ก๊อกๆ ก๊อกๆ.. วินสายเเล้วนะลูกวันเปิดเรียนวันเเรกไม่ใช่หรอลูกสายมากเเล้วนะ วิน“ห้ะ...ไม่ทันเเล้วๆวินแกลืมได้ยังไงเนี่ยไปมหาลัยวันเเรกก็สายเเล้วหรอ..โอ้ยยยย” ครับแม่ตื่นเเล้วครับ (เเต่งตัวทำธุระส่วนตัวเสร็จภายใน10น.) เเม่ผมไปก่อนนะครับ เอ้าเเล้วไม่กินข้าวก่อนหรอลูก เดี๋ยวผมหาของรองท้องเองครับแม่ไม่ต้องห่วง

ถึงมหาลัย โอ้ย...คนเยอะจังเลยแฮะ โรงอาหารไปทางไหนเนี่ย!!! “วิน ไอวิน...แหม๋ มาวันเเรกก็สายเลยนะ” เสียงของคริส

“เอ่อ ว่าเเต่แกหาอะไรอยู่อ่ะ หาคนหล่อๆแบบคริสอยู่ใช่อะป่าว” “คริสแกอย่าพึ่งมากวนวินได้ป่ะตอนนี้วินหิว หิวมาก หิวจนกินคริสตอนนี้ได้เลยนะ”

“โห...เล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้ ไม่ได้เจอกันนานคริสคิดถึงเเต่มึงก็ไม่เปลี่ยนเลยเนอะโมโหหิวเหมือนเดิม555

ป่ะเดะคริสพาไปโรงอาหารเเต่วินต้องเลี้ยงคริสด้วยน้าา...เพราะคริสมารอวินนานเเล้ว คริสแอบคิดนะว่าวินอาจย้ายไปอีกมหาลัยหนึ่งหรือเปล่าเเต่วินก็ไม่ย้าย คริสดีใจนะ^~^”คริสพูด

“ทำไมไม่มีวินเเล้วคริสจะเรียนไม่ได้เลยรึไง”วินพูด (พูดกับตัวเองในใจ:นี่คริสแกทำเราหวั่นไหวอีกเเล้วนะ )

“ก็ป่าวเเค่...ไม่ค่อยชอบยุ่งกับคนอื่นอ่ะเพราะคริสรู้สึกเหมือนเขาเเค่มาสนิทกับคริสเพราะคริสเล่นกีฬาเก่ง เเล้วก็สาวตรึม ” คริสพูดพร้อมทำหน้าเศร้า

“ชั่งเถอะๆ ไปหาของกินกันเร็วๆวินหิวจะเเย่เเล้ว”วินพูด (คิดในใจ:กี่ครั้งเเล้วนะที่เราเผลอคิดเองเออเองเเบบนี้คนเดียว)

ณ โรงอาหาร “วินแกนั่งนี่รอ แกจะเอาอะไรเดี๋ยวคริสไปสั่งมาให้ ” คริสพูด

“อืม...วินเอาเหมือนเดิมเลย” วินพูด

“ข้าวมันไก่เน้นหนังไก่ใช่ป่ะ คริสจำได้” คริสพูดอย่างมั่นใจ เเต่จริงๆเเล้วสมายชอบกินข้าวหมูแดง

“เอ่อ...ชั่งเถอะคริสเดี๋ยววินไปสั่งเองก็ได้” วินพูดจบและลุกไปซื้ออาหาร

ปล่อยคริสให้นั่งงงอยู่...จากนั้นพลอย(แฟนเก่าคริสตอนม.5)“ ว่าไงคริสนั่งคนเดียวหรอ...พลอยขอนั่งด้วยได้มั้ยอ่ะ เมื่อกี้พลอยได้ยินนะที่คริสยังจำอาหารที่พลอยชอบกินได้อ่ะ” พลอยพูด... “พลอยคิดถึงคริสนะ..

“ พะ...พลอย ไม่ได้เจอกันนานเลย มาหาคริสหรอ” วินถามพลอย

“ อือ...เรามาหาคริสอ่ะว่าเเต่วินกับคริสนี่สนิทกันเหมือนเดิมเลยเนาะ...มากกว่าเพื่อนป่ะเนี่ย...” พลอยพูด

“ไม่ใช่พลอย...พลอยอย่าพูดไปเรื่อยคริสกับวินเป็นเเค่เพื่อนที่ดีต่อกัน...อ่ะ”เสียงของคริสพูดสั่นๆ

“เอ่ออ...ใช่555 พลอยคุยกับคริสก่อนเลยเดี๋ยววินไปหาโต๊ะใหม่นั่งเอง” วินพูดจบเเละลุกไปนั่งโต๊ะที่ว่างถัดจากโต๊ะเดิม2โต๊ะ

“วินเเกจะคิดเกินเพื่อนไม่ได้คริสไม่เคยคิดกับแกมากกว่าเพื่อนจำไว้” วินบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

“เอ่ออ...เธอๆชื่อไรอ่ะ เราชื่อข้างตังนะ เราขอนั่งด้วยได้ป่ะ” เสียงชายคนหนึ่งเอ่ยทัก

“อ๋อ...เราชื่อวิน นั่งได้” วินพูดพร้อมทำหน้าเซ็งๆ

“เอ่อ...เราเห็นเธอกับแฟนทะเลาะกัน เเล้วเธอยอมเดินออกมาง่ายๆแบบนี้ให้แฟนตัวเองอยู่กับคนอื่นเลยหรอ??” ข้างตังถามด้วยความสงสัย

“เห้ย ไม่ใช่นั้นเพื่อนวินชื่อคริส สนิทกันตั้งเเต่ม.ต้นเเล้ว ส่วนผู้หญิงคนนั้นอ่ะ...เป็นเเฟนเก่าของคริสตอน ม.5 เเต่เท่าที่จำได้คงไม่ได้เจอกัน1ปีกว่าๆเเล้วมั้ง” วินพูด

“วินนี่เเทนตังเองว่าวินนี่น่ารักดีนะ” ข้างตังชมวินน่ารักแบบอ้อมๆ

“วิน...ไปเข้าเรียนได้เเล้วก็เดียวไม่ทันเอานะ” เสียงคริสพูดด้วยเสียงเข้ม

“เเล้วนั้นใครอ่ะ...”

“เอ่อ...” “เพื่อน..ครับ ผมเป็นเพื่อนวินครับ” ข้างตังพูดพร้อมเมินคริส

“เอ่อ..เเล้ววินเรียนคณะไหนอ่ะ” ข้างตังถาม “นายไม่ต้องยุ่ง”คริสพูดความไม่พอใจ “คริส..เเกจะพูดแบบไม่ได้ ข้างตังก็เป็นเพื่อนวินนะ”

“เพื่อนหรอ...พึ่งรู้จักกันไม่ถึงวัน วินมั่นใจเเล้วหรอว่ามันเป็นคนดี” คริสพูดด้วยความโมโห

วินหันไปพูดกับข้าวตัง“คือ...วินเรียนคณะแพทยศาสตร์อ่ะ...เเล้วข้าวตังล่ะ” วินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “เราก็เรียนคณะแพทยศาสตร์เหมือนกัน...บังเอิญจังเลยย” ข้างตังพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ “จริงดิ งั้นดีเลยจะได้ไปคณะแพทย์พร้อมกันเลย”

ถึงคุณะเเพทย์ อาจารย์ได้สั่งรายงานกลุ่ม4คน โดยให้จับฉลาก

“วิน วิน แกจับได้หมายเลขอะไร” “เราจับได้หมายเลข4อ่ะ”วินพูดด้วยเสียงหมดหวัง “เราก็จับได้เลข4” ข้างตังพูดด้วยน้ำเสียงใจ

“เราก็จับได้หมายเลข4”เสียงของหญิงสาวซึ่งนั่นก็คือพลอย

“พะ พลอยแก จับได้เลข4ด้วยหรอ” วินเอ่ยถาม

“คริสก็จับได้เลข4” คริสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เห้ย...ดีใจจังได้อยู่กับคริสด้วยย” พลอยพูดด้วยความดีใจเเต่กลับเมินวินและหันไปคุยกับคริส...

ณ บ้านของคริส

“โอ้โห บ้านคริสนี่สวยจังเนอะ” ข้างตังพูดด้วยความตื่นเต้น

“เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายจะมีสระว่ายน้ำกับไม้หินอ่อนพวกแกไปกันก่อนเลยเดี๋ยวเราไปทำธุระเดี๋ยวมา...พลอยเคยมาเเล้วนิ พาวินกับข้างตังไปรอก่อนเลยนะ” คริสพูดด้วยเสียงเข้ม “เห้อออ...เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานวินพึ่งเคยมาบ้านคริสไม่กี่รอบ เเละทุกรอบที่มาก็ไม่เคยรู้ว่าบ้านคริสนี่มีสระว่ายน้ำด้วยแฮะ” วินบ่นพึมพำคนเดียวเบาๆ

“วิน มาเร็วเดี๋ยวเราพาดูบ้านคริสเอง” พลอยพูดเหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง(พูดอวด)

“เอ่ออ...เราว่าไปรอคริสเลยดีกว่า รู้สึกว่าวันนี้คริสอารมณ์ไม่ดี” ข้างตังพูด เพราะคริสทำสีหน้าไม่พอใจมาตั้งแต่ที่เข้าบ้านมาเเล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกเราอ่ะสนิทกับคริสดีเเค่เดินทัวเอง ถ้าคริสว่า เดี๋ยวพลอยก็แค่โกรธเดี๋ยวคริสก็มาง้อพลอยเเล้วเดี๋ยวก็ดีเอง”

กริ๊งๆ~ กริ๊ง..~•~ “ฮัลโหลครับแม่ ได้ครับๆเดี๋ยวผมรีบกลับนะเเม่”

มีสายเรียกเข้าซึ่งเป็นแม่ของข้าวตัง

“เราต้องกลับก่อน แม่เราไม่สบายเราต้องรีบพาแม่ไปหาหมอ”

“อืมๆ เดี๋ยวพวกเราช่วยกันทำรายงานเองข้างตังพาแม่ไปหาหมอเถอะ ส่วนเรื่องรายงานเดี๋ยวถ้ายังไง วินจะบอกนะ”

“ อือ ขอบใจนะ ” ข้างตังพูดจบก็กลับทันที

จากนั้นพลอยก็พาวินเดินทัวบ้านต่างๆจนมาถึงห้องครัว เจอเเม่บ้านกำลังทำขนมปังอยู่

“ป้าคะ...เดี๋ยวหนูกับเพื่อนทำเองค่ะ

ป้าไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะ” พลอยพูดเเล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“เอ่อ..ก็ได้ค่ะ” ป้าแม่บ้านพูดจบก็เดินออกจากครัว

“วินแกไปเอาแก้วเเล้วเทนมเป็นแก้วๆนะเดี๋ยวเอาไว้พวกเราหิวเเล้วดื่ม”

“ได้ๆ ”

วินก็เดินไปหยิบแก้ว 3ใบ แต่วินกำลังเดินเอาเเก้วไปใส่นม ขณะนั้นพลอยก็เเกล้งสดุดล้มไปที่วินทำให้แก้วตกแตกและไปโดนขวดวายตกแตก3-4ขวด เเล้วเศษแก้วก็บาดมือสมายเลือดไหล “วินเราไม่ได้ตั้งใจ”

พลอยพูด

จากนั้นคริสก็เดินมา เเต่พลอยกลับหยิบเศษเเก้วเเล้วบีบทำให้มือมีแผลแล้วเลือดไหลเต็มมือ

“โอ้ย...เจ็บ!! วินเเกโกรธอะไรเราอ่ะ แกโกรธที่เราสนิทกับคริสหรอ...”(บีบน้ำตา) “ นี่ วินมึงทำอะไรอ่ะ อย่าคิดนะว่าเป็นเพื่อนสนิทกูเเล้วจะทำอะไรก็ได้นะ” (ตคอก)คริสพูดด้วยความโกรธ

“คริส...พลอยขอโทษพลอยไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” “พลอยไม่ต้องขอโทษหรอก...ลุกขึ้นเดี๋ยวคริสพาไปทำแผล”

(พยุงพลอย)

“ค..คะ..คริส จะไม่ถามอะไรวินเกี่ยวกับเรื่องเเก้วหน่อยหรอ...”(น้ำตาคลอ)

“จะให้ถามอะไร ก็เห็นอยู่ว่ามึงทำอะไร อย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้ทำ..... วินมึงกลับไปก่อนเถอะกูไม่เคยคิดเลยว่ามึงคิดจะทำร้ายพลอย กูไม่อยากเห็นหน้ามึง กลับไปได้ละ” คริสพูดด้วยเสียงโมโหคูณสิบ

“คริส...วินขอโทษแต่คริสช่วยฟังวินก่อนได้มั้ย ” น้ำตาคลอ

“ มึงจะเเก้ตัวยังไง”

“คริสเราเป็นเพื่อนกันมา....