เราสามารถย้อนเวลากลับไปได้ไหม?

ถ้าเวลาสามารถย้อนกลับไปได้

ขอแค่ย้อนมันได้ ชั้นจะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดเลย...

.

.

มหาวิทยาลัยนานาชาติแห่งหนึ่ง...

"เอาหล่ะ ทุกคนเงียบหน่อย วันนี้อาจารย์มีเพื่อนใหม่มาแนะนำ"

อาจารย์สาวที่กำลังยืนพูดอยู่หน้าห้อง สั่งให้ทุกคนเงียบ เพื่อจะแนะนำเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามากลางเทอมอย่างกะทันหัน หญิงสาวหน้าสวยราวกับเจ้าหญิง ปากเรียวเล็กสวย ตาคมราวกับเหยี่ยว ใบหน้าเล็กได้รูป ผมสีดำขลับดูรับกับผิวขาวราวหิมะเป็นอย่างดี

"เอาหล่ะ แนะนำตัวกับเพื่อนหน่อยซิจ๊ะ"

"..."

"เอ่อ..."

อาจารย์สาวมีท่าทีลังเลเล็กน้อย เมื่อเด็กใหม่ที่เข้ามาเอาแต่ยืนนิ่งๆ เพื่อนๆในห้องก็เงียบอย่างตั้งใจฟังเหมือนกัน

"ชื่อเฟย"

เธอตอบมาเพียงสั้นๆ พร้อมกับเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงทันที โดยไม่สนใจอาจารย์สาวที่ทำปากผะงาบๆอยู่ และก็ไม่ได้สนใจเพื่อนๆที่รอฟังเธอแนะนำตัวด้วยเช่นกัน

"ว้าว เธอเจ๋งจัง"

"..."

หญิงสาวหน้าตาน่ารักพูดออกมาอย่างตื่นเต้น เธอคิดว่าการกระทำที่ไร้มารยาทของอีกฝ่ายเมื่อครู่ มันเท่ห์สุดๆไปเลย

"เธอแนะนำตัวเองกับทุกคนแท้ๆ แต่วิธีการพูดเหมือนบอกให้ทุกคนไปตายเลย"

"..."

"แฮ่ม! ชื่อเฟย ไปตายซะ!"

"..."

หญิงสาวทำท่าทางเหมือนเฟยเมื่อครู่ ก่อนจะพูดตามอีกฝ่ายออกมา 

"นี่ๆ เราชื่ออิ๋งนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

หญิงสาวพูดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือให้อีกฝ่าย ที่มองเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

"ไม่ได้อยากรู้จัก"

"..."

เฟยที่นั่งอยู่ ตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"น่ารำคาญ"

"..."

เฟยยังคงพูดออกมาอีกครั้ง แม้ว่าอีกฝ่ายจะหน้าเจื่อนจนแทบจะซีดไปแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ และฟุบลงที่โต๊ะเพื่อนอนหลับทันที เพราะเธอรู้สึกล้าเหลือเกิน...

เมื่อก่อนเธออาศัยอยู่กับพ่อแม่ ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ไม่มีเป้าหมาย จนวันนึงที่เผลอทำร้ายใครสักคน จนเจ้าตัวบาดเจ็บสาหัส พ่อของเธอโกรธมาก เพราะอีกฝ่ายคือลูกของหุ้นส่วนบริษัทพ่อของตน และเพื่อให้เรื่องนี้ค่อยๆเงียบ พ่อจึงส่งเธอมาอยู่กับยายแก่ๆคนนึง ที่เคยทำงานรับใช้พ่อเธอ บ้านก็เก่า แถมยังไกลจากที่เรียนตั้งเยอะ อุส่าห์ส่งเรียนนานาชาติทั้งที แต่ดันให้เธอใช้ชีวิตเหมือนยาจก รถสักคันก็ไม่มีให้ เมื่อเช้ากว่าจะเดินกว่าจะต่อรถมาที่นี่ ก็ทำเอาเธอเหนื่อยแทบแย่ จนแทบไม่อยากจะคุยกับใครด้วยซ้ำ 

จึ้กๆ คนตัวเล็กที่โดนเพื่อนใหม่ตอกหน้าชาไปเมื่อครู่ ใช้นิ้วเล็กๆของตนจิ้มที่ไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เพราะเหมือนอีกคนจะหลับสนิท จนหมดคาบเรียนไปแล้ว

"เฟย ไปกินข้าวรึเปล่า..."

"..."

"กินด้วยกันมั้ย เราห่อข้าวมาเยอะเลย"

คนตัวเล็กเอียงคอถามต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทำเอาคนที่กำลังนอนหลับอยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้น พร้อมกับจ้องมองอีกฝ่าย

"ไม่กิน จะนอน"

"..."

เฟยตอบกลับด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะฟุบหลับที่โต๊ะอีกครั้ง เด็กร่าเริงข้างๆจึงพยายามจะพูดต่อ แต่ก็ต้องเงียบเสียงไป เมื่อเพื่อนผู้หญิงในห้องสามคน ค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอ

"ดูดิ แม่งห่อข้าวมากินอีกละหว่ะ"

ผู้หญิงคนหนึ่งพูด พร้อมกับหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆของตน เด็กร่าเริงเมื่อครู่ถึงกับทำหน้าหงอย พลางกอดกล่องข้าวของตนไว้ทันที

"ทำไมมันต้องห่อข้าวมากินด้วยอะมึง?"

"อืมมม น่าจะเพราะบ้านจนนะ ใช่ปะ?"

หนึ่งในสามคนหันไปถามคนตัวเล็กที่นั่งกอดกล่องข้าวอยู่ ใบหน้าน่ารักเม้มปากแน่น ราวกับจะร้องไห้ออกมา

พรึ่บ! จู่ๆเฟยที่นอนฟุบไปกับโต๊ะเมื่อครู่ ก็เงยหน้าขึ้นมา แม้เจ้าตัวจะทำหน้าง่วงแค่ไหน แต่หน้าสวยนั่นก็ทำเอาทุกคนที่จ้องอยู่ ตะลึงในความสวยอยู่ดี

"นี่ทำอะไร เล่นละครกันอยู่หรอ?"

"..."

คนที่เพิ่งฟื้นจากการหลับไหลถามออกมาเสียงเนือย

"เล่นบทเหยียดคนจนกันอยู่หรอ สมัยไหนละ ยังทำอะไรโง่ๆแบบนี้อยู่อีกหรอ?"

"แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วย"

หนึ่งในสามคนถามออกมา เพราะรู้สึกหัวเสียไม่น้อย ที่มีคนมาขัดความสนุกพวกตน

"ถ้าตามบทนางเอกโดนรังแกจากตัวอิจฉา ก็ต้องมีคนมาช่วยสิ" 

"หึ แล้วคนมาช่วยก็ตายไปด้วยอะหรอ?"

"ก็ได้นะ แต่ชั้นเรียนเทควันโด้มา สายดำแล้วด้วย ถ้าพวกเธออยากจะลอง ก็ได้นะ"

คนขี้เซายืนขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจ เจ้าตัวยืดเส้นยืดสายรอการปะทะเต็มที่ หากแต่อีกฝ่ายสะกิดกันเบาๆ ก่อนจะดึงเพื่อนของตนออกไป ราวกับขอตั้งตัวก่อน

"ขะ ขอบคุณนะ..."

เด็กร่าเริงเมื่อครู่พูดออกมาเสียงสั่น ราวกับจะร้องไห้ออกมา เฟยหันมามองนิ่งๆก่อนที่จะนั่งลงที่เดิม มือเรียวสวยยื่นไปข้างหน้าอีกฝ่าย ทำเอาใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วด้วยความงงทันที

"ชวนกินข้าวไม่ใช่หรอ หิวแล้ว"

"..."

คนตัวเล็กรีบยื่นกล่องข้าว และน้ำให้อีกฝ่ายทันที เฟยรับมาก่อนเปิดกล่อง และตักข้าวเข้าปาก รสชาติแสนอร่อยจนเจ้าเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ แต่ก็ชั่วขณะเท่านั้น 

"ไม่กินรึไง"

เฟยถามออกมาโดยไม่เงยหน้าสักนิดเพราะมัวแต่ตักข้าวเข้าปากอยู่

"เรามีช้อนแค่คันเดียว..."

คนตัวเล็กตอบพร้อมกับมองช้อนที่เฟยถืออยู่ คนขี้เซาเงยหน้ามองอีกฝ่ายน้อยๆ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอีกสองสามคำ และยื่นช้อนให้อีกฝ่าย

"กินได้มั้ย?"

"..."

"รังเกียจรึเปล่า?"

"..."

เจ้าตัวถามออกมาหน้าตาย หากแต่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ส่ายหน้าปฏิเสธทันที ก่อนที่จะรับช้อนมาจากอีกฝ่าย และกินข้าวที่อีกคนแบ่ง? ไว้ให้...