"โห้ย เดมอสชีวิตรักนายจะไม่รับหน่อยเหรอ"

นักเรียนชายหนุ่ม 2 คนกำลังเดินไปตามทางม้าลายท่ามกลางเมืองที่แสนจะวุ่นวายไม่ขาดช่วง รถมากมายขับเคลื่อนไปมาอย่างแออัดในเวลาเที่ยงตรง

"ไม่จำเป็น"

"ทำไมกันล่ะ~ สาวสวยคนนั้นอุตส่าห์รวบรวมความกล้ามาสารภาพกับนายเลยนะเห้ย~ ทีฉันยังไม่เคยได้มีโมเมนต์แบบนี้เลย"

"เรื่องของนายสิ"

"เย็นชากับเรื่องแบบนี้ตลอดเลยน่ะ"

หนุ่มผมทองและผมดำได้พูดโต้ตอบกันไปกันมาเรื่องความรัก ชายผมดำที่ชื่อว่า เดมอส ก็เดินตรงไปยังทางข้างหน้าโดยมีเพื่อนสนิทของเขาตามติดหลังมา

"ฉันเคยบอกนายไปหลายครั้งแล้วน่ะ นาธาน ว่ารักไม่จำเป็นต้องมีในตอนนี้หรอก"

"โหหห วูวว~ เดมอสเจ้าคนไร้ใจ"

"เงียบไปเลย"

เขาทั้งสองคนสนิทกันมากๆแม้จะดูกันต่างกันสุดขั้วก็ตามในเรื่องนิสัยที่คนนึงโลดโผนแต่อีกคนดูเงียบขรึมเข้าหายากมากๆจนคนที่เดินผ่านยังต้องหลีกทาง

"ดูทรงนายแล้ว โลกต้องระเบิดสักรอบถึงจะมีความรัก"

"มันจะไปมีได้ซะที่—"

ตู้ม!!!

ภายในเพียงไม่ถึงเสี้ยวก็เกิดระเบิด เปลวไฟและแรงลมได้รุกรามไปทั่วเมือง สิ่งเดียวที่เดมอสเห็นพร้อมรู้สึกในตอนนั้นคือ ความืด ร้อน และชาไปทั้งตัวก่อนจะไร้ความรู้สึก

•

•

•

•

∆ เดมอส เป็นผู้บรรยาย

ไร้เสียง ไร้ความรู้สึก สับสน ภาพมันมัวไปหมดจนแทบไม่เห็นอะไรสักอย่าง สิ่งที่รับรู้ได้ในตอนนี้เหมือนร่างกายกำลังถูกอุ้มไปโดยใครบางคนและภาพลางๆที่พอจะเห็นได้ชัดที่สุด เหมือนจะมีคนอีกคนเดินนำหน้าไปพร้อมอุ้มอะไรไว้สักอย่างและภาพรอบข้างนั้นมันเป็นสีแดงส้ม

"อ…อึ…อะ…"

แม้พยายามเปล่งเสียงออกมาก็ไม่มีความรู้สึกที่ว่าเสียงนั้นหลุดออกไปสักนิด ทั้งแขนทั้งขารู้สึกคล้ายกับขาดหายไป ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่คิดสงสัยก่อนภาพทุกอย่างจะค่อยๆมืดลง ความรู้สึกแบบนี้กลับรู้สึกสบายจนน่าแปลกใจ

•

•

∆ ผู้บรรยาย

"ไม่อยากจะเชื่อเลย สภาพแบบนี้ยังไม่ตาย"

"ในตอนนี้เรื่องอะไรพวกนี้ก็เป็นไปได้หมดนั้นแหละ…."

ชายในชุดแปลกประหลาดเกราะเหล็กหนาสีขาว ปกปิดมิดชิดทุกสวน รวมถึงหัวของพวกเขาทั้งสองคน เดินผ่านซากเมืองที่พังทลายปกคลุมไปด้วยเปลวไฟและเถ้าถ่านปกคลุมทั่วอากาศ

"แล้วเอากลับจะรอดแน่เหรอ แจ็ค?"

"ถ้าโชคช่วยหากมีโอกาสเป็นไวรัสสูงพอ น่าจะรอดสัก 45%"

เขาทั้งสองอุ้มร่างไร้ผิวหนังไร้สิ่งปกปิดสีแดงฉานปนรอยดำไหม้ ร่างกายไร้แขนขากำลังหายใจโรยรินอยู่งอย่างน่าปาฏิหาริย์ที่ยังคงมีชีวิตอยู่

"น่าจะรอด…? บ้าจริงๆเลยน่ะ ฉันคิดว่าไม่รอดมากกว่า"

"พนันกันไหมล่ะกับอาหาร 3 มื้อ"

" 3 มื้อเลยเหรอ!? มากไปรึเปล่า"

"แน่จริงไหมล่ะ"

"หึ แน่นอนอยู่แล้ว 3 มื้อน่ะ อย่าคืนคำล่ะ"

ตึก..!

ระหว่างที่ทั้งสองกันพูดคุยโต้ตอบท่าทายกันอยู่นั้น ก็ได้มีสิ่งมีชีวิตประหลาด 4 ขา หน้าหายครึ่งซีกไร้ผิวหนัง เห็นกล้ามเนื้อกับเส้นเลือดที่ไม่สมประกอบและหางประหลาดหลายสิบหางยั้วเยี้ยอยู่ด้านหลัง พวกมันโผล่มาหลาย 10 ตัวล้อมรอบพวกเขาไว้

"เอาเถอะ ตอนนี้เรารีบออกจากที่นี่ก่อนดีกว่า"

"ได้เวลาเก็บเวลแล้วสิ"

"ก๊าาาาซซซ!!!!!"

วูบบบ! โต้มม!!

สัตว์ประหลาดได้เข้าจู่โจมทั้งสองแต่ทว่าก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรง เป็นลำแสงสีฟ้าพุ่งขึ้นไปด้านบนจากจุดนั้น

•

•

•

[ โปรดติดตามตอนต่อไป ]

{ 1 ปีให้หลังจากการเกิดระเบิดปริศนา }

∆ เดมอส เป็นผู้บรรยาย

ฝันที่ยาวนานในความมืดสนิท ไร้ความรู้สึกใดๆที่จะสัมผัสได้ ร้อน หนาว อบอุ่น? มันรู้สึกยังไงแล้วกันแน่น่ะ เรากำลังตกอยู่ในมนต์สะกดให้พ้นจากความทุกข์งั้นเหรอ ร่างกายตัวเองยังไม่รู้เลยว่าอยู่อย่างไรและตลอดเวลาได้ยินเสียงซุบซิบบางอย่างแต่ไม่สามารถจับใจความได้สักนิด

"ทำ....--- จ--ดี--?"

"---ไม่---"

กึกึกึกึกึ!

จู่ๆความมืดกับฝันที่ยาวนานกำลังค่อยๆสว่างขึ้นมาทีล่ะนิดอย่างช้าๆ ความมืดกำลังหายไป แต่มันก็มาพร้อมกับความรู้สึกอีกแบบปะปนเข้ามาอย่างพุ่งพล่าน จนพะอืดพะอมอยากจะคายอะไรสักออกมา

"อ๊าก!!!"

"!?"

ตึก!

ผมได้ดันตัวเองขึ้นเพื่อที่จะรีบลุกขึ้นแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงหรือจังหวะให้ทันนึกคิดอะไรเลย ก่อนจะตกจากอะไรสักอย่างล้มลงไปนอนด้านล่าง

"อุ-แหวะ!"

"ด-ได้ผล!?"

ผมอวกออกมาโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ก่อนภาพจะค่อยๆชัดขึ้นเห็นเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนของห้องสีขาวบริสุทธิ์ แสงไฟจากบนเพดาน ตู้ของมากมายเหมือนของแพทย์ และสิ่งที่อาเจียนออกมานั้น คือ เลือดจำนวนมากกับบางอย่างที่เหมือนกับ หัวใจ

"!!?"

ทันทีที่เห็นก็รีบดันตนเองขึ้นแล้วเผลอไปกระแทกกับขอบเตียงในห้องอย่างรุนแรง แต่ไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิด ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ทรุดลงไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำไมถึงเป็นแบบนี้

"ใจเย็นก่อนน่ะตั้งสติ"

ผมนั้นกล่าวเสียงสั่นด้วยความกลัวกับคนสองคนตรงหน้าในชุดที่ปกปิดมิดชิดได้เข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ชุดพวกเขาเหมือนกับหมออะไรแบบนั้นแต่มีสัญลักษณ์แปลกๆที่ไหล่ขวา และยังมีคนในชุดเดียวที่ข้างหลังอีกหลายคน

"อะ..อะไรกัน...ที่นี่..ทะที่ไหน"

"ห้องรักษาน่ะ โอเค พวกเราช่วยนายไว้"

"ช่วย..ชะช่วยจากอะ---อึก!?"

ความรู้สึกที่ผมไม่ได้รู้สึกมานานแสนนานได้ถาโถมเข้ามาเพียงไม่กี่วิ ร้อน หนาว อบอุ่น โดนทิ่มแทง เผาไหม้ รู้สึกเหมือนโดนกรีด เศร้า เจ็บปวด สามารถสัมผัสถึงได้แล้ว แต่...ความรู้สึกพวกนี้ ไม่มีความทรงจำอะไรที่บอกอธิบายกับความรู้สึกเหล่านี้ได้เลยว่ามันมาจากไหนกัน

"อ๊าาากกก!!!!!"

"รีบไปเอายาสลบมาเร็ว!"

ตึ่บ!ตึง!!

ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมาไม่เว้นช่วง จนตามืดตามัวไปหมดและได้ทำสิ่งที่ไม่คาดฝัน แขนขวารู้สึกเหมือนกับกล้ามเนื้อกำลังโดนฉีกกระชากแต่กลับกลายเป็นว่ามือขวาที่หันไปทางพื้นกับกำแพงนั้น ทางที่หันไปกลับแตกและพังทลายลง

"มัน..เกิดอะไรขึ้นกันแน่!? พวกนายทำอะไรกับฉัน..อ๊าากก!!!"

"ช่วยสงบไปก่อนน่ะ!"

"!?!"

คนในชุดป้องกันสารเคมีหรือกัมมันตภาพรังสี ได้วิ่งเข้ามาหาผมพร้อมมือที่ถือเข็มฉีดยา

พึ่บ!ตึง!

"!!"

ผมได้ยกมือเพื่อที่ห้ามเขาแต่ก็มีความรู้เหมือนกับถูกดึงแขนและคนๆนั้นได้เหมือนโดนอะไรสักอย่างผลักจนกระเด็นไปชน ได้เห็นมือและแขนตนเองที่หยาบกระด้างผิวหนังฉีกขาดเหมือนจะหลุดออกจากแขน เส้นเลือดแปลกๆก็ปรากฎออกมาเช่นกัน

"อะอะไร..มันคืออะไร? อ่ะ!?"

มือทั้งสองข้างได้กุมขมับตนเองเพราะอาการเจ็บหัวได้แล่นเข้ามาหลังจากนั้น เลือดกำเดาผมไหลออกมาอย่างไร้สาเหตุ ร่างกายรู้สึกหนักอึ้ง นั้นทำให้ผมเริ่มรู้สึกว่าเราควรกลับไปในความมืดแบบเดิมดีไหม? ตอนนี้ผมไม่สามารถเข้าใจอะไรได้ หรือแม้แต่....

'ฉันเป็นตัวอะไรกันแน่...ฉันเป็นใคร?'

กึกกึกกึกๆ!

ภายในห้องเริ่มที่จะพังทลายลงจากพลังปริศนาที่ตัวผมเองก็ไม่สามารถเข้าใจได้ มันคล้ายกับพลังจิต แต่ทำไมผมถึงคิดว่าไม่ใช่เลย

จากความรู้สึกทั้งหมดนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า การนึกคิด ได้มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความมืดอีกครั้ง แต่ในความมืดนั้นกลับมีบางอย่างสอดแทรกเข้ามา มือสีแดงฉานยื่นมาหาผม....

"แย่แล้ว!"

"ห้องนี้ได้พังเละแน่ถ้าไม่หยุดเขา!"

คนหลายสิบคนได้พยายามหยุดผมไว้แต่ก็โดนผลักออกไปโดยที่ไม่สามารถเข้าใกล้ผมได้แม้แต่นิดเดียว ร่างกายเริ่มแตกร้าวไปทีล่ะนิดแต่กลับไร้เลือดออกมาสักหยดไหลออกจากร่าง

"ฉันจัดการเอง"

"คุณแจ็-!?"

พรึ่บ!ผัวะ!!!

ชายปริศนาได้ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับจับไหล่หมอคนนึงให้ถอยหลังไปก่อนเขาจะเดินผ่านพลังคุมกันแปลกๆมาหาผม และมือขวาของเขาได้มีละอองสีฟ้าครามแล้วมือนั้นได้เปลี่ยนเป็นหมัดต่อยเข้าหน้าท้องผมเต็มๆ

"อุก!?!"

ตึง!!!!

ร่างของผมได้กระเด็นชนกับกำแพงทะลุออกไปด้านนอกก่อนจะไถลไปกับพื้น แต่ทัศนวิสัยในตอนนี้ก็ยังคงมองเห็นเพียงความมืดกับมือสีแดง และมือเหล่านั้นเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ

"อย่าเข้ามาน่ะ!!!"

ผมพยายามคลานถอยหลังหนีจากมือเหล่านั้นให้ห่างที่สุดด้วยความกลัว แต่ทว่าก็ไม่พ้นโดนมือที่เป็นสีน้ำเงินโผล่ออกมาจากฝูงมือแดงทั้งหมดก่อนจะจับยกหัวผมขึ้น

"คุณแจ็ค อย่ารุนแรงกับเขาไปมากกว่านี้เลยนะครับ!"

แจ็ค : "รู้แล้วหล่ะนา แต่เจ้านี้น่าหนวกหูชะมัด"

มือสีแดงทั้งหมดได้หายไปและความสว่างในการมองเห็นก็กลับมาอีกครั้ง สิ่งที่เห็นเลยตอนนี้คือตัวของผมกำลังถูกจับยกทั้งตัวด้วยหัวและมือข้างเดียวของชายเสื้อฮู้ดแดงเลือดหมู ผมขาวยาวถึงคอ สีหน้าแววตาดูน่ากลัวหยั่งกับจ้องจะกำจัดทุกสิ่งทุกอย่าง

เดมอส : "อะ..อ...โอเค...ยอมแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ..."

แจ็ค : "....ถ้าปล่อยแกก็ต้องสัญญาด้วยกัน 3 ข้อ"

เดมอส : "สามข้อ..?"

ได้เพียงแต่สงสัยและโดนจับยกทั้งตัวอยู่แบบนั้น พร้อมกับรู้สึกเหมือนกับกำลังถูกบีบหัวด้วยแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

แจ็ค : "หนึ่งตั้งแต่นี้แกห้ามทำลายข้าวของอีก สองใช้พลังนรกเมื่อได้รับอนุญาต สามจงเชื่อในสิ่งที่พวกเราพูด"

เดมอส : "พลังนรก..? ช..เชื่อเรื่องอะไรล่ะ?"

ผมได้กล่าวถามไปด้วยความสงสัยที่อยู่เต็มหัว คำถามมากมายที่อยากจะถามออกไปแบบตรงๆ เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเป็นชิ้นเป็นอันในความทรงจำ

แจ็ค : "ศัตรูของเราคือความตาย ได้มาเยือนแล้ว"

•

•

•

[ โปรดติดตามตอนต่อไป ]