*คำเตือน มีเนื้อหาสปอยภาพยนตร์ และมีการดัดแปลงเนื้อหา*

.

.

.

.

.

"เธอตื่นแล้ว! ได้ยินฉันไหมสาวน้อย" ร่างบนเตียงสลึมสลือดสงตาค่อยๆปรับแสงสว่าจากไฟฉายที่ถูกส่องสลับซ้ายขวาจากตาทั้งสองข้าง "อั้ค!!" เมื่อปรับสายตาได้คงที ร่างบนเตียงได้ปล่อยมัดซ้ายใส่ผู้อยู่ตรงหน้าจนอีกฝ่ายล้มลงไปกับพื้น อีกฝ่ายยกมือป้องกันเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะปล่อยมัดพิฆาตของตนอีกครั้ง "ใจเย็นไว้ก่อน" ร่างใหญ่ผิวฟ้าวิ่งพรวดเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงร้องของสหายและล็อคแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้ "เนเทยัม มานี้ที!!" ร่างที่ล็อคแขนหญิงสาวไว้ตะโกนชื่ออีกตนนอกห้องให้มาช่วยล็อคตัวไว้

.

.

.

ใช้เวลาพอสมควรก็ว่าจะทำให้ร่างสาวหยุดอาละวาด เมื่อเธอสงบ ร่างใหญ่ผิวฟ้าทั้งสาม ได้ถามถึงเรื่องราวต่างไปของเธอ "งั้นเริ่มจากชื่อดีกว่า เจ้าชื่ออะไร" ร่างผิวฟ้าที่ดูตัวเล็กที่สุด เอ่ยและมองไปยังร่างสาว "ข้าชื่อ...y/n พวกเจ้าละ" เธอเอ่ยตอบและยื่นคำถามแกพวกเขา "ข้าชื่อ เจค" ร่างผิวฟ้าที่ตัวสูงสุดเอ่ย "ฉันชื่อ นอร์ม" ร่างที่รองลงมาเอ่ยมือทาบหน้าอกและยิ้มอย่างเป็นมิตร "ส่วนข้า เนเทยัม" 

.

.

เจค เนเทยัม และy/n ได้เดินทางด้วยอิครานกลับมายังหุบเขาลอยฟ้า โดยที่y/nนั่งด้านหลังเนเทยัมบนอิครานของเขา "ข้าอยากมีอิครานบ้างจังนะ" y/n เอ่ยขณะที่มองทิวทัศน์บนเวหา "เจ้าอายุเท่าไหร่กัน" เนเทยัมระสายตาจากอิครานหันกลับมาสบตา y/n ทำไมใบหน้าของทั้งคู่แนบชิด เป็น y/n ที่ขยับหนีไปข้างหลัง "ประมาณ 16" y/nอำอึ้งเล็กน้อยและตอบไป "เจ้าควรมีอิครานได้แล้วนะ" เนเทยัมหันกลับไปมองข้างหน้า  จากนั้นทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันจนถึง ถิ่นที่อยู่ของชาวโมมาติกาย่า ข้างในมีขาวนาวีอาศัยอยู่พร้อมกับอิครานของตัวเอง

ตกดึก y/n ได้ยินเสียงพูดคุยและกองเพลิงด้านในสุดของหุบเขาเธอได้แอบฟัง สรุปว่านั้นคือเสียงเจคที่วางแผนจะโจมตีรถไฟส่งเสบียงของพวกคนบนฟ้า เธอได้เปิดม่านที่กันไว้ออก "ข้าไปด้วยได้รึป่าว" y/n เอ่ยขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงที่อยู่ๆเธอก็มา "อ่า...แต่เจ้าไม่มีอิครานนิ" เป็นเนเทยัมที่ออกความเห็น "ก็พาข้าไปจับอิครานสิ ทำมันตั้งแต่รุ่งสาง"  "เอางั้นก็ได้ แต่รู้วิธีหรอ" เจคเอ่ยถามอย่างสงสัย "เดียวพวกเจ้าจะได้เห็น" y/n เอ่ยด้วยความมั่นใจและยิ้มมุมปาก "ใครก็ได้บอกข้าทีว่านางคือใคร!!" ร่างผิวฟ้าดูตัวเล็กสุดในกลุ่มขึ้นเสียงถามพร้อมกับหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความไม่เข้าใจ "ข้าชื่อ y/n " เจ้าของเรื่องตอบและยิ้มอ่อนให้เขา "ข้า โลอัค..." "เอาละทั้งมดไปพัก" เจคที่ตัดบทสนทนาและให้ทุกคนแยกย้ายไปพักและเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้

.

.

.

.

.

จบ

*คำเตือน มีเนื้อหาสปอยภาพยนตร์ และมีการดัดแปลงเนื้อหา*

.

.

.

.

.

ในเวลารุ่งสางแสงอาทิตย์ยังไม่มาเยือน ชาวนามีกลุ่มเล็กปีนรากไม้ใหญ่ซึ่งเกาะติดกับหินของหุบเขา ทั้งหมดนี้ก็เพื่อมาจับอิคราน "ข้าว่าจับตอนกลางคืนอาจง่ายกว่าตอนกลางวันก็ได้" โลกอัคเอ่ยขณะที่พวกเขาเดินผ่านซอกหินเล็กๆ เมื่อถึงที่หมายพบว่าเหล่าอิครานหลายตัวกพลังเข้าสู่ห้วงนิทรา "จงเลือกอิครานของเจ้าและมันจะเลือกเจ้าเช่นกัน" เจคจับที่ไหล่บางของ y/n ด้วยความที่เป็นยามวิกาลไม่มีแสงอาทิตย์อัสดง ทำให้ยากต่อการมองเห็น เมื่อปรับสายตาได้ หางตาของy/nเลือบไปเห็นอิครานสีดำลวดลายสีฟ้าเลืองแสงปลายปีกเป็นร่องเหมือนปีกผีเสื้อ เธอได้เดินเข้าใกล้มัน เมื่อถููกรบกวนอิครานได้คำรามใส่เธอด้วยเสียงกึกก้อง มันไม่หนีและมันสู้ "ข้าเลือกเจ้าและเจ้าเลือกเช่นกัน" ไม่รอช้าเธอกระโจนเข้าใส่มันสองขาโอบรัดทีส่วนคอล่างแขนขวารัดคอบนของอิครานมืออีข้างจับสายซาเฮลูของมัน มันพลิกตัวให้เธอคุกกับดินแต่นั่นเป็นจังหวะทำให้เธอซาเฮลูกับมันได้สำเร็จ

.

.

.

ยามสายอิครานจำนวนหนึ่งบินว่อนทั่วเวหา เผ่าโอมาติกาย่านั่งบนหลังอิครานบินหาเป้าหมายของพวกเขาในวันนี้ 'รถไฟส่งเสบียง'  "เจค เราจะจัดการยังไง" y/nได้รับหน้าที่สังเกตการด้านบนค่อยส่อดสองเหนือน่านฟ้าให้พวกเขา "เจ้าคอยดูยานบินของพวกนั่นไว้เถอะ เราจะจัดการกันเอง" เจคสั่งให้ทุกตน ลดระดับอิครานลงและซุกซ่อนในพงไพรรอเวลาเหมาะๆในการโจมตี ส่วนy/nซ่อนตัวในกิ่งก้านน้อยใหญ่ของต้นไม้  "สู้มัน!!" เสียงอันกึกก้องของเจคเป็นการเปิดฉากโจมตี y/n นำอิครานออกมาจากพงไพรและคอยระวังย่านบิน แต่เธอได้รับมอบหมายพิเศษคือการช่วยดูแลเนเทยัมและโลอัค เนเทยัมนะไม่อะไรมากหรอก แต่โลอัคเนี่ยสิ "เนเทยัม เจ้าดูแลโลอัคตนเดียวไว้ไหม" y/nลดระดับอิครานลงในระดับเดียวกับพวกเขา เนเทยัมและโลอัคมีหย้าที่ส่อดสองชาวนาวีที่ค่อยส่งอาวุธและความเรียบร้อยอื่นๆ "ฮ่าๆ ดูแลโลอัคสำหรับคงยากสินะ"  เนเทยัมแซวโลอัคแต่เหมือนจะกระทบทั้งสองมากกว่า "ฮ่าๆ ฝายด้วยละกันนะเนเทยัม" y/nยิ้มเจื่อนๆให้และขี่อิครานบินขึ้นดั่งเดิม "ลงไปด้านล่างกันเถอะ" ไม่ทันที่y/nจะบินไปได้ไกล โลอัคก็หาเรื่องปวดหัวมาให้เนเทยัมอีกครั้ง "ไม่ได้ พ่อฆ่่าเจ้าแน่ส่วนข้าจะโดนy/nบ่นจนหูฉีก"  "โธ่นี้พี่กลัวนางหรอ ไม่เป็นไรหรอกน่า"  "โลอัค!! เจ้า!!" ไม่ทันที่เนเทยัมจะห้าม โลอัคก็บินไปด้านล่างแล้ว ไม่มีทางเลือก เนเทยัมจึงบินตามไป   "เจค พวกเนเทยัมลงไปด้านล่าง" y/nที่มองเห็นอิครานของพวกเขาอยู่ด้านล่างจึงบอกเจคผ่านวิทยุสื่อสารที่คอ ด้านเจคเองก็มองเห็นพวกโลอัคแล้วเช่นกัน "เอาไปเลยเจ้าหนู" ชาวนาวีตนหนึ่งโยนปืนให้โอลัค "เจ้าใช่มันไม่เป็นด้วยซ้ำ" "แต่พ่อเคยสอนข้า" โลอัคพูดขณะที่ชักลำกล้องปืน ทำให้เนเทยัมกลอกตา ขณะเดียวกันเหล่าอิครานบินว่อนออกมาจากต้นไม้พร้อมกับเสียงดังกังวานและเศษสะเก็ดไฟ และก็...ตู้ม...ได้เกิดการระเบิดเข้าทำให้โลอัคและเนเทยัมกระเด็นไปคนละทาง "เนเทยัม!!!" y/nที่เห็นเหตุการ์ณรีบบินลงไปด้านล่างพบเจอกับเจคและโลอัค "ไม่เป็นไรใช่ไหม ไปกับy/nนะ y/n พาโลอัคออกไปก่อน" เจคจับบ่าโลอัคและหันมาหาy/n เมื่อได้ยินดังนั้นy/nจะจับแขนของโลอัคและขี่อิครานไปรอ บนต้นไม้  "y/n กลับฐานกันได้แล้ว" ชาวนาวีตนหนึ่งขี่อิครานมาบอกy/n เธอเห็นเจคและเนเทยัมอยู่บนหลังอิครานของเจคและตามไป

.

.

.

.

.

จบ

*คำเตือน มีเนื้อหาสปอยภาพยนตร์ และมีการดัดแปลงเนื้อหา*

.

.

.

.

.

"ข้าให้เจ้าสังเกตการไม่ใช่ให้ลงมา!!!" เจคตะวาดเสียงดังไปทั่วเผยให้เห็นสีหน้างอยของโลอัค "ไม่พ่อข้าผิดเอง" เป็นเนเทยัมที่ผิด "เนเทยัม เข้าเลิกรับผิดแทนได้แล้ว" y/nที่ทนฟังพ่อลูกทะเลาะกันอยู่นานและสดุดกับประโยคของเนเทยัม "ข้าเห็นด้วยกับ-"  "นั้นใครงั้นหรอ" ก่อนที่เขาจะพูดจบมีเสียงเด็กผู้หญิงแทรกเธอปรากฏตัวจากข้่งหลังเจคปรากฏเป็นร่างเด็กตัวเล็กประมาณ 178 เซนได้ "เธอชื่อ y/n" เจคแนะนำตัวให้ "ช้าเห็นเจ้า ข้าชื่อทู้ค" "ข้า...เห็นเจ้า" y/nพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก "ส่วนข้า คีรี" หญิงสาวที่สูงพอๆกับโลอัคแนะนำตัว "แนะนำกันพอแล้วนะ เนเทยัมไปรักษาแผล คีรีไปดูแลคนเจ็บ ทู้คไปกับพี่เจ้า!!" เตะคตะวาดเมื่อเห็นทุกคนแยกย้ายแต่ทู้คไปเล่นกับทางเบนเล็กของ y/n "อย่าตะวาดใส่เด็ก" y/nพูดเสียงดุเมื่อทู้คทำหน้างอยจากการโดนตะวาด "เฮ้อ..."

.

.

.

"ฮึฮึ ฮ่าๆ" ทู้คยิ้มร่าขณะที่กำลังเล่นกับใบไม้ย่วย "ทู้คมาเร็ว!" คีรีหันกลับมาเรียกทู้คเมื่อพวกเขาเริ่มนำหน้าไปไกล

.

"วู้ว~" โลอัคร้องเสียงดังขณะที่พวกเขากำลังโลดเล่นบนเทาว์วันไม้ขนาดใหญ่ที่เชื่อมกับหุบเขาลอยฟ้า "รอข้าด้วยสิ!" ทู้คตะโกนเมื่อพวกพี่ๆของเขาไม่รอเขา

.

.

"เจค พวกโลอัคหายไปไหนไม่รู้" y/nสังเกตเห็นว่า โลอัค คีรี ทู้ค และสไปเดอร์ เขาลูกของคนจากฟ้าคีรีบอกว่าเขาเหมือนกับคนในครอบครัวซัลลี่แต่เหมือนเนทิรีย์แม่ของพวกซัลลี่จะไม่ยอมรับเขาเท่าไหร่  เจคบอกให้พวกเราขี่อิครานหาพวกเขาให้ทั่วทุกซอกทุกมุมของหุบเขาฮาเลลูย่า เป็นหุบเขาที่พวกโอมาติกาย่าอาศัยอยู่ ซึ่งเนเทยัมเป็นผู้บอกชื่อหุบเขาแก่ y/n

.

.

"นี่มันอะไร" ขณะที่พวกเขากำลังกลับเพราะเวลาค่ำกำลังมาเยือน แต่โลอัคเห็นรอยเท้าขนาดพอๆกับพวกเขาแต่มันไม่ใช่รอยเท้าเปล่าๆ พวกเขาตัดสินใจเดินตามรอยเท้านั้นไป จนถึงฐานวิจัยเก่า ที่นั้นมีร่างอวตารใส่เครื่องแบบหน่วยรบและถือปืน "y/n" โลอัคได้วิทยุสื่อสารกับ y/nเพื่อบอกสิ่งที่พวกเขาเจอ "โลอัค เจ้าอยู่ไหน" "ข้าเห็นพวกร่างอวตารที่ฐานวิจัยเก่า" "เจค พวกเขาอยู่ที่ฐานวิจัยเก่า" y/nรีบบอกสิ่งที่ได้ยินกับพวกเขา "โลอัคพวกเจ้าต้องออกมาจากตรงนั้นเดียวนี้!" "ตามมาข้ารู้ทางลัด" เนเทยัมขี่อิครานบินนำไปอีฝากของหุบเขา

.

ด้านโลอัคพวกเขากำลังซุ่มดูในพุ่มไม้ได้ออกมาจกาที่นั้น "ใกล้สุริยคราสแล้วมาเร็ว" อาจจะเพราะทู้คเสียงดังไปหน่อยเลยทำให้พวกนั้นรู้และมาจับตัวพวกเขาไว้ "มาวู มาวู!!" คีรีตะโกนภาษานาวีใส่ทู้คให้เธอใจเย็น หนึ่งในพวกนั่นเหมือนจะเป็นหัวหน้าเดินเข้าใกล้สไปเดอร์แต่ผู้ที่จับคีรีอยู่พูดขัด "ดูสิ ห้านิ้ว" อวตารชูมือที่มีห้านิ้วของคีรี "เหมือนว่าเราจะเจอสายเลือดมันแล้วละ"

.

.

.

.

.

จบ

ไรท์อาจจะไม่ได้แต่งบ้างฉากนะคะเพราะลืม  ༎ຶ⁠‿⁠༎ຶ  บทบ้างคนไรท์ก็ดัดแปลงไปบ้างด้วย •́⁠ ⁠ ⁠‿⁠ •̀