1 อาทิตย์ ผ่านไปหลังจากที่โซระถูกปล่อยตัวจากการคุมขัง

เธอก็เอาแต่ทำงานให้คารินจนไม่มีเวลาหยุดหย่อนให้พัก

หากเป็นเพราะเธอไม่ต้องการนึกถึงเรื่องที่ทำลงในอดีตจนเอาแต่คลุกตัวอยู่แต่ในห้อง

การทำงานจนหัวหมุนจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

ในช่วงเช้าของวัน คริสชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้มมาเรียกหน้าประตู เพื่อบอกให้เธอตามลงไปหาคารินที่ห้องทำงาน

เมื่อเธอตามลงไป ก็พบว่าคารินนั้นนั่งรอเธออยู่ที่โซฟาแล้ว

โซระหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับคาริน ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมคนทั้งสอง

"มีอะไรรึเปล่าคะ ถึงเรียกมา" เธอเกริ่นถามคนตรงหน้า เพื่อไถ่ถามถึงสาเหตุที่อีกคนเรียกเธอมาที่นี่

"อ้อ ข้าว่าจะส่งเจ้าไปทำงานที่แบล็คชาโดว์น่ะ ที่นั้นมีคนที่ถูกผลึกสาปเหมือนเจ้าอยู่ เขาจะสอนเจ้าใช้มันเอง" ท่านคารินกล่าวด้วยนำ้เสียงเรียบ

"เข้าใจแล้วค่ะ" โซระตอบเสียงเรียบ หากเป็นความต้องการของคาริน เธอก็ไม่ขัด และการไปที่นั้นอาจทำให้เธอไม่จำเป็นต้องทานยาในทุกๆ วันอีกแล้วก็ได้

"อื้ม เมื่อถึงเวลานั้นคริสจะเป็นคนไปส่งเจ้าเอง เรื่องที่ข้าจะพูดก็มีแค่นี้" ท่านคาลินกล่าว

ภายในในหนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น โซระก็ยังมุ่งมั่นทำงานจนหัวหมุนไม่หยุดหย่อน

ทั้งทำความสะอาดสิ่งต่างๆ ยกข้าวของและจัดระเบียบห้องทำงานของท่านคาริน ที่กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาไป 2-3 ค่อนวัน

และแล้ววันที่เธอต้องไปจากที่นี่ก็มาถึง ข้าวของทุกอย่างถูกเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีนำ้ตาล โดยที่ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งอาสาถือไปให้

ก่อนไปเธอร้องขอให้คริสรอเธอสักครู่ เพราะเธอต้องการที่จะไปลาท่านคารินก่อน

โซระวิ่งตรงเข้าไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปด้านใน

"อ๊ะ" โซระตกใจเล็กน้อย เมื่อด้านหลังบานประตูมีร่างเล็กของหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีขาวเนียนยืนอยู่

"กำลังตามหาข้าสินะ" คารินเอ่ย พรางส่งยิ้ม

"ค่ะ" โซระเอ่ย ก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดหญิงสาวร่างเล็ก

อีกฝ่ายดูลังเลเล็กน้อย ก่อนจะกอดตอบ

"ไปก่อนนะคะ" โซระเอ่ย

"อื้ม อย่าพึ่งตายก็แล้วกันล่ะ" คารินกล่าวตามแบบของตนเอง

"ค่ะ!" โซระตอบอย่างมั่นใจ ก่อนที่คนทั้งสองจะคลายอ้อมกอดออก โซระวิ่งกลับไปหาคริสที่ยืนรออยู่

ตึกๆๆ

"ขอโทษที่ให้รอนะค่ะ" โซระเอ่ย

"ไม่เป็นไร ดูเหมือนเจ้านั้นจะยังไม่มา" คริสกล่าว ก่อนที่จะมีแสงสว่างไสวมาแต่ไกล ดูราวกับดวงไฟวิญญาณที่ประดับตามทางเดินของคฤหาสน์แห่งการเวลา

บรึ้น!!!!

รถประจำสีดำวิ่งตรงเข้ามาหาพวกเธอด้วยความเร็ว ด้านหน้ารถมีแต่รอยขีดข่วน อีกทั้งกระจกหน้ารถยังมีรอยร้าวราวกับไปชนอะไรมานักต่อนักแล้ว

กว่าจะรู้ตัว รถประจำทางสีดำก็พุ่งเข้ามาใกล้ในระยะที่เธอและเขาหลบไม่ทัน

เอี๊ยด!!!!!

รถประจำทางเบรกกระทันหัน โชคดีที่ท้ายรถไม่ลอยสู้จนตีลังกาลงมาทับพวกเฑอที่ยืนอยู่

"ขับได้อันตรายเหมือนเดิมเลยนะ คุณกิว" คริสเอ่ยทักทายชายวัยกลางอย่างสนิทสนม เธอคาดว่าเขาทั้งสองคนคงรู้จักสนิทสนมกันมาก่อน

"แน่นอน รถพี่มันแรง แล้วเรียกข้ามามีอะไรล่ะ" ลุงกิวเอ่ยถาม พร่งหันมามองเธอที่ยืนข้างๆ กับคริส

"อ้อ พอดีอยากให้นายไปส่งเธอที่ร้านของคุณฮาจิเมะหน่อยน่ะ" คริสเอ่ยพรางยิ้ม

"ขอปฏิเสธ ไม่งั้นรถของข้าคงไม่เหลือชิ้นดีแน่" เขากล่าว พรางส่ายหน้าอย่างแรง

"งั้น 10,000 เหรียญเป็นไงครับ" คริสดูออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ดูเจ้าเล่ห์

"อืม...10,000 เหรียญงั้นหรอ อืม...ตกลง!!!" เขาคิดใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะพูดโพล่งออกมาเสียงดัง

"ขอบคุณครับ ขอฝากเจ้าหนูไปให้ถึงร้านด้วยนครับ ขอยำ้ว่าต้องถึงอย่างปลอดภัย" คริสกล่าวนำ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม แต่แฝงไปด้วยควาทน่ากลัวอยู่ภายใน ชายวัยกลางดูจะสะดุ้งเล็กน้อยกับนำ้เสียงของคริส

"เข้าใจแล้วๆ จะส่งให้ถึงเลยค๊าบ ขึ้นมาได้แล้วเจ้าหนู" ชายวัยกลางกล่าว พรางหันมาบอกกับเธอให้รีบขึ้นไปบนรถได้แล้ว

คริสเดินถือกระเป๋าไปเปิดประตูให้ เมื่อเห็นเธอขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว เขาก็ส่งกระเป๋าใบใหญ่ส่งให้เธอ เธอรับมาในทันทีโดยลืมไปว่ามันหนัก เมื่อคิดได้ก็สายไป กระเป๋าใบใหญ่ตกลงบนพื้นเสียงดัง

"ระวังหน่อยยัยหนูน้อย รถของข้าจะเป็นรอยเอา" ชายวัยกลางกล่าวด้วยนำ้เสียงไม่สบอารมณ์

"ใจเย็นน่า แค่กระเป๋าตกเอง อีกเดี๋ยวคุณก็ได้รถคันใหญ่แล้ว ใจดีกับเธอหน่อย ถือว่าผมขอนะ" คริสกล่าวอ้อนวอนแต่ยังคงยิ้มอยู่

"เออๆ รู้แล้วน่า ข้ายังไม่อยากถูกจับไปทดลอง ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ปิดประตูได้แล้ว" ชายวัยกลางกล่าว

ก่อนที่คริสจะได้ปิดประตู เธอก็รีบโพล่งถามคริสออกไป

"แล้วคริสไปได้ไปด้วยหรอ"

"อื้ม ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งน่ะ แต่ฉันมีงานสำคัญต้องรีบจัดการน่ะ เธอไปกับคุณกิวนะ ได้รึเปล่า" คริสกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"อื้ม เข้าใจแล้ว" เธอตอบพรางพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ อีกฝ่ายก็กล่าวขอบคุณ ก่อนจะปิดประตูรถ

"ขอบคุณนะ เดินทางปลอดภัย" เขาโบกมือตามหลัง เมื่อตัวรถเคลื่อนตัวออกไป

บรึ้น!!!!

รถเคลื่อนตัวด้วยความเร็ว และดูท่าจะเร็วขึ้นอีก

จนวิวทัศน์ภายนอกยืดยาวไม่ชัดเจน ต่างจากภายในตัวรถที่นิ่งสงบ

"เฮ้ เจ้าหนูชื่ออะไรล่ะ" จู่ๆ ชายวัยกลางก็เอ่ยถามขึ้น

"โซระค่ะ" เธอตอบเสียงเรียบ พราวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

"อ่า แล้วทำไมถึงจะไปที่ร้านนั้นล่ะ" เขาถามขึ้นอีกครั้ง

"เพราะท่านคารินต้องการให้ไปทำงานที่นั้น" เธอตอบเสียงเรียบ เขาดูจะอึดอัดเล็กน้อย เขาถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"งั้นหรอ ขอให้โชคดี ที่นั้นค่อนข้างอันตรายเลยน่ะ" เขาเอ่ย ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมรถประจำทางทั้งคัน

รถประจำทางเคลื่อนตัวไปเรื่อยด้วยความเร็วสูง ผ่านหมู่แมกไม้ที่ซ่อนสายตาอันแหลมคมเอาไว้ภายใต้เงาของแสงจันทร์สีนำ้เงินกลมสวย

"ป้ายต่อไป ป่าดอกไม้ยาพิษ" ชายวัยกลางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงปกติที่ดังไปทั่วคันรถ

ทิวทัศน์ด้านนอกมีกลุ่มดอกไม้บานสะพรั่งอยู่เต็มทั่วบริเวณข้างทาง แม้ภาพด้านนอกจะดูยืดยาวก็ตาม

"เจ้าหนูปิดจมูก แล้วกั้นหายใจซะ" ชายวัยกลางตะโกนบอก เมื่อภายนอกมีเกสรดอกไม้ฟุ้งกระจายอยู่ด้านนอก และกำลังแทรกเข้ามาภายในตัวรถ

โซระที่ได้ยินอย่างงั้นจึงรีบยกมือขึ้นปิดจมูกทันที พร้อมทั้งกั้นหายใจ

ปิ๊บ

'เข้าสู่โหมดเร่งความเร็วสูงสุด' เสียงที่ฟังไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชายเอ่ยผ่านลำโพง ก่อนเสียงเร่งเครื่องยนต์จะดังขึ้น

บรึ้นนนนนนนนนน

ลมหายใจที่กักเก็ยเอาไว้เริ่มร่อยหรอลงทุกที

จนในที่สุดมันก็หมดลง เธอปล่อยมือออกจากการปิดจมูกทันทีตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด กอบโกยเอาอากาศเข้าสู่ปอด แม้ว่าเกสรพิษจะถูกสูด้ข้าไปด้วย

"อึก" แม้เพียงเล็กน้อยก็ตามทำเอาการหายใจเอาออกติดขัดและเจ็บแปล๊บราวกับถูกเหล็กแหลมนับทิ่มแทงปอด

"เป็นไงบางเจ้าหนู" ชายวัยกลางรีบเอ่ยถามไถ่เธอในทันทีที่พ้นเขตป่าดอกไม้พิษ

"เผลอสูดเกสรเข้าไปค่ะ" เธอตอบตามตรง ทำเอาอีกฝ่ายถอดหายใจขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจ

"ให้ตายซิ" ชายวัยกลางสบถ ก่อนจะเบรกรถดัง เอี๊ยด

รถประจำทางจอดกระทันหันจนท้ายรถยกลอยขึ้นจากพื้น

ก่อนจะตกลงกระทบพื้นดังโครม

ชายวัยกลางหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่ที่วางอยู่เบาะข้างคนขับออกมา ก่อนเปิดประตูลงจากรถ

ก๊อกๆๆ

เขาเดินมาเคาะกระจกบานที่ใกล้กับเธอสองถึงสามครั้ง

เธอจึงรีบก้าวเท้าไปเปิดกระจกหน้าต่างทันที เขายื่นขวดขนาดเล็กบางบรรจุของเหลวมาตรงหน้าเธอ

"ดื่มให้หมด แล้วโผล่หัวออกมาด้านนอกรถซะ" เขาสั่งเหนื่อยหน่าย ก่อนจะกลับขึ้นรถไป ปล่อยให้เธองง

เธอเปิดจุกไม้ก๊อกออกมา ก่อนจะกั้นใจดื่มของเหลวนั้นรวดเดียวหมด

รสชาติขมตีขึ้นจมูก โซระรีบพุ่งตัวโผล่หังออกไปนอกรถตามที่ชายวัยกลางบอก

เธอรู้สึกคันคอขึ้นมาทันใด ก่อนที่การไอเป็นทำนองจากบรรเลงหลังจากนั้น

กว่าที่เธอจะหยุดไอได้ก็ทำเอาปวดท้อง

"โอเครรึยังเจ้าหนู" ชายวัยกลางถามอย่างเอือมระอา

"ค่ะ" เธอตอบกลับไปด้วยเสียงที่ฟังดูอ่อนแรง

ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวอีกครั้งด้วยความเร็วจนไม่สามารถหยุดได้แล้ว

"ป้ายต่อไปป่าแห่งการเสื่อมสลาย"

"ป้ายต่อไป..."

ผ่านไปหลายป้าย และหลายความวุ่นวายที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

รถประจำทางในตอนนี้มีสภาพที่ไม่น่าดูนัก ทั้งเปลอะเปื้อนไปด้วยคราบสีม่วงที่เป็นเลือดของปีศาจอะไรสักอย่าง ที่ตัวเธอไม่เคยเห็น รอยเจาะขนาดใหญ่บนกระจกด้านท้ายรถ

"ป้ายต่อไป เขตแดนแห่งเงา" กิวประกาศ เมื่อย่างเข้าสู่พื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยความมืด กลุ่มควันสีดำ และความเงียบสงบ

มีสายตานับสิบที่กำลังซ่อนตัวอยู่ในความมืด กำลังจ้องตรงมายังพวกเธอ เมื่อที่รถเคลื่อนเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ

ตัวเธอภาวนาว่าขอให้ต่อจากนี้อย่าได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย

โครม!!

ไม่ทันไรก็เกิดเสียงและแรงกระแทกจากด้านบนหลังคารถ

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ก่อนที่เสียงและแรงกระแทกจะตามมาอีกไม่ถ้วน

โครม ครามๆๆ

"แย่แล้วๆๆ" โซระร้องพรางกันไปมองอย่างลนลาน

"ไอ่เจ้าปีศาจบ้านี่" เขาสบถก่อนจะรีบหมุนพวงมาลัยไปทางด้านซ้าย ทำให้ตัวรถหมุนเป็นวงกลมสลัดให้พวกปีศาจหลุดลอยออกไปจากตัวรถ

"หึ คิดจะซ่ากับข้ารึ ช้าไปสิบปีโว้ย" เข้าเอ่ยอย่างได้ใจ

โครม

"บ้าเอ๊ย" พวงมาลัยถูกเปลี่ยนไปอีกทางและครั้งนี้กลับไม่สามารถทำให้เจ้าปีศาจนั้นหลุดลอยไปได้

"แม่งเอ๊ย" เขาสบถออกมาไม่หยุด และขับรถเหวี่ยงไปมา จนเธอโซเซชนเข้ากับเบาะนั่งจนแขนขาช้ำไปหมด

"อึก..."

หมับ

เธอรีบกอดเบาะทันทีที่มือเอื้อมถึง แรงเหวี่ยงทำให้เธอเอียงไปเอียงมา แต่มือทั้งสองยังเกาะไว้แน่น

"เฮ้ย!!!! เจ้าพวกชาโดว์หยุดได้แล้ว!! คนพวกนั้นเป็นแขกของทางเรา!!" เสียงตะโกนขอฃหญิงสาวดังขึ้น ทำให้ปีศาจที่กำลังเกาะอยู่บนหลังคาอยู่ รีบกระโดดหายไปในทีนที

เมื่อมองไปยังต้นเสียงก็พบกับร่างของหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีเหลืองทองร่างสูงยืนอยู่ พรางโบกมือ

"ให้ตายซิ" ชายวัยกลางถอนหายใจ ก่อนจะเปิดประตุลงจากรถไปหาหญิงสาวปริศนาคนนั้น

ทั้งสองพูดคุยกันพักใหญ่ ก่อนที่ชายวัยกลางจะเดินขึ้นมานั่งบนเบาะคนขับ

"คนนั้นคือใครหรอคะ" โซระโพล่งถามชายวัยกลางออกไปอย่างสงสัย

"อ้อ คนของร้านที่เธอจะไปทำงานนั้นแหละ ยัยนั้นชื่อ จิน" เขากล่าวด้วยเสียงที่ดูโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

"งั้นหรอคะ" เธอเอ่ย

"อืม พวกเราจะไปกันต่อแล้ว อีกไม่ไกลก็ถึงแล้ว" เขากล่าวก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์ รถประจำทางเคลื่อนตัวอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งตามรถจักรยานยนต์ที่ตัวรถแต่งป็นสีเหลืองตัดกีบฟ้า

เมื่อรถวิ่งช้าลงกว่าเดิมทำให้เธอสามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกได้ชัดเจนมากขึ้น

ต้นไม้ที่ขึ้นข้างทางจนหนาทึบ อีกทั่งยังเป็นสีดำสนิทราวกับถูกเผาจนไหม้เกรียม

รถทั้งสองคันวิ่งตามกันไปเป็นเส่นตรงก่อนจะเลี้ยวซ้ายขวาไปมาจนเธอนึกสงสัยว่าทำไมถึงทำอย่างงั้น

ก่อนที่เธอจะรู้ตัวก็ปรากฏร้านค้าขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาก ตัวร้านทำจากไม้เนื้อแข็งสีดำเทา มีป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยสีขาวว่า 'แบล็คชาโดว์'

'ที่นี่สินะ ที่ท่านคารินบอก...'

ภายนอกร้านไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย อีกทั่งยังทำให้รู้สึกวังเวงชอบกล

"เอาล่ะเจ้าหนู ถึงแล้ว" ชายวัยกลางกล่าว ก่อนจะเปิดประตูลงรถไป

เธอที่ได้ยินอย่างงั้นจึงหันขวับหากระเป๋าใบใหญ่สีนำ้ตาลของเธอ

หาไม่นานเธอก็พบว่ามันวางอยู่บนพื้นด้านในสุดของรถ

เธอรีบเดินไปยกกระเป๋าขึ้นจากพื้นและตรงออกจากรถผ่านประตูที่ถูกเปิดเอาไว้รอ

ตึก

เธอรับรู้ถึงร่างกายที่กำลังโน้มตัวลงบนพื้น เมื่อเท้าข้างหนึ่งเหยียบพลาดไป

หมับ

แขนของใครบางคนจับคอเสื้อของเธอไว้ทันก่อนที่ร่างของเธอจะล้มกระแทกพื้น

ส่วนกระเป๋าใบใหญ่ก็ถูกอีกคนจับเอาไว้ได้เช่นกัน

"วู้ เกือบไปๆ" หญิงสาวเอ่ย พรางยกร่างเล็กของเธอขึ้นกลางอากาศ ส่วนอีกมือก็ถือกระเป๋าของเธอไปด้วย

โซระที่ถูกดึงคอเสื้อก็นิ่งทันทีราวกับแมวที่ถูกหิ้ว

"เฮ้ยๆ ปล่อยยัยหนูนั้นลงได้แล้ว นั้นเด็กของคารินนะ" กิวชายวัยกลางคนกระซิบบอกจินที่กำลังพินิจพิจารณาโซระอยู่

"งั้นหรอๆ แล้วชื่ออะไรล่ะเจ้าหนู" เมื่อหญิงสาวได้ยินชื่อของคารินก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ก่อนจะวางโซระลงและเปลี่ยนมาเป็นท่ายกแทน

จินหมุนตัวเป็นวงกลมเช่นเดียวกับเธอที่ถูกเหวี้ยงตามการหมุนของหญิงสาว

"ฮะๆๆ" หญิงสาวหัวเราะร่า

'เวียนหัวชะมัด...'

"อึก"

เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทีไม่สู้ดีนักของเธอก็รีบปล่อยร่างของเธอลงบนพื้น แต่ขาเจ้ากรรมกลับอ่อนแรงทำให้เธอทรุดลงนั่งกองกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้

"โอ๊ะ" หญิงสาวร้อง ก่อนจะจับคอเสื้อเธอยกอีกครั้ง และพาร่างของเธอเดินตรงไปยังร้าน โดยทิ้งให้กิว ชายวัยกลางคนยืนอยู่ท่ามกลางความมืด

ตึกๆๆๆๆ

"เฮ้ย รอด้วย" ชายวัยกลางตะโกนพร้อมกับรีบวิ่งสี่คูณร้อยตามพวกเธอมาด้วยใบหน้าที่ดูตื่นกลัว

"ฮะๆ" หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

เธอเงยมองใบหน้าสวยคมที่กำลังหัวเราะร่า

"มีอะไรหรอเจ้าหนู" อีกฝ่ายก้มหน้าลงมามองในขณะที่ยังคงเดินต่อไป

โซระส่ายหน้าอย่างร้อนรน พรางก้มหน้างุด

"ฮะๆ ถึงแล้วล่ะ" หญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดประตูร้าน

ภายในเป็นร้านธรรมดาที่ให้ความรู้สึกเงียบสงบ แต่ถูกกลบด้วยเสียงเอะอะโวยวายของกลุ่มปีศาจวัว

ที่เคาน์เตอร์ที่ตั้งอยู่ในสุดของร้านมีหญิงสาวใบหน้าสวย ผู้มีเรือนผมสีนำ้เงินอ่อนยืนอยู่ ขณะที่ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับพวกเธอ

"ยินดีต้อนรับกลับจ๊ะจิน แล้วก็ยินดีต้อนรับจ๊ะหนูน้อย" หญิงสาวเอ่ยอย่างเป็นมิตร

"เดี๋ยวฉันทำต่อเองค่ะ เจ้าหนูน่าจะมีอะไรอยากคุยด้วย" จินเอ่ย ก่อนจะวางร่างของโซระวางลงกับพื้น...