หลังจากเฟิงซิ่นปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายก็กลับเข้าตำหนักหนานหยาง เอนกายพักผ่อน ผ่านไปไม่กี่เค่อก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมเสียงพูดที่มีน้ำเสียงคล้ายตกใจ "ท่านแม่ทัพ! ท่านแม่ทัพขอรับที่ตำหนักเสวียนเจินมีเรื่องเกิดขึ้นแล้วขอรับ"

เฟิงซิ่นตอบด้วยท่าทีสบายๆ "เสวียนเจินจะเกิดอะไรขึ้นแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า ปล่อยให้มู่ฉิงจัดการไปเถอะ เจ้าไปเสียข้าต้องการพักผ่อน" เฟิงซิ่นทำท่าจะหลับต่อ แต่ก็มีเสียงกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง

"คือว่า...เรื่องเกิดขึ้นที่ตัวแม่ทัพเสวียนเจินเองขอรับ อยู่ๆเขาก็มีหูมีหางลักษณะคล้ายแมว คนในตำหนักของเขาช่วยกันหาวิธีแก้แล้วแต่ไม่ได้ผลขอรับ" เฟิงซิ่นลุกขึ้นมาจากเตียงเดี๋ยวนั้น เปิดประตูแล้วรีบวิ่งไปเสวียนเจิน

มู่ฉิงยกมือขึ้นปิดอวัยวะที่อยู่ๆก็มีเพิ่มขึ้นมาแล้วดันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์พึงจะมีเสียด้วย ใบหน้าสีขาวงามของเขาแดงเรื่อเล็กน้อยด้วยความเขินและความโกรธผสมปนเปกัน เขาเห็นเฟิงซิ่นวิ่งมาจึงปิดประตู เฟิงซิ่นเคาะประตูเรียกมู่ฉิง แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับหรือความเคลื่อนไหวใดๆ

"มู่ฉิงเจ้าไม่ต้องมาเงียบ ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ข้างใน เจ้าปกปิดข้าไม่ได้หรอก"

มู่ฉิง "เจ้ามาทางไหนกลับไปทางนั้นเดี๋ยวนี้ จะมาเยาะเย้ยข้าใช่หรือไม่"

เฟิงซิ่น "ข้าไม่ได้จะเยาะเย้ยเจ้าเลยนะ ข้าจะมาช่วยเจ้าแก้ปัญหานี้ ถ้าเจ้ายอมเปิดให้ข้า ข้าจะช่วยเจ้าแน่นอนข้าจะไม่เย้ยหยันเจ้า ข้าสัญญา" บานประตูใหญ่แง้มออกเล็กน้อย คนที่อยู่ข้างในตำหนักกล่าวเสียงเบา "เข้ามา"

เฟิงซิ่นเดินเข้าไม่อย่างไม่เร็วไม่ช้า สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือหูและหางบนร่างกายของมู่ฉิง เขายืนแข็งค้างไปชั่วขณะเผลอกล่าวสิ่งที่คิดในใจออกมา "เจ้ามันน่ารักชะมัด..." กว่าจะตั้งสติได้ว่าตนพูดอะไรออกมา ก็มีรอยข่วนที่แก้มข้างขวาเสียแล้ว โลหิตสีแดงไหลออกมาจากรอยข่วนเล็กน้อย

"เจ้าข่วนข้าทำไมข้าทำอันใดผิดอีก" เฟิงซิ่นถามด้วยความสงสัย ยกมือขึ้นสัมผัสบาดแผลบนใบหน้า

"ใครน่ารักกัน เจ้ากลับไปเสีย" มู่ฉิงพูดเสียงเย็นเฉียบ กลอกตามองเขาด้วยความไม่พอใจ

เฟิงซิ่นคิดในใจ 'คนเขาอุตส่าห์ชมว่าเจ้าน่ารักแต่กลับทำเยี่ยงนี้รึ' เขาทอดถอนใจเบาๆ หันไปมองแมวมู่ฉิงที่ทำท่าขู่ฟ่อๆ 'ทำเช่นนี้มิได้น่ากลัวเอาเสียเลยออกจะน่ารักเสียมากกว่า'

"มู่ฉิงไปกับข้า ข้าจะลองไปถามองค์ไท่จื่อดูว่ามีวิธีแก้หรือไม่" เฟิงซิ่นกำลังเดินออกไปแต่นึกอะไรขึ้นมาได้จึงหันกลับไปกล่าวกับมู่ฉิง "อ้อ เจ้าใส่เสื้อคลุมตัวนี้ไปด้วยสิถ้าไม่อยากให้ใครเห็นเจ้า"

มู่ฉิงรับผ้ามาแล้วสวมใส่เสื้อคลุม

เฟิงซิ่น "เจ้าจับมือข้าไว้ข้าจะได้รู้ว่าเจ้าตามข้ามาจริงๆ" มู่ฉิงมีท่าทีลังเลยื่นมือไปแล้วก็ชักมือกลับทำซ้ำไปซ้ำมา เฟิงซิ่นรู้สึกว่ายังไม่มีมือมาจับมือตนจึงคลำสะเปะสะปะจนโดนมู่ฉิงและดึงผ้าออก

เขากล่าวเสียงเอ็ด "เจ้าจะมีหูแมวหางแมวแบบนี้ไปตลอดหรือเจ้าจะจับมือเดินไปกับข้าเพื่อหาวิธีทางแก้ไข"

มู่ฉิงครุ่นคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจยื่นมือมาจับมือเขาไว้ เมื่อมือเรียวขาวมาแตะบนฝ่ามือหยาบกร้านของเขา เขาก็จับมือเรียวไว้มั่นกลัวมู่ฉิงจะชักมือออก

เป็นดังคาดเมื่อเขาจับมืออีกฝ่ายไว้ ฝ่ายนั้นก็ทำท่าจะชักมือกลับแต่ทำไม่สำเร็จ เฟิงซิ่นมีทีท่าพอใจที่อีกฝ่ายไม่อาจหลุดหายไปได้แล้วจึงโยนเสื้อคลุมไปคลุมหัวมู่ฉิงแล้วเดินออกไปพร้อมกัน

.

.

.

"องค์ไท่จื่อท่านพอจะมีวิธีการแก้ไขหรือไม่" เซี่ยเหลียนคลึงหว่างคิ้วพลางครุ่นคิด จากนั้นเดินไปทางที่วางถุงใส่ของใบหนึ่งไว้ เซี่นเหลียนหาอยู่สักพักก็หยิบยันต์ปึกใหญ่มาวางบนโต๊ะ

"ข้าจะลองใช้เจ้านี่ดู" ว่าแล้วก็หนิบยันต์จากปึกนั้นมาหนึ่งแผ่นแล้วแปะไปยังกลางหน้าผากของมู่ฉิง

"..."

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหูและหางแมวยังคงอยู่ครบ

"เอ๋ ใช้ไม่ได้ผลรึ...หรือว่าต้องใช้หลายๆแผ่น" จากนั้นเซี่ยเหลียนก็หยิบแผ่นยันต์มาแปะทั่วใบหน้ามู่ฉิง จนเขาเริ่มหมดความอดทนตะโกนเสียงดัง

"เซี่ยเหลียนเจ้าหยุดเลยนะ! ข้าไม่ได้ผีเข้า เจ้านำสิ่งของอัปมงคลเช่นนี้มาแปะทั่วใบหน้าข้า ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับหน้า เจ้าจะรับผิดชอบยังไง!" เขารีบแกะยันต์ที่แปะอยู่ทั่วใบหน้าออกเร็วจี๋ หางแมวขนฟูฟ่องพองขน ดวงหน้าขาวผ่องขึ้นสีแดงด้วยความโกรธ

เฟิงซิ่นเห็นท่าไม่ดีแล้วก็รีบเดินไปข้างหน้าเซี่ยเหลียนไปขวางมู่ฉิงไม่ให้ทำร้ายได้เพราะเกรงว่าถ้ามีแม้แต่รอยถลอก เจ้าพิรุณโลหิตเชยบุปผาคงจะมาล้างแค้นถึงสวรรค์แน่ๆ

"มู่ฉิงเจ้าใจเย็นก่อนนะ องค์ไท่จื่อเเค่จะลองหาวิธีช่วยเจ้าอยู่นะ ถ้าองค์ไท่จื่อไม่ลองก็คงไม่รู้ว่าต้องใช้วิธีไหนจึงจะเหม..." พูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีมือเรียวขาวที่กำแน่นชกเข้าที่หน้าเขา

"เจ้านั่นแหละพาข้ามาทำไม พาให้ข้ามาโดนสิ่งอัปมงคลเช่นนี้รึ นำมาแปะหน้าข้ามั่วซั่วถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร" มู่ฉิงจะต่อยเขาอีกครั้งแต่โดนสวนกลับมาเสียก่อน

"ถ้าไม่ลองจะรู้ไหม ข้าอุตส่าห์มาช่วยเจ้าแต่กลับโดนเยี่ยงนี้เนี่ยนะ อีกอย่างองค์ชายก็หาใช่คนไร้ความสามมารถขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาคงไม่เอายันต์มาแปะหน้าเจ้ามั่วซั่วหรอก"

"ใช่สิก็เจ้ามันเป็นองครักษ์ที่จงรักภักดีอยู่แล้วนี่ เจ้าก็เข้าข้างเขาอยู่แล้วสิ"

เซี่ยเหลียนกลัดกลุ้มใจเสียจริง ผ่านมาหลายศตวรรษก็ไม่ทำให้นิสัยหรือความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นจริงๆ "เอ่อ พวกเจ้าใจเย็นๆกันก่อนอย่ามาสู้กันในนี้จะดีกว่า" เซี่ยเหลียนยิ้มเฝื่อนมองพวกเขาด้วยท่าทางเหนื่อยใจ

"เกอเกอเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นหรือ เสียงดังเชียว" เด็กหนุ่มชุดแดงเดินเข้าพร้อมเอียงคอด้วยความสงสัย

"เอ๋ นี่ใครกันล่ะเนี่ย เกอเกอท่านจับแมวที่ไหนมาเลี้ยงหรือ" ผีแดงหัวเราะเยาะหยันคนที่กำลังโกรธจัด

"อ๊ะซานหลาง เจ้ามาแล้วช่วยห้ามพวกเขาหน่อย" เซี่ยเหลียนดวงตาเป็นประกายขึ้นมาเดี๋ยวนั้น ฮวาเฉิงได้ยินก็ไปดึงคอเสื้อของมู่ฉิงแล้วเดินออกไป

"เจ้าจะออกไปด้วยหรือไม่"

"อืม ขอบคุณท่านมากองค์ไท่จื่อ พิรุณโลหิตเชยบุปผา" เขากล่าวลาแล้วออกไปทันที

คนทั้งสองกลับมายังเซียนจิงแล้ว สายตาหลายคู่จับจ้องมายังพวกเขา เฟิงซิ่นหันไปมองมู่ฉิงเหมือนนึกอะไรขึ้นได้...อ๋อ ลืมหยิบเสื้อคลุมให้เขาใสนี่เองก็ว่าอยู่ทำไมถึงมีแต่คนมองมาทางพวกเขา

"มู่ฉิง"

"อืม"

"ข้านึกออกแล้วว่าลืมอะไร"

"อะไร"

"เสื้อคลุมที่ข้าให้เจ้าใส่"

"..."

เฟิงซิ่นรีบเดินหนีไปเหมือนรู้ชะตากรรมตนเอง

อย่างที่เขาคาดการณ์ไว้จริงๆ มู่ฉิงวิ่งมาด้วยท่าทางโกรธจัดแทบจะเรียกง้าวสะบั้นอาชาของเขามาฟันเฟิงซิ่นเสียด้วยซ้ำ

"เจ้า...เจ้าจงใจใช่หรือไม่ ต้องการให้ข้าอับอายใช่หรือไม่ ทั้งหมดคือแผนของเจ้าใช่หรือไม่!"

มู่ฉิงไม่รีรอคำตอบปล่อยหมัดใส่เขาคราหนึ่งแต่ไม่โดน จึงพยายามต่อยเขาอีกหลายรอบ เฟิงซิ่นก็สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ "เจ้าไม่เคยฟังความเห็นของข้าเลยสินะ ขณะที่คนอื่นกำลังจะพูดโปรดฟังด้วยเถอะ เจ้ายังไม่รู้เหตุผลที่เเท้จริงก็มาเล่นต่อยคนอื่นแบบนี้ เจ้ามันคนไร้มารยาทที่สุด"

ทั้งสองคนทะเลาะวิวาทกันอีกแล้วหลิงเหวินได้ยินจึงเดินมาดูก็ถึงขั้นกุมขยับ 'ถนนบนเซียนจิงสร้างเสร็จได้ไม่ถึงสามวันจะกลับมาเละเทะเช่นเดิมอีกแล้วหรือ...เฮ้อ'

"เจี๋ยชิงเจ้ามายืนทำอะไรกันรึ มาดูพวกเขาทะเลาะกันหรืออย่างไร งานเจ้าเสร็จหมดแล้ว?" เผยหมิงเดินเข้ามารัวคำถามใส่หลิงเหวิน เขาเห็นสภาพนางขอบตาดำเหมือนอดหลับอดนอนมาหลายคืนก็ทั้งขบขันและสงสารไปพลาง

"ท่านช่วยไปห้ามจะได้หรือไม่ ถนนสร้างเสร็จได้ไม่ถึงสัปดาห์จะพังลงอีกแล้ว สวรรค์เสียงบประมาณกับส่วนนี้ไปมากแล้ว" น้ำเสียงของนางดูเหนื่อยล้ามากจริงๆ

"อืม ถึงเจ้าจะไม่ขอข้าก็จะช่วยห้ามอยู่ดีนี่มันหน้าที่ข้าอยู่แล้ว" พูดจบก็เดินเข้าไปห้ามคนทั้งสองคนที่ทะเลาะกันสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วสวรรค์

" แม่ทัพหนานหยาง แม่ทัพเสวียนเจิน พวกเจ้าช่วยหยุดทะเลาะกันสักหน่อยได้หรือไม่ เดี๋ยวก็โดนหักแต้มบุญกันหมดหรอกหรือว่าจะจับพวกเจ้าไปขังในตำหนักของตนเองดีหรือไม่ก็...เเม่ทัพหนานหยางข้าจะพาเจ้าไปชมสตรี...แล้วก็แม่ทัพเสวียนเจินข้าจะพาเจ้าไปเลี้ยงจระเข้ดีหรือไม่ ถ้าพวกเจ้าไม่หยุดข้าจะลากพวกเจ้าไปยังสองที่นี้" เผยหมิงยิ้มให้คนทั้งสอง ก่อนจะเลิกคิ้วรอคำตอบจากคนทั้งสอง

เฟิงซิ่นหยุดมือทันใดกล่าวกับเผยหมิง "ข้า...ข้าขอไม่เลือกสักอย่างข้าหยุดแล้วข้ากลับแล้วล่ะ"

มู่ฉิง "ข้าเกรงใจน่ะ ข้าก็จะไปแล้วเหมือนกัน"

"เดี๋ยว"

"อะไรหรือ" ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน

เผยหมิงจ้องมู่ฉิงเขม็ง "เหตุใดแม่ทัพเสวียนเจินเป็นเช่นนี้เล่า"

จริงเสียด้วยพวกเขาทะเลาะกันจนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

มู่ฉิง "ข้าไม่รู้ตื่นมาข้าก็เป็นเช่นนี้เลย"

เผยหมิง "เจ้าได้กินอะไรผิดสำแดงหรือไปทำอะไรก่อนนอนหรือเปล่า"

มู่ฉิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง "ก็ไม่นี่"

เผยหมิง "แล้วแม่ทัพหนานหยางเล่าได้ทำอะไรแม่ทัพเสวียนเจินหรือไม่"

มู่ฉิงจ้องเขาเขม็งสายตาที่มองมาเหมือนจะฆ่าให้ตายอย่างไรอย่างนั้น

เฟิงซิ่นหลบสายตาของมู่ฉิง "ข้าเปล่าเสียหน่อย ทำไมต้องจ้องข้าเช่นนั้นด้วยเล่า"

เผยหมิงมองคนทั้งสองคนที่ฝ่ายหนึ่งผินหน้าหลบสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมา "เอาเป็นว่าเมื่อไม่รู้สาเหตุคงต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปสักพักหรือไม่ก็พวกเจ้าลองหาวิธีอื่นดู"

เฟิงซิ่นหันหน้ามากล่าวกับเผยหมิง "ข้าก็พาเขาลองไปหาวิธีกับองค์ไท่จื่อแล้ว แต่ทำอย่างไรได้ลองแค่วิธีเดียวเขาก็มีโทสะไม่ยอมให้องค์ชายทำต่อแล้วน่ะสิ" เฟิงซิ่นกล่าวพลางชี้ไปทางมู่ฉิง

เผยหมิง "ผู้แซ่เผยไม่มีวิธีแล้วคงต้องปล่อยให้เจ้ามีร่างกายเช่นนี้ต่อไป ฝากแม่ทัพหนานหยางช่วยดูแลด้วย" กล่าวจบก็เดินตามหลิงเหวินไป

คนทั้งสองยืนจ้องหน้ากันก่อนที่ทั้งคู่คุยกันว่าได้ทำอะไรก่อนที่มู่ฉิงจะเป็นแมวหรือไม่

.

.

.

ทั้งสองคนคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงยามโหย่วใกล้ยามซวีแล้ว มู่ฉิงจึงขอเดินกลับตำหนักไปก่อนแต่เฟิงซิ่นขอตามไปด้วย มู่ฉิงเหนื่อยที่จะต้องมาทะเลาะกับเขาแล้วจึงปล่อยให้เขาตามมา เฟิงซิ่นเดินตามติดไม่ห่าง ระหว่างทางที่เดินจนไปถึงตำหนักทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน

....

ช่างไม่ชินเอาเสียเลย

ในที่สุดมู่ฉิงก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน "เจ้าตามข้ามามีอันใด"

เฟิงซิ่นส่ายหน้าเบาๆ "เปล่าไม่มีหรอก ข้าแค่..."

มู่ฉิง "แค่?"

'แค่อยากนอนกับเจ้า'

เขากระแอมไอเบาๆก่อนจะกล่าว "แค่จะอยู่นั่งเป็นเพื่อนเจ้าสักพัก" เฟิงซิ่นหลบตาเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงบนเตียงนุ่ม