"มันยากเหมือนกันนะที่ใครหลายๆคนบอกว่ามีอะไรทำไม่ไม่พูด "

"ช่วยด้วยครับ!!"ผมมองไปทางที่เสียงมาและทำให้ผมตกใจที่อยู่ๆผมก็มองเห็นรอบข้างเปลี่ยนไปมันไม่เหมือนโลกที่ผมเคยอยู่เลย มีแรงของใครคนหนึ่งมาจับแขนผมแน่นพร้อมกับกระตุกแขนของผมอย่างแรงจนผมต้องหันไปสบตากับเจ้าของแรงนั้น 

"ช่วยด้วยครับ!! ช่วยน้องผมด—"อยู่ๆเจ้าของเสียงนั้นก็หยุดนิ่งไป พร้อมกับร้องไห้อย่างหนักแล้วตะคอกใส่ผมด้วยคำพูดหยาบคาย

"ทำไม!ทำไมต้องให้หุ่นยนต์แบบมึงมาแทนด้วย"

"ทำไมไม่เอามนุษย์มาห๊ะ!!?"เขาจิกแขนผมอย่างแรงจนผมก็มึนงงไม่รู้สึกถึงอาการเจ็บปวดของแรงนั้นเลยแล้วอะไรคือหุ่นยนต์ ผมเนี่ยนะหุ่นยนต์ เอาจริงดิ!?

สุดท้ายผมก็เข้าใจทำไมถึงไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดและเสียงของผู้ร้ายก็เข้ามาแทรกโซนประสาทของผมจนผมต้องหันไปตามเสียงที่ดังมาจากข้างหน้า "ออกไป! ไอ้พวกมนุษย์โง่ ถ้ายังไม่อยากตายก็ถอยไป"

ผมเดินไปทางเสียงนั้นก่อนจะมีข้อมูลค่อยๆไหลเข้ามามากมายจนรู้สึกเจ็บ แม้มันจะไม่ได้เจ็บปวดจริงก็ตามข้อมูลของผู้ร้ายและการตายของเหยื่อ ผู้ร้ายชื่อ เดวิส เป็นหุ่นยนต์เสมือนจริงและเสมือนมนุษย์ โลกนี้มนุษย์และหุ่นยนต์อยู่ด้วยกันอย่างเท่าเทียมเเต่ก็มีบางส่วนที่ไม่ยอมอยู่ พอมีหุ่นยนต์ที่เหมือนคนและสิ่งที่ตามมานั้นคือการเกิดวิวัฒนาการของมนุษย์และหุ่นยนต์แล้วก็ปัญหาของคนที่ยังไม่ยอมรับการมีตัวเองของหุ่นยนต์ในสถานะมนุษย์คนหนึ่ง เเต่หุ่นยนต์และมนุษย์สามารถรักกันได้และมีลูกกันได้ มนุษย์นั้นก็สามารถมีอายุมากขึ้นและอายุยืนขึ้น แต่ก็มีมนุษย์บางคนที่เบื่อกับอายุขัยของตัวเองจึงตัดสินใจแช่แข็งตัวเองในกระป๋องอวกาศ เมื่อมีหุ่นยนต์เกิดขึ้นมาสิ่งต่างๆก็ต้องเปลื่ยนไปด้วย ตอนแรกมนุษย์ก็เหมือนจะรังเกียจหุ่นยนต์และกดขี่เพราะหุ่นยนต์สามารถทำได้หลายอย่างและอาชีพบางอาชีพก็ถูกแทนที่ด้วยหุ่นยนต์ 

ย้อนกลับมาที่ปัจจุบันเมื่อผมได้ยินดังนั้นจึงเริ่มการช่วยเหลือเหยื่อที่โดนผู้ร้ายยิง แต่ก็มีลูกกระสุนของผู้ร้ายยิงมาโดนแก้ม ผมก็แอบตกใจนะแต่ว่าช่วยมีความรู้สึกเจ็บหน่อยได้มั้ย (?) ไม่ชินแบบสุดๆๆ ขอร้องเลยเจ็บยังจะดีกว่าอีกให้รู้สึกเหมือนมีชีวิตถึงตอนนี้จะมีชีวิตอยู่ก็เถอะ เจ้านั่นเมื่อยิงมาก็พร้อมจะยิงใส่อีกรอบแถมตะคอกเสียงดังใส่ผมต้องกลัวมั้ย ในเมื่อก็ไม่ตายอยู่แล้ว

"ถ้าเดินมาอีกก้าวแกตายแน่"ขอร้องต้องแคร์ปะ ไงก็ไม่ตายผมเลยเดินไปข้างหน้าเพื่อดูร่างของเหยื่อที่โดนทำร้ายนอนแน่นิ่งอยู่หน้าสระว่ายน้ำ ก่อนจะทำการช่วยชีวิตและเริ่มทำการช่วยเหลือเสร็จก็ยังไม่ทันจะได้ส่งให้ตำรวจก็โดนยิง เอาดีๆ โดนยิงอีกแล้ว แม่ง!! "ช่วยหยุดยิงได้มั้ยครับ"

"ไงผมก็ไม่ตายอยู่แล้วคุณก็รู้ ผมก็เหมือนคุณนั้นล่ะที่ไม่ตายแต่พังสุดท้ายก็กลับมาปกติได้อยู่ดีถ้าซ่อม"ผมลากตัวเหยื่อไปให้ตำรวจที่รออยู่

"ทำไมต้องช่วยมันด้วย ไงมนุษย์นะก็ต้องตายทุกคนอยู่แล้ว "

"แล้วคุณล่ะ ทำไมทำแบบนี้ทั้งที่มนุษย์ก็รักและไม่เคยทำร้ายคุณ"

"แล้วไงมนุษย์นะก็เหมือนกันทุกคน ซื้อเรามาแค่ใช้งานและพอเราทำไรไม่ได้อย่างใจก็หาหุ่นยนต์ตัวใหม่มาแทนที่เราอยู่ดี มันรักฉันตรงไหนกัน"เขาเริ่มถอยหลังไปทีละก้าวพร้อมกับบีบแขนเหยื่ออีกคนในอ้าแขนตัวเองจนเหยื่อร้องมันทำให้ผมหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

"คุณอยากได้อะไรเหรอครับ"

"ฉันอยากได้รถและเงิน เเล้วก็พวกนายต้องเลิกตามจับฉันด้วยฉันถึงจะปล่อยเจ้านี้ไป"

"ไม่! คุณต้องปล่อยเหยื่อก่อนไม่อย่างนั้นผมจะไม่ให้ในสิ่งที่คุณต้องการ" เจ้านั้นดูสับสนแต่ก็ยอมปล่อยเหยื่อออกมาก่อนที่ผมจะปล่อยสัญญาณมือให้ตำรวจยิงเขา

"แกมันโกห—"

"แน่นอน ผมเป็นคนโกหก"

หน้าแปลกที่พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกชินกับทุกอย่างตอนนี้ไปแล้ว แปลกที่เมื่อไม่กี่วันก่อนยังตกใจที่ตัวเองที่เหมือนจะตายไปแล้วกับลืมตาตื่นขึ้นมาในโลกที่พัฒนาเทคโนโลยีไปมากมาย โลกที่หุ่นยนต์มีชีวิตได้แบบคน

หน้าแปลกนะที่ตอนนี้กับชินไปซะทุกอย่างแล้วทั้งการที่ผมมาอยู่ในร่างของหุ่นยนต์ เอาดีๆร่างนี้ก็เหมือนร่างเก่าของผมที่หน้าหวานรวมถึงความแข็งแรงแต่ก็มีสิ่งที่ตอนนี้ผมไม่มีก็คือความเจ็บปวด ร่างกายนี้มีจุดเด่นชัดที่ทำให้ทุกคนสังเกตและจดจำได้ง่ายๆเลยก็คือสีตาสีฟ้าที่เหมือนน้ำทะเล และทำให้เด่นไปมากขึ้นเมื่อมาอยู่บนหน้าหวานหวานแต่ก็ยังมีความหล่อเท่อยู่ในตัวบ้างนิดหน่อยจากส่วนสูง และมือที่นุ่มนิ่มอย่างกับไม่ใช่หุ่นยนต์ แตกต่างจากร่างเก่าของผมที่ถึงหน้าจะหวานแต่ก็ไม่ได้มีอะไรเด่นชัด สีตาสีดำสนิทจนน่ากลัวมือที่แข็งกระด้างเพราะจับปืนมาทั้งชีวิตน่าเศร้าที่แม้แต่ตอนตายก็ยังคงจับปืน พอนึกถึงเรื่องเก่าเก่าในอดีตแล้วก็ทำให้ผมบรรยายลักษณะร่างกายของตัวเองไม่ถูก และแปลกที่การปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จะช่วยให้เราเริ่มชินมาก น่าขำตัวเองตอนนั้นที่ตกใจกับการร้องไห้ นึกแล้วก็ตลกดี

ตอนนี้ผมเริ่มเดินสำรวจบ้านหลังนี้ที่ผมอาศัยอยู่บ้านหลังนี้ใหญ่โตเหมือนบ้านผมในอดีตเลย แถมเหมือนจะแค่เอาไว้หลบฟ้ากินข้าวและนอน เมื่อเดินไปเรื่อยไปก็ไปสะดุดตากับกรอบรูปที่มีรูปของผมกับใคร คนคนนั้นมีหน้าตาเหมือนใครสักหนึ่งที่ผมเป็นคนสอนในอดีต น่าคิดถึงจังไม่รู้ตอนนี้ทุกคนจะเป็นไงบ้าง เจ้าเด็กหมาน้อย หวังว่าจะใช้ชีวิตให้ดีนะ พอคิดแบบนั้นก็เดินไปสะดุดเข้ากับหุ่นยนต์ตัวน้อยมันน่ารักจง

"สวัสดีครับ ไม่ได้คุยกันนานเลย"

"อ่าน นายชื่อิะไรเหรอมึง

"บีไง ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ"

"อื้อ ขอบคุณนะ".ยิ้มตาหยีให้กับเจ้าก้อนน้อย

ไม่ได้ยินคำนี้มานานเพราะทุกทีจะได้ยินเสียงป๊าม๊าประจำเลย ดีใจจังที่ตอนนี้ได้ยินคำนี้มาจากใครสักคน

"คริส ?"เจ้าบีเดินมาหาผมและเข้ามาคลอเคลียที่มือของผม

"ฮ่า อะไรเหรอ"

"ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้วนะครับ"

"มีอะไรให้ทำกินมั้ยนอกจากอาหารยา"

"นั้นเดะไว้ผมพาไปนะ แลกกับของกินก็พอ"

"เอาสิ ดีลนะ"

"ค้าบ ดีลล~"

ผมเริ่มทานอาหารยาก่อนจะเตรียมเก็บของไปนอนที่หน่วย เพราะเหมือนว่าจะมีคดีมาใหม่ ก็ดีแล้วที่มีคดีมาถ้าไม่มีคดีผมก็คงเหงาตายแน่ๆๆ คดีรอบนี้น่ากลัวในระดับหนึ่งขนาดที่ว่าไม่อยากเปิดดูรูปของเหยื่อเลย ลักษณะมีการโดนหั่นและมีการนำไปทำลายจนมีคนไปเจอชิ้นส่วนเนื้อมนุษย์กระจายเต็มไปหมด รอบนี้คงงานหนักอีกแล้ว

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาผมก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดประจำตำแหน่งตัวเอง ในสมัยก่อนเป็นหัวหน้าสวาตพอมาตอนนี้เป็นสารวัตรสายสืบซะอย่างนั้น แต่ก็คงเหมือนกับงานเก่านั้นละเอาน่าา ผมจัดแจงกระเป๋าตัวเองเรียบร้อยก็สะพานไว้ข้างหลังก่อนจะจัดการเดินออกไปข้างนอกและปิดประตู นำกระเป๋าไปไว้หลังรถและขับรถออกจากบ้านไปเรื่อยๆ ถ้าถามว่าผมจำทางไปสถานีได้เหรอ (?) ได้ครับเพราะความจำของร่างนี้มีเต็มไปหมด แค่บางเหตุการณ์ที่หายไปบ้างแล้ว ก่อนจะถึงสถานีผมก็จอดรถไปซื้อกาแฟแล้วก็ขนมปังไปฝากคนอื่นๆ คนอื่นๆที่ว่านี้ก็ผู้บัญชาการกับเพื่อนสนิทของผมมั้งนะครับ เมื่อถึงก็ลงจากรถเอาของสำคัญใส่กระเป๋าเป้เล็กสะพายไว้ข้างตัว แล้วเดินเข้าสถานีภายในก็เหมือนกับสถานีในสมัยก่อนแต่มีสิ่งอำนวยความสะดวกเยอะเยะไปหมด ไม่แปลกที่ตำรวจบางคนจะขี้เกียจน่าตลกดี ผมนำบัตรของตัวเองมาสแกนที่ทางเข้าเมื่อเสร็จก็เดินเข้าไปห้องประจำตำแหน่งตัวเอง วางรายงานที่จัดเรียงไปไว้ในห้องผู้บัญชาการและของที่ซื้อมาให้พอเสร็จก็เดินไปนั่งโต๊ะตัวเอง โต๊ะนี้ให้ความรู้สึกนึกถึงสมัยก่อนเต็มไปหมด  ผมนั่งกินขนมปังเงียบๆซึมๆพร้อมกับเลื่อนมือไปหยิบหนังสือรายงานของลูกทีมของผมส่งมาให้เกี่ยวกับคดีที่ทีมผมได้รับ คดีนี้เรียกว่ารุนแรงและโหดในระดับหนึ่ง ทำให้ผมต้องนอนในสถานีตำรวจนี้ยาวๆ เมื่ออ่านรายละเอียดและเวลานัดเจอกันของรองผู้บัญชาการกับผมและรายละเอียดการเข้าตรวจสถานที่เกิดเหตุ ก็รู้สึกเหมือนมีคนจ้องแบบแปลกๆจนต้องหันไปสบตาคู่นั้น 

"โถ่ ตกใจหมดพี่จะเล่นอะไรเนี่ย"

"อ่าว รู้ตัวเเล้วเหรอว่าโดนจ้องหืม"คนที่พูดกำลังพูดคุยอยู่ตอนนี้ก็คือผู้บัญชาการของผมและเป็นพี่ชาย เพราะว่ารุ่นของเขากับผมไล่เลียงกันมากจนเป็นเหมือนพี่น้องกันอารมณ์แบบเหมือนเกิดจากพ่อแม่คนเดียวกัน เพราะหุ่นยนต์รุ่นแบบพวกผมมันหายาก และผลิตแตกต่างจากรุ่นอื่นเราเลยรู้สึกเหมือนมีความผูกพันธ์ให้กันและกัน รุ่นอื่นเมื่อเจอรุ่นที่ไล่เลียงกันก็จะรู้สึกแบบพวกเรานิล่ะ

"เราซื้อกาแฟกับขนมปังมาฝากพี่เหรอ แบบนี้เค้าเรียกติดสินบนปะเนี่ย"

"ผมมีอะไรให้ติดสินบนพี่เหรอครับ ปกติผมก็ซื้อมาฝากนะ อย่างไง"

"ฮ่า ฮ่า โอเคๆไม่แกล้งละรายงานเราถือว่าโอเคกว่าแต่ก่อนมาก เก่งมากเลยเจ้าเด็ก"เขาเอามือมายีหัวของอย่าแรงจนหัวของผมเกือบปลิว 

"โอ้ยๆ เฮียหยุดเล่น"ผมพองแก้มใส่เขาก่อนจะเริ่มไปหยุมหังเขาเล่นบ้าง เพราะหมั่นไส้เต็มๆ

"ฮ่า ฮ่า หยุดเลย หยุดหยุมหัวเฮีย เอาล่ะๆทำงานนะเด็กน้อย ใกล้นัดการเจอตัวระวังรองผู้บัญชาการฝ่ายปฏิบัติแล้วนะ อย่ากลัวกับการพบเจอครั้งใหม่ล่ะ"

"ครับ รักเฮียน้าา"เมื่อพูดแบบนั้นเสร็จก็โดดกอดอีกคนเต็มๆโยกไปโยกมาจนอีกคนตั้งตัวไม่ทัน เข้าเอามือมาลูบหลังผมเบาๆ อบอุ่นจัง ก่อนจะดีดตัวก่อนมาแล้ววิ่งหนีอีกคนไป

"ไปล่ะน้าาา บัยบัย"เขาหัวเราะก่อนจะโบกมือให้ผมและกลับไปทำงานของตัวเองเหมือนเดิม 

อยู่ๆก็มีเสียงเรียกเข้าของมือถือที่วางอยู่ดังขึ้น เขาจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพลางมองชื่อของผู้ติดต่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ไม่รู้จักจึงเลื่อนนิ้วเพื่อรับสายนั้นและเป็นเสียงผู้ชายที่ผมไม่คุ้นเคยดังขึ้นจากอีกฟากของโทรศัพท์ 

"ฮัลโหลครับ"

"ฮัลโหลครับ ผมรองผบ.ตร นะครับ พอดีว่าอยากจะถามสอบคุณว่าจะมาเจอผมที่ไหน"เสียงปลายเส้นเป็นเสียงที่ออกดุๆน่ากลัวๆมากกว่าพี่ขายของผมอีก

"ท่านสะดวกที่ไหนเหรอครับ ถ้าท่านสะดวกที่ไหนก็เอาที่นั้นก็ได้ครับ"

"เอาเป็นที่สถานีคุณแล้วกันครับ เดะผมไปหา"

"ได้ครับ นั้นผมจะรอนะครับ"

"ครับ แล้วเจอกันนะครับ"เมื่อคุยเสร็จเขาก็กดวางสายแล้วปิดหน้าจอลง

ผมเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองเหมือนเดิม ก่อนจะหยิบซองรายงานและบันทึกต่างๆที่ต้องพูดคุยกับคนคนนั้น 

"เฮียผู้บัญชาการคนนี้เขาดุมั้ย"น่าแปลกที่คนแบบผมกลับถามแบบนี้ ทั้งที่สมัยก่อนกับไม่เคยกลัวใครเลยพอมาตอนนี้ก็ระแวงมันซะทุกคนเพราะไม่ไว้ใจใคร 

"ก็ไม่นะ ทำไมเหรอกลัวเค้าจะดุรึไง"

"มั่ว ผมแค่ถามเฉยๆแค่คุยด้วยแล้วเสียงออกดุๆอีกอย่างผมก็ไม่เคยเจอด้วย ก็เลยแค่ถามเพื่อความชัวร์"

"ตอนนี้เดะก็เจอกันนิ ไว้ตอนนั้นเฮียจะมาดูว่าจะยังพูดแบบตอนนี้มั้ย ไอ้เด็กมั่ว"

"เชอะ ทำงานไปเลย"ผมหยิบหนังสือและซองเอกสารสำคัญออกมาก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องของอีกคนที่ผมนัดเจอ

ผมเลื่อนมือไปกดวางสายเมื่อกดโทรหาใครอีกคนที่ผมต้องพบเจอน่าแปลกที่พอได้ยินเสียงขอบใครบางคนในปลายเส้นนั้นก็ทำให้ผมคิดถึงใครบางคนที่ผมเก็บซ่อนไว้ ใครบางคนที่ผมอยากเจออีกครั้ง แม้มันจะเป็นเรื่องเพ้อฝันก็ตาม ผมเตรียมตัวขึ้นรถแล้วขับออกไปยังสถานีตำรวจที่อีกคนอยู่ เมื่อถึงผมก็รีบมุ่งหน้าไปหาอีกคนและเมื่อผลักประตูเข้าไปในห้องของผมก็เจอใครบางคนนั่งรออยู่ เขาหน้าตาเหมือนคนที่ผมอยากเจอแตกต่างก็แค่ดวงตาสีฟ้าที่โดดเด่นนั้น

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีครับ ผมวอร์ส นอลสันนะครับ คุณอาจจะต้องมาเป็นคู่หูกับผมนะคุณสารวัตร"

"อ่า ผมคริสสัน ปาร์คเกอร์ แต่คุณกับผมทำงานคนละฝ่ายจะเป็นไปได้เหรอครับ"