"จิ๊บจิ๊บจิ๊บ" เสียงของนกที่เกาะขอบหน้าต่าง พร้อมกับแสงแดดที่สอดส่องเข้ามาทำให้หญิงสาวเบิกตาตื่นขึ้นเฉกเช่นทุกวัน

"อื้อออออ~~~~ เช้าแล้วหรอเนี่ย" เธอบิดตัวเพื่อยืดเส้นยืดสาย

"ก็เช้าเแล้วสิจ๊ะ ดวงตะวันขึ้นสูงโด่งแล้ว รีบไปแต่งตัวเถอะลูกเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันสายแล้วนะ" บุษบาผู้เป็นแม่เดินเข้ามาหาลูกสาว

"จริงหรอคะแม่! แล้วนี่เบตื่นหรือยังคะ เบญจะได้รีบไปแต่งตัว สายแล้วน้องไม่รอเบญแน่ๆเลย" เบญจาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนลน

"ยังหรอกลูก รายนั้นเค้าตื่นสายเราก็รู้ เดี๋ยวแม่จะไปปลุกน้อง เบญแต่งตัวเสร็จแล้วรีบลงมาทานข้าวนะลูก"

" ค่ะแม่ " เบญจากล่าวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของผู้เป็นแม่

" เบ! เบ! ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะลูก เบสิค!! " บุษบาปลุกเรียกลูกคนเล็กของเธอ

" แม่อย่าเสียงดังได้มั้ย" เธอตะโกนออกมาเสียงดังลั่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

" ถ้าไม่ลุกจากที่นอนแม่จะไปเอากุญแจมาเปิดเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย! "

" รู้แล้วๆ ตื่นแล้วคุณบุษบาาาาาาาาาาาา! "

" รีบอาบน้ำแต่งตัว พ่อรอกินข้าวอยู่ เข้าใจมั้ย "

" เค! "

" เฮ้อ~" บุษบาเดินลงบันไดมาพร้อมกับถอนหายใจ เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้งหลังจากไปปลุกลูกๆของเธอ

" หึๆ อาการมันเป็นยังไงหล่ะคุณบุษ ถอนหายใจมาแต่ไกลเชียว" ไพโรจน์ผู้เป็นสามีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขบขัน

" ก็ลูกคุณน่ะสิคะ ปลุกยากเสียจริง เบญจาน่ะไม่เท่าไรแต่เบสิคนี่สิ ทำชั้นเหนื่อยแทบขาดใจ"

" 55555 เบมันก็เป็นของมันแบบนี้คุณยังไม่ชินอีกหรือไง"

"อารมณ์ดีอะไรแต่เช้าคะพ่อ ได้ยินเสียงพ่อหัวเราะซะดังเชียว" เสียงเบญจาพูดขึ้น

" ไม่มีอะไรหรอกลูก แล้วนี่เจ้าเบล่ะ"

" อยู่นี่ไง " เบสิคเดินมา พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ออก แล้วนั่งทานข้าว

ระหว่างการทานอาหาร ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นทุกคนล้วนแต่ตั้งหน้าตั้งตากินเพราะมีหน้าที่ ที่ต้องทำ จนกระทั่งทานอาหารเสร็จ หน้าที่ครั้งนี้เป็นของเบสิคที่ต้องเก็บถ้วยจานไปล้าง ระหว่างที่เธอล้างจาน เบญจาก็นั่งให้แม่ถักผมให้ จนกระทั่งเบสิคล้างเสร็จ

" มานี่สิเบแม่ถักผมให้ จะได้เหมือนกัน "

" ไม่! แค่หน้าตาก็เหมือนกันอยู่แล้ว จะทำตัวให้เหมือนกันทำไม "

เบสิคคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปหารถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของเธอ

"แฮ่กๆ เบ เบญขอติดรถไปด้วยได้มั้ย " เธอทำท่าเหนื่อยหอบ

" ไม่ " เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

" ก็ได้ " คำตอบเย็นชาของน้องสาวทำให้เธอฟังแล้วหงอยลงทันที เบสิคที่เห็นแบบนั้นก็อดสงสารพี่ไม่ได้จึงพูดขึ้นอีกครั้ง

" จะไปก็ขึ้นมา น่ารำคาญ " เบสิคที่ค่อมรถอยู่หันกลับมาพูด เบญจาที่ได้ยินคำพูดนั้นทำให้เธอดีใจ แล้วกระโดดขึ้นรถทันที

" จับให้เเน่นแล้วกัน อย่าหาว่าไม่เตือน " เบสิคบิดรถออกไปด้วยความเร็ว แม้ใจจริงเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเบญจากลัวความเร็วแต่เธอเเค่อยากหยอกล้อพี่สาวเธอก็แค่นั้น

...15:30....

"กริ๊งกริ๊งกริ๊ง" เสียงโทรศัพท์ของเบสิคดังขึ้น

" ฮัลโหล "

" .............. " เสียงปลายสาย

" ว่าไงนะ!! " ......

ติดตามชมตอนต่อไป ฝากคอมเม้นกดติดตามเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาาา💖🌷

part เบญจา

...สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเบญจา เบญจมาศ บุญค้ำ ทุกคนเรียกฉันว่าเบญ แต่น้องฉันเรียกว่าจา อายุ 17 ปี ตอนนี้ฉันอยู่ ม.5 ใกล้จะขึ้นม.6 แล้ว ใบหน้าของฉันจำง่ายสุดๆ แต่คนที่ไม่สนิทชอบจำผิดอยู่เลื่อย เพราะว่าฉันมีฝาแฝดอีกคนแต่อันที่จริงฉันกับเบไม่...

เหมือนกันเลยซักนิด หน้าตาฉันก็พอไปวัดไปวาได้ ตัวเล็กน่ารัก5555 ฉันเป็นคนง่ายๆ ยิ้มเก่งเพราะหน้าฉันดูดุ มารยาทงามจนเพื่อนบอกว่าฉันเรียบร้อยจนเกินไป สูง164 น้ำหนัก 50 ฉันอ่อนต่อโลกแล้วก็ไม่ค่อยสู้คนเท่าไหร่

part เบสิค

หวัดดี ฉันชื่อเบสิค เบญจรัตน์ บุญค้ำ อายุ 17 ปี สูง 167 หนัก 52 คงไม่ต้องบอกแล้วมั้งว่าฉันมีแฝด หน้าตาเราสองคนเหมือนกันอย่างแฝด เหอะอันที่จริงก็แฝดนั่นแหละ ฉันไม่คุยกับคนแปลกหน้า ไม่ชอบเบียดเสียดหรือวุ่นวายกับใคร ไม่ชอบที่ที่มีคนอยู่เยอะ ไม่ชอบเสียงดัง ฉันไม่ค่อยยิ้มชอบทำหน้านิ่งๆ เพราะแบบนี้มันทำให้ฉันมีเรื่องต่อยตีตลอด เพราะคิดว่าฉันมองหาเรื่อง แต่ฉันไม่ใช่จา ฉันไม่กลัว ถ้าฉันเจ็บมันก็ต้องเจ็บแฟร์ๆ พ่อฉันชื่อไพโรจน์ แม่ชั้นชื่อบุษบา บ้านเราไม่ได้มีฐานะอะไรมากมาย พ่อเป็นหมอ ส่วนแม่เป็นพยาบาล ครอบครัวเรามีความสุขกันมากจนไม่ได้คิดว่าถ้าขาดใครไปจะใช้ชีวิตยังไงต่อ

...ณ โรงเรียนฯ ( เวลา 14:40 น. )...

"แพร เบญปวดท้องขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " เบญจาบอกเพื่อนสนิทของเธอ แล้วทำท่าบิดไปบิดมา

" ไม่ให้แพรไปเป็นเพื่อนหรอ เดี๋ยวก็เจอพวกนั้นอีกหรอก " แพรวาพูดขึ้น

" ไม่เป็นไรหรอกน่าเเพรเรียนเถอะ ฝากจดด้วย ไปนะ " เธอรีบวิ่งออกไปทันที

...ห้องน้ำ...

" หมดไส้หมดพุงเลยเราดีนะมาทัน " เบญพูดพร้อมกับล้างมือ แล้วจู่ๆก็มีเสียงปริศนาดังขึ้น

" นี่อีเบญ กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกยุงกับซัน " มีรุ่นพี่สองคนเดินเข้ามาหาเธอ มีคนนึงถ่ายคลิป และอีกคนกับลังด่าทอเธออยู่

" เบญไม่ได้ยุ่งอะไรกับพี่ซันเลยนะคะ พี่เค้ามายุ่งกับเบญเอง "

" นี่มึงจะบอกว่ามึงสวยมากหรอถึงได้มั่นหน้าพูดว่าซันมายุ่งกับมึงอ่ะ ห้ะ!! "

" ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ เบญไม่ได้คิดจะยุ่งกับแฟนพี่เลย"

"อีเบญ อีหน้าด้าน !" เธอง้างมือขึ้น จะตบเบญจา แต่เบสิคเดินเข้ามาบังไว้ ทำให้เธอชะงักทันที

" เบสิค " ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงสั่นๆ

" ตบสิ ยืนอึ้งทำเหี้ยไร " เบสิคเอ่ยขึ้น

" กูบอกให้ตบ!!! "เบสิคจับแขนแล้วกระชากอย่างแรง

" โอ้ยยยย เจ็บ ปล่อยนะ กูบอกให้ปล่อย โอ้ยยยย! "

" ถ่ายสิ มึงจะเอากล้องหนีทำไม! " เบสิคหันไปตะคอกใส่อีกคนที่ยืนถ่ายอยู่ เธอแย่งโทรศัพท์ที่กำลังไลฟ์สดอยู่ขึ้นมาถ่ายใบหน้ารุ่นพี่คนที่รังแกพี่สาวเธอ

" นี่พวกมึงดูไว้ คนที่ชอบทำสันดานต่ำๆ ตามตบตีคนอื่นเพราะเรื่องผู้ชาย หน้าตามันเป็นยังไง" เธอยื่นกล้องเข้าไปใส่หน้ารุ่นพี่

" อย่านะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ "เธอเอามือปัดเพื่อไม่ให้เห็นใบหน้าของเธอ

" กูจะบอกมึงให้นะ มึงไม่มีสิทธิ์มาตบตีใคร ไม่มีสิทธิ์ประจานใคร โดยเฉพาะคนของกู ออกไป!! " เบสิค ตะคอกใส่พร้อมกับปาโทรศัพท์ใส่พนังห้องน้ำจนแตกกระจุยไม่เหลือชิ้นดี ความน่ากลัวของเธอทำให้ทั้งสองคนถึงกับต้องวิ่งหนีออกไป

" เบ~~~ " เสียงพูดเบาของเบญจาทำให้เบสิคหันไปมอง

" มึงก็เหมือนกัน ทำตัวอ่อนแออยู่ได้ คิดว่าโลกใบนี้มันจะใจดีกับมึงหรอ กูตามมาช่วยมึงไม่ได้ตลอดหรอกนะจา "

" รู้แล้ว ขอบคุณนะ"

" ไปเรียน "

"กริ๊งกริ๊งกริ๊ง" เสียงโทรศัพท์ดังของเบสิคดังขึ้น

" ฮัลโหล "

" ............. " เสียงปลายสาย

" ว่าไงนะ!! ".......

ฝากกดติดตามกดคอมเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียนมือใหม่ด้วยนะคะ 💖🌷

"ฮัลโหล "

" ไม่ทราบว่าใช่ญาติ คุณบุษบา และคุณไพโรจน์ หรือเปล่าคะ" เสียงปลายสายพูดขึ้น

" ใช่ค่ะ คุณเป็นใครคะ? "

" ดิฉันเป็นหน่วยกู้ภัย โทรมาแจ้งเพื่อทราบว่า คุณบุษบา และ คุณไพโรจน์ เกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำและ เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ตอนนี้กำลังเดินทางไปโรงพยาบาลxx ค่ะ "

" ว่าไงนะ!! " สิ้นเสียงปลายสาย เบสิคหยุดหายใจไปชั่วขณะ ทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่กับที่ หูเธอดับอื้อ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดยอัตโนมัติ

" เบ เป็นอะไร ใครโทรมา " เบญจาพูดขึ้นเพราะเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของน้องสาว

" จา พ่อแม่ตายแล้ว " เธอปาดน้ำตา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้สึกอะไร แต่ส่วนลึกในใจเธอกลับแตกสลายไปหมด

" ว่าไงนะเบ ไม่จริงอ่ะ ไม่จริงใช่มั้ยเบ พูดบ้าอึก อะไร ฮื้อฮือออ~ ฮือ ฮืออออออ" เบญจาร้องไห้โวยวาย ไม่เชื่อสิ่งที่เบสิคพูด จนเธอเป็นลมล้มพับไป

...ณ วัด แห่งหนึ่ง...

part เบสิค

หลังจากวันที่พ่อแม่เสียเราจัดงานศพให้ท่านไม่กี่วันวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พ่อแม่ฉันจะอยู่บนโลกใบนี้ แขกที่มางานก็ค่อนข้างเยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นหมอ เป็นพยาบาล แล้วก็คนที่ฉันไม่อยากเจอ คนที่เห็นแก่ตัวที่สุด

" ไงจ้ะ เบญจา เบสิค " ฉันและจายืนตอนรับแขกอยู่แล้วจู่ๆคนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุดก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน

" สวัสดีค่ะป้าบัว " เบญจายกมือไหว้

" นี่เบ แกไม่คิดจะไหว้ฉันเลยรึไง ฉันเป็นป้าแกนะ "

" ไม่ได้มีเกียรติให้ไหว้ " ฉันพูดด้วยเสียงเย็นชา

" นี่แกอย่าลืมนะว่าฉันต้องดูแลพวกแกต่อเพราะพ่อแม่แกชิงตายไปส่ะแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าปากดีให้มันมากนัก ไม่งั้นฉันจะตัดหางพวกแกปล่อยวัด "

" โทษทีนะ ไม่ได้ก้มกราบขอให้มาดูแล อย่ามาแสดงทำตัวเป็นป้าที่แสนดีหน่อยเลย ปลอมแค่หน้าก็พอ สันดานไม่ต้อง "

" เบพอแล้ว " เบญจาพูดห้าม

" นี่นังเบ!!!!! "

" ดูก็รู้ว่าอยากได้เงินประกันจนตัวสั่น แต่ขอโทษนะ ที่ดิน เงินทอง บ้านรถ ทุกอย่างเป็นของพวกเรา ถ้าป้าอยากได้มาก ก็กราบตีนเบสิ แล้วจะยกให้ "

" อร้ายยยยยน อีเด็กแก่แดด อร้ายยยยยยยย!" ป้าบัวกรี๊ดลั่นจนแขกทุกคนหันมามอง เพื่อนฉันที่เห็นแบบนั้นจึงวิ่งเข้ามา

" พวกมึงไปได้แล้ว ได้เวลาเผาเเล้ว " ไอ้กรเดินเข้ามาตัดบทสงครามระหว่างฉันกับป้า

...หน้าเมรุเผาศพ...

" พ่อคะ แม่คะ ทำไมถึงทิ้งเบญกับน้องไปล่ะคะ ทำไมไม่อยู่ดูความสำเร็จของเราก่อน ทำไมด่วนจากไปแบบนี่คะ แล้วหนูกับน้องจะอยู่กันยังไง ฮึก ฮื้ออออ "

" ไม่ต้องร้อง พ่อแม่ จะได้ไม่ต้องห่วง " เบสิค เข้ากอดพี่สาวเธอที่นั่งเข่าออ่อนร้องไห้อยู่กับพื้น เธอก็ไม่ต่างจากเบญจา หัวใจเธอแตกสลายราวกับฟ้าผ่าลงมา เพียงแต่ต้องเข้มแข็งไม่แสดงออกเพื่อเป็นหลักให้พี่สาวของเธอ ที่ฟูมฟายจนไม่มีสติ

" พ่อ แม่ ไม่ต้องห่วงเบกับจานะ เบจะดูแลจาเอง พ่อกับแม่คอยดูแลเราอยู่บนนั้นนะ รอเราอยู่ตรงนั้น แล้วเจอกันอีกครั้งนะ "

"