ณ เมืองมิวนอกซ์ เมืองที่เต็มไปด้วยความสุขเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแต่นั้นก็มีอยู่ได้ไม่นานเพราะในตอนนี้ทั้งเมืองเต็มไปด้วยฝุ่นควัลเเละเหตุการฤดูไม่ตรงตามที่หมายเอาไว้ และในตอนนี้ก็มีเหตุร้ยกำลังเกิดขึ้นเพราะเสียงกรี้ดร้องขอความช่วยเหลือของสาวคนนึงเธอตะโกนสุดเสียงเเต่ไร้คนช่วย สาวคนนั้นวิ่งสุดกำลังเพื่อหาที่ปลอดภัยเธอวิ่งเข้าทางบ้านตัวเองแต่เมื่อเข้าไปก็ต้องเข่าทรุดเมื่อครอบครัวที่รักของเธอนั้นนอนจมกองเลือดอยู่
"ล..ลูกรักรีบหนีไปพวมันจะกำลังจับลูก" เสียงของผู้เป็นแม่พูดด้วยเเรงสุดท้าย
"แม่คะ แม่อย่าพึ่งเป็นไรนะแม่!! " เด็กสาวเรียกเเม่ทั้งน้ำตา
"ลูกรักของแม่เอาหนีไปและหนีไปให้ไกลที่สุด แม่รักลูกนะคนสวย" ผู้เป็นแม่พูดก่อนจะสิ้นใจลงไป
"แม่!!!! แม่ตื่นขึ้นมาสิแม่" เด็กสาวเรียกผู้เป็นแม่ที่สิ้นใจไปแล้วทั้งน้ำตา
เด็กสาวหยิบสร้อยเชือกถักที่เเม่ทำให้มาก่อนหนีออกไป ไม่รู้นานแค่ใหนที่เธอหนีออกมาจากบ้านที่อบอุ่นตัวของเธอหยุดเดินเพื่อพักเหนื่อยแต่ทันใดนั้นภาพก็ตัดเพราะมีบุคคลปริศนาเข้ามาตีหัวของเธอ เมื่อเทอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอก็นั้งอยู่บนเก้าอี้ที่กำลังมัดตัวของเธออยู่รอบตัวเธอเด็มไปด้วยนักวิทยาศาสตร์และบุคคลตัวสีฟ้าสูงยาวกว่ามนุษย์ทั้วไป
"ตื่นเเล้วหรอสาวน้อย" ชายสวมชุดนักวิทยาศาสตร์ถาม
"ที่นี้คือที่ใหนคะ" เด็กสาวถามด้วยความสงสัย
"ในตอนนี้เรากำลังมุ่งสู่ดาวดวงใหม่"
"คุณต้องการอะไรจากฉันงั้นหรอ" สาวพูดไปด้วยวิตก
"เมื่อไม่นานนี้เราได้ค้นหาเเม่ของเธอที่เคยทำงานให้กับเราเเละพบว่าหล่อนก็มีลูกเช่นกัน"
"แล้วมันยังไง"
"พูดคือหล่อนทรยศพวกเราพร้อมกับเจคซัลลี่และเมื่อไม่นานมานี้เราได้พบว่าคนที่ทรยศพวกเรามีเด็กสาววิเศษที่แม้จะพลิกทั้งแผ่นดินก็ยากจะเจอ นั้นก็คือเทอ" เขาชี้ไปทางเด็กสาว
"หมายความว่าไง"
"ครั้งนึงพวกเราเคยทดลองเรื่องอวตารและการทดลองนี้จะมีเธอเป็นส่วนร่วมในครั้งนี้"
"แต่นี้มันชีวิตฉันนะ" เด็กสาวดิ้น
"แต่ตอนนี้เธอเป็นของเราเเล้วเอาละอย่าช้าจัดการ"
เมื่อชายคนนั้นพูดจบก็มีบุคคลมากหน้าหลายตาเข้ามามุ่งเธอเพื่อทำการทดลองพวกเขาทำร้ายทั้งร่างกายเธอและทั้งจิตใจพวกเขาฉีดและทดลองเธอราวกับสัตว์ เมื่อเวลาผ่านมาหลายเดือนสิ่งที่พวกเขาต้องการก็คือย้ายร่างของสาวน้อยไปใส่ร่างอวตารที่พวกเขาได้ทำการสร้างขึ้นมา
"เท่านี้ก็พร้อมแล้ว"ชายชุดขาวฉีดสารสีขาวใส่ร่างของสาวน้อย
"นั้นจะทำอะไร อย่า!! อย่าาาาา!!!"สาวน้อยกรีดร้องอย่างเจ็บ
เมื่อยาออกฤทธิ์เธอก็สลบไปและเมื่อตื่นขึ้นอีกครั้งเธอก็อยู่ในร่างของอวตารตัวสีฟ้าสูงยาวเข่าดีและยีนมนุษย์ของเธอนั้นจะส่งมาถึงรูปร่างที่น่าเย้ายวนเพราะทั้งหน้าอกหน้สใจเธอนั้นมันตู้ม!! ผิดขนาด
"เธอตื่นแล้ว ใหนลุกช้าๆสิ"
"นี้พวกคุณบ้าไปแล้วหรอ"เด็กสาวทุบกระจกที่หน้า
"ฟังฉันให้ดีนะ จงทำตัวดีๆซะไม่งั้นตาย"
"ให้ตายเถอะ!!!"
"เอาละฉันจะเเนะนำให้รู้จักนี้คือคลอสคนฝึกการรบและคนนี้ซาช่าพี่เลี้ยงเธอทำตัวดีๆละแม่หนู"เดินจากไป
"สวัสดีจ่ะสาวน้อย ฉันซาช่า" ซาช่าจับมือ
"ฉันคลอส แล้วเธอละ"
"สวัสดีค่ะ หนู รายา "ยิ้มตอบ
"เอาละสาวน้อยฟังพวกเราให้ดีนะ"
"ได้ ว่ามาเลย"
"เมื่อฉันฝึกเธอเสร็จ ฉันจะพาเธอหนีที่นี้ไม่ปลอดภัย"
"คนไม่ดีหมดเลยหรอ"
"ใช่จ้ะ พวกเราจะพาเธอหนีเมื่อพร้อมเพราะฉะนั้นเธอต้องให้ความร่วมมือด้วย" ซาช่าจับหน้าของรายา
"ได้ หนูจะเชื่อฟังคุณ" ยิ้มตอบ
รายาตั้งใจฝึกฝนเพื่อรอวันที่เธอจะได้หนีออกไปจากที่นี้
รายาเริ่มการฝึกฝนทุกขั้นตอนเธอตั้งใจฝึกเพราะเพื่อในสักวันเธอจะได้ฆ่าเจ้าพวกนี้ เธอฝึกใช้ปืนและมีดอย่างเเข็งเเรงและมันก็ออกมาได้ดีทีเดียวระหว่างที่เธอฝึกซาช่าก็สอนความวิทยาศาสตร์ลงไปด้วยนอกจากเก่งการต่อสู้แล้วความรู้คือสิ่งสำคัญเช่นกัน รายาเรียนรู้ได้ดีทีเดียวไม่มีอะไรตกบกพร่องเลยสักนิด เวลาผ่านไปนานถึงสองปีที่เธอฝึกกับคลอสเเละซาช่ามานั้นส่งผลกับเธอดีที่เดียว รายาออกไปกินน้ำเพื่อดับกระหายจากการเหนื่อยมาอยู่ก็มีมีดมาทางเธอมือของรายานั้นไวจึงสามารถรับมันได้
"โว้!! ไม่เลวเลยทีเดียวสำหรับสองปี"
"แกเป็นใครแล้วต้องการอะไร" รายาโยนมีดคืน
"ฉันมองการฝึกของเธอมานานแล้ว ใช้ได้ทีเดียว" รับมีด
"ขอบใจ" ดื่มน้ำ
"เอาละ เธอชื่ออะไร"
"รายา เมดิสัน คุณละชื่ออะไร" ทิ้งขยะ
"ฉัน ไมล์ ศคอลอ เป็นผู้พันชื่อเธอคุ้นๆนะ" คิดอะไรสักอย่าง
"อืม ยินดีที่รู้จัก" เดินจากไป
"เดียวสิ รอฉันคิดก่อน" ดึงแขน
"ว่ามาสิ ฉันจะไปฝึกต่อ"
"ปีนี้เธออายุเท่าไร"
"15 ปี "
"อ่อไม่แปลกที่เขาให้ร่างเติบโตแค่นี้ เจอกันสอวทุ่ม"
รายาพยักหน้าก่อนเดินออกไปเธอนั้งอยู่ในห้องของเธอมองออกไปข้างนอกดูสิ่งต่างในโลกนอกอวกาศและเธอก็จะหยิบสร้อยที่แม่ของเธอถักด้วยมือของแม่เองว่าครอบครัวเธออยู่ใกล้เธอเสมอ เมื่อถึงเวลาที่ผู้พันนัดไว้เธอก็ออกไปตามที่เขานัดไว้
"ตรงเวลาใช้ได้" ยิ้มเจ้าเล่ห์
"ใหนว่ามาสิ ที่เรียกมาเนี้ย" กอดอก
"เธอคือลูกของคาร่าสินะ " นั้งลงที่เก้าอี้
"ใช่ ทำไม"
"ก็ไม่ไรหรอกแต่เธอรู้เหตุที่มาอยู่นี้รึเปล่า"
"เพราะแม่ฉันทรยศพวกเขา"
"ใช่ และตัวเธอมีสมองที่ฉลาดมากพวกนั้นเลยเอาเธอมา"
"อ่าห่ะ เข้าใจ"
"เอาละไม่ว่าไรหรอกนะเเต่จำไว้อย่าคิดจะหนี"
"เพราะอะไร"
"เพราะฉันจะตามล่าเธอพร้อมกับเจ้านั้นแน่" ยิ้มใส่
"ก็เอาสิดูสิว่าใครจะตาย"
"แล้วเรามาดูกัน" ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
รายายิ้มเล็กก่อนจะเดินออกไปเช่นกัน วันเวลาได้ผ่านไปยาวนานรายาได้ทำการฝึกฝนจนสำเร็จคลอสและซาช่าถูมใจในตัวเธอมาก ทั้งสามกอดกันราวกับว่านี้คือครอบครัวใหม่ของเธอ
"เด็กน้อยของฉันเธอเก่งมาก" ลูบหัวรายา
"ไม่เสียเเรงที่ฝึกมา" ตบไหล่เบาๆ
"ต้องขอบคุณพวกคุณมากในทุกเรื่อง" ยิ้มดีใจ
"เอาละอีกไม่นานเราจะถึงที่เเล้ว"
"เวลายาวนานใช้ได้"
"ดาวแพนดอร่าซึ่งมีสิ่งมีชีวิตแบบเธออยู่ด้วย"
"จริงหรอ"
"จริงจ้ะ แล้วนี้จ้ะฉันให้เธอ" หยิบของให้
"ในกระเป๋านี้คืออะไรหรอ" ค้นดูของในกระเป๋า
"มันคือโน็ตบุ้คของใช้ที่ซาร่าสอนเธอและของฉันในนั้น"
"เเละคริปของแม่เธอเมื่อครั้งเธอยังอยู่ที่นี้"
"หนูไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลย" ยิ้มใส่
"คำขอบคุณคือ การที่เธอหนีออกไปจากที่นี้ได้โอเคใหม"
"โอเค หนูจะทำตาม" จับมือคลอสและซาช่า
"ของพวกนี้คือของขวัญที่ีดีที่สุด"
รายากอดทั้งสองเอาไว้เเน่นน้ำตาก็ไหลลงมาเองเพราะเธออยู่กับพวกเขามาหลายปีแต่อีกไม่นานก็จะพลากจากเพราะไม่รู้เมื่อไรที่จะได้พบกันอีก
"เอาละนี้คือสิ่งสุดท้ายที่เราจะมอบให้"
"ต่างหูวงใหญ่กับสร้อยปะคำงั้นหรอ"
"ใช่จ่ะนี้คือของแม่เธอตอนนี้เป็นของเธอแล้ว"
"ขอบคุณแต่ต่างหูเนี้ยคลอสคุณเจาะให้ที"
"ได้ ใหนก็จะจากละ"
คลอสใช้ต่างหูวงใหญ่เจาะที่หูเธอมันรู้สึกเจ็บแต่ก็พอทนเธอเจาะทั้ง2ข้าง เมื่อเวลาผ่านไปย่านก็จอดถึงดาวแพนดอรอทุกคนในค่ายนั้นต่างพากันวุ่นวายกันหมดและนี้คืิอโอกาส
"ตอนนี้ละเด็กน้อยหนีไป"
"ขอบคุณ ไม่รู้จะเจอกันเมื่อไรเเต่รักษาตัวด้วย"
"อุปกรณ์ทุกอย่างมีในนั้นหมดนะ ระวังตัวด้วย"
"ได้ สัญญา" พยักหน้า
"ไปได้แล้ว เร็วตอนนี้"
รายารีบวิ่งออกไปขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกันหมดตัวเธอหนีออกมาจนตอนนี้เธอมาเจอกับซากที่พักอาศัยของใครสักคนมันเหมือนเคยมีคนแต่ตอนนี้ไม่มีตัวของเธอรู้สึกว่าที่ตรงนี้ยังไงก็ดูไม่ปลอดภัยเธอเดินลึกเข้าไปอีกก็เจอกับคนไม้ขนาดใหญ่ที่ไหม้เกรียบแต่ยังเหลือไม้ไว้ใช้อยู่เธอจึงเลือกที่นี้เพราะดูปลอดภัยที่สุด
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
