ณ. มหาวิทยาลัยชื่อดังในย่านกลางกรุง วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกของนักศึกษาใหม่ ทุกคนต่างพากันมาลงชื่อมีความวุ่นวายโกลาหล และในความวุ่นวายโกลาหลนี้ ก็ยังมีบรรดารุ่นพี่ที่มาช่วยดูแล เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจเซ็งแซ่ดังไปทั่วลาน เมื่อลงชื่อเสร็จแล้วรุ่นพี่ก็ให้ทุกคนเข้าแถว

พร้อมที่จะทำกิจกรรมและเรียกขานชื่อ

นฤมล:วันนี้เป็นวันเปิดเทอมครั้งแรกของเธอแต่เธอก็ยังมาสายกว่าใครเพื่อน

ด้วยความรีบเธอจึงวิ่งอย่างไม่ได้ดูทาง

โคลม!นี่คือเสียงที่เธอชนเข้ากับอะไรสักอย่าง ด้วยความที่เธอเป็นคนที่ซุ่มซ่าม

ทำอะไรก็จะชนนั่นชนนี่ จนเป็นความเคยชิน แต่ตอนนี้คงไม่ชินเสียแล้ว เพราะสิ่งที่เธอชนนั้นเธอได้ขึ้นไปนอนคล่อมเอาไว้ มันช่างเป็นท่าที่ไม่น่าดูเอาเสียเลย

"ขอ ขอโทษค่ะ แฮ่ๆฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ จอมทัพ:นอนหงายเอามือเท้าพื้นและมองหน้าหญิงสาวที่นอนคร่อมเขาอยู่ "จะลุกได้หรือยัง" จอมทัพถามด้วยความหงุดหงิด นฤมลรีบกูลีกูจอลุกขึ้นอย่างเร็ว จอมทัพมองการกระทำของหญิงสาว แล้วก็ส่ายหัวด้วยความเอื่อมระอา จากนั้นก็ต่างคนต่างแยกกันไป

ณ.ห้องเรียน ถึงเวลาเรียกขานชื่ออาจารย์ก็ได้ยืนอยู่หน้ากระดานเรียกขานชื่อ เมื่อทุกคนถูกขานชื่อและขานรับแล้ว จนเหลือชื่อของคนสุดท้ายอาจารย์ก็ขานชื่อ "นฤมล มาหรือเปล่า

เงียบยังไม่มีเสียงตอบรับ อาจารย์จึงถามซ้ำอีกที "นฤมล! จากนั้นก็มีเสียงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามายังห้องเรียน

พร้อมกับขานรับว่ามาค่ะ อาจารย์มองนฤมลพร้อมกับตำหนิ

นี่ขนาดเป็นวันแรกเธอยังสายขนาดนี้

อย่าให้มีครั้งต่อไปนะ ฉะนั้นจะโดนตัดคะแนน นฤมลกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับตอบรับว่า "ค่ะ "ดีงั้นก็ไปหาที่นั่งเลย

อาจารย์บอก นฤมลมองหาที่นั่งก็ไม่ว่างเลยสักกะที่เดียว แต่มีอยู่ที่นึง ที่ยังว่างและไม่มีคนนั่ง เธอจึงเดินตรงไปและนั่งเก้าอี้ตัวนั้นอย่างไม่ได้คิดอะไร

และแล้วก็มีเสียงซุบซิบนินทากันดังขึ้น

"ดูสิช่างกล้าเนาะไปนั่งโต๊ะของจอมทัพด้วย จอมทัพนั้นเป็นเด็กที่เรียนดีและมีคะแนนเอนทรานซ์ที่สูงเป็นระดับประเทศเลยทีเดียว เมื่อเข้าห้องเรียนทุกคนขานชื่อแต่จอมทัพก็ไม่ได้เข้าห้องเรียนด้วย เขาเป็นคนเงียบๆและดูหยิ่งในตัวด้วย แต่ทุกคนก็ได้รับรู้และได้ดูบอร์ดรายชื่อแล้วผู้ที่ติดอันดับ 1 ของมหาลัยที่เข้าใหม่นั่นก็คือจอมทัพ

เป็นเด็กเรียนที่เก่งจนหาตัวจับยากนั่นเอง

นฤมลหาได้สนใจเสียงรอบข้างไม่ก็เริ่มลงมือจัดข้าวของเข้าที่เข้าทาง

ทำตัวพร้อมเรียนเต็มที่ สักพักใหญ่ๆอาจารย์ก็เริ่มวิชาและเรียนกันไปได้สักพัก

เมื่อพักเที่ยงทุกคนก็ไปโรงอาหารเพื่อรับประทานอาหาร

นฤมลก็ทำตัวปกติไปซื้ออาหาร และก็นั่งทานของเธอไปโดยที่ไม่ได้สนใจใครเลย

แต่อยู่ๆก็มีน้ำหวานราดลงมาบนหัวของเธอ

หญิงสาวตกใจมากถึงกับรีบเงยหน้ามองผู้กระทำ

ทำไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้ล่ะ นฤมลถามด้วยความข้องใจ

เเกมันสมควรโดนแล้วล่ะใครใช้ให้แกไปนั่งที่ของจอมทัพเขาล่ะ

"จอมทัพ "ใคร? นฤมลถามด้วยความไม่เข้าใจ

ตอแหลอย่ามาทำเป็นไขสือ รู้หรอกว่าแอบเล็งเขาอยู่ล่ะสิ อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย แตงกวา

และพรรคพวกที่ยืนกันอยู่พูด

นฤมลงงมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความคิดในใจ "อะไรวะเนี่ย" คิดว่าเข้ามหาลัยใหม่จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ๆที่ไม่โดนรังแกเสียอีก

ไปที่ไหนก็ไม่วายโดนคนรังแกอยู่ดีสิน่า

นฤมลคิดด้วยความข่มขืนใจ "ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าโต๊ะนั้นมีคนนั่งแล้ว ถ้ารู้ฉันคงไม่นั่งหรอกก็ไม่เห็นว่ามีใครนั่งอยู่เลยนี่นาตอนฉันนั่ง ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายไปกว่านั้นก็มีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

พร้อมถามกับนฤมลเกิดอะไรขึ้น

นฤมลไม่อยากให้มีเรื่องมากกว่านั้นก็เลยพูดเลี่ยงๆไป แตงกวานั้นตอแหลได้โล่ ทำเป็นพูดเสียงอ่อนเสียงหวานขอโทษขอโพย ว่าตนเองสะดุดแล้วเอาน้ำราดบนหัวของนฤมล

รุ่นพี่ก็พูดขึ้นให้แยกย้ายและต่างคนต่างทานข้าว

นฤมลรีบไปที่ห้องน้ำและล้างหัวของตัวเอง จากนั้นก็ไปยัง ล๊อดเกอร์ แล้วหาผ้ามาเช็ดหัว "ซวยชิบหายเลย" กินข้าวอยู่ดีๆก็มาเจอตอได้นะเรา

สัปดาห์ที่ 2 ของการเรียน ตลอดระยะเวลาที่เรียนมานฤมลโดนกลุ่มของแตงกวาแกล้งอยู่ตลอดเวลา แต่เธอก็ตัดความรำคาญไม่ต่อความยาวสาวความยืด นฤมลได้ไปหาโต๊ะเรียนอีกอันมา

และย้ายตัวเองขึ้นมานั่งอยู่หน้าโต๊ะเรียนของจอมทัพ วันนี้ก็เรียนกันตามปกติ

นฤมลกำลังก้มหน้าก้มตาจดงานที่อาจารย์สั่ง ช่วงบ่ายจะเป็นการเรียนเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ ก็จะมีอาจารย์เฉพาะทางเข้ามาสอน นฤมลไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง นอกจากตั้งใจจดงานที่อาจารย์สั่งไว้

หญิงสาวก้มหน้าก้มตาจดเลคเชอร์

จนไม่ได้สังเกตว่ามีใครคนหนึ่งได้เดินเข้ามานั่งอยู่ข้างหลังของเธอ

จอมทัพนั่งลงและมองหญิงสาวตรงหน้า

ซึ่งเขาจำได้อย่างขึ้นใจ ว่าเป็นยัยเซ่อซ่าที่ชนเขาจนล้มตึง พอถึงคาบเรียนอาจารย์สอนทางด้านคอมพิวเตอร์ก็ได้เดินเข้ามา กลุ่มของแตงกวานั้นดี้ด้ากว่าปกติ เพราะได้เห็นหนุ่มหล่ออย่างจอมทัพเข้ามาในห้องเรียนแล้ว ต่างก็ส่งตาหวานเชื่อมมาให้จอมทัพกันเป็นแถว

แต่จอมทัพหาได้สนใจไม่ เขายังคงตั้งใจฟังสิ่งที่อาจารย์สอนและบรรยาย

เพราะว่าเป็นเพียงวิชาเดียวที่ทำให้เขาสนใจและยอมเข้าเรียน

เมื่ออาจารย์บรรยายเสร็จและได้ออกจากห้องไป

จอมทัพก็นั่งจดอะไรอยู่สักพัก และเขาก็เริ่มสังเกตเห็นผู้หญิงทั้งห้องมองมาที่เขา ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก

แต่พอเขามองไปข้างหน้าโต๊ะของหญิงซุ่มซ่าม ก็เห็นเธอกำลังตั้งอกตั้งใจจดอะไรสักอย่าง โดยหาได้สนใจมองมายังเขาไม่ นี่จึงเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับจอมทัพ ซึ่งเพิ่งเคยเห็นว่ามีผู้หญิงที่ไม่สนใจเขาด้วย เขาสังเกตเห็นว่าเธอไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย

ทำเหมือนอย่างกับว่า ณ ที่ตรงนี้มีเพียงเธอที่นั่งอยู่คนเดียว อยู่ๆจอมทัพก็มีความคิดดีๆเกิดขึ้น เขาฉีกกระดาษและขยำๆให้เป็นก้อนกลมๆ จากนั้นก็โยนใส่นฤมล นฤมลเมื่อรู้สึกว่ามีสิ่งของมากระแทกถูกตน ก็เหลียวมองหาทันที

กลุ่มของแตงกวาเมื่อเห็นดังนั้น

เกิดความอิจฉาตาร้อนขึ้นมาทันที

และเดินเข้าไปหานฤมลพร้อมทั้งกระชากสมุดเลคเชอร์ของเธออย่างแรง

นฤมลไม่เข้าใจว่าตนทำอะไรผิด

จึงถามออกไปด้วยความข้องใจ "ฉันไปทำอะไรให้เธอหรือแตงกวา ฉันว่าฉันก็อยู่ของฉันดีๆนะอย่าหาเรื่องกันได้ป่ะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแตงกวาก็เดือดดาลกว่าเก่า เธอยกสมุดเลคเชอร์ของนฤมลแล้วฉีกออกเป็นชิ้น ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของจอมทัพตลอด

หยุดนะหยุดเดี๋ยวนี้เลยแตงกวา นี่ฉันอุตส่าห์จดตั้งนานเธอมาฉีกของฉันทำไม

นฤมลถามด้วยความโมโห

จอมทัพก็นั่งสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ

พร้อมคิดในใจ "โมโหเป็นกับเขาด้วยหรือยัยเซ่อซ่า" แล้วเหมือนทุกอย่างกำลังจะบานปลาย เพื่อนๆทุกคนในห้องเรียนต่างก็มองมายังทั้งคู่

แตงกวายังไม่ยอมหยุด ยังคิดจะฉีกสมุดเลคเชอร์ของนฤมลต่อ

จากนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น

ความอดทนของนฤมลมีขีดจำกัด

นฤมลต่อยเข้าครึ่งปากครึ่งจมูกของแตงกวาอย่างจัง พร้อมพูดออกมาว่า

"แม่งเอ้ยอุตส่าห์ทนตั้งนานแล้วนะ"

คิดว่าฉันไม่มีมือมีตีนหรือไง มันจะรังแกกันมากไปแล้วนะ แตงกวานั้นคาดไม่ถึงว่านฤมลจะลงไม้ลงมือกับเธอ

เมื่อสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นทุกคนก็อ้าปากค้าง ไม่มีใครคิดว่านฤมลที่อยู่เงียบๆให้แตงกวารังแกมาตลอด

จะโหดได้ถึงเพียงนี้ แตงกวานั้นเลือดกำเดาออกจมูกอย่างไม่หยุด

ร้องเสียงดังโวยวาย เพื่อนๆในกลุ่มต่างพากันเข้าไปดู

และช่วยพาเธอไปยังห้องพยาบาล

จากนั้นทุกคนในห้องต่างก็มองมาที่นฤมลเป็นจุดเดียว

ไม่มีใครคาดคิดว่ายัยแว่นหนาเตอะจะโหดร้ายได้

และเมื่อนฤมลสะบัดหน้ามองขึ้นมาทุกคนก็หลบฉาก เพราะสายตาของนฤมลขนาดนี้พร้อมจะหาเรื่องได้เลยทีเดียว

จอมทัพเองก็ถึงกับตะลึงกับการกระทำของนฤมล เขาไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะโหดได้ใจขนาดนี้ นฤมลหารู้ไม่ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น นั้นมีสาเหตุมาจากจอมทัพ หญิงสาวก้มเก็บกระดาษกลมๆที่มากระทบกับเธอ จากนั้นก็นำมันไปทิ้งขยะ เพราะคิดว่าคงเป็นแตงกวาแกล้งเธอนั่นเอง

ในทุกวันนฤมล จะต้องเจอกับเสียงซุบซิบ แต่เธอก็หาได้สนใจไม่ เธอยังคงตั้งใจเรียนอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย

อยู่มาวันหนึ่งขณะที่เธอกำลัง เข้าห้องน้ำอยู่ โดยที่เธอไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง จึงไม่รู้ว่าขณะนี้มีคนได้ใช้ไม้ถูพื้นขัดกับมือจับประตูขังเธอไว้ข้างในห้องน้ำ และเมื่อนฤมลทำธุระเสร็จก็เตรียมตัวจะออกจากห้องน้ำ แต่ก็พบว่าไม่สามารถเปิดประตูออกไปได้ จึงรับรู้ได้ในทันทีว่าตนโดนขังเสียแล้ว

พร้อมกับคิดในใจ ว่าคงไม่พ้นพวกของแตงกวาอีกเป็นแน่

อย่าให้ได้โต้ตอบ แล้วจะรู้ว่า เมื่อคนมันถึงขีดสุดของความอดทนจะเป็นอย่างไร

นฤมลใช้วิธีโดยการปีนออกไปอีกห้อง

จากนั้น เธอก็ออกไป และเดินกลับไปยังห้องเรียน

...เช้าวันใหม่ของการเรียน มันเป็นเวลา

ที่นฤมล ได้มาเข้าห้องเรียนแต่เช้า

โดยได้เตรียมของ ไว้แก้เผ็ดกลุ่มของแตงกวา โดยที่กลุ่มแตงกวาไม่ทันได้ระวังตัวเลย

...เมื่อถึงเวลาเรียน ทุกคนก็นั่งประจำที่

โดยที่ไม่มีใครได้ทันสังเกต เมื่อพ้นคราบเรียนไป กลุ่มของแตงกวาก็ดี้ด้ากันอย่างเช่นเคย

..เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ทุกคนต่างพากันไปยังโรงอาหาร นฤมลก็นั่งทานข้าวอย่างมีความสุข

...สักพักก็มีเสียงกรี๊ด ดังลั่นขึ้นมา ทุกคนต่างพากันหัวเราะชอบใจ

และต่างพากันชี้หน้ากลุ่มของแตงกวา

ว่าเป็นวันนั้นของเดือน ทำไมถึงไม่ใส่ผ้าอนามัยกัน "ฮ่าๆๆ" เป็นเสียงหัวเราะที่ดังทั่วทั้งโรงอาหาร

กลุ่มของแตงกวานั้นอับอายจนแทบจะเอาหน้ามุดดินหนี

..นฤมลนั้นนั่งสะใจ พร้อมกับคิดในใจ

เป็นไงล่ะเล่นกับใครไม่เล่น "หึ! จากนั้นก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ และเดินจากไปอย่างสมน้ำหน้า

...ทางด้านกลุ่มของแตงกวา พากันเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ ล๊อกเกอร์ พร้อมกับคิดว่าใครที่กลั่นแกล้งพวกเธอ

...เมื่อทานข้าวเสร็จ นฤมลก็ได้มานั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ และได้ถอดแว่นออกเมื่อรู้สึกว่าชักจะง่วง จึงเอาแว่นวางไว้ที่หน้าอก และเอาหนังสือที่อ่านมาปิดไว้ที่ใบหน้า และได้ม่อยหลับไป โดยหาได้สังเกตไม่ว่ามีใครที่นั่งพิงต้นไม้อยู่อีกฟาก ..จอมทัพได้สังเกตเห็นนฤมลตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ส่งเสียง นฤมลจึงไม่ทันสังเกตเห็นเขา

...จอมทัพเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังไม่ตื่น เขาจึงคิดว่าจะปลุกเธอดีไหม คิดอยู่สักแป๊บนึง

...จอมทัพก็คลานเข้าไปใกล้ๆหญิงสาว

จากนั้นก็หยิบหนังสือที่ปิดหน้าของนฤมลออก เวลานี้เองที่จอมทัพได้นั่งเพ่งพินิจถึงใบหน้าของนฤมลตอนที่ไม่มีแว่นตาอยู่ เมื่อจอมทัพได้จ้องมองก็ได้เห็นถึงใบหน้าที่เนียนใสไร้ไฝฝ้าของนฤมล เปลือกตาที่หลับพริ้วมีแผงขนตาที่งอนงาม จมูกโด่งเป็นสันเล็กๆพร้อมกับปากกระจับอมชมพูระเรื่อ แก้มที่เนียนใสนั้นมีไรผมพาดผ่านยามต้องลม นั้นช่างน่ามองเสียจริง อยากรู้นักว่าเวลาที่ดวงตาคู่นี้ลืมตาขึ้นมาโดยไม่มีแว่นหนาๆมาบดบัง คงเป็นดวงตาที่สวยงามเป็นแน่

..จอมทัพกำลังเคลิบเคลิ้ม กับใบหน้าของนฤมล "บ้าไปแล้วเรา" จอมทัพนึกด่าตัวเองในใจ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปสะกิดที่ไหล่ของนฤมลเบาๆ

พร้อมกับพูดขึ้นว่า.."ตื่นได้แล้วยัยเซ่อซ่านี่ไม่คิดที่จะเข้าเรียนแล้วใช่ไหม

..นฤมลตกใจที่จู่ๆก็มีคนมาเรียกตัวเอง

ด้วยความตกใจ นฤมลจึงลืมตาตื่นขึ้น

และพร้อมสปริงตัวเด้งขึ้นทันที จอมทัพที่โน้มตัวเองไปข้างหน้าและก้มหน้าเข้าไปเรียกหญิงสาว จึงไม่ทันได้ระวัง

..พร้อมกับเป็นจังหวะที่นฤมลกระเด้งตัว

ลุกขึ้นอย่างไว จึงทำให้จอมทัพที่ยังไม่ได้ถอยตัวออกมา จึงจูบเข้ากับปากของนฤมลอย่างจัง

นฤมลไม่คาดคิดพร้อมทั้งความตกใจ

เธอจึงลืมตาเบิกกว้าง และนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น จอมทัพเองก็ตกใจ และยังคงจูบค้างไว้อย่างนั้นเช่นกัน

...และเมื่อได้สติ นฤมลเป็นฝ่ายที่ลนลาน

และหยิบคว้าอะไรเงอะงะไปหมด จากนั้นจึงกล่าวขอโทษแก่จอมทัพ

จอมทัพยังนิ่งค้าง กับสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมกับมองหน้าของหญิงสาวที่ตนพึ่งจูบไป

...และสิ่งที่จอมทัพต้องมองค้างอีกครั้งนั่นก็คือ ใบหน้าที่รับกับดวงตากลมโตของนฤมลนั้นช่างน่ารักเสียจริง

..จอมทัพไม่คิดมาก่อนเลยว่านฤมลจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักได้ขนาดนี้

นี่ถ้าหากมีใครได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของนฤมล : อย่างที่เขากำลังได้เห็นอยู่นี้

คิดว่าคงมีหลายคนตามจีบหญิงสาวแน่นอน

จอมทัพกำลังมองหน้านฤมลจนออกไปทางเหม่อๆ จนไม่ทันได้ตั้งตัว นฤมลได้ขอโทษจอมทัพอีกหลายๆครั้ง จากนั้นก็วิ่งออกไปโดยที่จอมทัพยังนั่งอยู่ที่เดิม

พร้อมเอามือขึ้นแตะที่ปากของตัวเอง