...ณ.ที่ทำงาน...
หัวหน้างาน: นี้เมลแกทำงานผิดพลาดอีกแล้วนะฉันเคยบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าถ้าแกทำพลาดอีกมันจะเกิดผลเสียต่อบริษัทนะ!
เมล: ผมขอโทษครับ! //ก้มหัวให้อีกฝ่าย
หนุ่มน้อยพรางพูดและก้มหัวให้กับอีกฝ่ายผู้เป็นหัวหน้าอย่างรู้สึกผิดและกล่าวคำขอโทษและในมือที่ถือเอกสารอยู่ชุดนึงที่กำไว้แน่น ทั้งตัวสั่นกับการที่จะโดนหัวหน้าตำหนิ
หัวหน้า: เมลฉันเคยบอกแกแล้วว่าฉันจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้ายหลังจากนี้จะไม่มีคำว่ายกโทษให้อีกแล้ว
เมล: แต่ว่—!
หัวหน้า: ฉันขอไล่แกออกเพราะประสิทธิภาพการทำงานของแกมันด้อยมากสำหรับบริษัทของเราเพราะฉะนั้นฉันคงไม่ได้มานั้งให้แกมาทำงานที่จะตายดีไม่ตายดีแบบนี้! //โยนเอกสารไส่อีกฝ่าย
เมล: .......
หนุ่มน้อยไม่แม้แต่จะขยับตัวด้วยความช็อคและตกใจกับสิ่งที่ได้ยินมือที่กำเอกสารอยู่ค่อยๆปล่อยให้กระดาษนั้นหลุดออกจากมือไปทีละแผ่นๆ
เมล: หัวหน้าผมขอโอกาส! ผมโอกาสแก้ตัวอีกครั้งครับครั้งนี้ผมจะไม่พลาดขอร้องละครับ!!
หัวหน้า: โอกาสงั้น? ฉันให้โอกาสแกไปกี่ครั้งแล้วหลังจากนี้จะไม่มีอีกต่อไปสำหรับโอกาส!
หัวหน้า: ฉันไล่แกออก!
เมล: ........
...ฟุ่บ! ...
ทันไดนั้นหนุ่มน้อยที่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดทำให้เกิดอาการช็อคและหมดสติไปบวกกับความเครียดที่มีอยู่แล้วทำให้เกิดความเครียดสะสมร่างกายอ่อนแรงหมดแรงที่จะยืนร่างผอมและบางได้ล้มฟุบลงไปนอนกองลงกับผื้นคนที่อยู่ใกล้ๆได้พุ่งเขามาช่วยปฐมพยาบาล
แต่ก็มีสายตาคู่นึงที่มองหนุ่มน้อยด้วยความสมเพช
หัวหน้า: เหอะ.. สวะจริงๆ//เดินออกไป
...พูดจบชายร่างเตี้ยอ้วนได้เดินออกไปพรางพูดดูถูกฝ่ายก่อนที่ประตูห้องนั้นจะปิดลง...
...ปึง! ...
พี่พนักงาน: เมลเป็นไรไหมจ้ะ เจ็บตรงไหนอีกรึปล่าว?
เมล:ไม่ครับผมโอเค...
...หนุ่มน้อยพรางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูหมดแรง...
พี่พนักงาน: แต่พี่ว่าเราดูไม่โอเคเลยนะเดี๋ยวไปส่งนะ
เมล:ไม่รบกวนดีกว่าครับ
พี่พนักงาน: ไม่เป็นไรจ่ะ วันนี้พี่ลาพักร้อนครึ่งวันนะ
เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ
เมล:ขอบคุณครับพี่
หนุ่มน้อยได้พูดขอบคุณผู้หญิงที่เป็นรุ่นพี่ที่เป็นพนักงานที่ทำงานอยู่ด้วยกัน
พี่พนักงาน: จ่ะ ค่อยๆลุกนะ//พยุงอีกฝ่าย
เมล: //ค่อยๆลุกขึ้น
...ทั้งสองได้ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นและค่อยๆเดินออกจากห้องไป...
...ปึง!...
...ณ.บ้านของเมล...
พี่พนักงาน: พี่ส่งเมลแค่นี้นะ
เมล: ครับ
พี่พนักงาน:ว่าแต่เมลโอเคนะจ้ะ เรื่องงานนะ....
เมล: ครับผมโอเค
พี่พนักงาน: แล้วเมลจะทำงานที่ไหนต่อจ้ะ
เมล: คงต้องดูก่อนครับ พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ
พี่พนักงาน: จ่ะๆๆ งั้นพักพ่อนเยอะๆนะจ้ะ
เมล: ครับ
...หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายพูดจบ ผู้หญิงที่เผ็นพี่พนักงานได้เดินออกจากบ้านไปเหลือแต่เพียงหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ที่โซฟาคนเดียวในบ้านที่เงียบสงัด...
เมล: ทำไมละ ทำไมเราถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย อึก!
หนุ่มน้อยที่พรางบ่นคนเดียวและมีท่าทีเหมือนจะร้องให้ออกมาได้แต่กัดฟันเพราะไม่อยากที่จะร้องไห้
เมล: อึก! ฮืออ! ฮรึกก!
สุดท้ายหนุ่มน้อยก็เก็บกดความเศร้าและความเจ็บปวดเอาไว้ไม่อยู่ทำให้ได้ปล่อยให้น้ำใสออกมาจากตาอย่างหยุดยั้งไม่ได้
...ทำไมเราถึงตกต่ำได้ถึงขนาดนี้นะทั้งๆที่เราทำเต็มที่แล้วแท้ๆทำไมกันชีวิตเราถึงได้.... บัดซบที่สุด!...
เมล: //ปาก้อนหินลงน้ำ
ร่างเล็กผอมบางยืนอยู่คนเดียวริมสระที่บริเวณสวนสาธารณะที่เขานั้นชอบมานั้งเล่นบ่อยๆตอนนี้หนุ่มน้อยได้แต่พรางคิดถึงเรื่องราวชีวิตที่ไม่มีหนทางที่จะไปต่อด้วยความเครียดและโมโหจึงได้ปาก้อนหินลงในสระที่มีน้ำอยู่ที่สวนสาธารณะ
เมล: เฮ้อ... นี้เรามัวทำอะไรอยู่กัน เราเองก็แทบจะไม่เหลืออะไรแล้วนะ...ทั้งค่าบ้านค่ารถไหนจะตกงานอีกชีวิตนี้มันอะไรกัน//กุมขมับ
หนุ่มน้อยที่ยืนอยู่คนเดียวที่สวนสาธารณะข้างสระน้ำในค่ำคืนที่เงียบสงบไม่มีแม้แต่คนเดินผ่านไปผ่านมามีแต่เพียงหนุ่มน้อยที่ยืนบ่บพึมพัมอยู่คนและมีแสงไฟสลัวๆคอยให้ความอุ่นใจอยู่
เมล: เอาไงละทีนี้ งานก็ไม่มี เงินก็ไม่มี
...ตรี๊ดดดดดด ตรี๊ดดดดดด...
เมล: //รับโทรศัพท์
เมล: ฮัลโหล มีอะไร คิว
คิว: นี้เมล พอจะมีเงินให้ยืมสัก10, 000ไหม?
คิว: ถ้ามีโอนมาก่อนเด๊วค่อยให้กลับ
เมล: แล้วรอบก่อนที่ยืมไปละ ยังไม่คืนเลยนะแล้วนี้จะมาเอาใหม่อีกกี่รอบแล้วละที่บอกว่าจะคืน//ถอนหายใจ
...หนุ่มน้อยได้พูดตอบกลับไปจากเสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบและความรู้สึกที่เอือมระอากับคนที่คุยอยู่....
เมล: แค่ลำพังรายจ่ายก็มากกว่ารายรับอยู่แล้วนะ แถมตอนนี้ผมยังโดนไล่ออกจากงานด้วย
คิว: หะ? โดยไล่ออกหรอ?ถามจริงแล้วมีติดตัวบ้างไหมละ
เมล: จนถึงตรงนี้ก็ยังคงคิดแต่เรื่องเงินอยู่สินะ มีจิตสำนึกบ้างไหม?
คิว: ฉันถามว่ามีสักหมื่นไหมไม่ใช่ให้เธอมาด่าฉัน!//ตะคอกเสียงดัง
เมล: !!!
...หนุ่มน้อยตกใจกับสิ่งที่ได้ยินถึงจะพอรู้นิสัยของอีกฝ่ายดีแต่ก็ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะตะคอกออกมาแบบนี้...
เมล: สุดท้ายก็หวังเงินจากผมคุณไม่ได้รักผมเลยสักนิดในหัวขอบคุณก็มีแต่เงินเท่านั้นแหละ
คิว: มันใช่เวลามาบอกรักไหม? ฉันต้องการเงินฉันติดเงินที่บ่อนอยู่ฉันต้องจ่ายและตอนนี้ฉันไม่มีเวลาจะมาคุยเล่นกับเธอแล้วนะ//รีบพูด
...เสียงที่ได้ยินมาจากโทรศัพท์้ป็นเสียงที่ดูรีบร้อนและเสียงดังที่มีอารมณ์เหมือนการข่มขู่จึงทำมให้หนุ่มน้อยนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมากในได้กำโทรศัพท์ไว้แน่นขึ้นเรื่อยๆด้วยอารมณ์ที่โมโหบวกกับความครียด...
เมล: ก็บอกแล้วนิว่าไม่มีแล้วเงินของคิวละ! ทำงานบริหารจัดการบริษัทเอกชนไม่ใช่หรอ? แล้วเงินเดือน
เดือนละเกือบล้านไปไหนหมดละ?ไม่ใช่ว่าเอาไปเล่นพนันเปย์ผู้หญิงหมดรึไง
เมล: พอไม่มีก็มารีดไถกันแบบนี้หรอ?ถามจริงไม่อายบ้างหรอ?ที่มาบอกว่ารักทุกวันเพราะแค่อยากได้เงินจากผมแค่นี้หรอ?
คิว: โถ่! เอ้ย เธอเลิกถามมากสักทีไม่มีก็ไม่มีดิว่ะ!//ขึ้นเสียงดัง
เมล: ทำไมละ? อายหรอ? พอตัวเองโดนแช่
คิว: ถ้าเธอไม่มีเงินเธอก็หมดประโยชน์สำหรับฉันแล้วละ
เมล: !!!
เมล: เดี๋ยวสิ! แล้วเรื่องระหว่างเราละ——!
...ตุ๊ดดๆๆ...
เมล://โทรศัพท์ตก!
เมล: อึกก! ทำไม.... อีกแล้วหรอ? ชีวิตเราต้องตกต่ำถึงขนาดไหนถึงจะจบ ฮรึกก! งือ ทำไม... ตอนนี้เราก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว....
หนุ่มน้อยตัวเล็กร่างบางยืนร้องไห้อยู่คนเดียวน้ำตาของเขานั้นไหลออกมาไม่หยุดใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความเจ็ยปวดที่ไม่อาจหายไป....
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
