กริ๊งงงงงง~~~

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ตั้งเอาไว้

พรึ่บบ~

มือขาวตบเข้าไปที่นาฬิกาเพื่อให้มันหยุดร้องเสียที ก่อนจะค่อยๆลุกนั่งบนที่นอนก่อนลูบหน้าเรียกสติตัวเอง 

'อืออ เช้าเร็วจัง'  ทุกคนคงสงสัยกันใช่ไหมว่าผมคือใคร 

ผมชื่อเล่น โมจิ ชื่อเหมือนผู้หญิงใช่รึเปล่า เพราะแม่ชอบรับประทานตอนตั้งท้อง พอผมออกมาจึงให้ชื่อว่า โมจิ 

ผมลุกจากที่นอนที่แสนสบายพร้อมดึงที่นอนให้ตึงและพับผ้าห่มของตัวเอง ที่บ้านสอนเสมอว่าตื่นนอนมาต้องพับที่นอนให้เรียบร้อย พอจัดการกับที่นอนของตนเสร็จผมก็เข้าห้องน้ำจัดการตัวเองต่อ

ที่ๆผมอยู่ตอนนี้คือคอนโดของพ่อ ใช่แล้วทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกผมเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของตึกคอนโดสุุดหรูนี้ เพราะมันใกล้กับมหาลัยที่ผมเรียนอยู่ พ่อจึงให้มาอยู่ที่นี่ในระหว่างเรียน4ปี 

'ขอให้เป็นวันที่ดีนะโมจิ สู้ๆ' (≡^∇^≡)

ผมส่องกระจกบานใหญ่ก่อนจะให้กำลังใจตัวเองและเดินไปเปิดประตูเพื่อจะไปมหาลัย แม่ผมมักบอกเสมอว่าถ้าเราให้กำลังตัวเองก่อนที่จะไปเรียนหรือทำงาน วันนั้นมักจะเป็นวันที่ดีเสมอ

มหาลัยที่ผมเรียนอยู่เป็นมหาลัยเอกชน ตัวมหาลัยใหญ่มาก มีหลายคณะให้เลือกเรียน ผมเรียนคณะวิทยาศาสตร์ สาขาเคมีอุตสาหกรรม ปี1 เป็นน้องใหม่ของรั้วมหาลัยแห่งนี้

แค่เทอ~แค่มีเทอ~ 

"ฮัลโหลครับ"

"มึงอยู่ไหนแล้ววะ ไอ่โมจิ" เสียงของไดฟุกุดังขึ้นทันทีที่ผมรับ

"ใกล้ถึงแล้วครับ" ผมตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เพื่อนกังวลมากไป

"เออๆ พวกกูรออยู่ที่ลานจอดรถคณะมึงเนี่ย พวกกูซื้อของกินมาด้วยจะได้กินด้วยกัน" 

"ได้ครับ อีก5นาทีถึงครับ^^"

"โอเคแค่นี้ เดี้ยวเจอกัน"

พอผมจอดรถเสร็จก็เห็นเพื่อนโบกมือโบกไม้อยู่ระหว่างที่ตรงมายังรถ 

"ไอ้เหี้ยไดกับไอ่ดังแมร่งโทรปลุกกูตั้งแต่เช้า เพื่อให้ไปหาอะไรกินให้มึงเนี่ย" ( ͡° ʖ̯ ͡°)

โยพูดไปด้วยพร้อมกับยกของที่ซื้อมากินให้ผมดู

"ไอ้สัสโยครับ มึงจะบ่นเพื่อ.."

ไดฟุกุทำท่าเหมือนจะตบหัวโย

"หิว" 

เสียงของดังก้อดังออกมาขัดจังหวะซะก่อน

"เราว่าไปหาที่กินกันก่อนเถอะ ดูสิดังโงะบ่นหิวแล้ว^^"

เราเดินไปหาที่นั่งกินจนเจอโต็ะหินอ่อนที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ 

เพื่อนของผมมี3คน 

ไดฟุกุ ดังโงะ โยคัง ชื่อของเรา4คนเป็นชื่อขนมญี่ปุ่นหมดเลย อาจเป็นฟ้าลิขิตก็ได้นะ

"กินเสร็จต้องไปรายงานตัวอีก ไหนจะรับน้องอีก เหมือนเข้ามหาลัยแล้วเหนื่อยมากกว่าเดิมเลยว่ะ" 

โยบ่นไปด้วยกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไปด้วย

"มึงอย่ามาบ่น ไอ่โย! ไอ้ดังมันต้องเจอพี่ว้ากมันยังไม่บ่นเลย"

ดังโงะพยักหน้าเห็นด้วย 

"เราว่าพี่ว้ากอาจไม่น่ากลัวเหมือนที่พวกนายคิดก้อได้น้ะ^_^"

ผมยิ้มให้เพื่อนก่อนที่ไดฟุกุจะพูดต่อ

"เพื่อนโมครับ ขึ้นชื่อว่าพี่ว้ากต้องน่ากลัวอยู่แล้วป่ะวะ"

"ใช่ ไอ่โมจิ ชื่อก็บอกอยู่ว่า พี่ว้าก "

"เห็นด้วย" 

ผมทำตาปริบๆมองเพื่อนสามคนของผมโดยเฉพาะดังโงะที่ทำหน้านิ่งแต่แววตาเหมือนกับยอมรับชะตากรรมที่ตนเลือก

'นี่พี่ว้ากเป็นผีหรือปีศาจหรอถึงกลัวขนาดนั้น'

"ไอ่โมจิ! มึงไม่ต้องทำหน้าสงสัยเลย"

"กินเสร็จแล้วไปกันเถอะว่ะ"

โยคังพูดแล้วหันมาหาผม

"ไอ่โมจิเที่ยงไปเจอที่โรงอาหารวิศวะแล้วกัน"

"ได้ครับ^^"ผมยิ้มตอบ

"เดี้ยวพวกกูไปรายงานตัวก่อนเจอกันตอนเที่ยงน่ะ"ไดฟุกุพูดขึ้นพร้อมเดินพากันไปยังรถของแต่ละคนแล้วสตาร์เครื่องพากันออกไปจากคณะของผม 

'หือ?! ลืมถามเลยว่าคณะวิศวะไปยังไง?'

ผมหันไปมองก็ไร้เงารถเพื่อนแล้ว

'เดี้ยวค่อยโทรถามแล้วกัน'

ผมพยักหน้ากับความคิดตัวเองก่อนเดินเข้าคณะไปรายงานตัว

ที่หน้าคณะมีพวกพี่ๆมาต้อนรับน้องๆดูคึกคักกันมากเลย 

คณะของผมรับน้องแบบสบายๆเป็นกันเองให้เล่นเกมบ้าง แนะนำตัว บางครั้งก็จับคู่เล่นเกมกัน จนถึงพักเที่ยง

.

________________________________

...#นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของไรซ์ฝากติดตามด้วยนะคร้า😆😆...

ผมจอดรถที่ลานจอดรถคณะวิศวะและเดินไปยังโรงอาหารทันที

'หูยย!! คนเยอะจัง! แล้วจะหาเจอไหม?' 

ผมหยิบโทรศัพย์โทรหาดังโงะทันที

ตืดดด~~

"อยู่ไหน"เสียงดังโงะดังหลังจากรับสายผม

"เราอยู่ตรงทางเข้าโรงอาหารน่ะ คนเยอะมากเลย แล้วพวกนายอยู่ไหนกัน??"

ผมถามพร้อมยืดคอไปมามองหาเพื่อน 

"เดี้ยวไปรับ"ดังโงะตอบแล้วตัดสายไป

ผมมองโทรศัพย์แล้วส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับนิสัยพูดน้อยของดังโงะ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาจุดแลนมาชที่คาดว่าพอดังโงะมาจะเห็นได้เลยว่าผมอยู่นี่ 

ก่อนจะเห็นจุดที่คิดว่าดังโงะต้องเห็นแน่ผมเลยเตรียมจะเดินไปยังจุดนั้น ก่อนจะรู้สึกว่าชนกับใครสักคนหนึ่ง

"โอ้ยยย~~!!!!"ผมกระเด็นก่อนที่จะมีมือของคนที่ผมชนจับแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะล้มซะก่อน

"ไม่มีตามองหรือไงครับ! ถ้าคุณเดินแบบนี้แล้วไปชนใครเขาล้มเข้าจะทำยังไง!!"

เสียงคนที่ผมชนดังลั่น ผมตั้งสติได้จึงเงยหน้าขึ้นมอง คนตรงหน้าผมใบหน้าหล่อเหมือนดาราหลังข่าวที่แม่ผมชอบดูบ่อยๆ ก่อนจะก้มหน้าขอโทษ

"ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวังเลยชนคุณ" ˚‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚

"ถ้าทำผิดแล้วหายจะมีกฏหมายไว้ทำไมครับ!!"เสียงคนตรงหน้ายังตะโกนใส่ผมเหมือนเดิม

'เอ้?? หรือเขาคิดว่าเราไม่ได้ยินจึงตะโกน เราต้องบอกออกไปว่าได้ยิน เขาจะได้ไม่ตะโกนแล้วจะได้ไม่เจ็บคอ อือๆใช่ๆ'

ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ทำหน้าตึงใส่ ก่อนจะพูดดังที่ใจคิด

"คุณไม่ต้องตะโกนก็ได้ครับ ผมได้ยินเดี้ยวคุณเจ็บคอน้ะ"

"นี่คุณกวนตีนผมหรอ!!!"

"ผมเปล่า"

ผมตอบกลับพร้อมกับมองคนตรงข้ามตาปริบๆ

'นี่เราไปกวนเขาตรงไหนกันน้ะ แค่กลัวจะเจ็บคอเอง'-_-

"ปีหนึ่งแค่นี้คุณก็ไม่เคารพรุ่นพี่แล้ว!! แล้วต่อไปใครเขาจะเคารพคุณ!!!"

คนตรงหน้าผมยังตะโกนใส่ผมเหมือนเดิม 

'หรือปกติรุ่นพี่คนนี้พูดแบบนี้อยู่แล้วนะ ดีน้ะที่พกลูกอมมาด้วย^^'

ผมเอามือล้วงไปที่กระเป๋าแล้วหยิบเอาลูกอมออกมาสองเม็ด ก่อนยื่นให้รุ่นพี่

"ถึงพี่จะชอบตะโกนแต่ต้องรักษาเส้นเสียงไว้น้ะครับ อ่ะ..ลูกอมอันนี้มันสามารถบรรเทาอาการเจ็บคอได้พี่รับไปสิ^^"ผมยิ้มพร้อมกับยื่นลูกอมให้

"นี่คุณ!!!!!!"

"เกิดอะไรขึ้นโมจิ?!"

ผมหันไปตามเสียง ก็เห็นดังโงะเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะยืนหันหลังให้ผม เพื่อหันหน้าหารุ่นพี่และเอาตัวบังผมไว้ด้วย

"เราไม่เป็นอะไรหรอก แต่พี่เขาน่ะสิไม่รู้เป็นอะไรไหม เราเดินชนพี่เขาน่ะ แต่ขอโทษไปแล้วน้ะ แล้วก็เห็นพี่เขาตะโกนกลัวเขาเจ็บคอเลย ยื่นลูกอมให้แก้เจ็บคอน่ะ^^"ผมยิ้มพร้อมอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ดังโงะฟัง 

ดังโงะหันมามองผมด้วยหน้านิ่งๆแต่สายตากลับพูดว่า 

'นี่มึงไปกวนตีนพี่เขาหรอ???' ಠಿ_ಠ

ผมมองกลับด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ 

'เราไปกวนเขาตรงไหนกันน๊าา??' (/ω＼)

"พี่ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วย"

ก่อนที่ดังโงะจะหันไปขอโทษพี่คนนั้นและพูดต่อว่า

"เพื่อนผมไม่ได้อยู่คณะนี้"

รุ่นพี่คนนั้นมองดังโงะด้วยสายตาเรียบๆก่อนปรายตามามองผม แล้วเดินจากไป

"เฮ้อออ~~"เสียงถอนหายใจของดังโงะดังขึ้นหลังจากรุ่นพี่คนเมื่อกี้จากไป

"ดังโงะเป็นอะไร ทำไมถอนหายใจขนาดนั้นΣ(･o･;)"

ผมถามดังโงะด้วยความเป็นห่วง

"เดี้ยวค่อยคุยไป..ไปที่โต๊ะก่อน"

ดังโงะจับมือผมรีบเดินพาไปที่โต๊ะ  พอมาถึงโต๊ะที่เพื่อนผมนั่งจองกันไว้ ไดฟุกุเลยถามขึ้น

"ไอ่โมทำไมพวกมึงมาช้าจังวะ มึงก็อีกตัวทำไมไปตามไอ่โมช้าจัง"

"เอออ!! เกิดเรื่อง ขึ้น นิดหน่อย" ดังโงะตอบ

"ยังไงวะ"ಠಿ_ಠ โยคังถามขึ้นทันทีที่รู้ว่ามีเรื่อง

"ไม่มีอะไรหรอกโย ดังโงะก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้" ผมรีบอธิบายก่อนที่จะเข้าใจผิดกันไปใหญ่และเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เพื่อนฟัง

"ไอ่ดังแล้วรุ่นพี่ที่เสียงดังใส่ไอ่โมคือใครวะ???" โยคังถามดังโงะทันทีที่เล่าจบ

"พี่เฮดว้าก"( ͡° ʖ̯ ͡°)

"Σ(ﾟДﾟ；)"โยคัง

"(〇o〇；)"ไดฟุกุ

"เราไปซื้อข้าวก่อนน้ะ"ผมเห็นหน้าแต่ละคนต่างช็อกไปแล้ว ผมเลยรีบปลีกตัวไปซื้อข้าวก่อนดีกว่า

ระหว่างต่อแถวร้านอาหารตามสั่ง ผมก็ใช้ความคิดไปด้วย 

'พี่ว้ากไม่เห็นน่ากลัวสักหน่อยทำไมเพื่อนเราถึงช็อกขนาดนั้นน้ะ โมจิล่ะงงจริงๆ??'

ต่อแถวไปสักพักก็ถึงตาผมสั่งข้าว ป้าที่ร้านอาหารดูเป็นคนมีอายุเยอะแล้ว ป้าหันมาถามผม

"ไอ้หนุ่ม เอาอะไร"

"กระเพาหมูกรอบครับ"

"เอาไข่ไหม?"

"เอาครับ"ผมตอบพร้อมพยักหน้าไปด้วย พอผมจะเดินกลับไปยังโต๊ะก็เจอรุ่นพี่คนนั้นอีกครั้ง

"มีอะไรหรอครับ"ผมมองคนตรงหน้าพร้อมเอ่ยถาม

"น้ำ กูซื้อให้" พี่เขาตอบกลับและยื่นน้ำชาเขียวที่ใส่แก้วมาให้ผม ผมยื่นมือที่ว่างอยู่ไปรับ

"พี่ซื้อให้ผมทำไมครับ??"

"โทษทีที่เสียงดังใส่ กูนึกว่ามึงเป็นเด็กคณะกู"

"ไม่เป็นไรครับ(≡^∇^≡)"ผมยิ้มตอบกลับรุ่นพี่

อยู่ๆ คนตรงหน้าผมก็เดินเข้ามาใกล้ๆก่อนก้มหน้ามาหาผม ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่อุ่นของพี่เขาได้เลย ก่อนที่พี่เขาจะยิ้มแล้วพูด

"ดื่มน้ำให้อร่อยนะครับ"

ก่อนจะเดินจากไป ผมอึ้งสักพักก่อนจะรู้สึกเหมือนขานำพาตัวผมมายังโต๊ะที่เพื่อนนั่งกันอยู่

พอรู้ตัวอีกทีตัวผมก็มาอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับชาเขียวในมือ 

"ไอ่โมจิ"

"โมจิ"

"ไอ่เหี้ยโมจิ!!!!"

"ครับ?! มีอะไรครับ??" ผมสะดุ้งเพราะเสียงของโยคัง

"มึงเหม่ออะไรวะ??" ไดฟุกุหันหน้า มาถามผม

"เออ!! แมร่งเหม่อตั้งแต่ซื้อข้าวกลับมาและ เอาแต่มองชาเขียวอยู่นั่นแหละ มันมีอะไรอยู่ในนั้นวะ?!"โยคังชะโงกหัวมาดูที่แก้วของผม

"คือ...เมื่อกี้มีคนซื้อชาเขียวให้น่ะเลยคิดอะไรนิดหน่อย"ผมเลือกที่จะไม่บอกว่าใครซื้อให้ เพราะเพื่อนผมคงต้องไปวุ่นวายกับพี่เขาแน่เลย

"ใคร??"เสียงดังโงะถามพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนหันมามองผมด้วยสายตาที่ต้องการคำตอบ

ผมรีบกินข้าวตามด้วยดูดน้ำชาเขียวเพื่อไม่ให้ปากผมว่างพอที่จะตอบคำถามของเพื่อน

"ค่อยๆกิน"ดังโงะพูดพรางมองผมไปด้วย

"เออๆพวกกูไม่ถามและ"-_-ไดฟุกุ

"พร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอก เดี้ยวพวกกูสแกนให้ว่าผ่านไหม"โยคัง

"พี่ว้ากหรอ?"จู่ๆดังโงะก็พูดขึ้นมา

"แค่กกๆๆ .. แค่กๆ"ผมถึงกับสำลักผัดกระเพราเลย โยคังที่อยู่ข้างๆผมจึงเอามือตบที่หลังของผมเบาๆ

"แล้ว...พี่ว้ากคนไหนจีบมึงวะ?"โยคังเอ่ยถามไปด้วยตบหลังเบาๆไปด้วย

พอผมหายสำลักแล้วจึงเงยหน้ามองเพื่อนๆ'ทำไมเหมือนสารภาพผิดเลยล่ะ??-_-'

"คือ...พี่ที่ชนที่หน้าโรงอาหาร เขามาขอโทษที่เสียงดังใส่เราน่ะ เลยซื้อชาเขียวมาให้"

เพื่อนผมพากันมองหน้าเหมือนส่งซิกหรือแบ่งหน้าที่อะไรบางอย่างทางสายตา ผมจึงรีบเอ่ยก่อน

"แต่พี่เขาไม่ได้จีบเราหรอก พวกนายอย่าไปวุ่นวายกับพี่เขาเลย"

ไดฟุกุหันมามองผมพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง

"มึงน่ะ พอใครมาทำดีด้วยก็เห็นเขาดีหมด พวกกูเลยต้องคอยสแกนให้ไง แล้วอีกอย่างนะโมจิ พวกกูเป็นเพื่อนมึงไงเลยทำแบบนี้"

ผมรู้สึกน้ำตาคลอที่ดวงตา ก่อนพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าวสาร 

ไดฟุกุ โยคังกับดังโงะเป็นเพื่อนตอนมอต้นที่โรงเรียนชายล้วน และคบหาเป็นเพื่อนกันมาจนถึงทุกวันนี้ ผมรู้ว่าพวกเขาหวังดี เพราะส่วนมากที่มาทำดีกับผมไม่หวังsexก็หวังเงิน แต่ผมก็รอดมาได้เพราะพวกเขานี่แหละ 

"พี่ว้ากชื่อเสือ"ดังโงะก้มมองโทรศัพท์เหมือนกำลังหาข้อมูลอะไรบางอย่างพร้อมกับเอ่ยขึ้น และพูดต่อ

"บ้านรวย อดีตเดือน"พอพูดจบดังโงะก็เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ก่อนพูดเสียงที่จริงจังขึ้น "ต้องระวัง"

หลังเหตุการณ์ที่โรงอาหารวิศวะก็ผ่านไปสองวันแล้ว ผมและเพื่อนก็ใช้ชีวิตปกติเฮฮา เรียนไปด้วยรับน้องไปด้วย แต่ที่หนักน่าจะเป็นดังโงะเพราะเหมือนปีหนึ่งที่วิศวะจะเริ่มเข้าห้องเชียร์กันแล้ว และเหมือนว่าวันนี้ผมจะเจอเรื่องยุ่งๆเข้าแล้วเหมือนกัน

"เอาล่ะที่พวกพี่เรียกพวกน้องมารวมกันเพราะว่าเราจะคัดดาวเดือนของคณะนะคะ"

เสียงของรุ่นพี่ปีสามดังขึ้น 

"แต่ละสาขาส่งตัวแทนชายหญิงที่คิดว่าหน้าตาดีสุดๆออกมาน๊าา~ เดี๊ยวพวกเจ๊จะดูว่าคนไหนเหมาะจะประกวด ปีนี้คณะเราต้องได้รางวัญบางล่ะ"

กลุ่มแก็งรุ่นพี่ปีสี่ที่แต่งตัวเหมือนพี่ เอ ศุภชัย ทำหน้าเหมือนจะคาดหวังกับรางวัญนี้มากเหมือนกัน 

แต่ละสาขาส่งตัวแทนออกไปจนหมด เหลือก็เพียงแต่สาขาผมที่เพื่อนในสาขาต่างหันมองหน้ากัน เพราะไม่รู้จะส่งใครไปดี

"เอ้าา!? สาขาเคมีลูกก~ หนูต้องส่งตัวแทนมาน้ะคะ~ อะไร ยังไง? ไม่ส่งหรอ ไม่เป็นไรเดี้ยวพวกเจ๊เดินดูทีละคนเอ๊งงง~~"

แก็งของพี่เอ ศุพชัยเห็นว่าสาขาของผมตัดสินใจกันไม่ได้จึงเลือกที่จะเดินมาคัดทีละคน พวกพี่ปีสี่แยกย้ายกันเดินหาเป้าหมายคนหน้าตาดีที่สาขาผมอย่างใจเย็น 

"ดาวสาขาเอาคนนี้แล้วกัน หน้า สวย สูง ผิวขาวจั๊ว โอเคลูกแม่เลือกหนู!! ชื่ออะไรค่ะลูก"

"ฟ้ารุ่งค่ะ"

'ดูเหมือนดาวสาขาจะเลือกได้แล้ว น้ะ'ผมคิดไปด้วยก้มหน้าไปด้วย จนผมเห็นรองเท้าของใครสักคนมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ด้วยความสงสัยของตัวเองจึงเงยหน้ามอง ก็เห็นรุ่นพี่ปีสี่ที่แต่งตัวเหมือน เอ ศุภชัย มายืนอยู่ตรงหน้าผม พร้อมกับทำสายตาวิบวับเหมือนกับตอนแม่ผมเจอดาราที่ชอบเลย

"อ๊าาา~~ อียูนี่ มึงมาดูน้องคนนี้สิ หน้าอย่างเคะ ตัวขาว อื้อหือ!! ผิวเนียนยังกะก้นเด็ก"

รุ่นพี่จับผมหันซ้ายหันขวาจนผมรู้สึกเวียนหัวไปหมดแล้ว ก่อนที่กลุ่่มพวกพี่เขาจะมารวมตัวกันจ้องผม

"หนูชื่ออะไรจ้ะ??✺◟( ͡° ͜ʖ ͡°)◞✺"

"ผมชื่อโมจิครับ(◍•ᴗ•◍)"ผมยิ้มแล้วตอบกลับ

"แม่เลือกหนูนะลู๊กก~~ คุณลูกขาา~~แม่ยกลูกให้ประกวดเดือนคณะเล๊ยย!!∩( ✧Д✧)∩"

"เออ! อีซูนี่กูเห็นด้วยกับมึง"        (☞ ͡ ͡° ͜ ʖ ͡ ͡°)☞  กลุ่มรุ่นพี่ปีสี่เหมือนเห็นพร้อมต้องกัน ก่อนที่พี่ที่แต่งตัวเหมือนเอ ศุภชัย จะแนะนำตัวเอง

"พี่ชื่อซูนี่นะคะ หรือเรียกว่าพี่สุดสวยก็ได้น้าา"

และกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่จะแนะนำชื่อของแต่ละคนให้ผมรู้จัก ผมรู้ว่าพวกพี่คงอยากได้รางวัญผมเลยพูดขึ้น

"พี่เลือกผมจะดีหรอครับ? ผมไม่ได้หล่อขนาดนั้นนะครับ"

"โอ้ย!!! ลู๊กกก~ขาา~หนูไม่ต้องเอาตำแหน่งเดือนก็ได้ลูก แค่ป๊อปคูล่าโหวตอกอีแม่ก็เหมือนเกิดใหม่แล้ว"พี่ซูนี่พูดพร้อมกับเอามือตบอกเบาๆ

ผลสุดท้ายผมและเพื่อนอีกคนนึงที่ชื่อ ฟ้ารุ่ง ก็ได้เป็นตัวแทนของ คณะวิทยาศาสตร์ 

"วันเสาร์ ตอน9โมง น้องสองคนมาถ่ายรูปที่คณะนิเทศนะ แล้วก็หน้าไม่ต้องแต่งนะคะเดี๊ยวพวกพี่ซูนี่เขาจะแต่งหน้าให้นะ"

พี่ปีสามนัดผมกับฟ้ารุ่งก่อนที่จะเดินจากไป ผมกับฟ้ารุ่งจึงแยกย้ายกันไปเรียน

ตึ้ง ตึง เสียง Line ผมดังขึ้น

กลุ่ม Line'ชื่อเหมือนขนมญี่ปุนแล้วไง'

เทพดังต่อด้วยโงะ: เย็นนี้อยากไปผ่อนคลาย( ͡° ʖ̯ ͡°)

ไม่สนิทอย่าเรียกพี่ไดฟุกุ: เป็นไรวะ โดนรับน้องจนสมองไปแล้วไง?(´ω`)

เทพดังต่อด้วยโงะ: 凸( •̀_•́ )凸

โยคนติส ติสชึ้ง: อย่าทะเลาะกันคับ 

โยคนติส ติสชึ้ง: เอาไงไปที่ไหนดี

ไม่สนิทอย่าเรียกพี่ไดฟุกุ: ​​​​​​ร้านมึงไหมไอ้โย??

โยคนติส ติสชึ้ง: 👌

เทพดังต่อด้วยโงะ: ตกลง

หนึบหนับโมจิ: เดี้ยวเจอกันครับ(≧∇≦)/