"มิว แกโอเคนะ" แอน เพื่อนมิวเอ่ยด้วยความเป็นห่วงวันนี้มิวทำงานหนักมาก ยิ่งบวกกับสภาพจิตใจของมิวที่บอบซ้ำ สัปดาห์ก่อน มิวรู้ข่าวว่า พ่อของตัวเองติดหนี้อยู่2แสน แล้วหนีหนี้ปล่อยให้เธอใช้หนี้อยู่เพียงคนเดียว แล้วมารู้ทีหลังว่าตาแก่นั่น ตกสะพานจมน้ำเสียชีวิต

"อื้อ ไม่เป็นไร" ตอนนี้แอนกำลังพัดวีให้ฉันอยู่ ฉันเป็นลมตอนทำงาน แอนเลยเข้ามาช่วย ฉันเกรงใจแอน อยากให้แอนกลับไปทำงาน ฉันไม่อยากเป็นภาระให้เพืื่อน

"แกกลับไปเถอะ เดี๋ยวก็โดนผู้จัดการว่า"

"โอ้ย มิว แกไม่ต้องห่วงฉันหรอก ห่วง ตัวเอง ดีกว่า จะตายพรุ่งอยู่ละเนี้ย" มิวบ่นเต็มไปด้วยความห่วงใยจากเพื่อน มิวน่ะน่าสงสารมากในมากในสายเธอ และสวยมากเช่นกัน

ใบหน้าของมิวอมชมพูแก้มขาวเนียน กับร่างกายที่น่าดืงดูด อกอวบเหมือนเสริมมา แต่ก็นะไม่ได้เสริมมาหรอก พันธุกรรมล้วนๆ ก้นอวบด้วย หุ่นนาฬิกาทรายเลยแหละ

"เห้อ ฉันดีขื้นมากแล้วละ แอนแกไปทำงานต่อเถอะ ฉันจะลาแหละ"

"จริงนะ แกห้ามโกหกนะ ถ้าแกไม่ลาฉันเอาแกตายแน่" แอนพูดพร้อมชี้หน้าผากฉันเบาๆ

"จ้าา" ฉันขานรับ หลังจากนั้นก็พูดคุยกันอีกหน่อยก่อนที่จะแยกไปกันไป ร่างกายฉันมันไม่ไหวจริงๆ ฉันคงต้องหยุดสักวัน 5วันมานี้ฉันไม่ได้พัก ไม่ได้นอน กลางคืนก็ทำงานหาเงิน เข้ามา ก็ทำงาน เรียกง่ายๆว่าหาเงินใช้หนี้ ตอนนี้ยังไม่เห็นหน้าเจ้าหนี้ด้วยซ้ำ สงสัยยังไม่ได้สืบว่า พ่อฉันมีลูกละมั้งนะ

ฮืมๆ~ ตืกๆ~ ล๊า~

เสียงเพลงครืกครื้น นี่คืองานตอนกลางคืนฉันเอง ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้ขายตัวหรอกนะ ฉันทำงานเป็นเด็กเสริฟ ตอนไปสมัคร เค้านืกว่าฉันจะไปเป็นพริตตี้ ด้วยร่างกายที่อิ่มอวบของฉัน แต่ฉันมาเป็นเด็กเสริฟ ฉันยัง ไม่กล้าพอที่จะขายตัว..

"นี่น้อง โต๊ะวีไอพีชั้น4นะ เลข247" พี่จิ๋มผู้จัดการบอกกับฉัน

"ค่ะพี่" ฉันเดินตรงไปที่ลิฟแล้วกดชั้น4 พอมาถืงฉันก็ต้องเดินหาห้อง แต่ลูกค้าครั้งนี้คงเป๋าหนักน่าดู เพราะสั่งเป็นไวน์แพงที่สุดในร้านแถมชั้นวีไอพีอีกด้วย คงไม่ใช่เสี่ยนิสัยเสียหรอกนะ งานนี้มันเสี่ยงแต่เงินก็ดีเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก

"อาหารมาเสริฟค่ะ" ฉันเดินจนเห็นห้องที่พี่จิ๋มบอกก่อนที่จะเข้าไป

"อืมวางไว้ตรงนั้น" ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง เปิด เข้าไปเป็นงานเลี้ยงคนเยอะมาก ฉันเก็หวั่นใจนิดหน่อย ในนี้มีแต่ผู้ชาย แต่ก็มีบ้างที่เป็นผู้หญิงไม่ใช่พริตตี้ส่วนที่เหลือ พริตตี้ หมด คนที่อยู่ตรงกลางบอกกับฉัน ฉันก็พยักหน้าก่อนจะวางอาหารลง

"สนใจมานั่งดื่มกันก่อนไหม" จู่ๆก็มีชายปริศนาคนหนื่งเอ่ยถามฉัน ฉันไม่กล้าพอจะไปทำแบบนั้นจืงเอ่ยขอโทษและปฏิเสธไป ก่อนจะให้เหุตผลว่าไม่สบายกลัวทุกคนติดไปด้วย ซื่งมันได้ผล ทุกคนทำหน้ารังเกียจฉัน เหมือนคิดว่าฉันเป็นโรคอื่นที่ไม่ใช่หวัด หรือ ไข้

ฉันเดินออกมาก่อนที่จะตรงดิ่งไปหาพี่จิ๋มผู้จัดการของร้านแล้วขอลาหนื่งวันคือพรุ่งนี้ โดยบอกว่าฉันไม่สบาย พี่จิ๋มก็ตกลงแต่ก่อนนั้นเค้าเอามือวางบนหน้าผากของฉัน ก่อนจะ บอกว่ามัน ร้อนมาก ให้รีบไปตรวจก่อนจะเป็นอะไรไปมากว่านี้ ฉันตอบตกลงแล้วรีบตรงดิ่งกลับห้อง

#ตอนแรกขออภัยค่ะ มีคำผิดตรงไหนแจ้งเตือนด้วยนะคะ😊