กระบวนท่าฝ่าธุรีกระบวนท่าที่หนึ่ง

"เกล็ดเหมันต์พัดพา"

เพียงเอ๋ยวาจาเพียงเท่านี้ ทั่วทั้งบริเวณโดยรอบก็เริ่มมีกลิ่นไอ ของความหนาวเย็น ปกคลุมโดยรอบบริเวณเเม่นํ้าเเห่งนี้ ก่อนที่จะมีเกล็ดเหมันต์ลอยขึ้นมาจากเเม่นํ้า จับตัวกันจนคมกริบราวกลับมี คมกระบี่ หลายพันเล่ม ทิ่มเเทงลอยเรียงกันนับสิบ ก่อนที่ชายหนุ่มรูปงาม จะชี้นิ้วไปที่หินก้อนใหญ่ที่ตั้งขว้างระหว่าง กลางเเม่นํ้า

"ฮุ่ยเหอ" หากว่าชายผู้นี้สามารถผ่าเเยก หินก่อนนี้ได้ ก็จะถือว่าเขาบรรลุ หนทางสู่การเป็นเซียนขึ้นอีกขั้น

"ช้าก่อนนายท่าน"

อยู่ๆก็มีเสียงเล็กๆดังขึ้นมา มันเรียกร้องความสนใจจากเขาได้มากเลยทีเดียว เมื่อเขาจ้องมองดูให้ดีๆก็ได้พบเข้ากับ ร่างของ งูน้อยตัวหนึ่ง

"เจ้าหยุดข้าทำไม งูน้อย"

ชายหนุ่มเอ่ยปากถามงูตัวน้อยที่ห้ามเขาไม่ให้ทำการทดสอบ ด้วยความสงสัย

เมื่อเจ้าของเสียงตัวน้อยเห็นเช่นนั้นก็เริ่มอธิบายให้กับจอมยุทธที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างใจเย็น

"นายท่าน ข้าน้อยไม่ได้ต้องการที่จะก่อกวนท่านเเต่อย่างไร เพียงเเต่ว่า นายท่านช่วยทดสอบวันอื่นได้หรือไม่"

"ทำไมหรืองูน้อย"

"ข้าอาศัยอยู่กับพี่สาวใต้หินก้อนนี้ วันนี้พี่สาวของข้านางไม่สบาย หากท่านจะทำการทดสอบ นางไม่สามารถที่จะออกมาจากใต้หินได้ หากท่านทำการผ่าหินได้สำเร็จ ท่านอาจจะผ่าร่างกายของพี่สาวข้าด้วยก็ได้ ข้าขอร้องล่ะท่านจอมยุทธท่านช่วยเลื่อนบท ทดสอบได้หรือไม่"

เมื่อจอมยุทธหนุ่มเห็นงูน้อย เเสดงท่าทีห้ามปรามเเม้ว่าจะกลัวมาก เเต่เพื่อครอบครัวนางก็ยอมที่จะเสี่ยงชีวิตของ ตนเองเข้าปกป้อง เขาก็เลยตกลงที่จะเลื่อนบททดสอบไปอีก จนกว่าพี่สาวของนางจะหายดี

"ก็ได้" เขาเอ่ยปากเช่นนั้นก่อนที่จะขี่กระบี่ลอยไปอีกฝั่ง ของเเม่นํ้า

"เอ่อ..นายท่าน..ท่านจะทำอะไรน่ะ"

งูน้อยเอ่ยปากถามจอมยุทธหนุ่มด้วยความสงสัย

"ข้าจะพักอยู่ที่นี้จนกว่าพี่สาวของเจ้า นางจะหายดี"

"เอ่อ...ไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ ท่านจอมยุทธกลับไปก่อนเเล้วค่อยมาใหม่ ทีหลังก็ได้นะเจ้าคะ"

"หากข้ากลับไปก่อนเเล้วมี ผู้ที่จะทำการทดสอบคนอื่นมาเล่า กับข้าอาจจะยอมให้เจ้าได้ เเต่กับจอมยุทธผู้อื่นเเล้ว พวกเขาไม่สนใจพวกเจ้าสองพี่น้องหรอก"

"อ่ะ...ขอบพระคุณมากเลยเจ้าค่ะนายท่าน"

"ข้าหนิงเอ๋อจะจดจำพระคุณนี้ไปชั่วชีวิต"

"นายท่าน ข้าน้อยจับปลามาให้"

งูน้อยส่งเสียงร้องตะโกนเรียก จอมยุทธหนุ่มที่กำลังจุดไฟอยู่

"เจ้าจะกระโดนลงกองไฟ เพื่อเป็นอาหารให้ข้าหรือ ถึงเเม้ว่าเจ้าจะสำนึกในบุญคุณ ของข้าก็ตามเถิด เเต่ว่าถ้าเจ้าทำเเบบนี้ เเล้วพี่สาวเจ้าเล่า"

"เดี๋ยวๆ ท่านอย่าพูดอะไรที่มันดู หน้ากลัวเช่นนั้นสิ"

"ข้าหมายถึง ข้าจับปลามาให้ท่าน ไม่ใช่ข้าจะเป็นอาหารให้ท่าน" งูตัวน้อยมองไปที่กองไฟก่อนที่จะกลืนนํ้าลายเฮือกใหญ่

"เจ้าใช้อะไรจับปลให้ข้าหรืองูน้อย"

จอมยุทธหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย จะใช้หางก็ไม่ได้ หางของนางออกจะ มีเล็กน้อย

"ข้าใช้ปากของข้าเอง เเล้วก็อย่ามาเรียกข้าว่างูน้อยนะ ข้าก็บอกชื่อของข้าไปเเล้ว ท่านลืมเเล้วหรือ"

"ปากของเจ้าหรือ...เอ่อ..เจ้าเป็นงูมีพิษรึป่าว"

ถ้าหากว่าเป็นปากของนาง ปลาตัวนี้ก็น่าจะโดนเขี้ยวของนาง กัดเป็นเเน่

"ทำไมหรือ ท่านไม่ชอบที่ข้าหาปลามาให้หรือ"

"ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงเเต่ตัวข้านั้นไม่ได้ฝึกเคล็ดวิชาที่เกี่ยวกับพิษ ถึงเเม้ว่าข้าตะเป็นจอมยุทธก็เถอะเเต่ข้าไม่มีภูมิต้านทานพิษหรอกนะ"

นั้นคือเหตุผลที่ทำให้เรามาที่นี่เพื่อที่จะได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นเซียน เราถึงจะได้ภูมิต้านทานพิษมา

"ข้าขอโทษ ข้าพึ่งรู้ข้านึกว่าจอมยุทธทุกคนสามารถทนพิษได้ ว่าเเล้วทำไมจอมยุทธ สามคนที่มาก่อนหน้าท่านถึงได้รีบร้อน กลับไปนัก"

"หึ..หึอย่าบอกนะว่าเจ้าเอง ก็นำปลามาให้พวกเขาเหมือนกับข้าน่ะ"

"หนิงเอ่อขอโทษ หนิงเอ๋อเผลอทำร้ายเหล่าจอมยุทธ์ท่านนั้นไปเสียเเล้ว หากว่าท่านจอมยุทธพวกนั้นกลับมา หนิงเอ๋อ จะไปกล่าวขอโทษพวกเขา"

"เจ้าประพฤติ ตนได้ดีมาก หากยังประพฤติตนเช่นนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวองค์พระโพธิสัตว์ จะต้องมาอวยพรให้เจ้าเเน่ๆ"

"ยามเมื่อเจ้ากลายเป็นมนุษย์ พวกเราไปเที่ยวเล่นด้วยกันที่เมือง กวางโจว ดีไหม"

"หนิงเอ๋อจะประพฤติตนดี เช่นนี้ไปเรื่อยๆเพื่อที่จะกลายเป็นมนุษย์ เเล้วหนิงเอ๋อจะได้ไปเที่ยวเล่นที่เมืองมนุษย์กับท่านจอมยุทธ"

"ดีมากงูน้อย เข้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ข้าจะอดอาหารก็ได้"

เมื่อเห็นว่านี่ก็เริ่มมืดคํ่าเเล้ว จอมยุทธหนุ่ม จึงไล่ให้เจ้างูน้อย ไปนอนพักผ่อน