"ใครเป็นคนทำ!!?"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำเอาลูกน้องขนลุกตามกัน นานแล้วที่ผู้ชายคนนี้เคยโกรธ อะไรกันที่ทำให้เขาโกรธขนาดนี้

"ถาม!!"

"มะ..ไม่ทราบครับ ตอนที่พวกผมเข้ามามันก็เป็นแบบนี้เลยครับ!"

เสียงบอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว

"แล้วกูจ้างพวกมึงมาทำอะไร!!

"มะ..มาดูแลของครับ..."

"แล้วทำไมเป็นเเบบนี้...ห้ะ!?"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธของชิ้นนี้มีราคาสูงมาก และต้องจัดส่งในวันพรุ่งนี้ หากแต่ว่าเมื่อเขาเข้ามาเช็คด้านในเรือเก็บ เขากลับพบกับกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ และของที่อยู่ด้านในรวมมูลค่ามากกว่าห้าร้อยล้านหายไป พร้อมกับบอดี้การ์ดที่วิ่่งกรูเข้ามาหาเขา

"แหมๆ...คุณอี้ซางโกรธซะแล้ว"

เสียงคุ้นหูได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงเยาะเย้ยชวนหัวร้อนในเวลานี้

"ไอมู่กง..เป็นแกใช่มั้ย!?"

"อ้ะๆ ถูกจับได้แล้วสินะ เห้อออ"

"เหอะ แกนี่เอง คงไม่มีปัญญาหาเองสินะ"

"ถึงได้มาขโมยของคนอื่นแบบนี้"

"แต่ก็ดีกว่าคนที่หาบอดี้การ์ดไร้ความรับผิดชอบแล้วกันนะ"

"เหอะ แกนี่มันไม่เป็นไปจริงๆ"

"น้ำไม่ไหลย้อนกลับสันดานกูมันก็ไม่มีวันเปลี่ยน"

ตอนนี้สถานการณ์เริ่มตึงขึ้นมาทันทีเมื่อทั้งสองได้เจอหน้ากัน

เขาทั้งสองเป็น ศัตรูคู่อริ กันมาตั้งแต่เด็กยันโต มีอะไรก็แข่งกันตลอด เรียกได้ว่าใครได้อะไรเราต้องได้เยอะกว่า สาเหตุก็มาจากตระกูลของทั้งสองที่ไม่เป็นมิตรเป็นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

...****************...

5ปีผ่านไป

21:00 วันที่14 กุมภาพันธ์ 2548 ปีระกา

-มู่หยาง- และ -อี้เฉิน- เกิดพร้อมกัน

...****************...

2566

มู่หยาง เป็นลูกของมู่กงและนิดชาน้องชื่อนิวส์(นิว)พี่ชายชื่ออี้หลาน

มู่หยางเป็นลูกคนกลาง(alpha)เป็นฉลาดหลักเเหลม ทันการณ์ รอบรู้รวดเร็ว

ปัจจุบันอายุ19ปี เรียนอยู่ปี1 คณะบริหารที่ไทย มีเพื่อนเป็นกลุ่ม-6คน

ลูกครึ่ง ไทยจีน

-มิ้ว

-แมทซ์

-ธิว

-ดรีม

-อิง

-ฟ้าคราม(ฟ้า)

...----------------...

อี้เฉิน เป็นลูกของอีซางและวริศราเป็นลูกคนเดียว (Enigma) ปัจจุบันอายุ19ปี เรียนอยู่ปี1 คณะแพทย์ที่ไทยมีเพื่ิอนเป็นกลุ่ม4คน เสือชายหญิงได้หมด แต่ชอบหญิงมากกว่า ฉลาดท็อปมหาลัย เดือนมหาลัย หนุ่มฮอต

-ไทป์

-ลีน

-กันต์

-เฟรม

...----------------...

ก็ไม่ได้อะไรมากหรอกแค่ ไม่รู้จักกันแค่นั้นเอง แต่ว่านะอันที่จริงน่ะ พ่อทั้งสองเคยเล่าคร่าวๆว่าศัตรูอยู่ที่ใกล้ตัวระวังตัวไว้ แค่นั้น ก็ระวังมาตลอด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนอายุ19ก็ยังไม่มีอะไรผิดปกติเลย จึงใช้ชีวิตได้อย่างปกติไม่ต้องระเเวงอะไรมากนัก

แต่ใครจะไปรู้ หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อทั้งสองกลุ่มมาเจอกัน

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

นักเขียนหน้าใหม่ค่าาาา อาจจะแต่งไม่ดีแต่ยะพยายามนะคะ ติชมกันได้ค่ะ

"เห้อ แล้วกูก็หลงอ่ะ"

มู่หลางเอ่ยขึ้นอย่างเบื่ิอหน่าย ร่างหนาเดินหาหอพักตนเองมานานนับกว่า1 ชั่วโมงก็ยังไม่รู้ว่าหอพักไหนเป็นหอพักตน

"เอ๊ะ น้อง พี่เป็นเดินวนไปวนมาหลายรอบแล้ว"

"มีิะไรให้ช่วยมั้ยจ้ะ"

หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาทักมู่หลาง

"เอ่อ คือผมหาหอตัวเองไาเจอน่ะครับ ไม่ทราบว่า รู้จักหอเฟื่องฟ้ารึเปล่าครับ "

มู่หลางไม่คิดจะปิดบัง เขาขี้เกียจมาเดินหาหอแล้ว ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองขนาดนี้ ที่บ้านยังมีบอดี้การ์ดกับแม่บ้านมาคอยรับใช้ แต่นี่เขาต้องทำเองทุกอย่าง

"อ้อตามพี่มาจ้ะ"

"อ่าครับ"

"พี่เป็็นผู้จัดการหอพักค่ะ ไว้ใจได้"

มู่หลางเดินไปตามผู้จัดการหอพัก ในใจอยากจะถามชื่อไว้แต่ก็ได้แค่เดินตามอย่างเงียบๆจนมาถึงเคาท์เตอร์หน้าทางเข้ามีป้ายทายเข้าห้อยไว้ว่า หอพักเฟื่องฟ้า มู่หลางคิดในใจว่า

'กูเดินผ่านหลายรอบทำไมไม่เห็นวะ'

สักพักผู้จัดการหอพักก็เอ่ยขึ้น

"น้องชื่ออะไรจ้ะ เดี๋ยวพี่หาให้"

"เอ่อ..ชื่อมู่หลางครับ"

"อ้อ พี่จำได้ๆ น้องอยู่ห้อง408จ้ะ"

"ขอบคุณครับ"

มู่หลางเอ่ยขอบคุณเขากำลังจะเดินออกไปแต่ผู้จัดการหอพักเรียกไว้ก่อน

"เอ้อนี่น้อง พี่ชื่อพิมนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"

"ครับขอบคุณครับ"

เขาคงไม่จำเป็นต้องบอกชื่อหรอกมั้งมู่หลางคิด จากนั้นเขาก็มาถึงหน้าห้องพอเปิดเข้าไปก็เห็นว่ามีคนอาบน้ำในห้องน้ำ มีข้าวของเสื้อผ้าเครื่องใช้จัดวางอย่าเป็นระเบียบ มู่หล่นไม่คิดอะไรมากนี่อาจจะเป็นรูมเมทของเขาก็ได้

เขาเดินไปเก็บของเข้าที่ก่อนจะไปอุ่นอาหารกินในห้อง มู่หลางไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าเขานึกว่าจะหาหอพักได้ว่ายกว่านี้ก็เลยไม่ได้กินข้าวเช้ามา

แกร๊ก

เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น มู่หลางที่หันไปมองถึงกับสำลักข้าว ผู้ชายตัวสูงราว185 เซน หุ่นดี ขาวสะอาด หล่อ เหมือนคนจีน หน้าไม่มีรอยสิวคงดูแลตัวเองดีมาก ดูสง่าผ่าเผย เหมือนทะลุออกมาจากนิยาย

เขามองมาทางมู่หลางคงจะสงสัยว่าใครมาได้ยังไงสักพักก็เดินไปเอาเสื้อผ้าเเล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ

อะไรเนี่ยนี่หรอรูมเมทเขาออร่าที่แผ่ออกมากระจายไปกว้างมากถ้ายืนใกล้กันออร่าเขาคงจะบังมู่หลางมิดมู่หลางนั่งหน้าอยู่ที่เคาท์เตอร์ในครัวตอดเรื่องรูมเมทไปเรื่อยเปื่อย

"นี่"

"นี่!!!"

"ห้ะ!!ไฟไหม้หรอ?"

เสียงของร่างสูงตะโกนใส่ร่างหนาทำให้ร่างหนาสดุ้งโหยงเบาเหมือลอยอยู่นานทำให้ร่างสูงที่ออกมาขากห้องน้ำนานแล้วสงสัย

"เป็นไรเห็นเหม่อ"

"ปล่าว"

"อืม กูชื่ออี้เฉินเรียกเฉินก็ได้"

"กูชื่อ มู่หลาง"

"เห้ยเดี๋ยวนะ"

"มึง..."