอ2คนก็ได้ทำการกระโดดตึกลงไปจนทำให้พวกเธอ2คนเป็นผีที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิดสักทีเลยทำให้ทุกปีได้มีนักเรียนตายทุกปีแทบจะเป็นตัวตายตัวแทนเลยขึ้นชื่อว่าโรงเรียนเฮี้ยน  แต่แล้วก็ได้มีคนหนึ่งได้มาซื้อพื้นที่ตรงนี้และได้ไปปรับปรุงเป็นโรงเรียนใหม่เลยได้มีชื่อว่าโรงเรียนTessแปลว่าผู้ล่า...

.......

.......

.......

...เข้าเรื่องต่อ...

...หลังจากพวกเราได้มาข้าวกันเสร็จก็ได้ไปสำรวจรอบๆโรงเรียนจนเผลอหลงไปหลังโรงเรียนพวกเธอยังคงงงและสงสัยว่าพวกเธอหลงเข้ามาได้ยังไง...

..."ที่นี่มืดจังมันคือที่ไหน"มาลินได้พูดขึ้น...

...ใช่ตอนนี้ที่พวกเรามืดมากต่างจากข้างนอกมากข้างนอกยังสว่างกว่านี้เลย...

..."ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันฉันว่าน่าจะเป็นป่าหลังโรงเรียนนะ"ฉันเองพยายามปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรมันไม่มีอะไรแน่ๆ...

...และแล้วก็ได้มีคนมาจับแขนฉันฉันแทบกรี๊ดออกมา...

..."กรี๊ดดดดด!!!!"ฉันตกใจสุดๆเพราะมีมือใครไม่รู้มาจับแขนฉัน...

...เพื่อนฉันเองก็ตกใจไม่แพ้กันตกใจเพราะเสียงกรี๊ดฉันเองและแล้วมือนั้นก็ได้เอื้อมมาปิดปากให้ฉันหยุดกรี๊ด...

..."หยุดกรี๊ดเดี๋ยวนี้!!!"พวกเราสองคนแทบจะหยุดกรี๊ดกันแทบไม่ทันเพราะเสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดสั่งหยุดอย่างเด็ดขาดและเขาก็ได้พาพวกเราสองคนออกมาจากที่ตรงนั้นฉันก็ได้ขอบคุณเขาไป...

..."ขอบคุณนะคะที่ได้พาพวกเราออกมา"สิ่งที่ฉันเห็นคือรุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบแต่มันทำได้แค่แอบชอบเพราะเขาเองมีแฟนแล้วแล้วพี่เขาก็ได้ถามเราว่า...

..."พวกเธอเข้าไปทำอะไรในนั้น"รุ่นพี่ได้ถามเราเราจึงตอบไปว่า...

...พวกเราแค่อยากรู้เกี่ยวกับประวัติโรงเรียนนี้เท่านั้นเองค่ะ"...

...อ๋อรุ่นพี่คนนี้ชื่อวิน...

..."ถ้าเป็นอะไรไปขึ้นมาใครจะมารับผิดชอบ"รุ่นพี่ได้ดุเราไปเล็กน้อย...

..."พวกเราแค่รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ"มาลินได้ตอบรุ่นพี่เขาไป...

..."มาเดี๋ยวพี่่เล่าให้ฟังเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ให้ฟัง"...

...จากนั้นพี่วินก็ได้เล่าทั้งหมดให้เราฟังเราจึงถามไไปว่าสองคนที่กระโดดชื่ออะไร...

..."แล้วสองคนนั้นชื่ออะไรบ้างหรอค่ะทำไมต้องเอาตัวนักเรียนคนอื่นไปด้วย"ฉันถามพี่วินอย่างสงสัย...

...พี่วินจึงตอบมาว่า...

..."มิ้นกับสายไหม"...

..."ห๊ะ!!!!!"...

...ฉันกับมาลินถึงขัั้นมองหน้ากัน...

..."ม....มิ้นที่ชื่อจริงว่า มายมิ้น  สุจสัน  ใช่มั้ยค่ะ"...

...ฉันถามเพื่อความแน่ใจเพราะมันอาจจะไม่ใช่คนเดียวกันแต่ผิดคาดที่พพวกเราสองคนคิดไว้...

..."ใช่มิ้นคนนัั้นแหละ  แต่เอ๊ะพวกเธอรู้มาจากไหน"...

...ฉันกับมาลินถึงขั้นพูดไม่ออกอีกรอบเพราะมิ้นที่เราคุยด้วยกับที่พี่วินบอกมามันคือคนเดียวกันซึ่งใช่แน่นอนพวกเราสองคนโดนผีหลอกแล้วพวกเราสองคนช็อคกันไปนานพอสมควรจนพี่วินเรียกเราสองคนจนได้สติอีกครั้ง...

.......

.......

.......

.......

...งั้นไรท์ฝากไว้แค่นี้ก่อนนะคะผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะคะไรทืขอตัวก่อนนะคะเอาไว้เจอกันตอนหน้านะคะ...

...บุยๆค่ะเรื่องที่สองจะมีต่อจากเรื่องนี้แต่จะเป็นเกี่ยวกับNCนะคะสปอยๆ55อิอิ  บ๊ายบายค่าาา...

...โรงเรียนนี้มันมีอะไรกันแน่...

.......

.......

.......

...หลังจากที่พี่วินได้เรียกสติพวกเรา2คนกลับคืนมาพี่วินถามเราอย่างเป็นห่วงและสงสัยไปในตัว...

..."เป็นอะไรรึป่าวทำไมพูดชื่อนี้แล้วช็อคตลอดเลยล่ะ"พี่วินถามเราอย่างห่วงๆ...

..."ป่าวหรอกค่ะพวกหนูไม่ได้เป็นอะไร"ฉันมีสีหน้าที่กังวลจนพี่วินไม่เชื่อ...

..."มีอะไรบอกพี่ได้นะ"พี่วินได้ตอบเรากลับมา...

..."ถึงพวกหนูบอกไปพี่ก็ไม่เชื่อหรอกค่ะ"มาลินได้ตอบพี่เขาไป...

...ละในตอนนั้นเองมิ้นได้มาตามหาเรา...

..."มาลิน  เฟล"มิ้นได้เรียกชื่อเรา...

...พวกเราถึงกับหันไปมองและใช่ฉัน2คนถึงกับเดินไปหลบหลังพี่วิน...

...พี่วินเองก็น่าจะช็อคพอตัวเหมือนกันที่เจอมิ้น...

...ฉันเองก็เลยดึงชายเสื้อพี่วินเพื่อให้พี่เขาได้มีสติมากขึ้นพี่วินหันมามองฉันเล็กน้อยฉันเลยส่ายหน้าเบาๆดังนั้นจึงเดินออกมาจากหลังพี่วินเพื่อมาเผชิญหน้ากับมิ้น...

..."ว่าไงมิ้น"ฉันถามมิ้นแบบกล้าๆกลัวๆ...

..."ตอนนี้โรงเรียนเข้าแล้วฉันไม่เห็นพวกเธอเลยออกมาหาน่ะ"มิ้นตอบเราแบบนิ่งๆสีหน้าเธอนิ่งกว่าตอนที่เจอเราส่ะอีก...

..."อ่อเดี๋ยวเราไปเดียวนี้แหละเธอไปก่อนเลย"ฉันบอกมิ้นให้ไปก่อนพวกเราเพราะพวกเราจะคุยกับพี่วินก่อนไป ...

..."อ่อโอเครอย่าช้าล่ะเดี๋ยวอาจารย์ดุเอา"มิ้นตอบกลับเราเหมือนเป็นห่วงแต่สีหน้าเธอไร้ความรู้สึกมาก...

...แล้วหลังจากเธอเดินออกไปฉันเลยหันไปคุยกับพี่วินที่เงียบมานานเพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน...

..."พี่วินเรื่องนี้พี่น่าจะรู้ว่าอย่าไปบอกใคร"ฉันบอกพี่วินอย่างจริงจัง...

..."อืมได้สิแต่นั้นมิ้นจริงงั้นหรอ"พี่วินถามฉันอย่างไม่เชื่อสายตา...

..."ใช่แล้วล่ะค่ะนั้นมิ้นที่เราพูดถึงกันอยู่"มาลินได้ตอบกลับพี่วินไป...

..."หนูว่ามิ้นต้องมีอะไรกับพี่แน่ๆเลย"ฉันบอกพี่วินไปแบบนั้นเพราะมิ้นมองพี่วินแบบไร้ความรู้สึกมาก...

..."หมายความว่ายังไง"...

..."ก็หมายความว่ามิ้นน่าจะโกรธแค้นพี่เรื่องข้อมูลเพราะพี่เอาข้อมูลพวกนั้นมาบอก"ฉันบอกไปตามความเป็นไปได้...

..."เลยเวลามานานแล้วเราต้องกลับเข้าโรงเรียนกันแล้วล่ะเฟล"มาลินได้เตือนสติฉัน...

..."โอเคร  หลังจากนี้หนูต้องการข้อมูลเพิ่มหวังว่าเราจะมีโอกาสได้มาคุยกันอีกครั้งนะคะพี่วินแล้วอย่าออกมาคุยกับพวกหนูบ่อยล่ะหนูไม่อยากมีปัญหากับแฟนพี่"ฉันบอกพี่วินไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้พี่วินเดือดร้อนและไม่อยากมีปัญหากับแฟนพี่เขาหลังจากนั้นเราก็แยกย้ายไปเรียนกัน...

.......

.......

.......

...ณ ห้องเรียน...

..." ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ"พวกเรา2คนขออนุญาตเข้าห้องเรียนเนื่องจากพวกเราเข้าห้องสาย...

..." ไปไหนมาทำไมเข้าห้องสาย"ครูดุเราเพราะเราเข้าห้องสาย...

..."ขอโทษค่ะครูเรา2คนไปช่วยงานครูมาค่ะ" มาลินได้บอกครูไป...

..."งั้นไปๆไปนั่งที่ได้แล้ว" ครูบอกให้เราไปนั่งที่วิชานั้นฉันแทบจะไม่สติเรียนเพราะมัวแต่คิดแต่เรื่องมิ้นกับผู้หญิงคนนั้น...

.......

.......

...16.30น....

...กริ๊ง~~~...

...ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วแต่เลิกไวกว่าปกติเพราะวันนี้มีประชุมครูฉันเลยชวนมาลินไปหาข้อมูลที่ห้องสมุด...

..."มาลิน ไปห้องสมุดกัน"ฉันชวนมาลินไปหาข้อมูลโรงเรียนนี้...

..."ไปสิฉันไม่รีบกลับบ้าน" มาลินตกลงไปกันเรา...

.......

.......

...ห้องสมุด...

...ตอนนี้ห้องสมุดเงียบมากเพราะนักเรียนต่างกลับบ้านหรือไปเล่นกีฬากันแล้วครูก็ไปประชุมฉันกับมาลินเลยใช้โอกาสนี้มาหาหนังสือประวัติเก่าโรงเรียนนี้แต่ฉันไม่ได้ชวนมิ้นมาด้วยเพราะฉันกลัวมิ้นเองไม่น้อย...

..."มาทำอะไรที่นี่"เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น...

..."ว้าย!!" ฉันกับมาลินถึงกับร้องเสียงหลงเพราะห้องมันเงียบแทบจะไม่มีใครแล้วอยู่ๆก็มีคนมาทักเราฉันเลยหันไปมองเจ้าของเสียง...

..."พี่วิน!!" เรา2คนเรียกชื่อพี่เขาพร้อมกัน...

..."อะไรพี่เองตกใจอะไรกัน" พี่วินถามอย่างสงสัยฉันพูดในใจเลยไม่ตกใจสิแปลกอยู่ๆก็โผล่มา...

..."ก็อยู่ๆพี่ก็มาแบบไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง" มาลินต่อว่าพี่เขาไปเล็กน้อยฉันเลยเสริมไปประมาณว่า...

..."ปกติเวลานี้หรือเลิกเรียนพี่จะอยู่กับแฟนนิมาโผล่ทำไมห้องสมุดล่ะค่ะ" ใช่ฉันถามรุ่นพี่เขาไปอย่างนั้นเพราะปกติเวลานี้พี่เขาอยู่กันแฟนจริงๆ...

..."พี่ขอตัวออกมาก่อนน่ะเพราะพี่เห็นเรา2คนเดินมาทางห้องสมุด"พี่วินตอบเรากลับมาจุดพีคที่น่าขนลุกที่สุดอยู่ตรงที่ว่าอยู่ๆฉันได้ยินเสียงแปลกๆในห้องนี้มาสักพักแล้วจึงเงียบแล้วถามทั้ง2คนไปว่า...

..."ได้ยินเสียงอะไรในห้องนี้มั้ย"ฉันพูดเสียงเบาถามพี่วินและมาลิน...

..."ฉันเองก็ได้ยินมานานแล้วแต่คิดว่าพวกเธอไม่ได้ยินเลยไม่คิดที่จะพูดอะไร"มาลินเองตอบกลับมาอย่างเสียงแผ่วเบา...

..."พี่เองก็ได้ยินตั้งแต่เข้ามาห้องสมุดแล้วล่ะ"สรุปง่ายๆคือเรา3คนได้ยินเหมือนกันแล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้เลยบอกมาลินและพี่วินไปว่าไปหลบกันก่อน...

..."เห้ยมีคนมาไปหลบกันก่อน"ฉันรีบดึงมาลินและพี่วินไปหลบ...

...แล้วเสียงเท้านั้นเดินเข้ามาในห้องสมุดจริงๆฉันเองชะเง้อหน้าออกไปดูเล็กน้อยสิ่งที่ฉันเห็นคือมิ้นใช่มิ้นฉันเกิดคำถามในหัวเลยมิ้นมาทำอะไรที่นี่จริงๆเวลานี้ต้องไม่มีใครมาห้องสมุดนิ...

..."ใครมางั้นหรอ"พี่วินสกิดฉันแล้วถามฉัน...

..."มิ้น มิ้นคนนั้นอ่ะเธอจะมาทำอะไรที่นี่"ฉันหันไปตอบพี่วินและตั้งคำถามไปในตัว...

..."มิ้นหรอ"ฉันช็อกไปสักพักและจึงดึงสติตัวเองกับมา...

..."ใช่มิ้น เราตามไปดูกันเถอะว่าเธอมาทำอะไรที่นี่"ฉันอยากรู้ความจริงเลยชวนไปดู...

..."แน่ใจแล้วหรอว่าจะตามไปมันไม่เสี่ยงไปหรอ"มาลินถามฉันอย่างหวาดกลัว...

..."ถ้าเธอกลัวเธอออกไปรอเราข้างนอกก็ได้"ฉันบอกกับมาลินไปเพราะกลัวเธอจะกลัวเกินไป...

..."ไม่เป็นไรฉันไหว"มาลินตอบฉันแต่เธอยังมีตัวสั่นนิดหน่อย...

..."แล้วรุ่นพี่ล่ะค่ะไหวมั้ย"ฉันหันไปถามพี่วินแต่ดันไม่ถามตัวเองบ้างเลยว่าไหวมั้ยจริงๆฉันก็ไม่ไหวแหละแต่ฉันต้องรู้ให้ได้เพราะเคยมีคดีแบบนี้กับโรงเรียนนี้แต่ตำรวจยังไม่รู้ตัวคนร้ายสักทีเลยมีคนลืมคดีนี้ไปแล้วล่ะ...

..."ไหวสิ"พี่วินตอบมาเพียงสั้นๆ...

..."โอเครงั้นเราไปกันเถอะเบาๆล่ะ"หลังจบคำพูดฉันก็ค่อยๆย่องออกไป...

.......

.......

.......

...สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

...จบไปแล้วกับตอนที่2ตอนหน้าทั้ง3จะเจอความลับอะไรแล้วมิ้นมาทำอะไรที่ห้องสมุดเวลานี้...

...แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ...

...สรุป​มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

.......

.......

.......

...ฉันได้ค่อยๆย่องออกมาจากชั้นหนังสือที่เราได้หลบกันมาตรงที่ชั้นหนังสือ​ใกล้โต๊ะ​กลางหัองสมุดแทนโดยมีรุ่นพี่และมาลินตามมาด้วยพี่วินได้สะกิดฉันแล้วถามฉันว่า...

..."เธอไม่กลัวหรอ" พี่วินถามมาได้เนอะฉันกลัวแทบตายแหนะ...

..."กลัวสิแต่หนูอยากรู้​ความจริงมากกว่า"ฉันตอบพี่วินไปพลางมองไปทาง2คนที่อยู่ใจกลางห้องสมุดแล้วฉันกับพี่วินและมาลินจึงแอบฟังพวกเธอคุยกันอย่างๆเงียบ...

..."มาช้าจังเลยนะมิ้น" มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น...

..."ก็กว่าจะหาเวลามาหาได้มันยากนิ"มิ้นได้พูดตอบกลับเธอคนนั้นไป...

..."แล้วมีอะไรมาบอกเพิ่มเติมมั้ยมิ้น"เธอคนนั้นฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอใครแต่ในความคิดฉันเธอคือสายไหม​...

..."ฉันเจอนักเรียน2คนน่าจะ​พอเป็นตัวแทน​ได้" มิ้นได้เอ่ยบอก...

..."แล้วเธอล่ะสายไหม​"มิ้นไปเอ่ยชื่อนั้นขึ้นจริงด้วยเธอคือสายไหม​...

..." ฉันแทบจะเป็นแบบเธอไม่ได้เลยฉันทำได้แค่หลบๆซ่อนๆ"สายไหมบอกกับมิ้นไป...

..." แล้วรายต่อไปคือใครกันล่ะ" สายไหมได้ถามมิ้น...

..."2คนนั้นชื่อเฟลกับมาลิน"ฉันสดุ้งเฮือกเลยเมื่อมิ้นพูดชื่อฉันกับมาลิน...

..."ฉ...ฉันกับมาลินงั้นหรอ.."ฉันเอาหน้ากลับเข้ามาพร้อมกับความช็อก​...

...พี่วินถามฉันอย่างเป็นห่วง...

..."เฟลเป็นอะไรไป" พี่วินสกิดฉันเบาๆพลางถามไปด้วย...

...ฉันเลยตอบพี่วินไปว่า...

..."มิ้นต้องการตัวหนูและมาลิน.."ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเพราะยังช็อกไม่หายแต่มาลินนี่สิ...

..."ห๊ะ!!"ฉันแทบหันไปปิดปากมาลินแทบไม่มันเพราะเธออุทาน​ดังมาก...

..."เธอจะพูดทำไมดังล่ะ"ฉันดุมาลินไปเล็กน้อย...

..."นั้นใคร? "ให้ตายเถอะพวกเธอได้ยินแล้ว...

..."ฉันถามว่านั้นใคร?!" ใช่ตอนนี้มิ้นถามฉันเป็นครั้งที่2...

...ฉันเลยบอกพี่วินกับมาลินให้ค่อยๆหลบไปแต่ดันต้องจบแค่นั้นเพราะรองเท้า​นักเรียนของมาลินมันดันดังทำไมรองเท้าฉันไม่ดังน่ะหรออ๋อฉันใส่รองเท้าพละมาน่ะเลยถนัดมากกว่า...

..."ไงสาวน้อย"และใช่ดวงซวยไปอีกเพราะสายไหมมาดักทางเราไว้แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น​ประเด็น​อยู่​ตรงที่ว่าเธอไม่ได้มาแบบเดินแต่เธอมาแบบลอยลอยแบบไม่มีเท้าอ่าาา...

..."กรี๊ดดดดด!!!!!" จะเสียงใครไปไม่ได้นอกจากมาลินเธอกรี๊ดดังมากแสบแก้วหูจัดเลยแล้วสุดท้าย​เธอก็เป็นลมไปพี่มาวินรับตัวแทบไม่ทัน​...

..."มาลิน มาลิน" พี่มาวินเขย่าตัวเธอแต่เธอก็ไม่ได้สติน่าจะช็อคพอสมควรฉันก็ยืนอึ้งขาแข็งเลยจ้าาา...

...ไม่ใช่ว่าไม่กลัวแต่กลัวมากจนก้าวขาไม่ออกจะเป็นโจรหรือโรคจิตก็ว่าไปอย่างสามารถวิ่งหนีได้แต่นี่มันผีไม่ใช่คนถึงวิ่งมันก็วาปมาอยู่ด้านหน้า​อยู่​ดี...

..."เธอต้องการอะไรจากพวกเรา"ฉันถามไปแบบไม่กลัวแต่จริงๆถ้าก้าวออกจากห้องนี้ฉันล้มไปกองอยู่ตรงพื้นแน่ๆ...

..."ฉันต้องถามเธอมากกว่านะว่ามาทำอะไรตรงนี้" มิ้นเป็นฝ่ายถามเราขึ้นมา...

..."ป่าวแค่อยากมาอ่านหนังสือ​เล่น" ฉันตอบไปใจสั่นไป...

..."อ่านหนังสือ​งั้นหรอหรือมาแอบฟังกันแน่!" น่ากลัว​ไปไหนก่อนคุณ​สายไหมเป็นผีแล้วอาฆาต​หรอบ้าป่ะไม่ไปเกิดล่ะ...

...ไม่เจ้าใจกับผีจริงๆฉันไม่รู้ว่าทำยังไงต่อดีควรวิ่งหรือควรแกล้งเป็นลมไปตอนนี้เลย...

..."ไหนๆก็มาแล้วเอาตัวมันมาเลยไหมล่ะสายไหม"แล้วผู้ชายล่ะ...

..."ปล่อยมันไปแค่ปิดปากมันก็พอแล้ว"สายไหมบอกกับมิ้น...

..."จะทำอะไรพวกฉัน"ฉันเอ่ยถามสองคนนั้นไป...

..."ไม่ทำอะไรมากหรอกแค่มาเป็นตัวตายตัวแทน"สายไหมพูดทำให้เสียวสันหลังไปเลยน่ากลัวจริงๆและไม่คิดว่าฉันต้องมาต่อกรกับผี.......

..."ฉันไม่เข้าใจว่าพวกเธอสองคนทำแบบนี้ทำไมทำไมต้องเอาตัวนักเรียนไปทุกปีด้วยทั้งที่นักเรียนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรพวกเธอด้วยซ้ำนักเรียนพวกนั้นบริสุทธิ์มีอนาคตแต่พวกเธอดันพรากมันไปจากพวกเจาเพราะความแค้นส่วนตัวน่ะหรอมันคุ้มหรอสายไหม​ มิ้น"ฉันบอกเลยว่าอารมณ์ตอนนั้นมันพลุ่นพล่านจริงๆ...

..."เธอจะไปรู้อะไรเธอไม่ใช่พวกเรานิทำได้แค่พูดพวกเราทรมาณในโรงเรียนนี้มาหลายปีโดยที่เราไม่ได้รับความยุติธรรม​"สายไหมพูดอย่างโกรธเคือง...

..."แล้วมันคุ้มค่าหรอที่จะนำนักเรียนไปทุกปีทั้งที่นักเรียนพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้เลยเขาต้องมารับกรรมที่พวกเธอสร้างน่ะหรอใครมากกว่าที่ไม่ได้ความยุติธรรม"ฉันพูดตามความเป็นจริงเพราะสำหรับฉันมันไม่คุ้ม...

..."เธอจะไปรู้อะไรเราสองคนทรมาณในโรงเรียนนี้มาหลายปีไม่ได้รับความชดเชยไม่ได้รับความเป็นธรรมโดยเฉพาะผู้อำนวยการนั้น​ เห็นความตายนักเรียนเป็นเรื่องธรรมดาไม่เอาอะไรปล่อยปะละเลย​ เราถึงต้องเอานักเรียนไปทุกปีเพื่อประท้วงว่านักเรียนอย่างเราเองก็ต้องการความยุติธรรมไม่ใช่การมองผ่านๆ"สายไหมอธิบายให้เราฟัง...

..."พี่วินพามาลินออกไปก่อนหนูขอเจรจาเอง"ฉันได้หันไปบอกกับพี่มาวินที่มีร่างของมาลินอยู่ในอ้อมกอด...

..."ไม่มีสิทธิ์พามันไป"มิ้นประท้วงบอก...

..."ฉันมาเจรจาดีๆไม่ต้องการให้คนอื่นมาเกี่ยวตอนนี้"ฉันบอกมิ้นไป...

..."มันอันตรายมากเลยนะเฟล"พี่มาวินจับข้อมือฉันแล้วบอกเตือนฉัน...

..."มันไม่มีอะไรจะเสียแล้วพี่วิน"ฉันหันไปบอกกับรุ่นพี่ก่อนบอกให้รุ่นพี่นำตัวมาลินออกไป...

..."พามาลินอกไปเถอะก่อนมันจะฟื้นแล้วแล้วช็อคลงไปอีกรอบ"หลังจากนั้นพี่วินเลยพยักหน้าให้ก่อนอุ้มร่างมาลินออกไป...

..."มาคุยเรื่องของเรากันเถอะ"ถึงแม้ในใจฉันจะกลัวมากก็ตามฉันก็ต้องใจดีสู้เสือไปเพื่อปกป้องนักเรียนปีอื่นต่อไป...

..."เธอจะเข้าใจอะไรพวกฉันได้"มิ้นเอ่ยบอกเหมือนกับว่าฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้...

..."แล้วถ้าฉันบอกมาว่าฉันมาสารถช่วยได้แล้วสามรถนำพาความยุติธรรมมาให้นักเรียนได้ล่ะแล้วเราจะได้อะไร"ฉันบอกไปเพราะต้องการให้เรื่องมันจบแค่รุ่นของฉันไม่อยากให้ไปเกี่ยงกับรุ่นต่อไปไม่งั้นได้มีการสูญเสียเพิ่มกว่านี้แน่ๆ...

..."ถ้าเธอทำได้ฉันจะไม่พาตัวนักเรียนไปแล้วพวกฉันจะไปเกิดโดยดี"สายไหมให้ข้อเสนอมา...

..."อืมได้สิ"ฉันเลยตอบตกลงไป...

..."ขอเวลาหน่อยนะฉันจะหาข้อมูลให้ได้"ฉันต้องไปพลางใจ้ความคิดว่าควรทำไงต่อดี...

..."ฉันให้เวลาสองเดือน"มิ้นบอกเวลากำหนดมามันไม่กดดันไปหน่อยหรอ...

..."น้อยไป  ข้อมูลพวกเธอมันหลายปีมาก่อนฉันจะเข้าโรงเรียนนี้ซ่ะอีกฉันต้องใช้เวลาคร่าวๆสามถึงสี่เดือน"ฉันต่อรองไปไม่รู้หรอกนะฉันต้องมาเสียเวลาทั้งหมดให้พวกเธอฉันก็ต้องขอเวลาหน่อยเถอะ...

..."นี่เธอ..."มิ้นกำลังจะด่าฉันแต่ดันโดนสายไหมจัดจังหวะ...

..."ได้สิถ้าเธอสามารถทวงความยุติธรรมให้เราสองคนได้"สายไหมให้เวลาฉันตามที่ฉันขอ...

..."โอเครงั้นตามนี้ฉันขอตัว"ฉันพูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องสมุดนั้นใช่แล้วเดินพ้นประตูห้องสมุดเข่าทรุดลงไปกองกับพื้นเลยทีเดียว...

.......

.......

.......

...จบไปแล้วนะคะกับบทนี้...

...ไม่รู้ว่าเฟลจะสามารถช่วยอะไรได้บ้างหรือได้ข้อมูลของมิ้นกับสายไหมได้มากน้อยแค่ไหนต้องรอดูต่อไปนะคะ...