ณ ดาวแพนดอร่ามีสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์หลายอย่างให้ค้นหาและชาวพื้นเมืองที่เรียกตนเองว่านาวี

"ว้าวที่นี้สวยมากเลยไม่น่าเชื่อจะมีสงคราม"

"ใช่ ข้าก็ว่างั้น"

"รอข้าด้วยพี่มายา คิรี"

"โอ้...ข้าขอโทษทุค"

"มายาข้าไม่อยากพูดไรหรอกนะแต่เลิกขอโทษทั้งที่ไม่ผิดสักที"

"ก็นางนะใจดีเหมือนกับเนเทยัมไม่พี่นี้โลอัค"

"ว่าเเต่เจ้าพาน้องมาด้วยทำไม"

"ก็เขาเอาแต่งอแงน่ะสิว่า พี่น่ะไม่ต้องไปสนามรบหรอกและข้าจะบอกแม่ถ้าพี่ไม่พาข้าไปด้วย"

"อย่าว่าน้องสิ น้องยังเด็กอยูู่"

"ถูกของมายา น้องเล็กเราต้องดูแล"

"เชอะ"

เหล่าเด็กๆต่างพากันเถียงกันยกใหญ่มีเพียงมายาสาวน้อยนิสัยดีที่พยายามห้ามอย่างสุดกำลังจนพวกเขานั้นหยุด เธอไม่แม้เเต่จะดุด่าพวกเขาแต่พยายามเอาใจเข้าเเรกแทน

"เอาน่าเรามานี้ทั้งทีอย่าเถียงกันเลยนะน้องขอ"

"ได้ เจ้าขอหรอกนะ"

"ดูนั้นสิ"

"ข้างบนมีศพคนรึเปล่า"

"ทุคดูนี้สิน่ารักจัง"

ทุกคนเพลิดเพลินกับสิ่งต่างในที่แห่งนั้นโดยไม่กลัวอันตรายที่กำลังเข้ามา มายาที่เห็นว่าถึงเวลาต้องกลับแล้วก็เรียกทุกคนกลับทันที

"นี้กลับกันเถอะเราต้องกลับก่อนสุริยะคาธนะ"

"ใช่ ไม่งั้นพ่อฆ่าเราเเน่ถ้ารู้"

"โอเคๆ ไปกัน"

ในระหว่างทางที่กลับก็ต้องสะดุดกับรอยเท้าขนาดใหญ่จะว่าเป็นของมนุษย์ก็ไม่ใช่เพราะมันตรงกับอวตารมากกว่า

"ทุกคนดูนั้น"

"อะไรทุค"

"เราไม่น่ามาที่นี้เลย พ่อจะสั่งทำโทษเจ้า" กระซิบ

"เลิกพูดได้ใหมและตอนนี้มายามีใหน" กระซิบ

"แย่แล้ว"

"ข้าอยู่นี้ข้างหลัง"

"เดียวนี้เป็นที่ๆพ่อข้าและพ่อเจ้า"

"สู้กัน"

"ใช่ ตอนนี้เราต้องบอกพ่อก่อน"

"ไม่เราซวยกันหมดเเน่"

โลอัคส่งสัญญาณไปทางเจคพ่อของเขาเพื่อบอกสถานการณ์ในตอนนี้ให้กับเขาฟัง เจคสั่งให้พวกเขาออกจากที่นั้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้โดนจับได้และอันตรายกับทุกคน แต่นั้นก็ไร้ผลเมื่อมองตารกลุ่มนึงพบพวกเขาซะก่อน

"กรี้ดดด"

"วางอาวุธลงซะ วางลง!"

พวกอวตารกลุ่มนั้นสั่งให้วางอาวุธลงเเละพากันจับตัวพวกเขา ทุคที่ด้วยความเป็นเด็กก็ร้องให้ออกมาทันทีมายาที่เห็นก็ปลอบใจน้องแต่มีดก็อยู่ตรงคอเธอ มีดเล่มนั้นเข้าไปจนคอเธอเลือกออก

"ท..ทุค....อย่าร้องนะน้องพี่"

"เห้..ใจเย็น"

"ผู้พันดูนี้สิเลือดผสมละ"

"ใหนยกนิ้วสิ"

โลอัคยกนิ้วกลางใส่ชายตรงหน้าอย่าไม่กลัวอะไร

"แกเป็นลูกมันใช่ใหม" มีดจอคอ

"โลอัค....ได้โปรดอย่า"

"หืม..." ยิ้มเล่ห์

"ได้โปรดอย่าทำเขา น้องข้ากำลังร้องให้ได้โปรด"

"ปล่อยเธอไปอยู่กับน้องซะ"

"โอ๋ๆนะทุคไม่ร้องนะ

เมื่อมายาได้ปลอบทุคผู้พันก็หันจะไปจับตัวเธอที่ไม่รู้อะไรเลย

"อย่ายุ่งกับเธอนะไอแก่ ได้โปรด" มองเด็กมนุษย์

"ชื่ออะไรไอหนู"

"สไปเดอร์ ศคอลอ"

"มายค์งั้นหรอ"

"ไม่มีใครเรียกฉันชื่อนั้น"

"อยากจะบ้าตาย นึกว่าเขาส่งแกกลับโลกไปแล้ว"

"ใครจะเอาทารกเข้าตู้ไคโอไอโง่"

ผู้พันส่งสัญญาณไปทางอีกฝั่งเพื่อบอกเราสถานการณ์ในตอนนี้เเละฟังจากอีกฝ่ายว่าทางนั้นเป็นเช่นไร และบอกกับพวกเขาว่าจับเชรยได้หลายคน ผู้พันดูคริปในอดีเมื่อเคยเป็นคนจากฟ้าพวกเขาเฝ้ามองการมาของใครสักคนอยู่นานจนกระทั่งมืดลงและฝนตก ไม่นานเสียงเรียกขานของใครสักคนก็กำลังมาเด็กๆต่สงมองหน้ากันเเละรู้นั้นคือแม่ของพวกเขา

"ข้ากลัวจังมายา"

"อย่ากลัวข้าอยูู่นี้เเล้ว"

สิ้นเสียงลูกธนูก็ถูกยิงเข้าหน้าชายคนนึง โลอัคดึงระเบิดขวัญเพื่อดึงเวลาให้พี่น้องหนี ทุกคนวิ่งหนีสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอดจากปืน ผู้พันที่ถูกดักยิงก็เห็นธนูดอกนึงที่คุ้นเคย

"นั้นเธอใช่ไหมคุณนายซัลลี่ ฉันจำความเเม่นของเธอได้ เราออกมาคุยกันเถอะคุณนายซัลลี่ เรายังมีเรื่องที่คุยกันไม่จบ "

"ไอปีศาจไม่ว่าจะกี่ครั้งฉันก็จะฆ่าแก"

ทุกคนในที่นั้นต่างพากันหนีเเละสู้กันในที่นั้น แต่ก็มีเหตุไม่คาดฝันเมื่อมายาเกิดหกล้มลงมาจากต้นไม้เธอที่อุ้มทุควิ่งมาจำต้องปล่อยให้น้องวิ่งไปต่อ

"หนีไปทุคเร็ว!"

"พี่ละ "

"พี่อยู่ได้หนีไป ไปสิ!"

"เดียวข้าจะหาคนมาช่วยพี่นะ"

"ได้รับไปสิเร็วถ้าไม่หนีเราจะตายกันหมดนะ!!"

มายารู้ว่าตัวเองไม่รอดจึงไล่ให้ทุครีบหนีไป เพราะพวกเขากำลังมาเมื่อครอบครัวซัลลี่หนีได้หมดก็พากันมาดูว่าเป็นไรใหม

"โอ้ ขอบคุณพระแม่ ขอบคุณ"

"เดียวมายากับสไปเดอร์ละ"

"พี่มายานางหกล้มเเล้วไล่ข้ามา"

"พวกนั้นจับเขาไป"

"โอ๋...ลูกรักพวกเขาจะไม่เป็นไรนะ"

"ลูกว่าไงนะมายาถูกจับไป นางจะเอาชีวิตรอดเช่นไรนางอ่อนเกินจะอยู่ในสงคราม"

ทุกคนเสียใจในการเสียบุคคลสำคัญไปอีดคน

เมื่อมายาตื่นขึ้นมาก็เจอสไปเดอร์กำลังอลวาทอยู่

"สไปเดอร์์ นั้นเจ้ากำลังทำอพชะไรอยู่"

"เธอตื่นเเล้วหรอมายา"

"อืม แล้วที่นี้มันที่ใหน"

"พวกมันจับพวกเรามาไว้ที่นี้ ยังไงก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดี"

"พวกเขาจะเป็นอะไรรึเปล่านะ ข้าเป็นห่วงเหลือเกิน"

"พวกเขาต้องปลอดภัยเเน่นอน ตอนนี้เราต้องเอาตัวให้รอดก่อน"

ไม่นานก็มีคนเข้ามาในห้องที่พวกเขาอยู่คนๆ นั้นก็คือผู้พันไมล์ เขาเข้ามาอย่างช้าก่อนที่สไปเดอร์จะรีบวิ่งออกไปแต่เขาก็ถูกผู้พันจับตัวเอาไว้ทันก่อนที่เขาจะเอาตัวสไปเดอร์นั้งลง

"เห้ ไอหนูใจเย็นฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก"

"แล้วเราจะเชื่อได้ไงว่าคุณไม่ทำอะไรเรา"

"เชื่อฉันเถอะสาวน้อย"

ไม่นานก็มีคนกลุ่มนึงเดินเข้ามาจับสไปเดอร์ไปมายายื้นมือเข้าไปจับสไปเดอร์แต่เเรงของเธอน้อยเกินไปทำให้ สไปเดอร์หลุดจากมือของเธอไป ก่อนที่จะมีคนเอาตัวเธอไปเช่นกันมายาถูกเครื่องมือรัดที่คอเเละสไปเดอร์ถูกตึงกับเครืื่องไรไม่รู้

"เจค ซัลลี่อยู่ที่ใหน"

"ข้าไม่รู้"

"เรารู้ว่าแกรู้ บอกมาเขาอยู่ที่ใหน"

"ก็ข้าไม่รู้ ไม่รู้คือไม่รู้สิ"

"งั้นหรอ งั้นอย่าบอกว่าฉันใจร้ายละ"

"อ้าาาาาาาาาา!!!! เจ็บได้โปรดหยุดมันที!!!!"

ผุ้หญิงที่มีตำเเหน่งสูงใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าใส่มายาเพื่อทำให้สไปเดอร์บอกความจริงเกี่ยวกับที่อยู่ของเจค แต่มายาก็ทำสายตาให้สไปเดอร์์ว่าอย่าบอกพวกเขาแม้เธอจะเจ็บมากก็ตาม

"ข้าไม่รู้"

"แค่นึกภาพในสมองแค่นั้น เขาอยู่เถือกเขาลอยฟ้าใช่ใหม"

"เขายังต่อต้าน"

"ได้งั้น เเกไม่บอกนังนี้ก็จะเจ็บต่อไป"

"อ้าาาา!!! สไปเดอร์์ไม่ต้องสนใจข้า!!"

"แค่ใช้ความคิดมันจะยากอะไร บอกมาชนเผ่าใหนให้ที่หลบแก่พวกเขา"

"ข้าไม่รู้ฆ่า ข้าเลยดีกว่า อ้าาาาาาาาาาา!!!!"

มายาและสไปเดอร์ต้องตอบคำถามที่ไม่สามารถตอบได้ให้กับพวกเขาแต่พวกเขาเลือกที่จะเงียบแม้ตัวเองจะทรมานมากแค่ใหน มายาส่งเสียงร้องอย่างเวทนาด้วยเครื่่องช็อตไฟฟ้าผู้พันได้ยินก็เดินไปปิดเครื่องเเละจับมือผู้หญิงคนนั้นทันที

"ท่านนายพลผมขอลองใช้ความสัมพันธ์ดู"

"เขาไม่ใช่ลูกชายคุณ"

"ครับ"

ผู้พันอุ้มมายาและสไปเดอร์์ไปไว้ที่ห้องเขาเพื่อรอพวกเขาตื่นเเละค่อยถามพวกเขาทีหลัง เวลาผ่านไปไม่นานเขาก็กลับมาอีกครั้งก็เจอสไปเดอร์นั้งกอดมายาอย่างเเน่นพร้อมทำสีหน้าโกรธเคืองใส่

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันมาดีจริงๆ นะ"

"ข้าไม่เชื่ือเเละแย่ามาใกล้เรา"

"ไอหนูแกใจกล้าว่ะ นักวิทยาศาสตร์กล้ามฝ่อมันทรมานเเกกันนางหนูนั้นอย่างหนักแต่ก็ไม่คายอะไรออกมาเลย ฉันนับถือใจแกและเพื่อนของแก ฉันว่าแกคงอยยากได้ไอนี้และนี้สำหรับเพื่อนนาย เพื่อนนายตั้งใช้มันเพื่อบอกว่าตัวเธอนั้นเป็นของฉันเเล้วจะไม่มีใครทำร้ายเธอ"

สไปเดอร์คิดอยู่นานก่อนที่จะใส่นั้นให้กับมายาโดยไม่คิดมากเพื่อความปลอดภัยของมายาเพราะเธออ่อนแอเกินไปที่จะอยู่กับคนพวกนี้

สไปเดอร์สวมสร้อยที่ผู้พันให้กับมายา ผู้พันเขามองมายาตาไม่กะพริบมืของเขาเอื้อมจะมาจับมือมายาแต่ถูกสไปเดอร์ขู่ไว้

"อย่าแตะเธอแม้เเต่ปลายเล็บ"

"เห้ อะไรฉันเเค่จะดูเฉยๆเอง"

"ดูก็ดูแค่ตา มือของแกต้องอยู่กับที่"

ผู้พันได้ยินก็หูตกเล็กน้อยแต่เขาไม่รู้ทำไมร่างกายของเขาอยากสัมผัสร่างของเด็กสาวทุกครั้งที่เห็น ผู้พันยกมืขึ้นก่อนจะเดินออกไปและทิ้งการ์ดเปิดประตูห้องเขาเอาไว้ให้กับเด็กทั้งสอง เวลาผ่านไปก็ไม่มีวี่แววก่อนตื่นของเด็กสาวสไปเดอร์เริ่มเป็นห่วงก็เลยนั่งเฝ้าเธอไม่ห่างกาย

"มายา เจ้าฟื้นสิเจ้านอนนานละนะ อย่าทำข้าตกใจแบบนี้สิ"

"อีกไม่นานเธอก็จะตื่น เธอคงจะโดนช็อตมากไป"

"มันอันตรายรึเปล่า เธอไม่เเข็งเเรงเหมือนนาวีตัวอื่นๆ"

"ตอนนี้ไม่รู้ต้องดูไปก่อนเอาละฉันจะอ่านหนังสือ ส่วนนายก็นอนได้ละนี้ก็ดึกมากเเล้ว"

ก่อนที่สไปเดอร์จะนอนจู่ๆเด็กสาวก็เริ่มฟื้นขึ้นมาเธเริ่มไอเล็กน้อยก่อนที่จะสำลักเลือดออกมา สไปเดอร์รีบขอความช่วยเหลือกับผู้พันเขาอุ้ร่างหญิงสาวไปทันที เมื่อถึงตัวพยาบาลบนย่านบินแล้วเขาก็เบาใจเมื่ิอคนในนั้นบอกว่าไม่เป็นไรมาก

"เด็กคนนี้เดิมไม่เเข็งเเรงแต่ตอนนี้หายห่วงคะ แต่เธอจะไม่สามารถทำอะไรหนักๆได้เพราะข้างในเธอบอบช้ำเกินไป"

"ขอบคุณมากครับ ผมเอาเธอกลับได้ใช่ไหม"

"ได้เลยค่ะท่าน"

ผู้พันอุ้เด็กสาวอย่างเบาที่สุด เมื่อเด็กสาวตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบสไปเดอร์นั้งข้างๆเธอ

"สไปเดอร์..."

"มายาเจ้าตื่นแล้ว เป็นไงบ้าง"

"เจ็บนิดหน่อยแต่พอทนได้"

"อ้าว ตื่นแล้วหรอสาวน้อย งั้นดีเลยกินอาการที่ฉันทำเเล้วกินยาซะ"

"ขอบคุณท่านมาก"

มายากำลังจะเอื้อมมือไปจับถ้วยอาหารที่ผู้พันทำมาให้แต่ก็ถูกเขาเบียงเอาไว้เหมือนว่าเขาไม่อยากให้เธอกินเอง

"ใครว่าฉันจะให้เธอกินเองมาฉันป้อนนะ"

"ไม่เป็นไรข้ากินเอง"

"อย่ดื้อสิสาวน้อย เธอเป็นคนไข้ที่ฉันต้องดูแลนะ"

"นางไม่อยากให้เจ้าป้อนมาข้าทำเอง"

สไปเดอร์จะเเจ้งถ้วยมาจากมือของผู้พันแต่ด้วยความที่เขาแข็งแรงและสูงกว่าสไปเดอร์เลยแพ้ไป มายายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวสไปเดอร์เบาๆ

"เจ้าลูกลิง อย่าซนมากเลยนะที่นี้ไม่ใช่ที่ของเรานะ"

"อืม ข้าจะจำเอาไว้"

"มาสาวน้อยกินดีกว่าก่อนมันจะเย็น"

"ขอบคุณท่านมากที่ดูและข้า"

ผู้พันค่อยๆป้อนอาหารให้กับมายาที่ละนิดๆ มายากินเลาะเขาจะเอานิ้วค่อยเช็ดให้เธอและกินมันเข้าไปมายาเขินนิดหน่อยและเมื่อเธอกินเสร็จผู้พันก็มอบล็อกเก็ตให้กับเธอ

"นี้คือของแทนใจฉันที่มอบให้เธอสาวน้อย"

"ข้าไม่มีอะไรให้ท่านเลย ขอเกรงใจท่าน"

"ไม่ต้องเกรงใจเธอก็ใส่เป็นคู่ฉัน และต่อไปเธอก็เรียกฉันว่าไมล์"

"ได้ ท่านไมล์"

"ไมล์ ก็เพียงพอเอาละเธอพักผ่อนซะ มีอะไรเรียกฉันอยูู่ข้างๆนี้"

"นอนเตียงแกไป อย่ายิ่งกับเพื่อนข้า"

สไปเดอร์แลบลิ้นใส่ผู้พันก่อนจะนอนข้างมายา ผู้พันยิ้มกำหมัดเล็กน้อยแต่ไม่ทำอะไร มายาเธอง่วงมากเลยนอนกอดสไปเดอร์ไปพร้อมๆกันผู้พันก่อนเขาจะ้ดินออกห้องไปนั้นเขาก็ได้จุ้บทีเเก้เธอก่อนไป