มีคนเคยบอกผมว่าการเกิดเป็นลูกคนจนก็ดีนะ ได้เรียนรู้อะไรด้วยตัวเอง ได้รู้อะไรหลายๆอย่าง ผมแม่งอยากรู้จริงๆ ว่าไอ้คนที่บอกเนี้ยมึงเคยจนมั้ยสัส  มันจะไปดีตรงไหนจะซื้อจะทำอะไรก็ต้องคิดพินิจพิจารณาให้รอบครอบซะก่อน เพราะหากเกิดซื้อไปเงินเสือกไม่พอใช้ทั้งเดือนที่เหลือ ได้ตายห่ากันยกบ้านแน่ๆเลยครับ แถมยังต้องมาเป็นหัวหน้าครอบครัวทั้งๆที่อายุก็เท่านี้ด้วยแล้ว ต้องประหยัดมากขึ้นเป็น 2 เท่าเลย และยังต้องหาเงินเก่งเป็น 2 เท่าอีกด้วยนะ นั่นเลยทำให้ผมไม่เคยมีเวลามานั่งหาแฟน ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีนะครับ แต่ผมคิดมาตลอดว่าการมีแฟนมันจะทำให้ค่าใช้จ่ายผมมันเยอะมากขึ้นไปอีก แล้วอีกอย่างผมเป็นคนที่ต้องทำงานหลายอย่าง ผมกลัวว่าคนที่จะมาในชีวิตผมเขาจะไม่มีความสุข เพราะผมอาจไม่มีเวลาให้เขามากพอ

  ผมชื่อ รักร้าย วาทะสาน  ทุกคนจะเรียกว่าไอ้ร้าย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแม่ตั้งชื่อผมมาแบบนี้ได้ยังไงมันเพราะตรงไหน ลองคิดดูนะว่าเวลาคนถามว่าน้องชื่ออะไร พอผมตอบว่ารักร้าย หน้าคนฟังนี่เอ่อแดกไปเลยนะ คือมันไม่ควรมีชื่อนี้บนโลกไง  แต่ผมก็เคยถามแม่นะว่าตั้งชื่อประหลาดๆแบบนี้มาได้ยังไง แล้วแม่ก็บอกว่าแม่ดูละครมาเรื่องนึงและตัวร้ายมันหล่อแม่ชอบแล้วก็รักตัวร้ายตัวนั้นมากๆนั่นแหละครับเป็นที่มาของชื่อผม ที่มาโคตรมีสตอรี่เลยผมละอยากเห็นตัวร้ายคนนั้นจริงๆว่าเขาจะหล่อมากขนาดไหนถึงทำให้แม่เอามาตั้งชื่อผมได้เนี้ย

ผมเป็นลูกชายคนโต  เรียนอยู่ ปี 4 คณะศิลปกรรมเอกคอมพิวเตอร์กราฟฟิก  แต่ยังเหลือฝึกงานอีกไม่นานก็จะจบมาหางานทำเลี้ยงครอบครัวได้แล้วครับ ซึ่งผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจบมาผมจะทำอะไร เออ ผมลืมบอกไปเลยว่า ผมยังมีน้องสาวอีก 1คนด้วยนะ อายุ 14 เป็นเด็กสาวที่โคตรจะเพ้อฝันเลยมโนโคตรเก่ง เผลอๆพูดคนเดียวด้วยนะ บ้าบอจริงๆ และที่สำคัญเธอแต่งนิยายขายลงในแอปด้วยน้องผมชื่อรักเอยครับ รักเอย วาทะสาน

"พี่ร้าย พี่ร้ายได้ยินป่าว ตื่นยั้งอ่ะ"

  ประตูห้องผมถูกเปิดออกด้วยฝีมือยายน้องสาวตัวแสบของผมนั่นแหละ แล้วคือปกติผมเป็นคนไม่ชอบล็อคห้องอยู่แล้ว ผมว่ามันดูอึดอัดยังไงไม่รู้แบบนี้แหละดีครับใครจะเข้าจะออกก็ได้ เพราะบ้านผมอยู่กันแค่ 3 คนเท่านั้นไม่มีคนอื่นเพราะแม่ผมเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ท่านเลี้ยงผมกับน้องมาแค่ 2 คน แม่บอกผมว่าพ่อตายไปแล้ว ชีวิตผมจึงมีแค่แม่กับน้องเท่านั้น

  "อืม…. ยังเลย มีไรปะเนี้ย เมื่อคืนพี่กลับดึกง่วงมาก"

ผมตอบไอ้ตัวแสบด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียขั้นสุด

  "เอ้า...แล้วพี่ร้ายไม่ไปไหนเหรอ"

  "ไปดิ แต่วันนี้พี่มีเรียนบ่าย ทำไมอ่ะ มีไรป่าว"

  "มีซิ ก็วันนี้เพื่อนเอย อยากเรียนพิเศษอ่ะ พวกมันเลยมาขอให้พี่ร้ายสอนให้"

  "นึกว่าเรื่องอะไร ไม่เอาหรอก พี่ต้องทำงาน"

  "แต่พวกมันบอก ถ้าพี่ร้ายสอนพวกมัน3ชั่วโมงมันจะจ่ายให้คนละ 200 เลยนะ "

  แค่ได้ยิน 3 ชั่วโมง 200 นี่ตาตื่นเลยผม รายได้โคตรดีเลยนะ แบบนี้ใครจะพลาดได้ละครับ

  " แล้วมากันกี่คน"

  " แหมพอได้ยินเรื่องเงินเข้าหน่อย ตาโตเลยนะพี่ร้าย เห็นแก่เงินชะมัด”

  “แล้วบนโลกเนี้ยมีอะไรไม่ใช้เงินบ้าง ไหนบอกมาดิ”

  ไอ้แสบเงียบไปเลยครับแถมยังทำหน้ามุ่ยอีกด้วย ทำหน้าแบบนี้โกรธผมแน่นอนครับ

  “งอนอีก งอน เอาไงตกลงจะให้พี่สอนมั้ย”

  “สอนซิ พวกมันมากัน 5 คนนะ"

  "ได้ตกลง แต่ต้องไปที่ร้านพี่นะเพราะพี่หยุดงานไม่ได้ พี่จะสอนไปทำงานไปด้วยเลยละกัน"

  " โอเคค่ะ ว่าแต่วันนี้พี่ร้าย ใส่กางเกงนอนปะเนี้ย"

  ไอ้แสบชะโงกหน้ามามองผมด้วยสีหน้าที่อยากรู้อยากเห็นสุดๆ  แหมเดี๋ยวนี้ทะลึ่งใหญ่ละ

  "อะไร แล้วถามทำไมเนี้ย"

  "ป่าว ก็พระเอกนิยายของเอย ชอบถอดกางเกงนอนอ่ะ เอยเลยอยากจะถามพี่ร้ายว่าความรู้สึกเวลาไม่ใส่กางเกงนอนมันเป็นยังไง"

  โป๊กกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

  ผมเขกหัวยายน้องตัวแสบไป 1 ทีโทษฐานลามกจกเปรตใส่พี่ชายสุดหล่อของตัวเอง

  " หยุดเพ้อเจ้อได้ละ แล้วไอ้นิยายวายอะไรเนี้ย หยุดเขียนเลยนะ คนบ้าอะไรเป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ ดันไปเอาผู้ชายด้วยกัน "

  " โห พี่ร้าย เขาเรียก ว่านิยาย yaoi หรือเรียกอีกอย่างว่านิยายวาย คนเขาอ่านกันเยอะแยะ แล้วสาววายก็มีเยอะแยะด้วย"

  " แต่ไม่ใช่พี่เราจบนะ ไปๆ ออกไปได้แล้วพี่จะนอน"

  " เดี๋ยวดิพี่ร้าย แล้วตกลงจะให้เอยไปหาที่ร้านกี่โมง"

  " ทุ่มนึง 4 ทุ่มเสร็จ ปิดร้านพอดี"

  " เอ้า งั้นปิดร้าน 4 ทุ่ม ไหงพี่ร้ายถึงกลับดึกทุกคืนเลยอ่ะเดี๋ยวเนี้ย"

."พี่ไปรับจ๊อบ เป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าต่ออะดิ เลิก ตี 2  แล้วจะถามอะไรนักหนาเนี้ยไปเรียนได้แล้ว"

  "ถามนิดหน่อยทำมาเป็นอารมณ์ขึ้น ไปเรียนแล้วก็ได้"

  แล้วเสียงประตูห้องผมก็ถูกปิด ส่วนผมก็นอนต่อซิครับรออะไร โคตรง่วงอ่ะ  และที่ผมต้องทำงานหนักขนาดนี้ก็เป็นเพราะยายตัวแสบนั่นแหละครับ  ไหนจะค่าเทอม ค่ากินรายวัน ค่าเรียนพิเศษ รวมไปถึงค่ารถตู้ที่คอยรับส่งอีก ทุกอย่างต้องใช้เงินทั้งนั้น แต่ผมก็ยอมนะ มีน้องกับเขาแค่คนเดียวผมก็อยากให้เรียนดีๆจบมาจะได้สบายไม่ต้องมาลำบากเหมือนผมนี่ไง

  หลังจากที่หลับจนเบาเหนื่อยผมก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไป มหาลัย วันนี้ผมมีเรียนบ่ายครับ เลยไม่ต้องรีบมาก และพอลงมาด้านล่างแม่ก็จัดอาหารไว้รอผมเรียบร้อยแล้ว เรียกว่าเป็นแม่ดีเด่นเลยก็ได้ครับ

  "หอมจังเลยแม่"

  ผมเข้าไปกอดแม่ทันที นี่เป็นอีกวิธีครับที่มันจะทำให้ผมหายเหนื่อยหลังจากทำงานหลังขดหลังแข็งเพื่อเงินเดือนไม่กี่บาท

  "หิวก็มากินซิ มา แม่ตักข้าวให้"

  แม่จับผมไปนั่งก่อนจะตักข้าวใส่จานแล้วยื่นมาตรงหน้า  ถามว่าผมรอช้ามั้ย ตอบเลยว่าไม่ครับ ผมรีบตัก ผัดตับใส่ดอกหอมลงจานก่อนเลยอย่างแรก เพราะนี่คือของโปรดของผม  มันอร่อยจนผมแทบจะเลียจานเลยก็ว่าได้นะ

  "เมื่อคืนกลับดึกอีกแล้วนะร้าย เดี๋ยวนี้แม่เห็นกลับบ้านเกือบเช้าทุกวันเลย ร้ายไปทำงานอะไรเพิ่มเหรอลูก"

  " เด็กเสิร์ฟร้านเหล้าอะแม่ เป็นงานเสริมไม่มีอะไรหรอก ร้ายทำงานสุจริตน่า"

  "แม่รู้ว่าร้ายไม่ทำอะไรไม่ดี แต่ทำไมต้องทำงานเสริมละลูก เงินไม่พอเหรอ"

  "ไอ้พอนะมันพอนะแม่ แต่เห็นไอ้แสบมันต้องใช้กีตาร์อ่ะดิ แล้วมันก็ไม่บอกผมนะ มันโทรไปยืมเพื่อนมันโน่นพอดีผมแอบได้ยิน"

  "เรื่องน้องอีกแล้ว แต่ร้ายจะเหนื่อยนะลูก"

  "ไม่เหนื่อยหรอกครับ ผมทำได้  เพื่อให้แม่กับไอ้แสบสบายผมไม่เหนื่อยเลย เออเกือบลืมเลย นี่เงินครับ เอาไว้ใช้จ่ายในบ้านนะ จ่ายค่ารถตู้ไอ้แสบมันด้วย"

  ผมยื่นเงินให้แม่ หมื่นสอง ส่วนตัวผมเอาไว้ใช้แค่พันเดียวก็พอ บอกแล้วไงครับชีวิตผม ผมให้แม่กับน้องหมดเลย

  " ให้แม่เยอะขนาดนี้ แล้วร้ายพอใช้เหรอ ลูก"

  " พอดิแม่ ผมไม่ได้ใช้อะไรมาก ผมอิ่มละ ผมไปเรียนก่อนนะแม่"

  ผมตรงไปหอมแก้มแม่ก่อนจะรีบออกไปเรียนทันที ผมใช้เวฟคันเก่าที่เป็นสมบัติประจำบ้านขี่ไป ม. ก่อนจะมาเข้าเรียนอย่างเวลาที่เฉียดฉิว

  "เมื่อคืนไปแรดไหนมาอีกละทำไมถึงมาสายได้เนี้ยร้าย"

  มิ้น เพื่อนผู้หญิงเพียง 1 เดียวของกลุ่มผมร้องถาม มิ้นดีกับผมมากนะ จะคอยถามสารทุกข์สุขดิบกับผมตลอด ก็เพื่อนไงครับย่อมห่วงเพื่อนเป็นธรรมดา

  “ช่วงนี้ เราไปเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเอทูโอมาอ่ะ"

  " ทำไมอ่ะ เงินขาดมือเหรอ"

  "เออ นิดหน่อย”

"ยืมเราก่อนมั้ย"

  "ไม่ต้องหรอก เรายังพอมี"

  "มัวแต่พูดกันอยู่นั่นแหละ ไม่เคยเจอกันรึไงมาคุยเรื่องที่มันสำคัญดีกว่าอย่างเช่นมึงเลือกที่ฝึกงานได้ยั้งไอ้ร้าย"

  ไอ้เอ มันร้องถามผม ไอ้นี่ก็เพื่อนสนิทครับรักกันมากเพราะคบกันมาตั้งแต่มัธยมเลย

  "ยังวะ เพราะถ้ากูไปฝึกงานกูก็ต้องหางานที่เลิก 5 โมง เพราะกูต้องไปทำงานต่อ"

  "งั้นยากเลยมึง เพราะแต่ละที่ เลิก ทุ่มนึงทั้งนั้น"

  " งั้นเดี๋ยวเรากับ ไอ้เอจะช่วยกันหาแล้วกันแต่คงยากหน่อย"

  "เออ ขอบใจนะมิ้น  งั้นเราไปทำงานก่อนละกัน "

เพื่อนมันพยักหน้า ส่วนผมก็ตรงมาที่ร้านกาแฟ ร้านที่ผมทำงานทันที ร้านผมจะเป็นร้านที่คนเข้าเยอะที่สุดมันอาจจะเป็นเพราะเปิดมานานและอยู่หน้ามหาลัยหรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะชื่อร้านที่แสนกวนก็ได้ครับ เพราะร้านผม ชื่อว่า ไอ้นิล&จันนัดที คอฟฟี่เบเกอรี่มั้ยครับ โดยมีผู้บริหารเป็นผู้ชายที่ไม่ยอมให้เรียกเจ้านาย แต่ให้เรียกว่าเฮียทีแทน   ที่จริงพนักงานที่นี่ถ้าทำแค่ช่วงเย็นได้วันละ 200 ครับ ส่วนผมได้ 450 เพราะหน้าตาดี สามารถเรียกแขกได้เยอะ ยอดขายเรียกได้ว่าทะลุทะลวงเลยก็ว่าได้ เฮียทีจึงให้เงินผมเยอะหน่อย เป็นไงครับได้เงินเยอะเพราะคะแนนพิศวาสล้วนๆ

  " ขอโทษที่มาสายครับเฮีย"

  ผมรีบยกมือไหว้ เฮียทีอย่างนอบน้อมและขอความเห็นใจ เพราะผมสายจริงๆเรียกว่าสายเกือบทุกวันเลยก็ว่าได้ครับ

  "สายบ่อยๆเหอะมึง เดี๋ยวกูจะไล่ออกซักวัน”

  “เฮียไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกครับผมรู้”

  “เสือกรู้ดีไปอีกนะมึง งั้นวันนี้ยอดต้องพุ่งนะ เดี๋ยวกูให้ทิป"

  เป็นไงครับฮาร์ทคอสุดยอดมั้ยละ นี่แหละที่ทำให้ผมไม่อยากไปทำงานที่ไหน ก็เพราะเฮียแกเป็นคนใจดี ถึงแม้จะปากร้ายไปบ้างก็เหอะ

  " แน่นอนครับ เดี๋ยวผมจัดให้เลยเฮีย"

“เออ ให้จริง”

พอเฮียทีเดินไปผมก็รีบเอาของไปเก็บและเปลี่ยนชุดมาเป็นชุดพนักงาน แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะเดินมาไหว้รูปเฮียนัดที่วางไว้กลางร้านตามแบบที่เคยทำทุกๆวัน ผมจะเอาขนมกับน้ำขึ้นให้เฮียนัดในรอบเย็นทุกวันเหมือนกัน เรียกได้ว่า ทำเพราะความอยากทำไปแล้วครับ

  “วันนี้ขอให้ร้านปังๆ นะครับ เฮียนัด สาธุ”

  ผมรีบยกมือขึ้นเหนือหัว ก่อนจะเดินไปที่เคาร์เตอร์ และการที่จะทำให้ยอดขายพุ่งได้ในระยะเวลาแค่ 5 ชั่วโมงผมจำเป็นต้องใช้ทริคพิเศษนิดหน่อยครับ โดยการเขียนแปะหน้าร้านเอาไว้แบบนี้

  "ซื้อครบ 300 จะได้หอมแก้ม พนักงาน ในร้านคนไหนก็ได้ 1 คน"

  แค่นั้นแหละครับเรียกได้ว่ามือเป็นระวิงเลยครับทีนี้ขนาดไอ้แสบพาเพื่อนมา ผมยังปลีกตัวไปหาไม่ได้เลย แต่ก็เก็บตังเต็มจำนวนนะครับ ไม่ได้ลดให้ซักบาทเลยด้วย เพราะงานมันได้ตกลงกันไว้แล้ว

  "วันนี้จะได้สอนมั้ยเนี้ยพี่ร้าย"

  ไอ้แสบเดินมาหาผมพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง เอาละซิน้องสาวผมเริ่มมีอารมณ์โกรธละ

  “รอก่อนได้ป่าว พี่ทำงานอยู่”

  “งั้นก็ไม่ต้องเอาตังแล้ว พวกเพื่อนเอย อยากกลับบ้านกันแล้วนะ”

  ผมชะโงกหน้าไปดูพวกเพื่อนของไอ้แสบที่นั่งหน้ามุ่ยกันทั้งกลุ่ม ก็จริงอย่างที่ไอ้แสบบอกนั่นแหละครับ แต่ละคนหน้าอย่างกับตูด คงเซ็งกันไม่น้อยเลย ผมจึงฝากให้พนักงานในร้ายช่วยชงกาแฟไปก่อน ก่อนที่ผมจะเดินไปหากลุ่มเพื่อนไอ้แสบ

  “น้องครับพี่ขอโทษด้วยนะพอดี พี่ปลีกตัวมายากเลยแต่ เอาเป็นว่าพี่จะมาสอนช้าหน่อย แต่เดี๋ยวพี่ให้หอมคนละ 2 ทีเลย ตกลงมั้ย”

  “ตกลงค่ะ”

  เพื่อนไอ้แสบตอบแบบเสียงดังฟังชัด แถมยังพร้อมเพรียงกันทั้งกลุ่มอีกด้วย แต่ไอ้แสบผมนี่ซิหน้างอเป็นตูดลิงไปแล้ว

  “เป็นอะไรอีกเราไอ้แสบ”

  “พี่ร้ายโกงอ่ะ”

  “โกงตรงไหน”

  “ก็ตรงนี้แหละ นั่นเพื่อนน้องนะยังกล้าโกงอีกเหรอ”

  “แล้วลองไปถามเพื่อนเรารึยัง ว่าแฮปปี้ดีมั้ย”

  “มันก็ต้องแฮปปี้อยู่แล้วปะ ได้หอมพี่ร้าย ใครจะไม่แฮปปี้”

  “งั้นก็ไปนั่งเลยไป”

  เจ้าแสบเดินเซ็งๆกลับไปรอที่โต๊ะ จนได้เวลาผมเลิกงานนั่นแหละครับ ตกลงผมก็ไม่ได้สอนพวกเพื่อนเจ้าแสบเลย แต่แต่ละคนนี่หน้าชื่นตาบานกันหมดเลยนะ ไม่เห็นมีใครไม่พอใจซักคน

  “ตามที่สัญญา มา มาหอมเลย”

  ทั้งหมดเรียงคิวเข้ามาหอมผมจนครบ ส่วนเงินก็จ่ายกันครบด้วยเช่นกัน  ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันกลับบ้านไปอย่างอารมณ์ดี  แต่เจ้าแสบผมนี่ซิยังคงทำหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับโน้ตบุ๊คเก่าๆคู่ใจ เป็นอะไรไปอีก ไม่พอใจเก่งเหลือเกินนะ

  “เป็นอะไรเราเจ้าแสบ หน้ามุ่ยเชียว ไม่พอใจอะไรพี่อีก”

  “ไม่เกี่ยวกับพี่ร้ายซักหน่อย เอยแค่คิดไม่ออกอ่ะพี่ร้าย”

  “คิดเรื่องอะไร แล้ววิชาไหนละที่คิดไม่ออก มาพี่จะได้สอน แต่เดี๋ยวกลับบ้านก่อนนะ”

  “ไม่ใช่วิชา แต่เป็นนิยายของเอยต่างหาก”เดี๋ยวก่อนเจอคำตอบไอ้แสบเข้าไปทำผมอึ้งไปแปบเลย

  “หะ!!! นี่เราจะเรียนจบวิชาแต่งนิยายรึไงเจ้าเอย จะบ้าเหรอ”

  “นี่น้องกำลังหาตังอยู่นะ น้องกำลังจะเริ่มแต่งวายไงจำไม่ได้เหรอ แต่น้อง คิดไม่ออก”

  “แต่งแบบ ผู้ชายจูบกัน อ่ะนะ แขยงวะ”

  “พี่ร้าย เขาเรียกว่าความรัก เดี๋ยวเนี้ยไม่มีใครมาแบ่งชั้นวรรณะกันแล้วนะพี่  ไม่แยกชายหญิง ใครรักกันก็เรียกว่าความรักหมดแหละ”

  “เพ้อเจ้อ ฟ้าเขาสร้างให้ชายต้องคู่กับหญิง ไม่ใช่ชายๆ หญิงๆ เข้าใจ๊”

  “ไม่เข้าใจ คอยดูเหอะ ถ้าซักวันพี่ร้ายชอบผู้ชายขึ้นมาเมื่อไหร่ อย่ามาให้น้องช่วยนะ”

  “ฝันซิ พี่เรานะชายทั้งแท่ง จบนะไอ้แสบ”

  ผมเอาหนังสือตีหัวไอ้แสบไป  1 ที เด็กอะไรเพ้อเจ้อได้ตลอด นี่ถ้าเวลาเรียนตั้งใจแบบแต่งนิยายนะ ผมว่า เกรด 4 ทุกวิชาแน่นอน

  แล้วพอเวลาผ่านไปซักพักเฮียทีก็เข้ามาที่ร้าน เฮียจะเข้ามาทุกวันตอนร้านปิดอยู่แล้วครับ เพื่อมาเคลียร์เงินของร้าน และดูแลความเรียบร้อย

  “วันนี้ยอด 5 ชั่วโมงได้ 33,450 บาทครับ เฮีย”

  “โอ้โห ไอ้ร้ายนี่มึงกะจะไม่ให้ร้านอื่นเขาได้ลูกค้ากันมั่งเลยรึไงวะไอ้เวร เยอะชิบหาย”

  “ก็เฮียบอกว่ายอดต้องทะลุนี่ครับ”

  “เออ แต่มันเกินไป พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานเลยนะมึงอ่ะ พักผ่อน”

  “ไม่ได้ครับเฮีย ไอ้แสบผมต้องการใช้เงินเยอะ ผมต้องทำครับ”

  “อะไร กูบอกว่าไม่ต้องไง กูจ่ายเงินเดือนให้ไม่หักเว้ย งกชิบหาย พักเลยมึงอ่ะแล้วพอดีพรุ่งนี้กูก็มีธุระด้วยร้านปิด”

  “จริงเหรอครับ ขอบคุณครับเฮีย”

  “เออ กลับๆ อย่าลืมเค้กนั่นด้วยเอากลับไปกินกัน คนละกี่ชิ้นก็หยิบไป”

  “ขอบคุณครับเฮียที”

  ผมรีบยกมือไหว้เฮียทีเพื่อขอบคุณ ก่อนจะเดินมาที่หน้าตู้และตักเค้กใส่กล่องวันนี้ไอ้แสบผมได้กินเค้กจนอิ่มแปล้แน่นอนครับ แต่ระหว่างที่ผมกำลังตักเค้ก เฮียทีก็เดินเอาเงินมาวางตรงหน้าผม 2 พันบาทเล่นเอาผมงงไปเลย

  “อะไรครับเฮีย”

  “ก็ทิปมึงไง กูให้”

  “2พันเลยเหรอครับเฮีย”

  “เออ ทำไม น้อยไปเหรอวะ”

  “ใครบอกละครับเฮีย เยอะมากต่างหาก ขอบคุณนะครับ

  เฮียทีพยักหน้าให้ผมเบาๆแล้วก็เดินไปขึ้นรถและขับออกไปเลย ถึงแม้เฮียทีจะแขนขาดไปข้าง กับขาขาดไปข้างจนต้องใส่ขาเทียมกับแขนเทียม แต่เฮียก็ยังขับรถได้นะครับแถมขับไวด้วยซิ แปลกมั้ยละ

  “แสบไปกลับบ้าน” ผมเดินมาเรียกไอ้แสบที่นั่งนึกอะไรก็ไม่รู้อยู่หน้าโน้ตบุ๊ค

  “โห กว่าจะเสร็จ น้องง่วงมากเลยเนี้ย”

    “บ่นเก่งนะเรา อะ ถือของจะได้กลับ”