??:นี่คือดาวแพนดอร่า

??:ทุกอย่างนอกกำแพงนั้นอันตราย

??:ทุกอย่างสามารถฆ่าคุณได้

??:ขอให้คุณปลอดภัย บนดาวดวงนี้

.

.

.

.

คุณ : ที่นี่สวยเนอะ สวยกว่าโลกเยอะเลย ไม่อยากคิดว่าจะสามารถมาเป็นนักวิทยาศาสตร์ของที่นี่ได้ แต่ก็นะ ฉันเป็นแค่อวตารหนิเนอะ555

??: เธอจะชมวิวอีกนานมั้ย // ถามคุณด้วยความสงสัย

คุณ : ขอโทษค่ะ ที่นี่มันสวยมากจนฉันอยากมองไปนานๆ แล้ว ไม่ทราบว่าคุณคือ.. //เอียงคอ

?? : พันเอกไมล์ ควอริช หัวหน้าหน่วย รีคอม

คุณ : รีคอมนี่ใช่การรีสตาร์ทคอมใช่ไหมคะ // คุณพูดติดตลก พร้อมพยามทำให้เขายิ้ม

ผู้พัน : ฉันไม่ได้ว่างมาเล่นกับเธอนะเด็กน้อย // ขมวดคิ้ว

คุณ : ฉันขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากให้คุณอารมณ์ดี // คุณพยายามไม่สบตาเขา

ผู้พัน : อืม เธอไปห้องพักได้แล้ว // พูดนิ่ง

...(คุณพยายามจะไม่อะไรมากมายเพื่อไม่ให้ชายที่อยู่ตรงหน้าเกิดความโมโหขึ้นอีกครั้ง)...

คุณ : ได้ค่ะผู้พัน

(หลังจากนั้นคนได้เดินหาห้องพักของตัวเองนานหลายนาทีเพราะว่าที่ฐานทัพมันกว้างใหญ่มากและซับซ้อนเกินไปที่คุณจะเข้าใจ)

?? : เฮ้ ให้ผมช่วยคุณไหม

(เสียงของชายหนุ่มคนนึงดังมาจากข้างหลังทำให้คนต้องหันกลับไปมองว่าเขาคือใคร)

คุณ : เอ่อ สวัสดีค่ะคุณพอจะรู้ไหมว่าห้องพักของนักวิทยาศาสตร์ไปทางไหนพอดีว่าฉันหลงทาง

(คุณถามออกไปด้วยท่าทางเคอะเขิน)

?? : โอ้ได้เลยทางนี้ผมจะนำคุณไปเอง

คุณ : ขอบคุณนะคะ

(คุณได้เดินตามชายคนนั้นไปจนถึงห้องพักของตัวเอง)

คุณ : ขอบคุณนะคะถ้าไม่ได้คุณฉันคงจะหลงทางแย่

(คนหันไปยิ้มด้วยท่าทีขอบคุณและสดใส)

?? : ไม่ทราบว่าผมขอทราบชื่อคุณหน่อยได้ไหม?

คุณ : ขอโทษที่แนะนำตัวช้านะคะฉันชื่อ"ชื่อคุณ"จะมาเป็นนักวิทยาศาสตร์ประจำดาวแพนดอร่าค่ะ

?? : ครับ"ชื่อคุณ" ผมชื่อแมงค์นะยินดีที่ได้รู้จัก

คุณ : ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกันค่ะแมงค์

แมงค์ : ตอนนี้คุณถึงห้องแล้วงั้นผมขอตัวก่อนนะ

(แมงค์เดินออกไปด้วยท่าทีกระตือรือร้น)

(คุณรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ไม่ได้แย่นะที่ฐานนี้ก็ยังมีคนดีๆและน่ารักอยู่)

(คุณได้ทำการเปิดประตูเข้าห้องและจัดเก็บของให้เรียบร้อย)

...เช้าวันต่อมา...

(คุณเตรียมตัวสำหรับการไปทำงานวันแรก)

คุณ : วันนี้จะต้องเป็นวันที่สดใส!!

...ห้องทำงาน...

คุณ : สวัสดีค่ะฉันชื่อ"ชื่อคุณ"จะมาเป็นสมาชิกในหน่วยนะคะ เป็นเกียรติมากที่ได้ร่วมงานกับพวกคุณ

(คุณทักทายออกไปด้วยท่าทีสดใส)

ผู้พัน : อ๋อยัยเด็กที่เมื่อวานมัวแต่ชมวิวนี่เองจะอยู่กับหน่วยฉันได้นานไหมเนี่ยคงจะตายก่อนมั้ง

(คุณทำหน้าบึ้งตึง)

(ทำไมจะต้องมาเจอผู้พันด้วยนะแล้วอย่างนี้การทำงานของฉันจะมีความสุขไหมเนี่ย)

...จบตอนที่ 1...

คุณมองไปรอบๆ ก่อนที่จะมีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมา

แมงค์ : อ่าว (ชื่อคุณ) เธอมาอยู่หน่วยนี้หรอเนี่ย ดีใจที่ได้เจอนะ ยินดีต้อนรับ

คุณ : แมงค์ ฉันก็ดีใจที่เจอนาย!

ทุกคนในห้องต่างสงสัยกันว่าคุณสองคนรู้จักกันตอนไหน

แมงค์ : ฉันจะแนะนำเพื่อนในทีมนะ นี่ ซีด็อก

วอคเกอร์ ไลล์ บราว อเล็กซานเดอร์ จาง ไฟล์ พลาเจอร์ วอเรน โลเพช และเธอน่าจะเจอแล้ว พันเอกไมล์ คุณกรอกตามองบนก่อนจะยิ้มและพูดออกไป

คุณ : ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

ทุกคนในห้อง : ดีใจที่ร่วมงานด้วยนะคะ

คุณ : ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ จะออกสำรวจแพนดอร่า เพื่อศึกษา และวิจัย เกี่ยวกับพันพืช รู้สึกดียิ่งที่จะได้ร่วมงานกับกลุ่มอวตารที่เก่งที่สุดนะคะ

ทุกคนในห้อง : //ยิ้มพร้อมพูดคุยกันด้วยความเฮฮา

คุณยิ้มและเข้าไปพูดคุยกับพวกเขาอย่าเฮฮา ยกเว้นเสียแต่ มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองคุณอย่านิ่งๆ ทำให้คุณรู้สึกอึดอัดนิดๆ

คุณ : มีอะไรจะพูดกับฉันหรอคะ ผู้พัน

คุณหันไปถามเขาด้วยความสงสัย

ผู้พัน : ป่าวไม่มีอะไร

คุณเห็นผู้พันเดินออกไป แต่คุณก็ไม่ได้อะไร

คุณ : พวกนาย ผู้พันเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอ

ไฟล์ : ไม่นะ ปกติเขาไม่ได้เป็นงี้นะ

จาง : จริง ปกติไม่เป็นงี้

วอคเกอร์ : ตอนเจอกันครั้งแรก เธอทำอะไรให้เบาไม่พอใจรึป่าว

คุณ : ไม่นะ ไม่ได้ทำอะไรเลย

แมงค์ : งั้นเขาคงอารมณ์ไม่ดีเฉยๆมั้ง

คุณ : ก็ว่างั้นแหละน้า

พลาเจอร์ : เรามาฉลอง เพื่อต้อนรับคุณนักวิทยาศาสตร์ที่เข้ากลุ่มเรามาใหม่กันเถอะ!

วอเลน : ฉันมีเหล้าอยู่เดี๋ยวไปเอามาแปป //วิ่งออกไป

โลเพช : งั้นฉันไปหากลับแกล้ม // รีบเดินออกไป

คุณ : ทำไมทุกคนดูดีใจกับการที่มีคนเข้ามาในกลุ่มจังคะ

ซีด็อก : คงเพราะว่ามีเธอเข้ามาก็มีโอกาสกินเหล้ากันแหละนะ ซีด็อกหัวเราะอย่างสนุกสนาน

ไลล์ : ไม่ก็เพราะมีนักวิทยาศาสตร์คนสวยเข้ามาใน

ทีมล่ะมั้ง

คุณหัวเราะด้วยความเขินที่ไลล์ชมคุณ

วอเลน/โลเพช : มาแล้วๆ มาแล้วจ้า เรามากินกันเถอะ เราเจอพวกขนมด้วยน้า

วอคเกอร์ : พวกนายนี่สุดยอดเลย!

แมงค์ : งั้นเรามากินกันเถอะ

คุณช่วยพวกเขาตั้งโต๊ะ และนั่งกินเหล้ากับพวกเขาจนดึก

ผ่านไปชม.กว่า

?? : นายว่าเธอหลับรึยัง

?? : ฉันว่าเธอหลับแล้วนะ

?? : เอาไงต่อล่ะ

?? : นายลองคิดนะ สาวสวยน่ารัก เมาหลับอยู่กลางชายหนุ่ม

?? : แล้วเราต้องทำยังไงล่ะ

?? : ทำอย่างนั้นไงเจ้าโง่

?? : อ๋อ เข้าใจล่ะ

?? : ทำล่ะนะ

จบตอนที่ 2

.

คุณตื่นมาอย่างงัวเงีย พร้อมอาการปวดหัวสุดๆ คุณมองไปรอบๆก่อนที่จะพบว่าคุณอยู่ที่โซฟาพร้อมกับมีผ้าห่มมาห่มที่ตัวคุณ และคุณพึ่งคิดได้ว่าวันนี้ต้องไปทำงาน

คุณ : ชิบล่ะ

คุณรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และไปที่ห้องทำงานอย่างไว

...ห้องทำงาน...

คุณ : ขอโทษที่มาช้านะคะ

คุณหอบเนื่องจากวิ่งมาสุดแรงเกิด

ทุกคนในห้องหันมายิ้มและหัวเราะให้คุณ

คุณงงว่าทำไมถึงหัวเราะคุณ

คุณยิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะรีบเดินไปที่โต๊ะทำงาน

วันนั้นทั้งวันไม่ว่าใครก็ตามที่คุณเดินผ่านทุกคนต่างหัวเราะและซุบซิบกัน

?? : (ชื่อคุณ) เป็นไงบ้างเมื่อคืนสนุกไหม

คุณหันไปทันควัน ก่อนจะพบว่าคนที่ทักคุณนั้นคือซีด็อกนั่นเอง

คุณ : ว่าไงคะ คุณซีด็อก

ซีด็อก : เรียกปกติก็ได้ ไม่ต้องเรียกสุภาพหรอก

คุณ : ก็ได้ค่ะ

ซีด็อก : ทำงานวันนี้เป็นไง

คุณ : ก็ดีนะคะ แต่ไม่รู้ทำไมมีแต่คนหัวเราะฉัน

ฉันทำอะไรตลกหรอคะ

คุณเอียงคอด้วยความสงสัย

ซีด็อก : วันนี้เธอกลับไปที่ห้องเถอะ อาบน้ำล้างหน้าตาด้วยนะ

คุณ : ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ฉันไปนะคะ

ซีด็อก : เจอกันนะ

คุณยิ้มให้ซีด็อกก่อนจะเดินกลับห้องไป

...ห้องของคุณ...

คุณเปิดประตูเพื่อจะไปอาบน้ำ คุณเดินไปส่องกระจกก็ต้องพบกับความตกใจ

คุณ : ว้าย ใครเขียนหน้าฉันเนี่ย ว่าแล้วทำไมที่ทำงานคนถึงหัวเราะกันตลอดเลย ทำไมไม่มีคนเตือนกันนะ แล้วใครเป็นคนทำเนี่ยย

คุณรีบล้างหน้าล้างตาด้วยความเขินอาย ก่อนจะคิดในหัวว่าใครเป็นคนเขียนหน้าคุณ และคิดว่าทำไมต้องเขียนเป็นรูปแมวด้วยนะ มันน่าอายเกินไปแล้ว!

...ทางฝั่งของผู้ร้าย...

ไฟล์ : นายว่าเธอจะรู้ตัวยัง?

จาง : ฉันว่ายังมั้ง เห็นวันนี้เธอไปทำงานด้วยสภาพนั้นเลยนะ 555555

ไฟล์ : เรารับน้องแรงไปไหมอ่ะ 555555555

จาง : ก็ปกติน้า เราก็ทำทุกครั้งที่มีคนใหม่เข้ามา

ไฟล์ : แล้วก็แหม แมงค์ มีการนำผ้าไปห่มให้ด้วยสงสัยจะถูกใจ (ชื่อคุณ) นายว่าปะจาง

จาง : ว่างันเหมือนกันว่ะ แต่ก็นะ คนที่ชอบ(ชื่อคุณ)ก็มีเยอะอยู่เหมือนกัน

ไฟล์ : ก็แหม น่ารักขนาดนั้นอ่ะนะ

จากนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หยอกกันไปมา จนมืดค่ำ

...จบตอนที่ 3...