บ่อยครั้งที่ 'ซาวาดะ สึนะโยชิ' มักจะมองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโอบกอดรอบคอของ 'อคคตสึ ยูตะ' –ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่ชินเสียทีกับบรรยากาศน่าขนลุกที่อคคตสึปล่อยออกมา –ไม่สิ.. บรรยากาศที่เด็กสาวคนนั้นปล่อยออกมาต่างหาก

ในครั้งแรกที่เจอกันเป็นวันเปิดเทอมภาคเรียนแรกของห้อง 1-A ในบรรดานักเรียนทั้งหมดคนที่เด่นสดุดตาในห้องเรียนก็มีไม่กี่คนเท่านั้น –และหนึ่งในนั้นก็คือ 'อคคตสึ ยูตะ' คงเพราะเจ้าตัวค่อนข้างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวสึนะโยชิถึงจำอคคตสึได้แม่น –ขอบตาที่ดำคลํ้าเหมือนคนไม่ได้นอนมาเป็นปี และเด็กสาวผมสีปีกกาที่พูดคำว่ารักซํ้า ๆ จนน่าขนลุก

สำหรับสึนะโยชิแล้วเขาได้แต่สงสัย ทำไมนอกจากเขาแล้ว คนอื่น ๆ ถึงไม่เห็นเด็กสาวคนนั้นเลย..

กลับมาในปัจจุบัน –สึนะโยชิได้รู้สองสิ่งเกี่ยวกับตัวของอคคตสึและเด็กสาวคนนั้น อย่างแรกเด็กสาวคนนั้นชื่อริกะ อย่างที่สองเด็กสาวนั้นไม่ใช่มนุษย์ ในข้อแรกนั้นเพราะเขาที่ได้นั่งข้างกับอคคตสึมักจะได้ยินเจ้าตัวพึมพัมชื่อริกะอยู่บ่อยครั้ง ข้อที่สองเขาคิดมาตั้งแต่แรก ๆ แล้วที่ว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่รับรู้และมองเห็นเด็กสาว อย่างไรเสียที่ก็คงไม่ใช่มนุษย์ เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนในโลกสามารถเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นสัปหลาดได้ และยิ่งเจ้าตัวนั้นลอยอยู่กลางอากาศก็ยิ่งทำให้เขาแน่ใจขึ้นไปอีก..

–ว่าเด็กสาวที่อยู่กับอคคตสึตลอดเวลานั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตอย่างแน่นอน

และนี่คือข้อที่สาม –ในวันนี้สึนะโยชินั้นกลับบ้านช้าเป็นพิเศษเนื่องจากเพื่อน ๆ ในห้องนั้นโยนภาระหน้าที่เวรทำความสะอาดทั้งหมดมาให้เขา ท้องฟ้าในยามนี้เป็นสีส้มเรืองรองของพระอาทิตย์ตก ทางผ่านประจำที่ต้องผ่านสวนสาธารณะ –สึนะโยชิได้พบกับอคคตสึครั้งแรกที่ไม่ใช่ในห้องเรียน อคคตสึในตอนนี้สวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงขากระบอกสีกรมท่า รองเท้าผ้าใบสีสะอาดตา และสวมสร้อยคอที่ห้อยแหวนเอาไว้ –น่าแปลกที่อคคตสึในชุดสีสว่างนั้นเข้ากันได้อย่างพอดิบพอดี ทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนมืดมนขนาดนั้นแท้ ๆ

แต่เขาไม่ได้พาตัวเองมาหยุดมองอคคตสึในชุดไปรเวท –สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้คืออคคตกำลังจูบกับริกะ สึนะโยชิในเวลานี้คงเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้แล้ว –แต่เขาได้แข็งค้างไปแล้วนี่สิ ใครจะไปคิดกันว่าคนเป็นกับคนตายจะมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ โอเค ! เขาจะไม่ยุ่งไปมากกว่านี้แล้ว เพราะนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของทั้งคู่..

แล้วว่าแต่ เขาจะหยุดดูทำไมวะเนี่ย?

/

( –นั่นสิมี๊ก็อยากรู้เหมือนกันว่าหนูจะหยุดดูเขาจูบกันทำไม)

ในวันนี้โรงเรียนนามิโมริห้อง 1-A ชั้นปี 1 สาขา ม.ต้นมีสมาชิกใหม่ย้ายเข้ามาหลังการเปิดภาคเรียนไปแล้วสามวัน..

"อคคตสึ ยูตะครับ.. พึ่งย้ายมาจากโตเกียว ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

เสียงแนะนำตัวของอคคตสึ ยูตะในหน้าชั้นเรียนสะกดสายตาของเหล่านักเรียนที่อยากรู้อยากเห็นได้เป็นอย่างดี –ผมสีปีกกาแสกข้าง ใต้ตาดำคลํ้าจนเหมือนคนอดหลับอดนอน เจ้าของร่างที่ถูกจับจ้องในชุดนักเรียนที่มองตรงไหนก็ผิดระเบียบจนน่าหวาดเสียวว่าเรียนอยู่ดี ๆ จะมีพวกคณะกรรมการคุมกฎมาลากตัวไป.. –กระดุมเสื้อนักเรียนปลดสองเม็ดบน ไม่ผูกเนคไท ใส่เสื้อซ้อน สวมเครื่องประดับ

–นี่มันเหยื่อชั้นดีของพวกคณะกรรมการคุมกฎชัด ๆ !

ไอ้หมอนี่มันผ่านประตูรั้วโรงเรียนเข้ามาได้ยังไงวะเนี่ย!? ความคิดของนักเรียนชายกว่าครึ่งห้องนั้นตรงกันอย่างน่าประหลาด ในขณะที่อีกส่วนกำลังจิ๊จ๊ะปากด้วยความหงุดหงิด อีกฝั่งหนึ่งของเหล่าสาว ๆ ในห้องก็กำลังกรี๊ดกร๊าดที่มีผู้ชายหน้าตาดีย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน

แต่จู่ ๆ พลันบรรยากาศในห้องกลับเย็นยะเยือก เหล่าสาวที่ในตอนแรกกำลังกระดี๊กระด๊ากันอยู่นั้นถึงกับตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า บางคนทนบรรยากาศกดดันไม่ไหวก็ถึงกับเป็นลมล้มพับไปก็มี โดยที่ไม่มีใครสังเกตุยูตะก็ลูบแหวนของตนพลางพึมพัมว่าพอแล้ว ๆ อยู่ซํ้า ๆ

ในคาบแรกของช่วงเช้า หลังเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในห้องยูตะก็ได้ที่นั่งข้าง ๆ เด็กชายคนหนึ่งที่มีทรงผมต้านแรงโน้มถ่วงโลก แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ให้สนใจมากนัก มัวแต่พึมพัมตลอดคาบเช้า

ในเวลานี้เป็นช่วงพักเที่ยงที่ยูตะหายออกมาจากห้องเรียนในขณะที่ทุกคนกำลังเก็บของ

"เกินไปแล้วนะริกะจัง" ยูตะที่นั่งอยู่บริเวณหลังโรงเรียนพูดขึ้นมาท่ามกลางความว่างเปล่า

'ก็พวกมันบังอาจคิดจะมาแย่งยูตะไปจากริกะ ! ต้องฆ่า ! ต้องฆ่า ! ต้องฆ่า ! ฆ่าทิ้งให้หมด ! ไอ้พวกที่คิดจะแย่งยูตะไปจากริกะต้องฆ่าทิ้งให้หมด ! ' –ริกะในตอนแรกที่อยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กสาวก็แปลเปลี่ยนกลายเป็นตัวประหลาดรูปร่างน่าเกลียด

"ก็ปล่อยพวกเขาไปสิ ยังไงซะ.. ผมก็รักแค่ริกะจังคนเดียว"

'จริงหรอ ! จริงหรอ ! ยูตะจะรักแค่ริกะคนเดียวใช่มั้ย ! ยูตะรักริกะ ! ยูตะรักริกะ ! ' –ราชินีคำสาป 'โอริโมโตะ ริกะ' เอามือปิดใบหน้าด้วยความเขินอาย พูดซํ้า ๆ หลายครั้งว่ารัก ๆ จนน่าขนลุก

"อืม.. ก็สัญญาเอาไว้แล้วนี่ ว่าผมจะรักแค่ริกะคนเดียว"

'ยูตะ !! รักน้าา !! รักที่สุดเลยย !! ริกะรักยูตะที่สุดด !! '

สองสัปดาห์ต่อมา.. –วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ครูประจำชั้นสอนได้ห่วยแตกเหมือนเดิม แย่ยิ่งกว่าอาจารย์ในตระกูลบางคนเสียอีก ยูตะได้แต่จ้องมองครูประจำชั้นที่เอาแต่พูดอวดโอ้ตัวเองและต่อว่านักเรียนอย่างเบื่อหน่าย –เมื่อไหร่กันที่คาบเรียนที่แสนน่าเบื่อนี้จะจบ เขาอยากจะออกไปจากห้องเรียนที่น่ารำคาญนี่เต็มทนแล้ว

"ดูอย่างอคคตสึคุงสิซาวาดะ เขามาเรียนทีหลังนายตั้งสามวันแต่คะแนนยังดีกว่านายซะอีก ดาเมะ-สึนะ"

ยูตะที่อยู่ ๆ ก็ถูกลากเข้าไปกลางวงสงครามนํ้าลาย(ฝ่ายเดียว)ของคุณครูประจำชั้นกับเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ กันได้แต่งงงวย –เขานั่งอยู่เฉย ๆ แท้ ๆ ทำไมถึงกลายเป็นว่าชื่อของเขาถึงถูกเอามาพูดเปรียบเทียบซะได้

'ยูตะ! ริกะฆ่าทิ้งได้มั้ย ! ไอ้แก่นี่มันน่ารำคาญ ! ริกะจะฆ่ามัน ! ' –ริกะในรูปลักษณ์ของเด็กสาวพูดออกมาเสียงแข็ง นานแล้วที่เธอต้องมาฟังไอ้แก่นี่พูดพล่ามน่ารำคาญติดต่อกันหลายชั่วโมง

ยูตะได้แต่มองคนรักของตนพูดอย่างเดือดดาลพลางลูบมือของเด็กสาวให้ใจเย็นลง –ในตอนนี้เขาได้แต่หวังว่าให้คาบเช้านี้หมดไปเร็ว ๆ มิฉะนั้นอาหารเที่ยงของเขาคงกลายเป็นหัวของคุณครูประจำชั้นแทน

ในที่สุดเวลาพักที่รอคอยก็มาถึง –ดาดฟ้าของโรงเรียนที่เงียบสงบจนดูวังเวงทำให้ยูตะนั้นชอบเป็นพิเศษ เพราะเขาเกลียดเรื่องวุ่นวาย.. แต่ไม่รู้ทำไมลางสังหรณ์ถึงได้กระตุกยิก ๆ ว่าอีกไม่นานจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น –เขาก็ได้แต่สงสัย เพราะไม่มีใครสามารถล่วงรู้อนาคตได้ ในตอนนี้เขาก็คงได้แค่รอดูความหายนะที่จะบังเกิดในภายภาคหน้า

–แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่กับริกะแค่สองคนนี่สิ เอาเถอะ.. ปกติก็ไม่ได้อยู่กับริกะแค่สองคนอยู่แล้วเพราะมีพวกคำสาปเดินป้วนเปี้ยนอยู่ทุกที่ เรื่องถูกจับตามองเลยไม่ใช่ปัญหา

ม- แม่.. แม่จ๋าา.. โฮรกก !! แม่จ๋า ! แม่--!!

กร๊วบ กร๊วบ..

เสียงร้องโหยหวนของคำสาปเงียบไปแล้ว –เบนโตะวันนี้ของเขาก็เป็นกระหลํ่าปลีราดนํ้ามันงาและอื่น ๆ อีกหลายอย่างที่เขากับริกะช่วยกันทำ –ส่วนอาหารของริกะนั้น.. ก็เหล่าคำสาปที่เรียกเธอว่าแม่จ๋านั่นแหล่ะ สยองวุ้ย !

อืม.. ถ้าจะจ้องขนาดนี้ก็ลงมาทานด้วยกันมั้ยครับ –ภายนอกยูตะนั้นยังคงทานเบนโตะอย่างนิ่งเฉย แต่ภายในใจนั้นกำลังบ่นให้กับไอ้คนที่นั่งจ้องอยู่ข้างบนหัวเขา –แต่ยูตะก็ยังคงทำเหมือนเดิมไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไปจนถึงหมดเวลาพักเที่ยง

–และก็ต้องไปเรียนที่ไม่ได้ความรู้ห่าเหวอะไรเลยกับครูประจำชั้นท่านเดิม..

กริ๊งง ! ออดโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว นักเรียนหลายคนเก็บของและเตรียมกลับบ้าน หลายคนก็รวมกลุ่มกันไปเที่ยวต่อตอนเย็น บางกลุ่มก็ยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ลุกไปไหน –ยูตะที่เก็บของเรียบร้อยแล้วก็เตรียมกลับบ้านคนเดียว เล่าไปเล่ามาทำไมยูตะดูเหมือนคนไม่มีเพื่อนล่ะเนี่ย –ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะในช่วงแรก ๆ ที่ย้ายมาก็มีเพื่อน ๆ ในห้องหลายคนเช่นกันที่เข้ามาทักทายและชวนไปนู่นไปนี่ แต่พอเขาไม่ได้คุยด้วยก็เดินหนีออกไปแถมของยินดีที่ได้รู้จักเป็นคำสาปอีกหลายตัวจากริกะ

–แล้วก็กลายเป็นว่าวันต่อมาเพื่อน ๆ ที่เข้ามาทักก็นอนโทรมเพราะพิษไข้(คำสาป)ไปหลายวัน จนกลายเป็นว่ายูตะถูกเรียกว่าตัวซวยซะงั้น –แต่เขาก็ชอบที่ได้อยู่กับริกะแค่สองคน(?)มากกว่านะ

เกริ่นมาซะนานจนตอนนี้ยูตะกลับมาถึงบ้านแล้ว แต่อย่าเรียกว่าบ้านเลย เรียกว่าคฤหาสน์จะดีกว่า ก็นะถึงเขาจะถูกไล่ออกจากตระกูล แต่เขาก็เป็นถึงสายหลักและอดีตว่าที่ผู้นำตระกูลคนต่อไป จะให้ไปอยู่อพาทเมนท์รูหนู วงตระกูลก็คงจะเสียหน้าไปหน่อย

–คฤหาสน์ทรงญี่ปุ่นโบราณหลังใหญ่ติดกับบ้านตระกูลฮิบาริ อะไรจะเหมาะเจาะเพียงนี้

ยูตะในชุดไปรเวท เสื้อยืดสีขาว กางเกงขากระบอกสีกรมท่า รองเท้าผ้าใบสีสะอาดตา และริกะในชุดกระโปรงสีนํ้าเงินเข้มของเจ้าตัว –นานครั้งที่ยูตะจะออกจากบ้านในช่วงเย็น และในวันนี้เขาสัญญาเอาไว้แล้วว่าจะไปเดทกับริกะ –เดทในวันนี้กินเวลาไปเยอะพอสมควร รู้ตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็คล้อยเย็นแล้ว เด็กหนุ่มและเด็กสาวยังไม่ขยับไปจากสวนสาธารณะ ทุกอย่างดูล้วนแล้วเป็นใจ –ริกะมอบจูบให้ยูตะ อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง แม้จะถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเขาก็ไม่สนใจมันแล้ว เพราะริกะในตอนนี้น่ะสวยสุด ๆ ไปเลย..

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว ถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับบ้าน แต่มิวายก็ต้องมาเจอพวกแยงกี้ข้างทาง สุดท้ายแยงกี้พวกนั้นก็กลายเป็นโจ๊กเพราะฝีมือริกะ ก็แหม.. เขาห้ามไม่ทันนี่นา รอดมาได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว

และในอีกวันต่อมา ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม ไปจนถึงวันเปิดภาคเรียนที่สอง..

/

( –รวบรัดมาก แต่ต้องรวบไว้ก่อน เดี๋ยวมันจะยาวแล้วคิดไม่ออก ตอนนี้ลูก ๆ -khr- ของเราแทบไม่มีบทเลย ถูกกล่าวถึงแค่นิดเดียว555)

วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนที่สองของโรงเรียนนามิโมริ –น่าแปลกที่เวลานั้นผ่านไปไวกว่าที่คิด ไม่ทันไรเขาก็อยู่ที่นี่มาได้เทอมนึงแล้ว

'ยูตะสายแล้วนะ' –ริกะในรูปลักษณ์ของเด็กสาวเดินเข้ามาโอบรอบคอของยูตะจากด้านหลัง –อ่า.. วันนี้ยูตะดูดีเหมือนเดิมเลย ไม่อยากให้มีใครมาเห็นยูตะนอกจากเธอเลยจริง ๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นยูตะจะโกรธ

"รอแป๊ปนึงนะริกะจัง ผมขอใส่เสื้อให้เรียบร้อยก่อนนะ" ยูตะตอบยิ้ม ๆ พร้อมจรดกระดุมเสื้อไปด้วยในขณะที่คุยกับริกะ –ถึงจะบอกว้าใส่ให้เรียบร้อย.. แต่นี่มันเรียบร้อยตรงไหนมิทราบ เสื้อออกข้างนอกกางเกง ใส่เสื้อซ้อน สวมเครื่องประดับ จรดกระดุมไม่ครบ ใส่รองเท้าผิดระเบียบ และไม่ผูกเนคไท

–อีหรอบเดิม.. นี่มันก็เหมือนตอนเทอมหนึ่งเลยนี่หว่า !

อีกไม่นานก็จะถึงเวลาเข้าคาบโฮมรูมแล้ว –วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนที่สอง ซึ่งแน่นอนว่าก็อาจจะมีนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามากลางเทอมเหมือนกัน ถึงแม้ว่าข่าวลือเกี่ยวกับยูตะค่อนข้างจะแย่ในเรื่องของความดวงซวย แต่ก็ใช่ว่า 'อคคตสึ ยูตะ' จะไม่ฮอตในหมู่นักเรียนหญิง –หน้าตาดี มีฐานะ การเรียนดี กีฬาเด่น เป็นสุภาพบุรุษ ที่สำคัญคือยังไม่มีแฟน(?) แล้วแบบนี้จะมีสาวน้อยคนไหนกันล่ะที่ไม่ชอบ

–ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนสิ่งแรกที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือสายตาของสาว ๆ ในโรงเรียน และสายตาของพวกผู้ชายที่ดูกราว ๆ เหมือนมีไฟริษยาอยู่ในดวงตา

'ยัยพวกนี้มองยูตะด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว ! ริกะไม่ชอบเลยสักนิด ! ยูตะน่ะ.. ริกะมองได้แค่คนเดียวเท่านั้นนะ ! มันน่าควักลูกตาออกชะมัด ! ' –และก็อีกเช่นเคย ราชินีคำสาปแผ่รังสีอัมหิตกระจายไปทั่ว จนสาว ๆ ที่ตอนแรกกำลังมิงยูตะอยู่นั้นต้องหันหน้าหนี

–พวกเธอเองก็ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่มองอคคตสึคุงทีไรก็จะได้รับรังสีอัมหิตกลับมาเสมอ มันเหมือนไม่ได้ออกมาจากตัวของอคคตสึคุง แต่เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่มองไม่เห็นที่อยากจะฆ่าพวกเธอมากกว่า –ทั้ง ๆ ที่ตรงนั้นมีแค่อคคตสึคุงคนเดียวแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนจะถูกหักคอแบบนี้กัน !

"เอาน่าริกะจัง ยังไงซะผมก็ไม่คิดแม้แต่จะชายตามองพวกเธอหรอกนะ.. เพราะว่าผมน่ะมองแค่ริกะคนเดียวนี่นา"

'จริงหรอ ! มองแค่ริกะคนเดียวจริง ๆ หรอ ! สัญญานะว่าจะไม่มองผู้หญิงคนอื่นนอกจากริกะน่ะ ! สัญญานะ ! สัญญานะยูตะ ! ' –ริกะพูดคำเดิมออกมาซํ้า ๆ อย่างดีใจ ไม่ว่าจะกี่ครั้งยูตะก็รักษาสัญญาเสมอ –*เพราะแบบนี้ไงล่ะ.. เธอถึงเลือกที่จะอยู่กับยูตะตลอดไปน่ะ เพราะยูตะไม่เคยทำให้เธอ*ผิดหวัง

"ซาซากาวะ เคียวโกะ ! ช่วยคบกับผมทีเถอะนะครับ !" แต่ก่อนที่ยูตะจะได้ตอบรับริกะก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาก่อน แถมมีเสียงแว่ว ๆ ว่ารับได้สวยอะไรอีกสักอย่าง และเสียงกรี๊ดมาด้วยหลังจากเขาหันไปมองชัด ๆ

–นี่มันเพื่อนร่วมห้องกับเพื่อนโต๊ะข้าง ๆ เขาไม่ใช่หรอ ?

'หมอนี่ใครหรอยูตะ กล้าดียังไงมาขัดตอนที่ยูตะกำลังจะพูดน่ะ ? ' –ริกะที่หันตามเขามาก็ได้มาโอบรอบคอของยูตะอีกครั้งดั่งเช่นทุกที –ริกะไม่ชอบคนที่พูดแทรกหรือมาขัดตอนที่กำลังพูด โดยเฉพาะคนที่ขัดยูตะตอนกำลังพูด เธอยิ่งไม่ชอบเข้าใหญ่ ไอ้หมอนี่คิดว่ามันเป็นใครถึงกล้ามาขัดยูตะของเธอ

"ซาวาดะ สึนะโยชิน่ะ คนที่ผมฟู ๆ ที่นั่งข้าง ๆ กับผมไง" ยูตะอธิบายในขณะที่สนใจคู่มวยตรงหน้าที่คนหนึ่งโดนรุ่นพี่ซัดหน้าจนก้นจํ้าเบ้าไปกับพื้น –แถมยังมีทารกที่ไหนก็ไม่รู้ร่อนลงมาพร้อมกับร่มชูชีพสีเขียวอันเล็ก(?)และเสื้อผ้าของเจ้าของบ็อกเซอร์สีฟ้า

"ทำอะไรอยู่ไม่ทราบนายน่ะ ทำไมไม่ใส่ชุดนักเรียน โรงเรียนจะเข้าอยู่แล้ว" –หัวหน้าคณะกรรมการคุมกฎ 'ฮิบาริ เคียวยะ' ที่โผล่มาจากไหนก็ไม่อาจทราบเดินมาถามซาวาดะที่นั่งจ๋องกับพื้น

"ในฐานะกรรมการนักเรียนฉันคงจะปล่อยนายไม่ได้.." –และก็เหมือนจะพึ่งรู้ตัวซาวาดะดีดตัวลุกขึ้นจากพื้นพร้อมเสื้อผ้าแบะกระเป๋านักเรียนรีบวิ่งรุดเข้าไปในโรงเรียนทันที

"ข- ขอโทษครับ ! "

"แล้วเมื่อไหร่คุณนักเรียนดีเด่นจะไปเข้าเรียนสักที มัวแต่ยืนมองอยู่ได้ หรืออยากจะสู้กัน สัตว์กินเนื้อ.." –ฮิบาริที่เปลี่ยนเป้าหมายจากกระต่ายตื่นตูมตัวเมื่อครู่ หันมาสนใจสัตว์กินเนื้อตัวใหญ่ที่ถือวิสาสะตั้งให้โดยที่เจ้าของชื่อสัตว์กินเนื้อไม่ต้องการ –รู้งี้ตอนนั้นทำเป็นเดินผ่านไปเฉย ๆ ซะก็ดี

'ชิ ! อวดดีชะมัด.. คิดว่าพลังกายน้อยนิดแบบนั้นจะเอาชนะยูตะได้รึไง' –ริกะอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาแบบไม่มีคำหยาบ –แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงเรียบร้อยต่อหน้ายูตะ ไม่อย่างนั้นลุคสาวน้อยที่เธอสร้างมาก็เสียหมดน่ะสิ

–แต่อย่าลืมสิว่าตรงนี้ไม่ได้มีพวกเธอแค่สามคน(?) ยังมีอีกหนึ่งทารกอยู่ด้วย น่าแปลกนะที่ทารกคนนั้นทั้งเห็นและได้ยินเสียงของราชินีคำสาป –หรือเพราะว่าโดนคำสาปเหมือนกันงั้นหรอ ?

"แต่ถ้าผมสู้กับคุณตอนนี้ผมก็เข้าคาบเรียนสายน่ะสิครับฮิบาริซัง" –ยูตะตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่อีกคนกลับหน้าดำทะมึนซะอย่างงั้น –แล้วแบบนี้เขาจะหาข้ออ้างไม่สู้ได้ยังไงล่ะทีนี้ถ้าเจ้าตัวไม่ปล่อยเขาไปน่ะ

"เหอะ.. ไว้ตอนพักกลางวันก็แล้วกัน" ก็ดูเหมือนจะยอมเลิกแล้วเก็บอาวุธ(เอาออกมาตอนไหน?)ไปนะ –แต่ว่าเขาไปตกลงที่จะสู้ด้วยตอนไหน(วะ)ครับคุณพี่ !

'หมอนี่คิดเองเออเองเก่งชะมัด ตอนท้องแม่ให้กินความมั่นหน้ามาหรอถึงคิดว่ายูตะจะสู้ด้วยกัน' –ริกะได้แต่บ่นออกมาในขณะที่ตามยูตะเข้าไปในโรงเรียน เพราะต้้งแต่เมื่อกี้แล้วที่ยูตะเมินเธอ

"ถ้าไม่ใช่ความมั่นหน้าก็คงเป็นความมโนเกินร้อยของพี่แกนั่นแหล่ะครับผมว่า.." –แต่ทำไมตาขวาถึงได้กระตุกยิก ๆ ขนาดนี้กันนะ หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นก็แล้วกัน –ขอเถอะพระเจ้า ให้ชีวิตเขาได้ปกติ..

/

( –ตามคำขอของคุณ ! แน่นอนว่า'ไม่มีทาง' 555 คิดเหรอว่ามันจะวุ่นวายแค่นี้น่ะลูกชายข้า !)

( ปล.1 –ลูกเราต้องฮอตไว้ก่อน คนอะไรจะดีเลิศปานนี้ ดีเลิศประเสริฐศรีแบบตัวพ่อ)

( ปล.2 –รู้สึก amazing มากที่เขียนติดต่อกันสามวันได้ แต่รู้กสึกเหมือนตอนนี้จะสั้นกว่าตอนที่แล้วมั้ง)