รักที่ถูกลืม
ep.1
ในเนื้อเรื่องจะมีการบรรยายเยอะพอสมควรนะคะ
ใจของคนที่ได้ฟังแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
ธรต์[พระเอก]
ครับ....//มืดมน
เขามองอย่างไร้อารมณ์ไปที่ชายหนุ่มผู้ป่วย
หมอ
คนไข้ลืมทุกอย่างที่ผ่านมาทั้งหมดเลยครับ
ยิ่งพูดเหมือนยิ่งซ้ำเติบความรู้สึกไปเรื่อยๆ
ธรต์[พระเอก]
ชอบมั้ยครับมีน
ธรต์[พระเอก]
นี่เราคบกันมากี่ปีแล้วนะครับ
มีน[นายเอก]
2 ปีไง//หันไปมอง
ธรต์[พระเอก]
แต่งงานกันนะครับ//ยื่นแหวน
มีน[นายเอก]
.....//ตกใจนิดหน่อย
มีน[นายเอก]
ขอบคุณนะครับ...คุณสามี
ธรต์[พระเอก]
มีน!!//วิ่งไปหามีน
ธรต์[พระเอก]
ฮือๆๆ...โธ่เว้ย!!!!!
ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกขนาดนี้
เสียงนั้นเรียกเขาให้ออกมาจากภะวัง
ธรต์[พระเอก]
อ่ะ...ครับ//ได้สติ
หมอ
ดูเหมือนคนไข้จะตื่นและครับ
หมอเดินออกจากห้องอย่างละมักละวัง
ธรต์[พระเอก]
มีน~//เสียงอ่อนนุ่ม
ดวงตาสีม่วงเป็นประกายที่คุ้นเคย
จ้องมองมายังใบหน้าหล่อด้วยความสงสัย
ธรต์[พระเอก]
มีน//เดินมาช่วยประคอง
มีน[นายเอก]
อย่ามาแตะตัวผม!//สะบัดออก
คำพูดแค่เพียง 1 ประโยคสั้นๆ ก็ทำเอาเขาเจ็บจนแทบยืนไม่อยู่
ธรต์[พระเอก]
ขอโทษครับ//เศร้าเก็บอาการ
ประตูห้องคนไข้เปิดออกปรากฎเป็นชายหนุ่มน่ารัก ที่วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน
คำพูดแผ่วๆ ของมีนทำให้คนผู้เป็นน้องน้ำตาไหลออกมาด้วยความตื้นตัน
ธรต์[พระเอก]
.....//ยืนมอง
ร่างสูงยืนเหมือนคนแปลกหน้าอยู่ในห้อง
ธรต์[พระเอก]
//กำลังจะเดินออกจากห้อง
ณะ
อย่าพึ้งไปสิครับ//หันมามอง
หน้าตาที่ไร้ความรู้สึกและความมืดมนที่อยู่บนใบหน้านั้นเต็มไปหมด ก็สื่อความรู้สึกของเขาออกมาได้ชัดเจน
ธรต์[พระเอก]
//มองล่าง+เศร้า
คนไข้ที่มองการกระทำของน้องตนอย่าสับสน
ความรู้สึกลึกๆ ในจิตทำให้เขาน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
มีน[นายเอก]
......( เขาคือใครกัน )
ณะ
พี่มีนจำพี่ไม่ได้หรอครับ
ณะ
ถ้าพี่ยังอยากจะอยู่กับพี่ผม
ถ้าได้รอง เขาอาจจะจำได้ก็ได้
อบู่เฉยๆ ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
ณะ
เดี๋ยวผมบอกพี่อีกทีนะครับ
ชายร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่สีดำ เขามองออกไปนอกหน้าต่างของห้องกว้างๆ แห่งนี้
สีห้องโทนดำมืดเหมือนกับความรู้สึกของเจ้าของ
สายตาเย็นชาคู่นั้นมองคนที่เดินเตร็ดเตร่อยู่ทั่วไป
เสียงข้อความบางอย่างที่เด้งเข้ามาในโทรศัพท์
คุณได้รับข้อความใหม่จาก"ณะ"
มือเรียวไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์สีเงินขึ้นมาเปิด
ณะ
เดี๋ยวผมพาพี่มีนไปหาพี่วันนี้นะครับ
ep.2
สายตาที่ดูคาดหวังจ้องมองรถทุกคันที่คับเข้ามา
ไม่นานนักรถสีขาวทรงเหลี่ยมก็ขับเข้ามา
สายตาเฉียบคมมองตามรถคันนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
เมื่อเสียงดังขึ้น ร่างสูงก็นั่งเก้าอี้ให้ดูเรียบร้อยเท่าที่เขาจะทำได้
ประตูบานใหญ่สีดำเปิดกว้าง
ปรากฎเป็นชายหนุ่ม 2 พี่น้อง
เมื่อหนุ่มพูดจบก็เดินไปนั่งโซฟาสีเทาที่ตั้งคู่กับโต๊ะทรงเหมี่ยมทันที
มีน[นายเอก]
อืม....//เดินมานั่ง
ณะ
คนนี้พี่ธรต์นะครับ//ผายมือ
ณะ
เป็นพี่ที่รู้จักในมหาลัยนะครับ
ณะ
ตอนนี้พี่เขาเรียนจบแล้ว
ณะ
เลยวานพี่ธรต์ให้พี่อยู่ด้วย//ยิ้ม
ตาหวานสบสายตาเฉียบคมเพื่อสื่อให้ตามน้ำไป
ใบหน้าของคนที่ได้ฟังก็ไม่เชื่อนนัก แต่พอได้มองหน้าหวานๆ ของน้องชายก็ปักใจเชื่อ
ณะ
ค่าใช้จ่ายพี่ธรต์จะจ่ายให้พี่เอง
ธรต์[พระเอก]
( เรื่องนี้ไม่ได้คุยกันไว้นิ่ )
ณะ
งั้นเดี๋ยวผมไปมหาลัยแล้วนะครับ
ผู้เป็นน้องเดินออกจากห้องพร้อมลอยยิ้ม
บรรยกาศภายในห้องเงียบกริบ
ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะใช้บทสนทนาแบบไหนกับอีกฝ่าย
ธรต์[พระเอก]
เออ...มี-...คุณครับ
ธรต์[พระเอก]
คุณต้องการชาหรือกาแฟมั้ยครับ
ธรต์[พระเอก]
( ทำไงดีวะเนี้ย )//พูดไม่เก่ง
ออม[เลขา]
เธอคือเลขาคนใหม่ของท่านค่ะ//ผายมือ
หลังจบประโยคเธอเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับเจ้านายตน
ธรต์[พระเอก]
เสียมารยาท//พูดเสียงนิ่ง
ริน่า
อ่ะ..ขอโทษค่ะ//ก้มหัว
สายตาเฉียบคมหันไปมองชายที่นั่งอยู่บนโซฟา
สิ่งที่เห็นทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มใช้สายตาที่อยากได้สิ่งนั้นมาครอบครองกับรีน่า
ธรต์[พระเอก]
.....//อารมณ์เสีย
มีน[นายเอก]
//ยิ้ม+มองรีน่า
การกระทำของมีนทำเอาธรต์แทบนั่งไม่อยู่
ออม[เลขา]
ค่ะ//กวักมือเรียกรีน่า
ประตูเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวทั้ง 2 ที่ออกไปจากห้อง
ร่างสูงรุกขึ้นยื่นพร้อมกับมองร่างบาง
มีน[นายเอก]
คุณหมายถึงอะไร
ธรต์[พระเอก]
ผมจะกลับบ้านแล้ว
ธรต์[พระเอก]
คุณก็ต้องกลับไปกับผม
ทั้งคู่ออกมาจากบริษัทและจึ้นรถคันหรูของร่างสูงไป
ใช้เวลาเพียง 1 อึดใจ ก็มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่แถวเมือง
รถสีดำมาจอดอยู่หน้าบ้านหลังนี้
ร่างบางได้เห็นก็รู้สึกประทับใจจนความรู้สึกนั้นมันแสดงออกมาทางใบหน้าของเขา
มีน[นายเอก]
( มันเป็นบ้านที่เราชอบมาก )
แต่สึกที่น่าประหลาดคือร่างบางที่คิดว่าตนเคยมาครั้งนี้เป็นครั้งแรกแต่เหมือนรู้เส้นทางและคุ้นเคย
ร่างสูงมองบ้านที่เขาและร่างบางช้วยกันออกแบบในอดีต
และอยู่อาศัยกันมาเกือบเดือน
ความรู้สึกที่ผสมปนเปจนสมองแทบจะระเบิด
ทั้งเศร้า ทั้งโกรธ ทั้งอบอุ่น
ถึงเป็นแบบนั้นน้ำตามันก็เหมือนจะไหลออกมาทุกที
ep.3
ทั้งคู่เดินเข้ามาในบ้านที่กว้างใหญ่
ดวงตากลมโตสีม่องกวาดตามองไปในทุกที่ ที่เดินผ่านมาด้วยความชื่นชอบ
จนร่างสูงหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่สีเทา
ธรต์[พระเอก]
นี่คือห้องของคุณกับผม
ร่างบางหันขวับมามองร่างสูงด้วยความสงสัย
ธรต์[พระเอก]
ไม่สิ ตอนนี้ก็เป็นห้องของคุณ🙁
ร่างบางเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับกระเป๋าเป่ 1 ใบ
ทว่าในขณะที่ร่างบางกำลังหยิบเสื้อสุดโปรดออกมาวาง
แหวนเพรชสีเงินสวยงาน เป็นแบบที่เขาชอบมาก
มีน[นายเอก]
( ทำไมมาอยู่ในกระเป๋าได้ล่ะ )
ร่างบางหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ
ภาพบางอย่างก็เข้ามาในหัวของร่างบาง
มีน[นายเอก]
นี่มันอะไร ทำไมเราเหมือนว่า
มีน[นายเอก]
ลืมสิ่งที่วำคัญมากๆ ไป
มีน[นายเอก]
//เดินลงไปกินข้าว
ร่างบางเดินลงมาพบกับอาหารโปรของตน
ร่างบางที่สงสัยก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามร่างสูง
มีน[นายเอก]
คุณรู้ได้ไงว่าผมชอบกินอะไร//จ้อง
ธรต์[พระเอก]
น้องคุณบอกน่ะครับ//ทานข้าว
ถึงร่างบางรู้ว่าร่างสูงโกหกก็ไม่ได้ใส่ใจและทานอาหารต่อไปอย่างมีความสุข
ร่างสูงที่เห็นท่าทีของร่างบางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอ่อนๆ ออกมาด้วยความเอ็นดู
ธรต์[พระเอก]
//ตักนักเก็ตให้
มีน[นายเอก]
???//มองหน้าธรต์
ธรต์[พระเอก]
//ทานอาหารต่อ
ร่างบางมองร่างสูงที่พยายามดูปลตนแม้พูดไม่เก่งก็ยิ้มออกมาตามนิสัยเดิม
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
![ธรต์[พระเอก]](https://up-pic.mangatoon.mobi/contribute/fiction/6323989/avatar/36606441/1673437852942.jpeg-s200webp?sign=9fd1bbb32b601197d0f27b37ad24e4f5&t=68c1b67c)
![มีน[นายเอก]](https://up-pic.mangatoon.mobi/contribute/fiction/6323989/avatar/36606441/1673437986028.jpeg-s200webp?sign=9dba54f5176bc02ecd5f634e6d107146&t=68c1b67c)
![ออม[เลขา]](https://up-pic.mangatoon.mobi/contribute/fiction/6323989/avatar/36606441/1673608154039.jpeg-s200webp?sign=48e6711f6260694afabc848134d6c4d9&t=68c1b67c)
