นางเอก: โอยยย!!!

ปวดหัวชะมัดเลย แล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:องค์หญิงท่านฟื้นแล้วข้า เป็นห่วงท่านมากเลยนะท่านรู้หรือไม่ท่านหลับไปตั้ง 1 สัปดาห์

นางเอก:เอะเรอว่าฉันเป็นใครนะ!?

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:ท่านก็เป็นองค์หญิงแห่งฉางอันไงเพคะ

นางเอก:ฉันนี่นะเป็นองค์หญิง

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง: ก็ใช่ไงรเพคะ...

ท่านเป็นอาไรหรือไม่เพคะทำไม่ท่านดูแปกไปละเพคะ

นางเอก:ฉันจำได้ว่าก่อนฉันจะหลับไปฉันกำลังจะไปหาแม่กับพ่อนี่น่า

ก่อนที่นางเอกจะมาที่ฉางอัน

นางเอก:เมึ่อไรจะถึงบ้านนะคิดถึงพ่อกับแม่จะเเย่เเล้วพ่อโทรมาพอดีเลีย

พ่อนางเอก:ลูกรักลูกถึงไนรเเล้วพ่อกับเเม่เตรียมของกินไว้ไห้ลูกตั่งเยอะเเนะ

พ่อนางเอก:ไกรจะถึงเเล้วค่ะคุณพ่อ

แม่นางเอก:ไม่ต้องรีบร้อนละมันมืดเเล้วมันจะเป็น อันตรายเอาได้นะ

นางเอก:หนูรู้เเล้วค่า

พอนางเอกหันหน้าขี่นก็มีรถมาชนรถของนางเอกเข้าย่างจัง

พ่อเเละแม่นางเอก:ลูกเกีดอ่ะไรขี่น หลินชี!! เหลินชีเวย!!

นางเอก: เเล้วฉันก็สลบไป

กับมาที่ฉางอัน

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:องค์หญิงท่านเป็นอ่ะไรหรือป่าวเพคะ?

นางเอก:ฉันรู้เเล้วนี่ต้องเป็นเมีอนกับหนังย่างเเน่นอนเลยเรอว่าไม่

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิงก็มองหน้าองค์หญิงเเเล้วก็ถามองค์หญิงว่าท่านปรกติดีใช่ไม่เพคะ

นางเอก:นี่เรอว่าฉันบ้าหรอ!!!😑

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:ข้ามิได้หมายความนั่นเพคะขอองค์หญิงโปรดอภัยด้วยเพคะ

นางเอก:(คิดในใจ)คนพวกนี้นี่มันอ่ะไรกันนะ

องค์หญิง2หรือชีฮันเอ๋อ:เดีนเข้ามาเเล้วก็พูดว่าเจ้ายังมีชิวิดอยู่หน้าเหลือเสื้อยิ่งนัก

นางเอก:(ถามคนใช่)นี่ใครอีกเนีย?

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง: (ได้ตอบนางเอก)นางก็องค์หญิง2ชีฮันเอ๋อไงรเพคะนางก็เป็น(นางสนม)เเต่ท่านเป็นถึง(ลูกสาวคนเดียวของฮองเฮาเพคะ)

นางเอก:อ่อเป็นพี่สาวขององค์หญิงชีหวีนชีนี่เอง

(เรอมาทำไรที่นี่)

ชีฮันเอ๋อ:นี่นางเป็นไรของนางเนียไม่ใช่ตกนํ้าจน เลอะเลือนไปเเล้วหรอกนะ?

นางเอก:นี่ฉันพูดอ่ะไรเนี่ย (คิดในใจ)ฉันละยากรู้จรีงๆว่าอี่พี่สาวคนนี่เป็นคนยังไง

ชีฮันเอ๋อ:(ถามคนรักใช่ตัวเอง)นี่เจ้าว่านางเลอะเลือนไปแล้วหรือเปล่า

คนรับใช่สอนตัวของชีฮันเอ๋อ: เออหม่อมชั้นไม่รู้ไปเพค

ชีฮันเอ๋อ: ไร้ประโยชน์🙄

นางเอก:( กระซิบกับคนใช่)นี่ๆเรอคิดว่าพี่สาวข้าคนนี่มาทำอ่ะไรหรอ

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:องค์หญิงปรกตินางจะชอบมาหาเรี่องท่านไม่ใช่หรอเพาะท่านกับนางเป็นลูกคนละแม่กันเหตุใดท่านจึงจำไม่ได้เล่า

นางเอก: อ๋อๆฉันรู้แล้ว

ชีฮันเอ๋อ:นี่ถ่าเจ้าเอาเรี่องนั่นไปบอกใครละก็เจ้าไม่ได้ตายดีเเน่

นางเอก:(คิดในใจ)คิดว่าฉันกลัวเรอหรืิอไงร

ฮ่องเต้หรือพ่อของนางเอกในฉางอัน:นี่ฮันเอ๋อเจ้านี่มันชางไม่กลัวชิ่งได้จรีงๆเลียนะเจ้าจำไม่ได้หรอว่าวันนั่นใครเป็นทำไห้ชีเอ๋อตกนํ้านะ!!!

ทุกคนหันหน้ามาเเล้วก็ตกใจพร้อมกับพูดคารวะยกเว้นนางเอก....

ฮ่องเต้หรือพ่อของนางเอกในฉางอัน:นี่ฮันเอ๋อเจ้านี่มันชางไม่กลัวชิ่งได้จรีงๆเลียนะเจ้าจำไม่ได้หรอว่าวันนั่นใครเป็นทำไห้ชีเอ๋อตกนํ้านะ!!!

ทุกคนหันหน้ามาเเล้วก็ตกใจพร้อมกับพูดคารวะยกเว้นนางเอก....

ฮ่องเต้ฉางอัน:(ถามนางเอก)เจ้าไม่คารวะพ่อน่อยหรือ

นางเอก:เอ่อคารวะเพค่ะเสด็จพ่อ

ฮ่องเต้ฉางอัน:ยัยลูกคนนี่ พ่อรู้ว่าเจ้าไม่สบายอยู่ต้องมากพิธีดอกพ่อเเค่หรอเจ้าเล่นนะไปพ่อจะพาเจ้าออกไปข้างนอกจะได้ไม่อุดอู้เกีนไป(พูดกับคนใช่)นี่เจ้าเปียนอาพรไห้องค์สิข้าจะไปหรอข้างนอก

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:องค์หญิงไปกันเถอะเพ้ค่ะ

นางเอก:อึม...(คิดในใจ)ฉันต้องทำตัวยังเนี้ย...!! เเต่ก็ตามนํ้าไปก่อนละกัน

ฮ่องเต้ฉางอัน:อ่าวมาเเล้วหรือ

นางเอก:เพค่ะท่านพ่อ

ฮ่องเต้ฉางอัน:งั่นก็ไปกันเถอะ

ชีฮันเอ่อได้แต่ยืนด้วยความเคียดแค้น

ชีฮันเอ่อ:สักวันข้าจะทำไห้เจ้าได้รู้เชิ่งถึงความไม่ยุดตีทำ ชีหวีนชี@%#฿

อีหนีคนรับใช่สวนตัวขีฮันเอ่อ:ส่งใจเย็นก่อนนะเพค่ะองค์หญิง(พูดด้วยความใจเย็น)

ชีฮันเอ่อ: จะยังจะใก้ข้าใจเย็นอีกหรือตั่งเเต่ข้าเข้าวังนี่มาท่านพ่อก็ไม่เคียสนใจข้าแม้เเต่น่อยมีเเต่รักใคร่ยัยชีฮันเอ่อนั่นน่ะ(พูดด้วยความเดือดดาล)กลับ!!!

ตัดพาบมาที่พวกนางเอก

นางเอก:(คิดในใจ)ฮ่องเต้คนนี่ทำถึงหน้าตาเมึ่อพ่อของฉันไมมีผิดเลยละเมึ่อ ชาติที่แล้วฉันยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่เลย ชาติที่แล้วก็คงเป็นเพราะบ้านของฉันก็มีฐานะอันสูงส่งฉันเลยไม่ค่อย สนใจพวกท่านสักเท่าไหร่ แต่พอฉันได้เห็นพ่อลูกคนนึงที่กำลังดูแลซึ่งกันและกันฉันก็กลับคิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาและฉันก็ตัดสินใจจะกลับบ้าน เมื่อฉันโทรหาพ่อและแม่ พวกท่านก็รีบเตรียมอาหาร ดิฉันชอบกินไว้ให้พอฉันที่ตั้งใจจะกลับไปกลับเกิดอุบัติเหตุได้ซะงั้น ฉันเลยไม่มีโอกาสที่จะได้ตอบแทนบุญคุณของพ่อและแม่สั้นคงเป็นลูกที่อกตัญญูมากเลยสินะ เฮ้อ~~

เฟยเฟยหรือคนรับสายข้างกายขององค์หญิง:(ถามนางเอก) ทรงเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะทำไมถึงถอนหายใจ

นางเอก:(ตอบ)ป่าวหรอกไม่เป็นอ่ะไร

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:เราไปทางนั่นกันเถอะเพค่ะ

นางเอก:อึม..ไปกันเถอะ

พ่อเดีนไปสักพักก็มีส่วนดอกไม่ขนาดใหม่ที่สวยงามเเละก็เจอพระเอกมีชื่อว่า( โม่หวายเอ๋อ )ที่เเต่เเรกก็ชอบองค์หญิงอยู่เเล้วเเละก็มีสัญญามั่นหมายกันตั้งแต่เล็ก

พระเอกหรือองค์ชายเมืองข้างเคียงเเห่งเหมือนจิงโจ:นางหญิงมาทำอ่ะไรหรอหายป่วยเเล้วสิน่ะปะไปตกปลากันที่เจ้าเคยได้สัญญากับข้าไว้

นางเอก: ฉันเป็นสัญญาอะไรไว้ตอนไหนวะ? ( งงงวย -ถามคนรับใช่) นี่ฉันเคยสัญญาว่าจะไปตกปลาด้วยหรอ

คนรับใช้ข้างกายองค์หญิง:ใช่เพค่ะองค์หญิง

นางเอก: ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยตกปลาเลยจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

พระเอก: ป่ะเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะค่ำก่อน

นางเอก: เออตามน้ำไปก่อนก็ได้วะ

(พอเดินไปพระเอกก็พยายามจะคุยเรื่องตอนเด็กกับนางเอกแต่นางเอกกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยได้แต่อือออกไปตาม)

พระเอก:ถึงเเล้ว!!(ทำหน้ายิ้มแย้ม)

นางเอก: ฮู้ปลาเยอะจังเลย หม่อมฉันอยากเข้าไปดูใกล้ๆได้ไหมเพคะ

พระเอก:เเต่ต้องระวังด้วยล่ะแถวนั้นมันลื่น

นางเเอก: โอเคเพคะ

พระเอก: โอเคหรือมันแปลว่าอะไรเล่า

นางเอก: อ๋อมันแปลว่าตกลงเพคะ

พระเอก: อย่างนี้นี่เอง

นางเอก:ค่ะ ( ทำหน้ายิ้ม)

พอ นางเอกจะสลุดล้มแต่พระเอกก็จับมือเอาไว้ได้ และทั้งสองก็ได้จ้องตาซึ่งกันและกัน

และวันนี้ก็ขอจบเพียงเท่านี้ก่อนนะทุกคนเดี๋ยวจะมาต่อตอนที่3 นะคะ เราจะลงวันนึงละ 2 ตอนไม่ก็หนึ่งต่อนะคะบางทีก็ 2 วันจะลง 1 ตอนค่ะ ไม่ก็จะลงวันละตอนนะคะทุกคน