" ฟรองซ์​ เเก! ทำไมเเกทำเเบบนี้เเกขายมันให้กับพวกมันได้ไงวะ!! เเกมันพวกสวะชัดๆ ตั้งเเต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เเกไม่ต้องมาทำงานที่นี้อีกนะ ฉันไล่เเกออก!"

" เเต่หัวหน้าผม! ไม่ได้ทำนะครับหัวหน้า ผมไม่ได้ขายมันให้กับบริษัทคู่เเข่งสักหน่อย ผมจะทำงานอย่างหนักไปเพื่ออะไรละครับ ถ้าผมจะขายให้พวกมัน"

" นี่เเก!! ยังจะมาเเก้ตัวอีกหรอ ร็อปเอาหลักฐานมาให้ฉันดูขนาดนี้ นี่เเกยังจะเเก้ตัวอีกหรอ? "

" ฉันพูดคำไหนคำนั้น พรุ่งนี้เเกไม่ต้องมาทำงานอีกเเล้ว ฟรองซ์​ ถ้าเเกไม่ได้ทำจริงๆละก็ ทำไมพวกมันถึงได้ปล่อยเกมตัวใหม่ที่มีไฟล์ข้อมูลของเราได้ล่ะเเกเป็นหัวหน้ารับผิดชอบ โปรเจ็ค​นี้ไม่ใช่หรือไงว่ะ? "

"  ใช่ครับหัวหน้า ฟรองซ์​มันทำจริงๆเพราะผมเป็นเพื่อนสนิทมันผมเลยสามารถเช็คข้อมูลในคอมพิวเตอร์​ของมันได้ เเละไปเจอหลักฐานการซื้อขายเข้า ผมไม่อยากจะเชื่อเลยเพื่อนของผมตั้งเเต่สมัยมัธยม​ที่คบกันมานานจะเป็นเเบบนี้ ถ้ารู้อย่างงี้ผมไม่คบมันหรอกครับ "

"   ร็อป! เเก!! ฉันไปทำอะไรให้เเกว่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือไงว่ะ? ทำไมเเกทำอย่างงี้กับฉัน เเม่งเอ๊ย!!  "

"  ฟรองซ์​เเกนั้นเเหละทำไมถึงได้ขายไฟล์งานของเราให้บริษัทมัน เสียเเรงที่คบเเกมาตั้งนานจริงๆ "

" ร็อป เเก!!! "

"  ฟรองซ์! พอได้เเล้วไส้หัวออกไปจากบริษัท​ฉันสะ! "

" ได้ยินรึยังฟรองซ์? เเกไสหัวไปได้เเล้วล่ะไอคนขายบริษัท​ "

" ครับ "

" งั้นสินะ? ฉันมันโง่เองที่ปล่อยให้ร็อปสามารถใช้คอมของฉันได้ตามใจชอบ ฮ่าฮ่าๆๆ ใครจะไปคิดว่าเพื่อนที่สนิทที่เรียนด้วยกันตั้งเต่สมัยมัธยมจะหักหลังกันได้ลงคอ เเม่งเอ้ย! เจ็บใจว่ะ ร็อปฉันไปทำอะไรให้เเกวะ

อย่าบอกนะว่าเเค่เงิน ก็ทำให้เเกขายฉันได้เลยนะ

ทั้งๆที่ฉันช่วยเเกตั้งเยอะเเท้ๆ ฉันไม่เคยทอดทิ้งเเกเลยสักครั้ง "

ฟรองซ์​ เดวิต้า เด็กหนุ่มอนาคตดีจบมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในลอนดอน เขาเเละเพื่อนสนิทของเขา ร็อป ได้ฝ่าผัน อุปสรรค​มากมายมาด้วยกันจนได้เข้าทำงานที่บริษัทเอกชน​เกมออนไลน์ชื่อดังของประเทศอังกฤษ เเต่ดูเหมือนว่ามิตรภาพ​ของพวกเขาที่มีมานานเเสนนาน จะพังทลายลงด้วยอำนาจของเงินตรา ร็อปขายไฟล์งานโปรเจ็คเกมออนไลน์ที่ฟรองซ์​ดูเเลอยู่ ให้บริษัท​คู่เเข่งเเละโยนความผิดให้กับเขา

ชีวิตที่ดี พร้อมเงินเดือนอันมหาศาลของเขาชีวิตที่ฟรองซ์​วาดฝันในวัยเด็กได้หายไปในพริบตา เพราะเพื่อนสนิทที่เขารักเเละเคารพมากที่สุด

ฟรองซ์​รู้สึกสิ้งหวังสุดขีด นี่น่าจะเป็นครั้งเเรกที่เขาสินหวังขนาดนี้ เขาสูญเสียงานที่มั่นคงที่เขาวาดฝันมาในวัยเด็กของเขา เเถมเขายังสูญเสียมันไปเพราะเพื่อนสนิทของเขาเอง มันชั่งเจ็บปวดสำหรับเขาเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม พ่อเเม่ของเขาเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุ​เมื่อ2ปีก่อน เขาไม่มีเเฟนไม่มีญาติ​พี่น้อง มีเพียงเพื่อนสนิทที่พึ่งหักหลังเข้าไป

ฟรองซ์​เดินไปตามถามเรื่อยเปื่อยใจกลางเมืองใหญ่พร้อมมความสินหวัง เขาไม่สามารถหาเหตุผลในการใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกเเล้วเขาสูญเสียทุกอย่างในชีวิต

{ นี่ฉันไปทำอะไรไว้ในชาติที่เเล้วงั้นหรอ? ทำไมเพื่อนที่ฉันรักที่สุดถึงได้หักหลังฉันได้ ฉันไม่ได้ทำอะไรให้มันสักหน่อย นี่ฉันเป็นเพื่ินสนิทกับมันไม่ใช่รึยังไงวะ? เราผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งมากมายเเท้ๆ เเกขายฉันที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานเพราะเงินนี่นะ ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดเเล้ว ฉันเหลืออะไรบ้างนะ?

ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกทำไม พ่อเเม่ของฉันก็ไม่อยู่เเล้ว เเฟนฉันก็ไม่มี เพื่อนสนิทพึ่งจะหักหลังฉันไปอีก!

เฮ้อ ฉันมันไม่ควรมีชีวิตอยู่จริงๆนั้นเเหละ}

ฟรองซ์​เดินด้วยความเคว้งคว้าง​เศร้าหมอง ทามกลางเเสงจันทร์ยามราตรีอันเงียบสงบ เขาเดินไปเรื่อยจากตัวเมืองที่ มีผู้คนพลุกพล่าน ไปตามทางเรื่อยยั้งที่สงบห่างไกลจากตัวเมือง ฟรองซ์​เดินขึ้นไปบนสะพานเเห่งหนึ่งที่ไร้ผู้คนด้วยความรู้สึกที่อ้างว้าง​

{ หืม! เเม่น้ำหรอ หรือว่าฉันควรจะจบชีวิตตัวเองที่เเม่น้ำเเห่งนี้ดีนะ? ปล่อยให้เเม่น้ำพาตัวฉันไปเรื่อยๆก็น่าจะเป็นความรู้สึกที่ดีเหมือนกันสินะ? ฉันมันไม่เหลืออะไรอีกเเล้วนี่น้า ไม่มีทั้งคนรู้จัก ไม่มีทั้งงาน ไม่มีเเม้กระทั้งครอบครัว ฉันจะอยู่ไปทำไมว่ะ ฉันควรจะไหลไปตามกระเเสน้ำนี้ มันคงจะดีถ้ามันสามารถช่วยฉันจากความสินหวังในตอนนี้ได้ ฉันอยากผักผ่อนเหลือเกิน ที่ผ่านมาช่างเป็นความยากลำบากที่สุดจะทน ต้องทำงานตั้งเเต่เช้ายันค่ำ ไม่มีเวลาได้ไปเที่ยวเเบบคนอื่น ต้องเสียพ่อเเม่ไป อยู่ตัวคนเดียว ตอนนี้ฉันยังเสียงานของฉันอีก ฉันควรจะผักผ่อนจริงๆสินะ......}

ด้วยความคิดเช่นนั้นฟรองซ์​ตัดสินใจปีนขึ้นไปบนสะพาน เเละกระโดดลงมา เขาตกลงไปในเเม่น้ำ

ทุกคนจะรู้สึกกลัวสุดขีดเมื่อเจอเหตุการณ์​เบบนี้เเต่ไม่รู้ว่าทำไม ฟรองซ์​ถึงได้รู้สึกมีความสุข เขาได้ปลดปล่อยตัวเองจากความรู้สึกต่างๆที่โถมเข้ามาในชีวิตของเขาเเละรู้สึกว่าตัวเองได้รับการปลดปล่อยรู้สึกโล่งใจ ที่จะได้หายไปจากสังคมบ้าๆนี่สักที

" อุเเว๊ อุเเว๊ "

" อุเเว๊ "

{ เอ๊ะ! ทำไมกันเรายังไม่ตายหรอทำไมลืมตาได้กันไม่เห็นเจ็บเลย ว่าเเต่ผู้หญิงคนนี้ใครกัน เเล้วผู้ชายคนนี้ละ ไหนจะหญิงชราคนนี้อีก นี่มันอะไรกันทำไมเราพูดอะไรไม่ได้เลยล่ะ เอ๋!! มือเราทำไมมันเล็กเหมือนเด็กทารกเเบบนี้ นี่อย่าบอกนะว่าเรากลายเป็นเด็กทารก?

นี่เรามาเกิดใหม่งั้นหรอ? }

" คุณคะ! ลูกเราเป็นอย่างไรบ้างคะ"  หญิงสาวพูด

" เฮ้! เนตาเฟีย ลูกเราเป็นผู้ชายละ ฮ่าๆฮ่า!!" ชายหนุ่มพูด

"  หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆเลยนะ รู้สึกเหมือนว่าผมของ เขาจะสีขาวเหมือนเธอเลย "

" เเต่เหมือนว่า เขาจะรูปหล่อเหมือนฉันนะฮ่าฮ่าๆ!! "

" คุณละก็! ลูกเราปอดภัยก็ดีเเล้วค่ะ "

" ดูเหมือนลูกของเจ้าจะเเข็งเเรงดีนะ "  หญิงชราพูด

" ฮ่าฮ่า! จริงเลยละครับท่านผู้อาวุโส เด็กน้อยของข้าดูตัวใหญ่สะจริง โตมาคงมีสาวๆรุมล้อมเหมือนข้าเเน่นอน "

" ดูเจ้าพูดเข้า ข้าพนันเลยว่าเด็กน้อยคนนี้จะเติบโตมาดีกว่าเจ้า "

" ขอบคุณ​มากค่ะผู้อาวุโส ฉันเป็นหนี้บุญคุณท่านอีกเเล้ว ไว้ลูกของฉันโตขึ้นจะพาไปหาคุณนะคะ"

" ไม่เลย เนตาเฟียข้าดีใจที่เด็กเกิดมาในหมู่บ้านของเรา เขาจะเป็นกำลังสำคัญของหมู่บ้านเราเเน่นอนว่าเเต่

เจ้าได้คิดชื่อเจ้าหนูน้อยหรือยังละ "

" ค่ะ ฉันตกลงกับเดวิสไว้เเล้ว ว่าถ้าเด็กเกิดมาเป็นผู้หญิงให้ใช้ชื่อ ลูเซีย ถ้าเป็นผู้ชายให้ใช้ชื่อ อาเธอร์ "

" อาเธอร์ เดวิเนียนงั้นสินะในที่สุดตะกูลดาวิเนียนของพวกเจ้าก็มีผู้สืบทอดสักที ขอเเสดงความยินดีด้วยเเล้วกันนะ "

" ครับ"

" ค่ะ ขอบคุณท่านผู้อาวุโส "

" นี่ที่รัก เราต้องลงกันเเล้วสิน่ะ ว่าถ้าลูกเราเป็นผู้ชายเราจะให้ลูกเราเรียนวิชาดาบน่ะ " ชายหนุ่มพูด

" ใจเย็นๆสิคะ เราควรดูก่อนว่าลูกเราชอบอะไรกันเเน่

ถ้าลูกเราชอบเวทย์มนตร์​ละก็เราสามารถให้เข้าเรียนทั้ง ดาบ เเละ เวทย์มนตร์​ได้เลย "

{ อะไรกันคนพวกนี้ พูดอะไรเราไม่เห็นเข้าใจเลย

ดาบ เวทย์​มนต์​ คนพวกนี้พูดถึงเรื่องอะไรกันคุยกันเรื่องเกมงั้นหรอ นี่เราพูดไม่ได้เรากลายเป็นทารกงั้นสินะ คนสองคนนี้คงจะเป็นพ่อเเม่ของเรา พวกเขาเพี้ยนรึป่าวเอาเเต่พูดถึงดาบเเละเวทย์​มนต์​ หรือพวกเขาติดเกมออนไลน์​กันน่ะ ชั่งเถอะ! เเต่ที่เเน่ๆฉันคนนี้ได้ตัดสินใจฆ่าตัวตายเเละได้มาเกิดใหม่อีกครั้ง}

{ ฉัน ฟรองซ์​ วิเดต้า ผู้ถูกเพื่อนสนิทหักหลังทำให้สูญเสียงาน เเละทุกสิ่งทุกอย่างไปตัดสินใจฆ่าตัวตาย

เเต่ทว่าฉันกลับมาเกิดใหม่ในร่างของเด็กทารกนามว่าอาเธอร์ เดวิเนียนในครอบครัวชนชั้นกลางในเเทบชนบท ของอาณาจักรซีราเฟีย เอ่อ! เรื่องราวมัน

ก็เป็นเเบบนี้ }

4ปีผ่านไป อาเธอร์ เดวิเนียน อายุ4ปี

" อาเธอร์! มากินข้าเย็นได้เเล้วลูก" [เนตาเฟีย]

" คร๊าบ!! " [ อาเธอร์]

" เอ๋!! ไหนบอกว่าจะให้ลูกมาดูผมฝึกดาบไง? [เดวิส]

" คุณค่ะ มันเย็นเเล้วนะ คุณก็เหมือนกันถ้าไม่รีบมาจะไม่ทันข้าวเย็นนะ "

" โอ๋! เข้าใจเเล้วละ ใครจะไปทนไหวกัน? ที่รักทำข้าวอร่อยขนาดนี้ "

" อาเธอร์ มาได้เเล้วลูก"

" คร๊าบเเม่ "

{ เดวิส เดวิเนียน ตลกขบขัน ถึงยังงั้นเวลาจับดาบ ให้ความรู้สึกเเตกต่างเลยละ ดูจริงจังเเละดุดัน

เนตาเฟีย เดวิเนียน งดงามตามฉบับของสาวยุโรป

ผมสีขาวดั่งหิมะ ตากลมโตสีฟ้า เอ่อ!! เเล้วก็หน้าอกมาตรฐาน​ของชาวยุโรปเลยล่ะ ทำงานบ้านได้ตามฉบับผู้หญิงในฝันของผู้ชาย ทำกับข้าวก็อร่อย ดูเหมือนว่าที่นี้จะชื่อว่า หมู่บ้านเรชา เเถบชนบทของอาณาจักรซีราเฟีย ตั้งเเต่มาที่นี่ เราเคยเจอคนเเค่สามคน พ่อ เเม่เเละผู้เฒ่าของหมู่บ้านนี้ เอ่อ! ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเรามาเกิดใหม่ได้อย่างไรเเต่ก็ถือว่าโชคดีก็เเล้วกันนะ}​

" อาเธอร์มากินข้าวได้เเล้วจ้า"

" ครับ"

อาเธอร์เดินตรงไปใจกลางของบ้านมีโต๊ะทรงวงกลมตั้งอยู่พร้อมกับเก้าอี้สามตัว เนตาเฟีย เเละ เดวิส นั่งรอก่อนอยู่เเล้ว บนโต๊ะมีอาหารหลากหลายชนิด ไก่อบ ขนมปัง ข้าวบาร์เลย์​ ผลไม้ นมวัวเเละเบียร์​

{ อาหารยุคกลางจริงๆเลย ไม่มีพวกโคคาโคล่า กาเเฟ

เเฮมเบอเกอร์​ เลยเเฮะ อย่างน้อยเราก็กินไก่อบได้เเหละนะ}

" กินเเล้วนะครับ"

อาเธอร์เเละครอบครัวเดวิเนียนรับประทานอาหารบนโต้ะ​อาหารอย่างตะกะตละกาม จนอาหารบนโต้ะ​หมด

" อาเธอร์ ลูกยังต้องให้เเม่อาบน้ำให้อยู่ไหมจ๊ะ?"

" เห๋! คุณลูกเราก็4ขวบละนะ"

" ไม่เเล้วละครับเเม่"

" จ๊ะๆ ลูกของเเม่โตเเล้วสินะ"

" อาเธอร์ ไปดูพ่อฝึกดาบไหมล่ะ? "

" ครับ"

อาเธอร์ ตามเดวิสไปที่สวนหน้าบ้านของบ้านตระกูลเดวิเดียน สวนหน้าบ้านมีหญ้าเขียวขจี ขนาดกว้างพอให้สุนัขวิ่งเล่นได้สบายๆ มีดอกไม้ที่เนตาเฟียปลูกไว้เพื่อตกเเต่งสวนหน้าบ้านของเธอ เดวิสเดินไปหยิบดาบ

ที่ชั้นเก็บดาบในโรงเก็บของ ดาบไม้มีขนาดปานกลาง เเต่มีความประณีต​ในการทำอย่างยิ่งมีลวดลายของสำนักดาบวายุสลักไว้อยู่

{ โลกนี้จะมีเวทย์มนตร์​วิชาดาบ วิชาการต่อสู้มอนเตอร์ เเละปีศาจ รวมถึงเผ่าพันธุ์​อื่นๆเช่น เอลฟ์ ที่อาศัยอยู่ทางตอนเหนือของทวีป ปีศาจอาศัยอยู่ทางตะวันตกของมหาทวีปเวิลด์​เซล ติดกับอาณาจักรซีราเฟียโดยมีเทือกเขาเเกรนดิโนเวียกั้นขว้างระหว่าง2เผ่าพันธุ์​เหมือนว่าเเม่เคยอ่านให้ฟังสินะว่ามีสงครามระหว่างมนุษย์​เเละปีศาจเมื่อ500ปีก่อน ช่วงนั้นโลกได้ให้กำเนิดวีรบุรุษ​ จอมเวทที่เป็นตำนานมากมายที่ช่วยให้มนุษชาติ​ต่อกรกับเผ่าปีศาจ พันธมิตร​มนุษย์​ได้รวมมือกันสร้างมหากำเเพงที่กั้นแบ่ง​ระหว่าง 2เผ่าพันธุ์​เหมือนว่าจะชื่อ The last wall หลังจากนั้นมีการจัดตั้งสถาบันเวทย์มนตร์​ สำนักดาบ ต่างๆมากมาย กลายเป็นยุคทองของ ดาบเเละเวทย์​มนต์​ สำนักดาบวายุเป็น1ในสำนักดาบที่จัดตั้งขึ้นระหว่างสงคราม2เผ่าพันธุ์​เมื่อ500ปีก่อน }​

อาเธอร์เดินไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ข้างโรงเก็บของในสวนหน้าบ้านเพื่อดูเดวิสฝึกวิชาดาบ เดวิส เดวิเนียน เป็นลูกของคุณนางระดับ มาควิส เเต่เนื่องจากเขาเเต่งงานกับเนตาเฟียที่เป็นหญิงสามัญ​ชนทำให้ถูกไล่ออกจากตะกูล เเต่ถึงยังงั้นเดวิสในตอนเด็กก็ได้ฝึกวิชาดาบของขุนนาง ทำให้มีฝีมือวิชาดาบพอสมควร

เดวิสจับดาบไม้ด้วยสองมือของเข้าด้วยความมั่นคงสายตาของเขาสงบนิ่งดั่งผืนน้ำ การตั้งท่าการถือดาบเเสดงออกถึงความเป็นมืออาชีพเป็นอย่างดี

" วิชาดาบวายุ wind slash!!"

คลื่นดาบสีเขียวที่เเฝงด้วยพลังเวทย์​รูปพระจันทร์​เสี้ยวพุ่งออกไปกระทบกับหุ่นฝึกซ้อมเกิดลอยบาดของดาบลึกลงไปในเนื้อของหุ่น

" นี่คือกระบวนท่าดาบระดับต้นของสำนักดาบวายุ wind slash"

" ว้าว สุดยอดไปเลยครับพ่อหุ่นโดนชีกเป็นชิ้นๆเลย"

" ไม่หรอกนี่เเค่วิชาดาบระดับต้นเท่านนั้นนะ"

" อาเธอร์ พ่อจะสอนมันให้ลูกปกติคงใช้เวลาประมาณ 4 เดือนเพื่อเรียนรู้กระบวนท่านี้ การฝึกตั้งเเต่เด็กจะช่วยความจุมานาของร่างกายสูงขึ้นนะ"

" ครับพ่อ"

อาเธอร์ ใช้เวลาอีก 2 ชั่วโมงเพื่อฝึกวิชาดาบของสำนักวายุ หลังจากนั้นอาเธอร์กลับเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำ

ถ้าเป็นเด็กปกติอายุเพียงเท่านี้จะไม่สามารถอาบน้ำเองได้หรอกนะ เเต่อาเธอร์คือเด็กที่กลับมาเกิดใหม่มีความทรงจำของชาติที่เเล้วเข้าสามารถอาบน้ำเองได้ตั้งเเต่2ขวบ เมื่ออาเธอร์2ขวบเขาได้ใช้เวลาในการศึกษาภาษาของทวีปกลางจนสามารถอ่านได้ในระดับรู้เรื่องเเล้ว ทวีปกลางเป็นทวีปที่มีความอุดมสมบูรณ์​ที่สุดเป็นทวีปที่เผ่าพันธุ์​มนุษย์​ได้ยึดครองไว้โดยเเบ่งการปกครองเป็นหลายอาณาจักร อาณาจักซีราเฟียที่อาเธอร์อยู่นั้นตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของทวีปกลาง

{ ปกติหลังจากอาบน้ำเสร็จเเม่จะพาเราเข้านอนเเล้วเล่านิทาน หรือไม่ก็ประวัติศาสตร์ ให้ฟังนี่น่า เเปลกจังทำไมวันนี้เเม่ไม่พาเราเข้านอนนะ เเม่กับพ่อหายไปไหนกันปกติต้องมีเสียงโหวกเหวกโวยวาย ตลอดเลยนี่อย่าบอกนะว่านอนกันเเล้วเเปลกจริงๆ ลองขึ้นไปดูดีกว่า}​

อาเธอร์เดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสองของบ้านเขาเดินตามทางไปเรื่อยๆผ่านห้องทำงาน ห้องต่างๆจนไป

ถึงห้องของ เดวิส เละ เซราเฟีย ทันใดนั้นอาเธอร์ก็ได้ยินบางอย่าง

" คุณคะ!! เบาๆหน่อยคะ ฉันเจ็บนะค่ะ!

" ที่รักผมเบาเเล้วนะเราจะต้องมีน้องไว้ให้อาเธอร์สักคนให้ได้ ฮ่าฮ่าๆ "

" คุณคะเดี๋ยวลูกก็มาได้ยินหรอกน่า "

" ลูกอาบน้ำอยู่ข้างล่างนะ ไม่มีทางมาได้ยินหรอก "

" คุณคะ "

หลังจากเดินมาถึงหน้าห้องพ่อเเม่ของเขาอาเธอร์ก็ได้ยินเสียงดังมาจากในห้อง(เสียงที่เด็กไม่ควรได้ยิน)​

พร้อมเสียงของเดวิส เเละ เนตาเฟีย

{ เอ่อ! เป็นอย่างที่เราคิดสินะ ถามฉันรึยังว่าอยากมีน้องรึป่าว หนุ่มสาวสมัยนี้ ให้ตายเถอะก็คิดว่าหายไปไหน? ช่างน่าอิจฉาพ่อของเราจริงๆมีภรรยา​สวยขนาดนี้ ฉันอยากมีบ้างจัง ถึงฉันจะพึ่ง4ขวบก็เถอะ}​

อาเธอร์เลิกสงสัยเพื่อไม่ให้คิดเลยเถิดมากกว่านี้เเล้วเขาเดินลงมาจากชั้น2 เเล้วเดินตรงไปที่โต๊ะอาหารเพื่อดื่มนมที่เหลือไว้ของเขาให้หมด ทันใดนั้นเขาสังเกตุเห็นกุญสีเงินขนาดใหญ่

{ กุญเเจนี้มัน ถ้าจำไม่ผิดกุญเเจห้องใต้ดินงั้นหรอ?}

อาเธอร์ถามในใจด้วยความสงใสทันใดนั้นเขาเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา

{ พ่อกับเเม่ก็ไม่ได้ห้ามเข้าไปนี่น่า มันไม่น่ามีอะไรหรอกมั้ง}​

อาเธอร์ตัดสินใจจะหยิบกุญเเจนี้เพื่อไปเปิดดูห้องใต้ดินที่เขาสงสัยมานานว่ามีอะไรอยู่กันเเน่ อาเธอร์หยิบกุญเเจจากโต๊ะอาหารเเล้วเดินไปยังห้องใต้ดินทางเดินไปยังห้องใต้ดินนั้นมืดสนิด มีหยักไหย่เต็มมุมกำเเพง

เขาได้นำเทียนบนโต๊ะอาหารมาเพื่อส่องสว่างในทางเดินอันมืดมิดเเละเดินมาถึงหน้าห้องใต้ดิน ประตูไม้เก่าล็อคไว้ด้วยเเม่กุญเเจสีเงินอันใหญ่อาเธอร์ตัดสินใจเปิดห้องใต้ดินเข้าไปดู

" เฮ๋! มืดชะมัด"

" มีชั้นหนังสือเต็มไปหมดเลย"

ห้องใต้ดินมืดมิดระหว่างทางที่อาเธอร์เดินไปเขาเจอชั้นหนังสือเก่าในชั้นมีหนังสือลักษณะเหมือนหนังสือโบราณเต็มชั้นไปหมดเขาตัดสินใจเดินตามทางไปเรื่อยๆท่ามกลางความมืด

" นั้นมัน โต๊ะงั้นหรอ เอ๋! เก่าจังเเหะ มีหนังสือข้างบนนั้นด้วยดูเหมือนสลักอักษรอะไรสักอย่างเอาไว้ "

อาเธอร์เจอเข้ากับโต๊ะเก่าตัวหนึ่งตั้งอยู่มุมห้องใต้ดินด้านบนเขาเจอหนังสือ เเสงไฟจากเทียนส่องกระทบกับหนังสือเล่มนั้น มีตัวอักษรที่สลักไว้เป็นภาษากลางของทวีปนี้ว่า [ ตำราเวทย์มนต์ ธาตุลม]​

" ตำราเวทย์มนต์ธาตุลมงั้นหรอ? เอ๋! เหมือนจะเจอของดีนะ ฉันเบื่อการฝึกดาบเต็มทีเเล้วล่ะ"

อาเธอร์ โดนเดวิสบังคับให้ฝึกดาบของสำนักวายุตั้งเเต่เขาอายุ3ขวบ เขาฝึกมันมาได้1ปีเต็มเเล้ว เเต่เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไปได้ไม่สวยในการใช้ดาบเลย เขาฝึกหนักมาตลอด1ปีเต็มเเต่เขาใช้ได้เพียงกระบวนท่าพื้นฐานเท่านั้น

" เหมือนว่าฉันจะเป็นนักดาบไม่ได้จริงๆนั้นเเหละ เฮ้อ!

เเต่ว่านะตำราเวทย์​มนต์​งั้นหรอ น่าสนใจชะมัด​ ตั้งเเต่ฉันมาที่โลกนี้ฉันพยายามจะใช้เวทย์มนต์มาตลอดเลยละ ฉันเห็นเเม่ของฉันใช้เวทย์มนต์น้ำ เพื่อลดน้ำต้นไม้

ใช้เวทย์มนตร์​รักษาเพื่อรักษาเเผลให้ฉัน ฉันฝันมาตลอดเลยล่ะว่าจะสามารถใช้เวทย์มนต์ได้อย่างในเกมพวกนั้นนะ กลายเป็นมหาจอมเวทย์​ที่ใช้เวทย์มนตร์​เพียงครั้งเดียวก็สามารถกวาดล้างทั้งกองทัพศัตรูได้ ฮ่าฮ่าๆ เป็นความฝันที่วิเศษสะจริงๆ "

อาเธอร์ที่ฝันจะเป็นจอมเวทย์​ที่ยิ่งใหญ่ไม่รอช้ารีบขึ้นไปบนโต๊ะเพื่อเปิดหนังสือ เวทย์มนตร์​ เขาเปิดเล้วอ่านอย่างละเอียดที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่พลาดอะไรไป

" ภาษากลางโบราณงั้นหรอ คล้ายภาษากลางเเต่ว่าดูโบราณจังเเหะ ดีนะตอนเด็กเราตั้งใจเรียนเลยพออ่านได้นะ หืมเวทย์มนต์เกี่ยวกับลมทั้งนั้นเลยสินะ 10หน้าเเรกเป็น เวทย์มนต์พื้นฐานของธาตุลม ที่ไม่จำเป็นต้องร่ายคาถาก็สามารถใช้ได้งั้นสินะ ที่เหลือเหมือนจะเป็นเวทย์มนตร์​ระดับกลาง งั้นเราลองเวทย์มนตร์​พื้นฐานก่อนดีกว่า "

" ที่เเม่สอนไว้ ก็!! อ่า! ให้จับสัมผัสของมานางั้นสินะ

เเล้วนึกในหัวถึงเวลาที่เราปลดปล่อยมันออกไปจากมือของเรา เเม่บอกว่าหากเราใช้ตัวกลางอย่างคถาเวทย์มนตร์​จะช่วยให้สามารถปลดพลังเวทย์ได้ง่ายขึ้น เเละอนุภาพ​รุนเรงกว่าเดิม เเต่ละคนจะมีความเข้ากันของธาตุสูงต่ำเเตกต่างกัน มันเป็นสิ่งที่มีมาตั้งเต่เกิด "

" งั้นลองเวทย์นี้ก่อนเเล้วกัน "

อาเธอร์รวบรวมสมาธิเพื่อสะสมมานาธาตุลมไว้ที่ฝ่ามือ

ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือน มีลมมาเฉือนที่ฝ่ามือของเขาตลอดเวลา หลังจากรวบรวมมานาจนมีความรู้สึกว่าไม่สามาถรวบรวมไว้ได้อีก อาเธอร์ได้ทำการปลดปล่อยมานาที่รวบรวมไว้

" wind shear"

คลื่นลมขนาดเท่ากิ่งไม้ขนาดเล็กพุ่งไปชนกับผนังของห้องได้ดินเป็นลอยเฉือนของเวทย์มนตร์

" เยส! ฉันปล่อยเวทย์มนต์ได้เเล้ว"

หลังจากนั้นอาเธอร์ได้ทำการใช้เวทย์มนต์ต่อไปเรื่อยๆ เพราะความสนุก เขาร่ายเวทย์มนต์ธาตุลมขั้นพื้นฐานที่ปรากฎในหนังสือจนหมดจนเวลาล่วงเลยไป

ผ่านไป 6 เดือน อาเธอร์ ใช้เวลาที่เนตาเฟีย เเละเดวิสขึ้นไปทำกิจกรรมส่วนตัวของทั้ง2 มาที่ชั้นใต้ดินเพื่อฝึกเวทย์มนต์ในหนังสือเขาสามารถร่ายเวทย์มนต์ขั้นต้นทั้งหมดได้เเล้ว เริ่มเเรกขนาดของเวทย์มนตร์​นั้นมีขนาดเท่าเเค่กิ่งไม้เล็กๆเท่านั้น เเต่พอเวลาล่วงเลยไปขนาดของเวทย์มนต์ที่เขาเเสดงได้มีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

" ฉันร่ายเวทย์มนตร์​ได้เล็กนิดเดียวเองเเหะ ฮ่าๆ"

เขาไม่รู้เลยว่าไม่มีเด็กที่อายุ4ขวบที่ไหนสามารถใช้เวทย์มนตร์​ขั้นต้นได้ด้วยซ้ำ

เขาสามารถใช้เวทย์มนตร์​ขั้นต้นติดกันเป็นเวลานานได้เเล้ว ความสามารถในการควบคุมมานา ความจุของมานาของเขาเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่เขารอคอย

" ในที่สุด! ไม่อยากจะเชื่อเลยฉันหลงรักเวทย์มนตร์​จริงๆ ไม่เหมือนดาบฉันฝึกเท่าไหร่ก็ไม่่เห็นเข้าใจ

ฉันเข้ากันกับมานาธาตุลมที่สุดงั้นสินะ ฉันรู้สึกได้เลยล่ะ

" เอาล่ะ คงถึงเวลาเเล้วฉันรู้สึกว่าฉันทำได้ ได้เวลาร่ายเวทย์มนตร์​ขั้นกลางเเล้วล่ะ "

เขาคงไม่รู้ตัวว่าเวทย์มนต์ขั้นกลางนั้นร่ายยากเย็นขนาดไหนเเม้เเต่นักเวทย์​ขั้นกลางก็ไม่สามารถใช้ติดต่อกันได้นานนัก

อาเธอร์รวมรวมมานาขนาดใหญ่ไว้ที่มือของเขาการรวมมานาครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เเค่รู้สึกจักจี้ ครั้งนี้ลมพัดเเรงข้าวของในชั้นใต้ดิน ล่อนปลิวกระจัดกระจายไปทั่วลมกระโชกเเรงก่อตัวรวมตัวของอาเธอร์ ผมเข้าพริ้วสไหว อาเธอร์เล็งมือไปที่เป้าที่เขาเตรียมไว้เเละเตรียมยิงมันออกไป

หากเขาสามารถทำได้สำเร็จพวกนักเวทย์คงอับอายที่เด็ก5 ขวบสามารถทำได้ขนาดนี้ เเละคงจะเปนเหตุ​การณ์​ครั้งประวัติศาสตร์​ที่มีคนร่ายเวทย์ชั้นกลางด้วยอายุน้อยที่สุด