...ในเช้าวันอาทิตย์ฉันกำลังจะเดินข้ามถนนอยู่ก็มีสายฟ้าฟาดลงมาที่ตัวเข้าอย่างจังโดยไม่รู้ตัว...
......ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีเมฆฝนแท้ๆแต่กลับมีสายฟ้าฝาดลงมาเนี่ยนะพระเจ้าเล่นอะไรอีกวะเนี้ย!!!!!......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" ตื่นเถอะเนียฉันจอร้องละ "
(เสียงใครวะคิดแล้งได้แต่สงสัย)
ฉันคิดพลางพยามๆขยับตัวแล้วค่อยลืมตาขึ้นก็พบกับกับกับมันคืออะไรวะหลังคาบ้านหรือมุงอะ
" เธอตื่นแล้วหรอฉันนึกว่าเธอจะได้ไปคุยกับพระเจ้าซะแล้ว "
สาวผมดำสนิทดวงตาสีโลหิตเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตา
" เอ๋เธอคือมุราจิมะ มาเรีย "
ฉันเอ่ยถามสาวผมดำตรงหน้าถามว่าทำไมถึงรู้ไม่รู้สิเหมือนมีเสียงกระซิบจ้างหูบอกว่าเธอชื่อมุราจิมะ มาเรียส่วนฉันคงชื่อเนียสินะ
" ใช่คิดว่าเธอคงจะจำฉันไม่ได้ซะอีกเนีย "
มาเรียพูดแล้วพุงเข้ากอดฉันเต็มแรงจนคิดว่ากระดูกจะหักแล้วซะอีก
" เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันอัก "
ชายแก่ผมสีขาวโพลนเปิดประตูห้องฉันเข้ามา
" เนียค่ะเนียเธอตื่นแล้วค่ะท่านพ่อ "
มาเรียเอ่ยขึ้นก่อนที่ชายแก่จะทำหน้าตกใจสักพักแล้วทำหน้าเข้มตามเดิมแล้วเอ่ยตอบว่า
" ดีแล้วอย่าไปเล่นซนกันที่ไหนอีกละ "
เค้าพูดแค่นนั้นแล้วก็เดินจากไปฉันแอบเห็นเค้ายิ้มด้วยละ
" พี่ขอโทษนะที่พาเธอไปเล่นแถวแม่น้ำน่ะพี่เองก็ไม่คิดว่าเธอจะตกน้ำ "
มาเรียพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
" ไม่เป็นไรถึงฉันจะตายฉันก็ไม่โทษเธอหรอก "
ฉันเอ่ยตอบแล้วยิ้มให้แต่จู่ก็มีเสียงกระซิบของหญิงสาวบอกกับฉันว่า
" ระวังตัวด้วยมีคนคิดจะลอบสังหารเธอ "
หญิงคนนั้นพูดแค่นั้นก็เสียงนั้นจะหายไปกับสายลม
" พูดแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ "
มาเรียพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยืนมือมา
" ลุกขึ้นสิพวกเราไปเล่นกันเถอะ "
มาเรียพูดแล้วยิ้มให้ฉันนี้มรึงให้จะคนป่วยที่เพิ่งฟื้นออกไปเล่นด้วยเนี้ยนะคิดอะไรอยู่วะแต่อีกใจก็อยากเล่นนี้หว่าไปก็ไปวะ
ฉันคิดแล้วจับมือมาเรียก่อนที่มาเรียจะอุ้มฉันท่าเจ้าสาว
" เดี๋ยวจะไปกันท่านี้จริงๆหรอ "
" ใช่สิปกติเธอก็ชอบให้ฉันอุ้มแบบนี้นิแถมจะขี่คอกันเลยด้วยซ่ำ "
มาเรียพูดแล้วพาฉันเดินออกนอกห้องไปนั้นมันร่างเก่าปะละแต่นี้มันร่างใหม่คิดถึงใจตรูด้วย
คิดแต่ก็ทำอะไรม้ายได้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จบ
ถึงจะมาแบบสั้นแต่ขอสาบานว่าตอนหน้าจะมีแค่หนึ่งคำเท่านนั้นค่ะขออนุญาตจบข่าว(หยอกๆ)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
