ชื่อ:จีเวล เอลรอส

อายุ:6ขวบ

เพศ:หญิง

เลเวล:1

ขีดจำกัดเลเวลสูงสุด:1

สเตตัส

พละกำลัง 2

เวทมนตร์ 1

ความอดทน 2

ความเร็ว 3

ความฉลาด 1

เสน่ห์ 15

ดวง ไม่สามารถวัดได้

ธาตุที่เข้ากันได้: ไม่มี

สกิล

ปกปิด(ปกปิดไว้)

ซุปเปอร์นิวบี้(ปกปิดไว้)

ตรวจสอบ(ปกปิดไว้)

อาชีพ:คนธรรมดา,[][][][][](ปกปิดไว้)

เมื่อตอนที่ฉันอายุ6ขวบ มันเป็นเรื่องธรรมดาของโลกใบนี้ที่เด็กวัยนั้นทุกคนจะต้องไปตรวจวัดค่าสเจตะวเป็นครั้งแรกที่โบสถ์ และ วันนี้นั้นก็เป็นวันที่ฉันได้รู้ว่าตัวเองนั้นไร้ซึ่งพรสวรรค์อย่างสิ้นเชิง พ่อแม่ฉันผิดหวังกับฉันมากและหันไปสนใจแต่น้องชายที่อายุเท่าๆกันของฉันที่มีพรสวรรค์ในระดับอัจฉริยะ

ชื่อ:เอ็ดเวิร์ด เอลรอส

อายุ:6ขวบ

เพศ:ชาย

เลเวล:1

ขีดจำกัดเลเวลสูงสุด:150

สเตตัส

พละกำลัง 31

เวทมนตร์ 29

ความอดทน 20

ความเร็ว 36

ความฉลาด 19

เสน่ห์ 21

ดวง 72

ธาตุที่เข้ากันได้:ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ,สายฟ้า,น้ำแข็ง,แสง,เวทศักดิ์สิทธิ์

สกิล

มานาเบิร์ส

มัลติเพิล แคส

พรศักดิ์สิทธิ์

เร่งการพัฒนา

อาชีพ:นักบุญแห่งดาบ

แค่เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเราสองคนนั้นแตกต่างกันขนาดไหน ในตอนนั้น ทุกคนต่างเข้าใจว่าค่าสถานะดวงของฉันนั้นมันเป็นบัคไม่ก็ต่ำเกินไปจนไม่สามารถวัดได้ จึงไม่ได้มีใครสนใจมันนัก โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า ค่าสถานะนี้นี่แหละที่จะทำให้ฉันกลายเป็นตัวตนที่ไร้เทียมทาน

#####9ปีต่อมา

"เอาละ ได้เวลาแล้วสินะ"เด็กสาววัยกลางคนที่รูปร่างดูดีไม่น้อยที่สวมผ้าคุมสีน้ำตาลที่ดูเก่าและแบกกระเป๋าใลใหญ่กว่าตัวไว้บนหลังพูดขึ้น ก่อนจะดึงฮู้ดของเธอลงและเอามือขึ้นมาบังแสงแดงที่เจิดจ้า ใบหน้าของเธอนั้นงดงามไม่น้อย เธอก็คือจีเซล เอลรอสในวัย15ปี เธอได้ออกเดินทางด้วยตัวคนเดียวจั้งแต่อายุ11ขวบร่อนเร่ไปตาที่ต่างๆ ยุกป่าฝ่าดง เพื่อค้นหาสิ่งที่เธอควรจะเป็น และตอนนี้เธอก็ได้ตัดสินใจที่จะเข้าเรียนที่โรงเรียนเวทมนตร์

###

"ขอใบสมัคร1ใบค่ะ"ฉันเดินไปที่จุดแจกใบสมัครและต่อแถวอยู่สักพักหนึ่งทว่า

"ขอโทษด้วยนะคะใบสมัครใบสุดท้ายเพิ่งหมดไปเมื่อกี้เองค่ะ"เจ้านี้ที่สาวพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ฉันที่ได้ยินก็ถึงกับทรุดลงกับพื้น แต่หลังจากที่ฉันเดินออกมาได้ไม่นาน ดูเหมือนว่าดวงของฉันก็ได้แสดงผล

"เออคือว่า คุณไม่ได้ใบสมัครเพราะมันหมดใช่ไหมครับ ถ้าไม่รังเกียจก็รับของผมไปใช่ละกันนะครับ"ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะยื่นใบสมัครที่ยังไม่ได้กรอกอะไรมาให้ฉัน

"เออ ก็ใช่อยู่หรอกนะคะ แต่ว่า แล้วคุณละคะ"ฉันงงไปเล็กน้อยเพราะมันกระทันหันไปเล็กน้อย

"คือว่าตอนนี้ทางบ้านของผมเพิ่งจะแจ้งมาว่าพ่อของผมกำลังล้มป่วยหนัก ผมจึงต้องรีบกลับไปแล้วก็คงกลับมาไม่ทันช่วงสอบหนะครับ"เขาพูดขึ้นก่อนจะเอาใบสมัครใส่มือฉันแล้วโบกมือให้ก่อนจะเดินจากไป ฉันก้มหัวขอบคุณเขาและ โบกมือลาเขาเช่นกันหลังจากนั้น

"เหอ~~~รู้สึกผิดจังเลยแหะ"ฉันถอนหายใจออกมา ด้วยความรู้สึกผิด ฉันเข้าใจดีว่าสาเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาจากค่าดวงของฉัน รวมถึงการที่อยู่ๆพ่อของชายคนนั้นแ่วยก็อาจจะเป็นเหตุการที่คฝเกิดขึ้นเพราะค่าสถานะของฉันทำให้เกิดขึ้นเพื่อสร้างสถานการณ์นี้ขึ้นมาก็ได้

####

การสอบเข้าโรงเรียนเริ่มขึ้นใน3วันหลังจากนั้น ฉันเดินเข้าทำข้อสอบด้วยความมั่นใจ แต่พอเปิดข้อสอบออกมา แค่อ่านโจทย์ข้อแรกฉันก็มึนหัวแล้ว ทว่า

ผลสอบรอบแรก:การทดสอบวัดความฉลาด

จำนวนผู้เข้าสอบ 3,198คน

อันดับที่1.จีเวล เอลรอส 100คะแนน

อันดับ2. ดาเมี่ยน ออสเซล 71.67คะแนน

อันดับ3.เอ็ดเวิร์ด เอลรอส 65.33คะแนน

สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็ได้เกิดขึ้นเมื่อฉันได้ร้อยคะแนนเต็ม มันทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณค่าสถานะดวงขแงฉันอีกครั้ง เพราะอะไรหนะเหรอ ข้อสอบมีทั้งหมด 300ข้อ รู้ไหมฉันกามั่วไปกี่ข้อ ก็ทั้ง300เลยยังไงละ แต่คนอื่นคงไม่มีใครคาดคิดแน่ๆว่าจะมีใครกามั่วข้อสอบ5ตัวเลือกได้ถูกหมดทุกข้อ ทำเอาทั้งโรงเรียนถึงกับแตกตื่นเพราะในรอบ100ปีตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมาไม่เคยมีใครได้100คะแนนมาก่อน

เอาจริงๆแล้วแค่71.67 ของดาเมี่ยน ออสเซลก็สามารถขึ้นไปอยู่ในคะแนนสูงสุดตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมาแล้วเช่นกัน แถมที่สำคัญสิ่งที่ช่วยยืนยันว่าข้อสอบปีนี้ไม่ได้ง่ายเกินไปคือคะแนนสอบเฉลี่ยที่ต่ำที่สุดในรอบ10ปีที่เฉลี่ยอยู่ที่27คะแนนเท่านั้น ทว่ากับมีคนที่ทำลายสถิติการสอบเข้าได้ถึง2คนแถมที่สพคัญคือหนึ่งในนั้นยังได้คะแนนเต็มอีก

แม้แต่คุณครูหลายๆคนก็ยังพยายามเรียกร้องให้มีการตรวจสอบ หรือถึงกับใส่ร้ายฉันว่าทุจริตอีกด้วย ก็นะ พอจะได้ยินข่าวมาอยู่แหละว่าข้อสอบที่ที่นี่นั้นยากจนแม้แต่ครูของโรงเรียนแห่งนี้ที่รวมหัวกระทิเอาไว้มากมายก็ยังไม่สามารถทำได้ถึง90คะแนน ทำเอารู้สึกผิดไปเลย

ทว่ารอบต่อไปคงไม่สามารถหวังพึ่งแค่ดวงได้เพราะการทดสอบรอบต่อไปคือการสู้แบบตัวต่อตัว

"ต่อไป การต่อสู้รอบแรกสนามCคู่ที่27

ซาซามิ เคย์จิ ปะทะ จีเวล เอลรอส" กรรมการกล่าวขึ้นหลังจากจบการต่อก่อนหน้าในทันที ฉันเดินขึ้นสนามหลังจากที่กรรมการพูดจบแล้วตั้งท่าพร้อมสู้ด้วยหมัด ใช้หมัด มือปล่าวนี่แหละ

สนามที่ใช้ต่อสู้นั้นไม่ได้ใหญ่มากนักมันเป็นลักษณะวงกลมที่น่าจะมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ5เมตร

"ฉันไม่ค่อยอยากจะทำร้ายผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆอย่างเธอสักเท่าไหร่ เอาแบบนี้ไหม ฉันจะให้เวลาเธอ5วินาที ถ้าเธอจะยอมแพ้ก็รีบๆทำละ ก่อนจะไม่มีโอกาส"คู่ต่อสู้ของฉันพูเฝดขึ้นด้วยท่าทางอวดดีแต่ฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ หลังจากที่เห็นว่าฉันตัองการจะสูัเขาก็ชักดาบออกมา

"กระบวนท่าที่1 ดาบสะบั- อ๊ะ~~"เขาพุ่งเข้ามาหาฉันและทำท่าเหมือนจะโจมตีด้วยท่าโจมตีบางอย่างแต่ก่อนจะได้ทพอะไรฉัน เขาก็สดุดขาตัวเองล้มแล้วพุ่งตกสนามไปแทน

"ห๊ะ"ฉันหันไปมองเขาที่หัวกระแทกพื้นแล้วสลบไปด้วยความตกใจ ดูเหมือนว่าเขาจะสะดุดล้มสินะ โชคดีจริงๆ เมื่อกี้ตอบสนองไม่ทันเลยสักนิด ถ้าเขาไม่สดุดล้มเองละก็ ฉันคงแพ้แน่ๆเลย เอะเดี๋ยวนะ โชคดีเหรอ เอะ!!!

"จะ จะ จบการต่อสู้แล้วครับ ผะผู้ชนะ จีเวล เอลรอส มะไม่น่าเชื่อจริงๆครับ ขนาดผมเองที่เป็นนักเนียนปี3ยังมองไม่ทันเลยครับว่าเกิดอะไรขึ้น จีเวล เอลรอส มีค่าความเร็วมากขนาดไหนกันครับเนี่ย!!!"กรรมการที่ดูเหมือนจะเป็นนักเรียนปีสามกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ

"เออขอโทษนะ ไม่ได้เร็วอะไรหรอก ไอ้เร็วจนมองไม่ทันนั้นนายมันเข้าใจผิดไปดองต้างหาก ฉันยังไม่ได้ขยับเลยสักนิด" ฉันคิดอยู่ในใจแต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป

หลังจากนั้นไม่กี่นาที

"รอบที่2 คู่ที่14 จีเวล เอลรอส ปะทะ ฟรอย เรย์แบน"

"สักครู่นะครับ อืม อืม เอะ เข้าใจแล้ว เออคือว่า ดูเหมือนว่า ฟรอย เรย์แบน จะไม่สามารถลงแข่งได้เนื่องจากเกิดอาการท้องเสียอย่างหนักจนไม่สามารถจะมาแข่งได้ครับ ผู้ชนะ จีเวล เอลรอสครับ"กรรมการประกาศคู่แข่งขันออกมา ก่อนจะมีใครบางคนไปกระซิบข้างหูของเขา ก่อนที่เขาจะประกาศออกมาอีกครั้ง คู่ที่3และ4ก็ไม่ต่างกัน จนมาถึงคู่ที่5

"รอบรอง สายC คู่ที่2 การต่อสู้กันของสองพี่น้องตระกูล เอลรอส คนแรก ม้ามืดที่เข้ารอบมาได้โดยแทบไม่ต้องทำอะไร แต่ก็ประมาทไม่ได้เพราะความเร็วของเธอนั้นไม่ธรรมดา จีเวล เอลรอส เจอกับ หนึ่งใน4นักบุญผู้ติดตามของผู้กล้า นักดาบไร้พ่ายผู้สามารถโค้นล้มมังกรด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่อายุ11ปี นักบุญแห่งดาบ เอ็ดเวิร์ด เอลรอส"ทันทีที่กรรมการกล่าวชื่อของเอ็ดเวิร์ดจบเสียงกรี้ดก็ดังกึกก้องจากทั่วทั้ง อัฒจันทร์ ต่างกับตอนประกาศชื่อของฉันที่แสนจะเงียบกริบ

"โย่ว เอ็ดเวิร์ดไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"ทันทีที่อีกฝ่ายเดินขึ้นมาบนสนามฉันก็โบกมือให้อีกฝ่าย แต่ก็ต้องหนุดเพราะถูกทำหน้าเย็นชาใส่

"ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่อย่าทำให้ชื่อเสียงของตระกูลตกต่ำไปกว่านี้เลย แค่คุณหนีออกจากบ้านก็เป็นเรื่องพอแล้วนะครับ แล้วยังจะมาทำการโกงในการสอบเข้าโรงเรียนชั้นสูงอีกงั้นเหรอครับ คุฯไม่ละอายใจบ้างเลยรึไง แล้วก็ได้โปรด ช่วยอย่าทำเป็นสนิมสนมกับผมด้วยครับ ตั้งแต่วันที่คุณหนีออกจากบ้านไป คุณก็ไม่ใช่พี่สาวของผมอีกแล้วครับ"เขาชักดาบของเขาออกมาแม้แต่ฉันก็ดูออกว่ามันเป็นดาบที่นอดเยี่ยมแค่ไหน เขาปลดปล่อยออร้าพลังเวทศักดิ์สิทธิ์ออกมาคลุมร่างและดาบของเขา และเตรียมพร้อมต่อสู้อย่างจริงจัง

"เริ่มได้"

"10ดาบกระหน่ำแทง!!"ทันทีที่เริ่มการต่อสู้ เขาก็พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว ทว่า

"ทำอะไรของนายหนะ โจมตีไม่เห็นจะโดนเลย ตั้งมฝมจโจมตีหน่อยสิ เดี๋ยวนายก็โดนคยอื่นดูถูกหรอก" ฉันพูดขึ้นและมองอีกฝ่าย เขาโจมตีด้วยการแทงดาบอย่างรวดเร็วจนสายตาของฉันเห็นเหมือนกับว่ามีดาบ10เล่มกำลังแทงเข้ามาทั้งที่เขาถือดาบอยู่เพียงเล่มเดียว ทว่า การโจมตีของเขานั้นไม่ได้โดนฉันเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าฉันหลบได้หมดแต่เขาโจมตีไม่โดนฉันเอง(สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะเอ็ดเวิร์ดโจมตีโดยที่คำนวนเอาไว้ว่าด้วยค่าสถานะของจีเวลเธอจะสามารถหลบในรูปแบลไหนได้บ้าง โดยลืมติดเผื่อไปว่ส ถ้าจีเวลไม่ได้หลบละฉ แถมยังเข้าใจผิดว่าฉันยั่วยุอีก

"หนอย อย่ามาดูถูกกันนะ ทำไมกัน ทำไมถึงไม่โดน เป็นไปไม่ได้ คุณมีขีดจำกัดเลเวลอยู่ที่1ไม่ใช่รึไง งั้นเจอนี้หน่อย ทลวงความเร็วแสง"

"อะ กระดุมเสื้อหลุดนี่นา"ฉันก้มลงไปติดกระดุมเสื้อเม็ดหนึ่งที่หลุดอยู่ในขณะที่อีกฝ่ายตั้งใจโจมตีไปที่หัวของฉันพอดีการโจมตีของเขาเลยพลาดเป้าไป ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วไปชนกับคางเขาพอดี

"ทำไมกัน คุณหลบการโจมตีของผมได้ยังไงกัน ในช่วงที่คุณออกไปจากบ้าน คุณไปทำอะไรมากันแน่"เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจ ฉันก็อยากจะพูดขัดอยู่หรอดว่า "นายนั้นแหละโจมตีพลาดเป้าไปเอง"แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

"ถ้าเป็นแบบนี้ ผมคงจะแพ้แน่ๆ ถ้าอย่าง ผมจะสู้ด้วยพลังทั้งหมดที่มีแล้วละนะ"เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะปลดปล่อยพลังเวทที่มากกว่าเดิมออกมาและดูเหมือนว่าจะทำการใช้สกิลแล้วด้วย ทว่าหลังจากนั้น

"โอ้ย คะคุณทำอะไรกับผมกัน ฝะฝากไว้ก่อนเถอะ"อยู่ๆเขาก็เอามือไปกุมท้องเอาไว้ ดูเหมือนจะปวดท้องขึ้นมา เขาเก็บดาบก่อนจะรีบเดินออกไปโดยที่ทำเป็นพูดเาัยงเข้มแต่สีหนเาคือจะไม่ไหวแล้ว แล้วก็เดินจ้ำอ้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

"เออ เอาละครับ ในเมื่อเอ็ดเวิร์ด เอลรอสลงจากสนามผู้ชนะจึงเป็นจีเวล เอลรอสครับ"กรรมการตกใจไปไม่นาน แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพเขาก็พูดเกือบจะในทันที

"งั้นขอเชิญผู้ชนะของคู่แรก ท่านผู้กล- อะเดี๋ยวก่อนสิครับผมยังไม่ได้ประกาศให้เริ่ม-" ยังไม่ทันที่กรรมการจะได้สั้งให้เริ่ม หญิงสาวที่เป็นผู้ชนะก็พุ่งเข้ามาแล้วโจมตีฉันในทันที เรเปียร์ของเธอทะลุท้องของฉันไปอย่างน่าสยดสยอง กรรมการถึงกับตกใจ ใครก็คิดว่าฉันตายไปแล้ว ก่อนที่เธอจะชักอาวุธของเธอออกจากร่างของฉัน

"โอ้ยใจเย็นหน่อยสิ ใจร้อนชมัดเลยนะค่ะ การต่อสู้ยังไม่เริ่มสักหน่อย เอะ เออเราเคยเจอกันมาก่อนรึปล่าวค่ะ"การโจมตีนั้นรุนแรงมาก ซึ่งมันก็เป็นเหมือนที่คนอื่นคิดจริงๆนั้นแหละ เมื่อกี้ฉันหนะตายไปแล้ว ตายจริงๆเลยเนี้ยแหละ แต่ตอนที่วิญญาณฉันหลุดออกจากร่าง ยมทูติที่มีหน้าที่มารับวิญญาณดันหาวิญญาณของฉันไม่เจอสะงั่นทั้งที่ก็ยืนอยู่ข้างๆเขา แต่เพราะแบบนั้นฉันก็เลยรอดไม่ถูกพาไปโลกหน้า แล้วก็กลับเข้าร่างได้(คิดดูว่าดวงดีขนาดไหนขนาดตายยมทูติยังหาวิญญาณไม่เจออะ) ฉันมองหน้าของเธอแล้วก็รู้สึกเหมือนว่าฉันน่าจะเคยเจออีกฝ่ายแต่ก็นึกไม่ออกว่าที่ไหนและเมื่อไหร่

"จะ จำฉันไม่ได้งั้นเหรอ"เธอพูดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจฉันสังเกตเห็นเส้นเลือดบนใบหน้าของเธออย่างชัดเจนทำให้รู้ได้เลยว่าเธอกำลังโกรธหนัก แถมจิตสังหารขอวเธอก็รุนแรงมาก แต่ถึงแบบนั้น

"เออขอโทษนะ แต่เราเคยเจอที่ไหนรึปล่าวค่ะ"ถึงนึกยังไงก็นึกไม่ออกจริงๆอะ แปลก ทั้งที่ปกติฉันมักจะจำหน้าคนสวยๆที่เคยเจอได้หมดแท้ๆ แต่กับนึกไม่ออก

อีกฝ่ายนั้นเป็นเด็กสาววัยรุ่นที่มีรูปร่างงดงาม ทรวดทรงของเธอนั้นสมบูรณ์แบบจนน้าอิจฉา ผิวก็ขาวเนียนเหมือนหิมะ ดวงตาสีฟ้าใสนั้นก็งดงามราวกับท้องฟ้า เส้นผมสีฟ้าอ่อนที่ยาวจนถึงกลางหลังที่งดงามและดูนุ่มนวลของเธอก็เข้ากับใบหน้าที่สวยสดงดงามของเธอได้เป็นอย่างมากแถมแค่ดูผ่านๆก็รู้ว่าดูแลอย่างดี หน้าอกก็ขนาดพอสมควรและได้รูป น่าจะคัพEไม่ใช่สิFสินะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นคน ฉันคงต้องคิดว่าเธอเป็นเทพธิดามาจัติแน่ๆ แต่ถึงแบบนั้นก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

"อภัยให้ไม่ได้"เธอกำดาบแน่นกว่าเดิมแล้วพูดขึ้นพลางจ้องมาที่ฉันปานจะกลืนกิน

"หย๊า~~~~"เธอพุ่งเข้ามาโจมตีฉันอีกครั้งทว่าในตอนนั้น ฉันไม่ได้เห็นเลยว่าเชือกรองเท้าของฉันหลุด

"อะ"ในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังจะโจมตีฉันก็ได้ก้าวถอยหลังด้วยความตกใจและล้มเพราะเหยียบเชือกรองเท้าตัวเอง แล้วอีกฝ่ายที่หยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองไม่ทันก็สดุดปลายเท้าทำเรเปียร์หลุดมือแล้วล้มลงมาทับฉัน

"โอ้ย หนักๆๆ เอะ"ฉันบ่นออกมาก่อนจะพยายามดันร่างอีกฝ่ายที่ไม่ยอมลุกออก ก่อนจะสังเกตเห็นสร้อยคอที่อีกฝ่ายสวมอยู่ ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับมะนมาก แล้วมันก็ทำให้ฉันนึกออก

"ถ้าหนูโตขึ้นแล้วละก็ พี่จีเวลต้องเป็นเจ้าสาวให้หนูนะ"

"แหมๆ ตัวแค่นี้พูดเรื่องแบบนี้แล้วเหรอเนี่ย"

"นะคะ พี่จีเวล"

"ก็ได้จ๊า ถ้าโจขึ้นแล้ว อาจังยังไม่เปลี่ยนใจ พี่จะยอมเป็นเจ้าสาวให้อาจังก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลานะจ๊ะ เอ เดี๋ยวก่อนนา เจอแล้ว เอ้านี้พี่ให้คนไปทำมาให้ ของขวัญจากพี่สาวเอง เป็นไงถูกใจไหม"ตอนนั้นเป็นเรื่องจอนก่อนที่ฉันจะออกจากบ้านมาไม่กี่สัปดาห์ ตอนนั้นฉันได้เจอกับเด็กสาวคนหนึ่งเป็นครั้งแรก จริงๆแล้วเธอเป็นคู่หมั้นของเอ็ดเวิร์ดแต่ทั้งสองคนต่างไม่ถูกกับอีกฝ่ายแบบสุดๆการหมั่นก็เลยถูกยกเลิก หลังจากนั้นฉันก็เป็นคนดูแลเธอที่อายุน้อยกว่าฉันอยู่2ปีแทนพ่อแม่ระหว่างที่เธอมาอาศัยอยู่ที่บ้านชั่วคราว จนเราสองคนสนิทกันมากถึงจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วันก็ตาม ตอนนั้นฉันก็คิดว่าเธอคงแค่พูดเล่นบวกกับโดนสายตาของเธอล่อลวงฉันเลยตอบตกลงไปแบบไม่คิดมาก แต่ดูเหมือนว่าฉันจะคิดน้อยไปแล้วเธอก็จริงจังกับมันมาก

ต้องบอกว่าตกใจอยู่ไม่น้อยไม่นึกเลยว่าเด็กน้อยในตอนนั้นจะโตมาสวยขนาดนี้

"ขออยู่แลบนี้อีกแปปนึง"เธอพูดขึ้นเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเองแต่ก็ต้องการให้ฉันได้ยิน นี่คือคิดจะฉวยโอกาสเหรอฝะ

"เออ เธอคืออาจังใช่ไหม"ฉันพูดขึ้นเบาๆเพื่อยืนยันความคิดของตัวเอง ก่อนที่อีกฝ่ายจะนิ่งไปนิดนึง

"ใช่จริงๆด้วยสินะ ขอโทษที่ลืมไปนะ"ฉันพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายให้ชัดเจนแล้วยิ้มให้

"หึนึกออกแล้วเหรอค่ะ แต่ว่ายังไงคุณก็เคยลืมฉันไป ฉันไม่มีทางให้อภั- ว้าย นะนะนี่จะทำอะไ-"หลังจากนั้นไม่นานพวกเราสองคนก็ลุกขึ้น เธอตั้งใจจะสู้อีกครั้ง แต่พอฉันรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอาจังฉันก็ไม่คิดจะสู้ต่อฉันจับอีกฝ่ายอุ้มในท่าเจ้าหญิงโดยที่ยังไม่สนใจสายตาใคร

"หยุดดิ้นได้ไหมเนี่ย มันอุ้มลำบากนะ เดี๋ยวก็จูบต่อหน้าคนอื่นสะเลยนิ"ฉันปิดปากของอีกฝ่ายก่อนจะกระซิบข้างหูอีกฝ่ายหวังให้อีกฝ่ายหยุดดิ้นแต่อีกฝ่ายดันดิ้นกว่าเดิม เดี๋ยวนะ

"เออคือว่าทำอะไรกันอยู่หนะครับคุณจีเวล นี่ระหว่างการต่อสู้นะครับ"กรรมการเดินมาถามฉัรด้วยความสงสัยหลังจากที่เห็นว่าอยู่ๆฉันก็อุ้มอาจังขึ้นมาแบบนั้น ทั้งที่ยังสู้ไม่จบ แถมยังทำตัวแปลกๆกันตั้งแต่เมื่อกี้

"อะโทษทีนะ แต่พอดีว่าเราสองคนต้องคุยเรื่องส่วนตัวกันนิดหน่อยหนะ เอาเป็นว่า ฉันขอ ย- โอ้ย"

"ฉันขอยอมแพ้ค่ะ"ฉันกำลังจะตอบกรรมการแต่ก็โดนอาจังกัดมือจนร้องเสียงหลงออกมาก่อนที่เธอจะชิงขอยอมแพ้ก่อน

"เออ คือว่า ผมได้ยินทั้งสองคนคุยกันบ้างระว่างการต่อสู้ ทั้งสองคนเคยรู้จักกันเหรอครับ"กรรมการถามขึ้นมาหลังจากอาจังประกาศยอมแพ้

"พูดยังไงดีละ ประมาณคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายปีละมั้ง แหะๆ"ฉันตอบออกไปแบบนั้นโดยที่ลืมไปว่ากรรมการถือไมค์อยู่คนที่อยู่ในสนามเลยได้ยินกันหมด

"เอ๋!!!"ไม่ใช่แค่กรรมการแต่คนทั้งสนามนั้นตกใจโดยพร้อมเพียงกันในทันที ก็นะคงคิดว่สเป็นคนรักกันแล้วทำไมตอนแรกถึงโจมตีอันตรายแบบนั้น แต่จริงๆแล้วฉันลืมอะไรไปนิดหน่อย

"ทะ ท่านผู้กล้าอาเรียมีคนรักอย่างงั้นเหรอ"หลายๆคนพูดออกมาพร้อมๆกันบางคนถึงกับทำของที่เธอในมือตก แต่กรรมการก็ดูจะอาการหนักสุดเล่นอยู่ๆเลือดกำเดาไหลสะงั้น

"ผู้กล้าเหรอ"ขั้นมองไปทางคนอื่น สลับกับอาจังก่อนจะพูดออกมาด้วยความตกใจ

"พะพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ระรับผิดชอบเลย"อาจังทำท่าทีเขินอายพลางพูดออกมา

พลาดซะแล้ว ฉันคิดในใจ