ในภายในสำนักงานเเห่งมีเสียงอันวุ่นวายของพนักงานที่ทำงานอย่างเเข็งขันเเต่ช่วงเวลาหนึ่งก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนหลับเป็นตายอยู่ที่ห้องส่วนตัวของเขาเเละจู่ๆประตูก็เปิดออกอย่างเสียงดังเเละก็มีชายผมสีน้ำตาลเข้าเเละตรงมาหาเขาเเล้วบอกว่า

“ตื่นเดี่ยวนี้!”

ด้วยเสียงที่ดังน้นทำให้ผมจึงนั้นตื่นขึ้นด้วยอาการงั่วเงีย เเละก็เดินไปหยิบขนมที่อยู่ใต้ลิ้นชักที่เต็มไปด้วยขนมมากมายไปหมด ผมเอาขนมจำนวนหนึ่งมาวางไว้บนโต๊ะ ผมเเกะซองขนมเเลละกินอย่างเอร็ดอร่อยเเต่ในระหว่างนั้นบรรยากาสก็ร้อนขึ้นมาเเละได้ไปมองชายคนนั้น เขามีเเสดงสีหน้าโมโหต่อการกระทำของผม เขาจึงบอกว่า

“หยุดกินเดี่ยวนี้นะซาซากิ รู้ไมว่านี้มันกี่โมงกี่ยามเเล้ว”

“หนวกหูจังเลยน่า ก็ตอนเช้าไง”

นี้คือ วี เพื่อนผมเอง ถึงจะเพิ่งเข้าสำนักงานมาไม่นานเเต่ก็เป็นบุคคลที่มีความสามารถจนได้เลื่อนขั้นจนถึงตำเเหน่งเดียวกันกับผมในเวลาไม่นานถึงผมจะไม่ชอบตรงที่มีนิสัยเจ้าระเบียบก็เถอะเเต่ก็เป็นคนที่ช่วยผมในหลายๆเรื่อง

“ตอนเช้าบ้าบออะไร นี้จะเลยเที่ยงอยู่เเล้ว เเล้วนี้นายนัดงานไว้กับคุณชิซากิเอาไว้ไม่ใช่หรอ ทำไมไม่รีบไปอีกล่ะ”

“เรื่องนั้นนะหรอ ผมปฏิเสธไปเเล้วเเหละ”

จู่ๆ วีก็โมโหขึ้นมาเเละเข้ามากำลังมาจับหัวผม ผมพยายามหลบเเต่ก็ไม่ทัน ผมลืมไปเลยว่าวีฝึกวิชาเทควันโด้ก่อนที่จะเข้าสำนักงานด้วยนี้น่า วีก็ขย้ำหัวผมเเละพูดว่า

“ขอเหตุผมซักข้อว่าทำไมเเกถึงปฏิเสธไปละ รู้ฉันอุตส่าห์หาคดีไม่คิดว่ามันน่ารำคาญเเล้วทำไมปฏิเสธลูกค้าอย่างไร้เยื่อใยเลยอย่างนั้นละ”

“ก็มันน่าเบื่อนี้น่า”

จากนั้นวีก็เลิกขยำหัวผมเเละก็กลับมาสงบอีกครั้งผมจึงหยิบขนมขึ้นกินต่อเเล้ววีก็กับไปทำงานของเขาต่อผมไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องโมโหขนาดนั้นทั้งที่ปกติผมก็ปฏิเสธเวลาผมคิดว่ามันน่าเบื่ออยู่เเล้วนี้น่า สงสัยจังเลยว่าทำไมเขาถึงจริงจังเฉพาะกับคุณชิซากิหละ ทำไมกันน่า

ผมจึงไปซื้อขนมที่ร้านขนมชี่อดังเเห่งหนึ่งเเต่พอไปถึงก็มีเเต่คนต่อเเถวมากมายมันน่าจะเหนื่อยมากเลยที่จะต่อเเถวรออาหารผมเลยจึงสั่งก่อนที่จะออกจากสำนักงาน ระหว่างที่ผมจะหยิบขนมทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์ปริศนาโทรเข้ามา

ผมจึงจึงโทรกลับไปเเต่เสียงที่ผมได้ยินคือมันคือเครื่องบันทึกเสียงที่คนปริศนาบันทึกเอาไว้เขาพูดว่า

"เกมเเห่งความตายมันได้เริ่มขึ้นเเล้ว”

ผมสนใจจึงฟังต่อเเต่ก็ไม่มีเสียงอีกเเล้วผมวางสายเเล้วรีบโทรหาสำนักงานเเต่ก็ได้ชนกับเด็กคนหนึ่งผมพยายามจะขอโทษเเต่เด็กก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วผมจึงลุกขึ้นเเละสงสัยว่าทำไมเด็กคนนั้นถึงได้รีบไปจังว่ะ

ถัดใดนั้นเองผมคิดได้ว่าผมได้ยินเสียงเวลาจากในเสื้อของเด็ก ผมจึงวิ่งตามเด็กไปถึงกลางสี่เเยก พอผมถึงตามเด็กจนถึงกลางสี่เเยกก็เห็นเด็กยืนนิ่งๆอยู่กลางสี่เเยกเเละมีรถสิบล้อกพลังพุ่งเข้ามาผมจึงวิ่งเข้าไปช่วยเด็กเเต่ถัดใดนั้นเองเด็กก็ฉีกเสื้อออกมา ผมจึงได้เห็นว่ามันมีระเบิดเวลาพันตัวเด็กอยู่ก่อนที่ผมจะหนีออกเเต่เด็กก็พูดว่า

“มันจบเเล้วละ พี่ซาซากิ เอคิจิ ไว้เจอกันที่โลกหน้าน่ะ”

ผมยิ้มออกมาเเล้วพูดว่า

“เรื่องราวนี้……มันสนุกเเล้วสิ”

จากนั้นตัวตน ซาซากิ เอคิจิ ก็จางหายไปจากโลกไปนี้ตลอดไป?

“ที่นี้มันที่ไหนกัน"

ผมได้ตื่นจากการหลับไหลผมมองไปรอบๆมีเเต่ความมืดมิดไปหมดเเละไร้สิ้นสุดเเต่ผมก็เจอเพียงที่นั่งที่อยู่ในความมืดมิดนั้น

พอลุกขึ้นไปหาเก้าอี้นั้นเเละเจอชายตัวใหญ่ ผมสีดำ สูง ท่าทางเจ้าเล่ห์ พอเดินเข้าใกล้นิดเดียวผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือใคร มันทำให้ผมทึ่งมากที่เขาอยู่นั้นขณะนั้นเองชายคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ๆจนมาอยู่ข้างๆหูผมเเละพูดว่า

" GAME OVER เเล้วนะ ซาซากิ”

จากนั้นผมก็ตื่นขึ้นจากความฝัน ผมรู้สึกว่าไปนึกเรื่องไม่เข้าเรื่องซะเเล้ว จึงเดินไปซื้อขนมร้านเดิมผมจึงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าเเต่ในนั้นไม่มี ผมหาไปทั่วเเต่ก็หาไม่เจอ

ผมจึงจำใจไปต่อเเถวซื้อจนถึงตาผม ผมสั่งขนมจำนวนมากตามปกติ เเต่ที่ไม่ปกติก็คือ เเม่ค้าไม่ได้สนใจคเลย ผมจึงตะโกนเรียกเเต่ก็ไม่ได้ผลจึงว่าไปจับไหล่ป้าว่าผมจะสั่ง เเต่สิ่งที่เกิดคือ ผมจับเเม่ค้าไม่ได้ จึงได้รู้ว่าผมได้ตายไปเล้ว

ผมเริ่มรื้อฟื้นความทรงจำและปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นผมจึงจำได้เเล้วว่าตายอย่างไรมันเกิดอะไรขึ้น การที่ผมกระวนกระวายก็ไม่ได้ช่วยให้มันดีขึ้นมีเเต่จะทำให้ยุ่งยากขึ้นกว่าเดิม จึงเริ่มด้วยการเดินไปหาวีที่โรงพยาบาลเเต่ผมไม่รู้ว่าผมเข้าโรงพยาบาลไหน

ผมจึงเดินไปโรงพยาบาลที่ใกล้กับที่ตายที่สุด พอมาถึงก็มีคนมากมายที่เข้าเเถวรอคิวโรงพยาบาล ผมจึงต่อเเถวเเต่ผมก็ลืมไปว่าเราเป็นผีจึงไปเดินทะลุเป็นดูเอกสารเเฟ้มว่าอยู่ห้องไหน พอผมรู้ว่าห้อง 4356 จึงเดินขึ้นลิฟต์ไปเเต่ก่อนที่จะเดินไปนั้นผมก็เห็นโอดะเดินสวนผมด้วยท่าทางเร่งรีบ จึงเดินตามไปเเต่ก็ไม่ทันซะเเล้ว จึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะตามวีไปเเละขึ้นลิฟต์ต่อไป

พอมาถึงห้องเเล้วผมก็เดินทะลุเข้าไปก็มีเหล่าพนักงานมาเยี่ยมผมมากมายเเต่ก็นะที่มีพนักงานร้องก็ไม่เเปลกหรอกเเต่มันรู้อยู่เเล้ว่าน้ำตานั้นมันเป็นของปลอม พอพนักงานเดินออกไปจนหมดผมก็เดินเข้าไปดูร่างตัวเอง พอเห็นก็สภาพไม่ค่อยดีเท่าไร มีเเต่เเผลสะเก็ดระเบิดเต็มตัว ขาหัก แขนหัก เเละที่เเเย่ที่สุดก็คือการที่อยู่ในสภาพโคม่านี้เเหละ การที่เรามาเห็นสภาพตัวเองเป็นอย่างนี้ดูไม่จืดเลยนะเนี่ย เเต่ก็น่ะจู่ๆมันจะเหิดความเปลี่ยนเเปลงก็เป็นเรื่องเเปลกประหลาดมากเลยล่ะ ช่างเหอะ เราไปดูจุดเกิดเหตุอีกรอบดีกว่า

จากนั้นก่อนที่ผมจะเดินออกจากโรงพยาบาลก็มีพยาบาลเเละคุณหมอดึงรถเข็นของเด็กม.ต้นเข้าห้องไอซียูเเละมีเสียงกรีดร้องของคุณเเม่ที่ดังสน่นไปทั่วโรงพยาบาล ผมเลือกที่จะเดินจากไป

พอมาถึงจุดเกิดเหตุอีกครั้งเเต่ผมก็รู้ได้ทันทีว่ามันมีหลักฐานหายไปจากที่นี้ เเละทำมันเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเต่การที่มันหายไปนั้นมันมี2อย่างคือ1ตำรวจมาเก็บหลักฐานกันอีกครั้งเเต่ก็น่าเเปลกตรงที่มันมีหลักฐานที่เด่นชัดขนาดนี้ทำไมตำรวจลืมได้เเละข้อ2 มีคนมาเก็บหลักฐานเก็บไปกำจัดเเล้ว

มันน่าตลกใช่ไหมล่ะเขาทำเหมือนว่ามันเป็นอุบัติเหตุเเต่จริงๆเเล้วเป็นฆาตกรรมที่จงใจเลือกเป้าหมายเเต่ก็นะการที่คนร้ายคิดว่ามันชนะเเล้วนะมันก็คือหนึ่งในเเผนของผมเอง ปกติผมก็ใช้วิธีในการสืบคดีเเละไขคดีมาโดยตลอด ผมรับประกันเลยว่าผมจะจับคนร้ายนั้นให้ได้

“เเต่ในขณะผมรู้สึกว่ามันจะเกิดเรื่องที่เเม้เเต่ผมก็คาดไม่ถึงอย่างเเน่นอน”

พอผมกลับจากการที่เกิดเหตุก็รู้สึกหิวมาผมจึงเดินไปซื้อของที่ร้านสะดวงซื้อเเละลองจับสิ้นของขึ้นมาผมจึงได้รู้การที่ผมได้เป็นผีนั้นก็ได้พลังมาเหมือนกันผมจะนึกเรื่องสนุกที่อยากทำมาตลอดได้เเล้ว ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

หลังจานั้นผมก็เอาขนมใส่รถเข็นจนเต็มเเละนั่งอยู่ในรถเข็นเเล้วเลื่อนรถเข็นออกไปจากร้านสะดวงซื้อจนถึงหน้าโรงพยาบาลผมก็นั่งกินขนมไปด้วยนั่งดูหนังไปด้วยนี้มันสวรรค์ชัดๆเเต่ในความสุขก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ดำเนินการตามเเผนอยู่

หลังจากที่ดูหนังจนเสร็จนั้นก็เกิดความน่าเบื่อขึ้นมาทันทีเลยคิดว่าจะลองไปหาเรื่องสนุกๆทำเเต่ก็เจอผู้หญิงอยู่ข้างหน้าผม ลักษณะผมสีครึ่งขาวเเละดำมีดวงตาอันสยองเเละอีกอย่างหนึ่งคือเขามาอยู่หน้าผมเเล้วละ

ผมคิดอยู่สักพักเเล้วถามว่า"เธอคือใคร"

เธอนิ่งเงียบเเละไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งใดเลยผมลองตบหน้า,ดึงเส้นผม,วาดรูปหน้าเล่นเเต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ผมจึงถอยใจเเละเดินกลับเเต่ก่อนที่ผมจะเดินเด็กผู้หญิงก็ยิ้มอย่างเเปลกเเละจากไป

ผมเดินมาถึงหน้าห้องตัวเองเเละเดินเข้าห้องไปเพอมาเห็นตัวเองอีกครั้งผมเฉยๆกับมันเเละไปนั่งกินขนมต่อ พอตอนเย็นเเละขนมหมดผมเดินออกไปว่าจะไปซื้อของเเต่ก็เดินชนกับนางพยาบาล ผมหลับตาขึ้นมาเเละได้เห็นเราในมุมอฃพยายามจนผมได้รู้สกิลใหม่ของผมก็คือ"การสิงร่าง"

พอออกจากร่างนางพยาบาลเเล้วก็ไม่รู้ช้าที่จะเข้ามาสิงร่างตัวเองพอผมเข้ามาสิงร่างตัวเองก็ถูกดีดตัวอย่างเเรงจึงได้รู้ว่าไม่สามารถกลับเข้าร่างตัวเองได้

ผมจึงรู้สึกเซ็งมากจึงไปเอาขนมมาเพิ่มเเต่พอผมออกจากห้องนั้นก็มีชายคนหนึ่งคนหนึ่งจ้องมองเเละวิ่งออกไปผมสงสัยจึงเดินตามไป

พอชายคนนั้นเดินมาถึงหลังโรงพยาบาลเขาก็นำโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเเละโทรออกจากนั้นมีเสียงสายเข้ามา

“เป็นไงบ้าง”

“ท่างทางน่าหลับไปอีกยาวครับ”

“OK ทำตามเเผนต่อไป”

“ครับ”

หลังจากนั้นชายคนนั้นก็วิ่งจากไปโดยที่ทำบัตรตก ทำท่างสะเพร่าขนาดนี้เป็นลูกน้องได้ไงว่ะ ผมนำบัตรมาดูเเละพบว่าเป็นบัตรพนักงานซึ่งดูเเปปเดียวก็รู้ว่าเป็นของปลอม เเต่การที่เขามาสังเกตเราเเปลว่ามันเป็นส่วนเกี่ยวกับการตายของเราเเน่

เเต่รู้สึกเหตุการตายของเรามันดูบังเอิญเกินไปจู่ๆจะมีหญิงม.ต้นมาเอาระเบิดมาหุ้มตัวเเละฆ่าเรางั้นหรอ มันเป็นเเผนการที่เจ้านั้นวางเเผนเอาไว้ เเต่การที่จะเอาหญิงม.ต้นมาโดยที่ผู้ปกครองไม่รู้ตัวนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากมาก เรื่องนี้เป็นปริศนาที่น่าสนุกดีนี้

เเต่เด็กหญิงม.ต้นเหมือนป้ายชื่อจะเขียนว่าโรงเรียนชิซุยโชมันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องเเน่เเต่ก่อนอื่นเราจะไปโรงเรียนนั้นได้ยังไงดี

ถึงเราจะสามารถไปโรงพยาบาลจนถึงที่เกิดเหตุเราได้เเต่โรงเรียนมันอยู่ไกลมากเเละเราไม่สามรถออกจากอาณาเขตนี้ได้ สงสัยต้องหาตัวตายตัวเเทนเเล้วล่ะ

ตัดไปทางฝั่งอีกฝั่งหนึ่งที่โรงเรียนชิซุยโชมีคนเดินมาห้องหนึ่งเเละเปิดประตูเเล้วพูดว่า

"ท่านครับผมไปตรอบสอบมาเรียบร้อยเเล้วครับ ตอนนี้ ซาซากิ เอคิจิ คงไม่สามารถตื่นขึ้นมาในเร็ววันครับ"

"งั้นเหรอๆ นั้นสินะนายทำงานดีมาก สมกับที่จะมึงมาเลยว่ะๆ 555+"

"งานเดี่ยวผมไปสืบต่อนะครับ"

"โอเค เชิญ!!!"

"งั้นขอตัวนะครับ"

พอหลังออกมาคนนั้นก็เเสดงสีหน้าท่าทางโกรธเเบบสุดขีดเเละพูดว่า

"ไอ้ตาเเก่ไร้มารยาท คิดว่าเเกมันเป็นพระราชาหรือไง"

"เเต่ก็นะ ถึงอย่างนั้นโรงเรียนชิซุยโชจะเป็นโรงเรียนอันดับต้นของประเทศเเต่ก็มีประวัติอันมืดที่ปิดผนึกโดยเจ้านั้นเป็นผู้อำนวยการที่เเย่สุดในประเทศ ชิกิทามะ ยาสึทากะ

ตัดมาที่ห้องข้างที่มีเด็กอาการบาดเจ็บ ซาซากินั่งบนเก้าอี้เป็นชี้นิ้วไปทางเด็กเเละบอกว่า

"เจ้านี้เเหละ ตัวตายตัวเเทนของผม"