"ลัน หัวหน้าเรียกหาแหนะ เห็นว่างานมีปัญหาอ่ะ”

“ตอนนี้เลยเหรอพี่แก้ม แต่มันใกล้เลิกงานแล้วอ่ะ ผมเก็บของแล้วด้วย” นลันพูดเสียงเอื่อยพร้อมกับไถลตัวลงเอาแก้มแนบกับโต๊ะทำงานจนหน้ายู่ วันนี้เขาเจองานหนักมาทั้งวันจนหมดแรงแล้วถ้าจะให้แก้งานอีกเห็นที่จะไม่ไหว แล้วตอนนี้นลันก็คิดถึงลูกแล้วด้วย

“อืม ไปเถอะคงไมมีอะไรมาก เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน” แก้มพูดจบก็เดินกลับไปนั่งรอ นลันที่โต๊ะทำงาน

เฮ้อ!

นลันถอนหายใจนั่งทำใจอยู่ชั่วครู่จึงพยุงสังขารอันเหนื่อยล้าของตัวเองลุกจากเก้าอี้เดินไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าใจจริงเขาอยากให้พี่แก้มเข้าไปด้วยกัย เพราะไม่อยากเข้าไปคนเดียว

ก็หัวหน้าของเขาหน่ะ

ไว้ใจได้ซะที่ไหนหล่ะ เขาชอบมองนลันด้วยสายตาที่เหมือนกับจะเขมือบนลันลงไปทั้งตัวอย่างงั้นแหละ ไอ้สายตาหื่นกระหายนั่นหนะเห็นแล้วมันแบบ บรึ๋ยย ไหนจะชอบลวนลามกันอีก ไม่ว่าจะจับมือเอย ลูบหัวเอย นี่ยังไม่นับรวมกับเวลาที่ชอบทำเนียนเดินผ่าน หรือเจอเขาแล้วต้องจับหรือสัมผัสร่างกายเขานะ นลันพึ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานเขาไม่อยากมีปัญหาอะไร เรื่องไหนที่ทนได้ก็ทนไปก่อนถ้ามันไม่มากเกินไปก็แค่ปล่อยผ่าน

ก็งานสมัยนี้หาอยากนี่หน่ากว่าจะหางานได้ไม่ใช่ง่ายๆเลย อุตส่าห์หางานได้ด้วยตัวเองเลยนะน่าภูมิใจจะตาย เขายังไม่อยากตกงานตอนนี้หรอกนะ นลันมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าลูกต้องดูแลแม้ทางบ้านจะไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินก็เถอะ

เฮ้อ!

เสียงหายใจหนักๆดังขึ้นแค่คิดว่าเข้าไปในห้องแล้วมีแค่ตัวเขากับหัวหน้าแค่สองคน แค่นี้ก็ขนลุกขนพองไปหมดแล้วจนต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาลูบแขนตัวเองไปมาเพื่อลดความประหม่า

สาธุ!

“ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับไอ้ลันคนนี้เลย” ยกมือขึ้นพนมท่วมหัวก่อนจะเปลี่ยนมาใช้เคาะประตูห้องทำงานของหัวหน้าเพื่อขออณุญาต

“อ๊ะ” แต่เหมือนสิ่งที่เขาขอจะเป็นสิ่งตรงกันข้ามกับที่จะเจอในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

ซึ่งลางสังหรณ์ของเขาก็มักจะแม่นซะด้วย

ตาขวากระตุก! ชิบหาย!!!

มากระตุกอะไรตอนนี้ ยิ่งหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่ เขายกมือขึ้นมากุมตาขวาของตัวเอง โบราณว่าไว้ ว่าขวาร้ายซ้ายดี เขาขอร้องไห้ได้ไหมนะ ขอให้เจอเรื่องดีทั้งซ้ายทั้งขวาเลย 

“เชิญครับ”น้ำเสียงแหบทุ้มของคนด้านหลังบานประตูเอ่ยอณุญาต นลันเดินเข้าไปด้วยร่างกายอันสั่นเทาเมื่อเห็นสายตาของหัวหน้าที่จ้องมองมาที่เขา แผ่นหลังก็เปียกไปด้วยเหงื่อจนชุ่ม เหมือนมีใครเอาน้ำมาสาดใส่ที่หลังอย่างนั้นแหละ

“เห็นพี่แก้มบอกว่าหัวหน้าเรียกพบผม มีอะไรหรือเปล่าครับ”นลันทำใจดีสู่เสือถามขึ้นเพื่อให้อีกคนเลิกจ้องหน้ากันซักที ไหนจะรอยยิ้มหื่นกามนั่นอีก อีกคนนั่งมองตั้งแต่ที่นลันนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงาน จนตอนนี้ผ่านมาหลายนาทีแล้วก็ยังจ้องหน้ากันไม่หยุดเลย

“จะจ้องอีกนานไหมครับ”นลันเอ่ยออกไปอย่างคนหมดควาทอดทนถ้านานกว่านี้เขาลุกออกไปจริงๆระไม่สนมันแล้วงานหนะ

“ อ๋อ เอ่อ ใช่ๆๆ พอดีงานที่น้องลันส่งพี่มาเมื่อกลางวัน พี่ตรวจดูแล้วเหมือนน้องลันจะพิมพ์ตัวเลข ผิดนะ” สัญชัยหัวหน้าของเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดเอกสารยื่นส่งให้นลันดู ซึ่งอีกคนก็รับมันมาตรวจดูแต่ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปล่อยกันนี่สิ แถมยังเลื่อนมาจับมือของเขาด้วย

“ เอ่อ หัวหน้าที่คุณจับอยู่นั่นมือลันครับ เลิกจับมือลันแล้วปล่อยเอกสารด้วยครับ” 

ฮึ่ย ! ตาลุงนี่ กลับไปต้องเอาน้ำเกลือล้างมือแล้วฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอร์ซักหน่อยแแล้ว เชื้อโรค

นลันค่อยๆดึงมือออกจากมืออันอวบอ้วนของหัวหน้า ชิ นี่มือหรือตีนตุ๊กแกกันแน่เหนียวชะมัด ถ้าไม่เกรงใจนี่จะสะบัดออกด้วยซ้ำ แอบเห็นนะว่าดูจะพออกพอใจเป็นอย่างมากที่ทำให้เขาหัวเสียได้ เมื่อได้เอกสารที่ต้องการก็มานั่งไล่ดูหาจุดที่ผิดซึ่งตอนที่ทำเขาก็มั่นใจว่าตัวเองตรวจสอบแล้วไม่น่าจะผิดได้ ดูไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีจุดไหนที่ผิด

“ ตรงไหนเหรอครับที่ผิด ผมจะได้เอาไปแก้ให้” เงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าหัวหน้าไม่ได้นั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามกันแล้ว พบเพียงเก้าอี้ที่ว่างเปล่าไร้คน

 แล้วหัวหน้าไปไหน

ยังไม่ทันที่นลันจะหันไปมองรอบๆ ความคิดและการเคลื่อนไหวต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงทุ้มแหบดังคลออยู่ไม่ไกล

“ เจอไหมจ๊ะ มาเดี๋ยวพี่บอกให้”

เฮือก!

ตั้งแต่เมื่อไหร่ หัวหน้ามายืนอยู่ด้านหลังของเขาตอนไหน มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไม่รู้เลยหล่ะหรือเพราะเขากำลังดูเอกสารอยู่จึงไม่เห็น หัวหน้าถึงได้มายืนอยู่ใกล้กันได้ขนาดนี้

“ขอพี่ดูหน่อยนะว่าน้องลันดูถึงตรงไหนแล้ว” ไม่พูดเปล่ายังใช้มืออวบอ้วนวางลงบนไหล่เล็กของนลันพร้อมกับก้มเข้ามาใกล้ใบหูขาว ใบหน้าของสัญชัยอยู่ห่างจากใบหน้าของนลันเพียงนิด ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกประหม่าและสั่นกลัว แต่สิ่งที่มีมากกว่าความกลัวคือความโมโห ที่เขาเองไม่ทันระวังตัวทำให้สัญชัยเข้ามาใกล้เขามากขนาดนี้ จึงค่อยๆเอียงใบหน้าออกห่างจากสัญชัยมากขึ้นพร้อมกับดึงมือที่จับอยู่บนไหล่ของเขาออก

 “ เอ่อขอโทษนะครับ ช่วยเอามืออกจากไหล่ของผมด้วย” เขาชักจะหมดความอดทนแล้วนะ แกะยังไงก็แกะไม่ออกแบบนี้มันมากเกินไป

“หัวหน้าครับช่วย นำ มือ ออก จากไหล่ ผม ด้วย” พูดซ้ำอีกครั้งโดยเน้นเสียงทีละคำเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาเริ่มไม่พอใจแล้ว

นับหนึ่งถึงสิบในใจถ้าเขายังไม่ปล่อยมือ นลันก็จะไม่ทนอีกต่อไปคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วล่ะ

รู้จัก ‘ไอ้ลัน’ คนนี้น้อยไปแล้ว

“แหม น้องลันพี่แตะนิดแตะหน่อยหนูอย่าเล่นตัวไปนักเลยจ๊ะ หนูก็รู้ว่าพี่ชอบหนูมากแค่ไหน พี่แอบมองหนูมาตั้งนาน ถ้าไม่ใช่เพราะพี่หนูไม่ได้ทำงานที่นี่หรอกนะต้องขอบคุณพี่ถึงจะถูก มามะ มาให้พี่หอมสักที .......อย่าดิ้นสิจ๊ะ” ไม่พูดเปล่าสัญชัยยังดึงนลันเข้าไปกอด เขาชอบนลันตั้งแต่แรกเห็น ดวงตากลมโต กับผิวขาวๆนั่นยิ่งทำให้เขาหลงไหล ยิ่งได้จับได้สัมผัสก็รู้สึกว่ามันไม่พอ เขาหลงใหลนลันมากจึงทำทุกอย่างเพื่อให้นลันเป็นของเขา ในเมื่อโอกาสมาถึงแล้วเขาก็ต้องรีบคว้าไว้ สัญชัยอุตส่าห์วางแผนมาตั้งนาน รอจังหวะดีๆอย่างใจเย็น จนมาวันนี้ที่ไม่มีโอทีเมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานจึงวางแผนให้พนักงานอีกคนเรียกให้นลันเข้ามาพบในห้อง

“อื้อ ปล่อย”

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า มามะ มาให้พี่หอมแก้มซักที ดูสิว่าจะนุ่มเหมือนมือน้องลันไหม” จบคำสัญชัยก็จู่โจมทันที ที่หมายของเขาคือแก้มและปากของนลัน แค่จับมือยังรู้สึกว่ามือนุ่มมาก ถ้าเขาได้หอมแก้ม หรือจุ๊บปากคงจะนุ่มนิ่มมากกว่ามือแน่ๆ ยิ่งคิดยิ่งกระตุ้นให้ร่างกายเกิดกำหนัด ถ้าคนตัวเล็กจะเอาเรื่องเขาก็จะบอกกับทุกคนว่าคนสวยตรงหน้าเป็นคนยั่วยวนเขาเองเขาก็แค่ทำตามสัญชาตญาณที่เมื่อเห็ของสวยงามตรงหน้ามีใครบ้างไม่อยากได้มาครองครอบ

นลันพยายามใช้มือดันใบหน้าของตาแก่บ้ากามนี่ให้ออกห่างจากเขาให้มากที่สุด ไม่ต้องรงต้องเรียกมันแล้วหัวหน้า เรียกตาแก่ไปเถอะอายุก็ไม่ใช้น้อยๆแล้วนะ แถมยังจะบ้ากามอีก คนเรานี่ก็แปลกแก่แล้วไม่ยอมแก่เลยยังจะหมกหม่นอยู่ได้ รุ่นคนตรงหน้านลันเนี่ยควรจะหันหน้าเข้าวัดหรือไท่ก็อยู่เลี้ยงหลานได้แล้ว

“อื้อ ออกไปนะ” คนตัวเล็กใช้มือผลักหน้าอวบอ้วนให้ออกห่าง ยกขาข้างนึงขึ้นถีบเข้าที่พลุงกลมของสัญชัยจนเซไปด้านหลัง

ตุบ!

“ แหมชอบความรุนแรงก็ไม่บอก “ สัญชัยเซไปด้านหลังเล็กน้อย ยกมือลูบพุงป้อย ป้อย แรงก็มีเท่าลูกแมว แค่นี้เขาไม่สะเทือนหรอก สัญชัยจ้องมองคนตัวเล็กด้วยสายตายหื่นกระหาย ผิวกายขาวอมชมพูเวลาโกรธ ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาที่เขาเขม็งนั่น ช่างเร้าอารมณ์เขาอย่างยิ่ง ไหนจะหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเวลาหอบหายใจ เห็นแล้วอยากจะจับมาขย้ำให้แหลกคามือ เขาอยากได้ยินเสียงเวลาที่ คนตัวเล็กมาครางอยู่ใต้ร่างเขา ยิ่งมองยิ่งให้ความรู้สึกน่ารังแก ไม่รอช้ารีบก้าวเท้ายาวๆเพื่อให้เข้าถึงตัวของอีกคนให้เร็วที่สุด

แต่คนตัวเล็กกับไวกว่าทั้งยังหลบมือที่หมายจะคว้าแขนได้อย่างคล่องแคล่วแถมยังกระโดดขึ้นไปยืนบนโต๊ะทำงานอีก

ตุบ

เสียงแฟ้มเอกสารกระทบกับประตูห้องทำงานเนื่องจากคนตัวเล็กเหวี่ยงมันลงมาเพื่อจะให้โดนหัวหน้าหื่นกามนี่ แต่มันกับหลบทันทำให้ไปโดนเข้ากับประตูห้องทำงานจนเกิดเสียงดัง ในเมื่อใช้แฟ้มแล้วพลาด นลันจึงเปลี่ยนมาใช้เท้าถีบเข้าที่หน้าอกของอีกคนที่กำลังตรงมาที่เขาแทน ยกเท้าถีบเข้าหน้าอกไปสองครั้งจนอีกคนล้มลงจากนั้นจึงกระโดดงอเข่าลงจากโต๊ะเป้าหมายของเขาคือพุงกลมๆของอีกคน

อั๊ก!

เข่าหนักๆทั้งสองข้างกระแทกเข้าที่พุงกลมของสัญชัยเต็มแรงจนทำให้ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความจุก โชคดีของนลันที่ตอนเด็กๆป๊าให้เรียนการต่อสู้มาบ้างเพื่อเอาไว้ป้องกันตัว วันไหนคงต้องพาหลานกลับบ้านไปหาซักหน่อยแล้ว

สมน้ำหน้า! คือคำเดียวที่นลันอยากเอ่ยออกไปตอนนึ้เมื่อเห็นสภพไม่สู้ดีของสัญชัยอดีตหัวหน้าของเขา เรียกอตีดหัวหน้าหนะถูกแล้วเพราะนลันตั้งใจไว้แล้วว่าเขาจะลาออก

“ลัน ! เกิด อะ....อะไรขึ้น” แก้มเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางตื่นตะหนกเธอได้ยินเสียงโครมครามจากด้านในห้องจึงรีบวิ่งมาดูกลัวจะมีอะไรเกิดขึ้นกับนลันใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าหัวหน้าของเขาสนใจในตัวของนลันมาก เพราะกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับนลันจึงรีบวิ่งเข้ามาดู แต่สิ่งที่เห็นกับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

สิ่งที่แก้มเห็นคือ คนตัวขาวกระโดดลงจากเก้าอี้ทับเข้าที่ท้องของหัวหน้า และปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของอีกคนด้วยความโมโหไปอีกสองสามทีจนเกิดเสียงดัง

ผลัวะ ผลัวะ

“พี่แก้มช่วยด้วย! มันลวนลามลัน มันจะข่มขืนลัน” ร้องตะโกนให้รุ่นพี่ที่ทำงานช่วยแต่มือของนลันยังไม่ยอมหยุดปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของอีกคนที่เขาทับอยู่ 

อยากได้เขานักใช่ไหม!!

หึ

ต้องเจอแบบนี้

“ลัน พอแล้ว ลัน” แก้มยกมือตบหน้าผากตนเองเบาๆรีบเข้ามาห้ามและดึงคนตัวเล็กออก ไม่ให้นลันทำอะไรไปมากกว่านี้ แก้มทั้งงงและสับสนนลันจะร้องให้เขาช่วยทำไมในเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ฝ่ายเดียว

“แก! ไอ้เด็กนี้”

“ทำไมอยากโดนอีกใช่ไหม มาสิ” พูดไปพร้อมกับจะวิ่งเข้าใส่อีกคนแล้วยกเท้าขึ้นมาอีกด้วย ดวงตากลมโตฉายแววอารมณ์คุกกรุ่น อกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง ทั้งโกรธและโมโห คนแบบมันต้องเจอแบบนี้หรือน่าจะโดนให้หนักกว่านี้

“กูจะไล่มึงออก” สัญชัยตวาดลั่นด้วยความโมโห นิ้วมืออวบอ้วนข้างหนึ่งชี้มาที่หน้าของนลัน อีกข้างยกขึ้นกุมมุมปากที่คาดว่าน่าจะแตก

“เออ! ออกก็ออก ไม่ไล่ก็จะออกอยู่แล้ว” อยากจะเข้าไปข่วนหน้ามันจริงๆถ้าไม่ติดว่าพี่แก้มดึงไว้ เขาคงเข้าไปฝากรอยไว้บนหน้ามันอีก คงคิดจะเคลมเขาได้ง่ายๆงั้นสิ คิดผิดซะแล้ว ถึงเขาจะตัวเล็กแต่ใช่ว่าเขาจะอ่อนแอเสียหน่อย

“ไปเถอะลัน พอแล้ว” แก้มจูงมือคนตัวเล็กออกจากห้องไปด้วยกันนลันของเขาบอบบางขนาดนี้ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆด้วย

“เป็นอะไรมากไหมลัน ไหนให้พี่ดูหน่อย”

นลันส่ายหน่าเล็กน้อยเพื่อให้คนที่กำลังลูบหลังลูบไหล่ของสบายใจ เขาไม่ได้เป็นอะไรไม่เจ็บตรงไหนเลยซักนิด แต่พี่แก้มจะรู้ไหมว่าจับเขาหมุนซ้ายหมุนขวาแบบนี้เขาเวียนหัวพี่แก้มมักจะมองเห็นเขาเป็นคนตัวเล็กบอบบางน่าถนุถนอมอยู่เสมอ ทั้งที่เคยบอกไปแล้วว่าเขาสามารถดูแลตัวเองได้ไม่ด้อกบางขนาดนั้น

“พี่แก้ม ลันไม่ได้เป็นอะไร” นลันส่งยิ้มให้เพื่อให้อีกคนสบายใจ

“แล้วนี่เราจะเอายังไงต่อ”เธอถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทแบบนี้คงไม่พ้นโดนไล่ออก

“ก็คงลาออกอะพี่.......”ปากน้อยๆแบะคว่ำด้วยเสียดายที่พึ่งจะทำงานได้ไม่นานก็ต้องลาออก ไม่น่ามาเจอไอ้หัวหน้าแบบนี้เลย แต่มันใช่ความผิดเขาที่ไหนล่ะ ต้องโทษคนก่อเรื่องนั้น เขาหล่ะอยากจะร้องเรียนพฤติกรรมของหัวหน้านั่นจริงๆ

เฮ้อ! 

“พี่น่าจะเข้าไปกับลันด้วย ....ไม่น่าปล่อยให้ลันเข้าไปคนเดียวเลย” ถ้าเขาเข้าไปกับลันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นลันคงได้ทำงานที่นี่ต่อไม่ต้องลาออกแบบนี้ เขากับนลันรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนเพราะเป็นรุ่นพี่ที่นลันสนิทด้วย

“กลับบ้านกันเถอะพี่”

“อืมเดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะ ไม่ต้องปฏิเสธหล่ะ พี่อยากไปเล่นกับลลินอะไม่ได้เจอหน้าหลานนานแล้ว”

“ก็ได้ครับ” วันนี้เขาเหนื่อย เขาอยากพัก จึงไม่ปฏิเสธที่พี่แก้มจะไปส่ง

ก็ขี้เกียจรอคนมารับอ่ะ 

“ปะไปกันเถอะ...พี่จะแวะซื้อของไปฝากหลานด้วย”

... ..................................................

...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ...

จากวันนั้นที่เกิดเรื่อง วันถัดมานลันก็ไปลาออกจากงาน หลังจากที่ลาออกจากที่ทำงานนั่นในช่วงเดือนแรกนลลันกลายเป็นคนว่างงาน เนื่องจากต้องหางานใหม่ที่อยู่ใกล้กับที่พัก สามารถเดินทางไปกลับได้สะดวก แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับเขามากไปหน่อยเพราะแต่ละที่ ที่ไปสมัครเขาต้องใช้เวลาในการเดินทางไปกลับนานพอสมควรซึ่งนั่นก็เท่ากับว่าเขาต้องตื่นเช้ากว่าเดิมและกลับถึงคอนโดช้าขึ้นซึ่งสำหรับเขาที่มีลูกสาวอายุไม่ถึงสองขวบมันไม่สะดวกเอาเสียเลยเพราะเขาจะมีเวลาให้กับลูกน้อยลงซึ่งนลันไม่ต้องการแบบนั้น

ลูกสาววัยขวบกว่าที่กำลังน่ารักน่าชัง ของเขา  ชื่อว่า ลลิน เป็นเด็กน่ารัก เลี้ยงง่าย ไม่ค่อยงอแง  และที่สำคัญ หนูน้อยลลินเป็นเด็กอารมณ์ดี 

"หม่ำ  หม่ำ"

อ่อ!

อีกอย่างที่ลืมบอก ลลิน ของเขาเนี่ยกินเก่งอย่าบอกใครเลยหล่ะ

นลัอยู่กับลลินแค่สองคนแม่ลูก ส่วนพ่อของลลินเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรก

พ่อของลลินเป็นรุ่นพี่ของเขาเอง ที่เขามีลลินก็เพราะวันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายซึ่งเมื่อสอยเสร็จนลันกับเพื่อนๆก็จะเรียนจบ ซึ่งเพื่อนในห้องก็นัดกันว่าตอนเย็นจะไปฉลองสอบเสร็จและเรียนจบกัน และมีนัดรุ่นพี่คนอื่นๆที่จบไปแล้วให้มาร่วมด้วย หนึ่งในนั้นคือพ่อของลลินลูกสาวของเขา ซึ่งเขาก็เป็นคนที่นลันแอบชอบ ด้วยความที่เราดื่มเข้าไปเยอะด้วยกันทั้งคู่จึงไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่ คืนนั้นเขากับรุ่นพี่ที่แอบชอบมีอะไรกัน

แต่ใช่ว่าเขาจะสมหวังกับคนที่แอบชอบนะ คิดผิดแล้ว เพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงปัจจุบันนี้นลันก็ไม่เคยเจอรุ่นพี่คนนั้นอีกเลย ได้ข่าวแค่ว่าเขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ นี่กผ่านมาหลายปีเขาก็น่าจะมีแฟนแล้วหล่ะ

ใช่เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ความรู้สึกชอบตอนนี้มันก็หมดไปแล้วหล่ะ เหลือแต่ความรู้สึกดีๆที่มีให้แต่จะให้ไปบอกว่าลลินเป็นลูกของเขา นลันคงไม่บอก 

พอเวลามันผ่านไปอะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป รวมถึงความรู้สึกก็ด้วย เขาสามารถเลี้ยงลลินได้ไม่จำเป็นต้องพึ่งผู้ชายคนนั้น 

ใช่ว่าเขาจะไม่มีเงินซักหน่อย แค่นี้สบายมาก

ตุบ!

"เอ๋.... ว่าไงคะตัวแสบ กินนมหมดแล้วเหรอ" หันมองลลินที่วางขวดนมพร้อมกับใช้มือน้อยขยี้ตาไปด้วย สงสัยจะง่วงนอน  หันไปมองนาฬิกาตอนนี้ก็เป็นเวลานอนของลลินพอดี 

"ไปครับ ไปนอนกันดีกว่า"

"อุ้มนะ อุ้ม" ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวแสบยังชูแขนออกทั้งสองข้างเพื่อให้เขาอุ้มพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนมาให้

ต้องหลงลูกตัวเองวันละกี่รอบกันหล่ะเนี่ย 

"ไปครับ หม่าม๊าอุ้มก็ได้" เขาอุ้มลลินขึ้นแนบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

สงสัยต้องให้กินน้อยลงซะแล้ว เริ่มจะอุ้มไม่ไหวแล้ว

" ผ้าหนู"

"นี่ค่ะ ผ้าของหนู" มือน้อยคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กประจำตัวเข้าไปไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับใช้มือน้อยๆขยำผ้าขนหนูไปด้วย นอกจากกินเก่งแล้วลลินยังเป็นเด็กที่ติดผ้าขนหนูด้วย เวลานอนต้องคอยถือไว้ ขยำขยี้เพื่อความเพลิดเพลินและเขาก็จะหลับไปเอง

ใช้เวลาไม่นานเด็กน้อยก็หลับ เมื่อดูจนแน่ใจว่าหลับสนิทดีแล้ว ก็ลุกออกจากเตียงเข้าครัวเตรียมของที่จะทำมื้อเย็นให้ลลิน  ตั้งใจว่าจะทำแกงจืดเต้าหู้อ่อนใส่สาหร่ายกับข้าวผัดกุ้ง 

ก็อก  ก็อก  ก็อก

สงสัยใบหม่อนจะมาแล้ว

" ใบหม่อน  ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย"

"ซื้อมาฝากหลานอะ ไหนลลินหล่ะ"

"ลลินหลับอ่ะ เข้ามาก่อนสิ" 

ใบหม่อนคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา  เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย นลันเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายเข้ามาเรียนในกรุงเทพเนื่องจากแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต นลันจึงย้ายมาอยู่กับผู้เป็นพ่อ จนทำให้เขารู้จักกับใบหม่อน

เราสองคนสอบติดมหาลัยที่เดียวกัน พอย้ายมาอยู่คอนโดก็อยู่ที่เดียวกัน ใบหม่อนเธออยู่ห้องข้างๆกันกับเขาเวลาที่เขาไปทำงานก็ได้ใบหม่อนนี่แหละที่คอยดูแลลลินให้

ใบหม่อนเปิดร้านกาแฟอยู่ใกล้กับคอนโดเธอจึงสามารถพาลลินไปเลี้ยงที่ร้านได้ และลูกสาวของเขาก็ติดเธอมาก

"ลันทำอะไรอยู่เหรอ"

" กำลังเตรียมของ ทำอาหารเย็นให้ลลินหนะ "

"วันนี้เรามากินข้าวด้วยนะ ไม่อยากกินคนเดียวอ่ะเหงา"ไม่พูดเปล่าใบหม่อนยัง ทำตาออดอ้อนเพื่อให้อีกคนอณุญาต

"ได้อยู่แล้ว ทำไมจะไม่ได้หล่ะ"  พูดพร้อมกับเดินเอาน้ำมาให้อีกคนที่นั่งรออยู่ที่โซฟา

"พรุ่งนี้ลันหยุดหม่อนว่าเราพา ลลินไปเที่ยวหันไหม"

คนตัวขาวบึนปากน้อยๆ ใบหม่อนชอบเอาลลินมาอ้างที่จะชวนเขาไปเที่ยวในวันที่เขาหยุด แต่สัปห์ดานี้เขาไม่อยากไปไหนเขาอยากนอนตื่นสายบ้าง

"ฮื่อ...... พรุ่งนี้เราอยากพักผ่อนอยู่ห้องอ่ะ ไม่ไปได้ไหมอ่ะ เหนื่อยอ่ะ"

เขาต้องตื่นไปขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋หน้าคอนโดแต่เช้าทุกวัน วันหยุดเขาก็อยากพักบ้าง ใบหม่อนจะรู้ไหมว่าร่างกายของเขาเรียกร้องหาเตียงนุ่มๆกับผ้าห่มอุ่นๆ 

"ลันขอนอนอยู่ห้องได้ไหมหม่อน" เขาอยากพักจริงๆนะ ถึงจะขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋แค่ตอนเช้าแต่ใช่ว่าเขาจะไม่เหนื่อยสักหน่อย เขาต้องตื่นเตรียมของตั้งแต่ดึกดื่นเพื่อให้ทันขายในตอนเช้า

เมื่อก่อนตอนอยู่ต่างจังหวัดกับแม่และยายเขาเคยช่วยยายทำน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ไปขายที่ตลาดทุกวัน นี่ก็ยังคิดอยู่ว่าจะขาย ข้าวเหนียวหมูย่างอีกสักอย่าง ถ้าทำอย่างเดียวก็กลัวจะไม่พอซื้อนมให้ลลิน

ก็ลูกสาวผมกินเก่งนี่เขาก็ต้องหาเงินเยอะๆสิ

"เออ หม่อนเราว่าจะทำข้าวเหนียวหมูย่างขายอ่ะ หม่อนว่าดีไหม"

"อืม มันก็ดีนะลัน...แต่แกจะงกไปถึงไหนไม่ทราบ ใช่ว่าที่บ้านแกจะไม่ส่งเงินให้ซักหน่อย  ทำงานเหมือนบ้านแกล้มละลายไปได้" เขาหล่ะอยากตีเพื่อนคนนี้จริงๆ นิสัยขี้งกนี่แก้ไม่หายเลยจริงๆ ทั้งที่พ่อของนลันก็ส่งเงินให้ใช้ทุกเดือน แทบไม่ต้องงานอยู่เฉยๆเลี้ยงลูกยังได้เลย

"แหมหม่อนก็....แต่แถวคอนโดเราทำเลดีนะมีคนผ่านไปผ่านมาเยอะแยะแถมยังอยู่ใกล้มหาลัยกับโรงเรียนอีกเหมาะมากที่จะขายข้าวเหนียวหมู แล้วเราไปดูมาแล้วด้วยแถวนี้ไม่มีใครขายเลย จะมีก็ถัดไปอีกตั้งสองซอยแหนะ"

"เฮ้อแล้วแต่แกเถอะ...ขี้งก แบร่ ไปหาลลินดีกว่า" 

'งกที่ไหน..ใครงก ไม่มี๊ เขาไม่ได้งกสักหน่อย แค่กลัวไม่พอค่านมลลินต่างหาก'

จะมาว่าเขางกแบบนี้ไม่ได้นะเขาขอเถียง

"กับข้าวเสร็จแล้วนะหม่อน อาบน้ำให้ลลินเสร็จรึยัง" เขาตะโกนถามใบหม่อนที่กำลังอาบน้ำแต่งตัวให้กับลลิน  

"เสร็จแล้ว  เด็กหญิงลลินรายงานตัวค่ะ"

"มาแย้ว" เด็กน้อยนิ้มแป้นแล้นส่งให้คนแม่

"มาแล้วเหรอครับคนสวย .....มาแล้วก็นั่งกินข้าวเลยครับ ใส่ผ้ากันเปื้อนก่อนนะ"ก้มลงหยิบผ้ากันเปื้อนใส่ให้ลลินก่อนจะเลื่อนจานข้าวไปตรงหน้าของเธอ  เขาให้ลลินกินข้าวเอง ให้เธอจับและตักข้าวเข้าปาก กล้ามเนื้อมือจะได้แข็งแรง

เรานั่งกินข้าวและพูดคุยเรื่องราวต่างๆที่พบเจอกันไปเรื่อยๆเพื่อไม่ให้บนโต๊ะอาหารเงียบจนเกินไป

"มะ ม๊า  อ้ามมม" ไม่พูดเปล่ายังยื่นช้อนที่ตักข่าวส่งมาให้เขา  "อ้ามมม มะม๊า กินนะ"

ผมก้มลงไปรับข้าวที่เธอป้อน "อร่อยมากเลยครับ หนูเป่า เป่าก่อนนะรู้ไหม"

"เป่า เป่า เหยอ"

"ใช่ครับต้องเป่า เป่าก่อนจะได้ไม่ร้อน"ผมหันไปมองลลินที่กำลังตักข้าวเข้าปาก แต่เธอไม่ได้กินนะครับแค่อมไว้เหมือนจะพิสูจน์อะไรสักอย่าง จากนั้นก็เอาออกจากปากและยื่นช้อนมาทางผม

เอ่อ.....คือ

"  ม่าย ย้อนแย้ว ยินยิน เป่า เป่า แย้ว อ้ามมม"

ลลินหนูจะเป่าแบบนี้ไม่ได้นะครับ แบบนี้เขาไม่ได้เรียกเป่า เขาเรียกอม

เจ้าตัวแสบเอ๊ย!