บทนำ

“แม่ผมมาแล้ว...”

“โตเป็นหนุ่มหล่อเลยนะ ไหนมากอดหน่อย”

“ผมคิดถึงแม่ครับ”

“แม่ก็คิดถึงลูกมา ต่อไปนี่เราไม่ต้องคุยกันผ่านกล้องแล้วนะ”

“ครับแม่”

ฉันแอบมองคุณหญิงกอดกับผู้ชายรุ่นราวเดียวกับฉันอยู่ข้างประตู ผู้ชายตัวสูงนั้นคือลูกชายแท้ๆ ของคุณหญิงนั้นเอง คุณหญิงบอกฉันว่าท่านมีลูกชายที่อาศัยอยู่ที่อเมริกาเราอายุเท่ากันแต่เขามีศักดิ์เป็นพี่เพราะเขาเกิดก่อนฉันสองเดือนตอนนี้ฉันตื่นเต้นจนบอกไม่ถูกเขาจะยอมรับฉันไหมนะ...

“อ่อ แม่มีคนหนึ่งจะแนะนำลูกน้องของลูกไง ที่แม่เคยเล่าให้ฟัง”

“...อ่อครับ”

สีหน้าผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนไปทันที เขาดูนิ่งและน่ากลัวมาก...เหมือนเขาเองจะสังเกตเห็นฉันเหมือนกัน อยู่ๆ เขาก็เดินเข้ามาหาฉันก่อนจะยื่นมือหนานั้นมาตรงหน้าฉัน

“ยินดีที่ได้รู้จัก ต่อจากนี้เธอจะมีพี่ชายที่แสนดีละนะ^_^”

“...จะ จ้า

” ฉันยื่นมือไปจับมือหนานั้นไว้เบาๆ แต่เขากลับดึงให้ตัวฉันขยับเข้าไปก่อนจะโน้มตัวมากระซิบข้างๆ หูฉันอย่างแผ่วเบา

“เธอ ตาย แน่...^_^”

โอ้ แม่ จาววว

T_T

ณ ตอนนั้นฉันก็รับรู้ได้ถึงหายนะที่กำลังจะมาถึงต่อจากนี้...อยู่ๆ ฉันก็คิดถึงวันแรกที่เจอ ‘ลิบิน’ ขึ้นมา...ฉันยังจำได้วินาทีที่เขากระซิบข้างหูฉันได้แม่นนี่แค่คิดยังขนลุกไปทั้งตัวเลยนะเนี่ย ตั้งแต่เขากลับมาจากอเมริกาเมื่อสองปีที่แล้วเขาค่อนข้างต่อต้านฉันอย่างแรงทั้งแกล้งฉันจนร้องไห้ ออกปากไล่ฉันออกจากบ้านแกล้งฉันสารพัด แต่ก็เอาเถอะไม่ว่าเขาจะเป็นคนยังไงฉันก็ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดตอบแทนที่คุณหญิงให้ชีวิตใหม่กับฉัน ถึงบางเวลาเขาจะเรียกฉันว่าคนใช้ก็เถอะ \=-\= ซึ่งบางทีฉันก็แอบเคืองเหมือนกันนะคำพูดเเบบนั้นน่ะ

"นี่ยัยคะน้ายื่นทำอะไรอยู่ตั้งนานพรุ่งนี้มีเรียนนะ"

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดไป แค้นไปลิบินตัวดีก็เดินออกมาจากตัวบ้านเข้ามายืนข้างๆ ฉันเขาคงจะแอบมองอยู่สักพักได้แล้วล่ะ

โห.. นึกว่าจะได้มองดาวคนเดียวอย่างสงบสะอีก

"ก็เเค่รับลม มองดาวไปเรื่อยๆ "

"คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกหรือไง? "

"ก็เปล่าสะหน่อย เเล้วนายมาทำอะไรตรงนี้"

"ก็นี่มันบ้านฉันนิฉันจะอยู่มุมไหนก็ได้"หยักไหล่ด้วย

\=_\=

"ค่ะ ฉันมันเป็นเเค่ผู้อาศัย เดียวก็ออกไปจากที่นี่เเล้วอดทนหน่อยละกัน"

ลิบินมองหน้าฉันอย่าง งงๆ ทำไมล่ะวันหนึ่งฉันก็ต้องออกไปมีชีวิตของตัวเองใช้ชีวิตคนเดียวอยู่เเล้วนิหรือถ้าวันหนึ่งฉันเจอพ่อเเม่ฉันก็ต้องย้ายไปอยู่กับท่านอยู่แล้ว

"อยากไปก็เรื่องของเธอ-\=-"

"นายก็ไม่ได้อยากให้ฉันอยู่นิ"

"เออ รู้ก็ดีเเล้ว เข้านอนได้เเล้ว..."

"อีกสักพัก..."

"เดี๋ยวนี้! "

"ตะโกนทำไม? เเล้วเรื่องอะไรทำไมนายต้องมาบังคับฉันด้วย! "

"ฟังชัดๆ นะ..."

ลิบิน ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเเล้ว เอามือชี้ปากตัวเองเหมือนให้ฉันตั้งใจดูที่ปากเขา

"ฉันเป็นเจ้าของบ้านเเละตอนนี้สั่งให้เธอไปนอนพร้อมฉันสะ"

"นี่มันชีวิตฉันนะ ถึงฉันนอนดึกก็ไม่ตื่นสายเท่านายหรอก"

"ขี้เกียจฟัง มานี่ไปพร้อมกันนี่ละ"

"เฮ! ทำไมต้องลากฉันด้วย"ลิบินจับเข้าที่เเขนขวาของฉันเเล้วดึงให้เดินตามเขากลับเข้ามาในบ้าน พอฉันพยายามจะเเกะมือของเขาออกเจ้าตัวก็หันมาจิกตาใส่สะงั้น \=-\= เขาเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยชอบบังคับฉันตลอดเวลาเลย พอถึงหน้าห้องฉันเเทนที่เขาจะปล่อยฉันเเล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปเเต่กลับยืนนิ่งกอดอกมองเหมือนต้องการให้ฉันเข้าห้องไปก่อน

"อะไร ทำไปไม่เข้าห้องไปละ"

"เธอก็เข้าไปก่อนสิ ฉันจะยืนมองอยู่ตรงนี้"

"เเต่ตอนนี้ก็ถึงห้องฉันเเล้วนะ..."

"ถ้าฉันเดินเข้าห้องไปเธออาจจะเดินออกไปอีกก็ได้"

“อะไรของนายเนี่ย?”

“นับหนึ่ง...”

"โอเคเรื่องของนายจะคิด ถ้าเข้าห้องเเล้วนายสบายใจงั้นฝันดี\= \="

"อ่าฮะ"

ฉันไม่สนใจเขาเเล้ว เดินเข้าห้องไปโดยดี ฉันไม่อยากเถียงกับเขาให้เสียอารมณ์หรอกนะเดี๋ยวฝันร้ายกันพอดี พอรุ่งเช้าฉันก็ตื่นตามปกติรีบอาบน้ำเเต่งตัวเพื่อลงมาทำอาหารเช้ากินเองแบบทุกวัน ที่จริงฉันทำเเบบนี้มาตั้งเเต่จำความได้รู้สึกว่าการทำอาหารเป็นเรื่องสนุกในเเต่ละวัน ถึงเเม่นมจะขอให้ฉันนั่งรอกินอาหารเช้าฝีมือท่านเท่าไหร่ก็ตาม...มันเป็นความสนุกน่ะ เเต่มันก็ไม่สนุกตรงที่มักจะมีคนตื่นสายมาสั่งฉันทำเผื่อน่ะสิ ว่าเเต่นี่ก็เริ่มสายเเล้วทำไมลิบินช้าจังนะ?

“ยัยคนใช้ยืนทำอะไรอยู่ตั้งนาน ช่วยทำอาหารให้มันเร็วๆ หน่อยได้ไหมฉันรอนานมากแล้วนะหิวมากด้วย”

ยังไม่ทันขาดคำเจ้าตัวก็ลงมายืนกอดอกมองฉันแล้วออกคำสั่งเลยมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย -\=-

“ฉันไม่ได้ทำให้นาย ทำไมนายไม่ขอให้แม่นมทำให้กินละ”

ฉันวางจานข้าวผัดลงข้างตัวเเล้วหันไปมองลิบินที่ยืนพิงประตูอยู่ เห็นไหมล่ะเขาเห็นฉันเป็นคนใช้

จริงๆ ทั้งที่คุณหญิงบอกให้คิดว่าเราอยู่กันแบบเพื่อนก็เถอะ เเต่เขาไม่เคยคิดเเบบนั้นเลยที่เป็นเเบบนี้คงเพราะที่คุณหญิงชอบฉันมากกว่า ชิ!

“แม่นมไม่ว่างทำความสะอาดอยู่...”

“งั้นก็ทำกินเองโตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว”

“นี่เธอ! ฉันเป็นลูกเจ้าของบ้านนี้นะ เท่าที่รู้เธอต้องดูแลฉันไม่ใช่หรือไงคิดว่าแม่เก็บเธอมาเลี้ยงแล้วจะไม่ต้องทำอะไรงั้นเหรอ”

ลิบิน

ยืนยิ้มมองฉันเหมือนตัวเขาเองได้รับชัยชนะอย่างใหญ่หลวง เขาก็เป็นอย่างนี้เสมอชอบพูดเหมือนว่าฉันเป็นส่วนเกินจะชินดีไหมล่ะ?

เหอะ?

“หัดตื่นให้มันเช้าๆ สิ”

“เรื่องของฉัน”

“เรื่องของนายแต่เดือดร้อนฉันเสมอเลยงั้นเหรอ”

“ก็มันหน้าที่เธอ” ฉันถือจานข้าวผัดมาวางบนโต๊ะให้เขาแล้วเดินเลี่ยงออกมาจากห้องครัว ที่จริงฉันกินข้าวเช้าเรียบร้อยไปตั้งนานเเล้ว ละที่ทำจานนี้ก็เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องมาสั่งฉันให้ทำเผื่อ ลิบินมองฉันนิ่งๆ แบบที่ชอบทำก่อนจะเดินไปนั่งกินเงียบๆ เขาก็เป็นสะอย่างนี้ตื่นสายแล้วก็มาโวยวายให้คนอื่นทำอาหารเช้าให้กินนี่ถ้าเขาไปอยู่คนเดียวแล้วจะเป็นยังไงนะ ปีนี้เราอยู่ปีสุดท้ายแล้วด้วย เฮ้อ...

“คุณหนูคะ คุณชายละคะแม่นมขึ้นไปปลูกก็ไม่เจอเจ้าตัวเลยนี่ก็สายแล้วแม่นมเองก็ยังทำอะไรไม่เสร็จแล้วคุณชายจะทานอะไรก่อนไปเรียนก็ไม่รู้ คุณหนูเห็นคุณชายไหมคะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่นม ลิบินตื่นแล้วค่ะ แต่งตัวแล้วเรียบร้อยกำลังทานข้าวอยู่ในห้องครัวค่ะ^_^”

ฉันเดินออกมาเจอแม่นมที่กำลังยื่นขมวดคิ้วแน่นอยู่ที่หน้าห้องครัวฉันละอดหัวเราะกับท่าทีลุกลี้ลุกลนของแม่นมไม่ได้ท่าทางท่านจะร้อนใจมาก

“ขอบคุณคุณหนูมากนะคะ แม่นมมีงานเยอะจริงๆ ขอโทษที่ชอบทำให้วุ่นวายนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่นม คนที่วุ่นวายน่ะลิบินต่างหากละค่ะ”

“ถึงจะอย่างนั้นมันก็เป็นหน้าที่ของแม่นมเอง”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ^_^”

“แม่นมไปทำงานของแม่นมเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงลิบิน เดี๋ยวคะน้าจัดการเขาเองค่ะ”

“ขอบคุณมากๆ นะคะ”

“ค่ะ^_^”

ฉันพูดยิ้มๆ ถึงบ้านนี้จะมีแม่บ้านอยู่หลายคนแต่แม่นมนี่ละเหนื่อยที่สุดเพราะนอกจากจะดูแลทุกคนในบ้านยังต้องคอยทำอาหารคุมการทำงานของแม่บ้านคนอื่นอีก แต่แกก็ดูมีความสุขดีนะ

“โล่งอกไปที แล้วคุณหนูจะไปส่งคุณแม่ไหมคะหรือจะไปเรียนเลยตอนนี้คุณแม่ยังไม่ไปนะคะ”

“งั้นเดี๋ยวคะน้าไปลาคุณหญิงตอนนี้เลยก็ได้ค่ะเดี๋ยวลิบินจะโวยวายเอาแม่นมก็รู้นิค่ะเขาไม่ชอบไปสาย”

“งั้นเดี๋ยวแม่นมขอไปดูคุณชายก่อนนะคะ คุณชายนี่หน้าตีจริงๆ” แม่นมพูดอย่างมันเขี้ยว

“ตีแรงๆ เลยนะคะ^_^”

“แม่นมทำไม่ลงหรอกค่ะ คุณหนูก็”

"ฮ่าๆ ไปก่อนนะคะ” ฉันถอนหายใจกับการจัดเวลาของลิบิน เขาตื่นสายได้แต่กลับไม่ยอมให้คนอื่นสายเอาแต่ใจจริงๆ

นี่ขนาดแม่เขาจะต้องไปทำงานต่างประเทศตั้งหลายเดือนเขายังตื่นสายอย่างนี้แล้วไหนยังต้องรีบไปเรียนอีก เขาไม่คิดจะกอดลาแม่หน่อยหรือไงฉันลืมบอกไปว่าลิบินกับแม่เขาเองก็ค่อนข้างจะห่างเหินเพราะเรื่องงานที่แม่เขาทำจึงมีเวลาให้ครอบครัวน้อยมากพอสมควรอีกอย่างลิบินเองก็พึ่งมาอยู่ได้ไม่กี่ปีด้วย

เเต่หลายครั้งที่แม่นมเล่าให้ฟังว่าลิบินก็ทำตัวน่ารักเเอบไปอ้อนเเม่เพื่อเต็มความอบอุ่นอยู่ตลอด แต่เขาไม่อยากให้ฉันเห็นสงสัยกลัวฉันจะล้อ ฮ่าๆ

“...ว่าไงลูกสาวแม่ยังไม่ไปเรียนอีกเหรอสายแล้วนะลูก”

“ลิบินยังทานข้าวไปเสร็จเลยค่ะ”

“คงตื่นสายอีกแล้วสิ สู้ลูกสาวแม่ไม่ได้...”

คุณหญิงลูบผมฉันเบาๆ อย่างเอ็นดู ท่านจะแทนตัวเองด้วยแม่เสมอฉันเองก็อยากเรียกท่านว่าแม่นะแต่ติดที่ฉันยังรอ...รอเพื่อที่จะเจอพ่อแม่ที่แท้จริงของฉันที่คุณหญิงพยายามตามหามาตั้งแต่ฉันจำความได้แต่มันก็ไร้วี่แวว จนบางครั้งฉันก็รู้สึกว่าต้องทำใจเหมือนกันฉันยังแอบอิจฉาลิบินนะ ที่อย่างน้อยเขาก็ยังรู้ว่าพ่อแม่เขาเป็นใครบางครั้งฉันก็คิดไปว่าถ้าคุณหญิงเป็นแม่จริงของฉันก็คงดี

“คุณหนูคะ คุณชายให้มาตามค่ะ”

“ค่ะแม่นมคุณหญิงคะเดินทางปลอดภัยนะคะพักผ่อนด้วยนะคะ คะน้าต้องไปเรียนก่อน”

“มากอดทีสักวันแม่จะตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงให้หนูจนได้แม่สัญญา”

“ค่ะ หนูจะรอ

” คุณหญิงกอดฉันแล้วยื่นอะไรบางอย่างมาให้ฉันมันเป็นบัตรเครดิตสองใบ ฉันรับมาอย่างแปลกใจเพราะปกติฉันจะได้รับเงินรายเดือนเข้าบัญชีฉันอยู่แล้ว แต่อยู่ๆ ทำไมถึงให้มาอีกตั้งสองใบนะ

“คะน้าใช้ได้ตามสบายนะ อีกอันของลิบินเขา เพราะรอบนี้แม่ไปนานกว่าปกติแม่กลัวไม่มีเวลาส่งให้คิดจะไว้ใจคนอื่นให้โอนแทนมันก็ไม่ได้ หนูเก็บเอาไว้นะ"

“ค่ะ คะน้าจะใช้อย่างประหยัด แต่ลิบินนี่คะน้าไม่รับปากค่ะ”

“ฮ่าๆ ไปเรียนเถอะลูกป่านนี้ลิบินหงุดหงิดแย่แล้ว"

"เเต่ลิบินเขายัง..."

"เขามาลาเเม่ตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้วละ อย่างนี้เเหละคงไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีมุมน่ารักฮ่าๆ "

“เขาก็เป็นเเบบนี้สินะคะ..."

"เอาละ รีบไปเถอะเดี๋ยวเจ้าเด็กนั้นจะโมโหหนักเอา"

"ค่ะคุณหญิง"

ฉันไหว้คุณแม่แล้วรีบวิ่งมาที่รถพอเปิดประตูรถเข้าไปก็รับรู้ได้เลยว่าเขาหงุดหงิดเอามาก ดูจากการนั่งกอดอกมองนอกหน้าต่างเเบบนั้นคงกำลังหงุดหงิดที่ฉันมาช้า นี่ถ้าฉันไปสะกิดต่อมเขามีหวังระเบิดแน่เลย เอาเป็นว่าฉันจะพยายามเเล้วกันหรือบางทีฉันควรไปนั่งข้างหน้าจะดีกว่า

“ขอโทษนะคะพี่ชนที่ให้รอ...”

“ผมไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนูแต่คุณชาย...”

“จะไปได้หรือยังยัยคนใช้ขี้ประจบนี่ก็มาแล้วนิ ช้าอย่างนี้ถ้าฉันเข้าสายฉันจะโทษเธอยัยคนใช้!”

ฉันหันไปจิกตาใส่ลิบิน ถ้าเขาไม่ตื่นสายฉันก็คงไม่ต้องรีบอย่างนี้หรอก

“เหอะ!”

“อย่ามาทำเสียงอย่างนั้นใส่ฉันนะ”

“นายมาโทษฉันทำไมละ”

“อยากจะโทษมีอะไรไหม”

หน็อย! น่าหมั่นไส้จริงๆ นี่เขาโทษฉันแค่เพราะฉันตั้งใจจะไปลาแม่เขาเนี่ยนะปัญญาอ่อนสุดๆ ไปเลยอย่างนี้มันต้องสั่งสอนเจอกระเป๋าฉันหน่อยเป็นไรตาลิบินขี้โวยวาย

“โอ๊ย! ยัยบ้าฉันทำอะไรให้เธอเนี่ยถึงมาโยนกระเป๋าหนักๆ ของเธอใส่ฉัน ห๊า!”

“แล้วไงละ”

“เธอ! ...ฝากไว้ก่อนเถอะ”

“รีบมาเอาละกัน เเบร่”

ฉันแลบลิ้นใส่ลิบินทันทีที่เขาโยนกระเป๋าคืนมาแต่ดันโดนเบาะ ฮ่าๆ ตลกชะมัดเวลาเขาโมโหนี่น่าดูจริงๆ

มีแต่ฉันคนเดียวนะเนี่ยที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงวางท่าเป็นคนเงียบขรึมเย็นชากดดันใส่ไปละแต่ฉันชอบให้เขาโวยวายมากกว่านะ

ฮ่าๆ

"ฉันเอาคืนเเน่ยัยบ้า"

"เหรอๆ อย่าช้านะ"

"เงียบไปเถอะน่า"

ลิบินเดินหนีฉันขึ้นห้องแล้วยังมีหน้าทิ้งให้ฉันถือกระเป๋าของเขาอีกต่างหาก เรียกได้ว่าเดินหล่อไปอย่างเดียวเลยค่ะ พอถึงหน้าห้องเขาก็กระชากกระเป๋าตัวเองไปถือเฉยเลยให้ฉันถือมาได้ตั้งนานเอาไปถือตอนนี้จะทำให้ดูเป็นคนดีหรือยังไงกัน? ยังดีนะที่เรามาทันคาบแรกไม่งั้นเขาได้โวยฉันอีกเป็นรอบที่สองแน่นึกไม่ออกเลยว่าจะโดนโวยวายใส่หนักขนาดไหน

ฉันเดินตามเข้าไปนั่งข้างลิบินตามปกติแวบหนึ่งเขาแอบชำเลืองตามองฉันนิดหน่อยก่อนจะลุกออกไปนั่งข้างเฟร์ส เพื่อนสนิทของเขาที่นั่งโต๊ะถัดไปทำไมเขาชอบทำเหมือนฉันเป็นคนผิดอยู่เรื่อยเลย ฉันเองน่ะยอมรับว่าตัวเองเป็นคนเอาแต่ใจ...แต่เชื่อเถอะความเอาแต่ใจของฉันยังไม่ได้ครึ่งของลิบินเลยด้วยซ้ำ ทั้งเอาแต่ใจและเผด็จการ!

“ชิ ไปเลย”

“ฉันไปอยู่แล้ว”

“เหอะ! คิดว่าจะง้อหรือไง” ลิบินที่ย้ายไปนั่งของเฟร์สทำให้พอร์สเพื่อนร่วมห้องต้องมานั่งข้างฉันแทน เอาสิตัวเองผิดยังจะมาโทษคนอื่นอีกจะงอลไปได้นานเท่าไหร่เพราะยังไงเขาก็ยังต้องพึ่งพาฉันอยู่ดี

“นี่เป็นอะไรกันอีกเนี่ย” เฟร์สที่เห็นสีหน้าลิบินแปลกไปเลยลุกเดินมาถามถึงสาเหตุที่ลิบินหงุดหงิด เขาคงกลัวว่าจะโดนอีตาลิบินโวยวายใส่น่ะสิ เวลาเขาโมโหใครๆ ก็ไม่อยากเข้าใกล้ฉันเองก็ด้วย ถึงส่วนใหญ่ฉันจะเป็นคนทำให้เขาโมโหอ่านะ^^

“อ่อ เปล่าหรอกลิบิน แค่หงุดหงิดที่ฉันชักช้าทำให้เขาเกือบเข้าคาบแรกไม่ทันน่ะ”

“ฮ่าๆ มันหงุดหงิดเหมือนเด็กเลยวะ แล้ววันนี้แม่เธอไปต่างประเทศนิเห็นมันพูดว่าจะไปนานมาพักบ้านฉันมะ แม่ฉันก็ไม่อยู่นะ*_*”

“อย่ามาทำเจ้าชู้กับฉันนะเฟร์ส\=_\=”

“เธออยู่บ้านก็ไม่มีอะไรดีหรอกน่า ลิบินมันก็อยู่แบบส่วนตัวอยู่แล้วฉันเนี่ยเหงาๆ”

“เฟร์ส ตลกเหรอ...”

“...ทำไมต้องทำหน้าดุด้วยT_Tเธอนี่รู้ทันตลอด” เขานี่เจ้าชู้ได้กับทุกคนเลยจริงๆ ขนาดฉันเป็นเพื่อนยังไม่คิดจะเว้นเลยช่างเป็นผู้ชายที่น่ากลัวจริงๆ

ถ้าขืนฉันตกลงไปเขาอาจจะทำมิดีมิร้ายฉันได้ถึงจะสนิทกันเเต่ฉันก็ไม่มีทางไว้ใจหรอก!

“เลิกเล่นกันได้ละ...”

“หายงอลคะน้าแล้วเหรอคุณชาย”

“พูดอะไรบ้าๆ พอร์สออกไปได้ละฉันจะนั่งแกก็ไปนั่งที่เตรียมเรียนได้แล้วเฟร์ส”

"ครับ คุณชายลิบิน”

เฟสร์ทิ้งท้ายทำเอาฉันหัวเราะเลยเขาเนี่ยนะ ชอบข่มจริงๆ สุดท้ายลิบินย้ายกลับมานั่งที่เดิมสงสัยรู้ว่าฉันนินทาเขาอยู่เเน่ๆ

“เธอก็เงียบๆ แล้วเลิกมองหน้าฉันได้แล้ว”

“ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“ตอนเที่ยงกินข้าวเสร็จเอาเสื้อไปให้ฉันเปลี่ยนที่โรงยิมด้วย”

“ทำไมล่ะ ไหนนายบอกว่าช่วงนี้นายเบื่อกีฬาแล้วทำไม..”

“วันนี้ฉันมีแข่งบาสสนุกๆ กับพวกห้องบี”

“อะไรนะ?”

“ฉันจะพูดแค่รอบเดียว” ฉันได้ยินที่เขาพูดนะแต่แค่อยากจะให้เขาพูดอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าฉันฟังไม่ผิดเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะเกิดเรื่องเเน่

เราอยู่ห้องเอคณะบริหาร...คณะนี้มีอยู่สามห้องแต่ละห้องมีนักเรียนไม่เกินยี่สิบห้าคนเพราะที่นี่เป็นมหาลัยเอกชนเลยแบ่งเป็นห้องเพื่อความทั่วถึง และเป็นที่รู้กันว่าห้องเอและห้องบีมักจะมีเรื่องกันบ่อยๆ จนต้องอยู่คนละตึก

เเต่พวกเขาก็ยังคอยจะหาเรื่องกันอยู่ตลอดแล้วนี่ยังจะไปแข่งบาสด้วยกันอีก อยากจะบ้ามันต้องมีเลือดตกยางออกแน่นอนยิ่งลิบินเป็นคนใจร้อนจนเป็นนิสัยด้วยแล้วละก็ ต้องมีสักคนที่ได้เจ็บตัวแน่คะน้าฟันธง!

เที่ยงตรงนักเรียนหลายสิบคนมารวมตัวกันที่สนามบาสอย่างไม่ได้นัดหมายเรื่องคงเป็นข่าวออกไปแบบปากต่อปาก ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ ดูเหมือนฝั่งนั้นจะเตรียมตัวกันมาอย่างดีพวกนั้นมองมาที่ฉันนิดหน่อยแล้วกระซิบกันอย่างสนุกปากคงรู้สินะว่าฉันเป็นเพื่อนลิบินขี้นินทากันชะมัดนิสัยไม่ดีเลยเจ้าพวกบ้า

“ช้านะ...” พอฉันเข้าไปถึงห้องแต่งตัวลิบินก็ดึงเสื้อจากมือฉันไปใส่อย่างอารมณ์ดีนี่เขาอารมณ์ดีทั้งที่ฉันกังวลจนจะเป็นบ้าแล้วเนี่ยนะ

“รีบสุดๆ ละค่ะ”

“เหอะ!”

"ลิบิน นายไปรับคำท้าพวกนั้นทำไมนายก็รู้ว่ามันต้องมีเรื่อง”

“อย่ายุ่งสักเรื่องจะได้ไหม \=_\=”

“ไม่! นายก็ยกเลิกก่อนสิแล้วฉันจะไม่ยุ่ง”

“อย่ามาสั่งฉันนะ”

“นายนี่มัน...”

“ทำตามที่ฉันบอกก็พอ” เขาก็เป็นแบบนี้ตลอดเวลา ดื้อเงียบ!

"พูดอะไรไม่เคยจะฟังกันบ้างเลย”

ฉันบ่นขณะยืนหันหลังให้ลิบินที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องแต่งตัวในโรงยิม ฉันละหงุดหงิดจริงๆ เวลาที่ลิบินชอบคิดจะเอาชนะจนมันกลายเป็นจุดอ่อนของเขาไปแล้ว ไม่ว่าใครมาท้านิดท้าหน่อยก็จะต้องรับคำท้าไปหมด

ถึงเขาจะชนะเสมอก็เถอะ แต่พวกนั้นมันลอบกัดเขาเองก็รู้ฉันไม่อยากจะเหมารวมนะแต่ผู้ชายห้องนั้นไม่ถูกกับห้องฉันทุกคน!แล้วคนที่ถูกจ้องที่สุดจากพวกนั้นคือลิบิน!

“เธอจะกังวลอะไรเธอไม่ได้เจ็บตัวสักหน่อย”

“อย่าพูดเป็นเล่นได้ไหม นายเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็ต้องโดนด่า”

"งั้นฉันจะเป็นเยอะๆ เธอจะได้โดนด่า เเล้วหายไปจากชีวิตฉันสักทียัยคนใช้”

ลิบินโยนเสื้อมาคลุมหัวฉันแล้วเดินหนีออกไป

“เอาที่สบายใจแล้วกันลิบิน”

ตั้งใจทำเเบบนี้เพื่อให้ฉันหายไปจากชีวิตงั้นเหรอ ฝันไปเถอะลิบินฉันจะตามจิกตามด่าตามห้ามนายอย่างนี้ตลอดชีวิตเลยค่อยดูสิ! อย่าหวังจะแกะคะน้าคนนี้ออกได้เลย

“อย่าหวังว่าฉันจะไปง่ายๆ”

ฉันวิ่งไปกระซิบข้างๆ ตัวลิบิน

“...เหอะ”

“ชิ ฉันจะตามนายอยู่แบบนี้ตลอดไป”

“น่ารำคาญ”

“แบร่ๆ :P”

“\=-\=;;

” ฉันเดินออกมาข้างสนามพร้อมน้ำหนึ่งขวดและผ้าเย็นของลิบินการแข่งขันเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือดเสียงเชียร์จากผู้ชมดังกระหึ่มไปทั่วโรงยิมด้วยความตื่นเต้น ฉันแอบคิดว่าฉันเป็นเหมือนผู้จัดการส่วนตัวเขาเหมือนกันนะต้องอยู่ใกล้เขาตลอดเวลาเพื่อโดนใช้งาน\=-\=

บางทีฉันเองก็อยากมีแฟนอยากมีเพื่อนผู้หญิงไว้เม้ากันบ้างไปเที่ยวตอนเลิกเรียนอะไรแบบนั้น แต่สำหรับแฟนฉันว่าคงยากเพราะแทบทุกคนคิดว่าลิบิน

เป็นแฟนฉันซึ่ง มัน ไม่มี ทาง!!เป็นอย่างนั้นแน่นอน คนอย่างเขาน่ะเหรอจะสนใจยัยคนใช้อย่างฉันตลกสิ้นดีอีกอย่างฉันเองก็ไม่ได้ชอบเขาด้วย เรื่องนั้นเลิกคิดไปได้เลย

“เฮ้ย!อย่าเล่นขี้โกงดิ!” เสียงลิบินแทรกขึ้นมาเรียกสติฉันให้หันไปมองภาพที่เห็นคือลิบินนั่งอยู่ที่พื้นชี้หน้าผู้ชายตัวสูงที่ยืนกอดลูกบาสหัวเราะเขาอยู่

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” ฉันรีบวิ่งลงไปในสนามเพื่อดูอาการลิบิน

เขาลุกขึ้นยืนได้แล้วแต่ดูเหมือนขาของเขาจะได้รับบาดเจ็บสีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนมันแดงขึ้นจนเห็นได้ชัดด้วยความโมโห เขากำลังแผ่รังสีอำมหิตใส่พวกนั้น

เเบบนี้....เเสดงว่าเขาโมโหจนเกินการควบคุมไปแล้วน่ะสิถึงพวกนั้นจะไม่ได้สนใจแถมหัวเราะอย่างสนุก เเต่หารู้ไม่ลิบินเขากำลังกลายเป็นปีศาจ!!

“มีเรื่องจนได้สินะ!” เฟร์สเดินผ่านฉันเข้าไปจับตัวลิบินไว้เมื่อเห็นเขาทำท่าจะเดินเข้าไปหาเรื่องอีกฝ่ายแต่พวกนั้นน่ะน่าหมั่นไส้จริงๆ นะ

“ต่อยมันไปเลยลิบิน” โอ! ไม่ใช่สิอะไรเนี่ยฉันตะโกนออกนั้นทำไมเนี่ยฉันต้องลงไปห้ามเขาสิถึงจะถูกต้อง ใช่! ฉันต้องลงไปห้ามเขา

“อะไรใครว่าฉันขี้โกงฉันเปล่านะ นายไม่ระวังเองต่างหากชนฉันแล้วกระเด็นลงพื้นไปเอง”

“เฮ้อ...พวกแกนี่มันก็เหมือนกับทุกครั้งพอรู้ว่าจะแพ้ก็หาวิธีโกงแบบต่ำๆ มาใช้... แปะๆ ขอตบมือให้เลย^_^/”

“นิแก!”

“อย่านะ!"ลิบินยั่วโมโหอีกฝ่ายด้วยคำพูดที่เหมือนจะธรรมดา เเต่เเฝงไปด้วยคำด่าทำเอาฝ่ายตรงข้ามโมโหตั้งท่าจะเดินเข้ามาจะต่อยเขา ณ เวลานั้นไม่รู้อะไรดนใจให้ฉันลงทุนเอาตัวเองเข้าไปบังตัวลิบินก่อนที่ตาบ้านั้นจะต่อยเขาได้

พลึก! ฉันรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกที่กระทบลงมาบนหน้ามันเจ็บจนรู้สึกร้าวไปทั้งหน้าลิบินตกใจอยู่ชั่วหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติได้แล้วจับหน้าฉันหันไปให้เขาดูรอยนั้นชัดๆ เขาสบถอะไรสักอย่างแล้วตรงเข้าไปต่อยตานั้นจนล้มลงนอนกับพื้น ก่อนที่ตัวเขาจะตามลงไปต่อยเข้าที่หน้าผู้ชายคนนั้นอีกหลายครั้ง ไม่นะเขาจะมีเรื่องไม่ได้ถ้าเขาเกิดมีเรื่องขึ้นมา เเม่ของเขาจะต้องไม่สบายใจเเน่ๆ ฉันต้อง... ฉันต้อง... ฉัน...

“ทุกคนหยุด!!!”

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน เฮือก...เป็นลม....

พริบ พริบ

นิฉันเป็นลมไปเหรอเนี่ย จำได้แค่ล่าสุดฉันจะไปตามอาจารย์มาห้ามพวกเขาแล้วก็...จำอะไรไม่ได้เลย แล้วลิบินละ!

ฉันเห็นเขากำลังเข้าไปต่อยพวกนั้นนิแล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนในห้องนี้ก็ไม่มีเเล้ว นี่ใครนอนอยู่เตียงข้างฉันเนี่ย...หรือว่าพวกนั้น

O_o ต้องใช่เเน่ๆ เป็นตาบ้านั้นเเน่คงโดนลิบินต่อยจนน่วมเลยมานอนอยู่ที่นี่ตอนนี้ถึงตาฉันเเก้เเค้นบางเเล้ว!!!

“หน่อยไอ้บ้า! แกเป็นใครถึงกล้ามาต่อยฉันเนี่ย!! นี่แนะฉันจะตีนายให้ตายไปเลย!”

“โอ๊ยๆ เดี๋ยวๆ!” ฉันได้ทีระดมตีเข้าไปที่แขนของคนตรงหน้าจนเจ้าตัวตกใจลุกขึ้นรวบแขนทั้งสองข้างฉันไว้ก่อนจะดึงเข้าหาตัวอย่างเเรง ทำให้ฉันเสไปทับตัวเขาจนเจ้าตัวร้องโอ๊ย! เดี๋ยวนะ!

พอฉันมองหน้าเขาดีๆ นี่มันไม่ใช่คนที่ต่อยฉันนิแล้วเขาคือใครทำไมตัวเขามีแผลที่มุมปากแถมหน้าผากแตกอีก

“นายเป็นใคร?”

“ฉันเป็นคนที่ช่วยเธอออกมาไง”

“โกหก! นายต้องเป็นพวกนั้นเเน่!”

“ฉันไม่ใช่…”

“เเน่ใจ?”

“ครับผม”

“จริงเหรอ?” ฉันถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนักเขาอาจจะกำลังโกหกฉันอยู่ก็ได้

“หลังจากเธอโดนต่อยนายลิบินกับพวกก็เข้าไปทำร้ายพวกห้องบีจนไม่มีใครเห็นว่าเธอเป็นลม ฉันเดินผ่านมาพอดีเลยเข้าไปช่วยเธอแต่ดันโดนลูกหลงนี่ไง” เขาปล่อยฉันให้เป็นอิสระเมื่อเห็นว่าฉันสงบลงเเล้วใช้นิ้วเรียวชี้เขาที่เเผลบนใบหน้าขาวนั้น…เเผล

นี่เกิดจากการช่วยฉันทั้งหมดเลยงั้นเหรอเขามีน้ำใจอะไรเช่นนี้ เเต่ฉันกลับกล่าวหาว่าเขาเป็นคนไม่ดีไปสะได้รู้สึกผิดจัง

“เจ็บไหม?”

“เจ็บสิถามได้ เธอนี่ไม่รู้จักขอบคุณแล้วยังมาทำร้ายฉันอีก”

“ฉันขอโทษแล้วก็ขอบคุณนายนะ”

“เอ่อ...ฉันไม่รู้นินายก็รู้ว่าฉันสลบไป...ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านายเป็นคนช่วยฉัน ฉันเห็นนายมีแผลก็เลยนึกว่าเป็นพวกห้องบี...แฮ่^^;” ตานั้นหัวเราะลันกับท่าทีของฉัน เห็นฉันหน้าแตกแล้วมีความสุขหรือไงกันแปลกคน

“นายชื่ออะไร...ฉันชื่อ...”

"ฉันรู้ว่าเธอชื่ออะไรไม่ต้องบอกหรอก ฉันชื่อยูร์ยินดีที่ได้รู้จักคะน้า”

“ทำไมรู้จักฉันละ...”

"เพราะเธอเป็นแฟนลิบินไง เธอก็รู้ว่าเขาดังจะตายคงดีใจมากเลยใช่ไหมได้เป็นแฟนคนดังขนาดนั้นฮ่าๆ แต่เธอก็ดูบ้านๆ ไม่ค่อยเหมาะสมเลย”

“หยาบคายนะ!” ฉันถึงกับช็อกกับคำพูดของเขาเเต่บังอาจมาวิจารณ์หน้าตาฉัน ถึงฉันเป็นคนตาไม่โตมากแต่จมูกก็มีนิดหน่อยนะตัวก็สูง167ซม. เชียวนะ แต่ถ้าเอาไปเทียบกับลิบินละก็...เขาผิวขาวตาคมจมูกโด่งมีซิกแพค (แอบดู\=..\=) ก็ดูดีจริงๆนั่นแหละ สูงมากด้วยถ้าจำไม่ผิด180ซม.เดี๋ยวนะเขาคิดว่าฉันเป็นแฟนกับลิบินอีกคนแล้วเหรอ

“ฉันยอมรับว่าฉันหน้าตาบ้านๆ แต่ฉันไม่ใชแฟนของลิบินฉันเป็นลูกบุญธรรมของแม่เขาคุณหญิงนภัสและฉันมีหน้าที่ดูแลเขา อีกอย่างฉันก็ไม่ได้มีความรู้สึกชอบเขาสักนิด” ฉันกอดอกอย่างมั่นใจทำเอาคนตรงหน้าหัวเราะจนตาหยีไปเลย มองไปเขาดูเหมือนลูกครึ่งเลยตาเล็กๆ มีลักยิ้มด้วย ดูน่ารักดีแต่จะไม่น่ารักก็ไอ้ตรงว่าฉันหน้าตาบ้านๆ นี่แหละ ว่าแต่เขาอยู่มหาลัยนี้ด้วยเหรอไม่เคยเห็นหน้าเลย

“นาย...เอ่อ...ยูร์นายอยู่ห้องอะไรฉันไม่คุ้นหน้านายเลย”

“ฉันย้ายมาใหม่อยู่ห้องซี"

“ถึงว่าละ”

“ฉันเป็นพวกเก็บตัวน่ะอยู่แต่ห้องไม่ก็ใต้ต้นไม้ที่ไหนสักที่”

"ต้นไม้?”

“มันสงบดีนะ^^” เขายิ้มแล้วทำหน้ามีความสุข...คงมีความสุขดีนะที่ได้อยู่เเบบเงียบๆ อย่างนั้นถ้าฉันได้อยู่เเบบนั้นโดยไม่ต้องมีเสียงลิบินค่อยจิกกัดคงดีพิลึก

“ดูนายน่าจะมีความสุขนะ ไม่วุ่นวายกับใครเเล้วก็คงไม่มีใครไปวุ่นวาย ฉันอยากอยู่แบบนั้นบาง”

“คงเป็นเพราะลิบิน?”

“จะมีใครอีกละนอกจากเขา”

“เธอก็ลองออกห่างจากเขาสิ เเล้วใช้ชีวิตในเเบบของตัวเอง”

“ก็อยากทำเเบบนั้นนะ เขาน่ะชอบใช้ฉันทำนู่นนี่อยู่เรื่อยเลย”

“เธอก็มาอยู่กับฉันสิเวลาพักเที่ยงหรือว่างน่ะ"

“o [] O” ฉันอึ้งไปกับคำพูดเขานี่เขาจะจีบฉันหรือเปล่าเนี่ยถึง?

ฉันเข้าใจว่าเขาอยากมีเพื่อนใหม่แต่แบบนี้ออกจะดูเป็นการผูกมิตรที่ค่อนข้างแปลกไปหน่อยอีกอย่างเขาพึ่งจะว่าฉันไม่สวยเองนะ

“เฮ้!”

“...หะ?”

“ฉันหมายถึงถ้ามีเพื่อนมานั่งเล่นนั่งคุยด้วยคงจะสนุกดีอะไรประมาณนั้น...”

“งั้นเหรอ...”

“หลงตัวเอง...”

“ใครจะรู้ล่ะ?”

“เอาเถอะบางทีฉันก็เหงา”

“ก็ดีงั้นถ้าฉันว่างฉันจะหานายตามใต้ต้นไม้แล้วกันนะฮ่าๆ”

“ไม่ต้องตามหาหรอกเอาเบอร์เธอมาสิฉันจะได้โทรบอกไงว่าฉันอยู่ตรงไหน...นี่ฉันไม่ได้จีบเธอนะ”

“ฉันรู้แล้ว”

“ก็เธอมองฉันแปลกๆ เองทำไมละ”

“ฉันเปล่า^_^” ฉันหัวเราะกับท่าทีลุกลี้ลุกลนของยูร์ฉันพอจะรู้ตัวหรอกน่าว่าหน้าตาอย่างฉันไม่มีใครมาหลงรักได้หรอก เราเเยกกันที่ห้องพยาบาลเเล้วรีบกลับมาห้องเรียนเพราะนี่เลยเวลาเข้าเรียนมาสักพักเเล้ว พอมาถึงสิ่งเเรกที่ดึงดูดสายตาฉันคือลิบินกำลังฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

…ฉันรับหมัดเเทนเขา เเต่ตัวเขากลับมานอนหลับอย่างสบายใจเนี่ยนะ อย่างน้อยก็น่าจะถามอาการกันบ้าง

…ฉันน่ังหลบมุมอยู่คนเดียวข้างสระว่ายน้ำตั้งเเต่กลับมาสมองฉันก็คิดเรื่องลิบินตลอดเวลา ไม่คิดเลยว่าเขาจะมองข้ามฉันขนาดนี้เลยไม่มีคำถามไม่แสดงออกถึงความเป็นห่วง นี่ฉันต้องเจ็บเพราะเขาเชียวนะยังไม่มาดูดำดูดีกันเลยสักนิด เฮ้อ...ฉันจะหวังอะไรได้ในเมื่อเขาเห็นฉันเป็นคนใช้ของเขาเท่านั้น เขาคงอยากให้ฉันออกไปจากชีวิตเขาอยู่ดีนั่นแหละอย่าน้อยใจไปเลยคะน้า ถ้าบางทีฉันมีพ่อเเม่เหตุการณ์เเบบนี้คงไม่มีวันเกิดขึ้นเเน่

เมื่อไหร่นะเมื่อไหร่คุณหญิงจะตามหาแม่หรือพ่อฉันเจอสักทีเวลาแบบนี้ฉันอยากกอดท่านมากเลย

“ฮึกๆ ....”

“นั้นใคร...”

ฉันได้ยินเสียงใครสักคนพูดขึ้นเบาๆ นี่ฉันแอบออกมาร้องไห้ถึงข้างสระน้ำแล้วนะยังจะมีใครมาเจออีกละฉันไม่ได้อยากจะเจอหน้าใครสักหน่อย ฮึกๆ ...

“เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้คะน้า...”

“เปล่า...

” ลิบิน

นั้นเองที่โผล่มา เขาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ฉัน ทำไมต้องมาตอนนี้นะโชคดีที่มันค่อนข้างมืดเขาเลยไม่ทันสังเกตว่าฉันแอบเอามือเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลมาอย่างไม่หยุดหย่อน จะโผล่มาทำไมฉันอายรู้ไหมตาบ้าลิบินคงจะมาสมน้ำหน้าฉันเรื่องที่ฉันโดนต่อยละเขามันใจร้ายกับฉันอยู่แล้วนิขนาดฉันรับหมัดแทนเขายังไม่สนใจเลย

“…”

“ร้องไห้อยู่เหรอ...เพราะฉันหรือเปล่า”

“...” เพราะนายด้วยนั่นแหละอีตาบ้า

“หันมองฉันหน่อยสิ...”

“...”

“เป็นอะไร...”

“อย่ามายุ่งนะ”

“คิดถึงพ่อแม่งั้นเหรอ”

“ฮึก...”

ทันทีที่ลิบินวางมือลงบนไหล่ฉันน้ำตาที่ฉันพยายามกั้นไว้ก็ไหลมาเป็นทางทำไมต้องเป็นเขาที่เห็นฉันในสภาพนี้…

“ใช่ ฉันคิดถึงพ่อแม่อยากกอดท่านที่สุด ฉันรู้สึกขาดหายฉันอยากได้ความอบอุ่นจากใครสักคน คนที่จะคอยอยู่ข้างฉันไม่หนีฉันไปไหน ค่อยดูแลฉันเวลาฉันไม่สบายหรือถูกใครทำร้ายมา...ฮึก”

“มานี่มา...”

ลิบินดึงตัวฉันเข้าไปกอดแล้วลูบหัวเบาๆ ฉันไม่น่าอ่อนแอให้เขาเห็นเหรอเลยพรุ่งนี้ต้องโดนเขาล้อแน่ๆ แต่ความรู้สึกโดดเดี่ยวเเบบนี้ฉันเองก็ไม่อยากจะเก็บมันไว้เรื่องเขาจะล้อหรือเปล่า

ขอให้มันเป็นเรื่องของพรุ่งนี้วันนี้ฉันขอกอดนายแน่นๆ เลยนะลิบิน

“เอ่อ...คะน้า ฉันหายใจไม่ออก”

“ขอโทษ...ไม่กอดแล้วไปเถอะ” ฉันปล่อยเขาเป็นอิสระ ฉันทำอะไรน่าอายจริงๆ

“ขอโทษนะ”

“อะไร?”

“เรื่องวันนี้ไง”

“...ไม่ช้าไปหน่อยหรือไว้บอกพรุ่งนี้ก็ได้”

ฉันผละออกจากลิบิินเเล้วประชดเขาไปหนึ่งทีจะมาบอกอะไรตอนนี้ฉันเสียใจไปแล้วนะ!

เขาหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะดึงฉันเข้าไปปลอบอีกรอบ เเต่ฉันเลือกที่จะสะบัดตัวออกฉันไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนเเอไปมากกว่านี้ เเล้วที่เขาทำแบบนี้คงเป็นเพราะตอบแทนฉันเรื่องเมื่อตอนเที่ยง แน่ๆ

แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันช่วยฉันได้มากฉันอ่อนแอเกินไปที่จะปฏิเสธมัน

“ไหนดูหน่อยสิ...”

“ไม่...”

“อย่าดื้อน่า...” ลิบินจับใบหน้าฉันให้หันไปมองหน้าเขาตรงๆ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวนั้นลูบผ่านเเก้มฉันไปมาไม่รู้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ที่ฉันเผลอจ้องใบหน้าคมขาวนี่...

เป็นเพราะเเสงสะท้อนจากน้ำในสระหรือเปล่านะถึงทำให้เขาดูหล่อมากขนาดนี้ใบหน้าของเขายังคงขาวเนียนไร้ซึ่งบาดเเผลใดๆ ทั้งสิ้นสมกับเป็นลิบิน

“ขอบคุณนะที่เธอรับหมัดแทนฉันครั้งหน้าฉันขอรับเองนะเธอจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”

"ฉันเองก็ไม่ได้อยากรับนักหรอก...”

“ครั้งหน้าก็อย่าทำ เข้าใจไหม?”

“นี่ยังจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ?!”

“ผู้ชายก็ต้องมีเรื่องเเบบนี้เป็นธรรมดา”

“เเต่ฉันว่าอย่ามีจะดีกว่า”

“งั้นเหรอ? ว่าแต่เธอหายไปไหนตอนที่ฉันกำลังวุ่นวายกับการลงโทษไอ้พวกนั้นให้เธอ”

“ฉันสลบแล้วบังเอิญมีคนพาฉันไปห้องพยาบาลน่ะ นี่นายต่อยพวกนั้นเพราะลงโทษแทนฉันเหรอนายทำอะไรเพื่อฉันเป็นด้วยเหรอ? O_o”

“\= [] \=” ลิบินถึงกับอ้าปากค้าง ก็ฉันแปลกใจนิ!

“อะไร ก็ฉันสงสัย”

ก็ปกติเขาทำอะไรเพื่อฉันที่ไหนกัน มันแปลกมากเลยรู้ไหมฉันก็นึกว่าเขาทำไปเพราะแก้แค้นที่โดนโกงแถมยังโดนยั่วโมโหอีกต่างหากฉันคิดว่านั้นคือประเด็นของเรื่องนะ

"พอเลยยัยคนใช้ฉันจะไปนอนแล้ว\=_\=”

"อ้าว...ไปแล้วเหรอ”

“ใช่สิ! ฉันไม่เคยทำอะไรให้เธอสักอย่าง”

“ฉันพูดอะไรผิดละ...”

"เธอนี่มัน!...เว้ย!”

ลิบินมองฉันอย่างหงุดหงิดแล้วกำลังจะเดินหนีเข้าบ้านไป เเต่ฉันจับชายเสื้อของเขาไว้ได้สะก่อนอะไรกันฉันยังพูดไม่จบเลยตานี้ไร้มารยาทจริงเเถมชอบหงุดหงิดตลอดเลย หงุดหงิดยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นประจำเดือนอีกนะ

“ขอบคุณนะลิบิน”

“เออ\=-\=”

“ฉันไม่โกรธนายแล้ว”

“นี่เธอกล้าโกรธฉันด้วยเหรอO-o”

“อุ๊บ!...ก็ฉันคิดว่านาย...”

“พูดมานายอะไร…?”

“คิดว่านายไม่สนใจไยดีฉันน่ะสิ”

“อ่อเลยน้อยใจ เเต่ช่างเถอะ ไปดีกว่ารำคาญเธอ”

“ไปเลย! ฉันรำคาญนายมากกว่าร้อยเท่า”

“รู้แล้วว่ารำคาญก็ไม่ต่างกันหรอกพอใจยังไปนอนกันได้แล้ว มานี่”

“ไปไหน”

“เข้าบ้านสิดึกเเล้ว เข้าไปเเล้วหายาทาด้วยนะนี่คือคำสั่งถ้าสามวันเเผล ยังไม่ดีขึ้นฉันจะลงโทษเธอ!”

“ก็เเค่ซ้ำเองตอนนี้กินยาไปเเล้วไม่ค่อยเจ็บเเล้ว..”

“อ่อ เเสดงว่าอยากให้ฉันทายาให้สินะ^^”

“โอเค ฉันทาเองสามวันหายเเน่\=_\=”

“ดีมากไปนอนกันได้เเล้ว” ลิบินดึงแขนฉันให้เดินตามเขาเข้าไปในบ้านสุดท้ายก็ทะเลาะกันอย่างนี้กันอีกจนได้ทุกทีสิน่า แต่ก็ขอบคุณนะฉันสบายใจขึ้นได้เพราะนาย ลิบิน^_^